Depression, the secret we share | Andrew Solomon

اندرو سالمون: افسردگی، راز مشترک ما

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Babak Mohit

"I felt a Funeral, in my Brain,

«در مغزم انگار مراسم عزا بود،

and Mourners to and fro

و سوگواران می‌رفتند و می‌آمدند

و سوگواران می‌رفتند و می‌آمدند

kept treading -- treading -- till [it seemed]

آنقدر، که احساس کردم

that Sense was breaking through --

دارم از هم می‌پاشم.

And when they all were seated,

سوگواران که همگی نشستند،

a Service, like a Drum --

مراسمی هم‌چون طبل،

kept beating -- beating -- till I [thought]

نواختن گرفت، آنقدر زد که حس کردم

ذهنم دارد کرخت می‌شود.

my Mind was going numb --

And then I heard them lift a Box and creak across my Soul

بعد شنیدم که تابوتی را بالا بردند

و بر روحم خراشیدند

with those same Boots of Lead, again,

با همان چکمه‌های سربی،

then Space -- began to toll,

بعد فضا به دوران افتاد،

As [all] the Heavens were a Bell, and Being, [but] an Ear,

آسمان‌ها گویی سراپا ناقوس بود

و هستی سراپا گوش،

and I, and Silence, some strange Race,

و من، و سکوت، کاملا غریب

wrecked, solitary, here --

شکسته، تنها، اینجا.

[And] then a Plank in Reason, broke,

همان موقع، ستونی در باورم شکست،

and I fell down and down --

و من هر چه بیشتر به ژرفا سقوط کردم

and hit a World, at every plunge,

و هر غوطه مرا به دنیائی کوباند،

and Finished knowing -- then --"

و شعور در آن هنگام به پایان رسید.»

We know depression through metaphors.

ما افسردگی را با استعاره می‌شناسیم.

Emily Dickinson was able to convey it in language,

امیلی دیکینسون توانست آن را با زبان ادبیات بیان کند،

Goya in an image.

«گویا» با نقاشی.

Half the purpose of art is to describe such iconic states.

نیمی از هدف هنر بیان چنین شرایط ویژه‌ای است.

As for me, I had always thought myself tough,

در مورد خودم، من همیشه فکر می‌کردم آدم قوی‌ای هستم،

one of the people who could survive

جزو افرادی که می‌توانست نجات بیابد،

if I'd been sent to a concentration camp.

اگر به اردوگاه کار اجباری فرستاده می‌شدم.

In 1991, I had a series of losses.

در ۱۹۹۱ یک رشته اتقاق‌های بد برایم افتاد.

My mother died,

مادرم فوت کرد،

a relationship I'd been in ended,

رابطه‌ای که داشتم به هم خورد،

I moved back to the United States from some years abroad,

به آمریکا بازگشتم

بعد از سال‌ها زندگی در خارج،

and I got through all of those experiences intact.

بدون آن که خم به ابرو بیاورم این تجربیات را پشت سر گذاشتم.

But in 1994, three years later,

اما در ۱۹۹۴، سه سال بعد،

I found myself losing interest in almost everything.

متوجه شدم که دارم علاقه‌ام را تقریباً به همه چیز از دست می‌دهم.

دیگر میلی به هیچ کدام از کارهایی نداشتم

I didn't want to do any of the things I had previously wanted to do,

که قبلا از انجامشان لذت می‌بردم،

and I didn't know why.

نمی‌دانستم چرا.

The opposite of depression is not happiness, but vitality.

نقطه مقابل افسردگی

خوشحالی نیست، بلکه شور زندگی است،

و این شور زندگی بود که آن موقع از من می‌گریخت.

And it was vitality

that seemed to seep away from me in that moment.

Everything there was to do seemed like too much work.

هر کاری که باید انجام می‌شد

پرزحمت به نظر می‌رسید.

I would come home

برمی‌گشتم خانه

and I would see the red light flashing on my answering machine,

و چراغ چشمک‌زن قرمز روی تلفن را می‌دیدم،

and instead of being thrilled to hear from my friends,

و به جای هیجان‌زده‌ شدن از شنیدن صدای دوستانم،

I would think,

با خودم فکر می‌کردم،

"What a lot of people that is to have to call back."

«باید جواب تلفن این همه آدم را بدهم.»

Or I would decide I should have lunch,

یا تصمیم می‌گرفتم که باید ناهار بخورم،

and then I would think, but I'd have to get the food out

و فکر می‌کردم، باید اول خوراک را دربیاورم

and put it on a plate

و در بشقاب بگذارم

and cut it up and chew it and swallow it,

بعد آن را ببُرم و بجوم و قورت دهم،

and it felt to me like the Stations of the Cross.

و این برای من شبیه مشقت مسیح، هنگام حمل صلیب بود.

And one of the things that often gets lost in discussions of depression

یکی از نکاتی که غالبا در مباحث افسردگی گم می‌شود

is that you know it's ridiculous.

این است که آدم خودش می‌داند احساسش مسخره است.

You know it's ridiculous while you're experiencing it.

وقتی تجربه‌اش می‌کنی،‌ می‌دانی که چیز مضحکی است.

You know that most people manage

می‌دانی که اکثر آدم‌ها می‌توانند

to listen to their messages and eat lunch

به پیام‌های تلفنی‌شان گوش دهند و ناهار بخورند

and organize themselves to take a shower

و برنامه‌شان را تنظیم می‌کنند تا دوش بگیرند

and go out the front door

و از در بزنند بیرون

and that it's not a big deal,

و می‌دانی که انجام همه‌ی این‌‌ها، کار سختی نیست،

and yet you are nonetheless in its grip

در حالی که تو در چنگ آن گرفتاری

and you are unable to figure out any way around it.

و حتی نمی‌توانی راه برون‌رفتی بیابی.

And so I began to feel myself doing less

یواش‌یواش حس کردم که کمتر کار می‌کنم

and thinking less

کمتر فکر می‌کنم

and feeling less.

و کمتر حس می‌کنم.

It was a kind of nullity.

یک جور حس کرختی بود.

And then the anxiety set in.

بعد اضطراب جایش را گرفت.

If you told me that I'd have to be depressed for the next month,

اگر به من می‌گفتند تمام ماه بعد افسرده خواهم بود،

I would say, "As long I know it'll be over in November, I can do it."

می‌گفتم: «مادامی که بدانم تا نوامبر تمام می‌شود، می‌توانم تحملش کنم.»

But if you said to me,

اما اگر می‌گفتند:‌

"You have to have acute anxiety for the next month,"

«تمام ماه بعد اضطراب شدید خواهی داشت،»

ترجیح می‌دادم به جای آن که تحملش کنم، رگم را بزنم.

I would rather slit my wrist than go through it.

It was the feeling all the time

یک حس دائمی بود

like that feeling you have if you're walking

مثل حسی که مثلاً داری راه می‌روی

and you slip or trip and the ground is rushing up at you,

و سکندری می‌خوری یا پایت پیچ می‌خورد

و زمین به طرفت هجوم می‌آورد،

but instead of lasting half a second, the way that does,

اما به جای آن که همه این‌ها کسری از ثانیه طول بکشد،

it lasted for six months.

شش ماه تمام طول می‌کشید.

It's a sensation of being afraid all the time

یک حس ترس و واهمه دائمی است

but not even knowing what it is that you're afraid of.

اما حتی نمی‌دانی که نگران چی هستی.

And it was at that point that I began to think

آن موقع بود که به این فکر افتادم

that it was just too painful to be alive,

که زنده بودن خیلی دردناک است،

and that the only reason not to kill oneself

و تنها دلیل خودکشی نکردن

was so as not to hurt other people.

صدمه نزدن به دیگران است.

