Depression, the secret we share | Andrew Solomon

Andrew Solomon: Depresyon, paylaştığımız sırrımız

Çeviri: Ceyhun Can ÜLKER Gözden geçirme: Ayça Bağcı

"I felt a Funeral, in my Brain,

Beynimde bir cenaze duyumsadım

and Mourners to and fro

ve ötede beride yas tutanları,

kept treading -- treading -- till [it seemed]

arşınlamaya devam ettim, devam ettim ta ki duyuncaya kadar

onun kendini aşma hissi olduğunu.

that Sense was breaking through --

And when they all were seated,

Ve hepsi çöküp oturduğunda,

a Service, like a Drum --

bir hizmet, sanki davul gibi,

kept beating -- beating -- till I [thought]

çalmaya devam etti, devam etti, ta ki ben hissedinceye kadar

zihnimin hissizleştiğini.

my Mind was going numb --

And then I heard them lift a Box and creak across my Soul

Ve sonra bir kutuyu kaldırdıklarını duydum

ve gıcırdadığını ruhumun

with those same Boots of Lead, again,

o aynı kurşun çizmelerle yine,

then Space -- began to toll,

sonra boşluk çınlamaya başladı,

As [all] the Heavens were a Bell, and Being, [but] an Ear,

sanki gökler birer çanmış gibi

ve varlık bir kulakmışçasına

and I, and Silence, some strange Race,

ve ben, ve sessizlik, bir garip yarış

wrecked, solitary, here --

tarumar oldu, yalnızlık, burada.

[And] then a Plank in Reason, broke,

Tam da sonra, mantığın bir tahtası kırıldı,

and I fell down and down --

ve düştüm ve düştüm

and hit a World, at every plunge,

ve bir dünyaya çarptım her dalışımda

and Finished knowing -- then --"

ve bilmeyi bitirdim sonra."

We know depression through metaphors.

Depresyonu metaforlar vasıtasıyla bilebiliyoruz.

Emily Dickinson was able to convey it in language,

Emily Dickinson bunu dil yoluyla aktarabilmişti,

Goya in an image.

Goya bir resmiyle.

Half the purpose of art is to describe such iconic states.

Sanatın amacının yarısı

bu gibi simgesel halleri açıklamaktır.

As for me, I had always thought myself tough,

Bana gelince, kendimi hep sağlam olarak gördüm,

one of the people who could survive

hayatta kalabilecek insanlardan biri olarak

if I'd been sent to a concentration camp.

eğer toplama kampına gönderilmiş olsaydım.

In 1991, I had a series of losses.

1991'de bir dizi kaybım oldu.

My mother died,

Annem öldü,

a relationship I'd been in ended,

bir ilişkim sonlandı,

I moved back to the United States from some years abroad,

Amerika'ya geri taşındım

yurtdışında bir kaç yıldan sonra,

and I got through all of those experiences intact.

tüm o tecrübelerden sağlam bir biçimde geçip çıktım.

But in 1994, three years later,

Fakat 1994'te, üç yıl sonra,

I found myself losing interest in almost everything.

kendimi neredeyse her şeye ilgimi kaybetmiş buldum.

Daha önce yapmayı istediğim hiç bir şeyi

I didn't want to do any of the things I had previously wanted to do,

yapmak isteyemez haldeydim

and I didn't know why.

ve bunun sebebini bilmiyordum.

The opposite of depression is not happiness, but vitality.

Depresyonun zıttı

mutluluk değildir, hayat doluluktur,

ve o canlılıktı

And it was vitality

that seemed to seep away from me in that moment.

benden o anda akıp gidiyormuş gibi görünen.

Everything there was to do seemed like too much work.

Yapılması gereken her şey

gözüme çok meşakkatli iş gibi görünüyordu.

I would come home

Eve gelirdim

and I would see the red light flashing on my answering machine,

ve telesekreterimin kırmızı ışığını görürdüm

and instead of being thrilled to hear from my friends,

ve arkadaşlarımın sesini duyacağıma heycanlanacağım yerde,

I would think,

düşünürdüm,

"What a lot of people that is to have to call back."

"Geri dönülecek ne kadar da çok insan var."

Or I would decide I should have lunch,

Ya da öğlen yemeği yemem gerektiğine karar kılar

and then I would think, but I'd have to get the food out

ve sonra düşünürdüm ki, "Fakat yemeği çıkarmalı

and put it on a plate

tabağa koymalı

and cut it up and chew it and swallow it,

ve kesip, çiğneyip, yutmalıyım"

and it felt to me like the Stations of the Cross.

ve bu bana çarmıha gerilmişçesine bir his verirdi.

And one of the things that often gets lost in discussions of depression

Ve depresyon tartışmalarında

sıkça arada kaybolan meselelerden biri de

is that you know it's ridiculous.

onun anlamsız olduğunu bilmenizdir.

You know it's ridiculous while you're experiencing it.

Onu tecrübe ederken bilirsiniz ki anlamsızdır.

You know that most people manage

Bilirsiniz ki birçok insan mesajlarını

to listen to their messages and eat lunch

dinlemeyi ve öğle yemeğini yemeyi becerebilmektedir

and organize themselves to take a shower

ve duş almak için kendilerini organize edebilir

and go out the front door

ve ön kapıdan dışarı çıkabilirler

and that it's not a big deal,

ve bu çok da mesele değildir

and yet you are nonetheless in its grip

ve lakin onun ağına düşmüşsünüzdür

and you are unable to figure out any way around it.

ve çıkış yolunu bulabilememektesinizdir.

And so I began to feel myself doing less

Ve sonra daha az iş gördüğümün

and thinking less

ve daha az düşündüğümün

and feeling less.

daha az hissettiğimin farkına vardım.

It was a kind of nullity.

Bir çeşit hiçlikti.

And then the anxiety set in.

Ve sonra tedirgin sızdı içime.

If you told me that I'd have to be depressed for the next month,

Bana deseydiniz ki bir ay daha

depresyonda kalmak durumunda olduğumu,

I would say, "As long I know it'll be over in November, I can do it."

derdim ki "Kasımda bu işin biteceğini bilirsem, baş edebilirim."

But if you said to me,

Fakat bana bu şiddetli tedirginliğin

"You have to have acute anxiety for the next month,"

önümüzdeki bir ay boyunca süreceğini söyleseydiniz

bunu yaşamaktansa bileğimi kesivermeyi tercih ederdim.

I would rather slit my wrist than go through it.

It was the feeling all the time

Tüm o zaman boyunca hissettiklerim,

like that feeling you have if you're walking

sanki yürürken

and you slip or trip and the ground is rushing up at you,

kaydığınızda ya da tökezlediğinizde

ve yerin size doğru hamle yapması,

but instead of lasting half a second, the way that does,

fakat normalde olduğu gibi yarım saniye sürmek yerine

it lasted for six months.

altı ay sürmesi gibiydi.

It's a sensation of being afraid all the time

Sürekli bir korku içinde olma hissiyatıydı,

but not even knowing what it is that you're afraid of.

fakat neyin sizi korkuttuğunun bilincinde dahi olamadan.

