Depression, the secret we share | Andrew Solomon

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

"I felt a Funeral, in my Brain,

"ข้ารู้สึกถึงงานศพอยู่ในหัว

and Mourners to and fro

ผู้มาร่วมอาลัยอาวรณ์วนเวียน

kept treading -- treading -- till [it seemed]

ย่ำเดินก้าวแล้วก้าวเล่ากระทั่งรู้สึกได้

ว่าบรรยากาศนั้นแทรกผ่านเข้ามา

that Sense was breaking through --

And when they all were seated,

จนเมื่อพวกเขาทั้งหลายพากันนั่งลง

a Service, like a Drum --

พิธีกรรม ดั่งเสียงกลอง

kept beating -- beating -- till I [thought]

กระหน่ำซ้ำตี ครั้งแล้วครั้งเล่ากระทั่ง

ใจของข้าด้านชาไร้ซึ่งความรู้สึก

my Mind was going numb --

And then I heard them lift a Box and creak across my Soul

จากนั้นข้าได้ยินเสียงพวกเขายกโลงศพ

กรีดผ่านวิญญาณข้า

with those same Boots of Lead, again,

ด้วยรองเท้าตะกั่วคู่เดิมนั้น

then Space -- began to toll,

และแล้วความว่างเปล่าก็เริ่มครางเสียง

As [all] the Heavens were a Bell, and Being, [but] an Ear,

ราวกับว่าสวรรค์เป็นดั่งระฆัง

และชีวิตก็เปรียบดังโสตประสาท

and I, and Silence, some strange Race,

ตัวข้าและความเงียบงัน การขันแข่งอันแปลกพิกล

wrecked, solitary, here --

หักพัง เปลี่ยวเหงา ที่แห่งนี้

[And] then a Plank in Reason, broke,

เมื่อนั้น พื้นแห่งเหตุผลก็แตกสลาย

and I fell down and down --

ปล่อยข้าให้จมดิ่งลง

and hit a World, at every plunge,

กระแทกกระทบโลกในทุกระดับ

and Finished knowing -- then --"

กระทั่งสิ้นสูญการรับรู้ใดๆ

We know depression through metaphors.

เรารู้จักโรคซึมเศร้าผ่านการอุปมา

Emily Dickinson was able to convey it in language,

เอมิลี ดิ๊กคินสัน สามารถถ่ายทอดมันออกมาด้วยภาษา

Goya in an image.

โกยาโดยภาพวาด

Half the purpose of art is to describe such iconic states.

จุดมุ่งหมายครื่งหนึ่งของศิลปะ

ก็คือการพรรณนาถึงสภาวะเชิงสัญลักษณ์

As for me, I had always thought myself tough,

เช่นตัวผม ผมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นคนเข้มแข็ง

one of the people who could survive

เป็นหนึ่งในคนที่สามารถมีชีวิตรอด

if I'd been sent to a concentration camp.

หากถูกส่งไปยังค่ายกักกัน

In 1991, I had a series of losses.

ในปี 1991 ผมต้องเผชิญกับความสูญเสียอย่างต่อเนื่อง

My mother died,

แม่ของผมเสียชีวิตลง

a relationship I'd been in ended,

ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนมาถึงจุดสิ้นสด

I moved back to the United States from some years abroad,

ผมย้ายกลับมายังสหรัฐฯ

หลังจากใช้เวลาหลายปีในต่างประเทศ

and I got through all of those experiences intact.

และผมก็ผ่านประสบการณ์เหล่านั้นมาได้โดยไม่บุบสลาย

But in 1994, three years later,

แต่ในปี 1994 สามปีหลังจากนั้น

I found myself losing interest in almost everything.

ผมพบว่าตัวเองสูญเสียความสนใจในเกือบทุกสิ่ง

ผมไม่อยากทำอะไรสักอย่าง

I didn't want to do any of the things I had previously wanted to do,

ที่ผมเคยอยากทำ

and I didn't know why.

โดยไม่รู้ว่าทำไม

The opposite of depression is not happiness, but vitality.

สิ่งตรงข้ามกับความซึมเศร้า

ไม่ใช่ความสุข แต่มันคือพลังชีวิต

และก็พลังชีวิตนี่เอง

And it was vitality

that seemed to seep away from me in that moment.

ที่จางหายไปจากผมในช่วงเวลานั้น

Everything there was to do seemed like too much work.

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยจะทำ

ดูจะเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป

I would come home

เมื่อผมกลับถึงบ้าน

and I would see the red light flashing on my answering machine,

และเห็นไฟสีแดงกระพริบบนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

and instead of being thrilled to hear from my friends,

แทนที่จะกระตือรือร้นอยากฟังข้อความที่เพื่อนๆ ฝากไว้

I would think,

ผมกลับคิดว่า

"What a lot of people that is to have to call back."

"มีคนมากมายเหลือเกินที่ผมต้องโทรกลับไปหา"

Or I would decide I should have lunch,

หรือผมจะตัดสินใจว่าควรกินอาหารกลางวัน

and then I would think, but I'd have to get the food out

และจากนั้นผมก็คิดว่า ผมต้องเอาอาหารออกมา

and put it on a plate

แล้ววางใส่จาน

and cut it up and chew it and swallow it,

ตักมันขึ้นมาเคี้ยวและกลืนมันลงไป

and it felt to me like the Stations of the Cross.

มันทำให้ผมรู้สึกยังกับเดินไปสู่จุดจบของชีวิต

And one of the things that often gets lost in discussions of depression

และสิ่งหนึ่งที่มักหายไปอยู่บ่อยๆ

เมื่อพูดถึงโรคซึมเศร้า

is that you know it's ridiculous.

ก็คือการที่คุณรู้ว่ามันช่างน่าขบขัน

You know it's ridiculous while you're experiencing it.

คุณรู้ว่ามันไร้สาระในตอนที่ต้องเผชิญกับมัน

You know that most people manage

คุณรู้ว่าคนส่วนใหญ่สามารถจัดการ

to listen to their messages and eat lunch

ฟังข้อความและกินอาหารกลางวัน

and organize themselves to take a shower

พาตัวเองไปอาบน้ำ

and go out the front door

และเดินออกประตูหน้าไปข้างนอกได้

and that it's not a big deal,

โดยไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

and yet you are nonetheless in its grip

และกระนั้นคุณก็ยังติดอยู่ในกรงเล็บนั้น

and you are unable to figure out any way around it.

ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะพาตัวเองออกมาได้

And so I began to feel myself doing less

และผมก็รู้สึกว่าตัวเองทำสิ่งต่างๆ น้อยลง

and thinking less

คิดน้อยลง

and feeling less.

และรู้สึกรู้สาน้อยลง

It was a kind of nullity.

คล้ายกับไม่มีตัวตน

And then the anxiety set in.

และจากนั้นความวิตกกังวลเข้ามา

If you told me that I'd have to be depressed for the next month,

ถ้าคุณบอกกับผมว่า ผมจะต้อง

ซึมเศร้าตลอดเดือนหน้า

I would say, "As long I know it'll be over in November, I can do it."

ผมคงจะบอกว่า "ตราบใดที่ผมรู้ว่ามันจะสิ้นสุด เมื่อถึงเดือนพฤศจิกายน ผมก็คงผ่านมันไปได้"

But if you said to me,

แต่ถ้าคุณบอกกับผมว่า

"You have to have acute anxiety for the next month,"

"ผมจะต้องวิตกกังวลไปตลอดเดือนหน้า"

ผมคงจะเลือกเชือดข้อมือตัวเองมากกว่าที่จะต้องผ่านมันไป

I would rather slit my wrist than go through it.

It was the feeling all the time

มันเป็นความรู้สึกที่คงอยู่ตลอดเวลา

like that feeling you have if you're walking

เหมือนกับความรู้สึกเวลาที่คุณเดิน

and you slip or trip and the ground is rushing up at you,

และคุณลื่นหรือสะดุด

และพื้นดินพุ่งเข้าหาคุณ

but instead of lasting half a second, the way that does,

แต่แทนที่มันจะเป็นแค่เสี้ยววินาที อย่างที่มันควรจะเป็น

it lasted for six months.

มันกลับคงอยู่อย่างนั้นถึงหกเดือน

It's a sensation of being afraid all the time

มันเป็นการรู้สึกถึงความกลัวอยู่ตลอดเวลา

but not even knowing what it is that you're afraid of.

โดยที่ไม่อาจรู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่คุณกลัว

And it was at that point that I began to think

แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่ผมเริ่มคิด

that it was just too painful to be alive,

ว่าแค่จะมีชีวิตอยู่มันก็เจ็บปวดเกินทน

and that the only reason not to kill oneself

และเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมไม่ฆ่าตัวตาย

was so as not to hurt other people.

