Mohamed Ali: The link between unemployment and terrorism

محمد علی: ارتباط بین بیکاری و تروریسم

Translator: naghme effat Reviewer: Kim Key

I would like to talk to you about a story

می خواهم در مورد یک داستان با شما حرف بزنم

about a small town kid.

در مورد یک بچه از شهری کوچک.

I don't know his name, but I do know his story.

من اسمش را نمی دانم اما داستانش را خوب می دانم.

He lives in a small village in southern Somalia.

او در روستایی کوچک در قسمت جنوبی سومالی زندگی میکند.

His village is near Mogadishu.

روستای او در نزدیکی موگادیشو است.

Drought drives the small village into poverty

خشکسالی , این روستای کوچک را به فلاکت و

and to the brink of starvation.

گرسنگی کشانده است.

With nothing left for him there,

وقتی که دیگر چیزی در آنجا برای او باقی نمانده بود،

he leaves for the big city,

او آنجا را به قصد شهری بزرگ ترک می کند،

in this case, Mogadishu, the capital of Somalia.

در این داستان ،این شهر موگادیشو، پایتخت سومالی است.

When he arrives, there are no opportunities,

وقتی به آنجا می رسد، هیچ شانس و فرصتی برای او وجود ندارد.

no jobs, no way forward.

نه شغلی, نه راهی پیش رو.

He ends up living in a tent city

او مجبور می شود در زاغه ای

on the outskirts of Mogadishu.

در حومه موگادیشو زندگی کند.

Maybe a year passes, nothing.

نزدیک یک سال میگذرد، اما اتفاقی نمی افتد.

One day, he's approached by a gentleman

یک روز، او با آقای محترمی رو به رو می شود

who offers to take him to lunch,

که او را به ناهار دعوت می کند،

then to dinner, to breakfast.

سپس به شام، و به صبحانه.

He meets this dynamic group of people,

او گرو فعالی از آدمها را ملاقات می کند،

and they give him a break.

و آنها به او فرصتی می دهند.

He's given a bit of money

به او اندکی پول داده می شود

to buy himself some new clothes,

تا برای خودش لباس های نو بخرد،

money to send back home to his family.

مقداری پول تا برای خانواده اش بفرستد.

He is introduced to this young woman.

او به این زن جوان معرفی می شود.

He eventually gets married.

و در نهایت ازدواج می کند.

He starts this new life.

او زندگی جدید را شروع می کند.

He has a purpose in life.

او اکنون هدفی در زندگی دارد.

One beautiful day in Mogadishu,

یک روز زیبا در موگادیشو،

under an azure blue sky,

زیر آسمان لاجوردی،

a car bomb goes off.

یک بمب در ماشینی منفجر می شود.

That small town kid with the big city dreams

همان بچه روستایی با رویاهایی از شهری بزرگ

was the suicide bomber,

بمب گذار انتحاری بود،

and that dynamic group of people

و آن گروه آدمهای پر جنب و جوش

were al Shabaab, a terrorist organization

گروه الشباب بودند, یک سازمان تروریستی

linked to al Qaeda.

وابسته به القاعده.

So how does the story of a small town kid

خب ,چطور می شود که داستان یک بچه روستایی

just trying to make it big in the city

که فقط تلاش می کند تا در شهر موفق باشد

end up with him blowing himself up?

با منفجر شدنش به پایان می رسد؟

He was waiting.

او منتظر بود.

He was waiting for an opportunity,

او منتظر یک فرصت بود،

waiting to begin his future,

منتظر بود تا آینده اش را شروع کند،

waiting for a way forward,

منتظر بود تا راهی پیش رویش باز شود،

and this was the first thing that came along.

و این اولین چیزی بود که سر راهش قرار گرفت.

This was the first thing that pulled him out

این اولین وسیله بود تا او را از چیزی خارج کند

of what we call waithood.

که ما به آن دوران انتظار می گوییم.

And his story repeats itself

و این داستان

in urban centers around the world.

مدام در شهر های اطراف دنیا تکرار می شود.

It is the story of the disenfranchised,

این داستان کسانی است که از حقوق خود محروم شده اند،

unemployed urban youth

جوانان بیکار شهری

who sparks riots in Johannesburg,

که آشوبی در ژوهانسبورگ بر پا میکند،

sparks riots in London,

یا در لندن،

who reaches out for something other than waithood.

کسی که به دنبال دست آویزی برای بیرون آمدن از انتظار است.