And it was at that point that I began to think

Ve tam da o nokta da düşünmeye başladım ki

that it was just too painful to be alive,

hayatta olmak çok acı vericiydi

and that the only reason not to kill oneself

ve kendini öldürmemenin tek sebebi

was so as not to hurt other people.

diğer insanların canını yakmamaktı.

And finally one day, I woke up

Ve en sonunda bir gün, uyandım

and I thought perhaps I'd had a stroke,

ve sanırım kalp krizi geçiriyorum diye düşündüm,

because I lay in bed completely frozen,

çünkü yatakta tamamen donmuş şekilde yatıyor,

looking at the telephone, thinking,

telefona bakıyor, düşünüyordum,

"Something is wrong and I should call for help,"

"Yanlış bir şeyler var ve yardım çağırmalıyım,"

and I couldn't reach out my arm

ve kolumu uzatıp

and pick up the phone and dial.

telefonu kaldırıp numarayı çeviremedim.

And finally, after four full hours of my lying and staring at it,

Ve nihayet, yatarak ona bakakalmamın tam dört saatin ardından

the phone rang,

telefon çaldı

and somehow I managed to pick it up,

ve bir şekilde ahizeyi kaldırmayı başarabildim

and it was my father, and I said,

ve babamdı

ve dedi ki, "Başım cidden belada.

"I'm in serious trouble. We need to do something."

Bir şeyler yapmalıyız."

The next day I started with the medications and the therapy.

Ertesi gün ilaçlarıma

ve terapiye başladım.

And I also started reckoning with this terrible question:

Ve aynı zamanda şu soruyla birlikte

hesaplaşmaya başladım:

If I'm not the tough person

Eğer toplama kampından

who could have made it through a concentration camp,

kurtulabilecek güçte bir insan değilsem

then who am I?

o halde kimim?

And if I have to take medication,

Ve ilaç almam gerekiyorsa,

is that medication making me more fully myself,

şu ilaçlar beni olduğum gibi mi yapıyor,

or is it making me someone else?

yoksa beni bir başkasına mı çeviriyor?

And how do I feel about it if it's making me someone else?

Ve bu konuda ne hissederim

eğer beni bir başkasına çeviriyorsa?

Bu mücadeleye girdiğim sırada iki avantajım vardı.

I had two advantages as I went into the fight.

The first is that I knew that, objectively speaking,

Birincisi biliyordum ki, nesnel konuşuyorum,

I had a nice life,

iyi bir hayatım olmuştu

and that if I could only get well,

ve eğer bir iyileşebilirsem

there was something at the other end that was worth living for.

öte tarafta bir şeyler vardı

yaşamaya değer.

And the other was that I had access to good treatment.

Diğeriyse iyi tedavi imkanlarım olmasıydı.

But I nonetheless emerged and relapsed,

Fakat yine de geri geldi, nüksetti

and emerged and relapsed,

ve geri geldi ve nüksetti

and emerged and relapsed,

ve geri geldi ve nüksetti

and finally understood

ve sonunda anladım

I would have to be on medication and in therapy forever.

ilaçlarımı ve terapimi

sonsuza kadar sürdürmeliydim.

And I thought,

Ve düşündüm ki, "Fakat bu kimyasal bir problem mi

"But is it a chemical problem or a psychological problem?

yoksa psikolojik bir problem mi?

And does it need a chemical cure or a philosophical cure?"

Kimyasal bir tedaviye mi ihtiyaç vardı yoksa felsefik bir tedaviye mi?"

And I couldn't figure out which it was.

Ve hangisi olduğuna karar veremedim.

And then I understood that actually,

Ve sonra anladım ki aslında,

we aren't advanced enough in either area for it to explain things fully.

iki alanda da yeterince ileri değildik

ki bu şeyleri tamamen açıklayabilelim.

The chemical cure and the psychological cure

Kimyasal tedavi ve psikolojik tedavi,

both have a role to play,

ikisinin de rolü vardı

and I also figured out that depression was something

ve yine o depresyon sayesinde anladım ki bir şeyler

içimize çok derinden örülmüş

that was braided so deep into us

that there was no separating it from our character and personality.

öyle ki ayırmak mümkün değildi

kişiliğimizden ve kimliğimizden.

I want to say that the treatments we have for depression are appalling.

Demek istiyorum sahip olduğumuz

depresyon tedavileri berbat.

Hiç etkin değiller.

They're not very effective.

They're extremely costly.

Çok pahalılar.

They come with innumerable side effects.

Sayılamaz yan etkileri mevcut.

They're a disaster.

Bir felaketler.

Fakat şu zamanda yaşadığım için çok minnettarım

But I am so grateful that I live now and not 50 years ago,

ve elli yıl önce

when there would have been almost nothing to be done.

o yapacak hiçbir şeyin olmadığı

zamandan ziyade.

I hope that 50 years hence,

Umarım bundan elli yıl sonra,

people will hear about my treatments

insanlar benim tedavimi duyacak

ve bir kişinin bu ilkel bilime

and be appalled that anyone endured such primitive science.

nasıl katlandığına bakıp dehşete düşecekler.

Depression is the flaw in love.

Depresyon aşktaki bir kusurdur.

If you were married to someone and thought,

Eğer biriyle evliyseniz ve düşünürseniz ki,

"Well, if my wife dies, I'll find another one,"

"Eh, eğer karım ölürse, o zaman başkasını bulurum."

it wouldn't be love as we know it.

bu pek de bizim bildiğimiz anlamda aşk olmaz.

There's no such thing as love without the anticipation of loss,

Kayba karşı bir duyarlılık yoksa

aşk diye bir şey de yoktur,

and that specter of despair can be the engine of intimacy.

ve o çaresizliğin hayaleti

samimiyetin lokomotifi olabilir.

There are three things people tend to confuse:

İnsanların karıştırmaya yatkın olduğu üç şey vardır:

depression, grief and sadness.

depresyon, yas ve üzüntü.

Grief is explicitly reactive.

Yas özellikle tepkiseldir.

If you have a loss and you feel incredibly unhappy,

Eğer bir kaybınız olduysa ve inanılmaz mutsuz hissediyorsanız,

and then, six months later,

ve sonra, altı ayın ardından,

you are still deeply sad, but you're functioning a little better,

hala çok derinden üzgünsünüzdür, fakat bir şekilde daha iyi işlev görebilirsiniz,

muhtemelen bu yastır,

it's probably grief,

and it will probably ultimately resolve itself in some measure.

ve büyük olasılıkla eninde sonunda

kendini bir şekilde çözüme kavuşturacaktır.

If you experience a catastrophic loss,

Eğer feci bir kaybı tecrübe ederseniz,

and you feel terrible,

felaket hissederseniz,

and six months later you can barely function at all,

ve altı ay sonra hemen hemen işlev göremez durumdaysanız,

then it's probably a depression that was triggered

bu muhtemelen feci olaylar karşısında

tetiklenen bir depresyondur.

by the catastrophic circumstances.

The trajectory tells us a great deal.

Bu yörünge bize çok önemli bir meseleyi anlatır.

People think of depression as being just sadness.

İnsanlar depresyonu sadece mutsuzluk hali olarak düşünürler.

It's much, much too much sadness,

Çok, çok ama çok mutsuzluktur,

much too much grief

fazla çok fazla yastır,

at far too slight a cause.

ancak buna karşın sebebi çok zayıftır.