ก็เพียงเพราะไม่อยากทำให้ใครเจ็บปวด

And finally one day, I woke up

จนในที่สุดวันหนึ่ง เมื่อผมตื่นนอน

and I thought perhaps I'd had a stroke,

และคิดว่าบางทีผมอาจเป็นเส้นเลือดอุดตันในสมอง

because I lay in bed completely frozen,

เพราะผมนอนตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

looking at the telephone, thinking,

จ้องมองไปที่โทรศัพท์และครุ่นคิด

"Something is wrong and I should call for help,"

"มีบางอย่างผิดปกติและผมควรขอความช่วยเหลือ"

and I couldn't reach out my arm

แต่ผมก็ไม่สามารถแม้แต่จะยื่นมือ

and pick up the phone and dial.

เพื่อคว้าโทรศัพท์และโทรออก

And finally, after four full hours of my lying and staring at it,

และในที่สุด หลังจากผ่านไปถึงสี่ชั่วโมง ที่ผมนอนจ้องมันอยู่อย่างนั้น

the phone rang,

โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

and somehow I managed to pick it up,

และด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ ผมยกหูโทรศัพท์ขึ้น

and it was my father, and I said,

เป็นพ่อผมเองที่โทรหา

ผมจึงบอกท่านว่า "ผมกำลังเจอปัญหาใหญ่

"I'm in serious trouble. We need to do something."

เราต้องทำอะไรสักอย่าง"

The next day I started with the medications and the therapy.

วันรุ่งขึ้นผมเริ่มต้นเข้ารับการรักษาด้วยยา

และการบำบัด

And I also started reckoning with this terrible question:

แล้วผมก็เริ่มครุ่นคิด

ถึงคำถามที่น่าหวาดหวั่นนี้:

If I'm not the tough person

ถ้าหากผมไม่ใช่คนเข้มแข็ง

who could have made it through a concentration camp,

ผู้ที่สามารถรอดจากค่ายกักกันมาได้

then who am I?

แล้วอย่างนั้นผมเป็นใคร

And if I have to take medication,

และถ้าผมจะต้องเข้ารับการรักษาด้วยยา

is that medication making me more fully myself,

การรักษานั้นจะทำให้ผมเป็นตัวผมเองอย่างเต็มที่

or is it making me someone else?

หรือว่ามันจะทำให้ผมกลายเป็นคนอื่น

And how do I feel about it if it's making me someone else?

และผมจะรู้สึกอย่างไร

ถ้าหากมันทำให้ผมกลายเป็นคนอื่น

ผมได้ประโยชน์สองอย่างจากการขัดแย้งในใจที่เกิดขึ้น

I had two advantages as I went into the fight.

The first is that I knew that, objectively speaking,

ถ้าจะพูดอย่างไม่ลำเอียง อย่างแรกก็คือผมรู้ว่า

I had a nice life,

ผมมีชีวิตที่ดี

and that if I could only get well,

และหากเพียงแค่ผมสามารถหายได้

there was something at the other end that was worth living for.

ที่ปลายทางนั้นก็ยังมีบางอย่างรออยู่

ที่คุ้มค่าพอจะอยู่เพื่อมัน

And the other was that I had access to good treatment.

และอีกอย่างหนึ่งก็คือ ผมสามารถเข้าถึงการรักษาที่ดีได้

But I nonetheless emerged and relapsed,

แต่ยังไงก็แล้วแต่ผมก็คิดวนเวียน

and emerged and relapsed,

วนไปวนมา

and emerged and relapsed,

ซ้ำแล้วซ้ำอีก

and finally understood

จนเข้าใจในท้ายที่สุด

I would have to be on medication and in therapy forever.

ว่าผมคงต้องกินยา

และรับการบำบัดตลอดกาล

And I thought,

และผมก็คิดว่า "แต่มันเป็นปัญหาทางเคมี

"But is it a chemical problem or a psychological problem?

หรือปัญหาทางจิตกันแน่?

And does it need a chemical cure or a philosophical cure?"

แล้วมันต้องรักษาด้วยสารเคมี หรือด้วยจิตบำบัด"

And I couldn't figure out which it was.

ผมคิดไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่

And then I understood that actually,

แล้วผมก็เข้าใจว่าที่จริงแล้ว

we aren't advanced enough in either area for it to explain things fully.

เรายังคงมีความก้าวหน้าไม่เพียงพอในทั้งสองเรื่อง

ที่จะอธิบายมันได้อย่างครบถ้วน

The chemical cure and the psychological cure

การรักษาด้วยสารเคมีและจิตบำบัด

both have a role to play,

ต่างมีบทบาทร่วมกัน

and I also figured out that depression was something

และผมก็ยังพบว่า อาการซึมเศร้านั้นเป็นบางสิ่ง

ที่ฝังลึกอยู่ในตัวเรา

that was braided so deep into us

that there was no separating it from our character and personality.

จนไม่อาจแยกออก

จากบุคลิกและลักษณะของเราได้

I want to say that the treatments we have for depression are appalling.

ผมอยากบอกว่า การรักษาบำบัดที่เรามี

สำหรับโรคซึมเศร้านั้นช่างเลวร้าย

พวกมันไม่ค่อยได้ผล

They're not very effective.

They're extremely costly.

มีค่าใช้จ่ายสูงมาก

They come with innumerable side effects.

พวกมันมาพร้อมกับผลข้างเคียงนับไม่ถ้วน

They're a disaster.

มันเป็นหายนะดีๆ นี่เอง

แต่ผมก็ดีใจที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้

But I am so grateful that I live now and not 50 years ago,

ไม่ใช่เมื่อ 50 ปีที่แล้ว

when there would have been almost nothing to be done.

ตอนที่มันเกือบจะไม่มีอะไรเลย

ที่เราทำได้

I hope that 50 years hence,

ผมหวังว่าในอีก 50 ปีนับจากนี้

people will hear about my treatments

ผู้คนจะได้ยินเกี่ยวกับการรักษาของผม

และหวาดกลัวที่จะรู้ว่าเรารอดมาได้

and be appalled that anyone endured such primitive science.

ด้วยวิทยาศาสตร์ที่แสนจะพื้นๆ

Depression is the flaw in love.

โรคซึมเศร้าเป็นข้อบกพร่องในความรัก

If you were married to someone and thought,

หากคุณแต่งงานกับใครสักคนแล้วคิดว่า

"Well, if my wife dies, I'll find another one,"

"ถ้าหากภรรยาของผมตาย ผมก็แค่หาคนใหม่"

it wouldn't be love as we know it.

มันก็คงจะไม่ใช่ความรักอย่างที่เรารู้จัก

There's no such thing as love without the anticipation of loss,

มันไม่มีสิ่งใดเป็นเฉกเช่นความรัก

ที่ปราศจากความหายนะแห่งความสูญเสีย

and that specter of despair can be the engine of intimacy.

และความหวาดกลัวต่อความสิ้นหวังนั้น

จะเป็นเหมือนเครื่องยนต์แห่งความสนิทชิดใกล้

There are three things people tend to confuse:

มีสามสิ่งที่ผู้คนมักสับสน

depression, grief and sadness.

การซึมเศร้า ความอาลัย และความเศร้า

Grief is explicitly reactive.

ความอาลัยนั้นเป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่แจ่มแจ้ง

If you have a loss and you feel incredibly unhappy,

หากคุณพบกับการสูญเสียและรู้สึกไม่เป็นสุขอย่างยิ่ง

and then, six months later,

และถึงจะผ่านไปแล้วถึงหกเดือน

you are still deeply sad, but you're functioning a little better,

คุณก็ยังคงจมอยู่ในความเศร้าโศก แต่คุณสามารถรวบรวมจิตใจให้ดีขึ้นได้เล็กน้อย

มันอาจเป็นความอาลัย

it's probably grief,

and it will probably ultimately resolve itself in some measure.

และมันก็อาจหายไปในที่สุด

ไม่ช้าก็เร็ว

If you experience a catastrophic loss,

หากคุณต้องประสบกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

and you feel terrible,

และคุณรู้สึกย่ำแย่

and six months later you can barely function at all,

จนเมื่อผ่านไปแล้วหกเดือน คุณยังแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย

then it's probably a depression that was triggered

เช่นนั้นแล้วมันก็คงเป็นโรคซึมเศร้าที่ก่อตัวขึ้น

จากการสูญเสียครั้งใหญ่นั้น

by the catastrophic circumstances.

The trajectory tells us a great deal.

เส้นทางบอกให้เรารู้สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งว่า

People think of depression as being just sadness.

คนต่างคิดว่าโรคซึมเศร้านั้นเป็นเพียงแค่ความโศกเศร้า

It's much, much too much sadness,

มันมากมายเกินกว่าความโศกเศร้า

much too much grief

มากมายเกินกว่าความอาลัย

at far too slight a cause.

