Mohamed Ali: The link between unemployment and terrorism

Translator: Patcharathanasit Metheewatcharasirichart Reviewer: Kanawat Senanan

I would like to talk to you about a story

ผมมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้คุณฟังอยู่เรื่องหนึ่ง

about a small town kid.

เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กที่มาจากเมืองเล็กๆ

I don't know his name, but I do know his story.

ผมไม่รู้จักชื่อเขาหรอก แต่ผมรู้เรื่องราวของเขา

He lives in a small village in southern Somalia.

เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ทางใต้ของโซมาเลีย

His village is near Mogadishu.

หมู่บ้านนั้นอยู่ใกล้ๆกับ โมกาดิชู (Mogadishu)

Drought drives the small village into poverty

ความแห้งแล้งทำให้หมู่บ้านเล็กๆนี้ยากจน

and to the brink of starvation.

และแทบจะอดอยาก

With nothing left for him there,

เพราะที่นั่นไม่เหลืออะไรสำหรับเขา

he leaves for the big city,

เขาจึงย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่

in this case, Mogadishu, the capital of Somalia.

ซึ่งในที่นี้ ก็คือ โมกาดิชู เมืองหลวงของโซมาเลีย

When he arrives, there are no opportunities,

เมื่อเขามาถึง ที่นั่นไม่เหลือโอกาสให้กับเขา

no jobs, no way forward.

ไม่มีงาน ไม่มีทางให้ไปต่อ

He ends up living in a tent city

เขาลงเอยด้วยการอาศัยอยู่ในเต็นท์

on the outskirts of Mogadishu.

ที่ชานเมืองโมกาดิชู

Maybe a year passes, nothing.

เวลาผ่านไปเป็นปี ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น

One day, he's approached by a gentleman

วันหนึ่ง เขาได้ถูกเชิญชวนโดยสุภาพบุรุษท่านหนึ่ง

who offers to take him to lunch,

โดยเสนอที่จะเลี้ยงข้าวกลางวันเขา

then to dinner, to breakfast.

จากนั้น ก็ข้าวเย็น ไปจนถึงข้าวเช้า

He meets this dynamic group of people,

เขาได้พบกับกลุ่มคนที่มีไฟให้กับการเปลี่ยนแปลง

and they give him a break.

คนกลุ่มนี้ให้เขาได้พักผ่อน

He's given a bit of money

เด็กหนุ่มได้รับเงินเล็กน้อย

to buy himself some new clothes,

เพื่อนำไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่

money to send back home to his family.

และได้เงินเพื่อจะส่งกลับไปให้ครอบครัวของเขาที่บ้าน

He is introduced to this young woman.

เขาได้ถูกแนะนำให้รู้จักกับหญิงสาวผู้หนึ่ง

He eventually gets married.

ซึ่งเขาได้แต่งงานด้วย

He starts this new life.

เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่

He has a purpose in life.

เขามีจุดมุ่งหมายในชีวิต

One beautiful day in Mogadishu,

ในวันที่สดใสวันหนึ่ง ในเมืองโมกาดิชู

under an azure blue sky,

ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม

a car bomb goes off.

เกิดเหตุระเบิดคาร์บอมบ์ขึ้น

That small town kid with the big city dreams

เด็กหนุ่มคนนั้น กับความฝันในเมืองใหญ่

was the suicide bomber,

กลายเป็นมือระเบิดพลีชีพ

and that dynamic group of people

และกลุ่มคนที่มีไฟให้กับการเปลี่ยนแปลงกลุ่มนั้น

were al Shabaab, a terrorist organization

คือ อัล ชาบับ (Al Shabaab) กลุ่มผู้ก่อการร้าย

linked to al Qaeda.

ที่เชื่อมโยงกับกลุ่ม อัลกออิดะฮ์ (Al Qaeda)

So how does the story of a small town kid

ทำไมเรื่องราวของเด็กจากหมู่บ้านเล็กๆ

just trying to make it big in the city

ที่อยากจะประสบความสำเร็จในเมืองใหญ่

end up with him blowing himself up?

กลับลงเอยด้วยการระเบิดพลีชีพ

He was waiting.