As I set out to understand depression,

Depresyonu anlamaya,

and to interview people who had experienced it,

ve onu tecrübe eden insanlarla görüşmeye yola çıktığımda,

I found that there were people who seemed, on the surface,

buldum ki yüzeyde sanki

nispeten hafifçe geçiriyormuş gibi görünen insanlar

to have what sounded like relatively mild depression

aslında onun yüzünden

tamamen devre dışı edilmiş halde idiler.

who were nonetheless utterly disabled by it.

And there were other people who had what sounded

Ve diğer bir grup insan da vardı ki,

as they described it like terribly severe depression

onu feci şiddetli bir depresyon şeklinde tanımlamakta

fakat depresyon dönemlerinin

who nonetheless had good lives

arasındaki çatlaklarda iyi bir hayat

in the interstices between their depressive episodes.

sürebilmişlerdir.

And I set out to find out what it is that causes some people

Böylelikle bazı insanları

diğerlerinden daha dayanıklı yapan şeyin

to be more resilient than other people.

ne olduğunu anlamak üzere yola çıktım.

What are the mechanisms that allow people to survive?

Bu insanların hayatta kalmasını sağlayan

mekanizmalar nelerdi?

And I went out and I interviewed person after person

Ve yola çıktım ve depresyonda muzdarip

who was suffering with depression.

bir insanın ardından bir diğeriyle görüştüm.

One of the first people I interviewed

Görüştüğüm insanlardan birisi

depresyonu ölüyor olmanın

described depression as a slower way of being dead,

yavaş bir yolu olarak tanımladı,

and that was a good thing for me to hear early on

ve bunu böyle erkenden duymak

because it reminded me that that slow way of being dead

benim için iyi bir şeydi

çünkü bana yavaş yavaş ölüyor olmanın

can lead to actual deadness,

hakikaten ölüme götürebileceğini hatırlatmıştı,

that this is a serious business.

ve bu ciddi bir meseleydi.

It's the leading disability worldwide,

Bu dünya çapında en önde gelen engeldir,

and people die of it every day.

ve bunun yüzünden her gün insanlar ölür.

One of the people I talked to when I was trying to understand this

Bunu anlamaya çalışırken

konuştuğum insanlardan birisi

was a beloved friend who I had known for many years,

yıllardır tanıdığım

üniversite ilk yılında

and who had had a psychotic episode in her freshman year of college,

psikotik bir dönem geçiren

sevgili bir dostumdu,

and then plummeted into a horrific depression.

ve sonra korkunç bir depresyonun içine düşmüştü.

She had bipolar illness,

Bipolar hastalığı vardı

or manic depression, as it was then known.

ve ya o zaman bildiğimiz adıyla manik depresyon.

And then she did very well for many years on lithium,

Ve sonra uzun yıllar lithium kullanarak

çok iyi iş başardı,

ve sonra lithium olmadan nasıl olduğu

and then eventually, she was taken off her lithium

görülebilmesi için zamanla

to see how she would do without it,

bırakmasına karar verildi ki,

and she had another psychosis,

ve tekrar bir psikoz geçirdi,

and then plunged into the worst depression that I had ever seen

ve gördüğüm en berbat depresyonun

içine düştü,

in which she sat in her parents' apartment,

öyle ki günlerce

more or less catatonic, essentially without moving,

az ya da çok katatonik, çoğunlukla hiç hareket etmeden

day after day after day.

ailesinin dairesinde otururdu.

And when I interviewed her about that experience some years later --

Sonra onunla birkaç yıl sonra yaşadıkları hakkında görüştüğümde --

she's a poet and psychotherapist named Maggie Robbins --

Maggie Robbins adında bir şair ve psikoterapisttir --

when I interviewed her, she said,

onunla görüştüğümde, dedi ki,

"I was singing 'Where Have All The Flowers Gone,'

"'Where Have All The Flowers Gone' şarkısını söylerdim

over and over, to occupy my mind.

tekrar tekrar, ki zihnimi meşgul edebileyim.

I was singing to blot out the things my mind was saying,

Zihnimin söyleyip durduklarını mürekkebe bulamak adına şarkı söyleyip duruyordum,

which were, 'You are nothing. You are nobody.

diyordu ki 'Sen hiçbir şeysin, sen hiçkimsesin.

Yaşamaya dahi hakkın yok.'

You don't even deserve to live.'

And that was when I really started thinking

Ve işte o zamandı

kendimi öldürmeyi düşünmeye başlamam."

about killing myself."

You don't think in depression that you've put on a gray veil

Depresyondayken gri bir peçe

giydiğinizi düşünmezsiniz,

and are seeing the world through the haze of a bad mood.

ve dünyayı kötü ruh halinizin

pusundan gördüğünüzü farketmezsiniz.

You think that the veil has been taken away,

Siz aslen peçenizin,

mutluluk peçesinin sizden alındığını,

the veil of happiness,

and that now you're seeing truly.

ve şimdi asıl gerçeği gördüğünüzü düşünürsünüz.

It's easier to help schizophrenics who perceive

Şizofrenlere; içlerinden, algıladıkları

that there's something foreign inside of them that needs to be exorcised,

o yabancı şeyin çıkarıp atılması gerektiğini

anlatarak yardımcı olmanız daha kolaydır,

but it's difficult with depressives,

fakat depresiflerle bu zordur,

because we believe we are seeing the truth.

çünkü gerçeği gördüğümüze inanırız.

But the truth lies.

Fakat gerçek yalan söyler.

I became obsessed with that sentence:

Bu cümleye takmış durumdayım:

"But the truth lies."

"Fakat gerçek... yalan söyler."

And I discovered, as I talked to depressive people,

Ve depresif insanlarla konuştukça

that they have many delusional perceptions.

birçok sanrısal algılarının olduğunu farkettim.

People will say, "No one loves me."

İnsanlar derler ki, "Beni kimse sevmiyor."

And you say, "I love you,

Ve siz de dersiniz ki, "Seni ben seviyorum,

your wife loves you, your mother loves you."

seni karın seviyor, seni annen seviyor."

You can answer that one pretty readily, at least for most people.

Bu şekilde hazırca cevap verbilirsiniz,

en azından birçokları için.

Fakat depresif kişiler de diyeceklerdir ki,

But people who are depressed will also say,

"No matter what we do, we're all just going to die in the end."

"Ne yaparsak yapalım,

sonunda hepimiz öleceğiz."

Or they'll say, "There can be no true communion

Ya da diyeceklerdir ki, "İki insan arasında

between two human beings.

gerçek bir birliktelik mümkün değildir.

Each of us is trapped in his own body."

Her birimiz kendi bedenimize hapsolmuşuzdur."

To which you have to say,

Buna da demelisiniz ki,

"That's true,

"Bu doğru,

but I think we should focus right now on what to have for breakfast."

fakat sanırım şimdi odaklanmamız gereken

kahvaltıda ne olacağıdır."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

A lot of the time,

Çok zamanlar,

what they are expressing is not illness, but insight,

ifade ettikleri hastalık değildir, fakat sezgidir;

and one comes to think what's really extraordinary

ve insan, asıl sıradışı olanın

is that most of us know about those existential questions

hepimizin bu varoluşsal soruları bilip

bunların bizi pek de avutmaması olduğuna kanaat getiriyor.

and they don't distract us very much.