And finally one day, I woke up

بالاخره یک روز بیدار شدم

and I thought perhaps I'd had a stroke,

فکر کردم سکته کرده‌ام،

because I lay in bed completely frozen,

چون بدون کوچکترین حرکتی مثل سنگ در رختخواب افتاده بودم،

looking at the telephone, thinking,

زل زده بودم به تلفن و فکر می‌کردم:‌

"Something is wrong and I should call for help,"

«یک اتفاقی افتاده و من باید به کسی تلفن بزنم و کمک بخواهم،»

and I couldn't reach out my arm

نمی‌توانستم دستم را دراز کنم

and pick up the phone and dial.

گوشی را بردارم و شماره بگیرم.

And finally, after four full hours of my lying and staring at it,

بالاخره بعد از چهار ساعت تمام دراز کشیدن در بستر و زل زدن به تلفن

the phone rang,

تلفن زنگ زد،

and somehow I managed to pick it up,

به هر جان کندنی بود گوشی را برداشتم،

and it was my father, and I said,

پدرم بود،

گفتم: «یک مشکل اساسی دارم.

"I'm in serious trouble. We need to do something."

باید کاری بکنیم.»

The next day I started with the medications and the therapy.

روز بعدش، دارو

و درمان را شروع کردم.

And I also started reckoning with this terrible question:

هم‌چنین شروع کردم به کلنجار رفتن

با این پرسش هولناک:

If I'm not the tough person

اگر من آن آدم قوی‌ای نیستم

who could have made it through a concentration camp,

که اگر لازم بود، می‌توانست از اردوگاه کار اجباری جان بدر ببرد،

then who am I?

پس کیستم؟

And if I have to take medication,

و اگر قرار باشد دوا بخورم،

is that medication making me more fully myself,

آیا آن دارو مرا بیشتر به خودم تبدیل می‌کند،

or is it making me someone else?

یا به یک آدم دیگر؟

And how do I feel about it if it's making me someone else?

و این که چه بر سرم خواهد آمد

اگر به یک آدم دیگر تبدیل شوم؟

وقتی پا در میدان مبارزه گذاشتم، دو تا امتیاز داشتم.

I had two advantages as I went into the fight.

The first is that I knew that, objectively speaking,

اول این که، اگر بی‌طرفانه نگاه کنیم، می‌دانستم

I had a nice life,

که زندگی خوبی دارم،

and that if I could only get well,

و این که اگر خوب شوم،

there was something at the other end that was worth living for.

آن طرف خط، چیزی هست

که ارزش زندگی کردن را دارد.

And the other was that I had access to good treatment.

امتیاز دیگرم این بود که به درمان خوب و باکیفیت دسترسی داشتم.

But I nonetheless emerged and relapsed,

اما با این حال، مدام بهتر می‌شدم و دوباره بد می‌شدم،

and emerged and relapsed,

و خوب می‌شدم و بد می‌شدم،

and emerged and relapsed,

and finally understood

تا این که بالاخره فهمیدم که

I would have to be on medication and in therapy forever.

مجبورم تا آخر عمر تحت دارو

و درمان باشم.

And I thought,

با خودم فکر کردم:‌ «آیا این یک بیماری شیمیایی است؟

"But is it a chemical problem or a psychological problem?

یا یک مشکل روحی روانی؟

And does it need a chemical cure or a philosophical cure?"

و این که درمان شیمیایی می‌خواهد یا درمان فلسفی؟»

And I couldn't figure out which it was.

اما نمی‌توانستم بفهمم کدام است.

And then I understood that actually,

بعد متوجه شدم که در واقع،

we aren't advanced enough in either area for it to explain things fully.

در هیچ‌ کدام از این راه‌ها آنقدر پیشرفت نکرده‌ایم

تا مسئله را کاملا حل کنند.

The chemical cure and the psychological cure

درمان دارویی و درمان روانشناختی

both have a role to play,

هر دو نقش ایفا می‌کنند،

and I also figured out that depression was something

این را هم فهمیدم که افسردگی چیزی است

که چنان عمیق در ما تنیده شده

that was braided so deep into us

that there was no separating it from our character and personality.

که نمی‌توانیم آن را از شخصیتمان جدا کنیم.

I want to say that the treatments we have for depression are appalling.

به نظر من درمان‌هایی که

برای افسردگی داریم، مخوفند.

چندان موثر نیستند.

They're not very effective.

They're extremely costly.

بسیار گرانند.

They come with innumerable side effects.

و عوارض جانبی بی‌شمار دارند.

They're a disaster.

فاجعه‌بارند.

اما من خوشحالم از این که در این دوره زندگی می‌کنم

But I am so grateful that I live now and not 50 years ago,

و نه در ۵۰ سال پیش،

when there would have been almost nothing to be done.

وقتی که تقریبا هیچ کاری برای این بیماری

نمی‌شد کرد.

I hope that 50 years hence,

امیدوارم تا ۵۰ سال دیگر،

people will hear about my treatments

وقتی که افراد درباره نحوه درمان من بشنوند

به وحشت بیافتند از این که چطور کسی

and be appalled that anyone endured such primitive science.

چنین علم عقب‌مانده‌ای را تاب آورده.

Depression is the flaw in love.

افسردگی خدشه‌ای است که در عشق پدید می‌آید.

If you were married to someone and thought,

اگر کسی متاهل باشد و فکر کند،

"Well, if my wife dies, I'll find another one,"

«خب، اگر زنم بمیرد، یکی دیگر پیدا می‌کنم،»

it wouldn't be love as we know it.

این عشقی نیست که می‌شناسیم.

There's no such thing as love without the anticipation of loss,

بدون پیش‌بینی از دست دادن، چیزی به نام عشق وجود ندارد،

and that specter of despair can be the engine of intimacy.

و این شبح موهوم استیصال است

که می‌تواند موتور محرک صمیمیت و انس باشد.

There are three things people tend to confuse:

سه چیز هست که مردم آنها را با هم اشتباه می‌گیرند.

depression, grief and sadness.

افسردگی، غصه، و اندوه.

Grief is explicitly reactive.

غصه کاملا واکنشی است.

If you have a loss and you feel incredibly unhappy,

اگر عزیزی را از دست داده‌اید و بسیار ناراحتید،

and then, six months later,

و شش ماه بعد،

you are still deeply sad, but you're functioning a little better,

همچنان عمیقا غصه می‌خورید، اما کمی بهتر شده‌اید،

احتمالا اندوهگین هستید،

it's probably grief,

and it will probably ultimately resolve itself in some measure.

این حس به احتمال زیاد در نهایت خود را حل می‌کند

به ترتیبی.

If you experience a catastrophic loss,

اگر تجربه مرگ عزیزی برایتان فاجعه‌بار است،

and you feel terrible,

و احساس می‌کنید که ویرانید،

and six months later you can barely function at all,

و بعد از شش ماه هنوز قادر به انجام هیچ کاری نیستید،

then it's probably a depression that was triggered

این احتمالا افسردگی‌ای است که

به واسطه یک شرایط فاجعه‌بار فعال شده.

by the catastrophic circumstances.

The trajectory tells us a great deal.

این خط ‌سیر، خیلی چیزها را توضیح می‌دهد.

People think of depression as being just sadness.

آدم‌ها گمان می‌کنند که افسردگی همان غمگینی است.

It's much, much too much sadness,

اندوه زیاد، بسیار بسیار زیاد،

much too much grief

غصه بسیار زیاد،

at far too slight a cause.

که دلیل آن‌چنانی ندارد.

As I set out to understand depression,

وقتی تصمیم گرفتم بفهمم افسردگی چیست،

and to interview people who had experienced it,

و با افرادی که آن را تجربه کرده‌اند مصاحبه کنم،

I found that there were people who seemed, on the surface,

متوجه شدم که بعضی‌ها

در مرحله‌ای بودند که به نظر

to have what sounded like relatively mild depression

افسردگی ملایم بود،

که البته به شدت فلجشان کرده بود.

who were nonetheless utterly disabled by it.