เขาเฝ้ารอ

He was waiting for an opportunity,

เฝ้ารอโอกาส

waiting to begin his future,

เฝ้ารอที่จะเริ่มต้นอนาคตของเขา

waiting for a way forward,

เฝ้ารอหนทางที่จะก้าวหน้า

and this was the first thing that came along.

และนี้คือสิ่งแรกที่เขาถูกหยิบยื่นให้

This was the first thing that pulled him out

นี้คือสิ่งแรกที่ดึงเขา

of what we call waithood.

ออกจากสิ่งที่เราเรียกว่า "ช่วงเวลาเฝ้ารอ"

And his story repeats itself

เรื่องแบบนี้ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

in urban centers around the world.

ในเมืองใหญ่ๆทั่วโลก

It is the story of the disenfranchised,

มันเป็นเรื่องราวของวัยรุ่นในเมือง

unemployed urban youth

ที่ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีงาน

who sparks riots in Johannesburg,

ที่เป็นผู้ก่อจลาจลในโยฮันเนสเบิร์ก

sparks riots in London,

ก่อจลาจลในลอนดอน

who reaches out for something other than waithood.

พวกเขาเรียกหาสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ ช่วงเวลาเฝ้ารอ

For young people, the promise of the city,

สำหรับคนหนุ่มสาวแล้ว ภาพลักษณ์ของเมืองนั้นคือ

the big city dream is that of opportunity,

เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยโอกาส

of jobs, of wealth,

เต็มไปด้วยงาน เต็มไปด้วยความร่ำรวย

but young people are not sharing in the prosperity of their cities.

แต่เขาเหล่านั้นกลับไม่ได้มีส่วนในความเจริญของเมืองนั้น

Often it's youth who suffer from the highest unemployment rates.

โดยมาก วัยรุ่น คือ กลุ่มที่จะได้รับความเดือดร้อน จากสภาวะว่างงานมากที่สุด

By 2030, three out of five people living in cities

ภายในปี 2030 3 ใน 5 ของคนที่อาศัยอยู่ในเมือง

will be under the age of 18.

จะมีอายุน้อยกว่า 18 ปี

If we do not include young people

ถ้าเราไม่รวมวัยรุ่นเหล่านี้

in the growth of our cities,

เข้าไปกับการเจริญเติบโตของเมือง

if we do not provide them opportunities,

ถ้าเรายังไม่ให้โอกาส

the story of waithood,

เรื่องของช่วงเวลาเฝ้ารอ

the gateway to terrorism, to violence, to gangs,

ประตูสู่การเป็นผู้ก่อการร้าย การใช้ความรุนแรง การตั้งแก๊ง

will be the story of cities 2.0.

ก็จะเป็นเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในเมืองในอนาคต

And in my city of birth, Mogadishu,

และในเมืองโมกาดิชูที่ผมเกิด

70 percent of young people suffer from unemployment.

70% ของวัยรุ่นต้องอยู่ในสภาวะว่างงาน

70 percent don't work,

คน 70% นี้ ไม่มีงานทำ

don't go to school.

ไม่ได้ไปโรงเรียน

They pretty much do nothing.

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเป็นส่วนใหญ่

I went back to Mogadishu last month,

เมื่อเดือนก่อน ผมกลับไปเมือง โมกาดิชู

and I went to visit Madina Hospital,

และผมไปเยี่ยมโรงพยาบาล เมดินา (Madina Hospital)

the hospital I was born in.

โรงพยาบาลที่ผมเกิด

I remember standing in front of that

ผมยังจำได้ ว่าผมยืนอยู่หน้า

bullet-ridden hospital thinking,

โรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยรอยกระสุน และถามตัวเองว่า

what if I had never left?

ชีวิตผมจะเป็นยังไง ถ้าไม่ได้ก้าวออกมาจากที่นั้น

What if I had been forced

ผมจะเป็นยังไงถ้าต้องถูกบังคับ

into that same state of waithood?

ให้ตกอยู่ในช่วงเวลาเฝ้ารอ

Would I have become a terrorist?

ผมจะกลายเป็นผู้ก่อการร้ายรึเปล่า

I'm not really sure about the answer.

ผมไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบ

My reason for being in Mogadishu that month

สาเหตุที่ผมกลับไปโมกาดิชูเมื่อเดือนก่อนนั้น

was actually to host

ก็เพื่อจัดงาน

a youth leadership and entrepreneurship summit.