There was a study I particularly liked

Özellikle beğendiğim bir çalışma vardı

in which a group of depressed and a group of non-depressed people

bir grup depresifin

ve depresif olmayanların bulunduğu

ve bir saatliğine bir video oyunu oynamalarının istendiği,

were asked to play a video game for an hour,

and at the end of the hour,

ve bir saatin sonunda,

they were asked how many little monsters they thought they had killed.

kaç canavar öldürdüklerini

düşündükleri sorulmuştu.

Depresif grup genellikle yüzden ona kadar

The depressive group was usually accurate to within about 10 percent,

hassaslıkta doğru cevaplamışlardı,

and the non-depressed people

ve depresif olmayan kişiler de sayıyı

guessed between 15 and 20 times as many little monsters --

öldürdükleri küçük canavar sayısından

on beş ila yirmi kat fazla -- (Gülüşmeler) --

(Laughter)

olarak tahmin etmişlerdi.

as they had actually killed.

A lot of people said, when I chose to write about my depression,

Depresyonum hakkında yazmayı seçtiğimde,

that it must be very difficult to be out of that closet,

o odadan çıkıp insanların bilmesini sağlamanın

zor olacağını söyledi birçok insan.

to have people know.

Dediler ki, "İnsanlar seninle farklı bir şekilde konuşuyorlar mı?"

They said, "Do people talk to you differently?"

I said, "Yes, people talk to me differently.

Ve ben de dedim ki, "Evet, benimle farklı bir şekilde konuşuyorlar.

They talk to me differently insofar

Benimle bir dereceye kadar farklı bir şekilde konuşuyorlar

as they start telling me about their experience,

kendi tecrübelerinden

or their sister's experience,

ve ya kız kardeşlerinin tecrübelerinden

or their friend's experience.

veya arkadaşlarının tecrübelerinden bahsetmeye başladıklarında.

Things are different because now I know

Bir şeyler değişti çünkü şimdi

that depression is the family secret that everyone has.

depresyonun <i>herkesin</i> sahip olduğu

bir aile sırrı olduğunu biliyorum.

I went a few years ago to a conference,

Birkaç yıl önce bir konferansa gittim,

and on Friday of the three-day conference,

ve üç günlük konferansın cuma gününde,

one of the participants took me aside, and she said,

katılımcılardan biri beni kenara çekerek dedi ki,

"I suffer from depression and I'm a little embarrassed about it,

"Depresyondan muzdaribim ve

bundan biraz utanıyorum,

fakat bu ilaca devam ediyorum,

but I've been taking this medication,

and I just wanted to ask you what you think?"

ve sadece ne düşündüğünü sormak istedim?"

Ve ona elimden gelen en iyi tavsiyeyi vermeye çalıştım.

And so I did my best to give her such advice as I could.

And then she said, "You know, my husband would never understand this.

Ve sonra dedi ki, "Bilirsin,

kocam bunu asla anlamazdı.

He's really the kind of guy to whom this wouldn't make any sense,

Öyle biridir bu ona hiçbir şey ifade etmez,

işte, bilirsin, sadece aramızda kalsın."

so, you know, it's just between us."

And I said, "Yes, that's fine."

"Evet, olur tabii." dedim.

On Sunday of the same conference,

Pazar günü aynı konferansta,

her husband took me aside,

kocası beni kenara çekti,

(Laughter)

and he said, "My wife wouldn't think

ve dedi ki, "Karım pek öyle biri olduğumu düşünmez

that I was really much of a guy if she knew this,

eğer bilse,

but I've been dealing with this depression and I'm taking some medication,

fakat şu depresyonla baş etmeye çalışıyorum

ve bazı ilaçlar alıyorum,

and I wondered what you think?"

ve ne düşündüğünü merak etmiştim?"

They were hiding the same medication

Aynı yatak odasında

aynı ilacı

in two different places in the same bedroom.

iki farklı yerde saklıyorlardı.

(Laughter)

Ve ben de evliliklerindeki iletişimin

And I said that I thought communication within the marriage

problemlerinin bir kısmını

might be triggering some of their problems.

tetikliyor olabileceğini söyledim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I was also struck

Fakat böylesine bir karşılıklı gizliliğin

sıkıntılı doğasına

by the burdensome nature of such mutual secrecy.

takılıp kalmıştım.

Depression is so exhausting.

Depreson çok yorucudur.

It takes up so much of your time and energy,

Zamanınızın ve enerjinizin çoğunu alır götürür,

and silence about it,

ve onunla ilişkili sessizlik,

it really does make the depression worse.

işte asıl o depresyonu asıl berbat yapan şeydir.

And then I began thinking

Ve sonra insanların kendilerini daha iyi ettikleri

about all the ways people make themselves better.

o tüm yolları düşünmeyi başladım.

I'd started off as a medical conservative.

Bir tıp muhafazakarı olarak başladım öncelikle.

I thought there were a few kinds of therapy that worked,

İşe yarayan birkaç çeşit terapi olduğunu sanıyordum,

it was clear what they were --

var oldukları aşikardı --

there was medication,

ilaçlar vardı,

there were certain psychotherapies,

birtakım psikoterapiler vardı,

there was possibly electroconvulsive treatment,

belki elektrokonvulsif tedavi vardı,

ve başka her şey saçmalıktı.

and that everything else was nonsense.

But then I discovered something.

Fakat sonra bir şeyi keşfettim.

If you have brain cancer,

Eğer beyin kanseriniz varsa,

and you say that standing on your head for 20 minutes every morning

ve her sabah yirmi dakika boyunca

başınızın üzerinde durmanın kendinizi iyi hissettirdiğini söylüyorsanız,

makes you feel better,

it may make you feel better, but you still have brain cancer,

kendizi iyi hissetmenizi sağlıyor olabilir,

fakat hala beyin kanseriniz vardır,

and you'll still probably die from it.

ve muhtemelen yine de bu yüzden öleceksinizdir.

But if you say that you have depression,

Fakat eğer depresyonunuzun olduğunu söylüyorsanız,

and standing on your head for 20 minutes every day

ve her gün yirmi dakika başınızın üzerinde durmak

kendinizi iyi hissettiriyorsa, o halde işe yaramıştır,

makes you feel better, then it's worked,

because depression is an illness of how you feel,

çünkü depresyon nasıl hissettiğinizle ilgili bir hastalıktır,

and if you feel better,

ve eğer iyi hissediyorsanız,

then you are effectively not depressed anymore.

o halde sonuç olarak artık depresif değilsinizdir.

Böylelikle alternatif tedavilerin

So I became much more tolerant

engin dünyasına karşı çok daha hoşgörülü hale geldim.

of the vast world of alternative treatments.

And I get letters, I get hundreds of letters

Ve mektuplar alıyorum,

from people writing to tell me about what's worked for them.

insanların bana neyin işe yaradığını anlattığı yüzlerce mektup aldım.

Kuliste birisi bana bugün meditasyonu

Someone was asking me backstage today about meditation.

soruyordu.