And there were other people who had what sounded

و دیگرانی هم بودند که

as they described it like terribly severe depression

با توضیحات خودشان به نظر می‌رسید

دچار افسردگی بسیار شدید هستند

who nonetheless had good lives

و بین دوره‌های افسردگی‌شان، در فواصل کوتاهی زندگی خوبی داشته‌اند.

in the interstices between their depressive episodes.

و بین دوره‌های افسردگی‌شان، در فواصل کوتاهی زندگی خوبی داشته‌اند.

And I set out to find out what it is that causes some people

و تصمیم گرفتم تا بفهمم آن چیزی که

باعث می‌شود بعضی‌ها

to be more resilient than other people.

نسبت به دیگران توان بهبود بیشتری داشته باشند چیست.

What are the mechanisms that allow people to survive?

کارکرد‌هائی که

به آدم‌ها امکان نجات می‌دهد چیست؟

And I went out and I interviewed person after person

شروع کردم به مصاحبه با افراد، یکی پس از دیگری

who was suffering with depression.

مصاحبه با مبتلایان به افسردگی.

One of the first people I interviewed

یکی از اولین کسانی که مصاحبه کردم

افسردگی را

described depression as a slower way of being dead,

یک پله بهتر از مرگ وصف کرد،

and that was a good thing for me to hear early on

این که اول کار چنین چیزی بشنوم خوب بود

because it reminded me that that slow way of being dead

از این جهت که یادم انداخت

فقط یک پله بهتر از مرده بودن

can lead to actual deadness,

می‌تواند به مرگ واقعی بیانجامد،

that this is a serious business.

این که مسئله بسیار جدی است.

It's the leading disability worldwide,

افسردگی عمده‌ترین بیماری در جهان است،

and people die of it every day.

و آدم‌ها هر روز بر اثر آن جان می‌دهند.

One of the people I talked to when I was trying to understand this

یکی از افرادی که باهاش گفت‌وگو کردم

هنگامی که تلاش می‌کردم مسئله را درک کنم

was a beloved friend who I had known for many years,

دوستی عزیز بود

که سال‌ها بود می‌شناختمش،

and who had had a psychotic episode in her freshman year of college,

و او در سال اول دانشگاه یک جنون ادواری را سپری کرد،

and then plummeted into a horrific depression.

و بعد به یک افسردگی دهشتناک سقوط کرد.

She had bipolar illness,

او به اختلال دوقطبی دچار بود،

or manic depression, as it was then known.

یا آن طور که آن زمان می‌گفتند، افسردگی-شیدایی داشت.

And then she did very well for many years on lithium,

برای چندین سال توانست به خوبی با داروی لیتیوم سر کند،

بعد آخر سر،

and then eventually, she was taken off her lithium

داروی لیتیومش را قطع کرد

to see how she would do without it,

تا ببیند چقدر می‌تواند بدون آن دوام بیاورد،

and she had another psychosis,

بعد یک روان‌پریشی دیگر را پشت سر گذاشت،

and then plunged into the worst depression that I had ever seen

و سپس وارد وخیم‌ترین افسردگی‌ای شد

که دیده‌ بودم.

in which she sat in her parents' apartment,

به‌ طوری‌ که در آپارتمان مادر و پدرش می‌نشست،

more or less catatonic, essentially without moving,

کم و بیش به شکل بهت کاتاتونی، بدون کوچکترین حرکتی،

day after day after day.

برای روزها و روزها و روزها.

And when I interviewed her about that experience some years later --

وقتی که چند سال بعد، درباره آن تجربه از او سوال کردم-

she's a poet and psychotherapist named Maggie Robbins --

او خودش شاعر و روان‌شناس‌ است

اسمش مگی رابینز (Maggie Robbins) است-

when I interviewed her, she said,

وقتی با او مصاحبه کردم، گفت:

"I was singing 'Where Have All The Flowers Gone,'

مدام شعر «گل‌ها کجا رفتند» را می‌خواندم،

over and over, to occupy my mind.

و هی تکرار می‌کردم تا ذهنم را مشغول کنم.

I was singing to blot out the things my mind was saying,

آواز می‌خواندم تا چیزهایی را که مغزم می‌گفت به کنار برانم،

which were, 'You are nothing. You are nobody.

مغزم مدام می‌گفت «تو هیچی نیستی. تو هیچکس نیستی.

تو حتی ارزش زنده بودن نداری»

You don't even deserve to live.'

And that was when I really started thinking

و آن موقع بود که به طور جدی

به فکر خودکشی افتادم.»

about killing myself."

You don't think in depression that you've put on a gray veil

در افسردگی شما فکر نمی‌کنید

که یک حجاب سیاه روی خودتان کشیده‌اید

and are seeing the world through the haze of a bad mood.

و جهان را از پشت حجاب تیرهٔ

این خُلق بد نگاه می‌کنید.

You think that the veil has been taken away,

فکر می‌کنید که این حجاب -

حجاب خوشبختی، از رویتان برداشته شده،

the veil of happiness,

and that now you're seeing truly.

و دارید همه چیز را درست می‌بینید.

It's easier to help schizophrenics who perceive

کمک به مبتلایان به اسکیزوفرنی آسان‌تر است که گمان می‌کنند

that there's something foreign inside of them that needs to be exorcised,

یک چیز خارجی در درونشان هست

که باید از شرش خلاص شوند،

but it's difficult with depressives,

اما کار با افسرده‌ها مشکل است،

because we believe we are seeing the truth.

زیرا ما معتقدیم که حقیقت را می‌بینیم.

But the truth lies.

اما حقیقت دروغ می‌گوید.

I became obsessed with that sentence:

من عاشق این جمله بودم:‌

"But the truth lies."

«اما حقیقت دروغ می‌گوید.»

And I discovered, as I talked to depressive people,

وقتی با آدم‌های افسرده صحبت می‌کردم کشف کردم،

that they have many delusional perceptions.

دیدگاه‌های توهم‌گونه فراوانی دارند.

People will say, "No one loves me."

افراد می‌گویند:‌ «هیچکس من را دوست ندارد.»

And you say, "I love you,

و تو جواب می‌دهی:‌ «من دوستت دارم،

your wife loves you, your mother loves you."

زنت دوستت دارد، مادرت دوستت دارد.»

You can answer that one pretty readily, at least for most people.

جواب این حرف خیلی راحت است،

دست‌کم برای خیلی از آدم‌ها.

اما آدم‌ افسرده خواهد گفت:‌

But people who are depressed will also say,

"No matter what we do, we're all just going to die in the end."

«مهم نیست چه می‌کنیم،

آخر سر همه‌مان می‌میریم.»

Or they'll say, "There can be no true communion

یا می‌گویند:‌ «یک اتحاد واقعی نمی‌تواند

between two human beings.

بین دو انسان شکل بگیرد.

Each of us is trapped in his own body."

هر یک از ما در بدن خودش محصور شده است.»

To which you have to say,

که در جوابش باید بگویی،

"That's true,

«درست است،

but I think we should focus right now on what to have for breakfast."

اما به نظر من الان باید تمرکز کنیم

روی این که برای صبحانه چی‌ داریم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

A lot of the time,

بیشتر اوقات،

what they are expressing is not illness, but insight,

حالاتی که این افراد بیان می‌کنند بیماری نیست، بلکه درون‌بینی است،

and one comes to think what's really extraordinary

بعد آدم با خودش فکر می‌کند چیزی که در واقع عجیب است

is that most of us know about those existential questions

این است که اغلب ما

با این سوالات اگزیستانسیالیستی آشنا هستیم

and they don't distract us very much.