ไม่ว่าจะมีเหตุเล็กน้อยเพียงใด

As I set out to understand depression,

ขณะที่ผมมุ่งทำความเข้าใจโรคซึมเศร้า

and to interview people who had experienced it,

และได้สัมภาษณ์ผู้คนที่ได้เผชิญกับมัน

I found that there were people who seemed, on the surface,

ผมพบว่ามีผู้คนที่ดูเหมือนว่า

ผิวเผินแล้วมีอาการที่ดูคล้าย

to have what sounded like relatively mild depression

หดหู่อย่างอ่อนๆ

แต่อย่างไรก็ดีเขาก็เป็นผู้ที่ไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิง เพราะอาการดังกล่าว

who were nonetheless utterly disabled by it.

And there were other people who had what sounded

และมีคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนมีอาการ

as they described it like terribly severe depression

อย่างที่พวกเขาพูดถึงมัน

ว่าเป็นการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

who nonetheless had good lives

แต่อย่างไรก็ดีคนเหล่านั้นมีชีวิตที่ดีอยู่ในช่องแบ่ง

in the interstices between their depressive episodes.

ระหว่างอาการซึมเศร้าของพวกเขาเอง

And I set out to find out what it is that causes some people

ผมจึงออกค้นหาว่าอะไร

ที่ทำให้บางคน

to be more resilient than other people.

สามารถปรับตัวได้มากกว่าคนอื่น

What are the mechanisms that allow people to survive?

อะไรคือกลไก

ที่ทำให้ผู้คนเอาตัวรอดมาได้

And I went out and I interviewed person after person

ผมเลยออกไปสัมภาษณ์ใครต่อใคร

who was suffering with depression.

ที่ทนทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า

One of the first people I interviewed

หนึ่งในคนแรกๆ ที่ผมได้สัมภาษณ์

อธิบายโรคซึมเศร้า

described depression as a slower way of being dead,

ว่าเป็นเหมือนการตายอย่างช้าๆ

and that was a good thing for me to hear early on

ซึ่งก็ดีที่ผมได้ยินอย่างนั้นเสียตั้งแต่เนิ่นๆ

because it reminded me that that slow way of being dead

เพราะมันเตือนผมว่า

การตายอย่างช้าๆ นั้น

can lead to actual deadness,

สามารถนำไปสู่การตายจริงๆ ได้

that this is a serious business.

จึงเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก

It's the leading disability worldwide,

มันเป็นความพิการที่เกิดขึ้นทั่วโลกเป็นอันดับต้นๆ

and people die of it every day.

และมีคนตายเพราะมันทุกๆ วัน

One of the people I talked to when I was trying to understand this

หนึ่งในคนที่ผมได้คุยด้วย

ตอนที่ผมพยายามทำความเข้าใจเรื่องนี้

was a beloved friend who I had known for many years,

คือเพื่อนรักของผม

คนที่ผมรู้จักมาเป็นเวลาหลายปี

and who had had a psychotic episode in her freshman year of college,

และมีอาการทางจิตแบบเฉียบพลัน

ตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียนในวิทยาลัย

and then plummeted into a horrific depression.

จนดิ่งเข้าสู่อาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

She had bipolar illness,

เธอมีอาการของโรคอารมณ์สองขั้ว

or manic depression, as it was then known.

หรือโรคอารมณ์แปรปรวน ดังเช่นที่รู้จักกันในตอนนั้น

And then she did very well for many years on lithium,

แต่เธอก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี

เป็นเวลาหลายปีด้วยการใช้ยาลิเทียม

จนในที่สุด

and then eventually, she was taken off her lithium

เธอก็เลิกใช้ลิเทียม

to see how she would do without it,

เพื่อดูว่าจะเป็นอย่างไรหากไม่ใช้มัน

and she had another psychosis,

แล้วเธอก็ต้องเผชิญกับอาการทางจิตอีกครั้ง

and then plunged into the worst depression that I had ever seen

ก่อนที่จะเข้าสู่อาการซึมเศร้าขั้นเลวร้ายที่สุด

เท่าที่ผมเคยเห็น

in which she sat in her parents' apartment,

คือเธอนั่งอยู่ในอพาร์ทเมนต์ของพ่อแม่

more or less catatonic, essentially without moving,

ตัวแข็งทื่อ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

day after day after day.

วันแล้ววันเล่า

And when I interviewed her about that experience some years later --

และเมื่อผมสัมภาษณ์เธอเกี่ยวกับ ประสบการณ์นั้นในหลายปีต่อมา--

she's a poet and psychotherapist named Maggie Robbins --

เธอเป็นนักกวีและนักจิตบำบัดชื่อว่า แม็กกี้ รอบบิ้น

when I interviewed her, she said,

ตอนที่ผมสัมภาษณ์ เธอบอกว่า

"I was singing 'Where Have All The Flowers Gone,'

"ฉันเอาแต่ร้องเพลง "ดอกไม้หายไปไหน"

over and over, to occupy my mind.

ซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อรักษาสติไว้

I was singing to blot out the things my mind was saying,

ฉันร้องเพลงเพื่อกลบเสียงในใจที่บอกว่า

which were, 'You are nothing. You are nobody.

'เธอเป็นคนไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ

เธอไม่ควรค่าแม้จะมีชีวิตอยู่'

You don't even deserve to live.'

And that was when I really started thinking

และนั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันเริ่มคิดอย่างจริงจัง

ถึงการฆ่าตัวตาย"

about killing myself."

You don't think in depression that you've put on a gray veil

คุณไม่ทันคิดเมื่อตกอยู่ในอาการซึมเศร้า

ว่าคุณกำลังสวมผ้าคลุมหน้าสีเทา

and are seeing the world through the haze of a bad mood.

และกำลังมองโลกผ่านความหมอก

ของอารมณ์แย่ๆ

You think that the veil has been taken away,

คุณคิดว่าผ้าคลุมหน้าถูกดึงออกไป

เป็นผ้าคลุมหน้าแห่งความสุข

the veil of happiness,

and that now you're seeing truly.

และคุณกำลังมองเห็นสิ่งที่แท้จริง

It's easier to help schizophrenics who perceive

มันเป็นเรื่องง่ายกว่าที่จะช่วยผู้ป่วยจิตเภทที่คิด

that there's something foreign inside of them that needs to be exorcised,

ว่ามีบางอย่างแปลกปลอมอยู่ในตัวของพวกเขา

ที่จะต้องถูกขับไล่ออกไป

but it's difficult with depressives,

แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ที่ซึมเศร้า

because we believe we are seeing the truth.

เพราะเราเชื่อว่าเรามองเห็นความจริง

But the truth lies.

แต่ความจริงนั้นลวงหลอก

I became obsessed with that sentence:

ผมเกิดหมกมุ่นกับประโยคที่ว่า:

"But the truth lies."

"แต่ความจริงนั้นลวงหลอก"

And I discovered, as I talked to depressive people,

และผมก็ค้นพบ ขณะที่ผมพูดคุยกันคนที่เป็นโรคซึมเศร้า

that they have many delusional perceptions.

ว่าพวกเขามีอาการประสาทหลอนต่างๆ

People will say, "No one loves me."

ผู้คนจะพูดว่า "ไม่มีใครรักฉัน"

And you say, "I love you,

และคุณก็พูดว่า "ฉันรักคุณ

your wife loves you, your mother loves you."

ภรรยาคุณก็รักคุณ มารดาคุณก็รักคุณ"

You can answer that one pretty readily, at least for most people.

คุณสามารถตอบมันได้ในเกือบทันที

อย่างน้อยก็สำหรับคนส่วนใหญ่

แต่ผู้คนที่ตกอยู่ในอาการซึมเศร้าจะพูดว่า

But people who are depressed will also say,

"No matter what we do, we're all just going to die in the end."

"ไม่ว่าเราจะทำอย่างไร

สุดท้ายแล้วเราก็ต้องตายในที่สุด"

Or they'll say, "There can be no true communion

หรือไม่พวกเขาก็จะพูดว่า "มันไม่มีความผูกพันที่แท้จริง

between two human beings.

ระหว่างคนสองคน

Each of us is trapped in his own body."

เราต่างคนต่างติดอยู่ในร่างกายของตัวเอง"

To which you have to say,

นั่นทำให้คุณจำเป็นต้องพูดว่า

"That's true,

นั่นก็จริง

but I think we should focus right now on what to have for breakfast."

แต่ผมคิดว่าตอนนี้เราควรตั้งใจคิด

ว่าจะกินอะไรเป็นอาหารเช้ากันดี"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A lot of the time,

ก็บ่อยไป

what they are expressing is not illness, but insight,

ที่การแสดงออกของพวกเขาไม่ใช่อาการเจ็บป่วย แต่เป็นความเข้าใจตนเอง

and one comes to think what's really extraordinary

และสิ่งที่ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

is that most of us know about those existential questions

ก็คือพวกเราส่วนใหญ่รู้จักคำถามเหล่านั้น

และมันก็ไม่ได้กวนใจอะไรมากมาย

and they don't distract us very much.