My favorite of the letters that I got was the one that came from a woman

Aldığım mektuplar arasında en beğendiğim

bir kadından aldığım mektuptu

who wrote and said that she had tried therapy, medication,

ve içinde terapiyi denediğini,

ilaçları denediğini, hemen hemen her şeyi denediğini,

she had tried pretty much everything,

ve çözümü bulduğunu ve bunu dünyaya söylememi umduğunu,

and she had found a solution and hoped I would tell the world,

bunun yün iplikle küçük şeyler yapmak olduğunu yazmıştı.

and that was making little things from yarn.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

She sent me some of them.

Bana birkaçını gönderdi. (Gülüşmeler)

(Laughter)

And I'm not wearing them right now.

Ve şu anda üzerimde değiller.

(Laughter)

I suggested to her that she also should look up

Ona ayrıca DSM'den (Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabı)

obsessive compulsive disorder in the DSM.

Obsesif kompulsif bozukluğa (OCD) da bir bakmasını tavsiye ettim.

And yet, when I went to look at alternative treatments,

Ve hala, ne zaman alternatif tedavilere baksam,

I also gained perspective on other treatments.

diğer tedaviler üzerine de bir bakış açısı kazandım.

I went through a tribal exorcism in Senegal

Senegal'de bir kabile şeytan çıkarma ayininde bulundum

that involved a great deal of ram's blood

ve bol miktarda koç kanıyla karşı karşıya kaldım

and that I'm not going to detail right now,

ve şimdi detaylara girmiyorum,

but a few years afterwards I was in Rwanda,

fakat birkaç yıl sonra Rwanda'da

working on a different project,

farklı bir proje üzerinde çalışıyordum,

and I happened to describe my experience to someone,

ve bu deneyimimi birisine anlatır buldum kendimi,

and he said,

ve dedi ki, "Eh, bilirsin,

"Well, that's West Africa, and we're in East Africa,

o Batı Afrika, ve biz de Doğu Afrika'dayız,

and our rituals are in some ways very different,

ve ayinlerimiz bazı açılardan çok farklıdır,

but we do have some rituals

fakat anlattığın ayinle birçok ortak yönü

that have something in common with what you're describing."

olan ayinlerimiz var."

"Ah" dedim, "Evet" dedi,

And he said,

"But we've had a lot of trouble with Western mental health workers,

"fakat batdaki akıl sağlığı çalışanlarıyla bir çok problemimiz oldu,

özellikle soykırımın ardından gelenlerde."

especially the ones who came right after the genocide."

Dedim ki, "Ne çeşit sorunlar yaşadınız?"

I said, "What kind of trouble did you have?"

Ve dedi, "İşte,

And he said, "Well, they would do this bizarre thing.

şu garip şeyi yapıyorlar.

They didn't take people out in the sunshine

Onlara iyi gelecek günışığını görmeleri için

insanları dışarı çıkarmadılar.

where you begin to feel better.

They didn't include drumming or music to get people's blood going.

İnsanların kanlarını harekete geçirecek davul ve müziği işe katmadılar.

They didn't involve the whole community.

Tüm toplumu dahil etmediler.

They didn't externalize the depression as an invasive spirit.

Depresyonu işgalci bir ruh olarak

cismanileştirmediler.

Instead what they did was they took people one at a time into dingy little rooms

Onun yerine yaptıkları insanları alıp

teker teker soluk bir odaya koymak

and had them talk for an hour

ve bir saat boyunca başlarına gelen

about bad things that had happened to them."

kötü şeylerden konuşmalarını istemek."

(Laughter)

(Gülüşmeler) (Alkış)

(Applause)

He said, "We had to ask them to leave the country."

Dedi ki, "Onlardan ülkeyi terketmelerini istedik."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now at the other end of alternative treatments,

Alternatif tedavilerin diğer ucunda,

size Frank Russakoff'tan bahsedeyim.

let me tell you about Frank Russakoff.

Frank Russakoff bir insanda gördüğüm

Frank Russakoff had the worst depression perhaps that I've ever seen in a man.

belki en kötü depresyona sahipti.

He was constantly depressed.

Sürekli depresif haldeydi.

He was, when I met him,

Onunla tanıştığımda öyle bir noktadaydı ki,

at a point at which every month, he would have electroshock treatment.

her ay elektroşok tedavisi oluyordu.

Then he would feel sort of disoriented for a week.

Bir hafta sersemlemiş hissederdi.

Then he would feel okay for a week.

Sonra bir hafta iyi hissederdi.

Then he would have a week of going downhill.

Sonraki hafta yine baş aşşağı gitmeye başlardı.

And then he would have another electroshock treatment.

Ve sonra bir eletroşok tedavisi daha alırdı.

Ve onunla tanıştığımda bana dedi ki,

And he said to me when I met him,

"It's unbearable to go through my weeks this way.

"Haftalarımın bu şekilde geçmesi katlanılamaz.

Bu yolda gidemem,

I can't go on this way,

and I've figured out how I'm going to end it

ve nasıl bitireceğime karar verdim

if I don't get better."

eğer iyiye gitmezse.

"But," he said to me, "I heard about a protocol at Mass General

Fakat," dedi bana, "Mass General'da

singulotomi (<i>cingulotomy</i>) denen bir prosedür için

for a procedure called a cingulotomy, which is a brain surgery,

bir protokol olduğunu duydum, bir beyin cerrahisi,

and I think I'm going to give that a try."

ve sanırım bunu bir deneyeceğim."

And I remember being amazed at that point to think that someone

Ve o noktada birinin,

birçok farklı tedavileri deneyip

who clearly had so many bad experiences

o kadar kötü tecrübeleri olan birinin

with so many different treatments

uzanıp bir deneme daha yapacak kadar

still had buried in him, somewhere, enough optimism

hala içinde bir yerlere yeterince iyimserlik gömmüş

to reach out for one more.

olduğunu görmemin beni nasıl hayran bıraktığını hatırlıyorum.

And he had the cingulotomy, and it was incredibly successful.

O singulotomiyi oldu,

ve inanılmaz başarılı idi.

He's now a friend of mine.

Şimdi benim bir dostum.

He has a lovely wife and two beautiful children.

Çok hoş bir eşi ve iki güzel çocuğu var.

He wrote me a letter the Christmas after the surgery,

Cerrahiden sonraki yılbaşında bana bir mektup yazdı

and he said,

ve dedi ki,

"My father sent me two presents this year,

"Babam bana bu yıl iki hediye gönderdi,

First, a motorized CD rack from The Sharper Image

birincisi, pek de ihtiyacımın olmadığı

that I didn't really need,

The Sharper Image'dan motorlu C.D. rafı,

but I knew he was giving it to me to celebrate

fakat bunu kendi başıma yaşadığım ve

the fact that I'm living on my own and have a job I seem to love.

sevdiğim bir işi yaptığım için beni kutlamak adına

gönderdiğini biliyordum.

And the other present was a photo of my grandmother,

Ve diğer hediye ise

büyük annemin fotografı idi,

who committed suicide.

intihar etmişti.

As I unwrapped it, I began to cry,

Paketi açtığımda ağlamaya başladım,

and my mother came over and said,

ve annem geldi ve dedi ki,

'Are you crying because of the relatives you never knew?'

'Hiç tanımadığın akrabaların için mi ağlıyorsun?'