การประชุมผู้นำและผู้ประกอบการรุ่นเยาว์ขึ้น

I brought together about 90 young Somali leaders.

ผมประชุมร่วมกับผู้นำรุ่นเยาร์ชาวโซมาเลียกว่า 90 คน

We sat down and brainstormed on solutions

เราระดมความคิดเพื่อหาทางออก

to the biggest challenges facing their city.

ให้กับปัญหาใหญ่ที่เมืองของเพวกเขา จะต้องประสบในอนาคต

One of the young men in the room was Aden.

ในที่ประชุมมีวัยรุ่นคนหนึ่ง ชื่อ เอเดน

He went to university in Mogadishu, graduated.

เขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยในโมกาดิชู

There were no jobs, no opportunities.

ในตอนนั้น ไม่มีงาน ไม่มีโอกาสสำหรับเขา

I remember him telling me,

ผมยังจำได้ ถึงเรื่องที่เขาเล่า

because he was a college graduate,

ว่า เนื่องจากเขาจบจากมหาวิทยาลัย

unemployed, frustrated,

ว่างงาน สิ้นหวัง

that he was the perfect target for al Shabaab

เขาคือคนแบบที่ กลุ่ม อัล ชาบับ

and other terrorist organizations, to be recruited.

หรือ องค์การก่อการร้ายอื่นๆ ต้องการ

They sought people like him out.

พวกมันจะเฟ้นหาคนแบบเขา

But his story takes a different route.

แต่เรื่องราวของเขาดำเนินไปอีกแบบ

In Mogadishu, the biggest barrier

ในโมกาดิชู สิ่งกีดขวางที่ใหญ่ที่สุด

to getting from point A to point B are the roads.

ในการที่จะเดินทางจากจุดหนึ่งไปอีกหนึ่ง คือ ถนน

Twenty-three years of civil war

สงครามกลางเมืองกว่า 23 ปี

have completely destroyed the road system,

ได้ทำลายระบบถนนไปย่อยยับ

and a motorbike can be the easiest way

และทำให้รถมอเตอร์ไซค์ คือวิธีที่ง่ายที่สุด

to get around.

ในการเดินทาง

Aden saw an opportunity and seized it.

เอเดน เห็นโอกาสนี้ และคว้ามันเอาไว้

He started a motorbike company.

เขาตั้งบริษัทรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง

He began renting out motorbikes

เขาเริ่มปล่อยเช่ารถมอเตอร์ไซค์

to local residents who couldn't normally afford them.

ให้แก่ชาวเมืองที่ไม่สามารถซื้อมันได้

He bought 10 bikes, with the help

ด้วยความช่วยเหลือจากครอบครัว และเพื่อน

of family and friends,

เขาซื้อมอเตอร์ไซค์มา 10 คัน

and his dream is to eventually expand

โดยความฝันของเขาคือ

to several hundred within the next three years.

เขาจะขยายมันเป็นหลายร้อยคันในอีก 3 ปี

How is this story different?

เรื่องนี้ต่างจากเรื่องแรกยังไง

What makes his story different?

อะไรที่ทำให้มันแตกต่างกัน

I believe it is his ability to identify

ผมเชื่อว่ามันคือ ความสามารถของเขา

and seize a new opportunity.

ในการค้นหา และคว้าโอกาส

It's entrepreneurship,

มันคือ ความเป็นผู้ประกอบการ

and I believe entrepreneurship can be

และผมเชื่อว่า ความเป็นผู้ประกอบการ

the most powerful tool against waithood.

คือเครื่องมืออันทรงพลัง ในการต่อสู้กับช่วงเวลาเฝ้ารอ

It empowers young people

มันมอบอำนาจให้กับวัยรุ่น

to be the creators of the very economic opportunities

ที่จะเป็นผู้สร้างโอกาสทางธุรกิจ

they are so desperately seeking.

ที่พวกเขาเฝ้าตามหามานาน

And you can train young people to be entrepreneurs.

และคุณสามารถฝึกวัยรุ่นให้การเป็นผู้ประกอบการได้

I want to talk to you about a young man

ผมขอเล่าถึงเรื่องของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

who attended one of my meetings,

ที่ได้เข้าร่วมการประชุมของผม

Mohamed Mohamoud, a florist.