There was a study I particularly liked

มีการงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่ผมชอบเป็นพิเศษ

in which a group of depressed and a group of non-depressed people

ที่ให้กลุ่มคนที่เป็นโรคซึมเศร้า

และกลุ่มคนที่ไม่ได้เป็น

เล่นวีดีโอเกมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

were asked to play a video game for an hour,

and at the end of the hour,

เมื่อครบหนึ่งชั่วโมง

they were asked how many little monsters they thought they had killed.

พวกเขาถูกถามว่ามีสัตว์ประหลาดกี่ตัว

ที่พวกเขาคิดว่าจัดการได้

กลุ่มคนที่เป็นโรคซึมเศร้าดูจะตอบได้แม่นยำ

The depressive group was usually accurate to within about 10 percent,

ในช่วงประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์

and the non-depressed people

ขณะที่คนที่ไม่ได้เป็น

guessed between 15 and 20 times as many little monsters --

เดามากกว่าความจริงถึง 15 ถึง 20 เท่า

ว่าสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ--(เสียงหัวเราะ)--

(Laughter)

ถูกพวกเขาจัดการ

as they had actually killed.

A lot of people said, when I chose to write about my depression,

ผู้คนมากมายพูดว่า ตอนที่ผมเลือกเขียนเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าของผม

that it must be very difficult to be out of that closet,

มันต้องเป็นเรื่องยากมากๆ

ที่จะออกมาเปิดเผย และยอมให้คนอื่นรู้

to have people know.

พวกเขาถามผมว่า "คนอื่นๆ พูดกับคุณแปลกไปบ้างไหม"

They said, "Do people talk to you differently?"

I said, "Yes, people talk to me differently.

และผมก็บอกว่า "ใช่แล้ว คนอื่นพูดกับผมแปลกไป

They talk to me differently insofar

พวกเขาพูดกับผมในเรื่องที่ต่างออกไป

as they start telling me about their experience,

พวกเขาเริ่มเล่าให้ผมฟังถึงประสบการณ์ของพวกเขา

or their sister's experience,

หรือพี่สาวของพวกเขา

or their friend's experience.

หรือเพื่อนของพวกเขา

Things are different because now I know

สิ่งต่างๆ แปลกไปเพราะตอนนี้ผมรู้แล้ว

that depression is the family secret that everyone has.

ว่าโรคซึมเศร้าเป็นความลับของครอบครัว

ที่ทุกคนเป็น

I went a few years ago to a conference,

ผมไปร่วมการประชุมเมื่อหลายปีก่อน

and on Friday of the three-day conference,

ในวันศุกร์ของช่วงการประชุมสามวัน

one of the participants took me aside, and she said,

หนึ่งในผู้เข้าร่วมการประชุมพาผมหลบออกมาด้านข้าง แล้วบอกว่า

"I suffer from depression and I'm a little embarrassed about it,

"ฉันกำลังทรมานจากโรคซึมเศร้าและ

ฉันรู้สึกอายนิดหน่อยเกี่ยวกับมัน

แต่ฉันก็กำลังกินยานี้อยู่

but I've been taking this medication,

and I just wanted to ask you what you think?"

และอยากรู้ว่าคุณคิดว่าอย่างไร"

และผมก็พยายามให้คำแนะนำอย่างดีที่สุด เท่าที่ผมทำได้

And so I did my best to give her such advice as I could.

And then she said, "You know, my husband would never understand this.

แล้วเธอก็พูดว่า "คุณรู้ไหม

ว่าสามีของฉันคงไม่มีวันเข้าใจ

He's really the kind of guy to whom this wouldn't make any sense,

เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ไม่มีวันเข้าใจเรื่องแบบนี้

ฉันก็เลย เอาเป็นว่า เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเราเท่านั้นนะ"

so, you know, it's just between us."

And I said, "Yes, that's fine."

แล้วผมก็บอกว่า "ครับ ได้เลย"

On Sunday of the same conference,

พอถึงวันอาทิตย์ของการประชุมเดียวกันนั้น

her husband took me aside,

สามีของเธอก็พาผมหลบออกข้างๆ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

and he said, "My wife wouldn't think

แล้วบอกว่า "ภรรยาของผมคงไม่คิด

that I was really much of a guy if she knew this,

ว่าผมเป็นลูกผู้ชายสักเท่าไรถ้าเธอรู้

but I've been dealing with this depression and I'm taking some medication,

แต่ผมต้องเผชิญกับโรคซึมเศร้า

และผมก็กินยาอยู่

and I wondered what you think?"

และผมสงสัยว่าคุณคิดว่าอย่างไร"

They were hiding the same medication

พวกเขาต่างซ่อน

ยาชนิดเดียวกันไว้คนละที่

in two different places in the same bedroom.

ในห้องนอนเดียวกัน

(Laughter)

แล้วผมก็บอกว่า ผมคิดว่า

And I said that I thought communication within the marriage

การคุยกันระหว่างคู่แต่งงาน

might be triggering some of their problems.

น่าจะช่วยแก้ปัญหาของพวกเขาได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I was also struck

แต่ผมก็ยังคงตะลึง

กับธรรมชาติอันยากเข็ญ

by the burdensome nature of such mutual secrecy.

ของการมีความลับร่วมกัน

Depression is so exhausting.

โรคซึมเศร้านั้นช่างน่าเหนื่อยหน่าย

It takes up so much of your time and energy,

มันใช้เวลาและพลังงานของคุณมากมาย

and silence about it,

และยังต้องไม่พูดถึงมัน

it really does make the depression worse.

มันยิ่งทำให้โรคซึมเศร้าย่ำแย่ลงอีก

And then I began thinking

และผมก็เริ่มคิดถึงหนทางทั้งหลาย

about all the ways people make themselves better.

ที่ผู้คนใช้ทำให้ตัวเองดีขึ้น

I'd started off as a medical conservative.

ผมเริ่มต้นด้วยการรักษาแบบดั้งเดิม

I thought there were a few kinds of therapy that worked,

ผมคิดว่ามันมีการบำบัดบางประเภทที่ได้ผล

it was clear what they were --

เป็นที่แน่ชัดว่าพวกมันคือ --

there was medication,

การใช้ยารักษา

there were certain psychotherapies,

การบำบัดทางจิตบางอย่าง

there was possibly electroconvulsive treatment,

อาจเป็นการรักษาด้วยการกระตุ้นด้วยไฟฟ้า

และอย่างอื่นที่ดูไม่เข้าท่า

and that everything else was nonsense.

But then I discovered something.

แต่แล้วผมก็ค้นพบอะไรบางอย่าง

If you have brain cancer,

ถ้าคุณเป็นมะเร็งสมอง

and you say that standing on your head for 20 minutes every morning

และคุณพูดว่าการยืนตีลังกา

เป็นเวลา 20 นาทีทุกๆ เช้า ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

makes you feel better,

it may make you feel better, but you still have brain cancer,

มันก็อาจทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

แต่คุณก็ยังคงเป็นมะเร็งสมอง

and you'll still probably die from it.

และคุณอาจจะยังตายได้เพราะมัน

But if you say that you have depression,

แต่ถ้าคุณบอกว่า คุณเป็นโรคซึมเศร้า

and standing on your head for 20 minutes every day

และการยืนตีลังกาเป็นเวลา 20 นาทีทุกๆ วัน

ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นมันก็ได้ผล

makes you feel better, then it's worked,

because depression is an illness of how you feel,

เพราะว่าโรคซึมเศร้านั้นเป็นการเจ็บป่วยของความรู้สึก

and if you feel better,

และถ้าคุณรู้สึกดีขึ้น

then you are effectively not depressed anymore.

ก็แสดงว่าคุณไม่ซึมเศร้าอีกต่อไปแล้ว

นั่นทำให้ผมมีความต้านทานมากขึ้นมาก

So I became much more tolerant

ต่อโลกกว้างใหญ่ของการรักษาทางเลือก

of the vast world of alternative treatments.

And I get letters, I get hundreds of letters

และผมได้รับจดหมายเป็นร้อยๆ ฉบับ

from people writing to tell me about what's worked for them.

จากคนที่เขียนถึงผมเพื่อเล่าว่า อะไรที่พวกเขาทำแล้วได้ผล

บางคนถามผมตอนอยู่หลังเวทีวันนี้

Someone was asking me backstage today about meditation.

เกี่ยวกับยารักษา

My favorite of the letters that I got was the one that came from a woman

จดหมายที่ผมชอบเป็นพิเศษ

คือฉบับที่มาจากผู้หญิงคนหนึ่ง

who wrote and said that she had tried therapy, medication,

เธอเขียนและเล่าว่าเธอได้ลองบำบัดก็แล้ว

เธอลองใช้ยาก็แล้ว เธอลองแล้วเกือบทุกอย่าง

she had tried pretty much everything,

และเธอก็พบทางแก้ปัญหา และหวังว่าผมจะประกาศให้โลกรู้

and she had found a solution and hoped I would tell the world,

ว่ามันคือการทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จากด้าย

and that was making little things from yarn.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

She sent me some of them.