Ve ben de dedim ki, 'Benim sahip olduğum hastalığın aynısına sahipti.'

And I said, 'She had the same disease I have.'

I'm crying now as I write to you.

Şimdi bunu sana yazarken ağlıyorum.

It's not that I'm so sad, but I get overwhelmed,

Üzgün olduğum için değil, fakat çok doluyum,

I think, because I could have killed myself,

Sanırım, kendimi öldürebilirdim,

but my parents kept me going, and so did the doctors,

fakat anne-babam devam etmemi sağladı,

ve doktorlar da öyle,

and I had the surgery.

ve ameliyatı oldum.

I'm alive and grateful.

Yaşıyorum ve minnettarım.

We live in the right time, even if it doesn't always feel like it."

Doğru zamanda yaşıyoruz,

her zaman pek öyle hissetmesek de."

I was struck by the fact that depression

Depresyonun modern, batılı ve orta-sınıf meselesi

is broadly perceived to be a modern, Western, middle-class thing,

olduğu algısının

yaygın olması konusuna takılmıştım,

and I went to look at how it operated in a variety of other contexts,

ve farklı bağlamlarda nasıl işlediğini

görmeye gittim,

and one of the things I was most interested in

en çok ilgilendiğim şeylerden biri de

was depression among the indigent.

yoksul kimselerdeki depresyon idi.

Ve yoksul depresif insanlar için neler yapıldığını

And so I went out to try to look

at what was being done for poor people with depression.

görmek için çıktım böylelikle.

And what I discovered is that poor people

Ve keşfettiğim şey yoksul insanlara

are mostly not being treated for depression.

depresyon tedavisi çoğunlukla hiç verilmediği oldu.

Depresyon bir çeşit genetik yatkınlığın sonucudur,

Depression is the result of a genetic vulnerability,

which is presumably evenly distributed in the population,

nüfusa eşit şekilde dağıldığı sanılmaktadır,

and triggering circumstances,

ve tetikleyici durumlar,

which are likely to be more severe for people who are impoverished.

yoksul kimselerde çok daha

şiddetli şekilde kendini gösterme olasılığı daha yüksektir.

And yet it turns out that if you have a really lovely life

Şu çıkıyor ki,

eğer gerçekten çok hoş bir hayatınız varsa ve sürekli sefil hissediyorsanız,

but feel miserable all the time,

you think, "Why do I feel like this?

düşünürsünüz ki, "Niye böyle hissediyorum?

I must have depression."

Depresyon sahibi olmalıyım herhalde."

And you set out to find treatment for it.

Ve çıkıp bir tedavi ararsınız.

Fakat mükemmel derecede felaket bir hayatınız varsa,

But if you have a perfectly awful life,

and you feel miserable all the time,

ve sürekli sefil hissediyorsanız,

the way you feel is commensurate with your life,

hisleriniz hayatınızla orantılıdır,

and it doesn't occur to you to think,

ve şunu düşünmezsiniz bile,

"Maybe this is treatable."

"Belki tedavi edilebilirdir."

And so we have an epidemic in this country

Şimdi bu depresyon ülkesinde

of depression among impoverished people

yoksul insanlar arasında bir salgın var,

that's not being picked up and that's not being treated

bakılmıyor, tedavi edilmiyor,

and that's not being addressed,

çözüm adımı atılmıyor,

and it's a tragedy of a grand order.

ve bu büyük mertebeden bir trajedi.

And so I found an academic

Ve sonra bir akademisyen buldum

who was doing a research project in slums outside of D.C.,

D.C. (<i>District of Columbia</i>)'nin kenar mahallelerinde

bir araştırma projesi yürütüyordu,

where she picked up women who had come in for other health problems

orada başka sağlık problemlerinde ötürü gelip depresyon teşhisi

and diagnosed them with depression,

konan bir kadın bulmuştu,

ve sonra ona altı ay sürecek deneysel bir protokol sağladı.

and then provided six months of the experimental protocol.

One of them, Lolly, came in,

Birisi, Lolly, içeri girdi,

and this is what she said the day she came in.

ve içeriye girdiği gün şunu söyledi.

Dedi ki, o bir kadındı, bu arada,

She said, and she was a woman, by the way, who had seven children.

yedi çocuğu vardı. Dedi ki,

She said, "I used to have a job but I had to give it up

"Bir işim vardı fakat bırakmak zorunda kaldım çünkü

because I couldn't go out of the house.

evden dışarı çıkamazdım.

Çocuklarıma söyleyecek bir şeyim yoktu.

I have nothing to say to my children.

In the morning, I can't wait for them to leave,

Sabahları, çıkmalarını bekleyemiyorum,

and then I climb in bed and pull the covers over my head,

ve sonra yatağıma tırmanıyorum ve örtüleri başımın üzerine çekiyorum,

ve saat üçte eve geldiklerinde,

and three o'clock when they come home,

çok çabuk gelmiş oluyorlar."

it just comes so fast."

She said, "I've been taking a lot of Tylenol,

Dedi ki, "Çok fazla Tylenol alıyorum,

anything I can take so that I can sleep more.

daha fazla uyuyabilmek için her şeyi alıyorum.

My husband has been telling me I'm stupid, I'm ugly.

Kocam bana aptal ve çirkin olduğumu söylüyordu.

I wish I could stop the pain."

Acıyı durdurabilmeyi diledim."

Well, she was brought into this experimental protocol,

İşte, Bu deneysel protokole getirilmişti,

and when I interviewed her six months later,

ve onunla altı ay sonra görüştüğümde,

she had taken a job working in childcare

Amerikan Donanması'nda çocuk bakımında görevli olarak iş bulmuş

for the U.S. Navy, she had left the abusive husband,

ve kendisine kötü davranan kocasını terketmişti,

ve bana dedi ki,

and she said to me,

"Çocuklarım şimdi çok daha mutlu."

"My kids are so much happier now."

She said, "There's one room in my new place for the boys

Dedi ki, "Yeni evimde oğlanlar için bir oda var

bir oda da kızlar için,

and one room for the girls,

fakat geceler, hepsi toplanıp yatağıma geliyorlar,

but at night, they're just all up on my bed,

and we're doing homework all together and everything.

ve hep birlikte ödevlerini, her şeyi yapıyoruz.

One of them wants to be a preacher,

Birisi vaiz olmak istiyor,

one of them wants to be a firefighter,

birisi itfaiyeci,

and one of the girls says she's going to be a lawyer.

kızlardan birisi avukat olacağını söylüyor.

They don't cry like they used to,

Eskiden olduğu gibi ağlamıyorlar,

and they don't fight like they did.

eskiden olduğu gibi kavga etmiyorlar.

Tüm ihtiyacım olan çocuklarım.

That's all I need now, is my kids.

Things keep on changing,

Bir şeyler değişmeye devam ediyor,

the way I dress, the way I feel, the way I act.

giyinişim, hissiyatım, davranış şeklim.

I can go outside not being afraid anymore,

Dışarı çıkabilirim ve artık korkmam,

and I don't think those bad feelings are coming back,

ve o kötü hislerin geri geleceğini de sanmıyorum,

Dr. Miranda ve diğerleri olmasıydı,

and if it weren't for Dr. Miranda and that,

hala evde örtüleri başımın üzerine çekiyor olurdum,

I would still be at home with the covers pulled over my head,

if I were still alive at all.

yaşıyor olsam bile.