For young people, the promise of the city,

برای جوانان , نوید یک شهر،

the big city dream is that of opportunity,

رویای شهر بزرگ به معنای فرصت،

of jobs, of wealth,

شغل و توانگری است،

but young people are not sharing in the prosperity of their cities.

اما جوانان در رفاه شهرشان سهیم نیستند.

Often it's youth who suffer from the highest unemployment rates.

اغلب این جوانان هستند که از نرخ بالای بیکاری رنج می کشند.

By 2030, three out of five people living in cities

تا سال ۲۰۳۰، ۳ نفر از هر ۵ نفری که در شهرها زندگی می کنند

will be under the age of 18.

زیر سن ۱۸ سال خواهند بود.

If we do not include young people

اگر ما جوانان را به عنوان جزئی از

in the growth of our cities,

رشد شهرهایمان در نظر نگیریم،

if we do not provide them opportunities,

اگر برای آنها فرصت هایی را فراهم نکنیم،

the story of waithood,

داستان دوران انتظار،

the gateway to terrorism, to violence, to gangs,

که دروازه ای است به سوی تروریسم ,خشونت و جنایت،

will be the story of cities 2.0.

داستان شهر ها خواهد بود.

And in my city of birth, Mogadishu,

و در شهر محل تولد من، موگادیشو،

70 percent of young people suffer from unemployment.

۷۰ درصد جوانان از بیکاری رنج می برند.

70 percent don't work,

۷۰ درصد کار نمی کنند،

don't go to school.

به مدرسه نمی روند.

They pretty much do nothing.

آنها تقریبا هیچ کاری انجام نمی دهند.

I went back to Mogadishu last month,

من ماه گذشته به موگادیشو برگشتم،

and I went to visit Madina Hospital,

و به بیمارستان مدینا سر زدم،

the hospital I was born in.

بیمارستانی که در آن متولد شدم.

I remember standing in front of that

به یاد دارم در حالی که جلوی آن بیمارستان

bullet-ridden hospital thinking,

که پر از جای گلوله بود ایستاده بودم به این فکر می کردم که،

what if I had never left?

چه میشد اگر من هرگز از آنجا نمی رفتم؟

What if I had been forced

چه میشد اگر من به اجبار

into that same state of waithood?

به وضعیتی مشابه دوران انتظار کشیده می شدم؟

Would I have become a terrorist?

آیا من به یک تروریست تبدیل میشدم؟

I'm not really sure about the answer.

واقعا در مورد جواب مطمئن نیستم.

My reason for being in Mogadishu that month

دلیل من برای بودن در موگادیشو در آن ماه

was actually to host

در واقع

a youth leadership and entrepreneurship summit.

میزبانی یک رهبر جوان و کارآفرین عالی رتبه بود.

I brought together about 90 young Somali leaders.

من تقریبا ۹۰ نفر از جوانان پیشرو سومالی را گرد هم آورده بودم.

We sat down and brainstormed on solutions

ما نشستیم و در مورد راه حل هایی برای

to the biggest challenges facing their city.

بزرگترین چالش هایی که شهر با آنها روبه رو بود همفکری کردیم.

One of the young men in the room was Aden.

یکی از آن مردان جوان آن اتاق اَدِن بود.

He went to university in Mogadishu, graduated.

او به دانشگاه موگادیشو رفته بود و فارغ التحصیل شده بود.

There were no jobs, no opportunities.

نه کاری بود نه فرصتی.

I remember him telling me,

من این حرف های او را به یاد می آورم،

because he was a college graduate,

زیرا او یک فارغ التحصیل دانشگاه بود،

unemployed, frustrated,

بی کار و نا امید،

that he was the perfect target for al Shabaab

چیزی که او را به یک هدف عالی برای الشباب تبدیل می کرد

and other terrorist organizations, to be recruited.

و یا برای سایر تشکیلات تروریستی تا جان تازه ای بگیرند.

They sought people like him out.

آنها به دنبال یافتن کسانی مثل او هستند.

But his story takes a different route.

اما داستان او مسیر متفاوتی را پیش گرفت.

In Mogadishu, the biggest barrier

در موگادیشو, بزرگترین مانع

to getting from point A to point B are the roads.

برای رفتن از نقطه A به نقطه B , جاده ها هستند.

Twenty-three years of civil war

۲۳ سال جنگ داخلی

have completely destroyed the road system,

سیستم راه های کشور را به طور کامل ویران کرده است،

and a motorbike can be the easiest way

و استفاده از موتور سیکلت می تواند ساده ترین راه برای

to get around.