เธอส่งบางชิ้นให้ผมด้วย (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And I'm not wearing them right now.

แต่ว่าผมก็ไม่ได้สวมมันอยู่ในตอนนี้

(Laughter)

I suggested to her that she also should look up

ผมแนะนำเธอว่า เธอน่าจะลองดู

obsessive compulsive disorder in the DSM.

การวินัจฉัยเกี่ยวกับโรคย้ำคิดย้ำทำดูบ้าง

And yet, when I went to look at alternative treatments,

และกระนั้น เมื่อผมกลับไปมองดู การรักษาทางเลือกต่างๆ

I also gained perspective on other treatments.

ผมก็ได้รับรู้เกี่ยวกับมุมมองของการรักษาแบบอื่น

I went through a tribal exorcism in Senegal

ผมได้เห็นการไล่ผีของชนเผ่าในซีเนกัล

that involved a great deal of ram's blood

ซึ่งใช้เลือดแกะจำนวนมาก

and that I'm not going to detail right now,

ซึ่งผมจะไม่เล่าถึงรายละเอียดในตอนนี้

but a few years afterwards I was in Rwanda,

แต่ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ตอนที่ผมอยู่ที่รวันดา

working on a different project,

ทำงานในโครงการอื่น

and I happened to describe my experience to someone,

แล้วก็บังเอิญเล่าประสบการณ์ของผมให้บางคนฟัง

and he said,

และเขาก็พูดว่า "คุณรู้ไหม

"Well, that's West Africa, and we're in East Africa,

นั้นมันแอฟริกาตะวันตก และเราอยู่ในแอฟริกาตะวันออก

and our rituals are in some ways very different,

และพิธีกรรมของเราก็ต่างกันอย่างมาก

but we do have some rituals

แต่เราก็มีพิธีกรรมที่มีบางอย่าง

that have something in common with what you're describing."

เหมือนกับที่คุณเล่าให้ฟัง"

แล้วผมก็พูดว่า "โอ้" และเขาก็พูดว่า "ใช่แล้ว" เขาบอกว่า

And he said,

"But we've had a lot of trouble with Western mental health workers,

"แต่เรามีปัญหามากมายกับนักสุขภาพจิตจากตะวันตก

โดยเฉพาะพวกที่มาหลังจากการสังหารหมู่"

especially the ones who came right after the genocide."

และผมก็พูดว่า "คุณมีปัญหาแบบไหนกัน"

I said, "What kind of trouble did you have?"

และเขาก็บอกว่า "ก็

And he said, "Well, they would do this bizarre thing.

พวกเขาทำสิ่งแปลกๆ

They didn't take people out in the sunshine

เขาไม่ให้ผู้คนออกไปเจอแสงแดด

ที่ๆ ทำให้คุณเริ่มรู้สึกดีขึ้น

where you begin to feel better.

They didn't include drumming or music to get people's blood going.

เขาไม่ใช้การตีกลองและดนตรี เพื่อทำให้เลือดสูบฉีด

They didn't involve the whole community.

เขาไม่ได้เอาชุมชนทั้งหมดเข้ามาใช้

They didn't externalize the depression as an invasive spirit.

พวกเขาไม่ได้ขับไล่อาการซึมเศร้า

เหมือนว่ามันเป็นวิญญาณร้ายเข้าสิง

Instead what they did was they took people one at a time into dingy little rooms

แต่พวกเขากลับพาผู้คน

ครั้งละคนเข้าไปในห้องแคบๆ

and had them talk for an hour

แล้วก็ให้เขาพูดเป็นชั่วโมงๆ

about bad things that had happened to them."

เกี่ยวกับเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Applause)

He said, "We had to ask them to leave the country."

เขาบอกว่า "เราคงต้องขอให้พวกเขาไปให้พ้นซะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now at the other end of alternative treatments,

เอาล่ะ ที่อีกด้านหนึ่งของการรักษาแบบทางเลือก

ผมจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับแฟรงค์ รุสซาคอฟ

let me tell you about Frank Russakoff.

แฟรงค์ รุสซาคอฟเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง

Frank Russakoff had the worst depression perhaps that I've ever seen in a man.

บางทีอาจถึงขนาดที่ผมไม่เคยเห็นใครเป็นมาก่อน

He was constantly depressed.

เขาซึมเศร้าอย่างต่อเนื่อง

He was, when I met him,

ตอนที่ผมพบ เขาอยู่ในจุดที่ซึ่ง

at a point at which every month, he would have electroshock treatment.

ต้องเข้ารับการรักษาด้วยการช็อตไฟฟ้าทุกๆ เดือน

Then he would feel sort of disoriented for a week.

เขาก็จะรู้สึกมึนงงอยู่ราวสัปดาห์

Then he would feel okay for a week.

จากนั้นก็จะรู้สึกเป็นปกติอยู่ได้อีกสัปดาห์

Then he would have a week of going downhill.

แล้วก็เริ่มรู้สึกดิ่งเหวในสัปดาห์ถัดมา

And then he would have another electroshock treatment.

แล้วเขาก็จะเข้ารับการรักษาด้วยการช็อตไฟฟ้าอีกครั้ง

และเขาก็บอกกับผมตอนที่พบกันว่า

And he said to me when I met him,

"It's unbearable to go through my weeks this way.

"มันเกินจะทน ที่จะต้องเป็นแบบนี้

ผมทนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้

I can't go on this way,

and I've figured out how I'm going to end it

และผมจะต้องหาทางให้ได้ว่าจะจบมันได้อย่างไร

if I don't get better."

ถ้าผมไม่รู้สึกดีขึ้น

"But," he said to me, "I heard about a protocol at Mass General

แต่" เขาบอกกับผมว่า "ผมได้ยินเกี่ยวกับวิธีการ

ที่แมส เจเนอรัล สำหรับขั้นตอนที่เรียกว่า

for a procedure called a cingulotomy, which is a brain surgery,

ซิงกูโลโตมี่ (cingulotomy) ซึ่งเป็นการผ่าตัดสมอง

and I think I'm going to give that a try."

และผมคิดว่าผมจะลองดู"

And I remember being amazed at that point to think that someone

แล้วผมจำได้ว่า ณ จุดนั้นผมรู้สึกประหลาดใจ

ที่รู้ว่ามีใครบางคน

who clearly had so many bad experiences

ที่มีประสบการณ์เลวร้ายมากมาย

with so many different treatments

และรับการรักษามามากมายหลายอย่าง

still had buried in him, somewhere, enough optimism

ยังคงมีความคิดในแง่บวกฝังอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขา

to reach out for one more.

ที่จะพาเขาไปพบความคิดในแง่บวกอื่นๆ ต่อไป

And he had the cingulotomy, and it was incredibly successful.

แล้วเขาก็เข้ารับการผ่าตัดสมอง

และมันก็ประสบผลสำเร็จอย่างเหลือเชื่อ

He's now a friend of mine.

ตอนนี้เขาเป็นเพื่อนของผม

He has a lovely wife and two beautiful children.

เขามีภรรยาที่งดงามและลูกๆ ที่น่ารักอีกสองคน

He wrote me a letter the Christmas after the surgery,

เขาเขียนจดหมายถึงผมในวันคริสต์มาสหลังจากการผ่าตัด

and he said,

และบอกว่า

"My father sent me two presents this year,

"พ่อของผมส่งของขวัญมาให้สองชิ้น

First, a motorized CD rack from The Sharper Image

ชิ้นแรกเป็นถาดใส่แผนซีดีอัตโนมัติ จากเดอะชาร์ปเปอร์อิมเมจ

that I didn't really need,

ที่ผมไม่ได้ต้องการเท่าไหร่

but I knew he was giving it to me to celebrate

แต่ผมรู้ว่าพ่อให้มาเพื่อแสดงความยินดี

the fact that I'm living on my own and have a job I seem to love.

ที่ผมอยู่ได้ด้วยตัวเอง

ได้ทำงานที่ผมน่าจะชอบ

And the other present was a photo of my grandmother,

และของขวัญอีกชิ้นหนึ่ง

ก็คือรูปถ่ายของย่า

who committed suicide.

ซึ่งฆ่าตัวตาย

As I unwrapped it, I began to cry,

ขณะที่ผมกำลังแกะห่อมันออก ผมเริ่มร้องไห้

and my mother came over and said,

ตอนนั้นแม่ผมก็เข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า

'Are you crying because of the relatives you never knew?'

'นี่ลูกกำลังร้องไห้เพราะญาติที่ไม่เคยรู้จักอย่างนั้นหรือ'

และผมก็บอกว่า 'ย่าของผมเป็นโรคเดียวกับผม'

And I said, 'She had the same disease I have.'