اما چندان حواسمان را به خود مشغول نمی‌کنند.

There was a study I particularly liked

یک تحقیقی بود که بویژه خیلی دوستش داشتم

in which a group of depressed and a group of non-depressed people

که در آن از گروهی از افراد افسرده

و گروهی که افسرده نبودند،

خواسته شد تا برای یک ساعت مشغول یک بازی ویدئویی شوند،

were asked to play a video game for an hour,

and at the end of the hour,

و در پایان یک ساعت،

they were asked how many little monsters they thought they had killed.

از آنها پرسیدند شد که فکر می‌کنند چند هیولای کوچک را

در بازی کشته‌اند.

گروه افسرده‌ها عموما پاسخ‌های دقیق دادند و

The depressive group was usually accurate to within about 10 percent,

تخمین‌شان با انحراف ۱۰٪ دقیق بود.

and the non-depressed people

و غیر‌افسرده‌ها

guessed between 15 and 20 times as many little monsters --

حدسشان درباره شمار هیولا‌های کوچکی که کشتند،

۱۵ الی ۲۰ برابر بیشتر از تعداد دقیق بود.

(Laughter)

as they had actually killed.

(خنده حضار)

A lot of people said, when I chose to write about my depression,

وقتی تصمیم گرفتم از افسردگی‌ام بنویسم، خیلی‌ها گفتند

that it must be very difficult to be out of that closet,

کار بسیار دشواری خواهد بود

که از داخل کمد بیرون بیایی و بگذاری همه بدانند.

to have people know.

می‌گفتند:‌ «دیگران شکل حرف زدنشان با تو عوض شد؟»

They said, "Do people talk to you differently?"

I said, "Yes, people talk to me differently.

و من جواب می‌دادم:‌ «بله، مردم طور دیگری باهام حرف می‌زنند.»

They talk to me differently insofar

در حدی نوع حرف زدنشان با من عوض شده

as they start telling me about their experience,

که شروع می‌کنند به تعریف تجربه‌های خودشان،

or their sister's experience,

یا تجربه خواهرشان،

or their friend's experience.

یا تجربه دوستشان.

Things are different because now I know

همه چیز عوض شد چون حالا می‌دانم

that depression is the family secret that everyone has.

که افسردگی یک راز خانوادگی است

که همه دارند.

I went a few years ago to a conference,

چند سال پیش به یک کنفرانس رفتم،

and on Friday of the three-day conference,

در روز جمعه‌ی کنفرانس سه روزه،

one of the participants took me aside, and she said,

یکی از شرکت‌کنندگان مرا کنار کشید و گفت:

"I suffer from depression and I'm a little embarrassed about it,

«من از افسردگی رنج می‌برم و

بابتش کمی خجالت می‌کشم،

اما این دارو را مصرف می‌کنم،

but I've been taking this medication,

and I just wanted to ask you what you think?"

و فقط می‌خواستم بپرسم که نظر شما چیست؟»

و من هم سعی کردم بهترین توصیه ممکن را بهش بدهم.

And so I did my best to give her such advice as I could.

And then she said, "You know, my husband would never understand this.

بعد گفت:‌ «می‌دانی،

شوهرم هرگز این را درک نخواهد کرد.

He's really the kind of guy to whom this wouldn't make any sense,

او از آن جور آدم‌هایی است که این‌ چیزها برایشان مفهومی ندارد،

و لطفا این حرف‌ها بین خودمان بماند.»

so, you know, it's just between us."

And I said, "Yes, that's fine."

من هم گفتم:‌ «بله، خیالتان راحت باشد.»

On Sunday of the same conference,

روز یکشنبه در همان کنفرانس،

her husband took me aside,

شوهر او مرا کناری کشید،

(Laughter)

and he said, "My wife wouldn't think

و گفت:‌ «همسرم اگر این را بفهمد فکر می‌کند من مرد واقعی نیستم،

that I was really much of a guy if she knew this,

but I've been dealing with this depression and I'm taking some medication,

ولی من مبتلا به افسردگی‌ام

و دارو می‌خورم،

and I wondered what you think?"

و می‌خواستم بپرسم که شما چی فکر می‌کنید؟»

They were hiding the same medication

آن‌ها داشتند

یک دارو را در دو جای مختلف

in two different places in the same bedroom.

اتاق‌خواب‌شان قایم می‌کردند.

(Laughter)

گفتم که فکر می‌کنم

And I said that I thought communication within the marriage

حرف زدن در رابطه مشترک

might be triggering some of their problems.

می‌تواند برخی از مشکلاتشان را حل کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I was also struck

اما در عین حال بهت‌زده شدم

از ماهیت دشوار

by the burdensome nature of such mutual secrecy.

چنین مخفی‌کاری دوطرفه‌ای.

Depression is so exhausting.

افسردگی جان‌ آدم را درمی‌آورد.

It takes up so much of your time and energy,

وقت و انرژی فراوانی از آدم را می‌گیرد،

and silence about it,

و سکوت در قبال آن،

it really does make the depression worse.

حقیقتا افسردگی را تشدید می‌کند.

And then I began thinking

بعد شروع کردم به فکر درباره تمام راه‌هائی که

about all the ways people make themselves better.

آدم‌ها از آن طریق حال خود را بهتر می‌کنند.

I'd started off as a medical conservative.

اوایل بر روی علم پزشکی تعصب داشتم.

I thought there were a few kinds of therapy that worked,

فکر می‌کردم فقط چند روش درمان موثر وجود دارد،

it was clear what they were --

که معلوم بود چی هستند--

there was medication,

روش دارویی،

there were certain psychotherapies,

انواع خاصی از روان‌درمانی (سایکو‌تراپی) ،

there was possibly electroconvulsive treatment,

احتمالا شوک‌درمانی،

و به نظرم بقیه چیزها بی‌معنی بودند.

and that everything else was nonsense.

But then I discovered something.

اما بعد چیزی کشف کردم.

If you have brain cancer,

اگر سرطان مغز داشته باشی،

and you say that standing on your head for 20 minutes every morning

و بگویی که کله‌پا ایستادن

برای روزانه ۲۰ دقیقه حالت را بهتر می‌کند،

makes you feel better,

it may make you feel better, but you still have brain cancer,

ممکن است که واقعا حالت را بهتر کند،

اما تو همچنان سرطان مغز داری،

and you'll still probably die from it.

و همچنان احتمال دارد که از آن بمیری.

But if you say that you have depression,

اما اگر بگویی که افسرده هستی،

and standing on your head for 20 minutes every day

و روزی ۲۰ دقیقه کله پا ایستادن

حالت را بهتر می کند، این یک درمان موثر است،

makes you feel better, then it's worked,

because depression is an illness of how you feel,

چرا که افسردگی، بیماری احساس و حال و هوای آدمیزاد است،

and if you feel better,

اگر احساس بهتری بکنید،

then you are effectively not depressed anymore.

در واقع دیگر افسرده نیستید.

به این ترتیب علاقه بیشتری نشان دادم

So I became much more tolerant

به جهان گسترده درمان‌های جایگزین.

of the vast world of alternative treatments.

And I get letters, I get hundreds of letters

و صدها نامه به دستم می‌رسد

from people writing to tell me about what's worked for them.

از آدم‌هایی که برایم درباره چیزهائی که رویشان موثر بوده می‌نویسند.

یک نفر امروز پشت صحنه

Someone was asking me backstage today about meditation.

درباره مدیتیشن با من صحبت می‌کرد.