Tanrı'dan bana bir melek göndermesini istedim,

I asked the Lord to send me an angel,

and He heard my prayers."

ve benim dualarımı duydu."

Bu deneyimler bana cidden dokunmuştu,

I was really moved by these experiences,

and I decided that I wanted to write about them

ve bunları yazmalıyım diye karar verdim

not only in a book I was working on, but also in an article,

sadece üzerinde çalışmakta olduğum kitapta değil,

fakat aynı zamanda bir makalede,

and I got a commission from The New York Times Magazine

ve böylelikle The New York Times Magazine'de

yoksul kimseler arasındaki yoksulluk hakkında yazma görevi aldım.

to write about depression among the indigent.

Ve hikayemi teslim ettim,

And I turned in my story,

and my editor called me and said, "We really can't publish this."

editörüm beni aradı ve dedi ki,

"Bunu gerçekten yayınlayamayız."

"Neden olmasın?" dedim.

And I said, "Why not?"

And she said, "It just is too far-fetched.

Dedi ki, "Sadece, inanması çok güç.

These people who are sort of at the very bottom rung of society

Bu insanlar bir bakıma toplumun en alt tabakasında

and then they get a few months of treatment

ve birkaç aylık tedavi görüyorlar

and they're virtually ready to run Morgan Stanley?

ve bir anda hesapta Morgan Stanley'yi yönetmeye hazır hale mi geliyorlar?

İşte bu pek olanaksız."

It's just too implausible."

Dedi ki, "Hiç buna benzer bir şey duymadım."

She said, "I've never even heard of anything like it."

And I said, "The fact that you've never heard of it

Ve ben de dedim ki, "Hiç duymamış olmanız

bunun bir haber olduğunun göstergesidir."

is an indication that it is news."

(Laughter)

(Gülüşmeler) (Alkış)

(Applause)

"And you are a news magazine."

"Ve siz bir haber dergisisiniz."

So after a certain amount of negotiation, they agreed to it.

Belli bir miktar müzakereden sonra,

kabul ettiler.

But I think a lot of what they said was connected in some strange way

Fakat söylediklerinin büyük çoğunluğu

garip bir şekilde bu insanların hala

to this distaste that people still have for the idea of treatment,

tedavi fikrinden

hoşlanmamalarıyla bağlantılıydı,

the notion that somehow if we went out

bir şekilde çıkılması

and treated a lot of people in indigent communities,

ve birçok yoksul toplulukları tedavi edilmesinin,

that would be exploitative,

istismara açık bir şey olduğu çünkü onları değiştirecek bir şey olduğu

because we would be changing them.

görüşüyle bağlantılıydı.

There is this false moral imperative that seems to be all around us,

Hepimizin etrafını sarmış gibi duran

şu yanlış ahlaki kural var ki,

that treatment of depression,

depresyonun tedavi edilmesi,

the medications and so on, are an artifice,

ilaçlar vesaire, bunlar birer oyun, hile

and that it's not natural.

ve doğal değil diye buyuruyor.

And I think that's very misguided.

Bence bu son derece yanlış yönlenmiş.

It would be natural for people's teeth to fall out,

İnsanların dişlerinin dökülmesi pek ala doğal görülebilirdi,

but there is nobody militating against toothpaste,

fakat kimse diş macununa karşı eylem yapmıyor,

at least not in my circles.

en azından benim çevremdekiler için bu böyle.

People then say,

Ve insanlar sonra der ki, "Eh, fakat depresyon insanların

"But isn't depression part of what people are supposed to experience?

tecrübe etmesi gereken şeylerden değil mi?

Depresyon sahibi olmak için evrilmedik mi?

Didn't we evolve to have depression?

Bu bizim kişiliğimizin bir parçası değil mi?

Isn't it part of your personality?"

To which I would say, mood is adaptive.

Bu derdim ki, ruh hali uyum sağlar.

Being able to have sadness and fear

Üzüntü ve korku

and joy and pleasure

neşe ve keyif

and all of the other moods that we have, that's incredibly valuable.

ve tüm diğer ruh hallerimizin içinde bulunabilir olmamız,

bu inanılmaz değerlidir.

And major depression

Ve majör depresyon,

is something that happens when that system gets broken.

sistem bozulduğunda olan bir şeydir.

It's maladaptive.

Bu bir kötü uyumdur.

People will come to me and say,

İnsanlar bana gelir ve derler ki,

"I think, though, if I just stick it out for another year,

"Sanırım, işte, bir sene daha katlanabilirsem,

I think I can just get through this."

sanırım bunu aşabilirim."

And I always say to them, "You may get through it,

Ve onlara hep derim ki, "Bunu aşabilirsin belki,

ama bir daha aslda 37 yaşında olmayacaksın.

but you'll never be 37 again.

Life is short, and that's a whole year you're talking about giving up.

Hayat kısa, ve bu tam bir yıl demek

ümidi kestiğini söylediğin.

Think it through."

Bunu bir düşün."

It's a strange poverty of the English language,

Şu İngilizce dilinin bir garip yoksulluğudur,

and indeed of many other languages,

ve hakikaten birçok dilin de öyle,

that we use this same word, depression,

bir çocuğun, doğum gününde yağmur yağdığında

to describe how a kid feels when it rains on his birthday,

hissettiklerini tanımlarken de,

bir kişinin intihar etmeden bir dakika önce hissettiklerini

and to describe how somebody feels the minute before they commit suicide.

tanımlarken de aynı sözcüğü kullanıyor olmamız,

<i>depresyon</i>.

People say to me, "Well, is it continuous with normal sadness?"

İnsanlar bana der ki, "Eh, normal üzüntü ile sürekli midir?"

And I say, in a way it's continuous with normal sadness.

Ben de diyorum ki, bir bakıma öyledir.

There is a certain amount of continuity,

Belli bir miktar sürekliliği vardır,

but it's the same way there's continuity

fakat bu süreklilik, evinizin dışındaki

between having an iron fence outside your house

demir çitlerin zımparalanmayı gerektirecek şekilde

küçük bir pas lekesi kapması

that gets a little rust spot

that you have to sand off and do a little repainting,

ve ufak bi boya atmanız arasındaki sürelilik ile aynı şekildedir,

and what happens if you leave the house for 100 years

ve yüz yıl bir evi o şekilde bırakırsanız

and it rusts through until it's only a pile of orange dust.

olacak olan turuncu tozdan bir yığına

dönüşmesidir.

Ve o turuncu toz lekesi,

And it's that orange dust spot,

that orange dust problem,

o turuncu toz problemi,

that's the one we're setting out to address.

işte tamda üzerine gitmek üzre yola çıktığımız şeydir.

Şimdi de insanlar der ki,

So now people say,

"Bu mutlu hapları alıyorsunuz, ve mutlu mu hissediyorsunuz?"

"You take these happy pills, and do you feel happy?"

And I don't.

Yapmıyorum.