I'm crying now as I write to you.

ผมกำลังร้องไห้ตอนที่เขียนถึงคุณ

It's not that I'm so sad, but I get overwhelmed,

ไม่ใช่ว่าผมเศร้า แต่ผมรู้สึกตื้นตัน

I think, because I could have killed myself,

ผมคิดว่า เพราะว่าผมเกือบจะฆ่าตัวตาย

but my parents kept me going, and so did the doctors,

แต่ครอบครัวของผมทำให้ผมอยู่ต่อได้

เช่นเดียวกับกับหมอทั้งหลาย

and I had the surgery.

แล้วผมก็ได้รับการผ่าตัด

I'm alive and grateful.

ผมมีชีวิตอยู่และรู้สึกซึ้งในบุญคุณ

We live in the right time, even if it doesn't always feel like it."

เรามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม

ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รู้สึกแบบนี้เสมอไป"

I was struck by the fact that depression

ผมตื่นตะลึงด้วยความจริงที่ว่า โรคซึมเศร้า

is broadly perceived to be a modern, Western, middle-class thing,

ถูกเข้าใจกันทั่วไปว่าเป็น

เรื่องของชนชั้นกลางตะวันตกสมัยใหม่

and I went to look at how it operated in a variety of other contexts,

แล้วผมก็ลงไปค้นดูว่ามันได้รับการจัดการอย่างไร

ในแง่มุมอื่นๆ ทั้งหลาย

and one of the things I was most interested in

และสิ่งหนึ่งที่ผมสนใจที่สุด

was depression among the indigent.

ก็คือโรคซึมเศร้าในหมู่คนยากจน

ผมก็เลยออกไปแล้วพยายามมองดู

And so I went out to try to look

at what was being done for poor people with depression.

ว่าเขาทำอย่างไรกับคนยากจนที่เป็นโรคซึมเศร้า

And what I discovered is that poor people

และสิ่งที่ผมค้นพบก็คือ คนยากจน

are mostly not being treated for depression.

ส่วนใหญ่ไม่ได้รับการรักษาสำหรับโรคซึมเศร้า

โรคซึมเศร้าเป็นผลของความอ่อนแอทางพันธุกรรม

Depression is the result of a genetic vulnerability,

which is presumably evenly distributed in the population,

ซึ่งคาดว่ามีการกระจายตัวอย่างสม่ำเสมอในหมู่ประชากร

and triggering circumstances,

และก่อให้เกิดผลตามมา

which are likely to be more severe for people who are impoverished.

ซึ่งดูเหมือนจะยิ่งรุนแรง

ในหมู่คนที่ยากจน

And yet it turns out that if you have a really lovely life

และมันก็กลายเป็นว่าถ้าคุณมี

ชีวิตที่ดีเหลือเกินแต่กลับรู้สึกไม่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา

but feel miserable all the time,

you think, "Why do I feel like this?

คุณคิดว่า "ทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนี้

I must have depression."

ฉันคงเป็นโรคซึมเศร้าแน่"

And you set out to find treatment for it.

แล้วคุณก็ออกไปหาวิธีรักษา

แต่ถ้าคุณมีชีวิตที่เลวร้ายอย่างสุดๆ

But if you have a perfectly awful life,

and you feel miserable all the time,

แล้วคุณก็รู้สึกไม่เป็นสุขอยู่ตลอด

the way you feel is commensurate with your life,

สิ่งที่คุณรู้สึก สอดคล้องกับชีวิตของคุณ

and it doesn't occur to you to think,

มันก็เลยไม่ทำให้คุณคิดว่า

"Maybe this is treatable."

"บางทีนี่อาจรักษาได้"

And so we have an epidemic in this country

เราจึงมีการระบาดของโรคซึมเศร้า

of depression among impoverished people

ของผู้คนที่ยากจนในประเทศนี้

that's not being picked up and that's not being treated

ที่ไม่ได้รับการหยิบยกขึ้นมา และไม่ได้รับการรักษา

and that's not being addressed,

และไม่ได้ถูกกล่าวถึง

and it's a tragedy of a grand order.

ซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าในสังคม

And so I found an academic

แล้วผมก็ได้เจอกับนักวิชาการ

who was doing a research project in slums outside of D.C.,

ที่กำลังทำโครงการวิจัย

ในชุมชนแออัดนอกกรุงวอชิงตัน

where she picked up women who had come in for other health problems

ที่มีการเลือกผู้หญิงที่เข้ามารับการรักษา ด้วยปัญหาทางสุขภาพอย่างอื่น

and diagnosed them with depression,

มาวินิจฉัยอาการซึ่งเศร้าของพวกเขา

และบอกรักษาด้วยวิธีการในขั้นทดลอง เป็นเวลาหกเดือน

and then provided six months of the experimental protocol.

One of them, Lolly, came in,

หนึ่งในนั้นคือ โลลลี เธอได้เข้ามา

and this is what she said the day she came in.

และนี่คือสิ่งที่เธอพูดในวันที่เธอเข้ามา

เธอซึ่งเป็นผู้หญิงนะครับ และ

She said, and she was a woman, by the way, who had seven children.

มีลูกตั้งเจ็ดคน เธอบอกว่า

She said, "I used to have a job but I had to give it up

"ฉันเคยทำงานแต่ก็ต้องลาออกเพราะว่า

because I couldn't go out of the house.

ฉันออกจากบ้านไม่ได้

ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับลูก

I have nothing to say to my children.

In the morning, I can't wait for them to leave,

ในตอนเช้า ฉันแทบจะรอให้ลูกออกจากบ้านไม่ไหว

and then I climb in bed and pull the covers over my head,

เพื่อที่จะคลานกลับขึ้นเตียงนอน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

เมื่อถึงบ่ายสามโมงเวลาที่เด็กกลับมาบ้าน

and three o'clock when they come home,

มันมาถึงเร็วมาก"

it just comes so fast."

She said, "I've been taking a lot of Tylenol,

เธอบอกว่า "ฉันได้แต่กินยาแก้ปวดจำนวนมาก

anything I can take so that I can sleep more.

อะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ฉันนอนหลับได้นานขึ้น

My husband has been telling me I'm stupid, I'm ugly.

สามีของฉันบอกฉันซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า ฉันมันโง่ ฉันมันน่าเกลียด

I wish I could stop the pain."

ฉันหวังว่าจะหยุดความเจ็บปวดได้"

Well, she was brought into this experimental protocol,

ครับ เธอก็ถูกนำเข้าสู่วิธีการทดลองนี้

and when I interviewed her six months later,

และเมื่อผมสัมภาษณ์เธออีกครั้งในอีกหกเดือนต่อมา

she had taken a job working in childcare

เธอได้งานทำที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก

for the U.S. Navy, she had left the abusive husband,

สำหรับกองทัพเรือสหรัฐ เธอหย่าขาดจากสามีที่ทำร้ายจิตใจเธอ

และเธอบอกกับผมว่า

and she said to me,

"ตอนนี้ลูกๆ ของฉันมีความสุขกว่าเดิมมาก

"My kids are so much happier now."

She said, "There's one room in my new place for the boys

เธอบอกว่า "บ้านใหม่ของฉันมีห้องๆ หนึ่ง

สำหรับลูกชายและอีกห้องหนึ่งสำหรับลูกสาว

and one room for the girls,

แต่พอถึงกลางคืน พวกเขาทั้งหมดก็มาที่เตียงของฉัน

but at night, they're just all up on my bed,

and we're doing homework all together and everything.

ช่วยกันทำการบ้านและกิจกรรมอื่นๆ ด้วยกัน

One of them wants to be a preacher,

ลูกคนหนึ่งอยากเป็นนักบวช

one of them wants to be a firefighter,

อีกคนอยากเป็นนักดับเพลิง

and one of the girls says she's going to be a lawyer.

ลูกสาวคนหนึ่งบอกว่าเธอจะเป็นทนายความ

They don't cry like they used to,

พวกเขาไม่ร้องไห้งอแงอย่างที่เคยเป็น

and they don't fight like they did.

ไม่ทะเลาะกันอย่างที่เคยทำ

ทุกอย่างที่ฉันต้องการในตอนนี้ก็คือลูกๆ ของฉัน

That's all I need now, is my kids.

Things keep on changing,

ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด

the way I dress, the way I feel, the way I act.

เสื้อผ้าที่ฉันใส่ ความรู้สึกของฉัน สิ่งที่ฉันแสดงออก

I can go outside not being afraid anymore,

ฉันออกไปข้างนอกได้โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวอีก

and I don't think those bad feelings are coming back,

และฉันก็ไม่คิดว่าความรู้สึกเลวร้ายเหล่านั้นจะกลับมาอีก

และถ้าไม่ใช่เพราะ ดร. มิแรนด้าและการทดลองนั้น

and if it weren't for Dr. Miranda and that,

ฉันก็คงจะยังคงอยู่บ้าน นอนคลุมโปงอยู่อย่างนั้น

I would still be at home with the covers pulled over my head,

if I were still alive at all.