My favorite of the letters that I got was the one that came from a woman

محبوب‌ترین نامه‌ای که گرفتم

نامه‌ای از طرف یک زن بود

who wrote and said that she had tried therapy, medication,

که می‌گفت تراپی را امتحان کرده،

دارو را امتحان کرده، تقریبا همه چیز را امتحان کرده،

she had tried pretty much everything,

و راه‌حل را یافته. او امیدوار بود که من راه‌حلش را به جهان بگویم،

and she had found a solution and hoped I would tell the world,

راه‌حل او ساختن کاردستی‌های کوچک با کاموا بود.

and that was making little things from yarn.

(Laughter)

(خنده حضار)

She sent me some of them.

چندتایش را برایم فرستاد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I'm not wearing them right now.

که الان تنم نکردم.

(Laughter)

I suggested to her that she also should look up

به او پیشنهاد کردم که حتما درباره

obsessive compulsive disorder in the DSM.

اختلال «وسواس فکری/عملی»

در بانک تشخیص اطلاعات روحی مطالعه کند.

And yet, when I went to look at alternative treatments,

در عین حال، وقتی که در زمینه‌ی درمان‌های جایگزین پژوهش می‌کردم،

I also gained perspective on other treatments.

درباره درمان‌های دیگر هم چیزهایی دریافتم.

I went through a tribal exorcism in Senegal

در یک مراسم قبیله‌ای جن‌گیری در سنگال حاضر شدم

that involved a great deal of ram's blood

که در آن از مقادیر زیادی خون قوچ استفاده می‌شد

and that I'm not going to detail right now,

که الان وارد جزئیاتش نمی‌شوم،

but a few years afterwards I was in Rwanda,

اما چند سال بعدش وقتی که در رواندا بودم

working on a different project,

و داشتم روی پروژه دیگری کار می‌کردم،

and I happened to describe my experience to someone,

به طور اتفاقی تجربه‌ام را برای یک نفر تعریف کردم،

and he said,

او گفت:‌ «می‌دانی،

"Well, that's West Africa, and we're in East Africa,

آنجا غرب آفریقا است، و ما الان در شرق آفریقا هستیم،

and our rituals are in some ways very different,

و مراسم ما از بعضی جهات با هم فرق دارد،

but we do have some rituals

اما مراسمی هم داریم که

that have something in common with what you're describing."

با آنچه تو می‌گویی نقاط مشترکی دارد.»

گفتم:‌ «عجب»، و او گفت:‌

And he said,

«بله، اما با ماموران غربی بهداشت روان مشکلات فراوانی داشتیم

"But we've had a lot of trouble with Western mental health workers,

especially the ones who came right after the genocide."

بخصوص آنانی که بلافاصله بعد از نسل‌کشی آمدند.»

گفتم:‌ «چه مشکلاتی داشتید؟»

I said, "What kind of trouble did you have?"

و او گفت: خب

And he said, "Well, they would do this bizarre thing.

«آن‌ها کار خیلی عجیبی می‌کردند.

They didn't take people out in the sunshine

به این ترتیب که افراد را نمی‌بردند بیرون زیر آفتاب

که آدم معمولا حس بهتری پیدا می‌کند.

where you begin to feel better.

They didn't include drumming or music to get people's blood going.

از طبل‌زنی و موسیقی برای این که

خون آدم را به جریان بیاندازد هم خبری نبود.

They didn't involve the whole community.

لازم نبود که همه افراد قبیله در کارشان شرکت کنند.

They didn't externalize the depression as an invasive spirit.

آن‌ها معتقد نیستند که افسردگی یک عامل بیرونی است

مثل یک روح اشغالگر.

Instead what they did was they took people one at a time into dingy little rooms

در عوض کاری که می‌کردند این بود که افراد را

یک به یک به اتاق‌های کم‌نور و کوچکی می‌بردند

and had them talk for an hour

تا یک ساعتی با آن‌ها حرف بزنند

about bad things that had happened to them."

درباره چیزهای بدی که برایشان اتفاق افتاده.»

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

- (تشویق حضار)

او گفت: «مجبور شدیم ازشون بخواهیم که کشور را ترک کنند.»

He said, "We had to ask them to leave the country."

(Laughter)

(خنده حضار)

Now at the other end of alternative treatments,

حال، روی دیگر مداوای جایگزین،

بگذارید برایتان از فرانک روسکاف بگویم.

let me tell you about Frank Russakoff.

فرانک روسکاف به وخیم‌ترین نوع افسردگی دچار بود

Frank Russakoff had the worst depression perhaps that I've ever seen in a man.

شاید بدترینی که من دیده‌ام.

He was constantly depressed.

او همیشه و دائما افسرده بود.

He was, when I met him,

وقتی که دیدمش در مرحله‌ای بود که

at a point at which every month, he would have electroshock treatment.

هر ماه بهش شوک الکتریکی می‌زدند.

Then he would feel sort of disoriented for a week.

بعد برای یک هفته گیج و سردر گم می‌شد.

Then he would feel okay for a week.

و یک هفته بعد حالش خوب می‌شد.

Then he would have a week of going downhill.

و بعد یک هفته بعد در سرازیری سقوط قرار می‌گرفت.

And then he would have another electroshock treatment.

تا یک شوک الکتریکی دیگر دریافت کند.

وقتی که او را دیدم بهم گفت،

And he said to me when I met him,

"It's unbearable to go through my weeks this way.

«این‌طور گذران هفته‌ها برایم غیرقابل تحمل است.

دیگر نمی‌توانم دامه بدهم،

I can't go on this way,

and I've figured out how I'm going to end it

فکرش را هم کرده‌ام که چطور تمامش کنم

if I don't get better."

اگر حالم بهتر نشود.»

"But," he said to me, "I heard about a protocol at Mass General

گفت: «درباره یک جراحی شنیده‌ام

که در بیمارستان ماساچوست انجام می‌شود و اسمش هست

for a procedure called a cingulotomy, which is a brain surgery,

«برداشتن ناحیه خلفی » (cingulotomy)

که در واقع جراحی مغزی است،

and I think I'm going to give that a try."

ودارم فکر می‌کنم که امتحانش کنم.»

And I remember being amazed at that point to think that someone

یادم می‌آید که آن موقع حیرت کردم

از این که یک نفر با آن همه تجربیات تلخ

who clearly had so many bad experiences

with so many different treatments

و با آن همه درمان‌های مختلف

still had buried in him, somewhere, enough optimism

همچنان جایی در عمق جانش آنقدر امید دارد

to reach out for one more.

که می‌خواهد به یک درمان دیگر هم چنگ بزند.

And he had the cingulotomy, and it was incredibly successful.

او جراحی را انجام داد،

و عمل فوق‌العاده موفقیت‌آمیز بود.

He's now a friend of mine.

او حالا دوست من است.

He has a lovely wife and two beautiful children.

همسری نازنین و دو فرزند زیبا دارد.

He wrote me a letter the Christmas after the surgery,

کریسمس بعد از جراحی برایم نامه داد،

and he said,

و گفت،

"My father sent me two presents this year,

«امسال پدرم برایم دو هدیه کریسمس فرستاد،

First, a motorized CD rack from The Sharper Image

اولیش، یک گنجه نگهداری سی‌دی بود

از فروشگاه «Sharper Image»

that I didn't really need,

که خیلی لازمش ندارم،

but I knew he was giving it to me to celebrate

اما می‌دانم آن را به این مناسبت بهم داد

the fact that I'm living on my own and have a job I seem to love.

که دیگر روی پای خودم زندگی می‌کنم

و شغلی دارم که ازش لذت می‌برم.

And the other present was a photo of my grandmother,

و هدیه دیگر

عکسی از مادربزرگم بود،

who committed suicide.

که خودکشی کرده.

As I unwrapped it, I began to cry,

وقتی بازش کردم، گریه‌ام گرفت،

and my mother came over and said,

مادرم آمد و گفت،

'Are you crying because of the relatives you never knew?'