โมฮัมเหม็ด โมฮัมหมุด (Mohamed Mohamoud) คนขายดอกไม้

He was helping me train some of the young people

เขาเข้ามาช่วยผมสอนเหล่าวัยรุ่นที่มาประชุม

at the summit in entrepreneurship

เกี่ยวกับ การป็นผู้ประกอบการ

and how to be innovative

การใช้ความคิดสร้างสรรค์

and how to create a culture of entrepreneurship.

และ การสร้างวัฒนธรรมของผู้ประกอบการ

He's actually the first florist Mogadishu has seen

เขาน่าจะเป็น คนขายดอกไม้คนแรกของโมกาดิชู

in over 22 years,

ในรอบ 22 ปี

and until recently, until Mohamed came along,

และ ก่อนที่จะมี โมฮัมเหม็ดนั้น

if you wanted flowers at your wedding,

ถ้าคุณอยากได้ดอกไม้สำหรับงานแต่งงานของคุณ

you used plastic bouquets

คุณต้องใช้ช่อดอกไม้พลาสติก

shipped from abroad.

ที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ

If you asked someone,

และถ้าคุณถามคนทั่วๆ ไปว่า

"When was the last time you saw fresh flowers?"

"คุณเห็นดอกไม้สด ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"

for many who grew up under civil war,

สำหรับหลายๆ คนที่เติบโตขึ้นในช่วงสงครามกลางเมือง

the answer would be, "Never."

คำตอบที่คุณจะได้รับ คือ "ไม่เคยเห็น"

So Mohamed saw an opportunity.

โมฮัมเหม็ดจึงเห็นโอกาส

He started a landscaping and design floral company.

เขาก่อตั้งบริษัทออกแบบภูมิทัศน์ และออกแบบดอกไม้

He created a farm right outside of Mogadishu,

เขาสร้างสวนขึ้นนอกเมือง โมกาดิชู

and started growing tulips and lilies,

และเริ่มปลูก ทิวลิป และ ลิลลี่

which he said could survive

ซึ่งเขาบอกว่ามันจะทน

the harsh Mogadishu climate.

ต่อสภาพอากาศที่รุนแรงของโมกาดิชูได้

And he began delivering flowers to weddings,

จากนั้น เขาเริ่มส่งดอกไม้ไปตามงานแต่งงาน

creating gardens at homes

รับจัดสวนตามบ้าน

and businesses around the city,

และตามสำนักงานต่างๆรอบเมื่อง

and he's now working on creating

และตอนนี้เขากำลังสร้าง

Mogadishu's first public park in 22 years.

สวนสาธารณะแห่งแรกในเมืองโมกาดิชู ในรอบ 22 ปี

There's no public park in Mogadishu.

เมืองนี้ไม่เคยมีสวนสาธารณะ

He wants to create a space where families,

เขาอยากจะสร้างพื้นที่ ที่ครอบครัว

young people, can come together,

วัยรุ่น สามารถใช้เวลาร่วมกัน

and, as he says, smell the proverbial roses.

และ อย่างที่เขาบอก ได้สัมผัสถึงกลิ่นของกุหลาบ

And he doesn't grow roses because

แต่เขาจะไม่ปลูกกุหลาบนะครับ

they use too much water, by the way.

เพราะมันใช้น้ำมากเกินไป

So the first step is to inspire young people,

ดังนั้น ขั้นแรก คือการสร้างแรงบันดาลใจให้กับวัยรุ่น

and in that room, Mohamed's presence

และในที่ประชุมนั้น โมฮัมเหม็ด

had a really profound impact on the youth in that room.

มีส่วนสร้างแรงผลักดันให้แก่วัยรุ่นได้อย่างมาก

They had never really thought about starting up a business.

พวกเขาไม่เคยคิดที่จะคิดถึงเรื่องของการสร้างธุรกิจ

They've thought about working for an NGO,

พวกเขาเคยคิดที่จะทำงานให้กับ องค์การกุศลเอกชน (NGO)

working for the government,

ทำงานราชการ

but his story, his innovation,

แต่ด้วยเรื่องราวของเขา ด้วยการคิดค้นของเขา

really had a strong impact on them.