ถ้าหากฉันยังไม่ตายซะก่อน

ฉันขอพระผู้เป็นเจ้าให้ส่งนางฟ้ามาช่วย

I asked the Lord to send me an angel,

and He heard my prayers."

และท่านก็ได้ยินคำสวดอ้อนวอนของฉัน"

ผมประทับใจอย่างยิ่งกับประสบการณ์เหล่านี้

I was really moved by these experiences,

and I decided that I wanted to write about them

และผมตัดสินใจว่าจะเขียนเกี่ยวกับมัน

not only in a book I was working on, but also in an article,

ไม่ใช่แค่ในหนังสือ ที่ผมกำลังทำอยู่

แต่ในบทความด้วย

and I got a commission from The New York Times Magazine

แล้วผมก็ได้รับอนุญาตจากนิตยสารนิวยอร์คไทม์

ให้เขียนเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าของคนยากจน

to write about depression among the indigent.

ผมส่งเรื่องของผม

And I turned in my story,

and my editor called me and said, "We really can't publish this."

แล้วบรรณาธิการก็เรียกผมไปบอกว่า

"เราไม่สามารถตีพิมพ์เรื่องนี้ได้จริงๆ"

และผมก็บอกว่า "ทำไมล่ะ"

And I said, "Why not?"

And she said, "It just is too far-fetched.

และเธอบอกว่า "มันแบบว่ายากที่จะเข้าถึง

These people who are sort of at the very bottom rung of society

คนพวกนี้อยู่ระดับต่ำล่างสุดของสังคม

and then they get a few months of treatment

แล้วพวกเขาก็ได้รับการรักษาแค่ไม่กี่เดือน

and they're virtually ready to run Morgan Stanley?

และพวกเขาก็พร้อมที่จะบริหาร [บริษัท] มอแกน สแตนเลย์

มันเหลือเชื่อเกินไป

It's just too implausible."

เธอบอกว่า "ฉันไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน"

She said, "I've never even heard of anything like it."

And I said, "The fact that you've never heard of it

และผมก็พูดว่า "การที่คุณไม่เคยได้ยินถึงมันมาก่อน

เป็นการบอกว่ามันเป็นข่าวใหม่"

is an indication that it is news."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Applause)

"And you are a news magazine."

"และคุณก็เป็นนิตยสารข่าว"

So after a certain amount of negotiation, they agreed to it.

และหลังจากต่อรองกันอีกพอสมควร

พวกเขาก็เห็นด้วย

But I think a lot of what they said was connected in some strange way

แต่ผมก็คิดอย่างมากถึงสิ่งที่พวกเขาพูด

ว่ามันเชื่อมโยงกันอย่างประหลาด

to this distaste that people still have for the idea of treatment,

กับความไม่พึงใจที่ผู้คนยังคงมีอยู่

ต่อแนวคิดของการรักษา

the notion that somehow if we went out

ความคิดที่บางที ถ้าเราออกไป

and treated a lot of people in indigent communities,

และให้การรักษากับคนยากจนมากมายในชุมชน

that would be exploitative,

นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่ควรทำ

because we would be changing them.

เพราะว่าเราอาจจะสามารถเปลี่ยนพวกเขา

There is this false moral imperative that seems to be all around us,

เหมือนกับว่ามันมีศีลธรรมสำคัญที่ผิด

อยู่รอบๆ ตัวเรา

that treatment of depression,

ที่ว่าการรักษาโรคซึมเศร้า

the medications and so on, are an artifice,

การใช้ยาและอื่นๆ เป็นการลวงหลอก

and that it's not natural.

และมันไม่เป็นธรรมชาติ

And I think that's very misguided.

และผมคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดอย่างยิ่ง

It would be natural for people's teeth to fall out,

มันคงเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับฟันของมนุษย์ที่จะหลุดออก

but there is nobody militating against toothpaste,

แต่ก็ไม่มีใครต่อต้านยาสีฟัน

at least not in my circles.

อย่างน้อยก็ในแวดวงของผม

People then say,

แล้วผู้คนก็บอกว่า "แต่ไม่ใช่ว่าโรคซึมเศร้า

"But isn't depression part of what people are supposed to experience?

เป็นสิ่งหนึ่งที่เราทุกคนจะต้องเจอหรือไง

ไม่ใช่ว่าเราวิวัฒนาการมาจนมีอาการซึมเศร้าหรอกหรือ

Didn't we evolve to have depression?

มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของบุคลิกหรือ

Isn't it part of your personality?"

To which I would say, mood is adaptive.

จนผมอยากบอกว่า อารมณ์นั้นแปรเปลี่ยนได้

Being able to have sadness and fear

การที่เรารู้สึกโศกเศร้าและหวาดกลัว

and joy and pleasure

สนุกสนานและพึงพอใจ

and all of the other moods that we have, that's incredibly valuable.

และความรู้สึกอื่นๆ ที่เรามี

เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง

And major depression

และโรคซึมเศร้าส่วนใหญ่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น

is something that happens when that system gets broken.

เมื่อระบบนั้นเสียหาย

It's maladaptive.

มันเป็นการปรับตัวที่ผิดพลาด

People will come to me and say,

ผู้คนต่างมาหาผมและบอกว่า

"I think, though, if I just stick it out for another year,

"ผมคิดว่าถ้าผมทนต่อไปได้อีกสักปี

I think I can just get through this."

ผมคิดว่าผมจะผ่านมันไปได้"

And I always say to them, "You may get through it,

และผมก็บอกพวกเขาตลอดเวลาว่า "คุณอาจผ่านมันไปได้

แต่คุณก็ไม่มีทางที่จะมีอายุ 37 ได้อีกครั้ง

but you'll never be 37 again.

Life is short, and that's a whole year you're talking about giving up.

ชีวิตนั้นสั้นนัก และนั่นมันทั้งปีเชียวนะ

ที่คุณกำลังบอกว่าจะยอมเสียมันไป

Think it through."

คิดให้ดีๆ"

It's a strange poverty of the English language,

มันเป็นความอับจนอันแปลกประหลาดของภาษาอังกฤษ

and indeed of many other languages,

ที่จริงภาษาอื่นๆ ก็ด้วย

that we use this same word, depression,

ที่เราใช้คำๆ เดียวกัน คือ โรคซึมเศร้า

to describe how a kid feels when it rains on his birthday,

เพื่ออธิบายความรู้สึกของเด็กๆ

เมื่อฝนตกในวันเกิด

and to describe how somebody feels the minute before they commit suicide.

และอธิบายว่าคนบางคนรู้สึกอย่างไร

ในนาทีก่อนที่จะตัดสินใจฆ่าตัวตาย

People say to me, "Well, is it continuous with normal sadness?"

ผู้คนบอกกับผมว่า "นั่นไม่ใช่ความโศกเศร้าธรรมดา ที่เป็นอย่างต่อเนื่องหรอกหรือ"

And I say, in a way it's continuous with normal sadness.

และผมก็ตอบว่า ในแง่หนึ่งมันแค่ความโศกเศร้าทั่วไป

There is a certain amount of continuity,

มันมีความต่อเนื่องอยู่ส่วนหนึ่ง

but it's the same way there's continuity

แต่ว่าในแง่เดียวกัน มันก็มีความต่อเนื่อง

between having an iron fence outside your house

ระหว่างมีรั้วเหล็กนอกบ้าน

ที่มีจุดที่ขึ้นสนิม

that gets a little rust spot

that you have to sand off and do a little repainting,

ที่คุณต้องขัดออกและทาสีใหม่

and what happens if you leave the house for 100 years

แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไม่อยู่บ้านนานถึง 100 ปี

and it rusts through until it's only a pile of orange dust.

จนสนิมกัดกินจนเหลือแต่กอง

ของฝุ่นสนิมสีส้ม

และจุดฝุ่นสีส้มนี่แหละ

And it's that orange dust spot,

that orange dust problem,

ปัญหาฝุ่นสีส้มนี่เอง

that's the one we're setting out to address.

ที่เรากำลังพยายามให้ความสำคัญ

ถึงตอนนี้พวกเขาก็พูดว่า

So now people say,

"คุณแค่กินยานี้แล้วคุณก็จะมีความสุขอย่างนั้นรึ"

"You take these happy pills, and do you feel happy?"

And I don't.

ผมไม่นะ

But I don't feel sad about having to eat lunch,

แต่ผมไม่รู้สึกเศร้าเวลาที่ต้องกินข้าวกลางวัน

and I don't feel sad about my answering machine,

ไม่รู้สึกเศร้าเกี่ยวกับเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

and I don't feel sad about taking a shower.