«به خاطر قوم و خویش‌هایی که هرگز ندیدی گریه می‌کنی؟»

و من گفتم:‌ «او بیماری من را داشت.»

And I said, 'She had the same disease I have.'

I'm crying now as I write to you.

حالا که این‌ها را برایت می‌نویسم هم دارم گریه می‌کنم.

It's not that I'm so sad, but I get overwhelmed,

نه به این دلیل که غمگینم، بلکه به این خاطر که مستاصل شده‌ام،

I think, because I could have killed myself,

چون من هم می‌توانستم خودم را کشته باشم،

but my parents kept me going, and so did the doctors,

اما پدر و مادرم و دکترها نگهم داشتند،

and I had the surgery.

و عمل کردم.

I'm alive and grateful.

من زنده و قدردانم.

We live in the right time, even if it doesn't always feel like it."

ما در دوره و زمانه خوبی به سر می‌بریم،

حتی اگر همیشه همه چیز خوب به نظر نرسد.»

I was struck by the fact that depression

همیشه فکر می‌کردم که افسردگی عمدتا

is broadly perceived to be a modern, Western, middle-class thing,

یک چیز مدرن، غربی، و مختص طبقه متوسط تلقی می‌شود،

and I went to look at how it operated in a variety of other contexts,

و شروع کردم به بررسی عملکرد آن

در زمینه‌های مختلف دیگر،

and one of the things I was most interested in

و یکی از چیزهایی که خیلی به آن علاقمند شدم

was depression among the indigent.

افسردگی در میان محتاجان و فقرا بود.

شروع کردم به بررسی این که

And so I went out to try to look

at what was being done for poor people with depression.

برای فقرای مبتلا به افسردگی چه کاری انجام می‌شود.

And what I discovered is that poor people

آنچه که دریافتم این بود که فقرا

are mostly not being treated for depression.

عمدتا تحت درمان افسردگی قرار نمی‌گیرند.

افسردگی حاصل یک ضعف ژنتیکی است،

Depression is the result of a genetic vulnerability,

which is presumably evenly distributed in the population,

که احتمالا به مساوات در جمعیت منتشر شده،

and triggering circumstances,

و شرایطی به وجود می‌آورد،

which are likely to be more severe for people who are impoverished.

که احتمالا برای فقرا دشوارتر است.

And yet it turns out that if you have a really lovely life

در عین حال، اگر آدم

یک زندگی عالی داشته باشد اما همواره حس ویرانی بکند،

but feel miserable all the time,

you think, "Why do I feel like this?

با خودش فکر می‌کنید:‌ «چرا اینطوری هستم؟

I must have depression."

حتما افسرده‌ام.»

And you set out to find treatment for it.

و بعد دنبال درمان آن می‌افتد.

اما اگر آدم در یک زندگی مطلقا درب و داغان باشد،

But if you have a perfectly awful life,

and you feel miserable all the time,

و دائما هم احساس بینوایی کند،

the way you feel is commensurate with your life,

احساس و زندگی‌‌اش هم‌راستا هستند،

and it doesn't occur to you to think,

و آدم اصلا به این فکر نمی‌کند که،

"Maybe this is treatable."

«شاید قابل درمان باشد.»

And so we have an epidemic in this country

پس در این کشور یک همه‌گیری افسردگی

of depression among impoverished people

در میان فقرا هست، که نه دیده شده و نه درمان شده

that's not being picked up and that's not being treated

and that's not being addressed,

و نه مورد رسیدگی قرار گرفته،

and it's a tragedy of a grand order.

و این یک فاجعه عظیم است.

And so I found an academic

یک پژوهشگر را یافتم

who was doing a research project in slums outside of D.C.,

که مشغول کار روی یک پروژه تحقیقاتی

در زاغه‌نشینی در حومه واشنگتن دی‌سی بود،

where she picked up women who had come in for other health problems

و زنانی را انتخاب می‌کرد که به خاطر بیماری‌های دیگر مراجعه می‌کردند

and diagnosed them with depression,

و بعد در ‌آن‌ها ابتلا به افسردگی را تشخیص می‌داد،

و بعد بهشان یک دوره شش ماهه تجربی درمان ارائه می‌داد.

and then provided six months of the experimental protocol.

One of them, Lolly, came in,

یکی از این زنان اسمش «لولی» بود،

and this is what she said the day she came in.

و روز اول مراجعه گفت که،

-راستی، این زن

She said, and she was a woman, by the way, who had seven children.

هفت تا فرزند داشت. او گفت،

She said, "I used to have a job but I had to give it up

«قبلا کار می‌کردم اما مجبور شدم ولش کنم چون

because I couldn't go out of the house.

نمی‌توانستم از خانه خارج شوم.

چیزی ندارم به بچه‌هایم بگویم.

I have nothing to say to my children.

In the morning, I can't wait for them to leave,

صبح‌ها، دلم می‌خواهد که هر چه زودتر خانه را ترک کنند،

and then I climb in bed and pull the covers over my head,

بعد به رختخواب می‌روم و لحاف را روی سرم می‌کشم،

تا ساعت سه که به خانه برمی‌گردند،

and three o'clock when they come home,

خیلی زود می‌گذرد.»

it just comes so fast."

She said, "I've been taking a lot of Tylenol,

لولی گفت:‌ «خیلی تایلنول

anything I can take so that I can sleep more.

یا هر داروی خواب‌آور دیگر می‌خوردم.

My husband has been telling me I'm stupid, I'm ugly.

شوهرم احمق و زشت خطابم می‌کرد.

I wish I could stop the pain."

آروز می‌کردم که ای‌ کاش می‌توانستم درد را متوقف کنم.»

Well, she was brought into this experimental protocol,

او زیر این دوره آزمایشی قرار گرفت،

and when I interviewed her six months later,

و شش ماه بعد که با او مصاحبه کردم،

she had taken a job working in childcare

در یک مهد‌کودک کار می‌کرد

for the U.S. Navy, she had left the abusive husband,

که متعلق به نیروی دریایی آمریکا بود

و شوهر بدرفتارش را ترک کرده‌ بود،

به من گفت:‌

and she said to me,

«الان فرزندانم خیلی خوشحال‌تر هستند.»

"My kids are so much happier now."

She said, "There's one room in my new place for the boys

گفت:‌ «در خانه جدیدم یک اتاق برای پسرها هست،

and one room for the girls,

و یک اتاق برای دخترها،

اما شب‌ها، همگی می‌آیند روی تختخواب من،

but at night, they're just all up on my bed,

and we're doing homework all together and everything.

و تکالیف مدرسه و کارهای دیگر را با هم انجام می‌دهیم.

One of them wants to be a preacher,

یکی‌شان می‌خواهد واعظ شود،

one of them wants to be a firefighter,

یکی‌ دیگر می‌خواهد آتش‌نشان شود،

and one of the girls says she's going to be a lawyer.

یکی از دخترها می‌گوید که می‌خواهد وکیل شود.

They don't cry like they used to,

مثل سابق گریه نمی‌کنند،

and they don't fight like they did.

و مثل سابق دعوا نمی‌کنند.

تنها خواسته‌ام بچه‌هایم هستند.

That's all I need now, is my kids.

Things keep on changing,

همه چیز در حال عوض شدن است،

the way I dress, the way I feel, the way I act.

شکل لباس پوشیدنم، احساسم و رفتارم.

I can go outside not being afraid anymore,

حالا می‌توانم بدون آن که نگران باشم از خانه خارج شوم،

and I don't think those bad feelings are coming back,

و به این فکر نمی‌کنم که آن احساسات منفی بازمی‌گردند،

اگر دکتر میراندا نبود،

and if it weren't for Dr. Miranda and that,

هنوز در خانه سرم را زیر لحاف برده بودم،

I would still be at home with the covers pulled over my head,

if I were still alive at all.