มันมีผลอย่างมากสำหรับวัยรุ่นเหล่านั้น

He forced them to look at their city

โมฮัมเหม็ด ทำให้วัยรุ่นเหล่านั้น มองเมืองของพวกเขา

as a place of opportunity.

ให้เป็นแหล่งของโอกาส

He empowered them to believe that they could be entrepreneurs,

เขาทำให้วัยรุ่นเหล่านั้นเชื่อว่า พวกเขาสามารถเป็นผู้ประกอบการได้

that they could be change makers.

พวกเขาสามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้

By the end of the day, they were coming up

เมื่อจบวันนั้น พวกเขาก็ได้

with innovative solutions

ค้นพบทางออกที่สร้างสรรค์

to some of the biggest challenges facing their city.

ให้กับปัญหาใหญ่ต่างๆที่เมืองของพวกเขากำลังเผชิญ

They came up with entrepreneurial solutions

พวกเขาคิดหาธุรกิจที่สามารถ

to local problems.

แก้ปัญหาต่างๆที่เจอในชีวิตประจำวันได้

So inspiring young people

ดังนั้น การสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่

and creating a culture of entrepreneurship

และการสร้างวัฒนธรรม ของการเป็นผู้ประกอบการ

is a really great step,

นั้นเป็นก้าวที่สำคัญ,

but young people need capital

แต่คนรุ่นใหม่นี้ยังต้องการแหล่งทุน

to make their ideas a reality.

เพื่อที่จะทำให้ความคิดกลายเป็นความจริง

They need expertise and mentorship

พวกเขาต้องการผู้เชี่ยวชาญ และการให้คำปรึกษา

to guide them in developing and launching their businesses.

ที่จะช่วยพวกเขาในการพัฒนา และตั้งธุรกิจ

Connect young people with the resources they need,

ถ้าคุณอยากจะเร่งการเจริญเติบโตของเมือง

provide them the support they need to go from ideation to creation,

คุณต้องให้คนรุ่นใหม่ได้ใช้ทรัพยากรที่พวกเขาต้องการ

and you will create catalysts for urban growth.

สนับสนุนเขา เพื่อให้ความคิดของเขากลายเป็นจริง

For me, entrepreneurship is more than just

สำหรับผม การเป็นผู้ประกอบการนั้น มันมากกว่า

starting up a business.

แค่การก่อตั้งธุรกิจ

It's about creating a social impact.

มันเกี่ยวกับการสร้างผลกระทบต่อสังคม

Mohamed is not simply selling flowers.

โมฮัมเหม็ด ไม่ใช่เพียงแค่ขายดอกไม้

I believe he is selling hope.

เขาเชื่อว่าเขากำลังขายความหวัง

His Peace Park, and that's what he calls it,

เขาเรียกสวนของเขาว่า สวนแห่งสันติภาพ

when it's created, will actually transform

เมื่อมันสำเร็จ มันจะเปลี่ยนมุมมอง

the way people see their city.

ที่ผู้คนมีต่อเมืองๆนี้

Aden hired street kids to help rent out

เอเดน ได้จ้างเด็กในพื้นที่มาช่วยจัดการการเช่า

and maintain those bikes for him.

และ ซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ให้เขา

He gave them the opportunity to escape

เขาได้มอบโอกาสให้เด็กพวกนั้น

the paralysis of waithood.

หนีออกจากช่วงเวลาเฝ้ารอ

These young entrepreneurs are having

ผู้ประกอบการรุ่นเยาว์เหล่านี้

a tremendous impact in their cities.

กำลังสร้างผลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่ต่อเมืองของพวกเขา

So my suggestion is,

คำแนะนำของผม คือ

turn youth into entrepreneurs,

เปลี่ยนคนรุ่นใหม่ ให้กลายเป็นผู้ประกอบการ

incubate and nurture their inherent innovation,

ฟูมฟัก และ สนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ ที่อยู่ภายในตัวพวกเขา

and you will have more stories of flowers and Peace Parks

แล้วคุณจะมีเรื่องราวของดอกไม้ และสวนสันติภาพเกิดขึ้นอีกมากมาย

than of car bombs and waithood.

มากยิ่งกว่าเรื่องของระเบิดพลีชีพ และ ช่วงเวลาเฝ้ารอ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)