رفتن به اطراف باشد.

Aden saw an opportunity and seized it.

ادن فرصتی را دید و آن را تصرف کرد.

He started a motorbike company.

او یک شرکت موتور سیکلتی تاسیس کرد.

He began renting out motorbikes

و شروع کرد به اجاره دادن موتور سیکلت ها

to local residents who couldn't normally afford them.

به ساکنان محلی که معمولا نمی توانستند هزینه خرید آن را تقبل کنند.

He bought 10 bikes, with the help

او به کمک خانواده و دوستان ,

of family and friends,

۱۰ موتور سیکلت خرید.

and his dream is to eventually expand

و سرانجام در ۳ سال گذشته،

to several hundred within the next three years.

رویای او به صد ها موتور سیکلت تبدیل شد.

How is this story different?

چطور این داستان متفاوت شد؟

What makes his story different?

چه چیز داستان او را متفاوت کرد؟

I believe it is his ability to identify

من معتقدم که علت آن توانایی او در تشخیص

and seize a new opportunity.

و استفاده از فرصت هاست.

It's entrepreneurship,

توانایی کارآفرینی اش،

and I believe entrepreneurship can be

و من معتقدم کار آفرینی می تواند

the most powerful tool against waithood.

قوی ترین ابزار برای مقابله با دوران انتظار باشد.

It empowers young people

آن جوانان را تقویت می کند

to be the creators of the very economic opportunities

تا آفریننده فرصت های اقتصادی بسیاری باشند

they are so desperately seeking.

آنها بسیار سخت و مستاصل جستجو می کنند

And you can train young people to be entrepreneurs.

و شما می توانید جوانان را آموزش دهید تا کار آفرین شوند.

I want to talk to you about a young man

من می خواهم در مورد مرد جوانی با شما صحبت کنم

who attended one of my meetings,

که در یکی از جلسات من شرکت کرد،

Mohamed Mohamoud, a florist.

محمد محمود، یک گل فروش.

He was helping me train some of the young people

او داشت در آموزش برخی از جوانان به من کمک می کرد

at the summit in entrepreneurship

که به اوج کارآفرینی برسند

and how to be innovative

و چطور خلاق باشند

and how to create a culture of entrepreneurship.

و چطور یک فرهنگ کار آفرینی ایجاد کنند.

He's actually the first florist Mogadishu has seen

او در واقع اولین گل فروشی است که در ۲۲ سال گذشته در موگادیشو

in over 22 years,

دیده شده است،

and until recently, until Mohamed came along,

و تا این اواخر نا قبل از اینکه محمد بیاید،

if you wanted flowers at your wedding,

اگر شما برای مراسم عروسیتان گل می خواستید،

you used plastic bouquets

از دسته گل های پلاستیکی استفاده می کردید

shipped from abroad.

که از خارج از کشور آورده می شدند.

If you asked someone,

اگر از کسی می پرسیدید،

"When was the last time you saw fresh flowers?"

"آخرین باری که گل طبیعی دیدید کی بوده است؟"

for many who grew up under civil war,

برای بسیاری از آدمایی که در جنگ های داخلی بزرگ شده اند،

the answer would be, "Never."

جواب این خواهد بود "هیچ وقت".

So Mohamed saw an opportunity.

بنابراین محمد یک فرصت را دید.

He started a landscaping and design floral company.

او شروع کرد طراحی و ساخت یک شرکت پرورش گل.

He created a farm right outside of Mogadishu,

او مزرعه ای در نزدیکی موگادیشو ساخت،

and started growing tulips and lilies,

و شروع کرد به پرورش گل های لاله و زنبق،

which he said could survive

که می گفت می توانند در آب و هوای نا ملایم موگادیشو

the harsh Mogadishu climate.

دوام بیاورند.

And he began delivering flowers to weddings,

او شروع کرد به فرستادن گل به مراسم عروسی،

creating gardens at homes

ساخت باغچه در خانه ها

and businesses around the city,

و فعالت های تجاری در اطراف شهری،

and he's now working on creating

و در حال حاضر او روی ساخت

Mogadishu's first public park in 22 years.

اولین پارک موگادیشو در ۲۲ سال گذشته کار می کند.

There's no public park in Mogadishu.

هیچ پارک عمومی در موگادیشو وجود ندارد.

He wants to create a space where families,

او می خواهد مکانی را برای خانواده ها،

young people, can come together,

و افراد جوان بسازد تا بتوانند دور هم جمع شوند،

and, as he says, smell the proverbial roses.