البته اگر تا الان زنده می‌ماندم.

از خدا خواستم تا برایم فرشته‌ای بفرستد،

I asked the Lord to send me an angel,

and He heard my prayers."

و او دعایم را مستجاب کرد.»

این تجربیات واقعاً مرا تکان داد،

I was really moved by these experiences,

and I decided that I wanted to write about them

و به این نتیجه رسیدم که می‌خواهم درباره‌شان بنویسم،

not only in a book I was working on, but also in an article,

نه تنها در کتابی که داشتم رویش کار می‌کردم،

بلکه در یک مقاله‌،

and I got a commission from The New York Times Magazine

به این ترتیب از سوی نشریه نیویورک تایمز ماموریت یافتم

تا درباره افسردگی نزد فقرا، بنویسم.

to write about depression among the indigent.

وقتی که گزارشم را تحویل دادم،

And I turned in my story,

and my editor called me and said, "We really can't publish this."

و سردبیرم تلفن زد و گفت،

«نمی‌توانیم چاپش کنیم.»

گفتم: «چرا نه؟»

And I said, "Why not?"

And she said, "It just is too far-fetched.

گفت: «این خیلی بعید است.

These people who are sort of at the very bottom rung of society

این آدم‌ها که به نوعی قشر پایین جامعه هستند

and then they get a few months of treatment

بعد از گذراندن چند ماه دوره درمان

and they're virtually ready to run Morgan Stanley?

تقریبا آماده اداره کردن شرکت عریض و طویل مورگان-استنلی می‌شوند؟

زیادی غیرقابل‌باور است.»

It's just too implausible."

گفت که تا به حال چنین چیزی نشنیده است.

She said, "I've never even heard of anything like it."

And I said, "The fact that you've never heard of it

گفتم: «این که تا به‌ حال چیزی درباره‌اش نشنیده‌ای

نشان می‌دهد که این خبر است و ارزش خبری دارد.»

is an indication that it is news."

(Laughter)

(خنده حضار)

(تشویق حضار)

(Applause)

"And you are a news magazine."

«و شما یک مجله خبری هستید.»

So after a certain amount of negotiation, they agreed to it.

بعد از مذاکرات فراوان،

با آن موافقت کردند.

But I think a lot of what they said was connected in some strange way

اما فکر می‌کنم بخش بزرگی از گفته‌هایشان

به شکل عجیبی مرتبط بود با

to this distaste that people still have for the idea of treatment,

احساس انزجاری که مردم هنوز

در مقابل درمان از خود نشان می‌دهند،

the notion that somehow if we went out

این که اگر راه می‌افتادیم

and treated a lot of people in indigent communities,

و افراد زیادی را در قشرهای فقیر درمان می‌کردیم،

that would be exploitative,

یک کار بهره‌جویانه بود،

because we would be changing them.

چون آن آدم‌ها را تغییر می‌دادیم.

There is this false moral imperative that seems to be all around us,

یک الزام اخلاقی کاذبی وجود دارد

که به نظر می‌رسد دور تا دورمان را گرفته

that treatment of depression,

که می‌گوید درمان افسردگی،

the medications and so on, are an artifice,

دارو و غیره، اقدامی مصنوعی است،

and that it's not natural.

و عادی و هنجار نیست.

And I think that's very misguided.

به نظر من این خیلی گمراه کننده است.

It would be natural for people's teeth to fall out,

این که دندان آدم بیافتد امری عادی است،

but there is nobody militating against toothpaste,

اما هیچ‌کس به خمیردندان اعتراض نمی‌کند،

at least not in my circles.

دست‌کم در حلقه آدم‌هایی که دور و بر من هستند.

People then say,

افراد می‌گویند:‌ «اما مگر افسردگی

"But isn't depression part of what people are supposed to experience?

بخشی از موجودیت آدم‌ها نیست؟»

مگر افسردگی حاصل سیر تکامل نیست؟

Didn't we evolve to have depression?

مگر افسردگی بخشی از شخصیت نیست؟»

Isn't it part of your personality?"

To which I would say, mood is adaptive.

من در جواب می‌گویم، خلق و خو امری سازگارپذیر است.

Being able to have sadness and fear

توانایی غم و ترس

and joy and pleasure

شادی و لذت

and all of the other moods that we have, that's incredibly valuable.

و دیگر خلق و خوهایی که همه ما داریم،

این خیلی باارزش است.

And major depression

اما افسردگی عمده چیزی است که

is something that happens when that system gets broken.

با از کار افتادن این سیستم رخ می‌دهد.

It's maladaptive.

و ناسازگار است.

People will come to me and say,

افراد سراغ من می‌آیند و می‌گویند:

"I think, though, if I just stick it out for another year,

«اگر یک سال دیگر تحمل کنم،

I think I can just get through this."

فکر کنم بتوانم تمامش کنم.»

And I always say to them, "You may get through it,

و همیشه به آنها می‌گویم:‌ «ممکن است بتوانید ردش کنید،

اما دیگر هیچ‌وقت ۳۷ ساله نمی‌شوید.

but you'll never be 37 again.

Life is short, and that's a whole year you're talking about giving up.

زندگی کوتاه است و دارید درباره یک سال تمام

تسلیم، حرف می‌زنید.

Think it through."

یک بار دیگر بهش فکر کنید.»

It's a strange poverty of the English language,

این فقر زبان انگلیسی است

and indeed of many other languages,

و فقر بسیاری از زبان‌های دیگر

that we use this same word, depression,

که ما از یک کلمه مشترک، یعنی افسردگی استفاده می‌کنیم

to describe how a kid feels when it rains on his birthday,

برای توضیح احساس یک کودک

وقتی که روز تولدش باران می‌بارد،

and to describe how somebody feels the minute before they commit suicide.

یا توضیح احساس یک فرد

در لحظه پیش از خودکشی.

People say to me, "Well, is it continuous with normal sadness?"

افراد به من می‌گویند‌: «افسردگی، تداوم احساس غم عادی است؟»

And I say, in a way it's continuous with normal sadness.

من می‌گویم، شاید به نوعی تداوم احساس غم عادی باشد.

There is a certain amount of continuity,

قطعا بخشی‌ از آن به تداوم برمی‌گردد،

but it's the same way there's continuity

اما در عین حال تداومی است

between having an iron fence outside your house

بین این که حصار فلزی دور خانه‌تان

یک زنگ‌زدگی کوچک داشته باشد

that gets a little rust spot

that you have to sand off and do a little repainting,

که باید تعمیر و رویش را رنگ کنید،

and what happens if you leave the house for 100 years

و این وضع که خانه را صد سال به حال خود رها کنید

and it rusts through until it's only a pile of orange dust.

تا زنگار همه جایش را بگیرد و فقط

تلی از زنگار نارنجی رنگ باقی بماند.

و این همان نقطه نارنجی،

And it's that orange dust spot,

that orange dust problem,

همان زنگار نارنجی است،

that's the one we're setting out to address.

که می‌خواهیم حلش کنیم.

مردم می‌گویند،

So now people say,

«این قرص‌های شادی‌آور را که می‌خوری، احساس شادی می‌کنی؟»

"You take these happy pills, and do you feel happy?"

And I don't.

جواب من منفی است.

But I don't feel sad about having to eat lunch,

اما ناهار خوردن غمگینم نمی‌کند،

and I don't feel sad about my answering machine,

جواب دادن به پیام‌های تلفنی غمگینم نمی‌کند،

and I don't feel sad about taking a shower.

دوش گرفتن هم غمیگنم نمی‌کند.

I feel more, in fact, I think,

در واقع حس بیشتری دارم،

because I can feel sadness without nullity.

چرا که می‌توانم بدون حس پوچی، احساس کنم.

I feel sad about professional disappointments,

از ناکامی‌های حرفه‌ای غمگین می‌شوم،

about damaged relationships,

از روابط آسیب‌خورده،

about global warming.

از گرمایش جهانی.

Those are the things that I feel sad about now.

حالا این جور چیزهاست که مرا دچار حس غم می‌کند.

And I said to myself, well, what is the conclusion?

به خودم گفتم، خب، نتیجه چیست؟

How did those people who have better lives

چطور افرادی که زندگی بهتری دارند

even with bigger depression manage to get through?

با حتی افسردگی بیشتر، می‌توانند تحملش کنند؟

What is the mechanism of resilience?

کارکرد بهبودی یافتن چگونه است؟

And what I came up with over time

چیزی که با گذشت زمان دریافتم

was that the people who deny their experience,

این بود که افرادی که تجربه افسردگی‌شان را انکار می‌کنند،

and say, "I was depressed a long time ago,

کسانی که می‌گویند:‌ «خیلی وقت پیش افسرده بودم

I never want to think about it again,

و دیگر نمی‌خواهم فکرش را بکنم

I'm not going to look at it

و دیگر نمی‌خواهم بهش برگردم

and I'm just going to get on with my life,"

و می‌خواهم زندگی‌ام را بکنم،»

ironically, those are the people who are most enslaved by what they have.

اتفاقا، همین افراد

بیش از همه اسیر آن چیزی هستند که به آن دچارند.

Shutting out the depression strengthens it.

انکار افسردگی، تقویتش می‌کند.

While you hide from it, it grows.

وقتی خود را از آن قایم می‌کنی، رشد می‌کند.

کسانی حالشان بهتر است

And the people who do better

are the ones who are able to tolerate the fact that they have this condition.

که می‌توانند این واقعیت را بپذیرند

که به این وضع دچارند.

کسانی که با افسردگی خود مدارا می‌کنند

Those who can tolerate their depression are the ones who achieve resilience.

همان‌هایی هستند که بهبود می‌یابند.

So Frank Russakoff said to me,

فرانک روسکاف بهم گفت،

"If I had a do-over, I suppose I wouldn't do it this way,

«اگر قرار بود به عقب برگردم،

به گمانم روش قبل را پیش نمی‌گرفتم،

but in a strange way, I'm grateful for what I've experienced.

اما خیلی عجیب است که،

قدردان تجربیاتم هستم.

I'm glad to have been in the hospital 40 times.

خوشنودم از این که ۴۰ بار در بیمارستان بستری شده‌ام.

این تجربه چیزهای زیادی درباره عشق به من یاد داد،

It taught me so much about love,

and my relationship with my parents and my doctors

و روابطم با والدین و پزشک‌هایم

has been so precious to me, and will be always."

برایم بسیار ارزشمند است و همیشه هم خواهد بود.»

And Maggie Robbins said,

مگی رابینس می‌گفت:‌

"I used to volunteer in an AIDS clinic,

«سابقا در یک کلینیک ایدز داوطلبانه کار می‌کردم،

and I would just talk and talk and talk,

و پشت سرهم حرف می‌زدم و حرف می‌زدم،

and the people I was dealing with weren't very responsive, and I thought,

و آدم‌هایی که با آن‌ها سروکار داشتم

زیاد پا به پایم نمی‌آمدند و جواب نمی‌دادند، با خودم می‌گفتم

'That's not very friendly or helpful of them.'"

چه رفتار غیردوستانه‌ای دارند.

(Laughter)

"And then I realized,

بعد متوجه شدم

I realized that they weren't going to do more

که آن افراد قرار نیست

than make those first few minutes of small talk.

بیشتر از همان چند دقیقه اول، حرفی بزنند.

It was simply going to be an occasion

آن‌جا صرفا جایی بود

where I didn't have AIDS and I wasn't dying,

که من ایدز نداشتم و قرار نبود به زودی بمیرم،

but could tolerate the fact that they did

اما این حقیقت را می‌پذیرفتم که آن‌ها چنین بودند

and they were.

و واقعا هم در چنین وضعی بودند.

Our needs are our greatest assets.

نیازهای ما بزرگترین سرمایه ما هستند.

به این ترتیب که یادگرفتم

It turns out I've learned to give all the things I need."

همه آنچه را که خودم بهش نیاز دارم، ببخشم.»

Valuing one's depression does not prevent a relapse,

ارزش دادن به افسردگی خود

آدم را از بازگشت دوباره به افسردگی بازنمی‌دارد،

but it may make the prospect of relapse

اما ممکن است ابعاد بازگشت

and even relapse itself easier to tolerate.

و حتی خود بازگشت به افسردگی را تحمل‌پذیرتر کند.

مسئله در یافتن یک معنای باارزش

The question is not so much of finding great meaning

and deciding your depression has been very meaningful.

و رای صادر کردن درباره معنا و مفهوم افسردگی نیست.

It's of seeking that meaning and thinking, when it comes again,

بلکه مسئله جست‌وجوی آن معنا

و فکر کردن به این است که اگر افسردگی بازگردد،

"This will be hellish, but I will learn something from it."

«اوضاع جهنمی خواهد شد،

اما ازش چیزی یاد می‌گیرم.»

I have learned in my own depression

من شخصا در افسردگی خودم یاد گرفتم

how big an emotion can be,

که عواطف چقدر می‌تواند عظیم باشد،

how it can be more real than facts,

چقدر می‌تواند از واقعیات هم، واقعی‌تر باشد،

و دریافته‌ام که چنین تجربه‌ای

and I have found that that experience

has allowed me to experience positive emotion

به من امکان داده که احساسات مثبت را

in a more intense and more focused way.

به صورتی فشرده‌تر و متمرکزتر تجربه کنم.

The opposite of depression is not happiness,

نقطه‌ی مقابل افسردگی، خوشحالی نیست،

but vitality,

بلکه شورِ زندگی است،

and these days, my life is vital,

و این روزها، زندگی من سرشار از شور است،

حتی روزهایی که غمگینم.

even on the days when I'm sad.

I felt that funeral in my brain,

آن عزا را در مغزم حس کردم،

and I sat next to the colossus at the edge of the world,

کنار آن غول بی‌شاخ‌ و دم نشستم،

بر لبه هستی،

and I have discovered something inside of myself

و چیزی را در خویشتن خودم کشف کردم

that I would have to call a soul

که اسمش را می‌گذارم «روح»

that I had never formulated until that day 20 years ago

که هرگز، قبل از آن روز در ۲۰ سال پیش، درکش نمی‌کردم

when hell came to pay me a surprise visit.

روزی که جهنم سرزده به دیدنم آمد.

I think that while I hated being depressed

فکر می‌کنم با آن که همیشه از افسردگی بیزارم

and would hate to be depressed again,

و همیشه هم بیزار خواهم بود،

I've found a way to love my depression.

راهی را پیدا کرده‌ام که به افسردگی‌ام عشق بورزم.

I love it because it has forced me to find and cling to joy.

دوستش دارم چون مجبورم کرد

تا شادی را بیابم و به آن چنگ بزنم.

I love it because each day I decide,

دوستش دارم چون هر روز اراده می‌کنم،

sometimes gamely,

گاهی از سر بازیگوشی،

and sometimes against the moment's reason,

و گاهی برای دلیلی که در همان لحظه پیدا می‌کنم،

to cleave to the reasons for living.

که برای زنده ماندن دنبال دلیل بگردم.

And that, I think, is a highly privileged rapture.

و این خود، به نظر من، موهبت و شعفی بزرگ است.

متشکرم.

Thank you.

(تشویق حضار)

(Applause)

Thank you.

(Applause)