But I don't feel sad about having to eat lunch,

Fakat öğle yemeği yemek durumda olmak beni üzgün hissettirmiyor,

and I don't feel sad about my answering machine,

ve telesekreterim beni üzgün hissettirmiyor,

and I don't feel sad about taking a shower.

ve duş almak beni üzgün hissettirmiyor.

I feel more, in fact, I think,

Daha fazla hissediyorum, aslına bakarsanız, sanırım,

because I can feel sadness without nullity.

çünkü mutsuzluğu hiçlik olmadan hissedebiliyorum.

I feel sad about professional disappointments,

İşle ilgili hayal kırıklıkları hakkında üzgün hissediyorum,

about damaged relationships,

hasar gören ilişkiler hakkında,

about global warming.

küresel ısınma hakkında.

Those are the things that I feel sad about now.

Bunlar benim şimdi üzgün hissettiğim şeyler.

And I said to myself, well, what is the conclusion?

Ve kendime dedim ki, eh, sonuç ne?

How did those people who have better lives

Bu insanların nasıl bu kadar iyi hayatları oldu,

even with bigger depression manage to get through?

büyük depresyondan geçmeyi becermelerine rağmen?

What is the mechanism of resilience?

Dayanıklılığın mekanizması nedir?

And what I came up with over time

Zamanla şunu buldum,

was that the people who deny their experience,

tecrübelerini reddeden insanlar,

and say, "I was depressed a long time ago,

"Uzun zaman önce depresyondaydım

I never want to think about it again,

ve bir daha asla onun hakkında düşünmek istemiyorum

I'm not going to look at it

ve ona bakmayacağım

and I'm just going to get on with my life,"

ve sadece hayatıma devam edeceğim,"

ironically, those are the people who are most enslaved by what they have.

ironik bir şekilde, bu insanlar

sahip olduklarının en çok kölesi olanlardır.

Shutting out the depression strengthens it.

Depresyonu kapatmak onu güçlendirir.

While you hide from it, it grows.

Siz ondan saklanırken, o büyür.

Daha iyi beceren insanlar

And the people who do better

are the ones who are able to tolerate the fact that they have this condition.

bu çeşit bir durumları olduğu gerçeğini

tolere edebilenler olur.

Depresyonuna tolerans gösterebilenler

Those who can tolerate their depression are the ones who achieve resilience.

dayanıklılığa kavuşanlar oluyor.

So Frank Russakoff said to me,

Frank Russakoff bana dedi ki,

"If I had a do-over, I suppose I wouldn't do it this way,

"Eğer tekrar yapmam gerekirse,

sanırım bu şekilde yapmazdım,

but in a strange way, I'm grateful for what I've experienced.

fakat garip bir şekilde, minnettarım

tecrübe ettiklerime.

I'm glad to have been in the hospital 40 times.

Kırk defa hastaneye gittiğim için mutluyum.

Bana sevgi hakkında çok şey öğretti,

It taught me so much about love,

and my relationship with my parents and my doctors

ve doktorlarım ve ailemle ilişkim

has been so precious to me, and will be always."

benim için çok değerli oldu, ve her zaman öyle olacak."

And Maggie Robbins said,

Ve Maggie Robbins dedi ki,

"I used to volunteer in an AIDS clinic,

"AIDS kliniklerinde gönüllü olurdum,

and I would just talk and talk and talk,

konuşur, konuşur ve konuşurdum

and the people I was dealing with weren't very responsive, and I thought,

ve uğraştığım insanlar

pek duyarlı değillerdi, ve düşündüm ki,

'That's not very friendly or helpful of them.'"

'Bu pek onlar için dostça ve faydalı değil.'

(Laughter)

"And then I realized,

Sonra anladım,

I realized that they weren't going to do more

Anladım ki o ilk beş dakikalık muhabbetten

than make those first few minutes of small talk.

fazlasını yapmayacaklardı.

It was simply going to be an occasion

Basitçe, AIDS sahibi olmamam ve ölecek olmamam

where I didn't have AIDS and I wasn't dying,

buna sebep olacaktı,

but could tolerate the fact that they did

fakat onların başında işte bunların olmasını

and they were.

kaldıramazdım.

Our needs are our greatest assets.

İhtiyaçlarımız en büyük varlığımızdır.

Sonuçta ihtiyacım olan tüm o şeyleri

It turns out I've learned to give all the things I need."

vermeyi öğrendim."

Valuing one's depression does not prevent a relapse,

Birinin depresyonuna değer vermesi

nüksetmesini engellemez,

but it may make the prospect of relapse

fakat nüksetme olasılığını

and even relapse itself easier to tolerate.

ve hatta nüksedişini bile kaldırması kolay hale getirebilir.

Soru, çok da o büyük anlamı bulmak

The question is not so much of finding great meaning

ve depresyonunuzun çok anlamlı

and deciding your depression has been very meaningful.

olduğuna karar kılmak değildir.

It's of seeking that meaning and thinking, when it comes again,

Daha ziyade o anlamı aramak

ve düşünmek, tekrar geldiğinde,

"This will be hellish, but I will learn something from it."

"Cehennem gibi olacak,

fakat bundan bir şeyler öğreneceğim." demektir mesele.

I have learned in my own depression

Ben kendi depresyonumda öğrendim

how big an emotion can be,

bir duygunun ne kadar büyük olabileceğini,

how it can be more real than facts,

gerçeklerden daha sahici olabileceğini,

ve bu deneyimimin

and I have found that that experience

has allowed me to experience positive emotion

olumlu duyguları çok daha odaklı ve

in a more intense and more focused way.

yoğun bir şekilde yaşayabilmeme imkan verdiğini buldum.

The opposite of depression is not happiness,

Depresyonun zıttı mutluluk değildir,

but vitality,

fakat canlılıktır,

and these days, my life is vital,

ve bu günlerde, yaşamım canlı,

hatta üzgün olduğum günlerde bile.

even on the days when I'm sad.

I felt that funeral in my brain,

Beynimdeki cenazeyi hissettim,

and I sat next to the colossus at the edge of the world,

ve devin yanına oturdum,

dünyanın kenarında,

and I have discovered something inside of myself

ve keşfettim

içimde olan bir şeyi

that I would have to call a soul

ona ruhum diyebilirim

that I had never formulated until that day 20 years ago

onu yirmi yıl önce o güne değin hiç formüle etmemiştim

when hell came to pay me a surprise visit.

cehennemin bana süpriz ziyarette bulunduğu o zaman.

I think that while I hated being depressed

Sanırım depresyonda olmaktan

and would hate to be depressed again,

ve tekrar depresyona girmekten nefret eder olmama karşın

I've found a way to love my depression.

depresyonumu sevmenin bir yolunu buldum.

I love it because it has forced me to find and cling to joy.

Onu sevdim, çünkü beni zorladı

aramaya ve neşeye tutunmaya.

I love it because each day I decide,

Onu seviyorum çünkü her gün karar veriyorum,

sometimes gamely,

bazen oyuncu bir biçimde,

and sometimes against the moment's reason,

ve bazen o anın mantığına aykırı bir biçimde,

to cleave to the reasons for living.

yaşama sebeplerine bağlanmaya.

And that, I think, is a highly privileged rapture.

Ve, sanırım, bu son derece ayrıcalıklı bir coşku.

Teşekkür ederim.

Thank you.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

(Applause)