ไม่รู้สึกเศร้าที่ต้องอาบน้ำ

I feel more, in fact, I think,

อันที่จริงผมรู้สึกมากขึ้น ผมคิด

because I can feel sadness without nullity.

เพราะว่าผมสามารถรู้สึกถึงความเศร้าได้โดยไม่รู้สึกไร้ค่า

I feel sad about professional disappointments,

ผมรู้สึกเสียใจกับความผิดหวัง

about damaged relationships,

เกี่ยวความสัมพันธ์ที่มีปัญหา

about global warming.

เกี่ยวกับปัญหาโลกร้อน

Those are the things that I feel sad about now.

เหล่านั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจ

And I said to myself, well, what is the conclusion?

แล้วผมก็บอกกับตัวเองว่า อะไรคือข้อสรุป

How did those people who have better lives

จะทำอย่างไรให้คนที่มีชีวิตที่ดีกว่านี้

even with bigger depression manage to get through?

แม้ว่าหากมีอาการซึมเศร้าที่รุนแรงกว่านี้ ก็จะผ่านมันไปได้

What is the mechanism of resilience?

อะไรคือกลไกของการปรับตัว

And what I came up with over time

และสิ่งที่ผมได้มาเมื่อเวลาผ่านไป

was that the people who deny their experience,

ก็คือคนที่ปฏิเสธประสบการณ์ของตัวเอง

and say, "I was depressed a long time ago,

คนที่บอกว่า "ฉันเคยเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อนานมาแล้ว

I never want to think about it again,

และฉันไม่อยากที่จะคิดถึงมันอีก

I'm not going to look at it

ไม่ต้องการที่จะมองมัน

and I'm just going to get on with my life,"

และฉันก็แค่จะมีชีวิตต่อไป"

ironically, those are the people who are most enslaved by what they have.

ช่างน่าขัน คนเหล่านั้น

เป็นคนที่ตกเป็นทาสของสิ่งที่พวกเขามี

Shutting out the depression strengthens it.

การปิดกั้นความซึมเศร้าหดหู่เป็นการส่งเสริมมัน

While you hide from it, it grows.

ขณะที่คุณพยายามซ่อนมัน มันยิ่งเติบโต

และคนที่ทำได้ดีกว่า

And the people who do better

are the ones who are able to tolerate the fact that they have this condition.

ก็คือคนที่สามารถยอมรับความจริง

ที่ว่าเขามีปัญหานี้

เหล่าคนที่ยอมรับอาการซึมเศร้าของตัวเอง

Those who can tolerate their depression are the ones who achieve resilience.

คือคนที่ปรับตัวได้สำเร็จ

So Frank Russakoff said to me,

แฟรงค์ รุสซาคอฟบอกผมว่า

"If I had a do-over, I suppose I wouldn't do it this way,

"ถ้าผมต้องทำมันใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง

ผมคาดว่าผมคงไม่ทำมันแบบนี้

but in a strange way, I'm grateful for what I've experienced.

แต่มันก็แปลกที่ผมรู้สึกดีใจ

กับสิ่งที่ผมได้เผชิญ

I'm glad to have been in the hospital 40 times.

ผมดีใจได้ต้องเข้าโรงพยาบาลถึง 40 ครั้ง

มันสอนผมมากมายเกี่ยวกับความรัก

It taught me so much about love,

and my relationship with my parents and my doctors

และความสัมพันธ์ของผมกับครอบครัวและหมอ

has been so precious to me, and will be always."

เป็นสิ่งมีค่าสำหรับผม และจะเป็นตลอดไป"

And Maggie Robbins said,

และแม็กกี้ รอบบิ้นก็บอกว่า

"I used to volunteer in an AIDS clinic,

"ฉันเคยอาสาเข้าทำงานในคลีนิคโรคเอดส์

and I would just talk and talk and talk,

และฉันก็แค่คุย คุย แล้วก็คุย

and the people I was dealing with weren't very responsive, and I thought,

และผมคนที่ฉันต้องเจอ

ก็ไม่ค่อยจะตอบสนองนัก และฉันก็คิดว่า

'That's not very friendly or helpful of them.'"

พวกเขาช่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

(Laughter)

"And then I realized,

แล้วฉันก็รู้ว่า

I realized that they weren't going to do more

ฉันรู้ว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรมากไปกว่า

than make those first few minutes of small talk.

พูดคุยในช่วงนาทีแรกๆ

It was simply going to be an occasion

มันเป็นโอกาส

where I didn't have AIDS and I wasn't dying,

ที่ฉันไม่ได้เป็นโรคเอดส์และไม่ได้กำลังจะตาย

but could tolerate the fact that they did

แต่สามารถทนรับความจริงที่ว่าพวกเขาเป็น

and they were.

และกำลังจะตาย

Our needs are our greatest assets.

ความต้องการของเราเป็นทรัพย์สมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

มันกลายเป็นว่าฉันเรียนรู้ที่จะให้

It turns out I've learned to give all the things I need."

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันต้องการ"

Valuing one's depression does not prevent a relapse,

การใส่ใจอาการซึมเศร้าของใครสักคน

ไม่อาจป้องกันการกำเริบขึ้นใหม่

but it may make the prospect of relapse

แต่มันทำให้คาดการได้ถึงการกำเริบ

and even relapse itself easier to tolerate.

และแม้แต่อาการกำเริบเองสามารถถูกต้านทานได้ง่ายขึ้น

คำถามนั้นไม่ใช่

The question is not so much of finding great meaning

การค้นหาความหมายที่ยิ่งใหญ่และการตัดสินใจ

and deciding your depression has been very meaningful.

ว่าอาการซึมเศร้าของคุณนั้นมีค่าอย่างยิ่ง

It's of seeking that meaning and thinking, when it comes again,

แต่มันเกี่ยวกับการค้นหาความหมาย

และคิดถึงเมื่อมันกลับมาอีกครั้ง

"This will be hellish, but I will learn something from it."

"นี่จะเป็นเรื่องโหดร้าย

แต่ฉันจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน"

I have learned in my own depression

ผมได้เรียนรู้จากอาการซึมเศร้าของตัวเอง

how big an emotion can be,

ว่าอารมณ์นั้นยิ่งใหญ่ได้เพียงใด

how it can be more real than facts,

มันเป็นจริงยิ่งกว่าข้อเท็จจริงทั้งหลายได้อย่างไร

และผมได้พบว่าประสบการณ์นั้น

and I have found that that experience

has allowed me to experience positive emotion

ช่วยให้ผมได้ประสบกับอารมณ์เชิงบวก

in a more intense and more focused way.

ในทางที่มุ่งมั่นและชัดเจนยิ่งกว่า

The opposite of depression is not happiness,

สิ่งตรงข้ามกับการซึมเศร้าไม่ใช่ความสุข

but vitality,

แต่เป็นพลังชีวิต

and these days, my life is vital,

และทุกวันนี้ ชีวิตของผมนั้นเต็มไปด้วยพลัง

แม้กระทั่งในวันที่ผมเศร้า

even on the days when I'm sad.

I felt that funeral in my brain,

ผมรู้สึกถึงงานศพอยู่ในหัว

and I sat next to the colossus at the edge of the world,

และผมนั่งอยู่ข้างโคลอสซัส

ที่ตรงขอบโลก

and I have discovered something inside of myself

และผมได้ค้นพบ

บางสิ่งที่อยู่ในตัวเอง

that I would have to call a soul

ที่ผมอยากเรียกหาวิญญาณ

that I had never formulated until that day 20 years ago

ที่ผมไม่เคยสร้างขึ้นจนกระทั่งเมื่อ 20 ปีที่แล้ว

when hell came to pay me a surprise visit.

เมื่อนรกแวะมาเยี่ยมผมโดยไม่บอกกล่าว

I think that while I hated being depressed

ผมคิดว่าขณะที่ผมเกลียดการเป็นโรคซึมเศร้า

and would hate to be depressed again,

และเกลียดที่จะต้องซึมเศร้าอีกครั้ง

I've found a way to love my depression.

ผมค้นพบวิธีที่จะรักอาการซึมเศร้าของผม

I love it because it has forced me to find and cling to joy.

มันรักมันเพราะว่ามันบังคับผม

ให้ค้นหาและคว้าเอาความสุขไว้ให้แน่น

I love it because each day I decide,

ผมรักมันเพราะแต่ละวันผมได้ตัดสินใจ

sometimes gamely,

บางครั้งอย่างกล้าหาญ

and sometimes against the moment's reason,

บางครั้งก็ขัดแย้งกับเหตุผลที่มีในตอนนั้น

to cleave to the reasons for living.

เพื่อเฟ้นหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่

And that, I think, is a highly privileged rapture.

และนั่น ผมคิดว่าเป็นความปลื้มปิติอย่างสูงสุด

ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

(Applause)