و ,به قول خودش, عطر گل های رز را استشمام کنند.

And he doesn't grow roses because

البته او گل رز پرورش نمی دهد

they use too much water, by the way.

چون آنها به آب زیادی را احتیاج دارند.

So the first step is to inspire young people,

بنابراین اولین قدم تشویق و الهام بخششی به جوانان است،

and in that room, Mohamed's presence

و در آن اتاق، حضور محمد

had a really profound impact on the youth in that room.

تاثیر بسیار عمیقی بر جوانان آنجا داشت.

They had never really thought about starting up a business.

آنها هیچ وقت به طور جدی به راه اندازی یک کسب و کار فکر نکرده بودند.

They've thought about working for an NGO,

آنها به کار برای سازمان های غیر دولتی فکر کرده بودند،

working for the government,

یا کار برای دولت،

but his story, his innovation,

اما داستان او، خلاقیت او،

really had a strong impact on them.

واقعا تاثیر عمیقی روی آنها داشت.

He forced them to look at their city

او آنها را مجبور کرد تا به شهرشان به عنوان

as a place of opportunity.

مکانی از فرصت ها نگاه کنند.

He empowered them to believe that they could be entrepreneurs,

او آنها را تقویت کرد تا باور کنند که می توانند کار آفرین باشند،

that they could be change makers.

که می توانند تغییر دهنده باشند.

By the end of the day, they were coming up

در پایان روز، آنها به راه حل های خلاقانه ای

with innovative solutions

برای بزرگترین چالش هایی که شهرشان با آن روبه رو است

to some of the biggest challenges facing their city.

دست یافتند

They came up with entrepreneurial solutions

آنها به این نتیجه رسیدند تا راه کارهای کارآفرینی

to local problems.

برای مسائل محلی به کار گیرند.

So inspiring young people

بنابراین تشویق جوانان

and creating a culture of entrepreneurship

و ایجاد فرهنگ کارآفرینی

is a really great step,

یک قدم واقعا بزرگ است،

but young people need capital

اما جوانان به سرمایه احتیاج دارند

to make their ideas a reality.

تا بتوانند ایده هایشان را تحقق بخشند.

They need expertise and mentorship

آنها به مهارت و مشاوره احتیاج دارند

to guide them in developing and launching their businesses.

تا به شروع و توسعه کسب و کارشان راهنمایی شوند.

Connect young people with the resources they need,

جوانان را به منابعی که احتیاج دارند متصل کنید،

provide them the support they need to go from ideation to creation,

برای آنها آنچه را لازم دارند فراهم کنید تا از خیال پردازی به سمت خلق چیزی پیش روند،

and you will create catalysts for urban growth.

و در این صورت شما به رشد شهری سرعت می بخشید.

For me, entrepreneurship is more than just

برای من، کار آفرینی فراتر از فقط

starting up a business.

شروع یک کسب و کار است

It's about creating a social impact.

بلکه آن به معنای ایجاد یک تاثیر اجتماعی است

Mohamed is not simply selling flowers.

محمد فقط گل نمی فروشد

I believe he is selling hope.

من معتقدم او دارد امید می فروشد

His Peace Park, and that's what he calls it,

پارک صلح او، این اسمی است که او انتخاب کرده،

when it's created, will actually transform

وقتی ساخته شود، در واقع طرز نگاه مردم

the way people see their city.

به شهرشان را دگرگون خواهد کرد.

Aden hired street kids to help rent out

ادن کودکان خیابانی را استخدام کرد تا در

and maintain those bikes for him.

اجاره دادن و نگهداری متور سیکلت ها کمکش کنند.

He gave them the opportunity to escape

او به آنها این فرصت را داد تا از

the paralysis of waithood.

رخوت دوران انتظار فرار کنند.

These young entrepreneurs are having

این کارآفرینان جوان تاثیر شگرفی

a tremendous impact in their cities.

بر شهرهایشان دارند.

So my suggestion is,

بنابراین پیشنهاد من این است که

turn youth into entrepreneurs,

جوانان را به کار آفرینی هدایت کنیم

incubate and nurture their inherent innovation,

و خلاقیت ذاتی آنها را پرورش بدهیم

and you will have more stories of flowers and Peace Parks

و در این صورت شما داستان های بیشتر در مورد گل ها و پارک های صلح خواهید داشت

than of car bombs and waithood.

تا بمب گذاری ماشین ها و دروان انتظار.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار)