Why we think it's OK to cheat and steal (sometimes) | Dan Ariely

Translator: Thanee Chaiwat Reviewer: Thipnapa Huansuriya

I want to talk to you today a little bit

วันนี้ ผมอยากจะพูดถึง

about predictable irrationality.

ความไร้เหตุผลที่คาดการณ์ได้

And my interest in irrational behavior

ความสนใจที่ผมมีต่อความไร้เหตุผลเหล่านี้

started many years ago in the hospital.

เริ่มต้นเมื่อหลายปีก่อนในโรงพยาบาล

I was burned very badly.

ผมถูกไฟครอกอย่างรุนแรง

And if you spend a lot of time in hospital,

และถ้าคุณต้องอยู่โรงพยาบาลนานๆ

you'll see a lot of types of irrationalities.

คุณจะเห็นความไร้เหตุผลมากมายหลายอย่าง

And the one that particularly bothered me in the burn department

และสิ่งหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นในแผนกแผลไฟไหม้

was the process by which the nurses took the bandage off me.

ก็คือวิธีที่พยาบาลดึงผ้าพันแผลออกจากตัวผม

Now, you must have all taken a Band-Aid off at some point,

ถ้าวันนึงคุณต้องให้ใครดึงผ้าพันแผลออกจากตัวคุณ

and you must have wondered what's the right approach.

คุณคงสงสัยว่า วิธีไหนคือวิธีที่ถูกต้อง

Do you rip it off quickly -- short duration but high intensity --

ดึงออกเร็วๆ -- ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ความเจ็บปวดรุนแรง --

or do you take your Band-Aid off slowly --

หรือดึงผ้าพันแผลออกช้าๆ

you take a long time, but each second is not as painful --

คุณจะเจ็บนาน แต่ไม่รุนแรง

which one of those is the right approach?

แล้ววิธีไหนคือวิธีที่ถูกต้องล่ะ?

The nurses in my department thought that the right approach

พยาบาลในแผนกคิดว่าวิธีที่ถูกต้อง

was the ripping one, so they would grab hold and they would rip,

คือแบบแรก ดังนั้น เขาจึงใช้วิธีจับแน่นๆ แล้วดึง

and they would grab hold and they would rip.

แล้วเขาก็จับแน่นๆ แล้วก็ดึงอีก

And because I had 70 percent of my body burned, it would take about an hour.

และเพราะว่ากว่าร้อยละ 70 ของร่างกายผมถูกไฟครอก มันจึงใช้เวลากว่าชั่วโมง

And as you can imagine,

คุณคงนึกภาพออก

I hated that moment of ripping with incredible intensity.

ผมเกลียดช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสแบบนี้

And I would try to reason with them and say,

ผมจึงพยายามใช้เหตุผลบอกพยาบาลว่า

"Why don't we try something else?

"ทำไมเราไม่ลองวิธีอื่นบ้างครับ?

Why don't we take it a little longer --

ทำไมไม่ลองดึงช้าๆ --

maybe two hours instead of an hour -- and have less of this intensity?"

อาจจะใช้เวลาสองชั่วโมงแทนที่จะเป็นชั่วโมงเดียว -- ความเจ็บจะได้ลดลง?

And the nurses told me two things.

คุณพยาบาลบอกผมสองอย่าง

They told me that they had the right model of the patient --

พวกเขาบอกผมว่า พวกเขารู้วิธีการปฏิบัติต่อคนไข้ที่ถูกต้อง --

that they knew what was the right thing to do to minimize my pain --

ว่านี่คือวิธีที่จะทำให้เจ็บน้อยที่สุด --

and they also told me that the word patient doesn't mean

และยังบอกอีกว่า คำว่า patient (คนไข้ / ความอดทน) ไม่ได้แปลว่า

to make suggestions or to interfere or ...

ให้คำแนะนำหรือก้าวก่าย...

This is not just in Hebrew, by the way.

อ้อ นี่ไม่ใช่ในภาษาฮีบรูเท่านั้นนะ

It's in every language I've had experience with so far.

มันมีความหมายอย่างนี้ในทุกๆ ภาษา

And, you know, there's not much -- there wasn't much I could do,

ดังนั้น คุณคงรู้ว่า ผมทำอะไรมากไม่ได้

and they kept on doing what they were doing.

และพวกพยาบาลก็ทำแบบเดิมที่เคยทำต่อไป

And about three years later, when I left the hospital,

สามปีต่อมา เมื่อผมออกจากโรงพยาบาล

I started studying at the university.

ผมเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

And one of the most interesting lessons I learned

และหนึ่งในบทเรียนที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่ผมเคยเรียนมา

was that there is an experimental method

ก็คือวิธีวิจัยแบบทดลอง

that if you have a question you can create a replica of this question

ซึ่งถ้าคุณมีคำถาม คุณสามารถสร้างแบบจำลองของคำถามเหล่านี้

in some abstract way, and you can try to examine this question,

ในรูปแบบที่เป็นนามธรรมบางอย่าง จากนั้นก็ศึกษาหาคำตอบต่อคำถามนั้น

maybe learn something about the world.

และเราก็จะได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับโลก

So that's what I did.

นั่นล่ะครับคือสิ่งที่ผมทำ

I was still interested

ผมยังคงสนใจ

in this question of how do you take bandages off burn patients.

ในคำถามเกี่ยวกับการดึงผ้าพันแผลออกจากตัวคนไข้

So originally I didn't have much money,

ในช่วงเริ่มต้น ผมไม่ได้มีเงินมากนัก

so I went to a hardware store and I bought a carpenter's vice.

ผมเลยไปที่ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้าง และซื้อคีมของช่างไม้มา

And I would bring people to the lab and I would put their finger in it,

จากนั้น ผมก็พาคนมาที่แล็บ และเอาคีมหนีบนิ้วของพวกเขา

and I would crunch it a little bit.

ขบนิ้วพวกเขาจนเจ็บ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I would crunch it for long periods and short periods,

ผมบีบนิ้วผู้ร่วมการทดลองนานบ้าง สั้นบ้าง

and pain that went up and pain that went down,

ลองบีบให้เจ็บน้อยแล้วค่อยเพิ่มขึ้น แบบที่เจ็บมากก่อนแล้วน้อยลง

and with breaks and without breaks -- all kinds of versions of pain.

ทั้งมีหยุดพักและไม่หยุด -- มีทุกรูปแบบของความเจ็บ

And when I finished hurting people a little bit, I would ask them,

พอทำให้เขาเจ็บตัวกันแล้ว ผมก็จะถามพวกเขาว่า

so, how painful was this? Or, how painful was this?

เจ็บไหม เจ็บยังไง

Or, if you had to choose between the last two,

หรือถ้าให้เลือกระหว่างความเจ็บสองอย่างหลังสุด

which one would you choose?

คุณจะเลือกแบบไหน?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I kept on doing this for a while.

ผมทำแบบนี้อยู่พักหนึ่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then, like all good academic projects, I got more funding.

แล้วจากนั้น, ก็เหมือนกับโครงการวิชาการดีๆ ทั่วไป, ผมได้เงินสนับสนุนมากขึ้น

I moved to sounds, electrical shocks --

ผมเลยเปลี่ยนไปใช้เสียง เครื่องช็อคไฟฟ้า --

I even had a pain suit that I could get people to feel much more pain.

ผมทำชุดสร้างความเจ็บปวดที่สามารถสร้างความเจ็บปวดให้คนที่สวมใส่ได้มากขึ้นไปอีก

But at the end of this process,

หลังจากทำการทดลองพวกนี้เสร็จ

what I learned was that the nurses were wrong.

สิ่งที่ผมเรียนรู้คือ พวกพยาบาลคิดผิด

Here were wonderful people with good intentions

นี่คือคนที่น่ายกย่องด้วยความตั้งใจที่ดี

and plenty of experience, and nevertheless

และมีประสบการณ์หลากหลาย แต่กระนั้น

they were getting things wrong predictably all the time.

พวกเขาเข้าใจผิดอยู่ตลอดเวลา

It turns out that because we don't encode duration

เพราะเราไม่ได้รับรู้ระยะเวลา

in the way that we encode intensity,

แบบเดียวกับที่เรารับรู้ความรุนแรงของความเจ็บปวด

I would have had less pain if the duration would have been longer

ผมจะเจ็บน้อยลง ถ้าช่วงเวลามันนานขึ้น

and the intensity was lower.

และความเจ็บมันรุนแรงน้อยกว่า

It turns out it would have been better to start with my face,

เขาควรจะเริ่มดึงผ้าพันแผลที่หน้าของผมก่อน

which was much more painful, and move toward my legs,

ซึ่งเป็นที่ที่เจ็บมากที่สุด แล้วค่อยไปแกะที่ขา

giving me a trend of improvement over time --

ทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีแนวโน้มดีขึ้นเรื่อยๆ

that would have been also less painful.

ซึ่งมันจะทำให้ผมรู้สึกเจ็บน้อยลงด้วย

And it also turns out that it would have been good

และมันก็จะดีกว่าด้วย

to give me breaks in the middle to kind of recuperate from the pain.

ถ้ามีช่วงพักในช่วงกลางๆ ให้หายเจ็บสักหน่อย

All of these would have been great things to do,

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ควรทำ

and my nurses had no idea.

แต่พยาบาลไม่เคยคิดจะทำ

And from that point on I started thinking,

จากจุดนี้ ผมเริ่มคิดว่า

are the nurses the only people in the world who get things wrong

พยาบาลเป็นคนกลุ่มเดียวในโลกหรือเปล่า

in this particular decision, or is it a more general case?

ที่ตัดสินใจอะไรผิดพลาด หรือมันเกิดกับคนทั่วไป?

And it turns out it's a more general case --

ที่จริงแล้ว มันเกิดขึ้นกับคนทั่วไปครับ

there's a lot of mistakes we do.

คนเราตัดสินใจผิดพลาดมากมาย

And I want to give you one example of one of these irrationalities,

ผมอยากจะยกตัวอย่างหนึ่งของความไร้เหตุผลพวกนี้

and I want to talk to you about cheating.

นั่นก็คือ การทุจริต

And the reason I picked cheating is because it's interesting,

เหตุผลที่ผมยกเอาเรื่องการทุจริตมาพูดก็เพราะมันน่าสนใจ

but also it tells us something, I think,

แต่ผมว่ามันบอกอะไรเราบางอย่าง

about the stock market situation we're in.

เกี่ยวกับสถานการณ์ตลาดหลักทรัพย์ในปัจจุบัน

So, my interest in cheating started

ความสนใจเรื่องการทุจริตของผมเริ่มมาจาก

when Enron came on the scene, exploded all of a sudden,

กรณีของเอนรอนที่เป็นข่าวอื้อฉาวอย่างรวดเร็ว

and I started thinking about what is happening here.

ผมเริ่มคิดว่า มันเกิดอะไรขึ้น

Is it the case that there was kind of

นี่มันเป็นเพียงแค่

a few apples who are capable of doing these things,

ปลาเน่าตัวเดียว ที่ทำอะไรแย่ๆ แบบนี้

or are we talking a more endemic situation,

หรือจริงๆ มันเป็นโรคระบาด

that many people are actually capable of behaving this way?

คนมากมายก็ทำแบบเดียวกันนี้

So, like we usually do, I decided to do a simple experiment.

ผมก็เลยออกแบบการทดลองง่ายๆ

And here's how it went.

ผมทำอย่างนี้ครับ

If you were in the experiment, I would pass you a sheet of paper

ถ้าคุณเข้าร่วมการทดลอง ผมจะให้กระดาษคุณหนึ่งแผ่น

with 20 simple math problems that everybody could solve,

กับโจทย์เลขง่ายๆ 20 ข้อที่คุณแก้ได้แน่นอน

but I wouldn't give you enough time.

แต่ผมจะให้เวลาคุณสั้นๆ แบบทำไม่ทัน

When the five minutes were over, I would say,

เมื่อห้านาทีหมดลง ผมจะบอกว่า

"Pass me the sheets of paper, and I'll pay you a dollar per question."

"คืนกระดาษให้ผม แล้วผมจะจ่ายคุณข้อละหนึ่งดอลลาร์"

People did this. I would pay people four dollars for their task --

ทุกคนทำตามนี้ แล้วผมก็จ่ายให้พวกเขาประมาณสี่ดอลลาร์เป็นการตอบแทน

on average people would solve four problems.

เฉลี่ยก็คือพวกเขาทำได้สี่ข้อ

Other people I would tempt to cheat.

กับคนอีกกลุ่มหนึ่ง ผมเปิดโอกาสให้เขาโกง

I would pass their sheet of paper.

ผมส่งกระดาษให้ผู้ร่วมการทดลองคนละแผ่น

When the five minutes were over, I would say,

เมื่อครบห้านาที ผมจะบอกว่า

"Please shred the piece of paper.

"ฉีกกระดาษแผ่นนั้น

Put the little pieces in your pocket or in your backpack,

แล้วเก็บมันใส่ในกระเป๋าหรือเป้ของคุณ

and tell me how many questions you got correctly."

จากนั้นมาบอกผมว่าคุณทำถูกกี่ข้อ"

People now solved seven questions on average.

คราวนี้พวกเขาทำถูกเฉลี่ยเจ็ดข้อแฮะ

Now, it wasn't as if there was a few bad apples --

นี่แสดงว่ามันไม่ใช่แค่ปลาเน่าไม่กี่ตัว --

a few people cheated a lot.

หรือคนแค่ไม่กี่คนโกงมากๆ

Instead, what we saw is a lot of people who cheat a little bit.

ในทางกลับกัน มีคนจำนวนมากที่โกงเล็กๆ น้อยๆ ด้วย

Now, in economic theory,

ในทางเศรษฐศาสตร์แล้ว

cheating is a very simple cost-benefit analysis.

การโกงคือการวิเคราะห์ต้นทุนและผลตอบแทนแบบง่ายๆ

You say, what's the probability of being caught?

เราจะคิดว่า โอกาสที่จะถูกจับได้มีมากแค่ไหน?

How much do I stand to gain from cheating?

จะได้ผลตอบแทนเท่าไหร่จากการโกง?

And how much punishment would I get if I get caught?

และถ้าโดนจับได้จะถูกลงโทษอย่างไร?

And you weigh these options out --

จากนั้นก็ชั่งน้ำหนักเอา

you do the simple cost-benefit analysis,

คุณแค่วิเคราะห์ต้นทุนและผลตอบแทนแบบง่ายๆ

and you decide whether it's worthwhile to commit the crime or not.

คุณก็ตัดสินใจได้แล้วว่าคุณจะก่ออาชญากรรมหรือไม่

So, we try to test this.

ดังนั้น เราพยายามที่จะทดสอบสิ่งเหล่านี้

For some people, we varied how much money they could get away with --

กับผู้ร่วมการทดลองบางกลุ่ม เราเพิ่มลดจำนวนเงินที่เขามีโอกาสโกงได้

how much money they could steal.

เพื่อดูว่าเขาจะโกงมากน้อยสักแค่ไหน

We paid them 10 cents per correct question, 50 cents,

เราจ่ายตั้งแต่ 10 เซนต์ต่อข้อ, 50 เซนต์,

a dollar, five dollars, 10 dollars per correct question.

1 ดอลลาร์, 5 ดอลลาร์, 10 ดอลลาร์ต่อข้อที่ทำถูก

You would expect that as the amount of money on the table increases,

คุณอาจคิดว่า เมื่อจำนวนเงินมากขึ้น

people would cheat more, but in fact it wasn't the case.

คนก็น่าจะโกงมากขึ้น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเสมอไป

We got a lot of people cheating by stealing by a little bit.

มีคนจำนวนมากที่โกงเฉพาะตอนที่เงินน้อยๆ

What about the probability of being caught?

แล้วเรื่องโอกาสที่จะโดนจับได้ล่ะ?

Some people shredded half the sheet of paper,

ในบางกลุ่มเราให้ฉีกกระดาษแค่ครึ่งเดียว

so there was some evidence left.

แปลว่ายังมีโอกาสโดนจับได้

Some people shredded the whole sheet of paper.

บางกลุ่มเราให้ฉีกทั้งแผ่น

Some people shredded everything, went out of the room,

บางคนฉีกทุกอย่าง เดินออกจากห้อง

and paid themselves from the bowl of money that had over 100 dollars.

แล้วไปหยิบเงินเอาเองจากกล่องที่มีเงินอยู่มากกว่า 100 ดอลลาร์

You would expect that as the probability of being caught goes down,

คุณคงคิดว่า เมื่อโอกาสที่จะถูกจับได้ลดลง

people would cheat more, but again, this was not the case.

พวกเขาจะโกงมากขึ้น แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ มันไม่ได้เป็นแบบนั้น

Again, a lot of people cheated by just by a little bit,

คนจำนวนมากโกงแค่เล็กน้อย

and they were insensitive to these economic incentives.

ไม่ได้แปรผันไปตามสิ่งจูงใจทางเศรษฐศาสตร์

So we said, "If people are not sensitive

เราเลยมาคิดว่า "ถ้าคนไม่ตอบสนองต่อสิ่งจูงใจ

to the economic rational theory explanations, to these forces,

ตามที่หลักเหตุและผลทางเศรษฐศาสตร์ว่าไว้

what could be going on?"

งั้นมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?"

And we thought maybe what is happening is that there are two forces.

เราคิดว่ามันน่าจะมีแรงผลักดันสองอย่าง

At one hand, we all want to look at ourselves in the mirror

อย่างแรกคือ เราอยากจะกลับบ้านส่องกระจก

and feel good about ourselves, so we don't want to cheat.

แล้วยังรู้สึกดีกับตัวเองได้อยู่ ดังนั้น เราจึงไม่โกง

On the other hand, we can cheat a little bit,

ซึ่งถ้าเราโกงแค่เล็กๆ น้อยๆ

and still feel good about ourselves.

เราก็ยังรู้สึกดีกับตัวเองได้อยู่

So, maybe what is happening is that

ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือว่า

there's a level of cheating we can't go over,

มันมีขอบเขตการโกงระดับหนึ่งที่เราไม่อยากทำเกินไปกว่านี้

but we can still benefit from cheating at a low degree,

คือ เรายังคงเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ จากการโกง

as long as it doesn't change our impressions about ourselves.

ตราบใดที่มันไม่ไปเปลี่ยนความรู้สึกที่เรามีต่อตัวเราเอง

We call this like a personal fudge factor.

เราเรียกมันว่าระดับการโกงที่ยอมรับได้ของแต่ละคน

Now, how would you test a personal fudge factor?

แล้วเราจะทดสอบระดับการโกงที่ยอมรับได้นี่อย่างไร?

Initially we said, what can we do to shrink the fudge factor?

ที่จริงเราตั้งคำถามว่า จะลดระดับการโกงที่ยอมรับได้ลงอย่างไร?

So, we got people to the lab, and we said,

เราเลยพาคนมาที่ห้องทดลอง แล้วบอกว่า

"We have two tasks for you today."

"วันนี้เรามีงานสองอย่างให้คุณทำ"

First, we asked half the people

เราบอกผู้ร่วมการทดลองครึ่งหนึ่งว่า

to recall either 10 books they read in high school,

อย่างแรก ให้นึกถึงหนังสือสิบเล่มที่เคยอ่านสมัยมัธยมปลาย

or to recall The Ten Commandments,

อีกครึ่งหนึ่ง เราให้นึกถึงบัญญัติสิบประการ (คล้ายๆ กับศีลห้า -- ผู้แปล)

and then we tempted them with cheating.

แล้วจากนั้นลองเปิดโอกาสให้เขาโกง

Turns out the people who tried to recall The Ten Commandments --

ปรากฏว่าคนที่นึกถึงบัญญัติสิบประการ

and in our sample nobody could recall all of The Ten Commandments --

ซึ่งไม่มีผู้ร่วมการทดลองสักคนที่จำได้ครบทุกข้อ

but those people who tried to recall The Ten Commandments,

แต่เราพบว่า คนที่นึกถึงบัญญัติสิบประการ

given the opportunity to cheat, did not cheat at all.

เมื่อมีโอกาสจะโกงแล้ว ไม่มีใครโกงเลยสักคนเดียว

It wasn't that the more religious people --

มันไม่ใช่เพราะคนที่เคร่งศาสนามากกว่า --

the people who remembered more of the Commandments -- cheated less,

หรือจำบัญญัติสิบประการได้มากกว่า จะโกงน้อยกว่า

and the less religious people --

และคนที่ไม่เคร่งศาสนา --

the people who couldn't remember almost any Commandments --

หรือคนที่แทบจะจำบัญญัติสิบประการไม่ได้ --

cheated more.

จะโกงมากกว่า

The moment people thought about trying to recall The Ten Commandments,

แค่พยายามจะนึกถึงบัญญัติสิบประการเท่านั้น

they stopped cheating.

เขาก็หยุดโกง

In fact, even when we gave self-declared atheists

ที่จริง แม้แต่คนที่ประกาศตัวว่าไม่ได้นับถือพระเจ้า

the task of swearing on the Bible and we give them a chance to cheat,

การให้พวกเขาสาบานต่อพระคัมภีร์ แล้วให้โอกาสที่จะโกง

they don't cheat at all.

พวกเขาก็จะไม่โกง

Now, Ten Commandments is something that is hard

ทีนี้ บัญญัติสิบประการนั้น

to bring into the education system, so we said,

ยากที่จะนำไปผนวกกับระบบการศึกษา เราเลยคิดว่า

"Why don't we get people to sign the honor code?"

"แล้วทำไมเราไม่ให้พวกเขาเซ็นชื่อในบัญญัติเกียรติภูมิล่ะ?"

So, we got people to sign,

เราก็เลยให้คนลงชื่อใต้ประโยคว่า

"I understand that this short survey falls under the MIT Honor Code."

"ฉันเข้าใจว่าการตอบแบบสำรวจนี้จะอยู่ภายใต้เกียรติภูมิของ MIT"

Then they shredded it. No cheating whatsoever.

เมื่อพวกเขาฉีกกระดาษแล้ว พบว่าไม่มีการโกงใดใดทั้งสิ้น

And this is particularly interesting,

เรื่องนี้น่าสนใจมากเลยครับ

because MIT doesn't have an honor code.

เพราะที่จริง MIT ไม่มีบัญญัติเกียรติภูมิ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, all this was about decreasing the fudge factor.

เอาล่ะ นั่นคือการลดระดับการโกงที่ยอมรับได้

What about increasing the fudge factor?

แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ระดับการโกงที่ยอมรับได้เพิ่มขึ้น?

The first experiment -- I walked around MIT

การทดลองแรก -- ผมเดินไปรอบๆ MIT

and I distributed six-packs of Cokes in the refrigerators --

เอาโค้กจำนวนหกแพ็คใส่ไว้ในตู้เย็น --

these were common refrigerators for the undergrads.

หมายถึงตู้เย็นรวมของนักศึกษาปริญญาตรี

And I came back to measure what we technically call

แล้วผมก็กลับมาวัดสิ่งที่เรียกว่า

the half-lifetime of Coke -- how long does it last in the refrigerators?

ช่วงอายุของโค้ก -- มันอยู่ในตู้เย็นได้นานแค่ไหน?

As you can expect it doesn't last very long; people take it.

อย่างที่คุณคาด มันอยู่ได้ไม่นานก็มีคนหยิบไป

In contrast, I took a plate with six one-dollar bills,

ทีนี้ ผมเอาธนบัตรหกดอลลาร์ใส่จาน

and I left those plates in the same refrigerators.

แล้วก็ทิ้งจานนั้นไว้ในตู้เย็นแบบเดียวกัน

No bill ever disappeared.

ธนบัตรกลับไม่หายไป

Now, this is not a good social science experiment,

นี่อาจไม่ใช่การทดลองทางสังคมศาสตร์ที่ถูกหลักการนัก

so to do it better I did the same experiment

เพื่อให้ได้ผลที่เชื่อถือได้มากขึ้น ผมเลยทำการทดลองแบบเดิม

as I described to you before.

อย่างที่ผมได้อธิบายไว้ก่อนหน้านี้

A third of the people we passed the sheet, they gave it back to us.

หนึ่งในสามของผู้ร่วมการทดลอง เราให้เขาส่งกระดาษคำตอบคืนเรา

A third of the people we passed it to, they shredded it,

อีกหนึ่งในสามให้ฉีกกระดาษทิ้งไป

they came to us and said,

ให้เขามาหาเราแล้วพูดว่า

"Mr. Experimenter, I solved X problems. Give me X dollars."

"คุณนักวิจัยครับ ผมแก้โจทย์ได้ X ข้อ จ่ายผมมา X ดอลลาร์"

A third of the people, when they finished shredding the piece of paper,

และอีกหนึ่งในสามของคนที่เราให้ฉีกกระดาษคำตอบทิ้ง

they came to us and said,

ให้เขามาหาเราแล้วบอกว่า

"Mr Experimenter, I solved X problems. Give me X tokens."

"คุณนักวิจัยครับ ผมแก้โจทย์ได้ X ข้อ จ่ายชิปผมมา X อัน"

We did not pay them with dollars; we paid them with something else.

เราไม่ได้จ่ายเป็นเงิน เราจ่ายเป็นอย่างอื่น

And then they took the something else, they walked 12 feet to the side,

แล้วเมื่อพวกเขาได้รับอย่างอื่นที่ว่า เขาต้องเดินไปด้านข้างอีกสิบสองฟุต

and exchanged it for dollars.

แล้วค่อยแลกเป็นเงิน

Think about the following intuition.

ลองนึกดูสิครับ

How bad would you feel about taking a pencil from work home,

คุณจะรู้สึกแย่แค่ไหน ถ้าจิ๊กดินสอจากที่ทำงานกลับบ้าน

compared to how bad would you feel

เปรียบเทียบกับ

about taking 10 cents from a petty cash box?

การหยิบเงินสิบเซนต์จากกล่องใส่เงิน?

These things feel very differently.

ความรู้สึกพวกนี้ต่างกันมาก

Would being a step removed from cash for a few seconds

การเพิ่มขั้นตอนที่ทำให้คุณอยู่ห่างจากเงินสดไปอีกไม่กี่วินาที

by being paid by token make a difference?

โดยการได้รับชิปแทนนั้นมันมีผลอะไรไหม?

Our subjects doubled their cheating.

ปรากฏว่าผู้ร่วมการทดลองของเราโกหกเพิ่มเป็นสองเท่า

I'll tell you what I think

ผมจะบอกคุณว่าผมคิดยังไง

about this and the stock market in a minute.

เกี่ยวกับเรื่องนี้และตลาดหุ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า

But this did not solve the big problem I had with Enron yet,

แต่นี่ก็ยังไม่ช่วยอธิบายเรื่องเอนรอนได้อยู่ดี

because in Enron, there's also a social element.

เพราะในเอนรอน มันมีประเด็นทางสังคมด้วย

People see each other behaving.

คนเราสังเกตว่าคนอื่นทำอะไร

In fact, every day when we open the news

ในความเป็นจริงแล้ว ทุกๆ วันเมื่อเราดูข่าว

we see examples of people cheating.

เราเห็นตัวอย่างของคนที่โกง

What does this cause us?

แล้วมันมีผลอย่างไรกับเรา?

So, we did another experiment.

เราก็เลยลองทำการทดลองอีกแบบหนึ่ง

We got a big group of students to be in the experiment,

ให้นักเรียนกลุ่มใหญ่มาร่วมการทดลอง

and we prepaid them.

และพวกเราก็จ่ายพวกเขาล่วงหน้า

So everybody got an envelope with all the money for the experiment,

ทุกๆ คนได้รับซองที่มีเงินทั้งหมดที่เขาจะได้จากการทดลอง

and we told them that at the end, we asked them

แล้วเราก็บอกพวกเขาในตอนท้ายว่า

to pay us back the money they didn't make. OK?

ขอให้เขาจ่ายคืนเราเท่าจำนวนข้อที่เขาทำไม่ได้ ตกลงไหม?

The same thing happens.

ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม

When we give people the opportunity to cheat, they cheat.

ถ้าเราให้โอกาสเขาโกง เขาก็โกง

They cheat just by a little bit, all the same.

พวกเขาโกงเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็โกงเหมือนกันหมด

But in this experiment we also hired an acting student.

แต่ว่าในการทดลองนี้ เราจ้างนักศึกษามาเป็นหน้าม้า

This acting student stood up after 30 seconds, and said,

หน้าม้าของเรายืนขึ้นหลังจากสามสิบวินาที แล้วพูดว่า

"I solved everything. What do I do now?"

"ผมทำได้ครบทุกข้อแล้ว ผมต้องทำอะไรต่อ?"

And the experimenter said, "If you've finished everything, go home.

ผู้วิจัยก็จะพูดว่า "ถ้าคุณทำเสร็จแล้ว กลับบ้านได้เลย"

That's it. The task is finished."

ก็เท่านั้น จบภารกิจ

So, now we had a student -- an acting student --

ดังนั้น คราวนี้เรามีนักศึกษาหน้าม้า

that was a part of the group.

เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม

Nobody knew it was an actor.

ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือหน้าม้า

And they clearly cheated in a very, very serious way.

และเขาก็โกงกันเห็นๆ แบบที่ไม่น่ายอมรับได้

What would happen to the other people in the group?

จะเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นๆ ในกลุ่ม?

Will they cheat more, or will they cheat less?

เขาจะโกงเพิ่มขึ้นหรือลดลง?

Here is what happens.

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น

It turns out it depends on what kind of sweatshirt they're wearing.

น่าสนใจมากครับ เพราะมันขึ้นอยู่กับว่า เขาใส่เสื้ออะไร

Here is the thing.

รายละเอียดเป็นอย่างนี้

We ran this at Carnegie Mellon and Pittsburgh.

เราทำการทดลองนี้ที่คาร์เนกี้ เมลลอน และพิตต์สเบอร์ก

And at Pittsburgh there are two big universities,

ที่พิตต์สเบอร์กมีมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่อยู่สองแห่ง

Carnegie Mellon and University of Pittsburgh.

คือคาร์เนกี้ เมลลอน และพิตต์สเบอร์ก

All of the subjects sitting in the experiment

เมื่อผู้เข้าร่วมการทดลองทุกคน

were Carnegie Mellon students.

เป็นนักศึกษาของคาร์เนกี้ เมลลอน

When the actor who was getting up was a Carnegie Mellon student --

ถ้าหน้าม้ายืนที่ขึ้นเป็นนักศึกษาของคาร์เนกี้ เมลลอน --

he was actually a Carnegie Mellon student --

ซึ่งเขาก็เป็นนักศึกษาของคาร์เนกี้ เมลลอนจริงๆ --

but he was a part of their group, cheating went up.

เขาก็เลยเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม การโกงก็เลยเพิ่มขึ้น

But when he actually had a University of Pittsburgh sweatshirt,

แต่ถ้าหน้าม้าใส่เสื้อพิตต์เบอร์ก

cheating went down.

การโกงจะลดลง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, this is important, because remember,

เรื่องนี้สำคัญนะครับ

when the moment the student stood up,

เพราะเมื่อนักศึกษาที่เป็นหน้าม้ายืนขึ้น

it made it clear to everybody that they could get away with cheating,

มันบอกกับทุกคนอย่างชัดเจนเลยว่าคุณสามารถโกงได้

because the experimenter said,

เพราะผู้วิจัยบอกว่า

"You've finished everything. Go home," and they went with the money.

"คุณทำทุกอย่างเสร็จแล้ว กลับบ้านได้" และพวกเขาก็กลับไปพร้อมกับเงินที่โกง

So it wasn't so much about the probability of being caught again.

มันไม่เกี่ยวกับโอกาสที่จะถูกจับได้แล้ว

It was about the norms for cheating.

แต่มันเป็นเรื่องบรรทัดฐานของการโกง

If somebody from our in-group cheats and we see them cheating,

ถ้าบางคนในกลุ่มของพวกเราโกง และเราเห็นเขาโกง

we feel it's more appropriate, as a group, to behave this way.

เราจะรู้สึกว่ามันเป็นพฤติกรรมที่กลุ่มเราทำได้

But if it's somebody from another group, these terrible people --

แต่ถ้าคนๆ นั้นมาจากกลุ่มอื่น บุคคลที่เลวร้ายพวกนี้ --

I mean, not terrible in this --

ผมไม่ได้หมายความว่าเขานิสัยเลวร้าย --

but somebody we don't want to associate ourselves with,

แต่หมายถึงบางคนที่เราไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

from another university, another group,

เพราะเขามาจากมหาวิทยาลัยอื่น จากกลุ่มอื่น

all of a sudden people's awareness of honesty goes up --

คนก็ตระหนักเรื่องความซื่อสัตย์เพิ่มขึ้นทันที

a little bit like The Ten Commandments experiment --

คล้ายกับกรณีเรื่องบัญญัติสิบประการ

and people cheat even less.

แล้วคนก็โกงน้อยลง

So, what have we learned from this about cheating?

เอาล่ะ เราเรียนรู้อะไรเกี่ยวกับการโกงจากเรื่องนี้?

We've learned that a lot of people can cheat.

เราเรียนรู้ว่าคนจำนวนมากโกง

They cheat just by a little bit.

โดยโกงเล็กๆ น้อยๆ

When we remind people about their morality, they cheat less.

เมื่อพวกเราเตือนเขาเรื่องคุณธรรม เขาจะโกงน้อยลง

When we get bigger distance from cheating,

เมื่อการโกงนั้นทำกับวัตถุอื่นที่ไม่ใช่เงินโดยตรง

from the object of money, for example, people cheat more.

เช่น วัตถุที่ใช้แทนเงิน คนก็จะโกงมากขึ้นไปอีก

And when we see cheating around us,

และเมื่อพวกเราเห็นการโกงรอบๆ ตัวเรา

particularly if it's a part of our in-group, cheating goes up.

โดยเฉพาะถ้าเป็นคนกลุ่มเดียวกับเรา การโกงก็จะมากขึ้น

Now, if we think about this in terms of the stock market,

ทีนี้ลองมาดูกรณีของตลาดหลักทรัพย์บ้าง

think about what happens.

นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

What happens in a situation when you create something

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราสร้างสถานการณ์ที่

where you pay people a lot of money

คุณจ่ายเงินจำนวนมากให้ผู้คน

to see reality in a slightly distorted way?

เพื่อให้เขามองเห็นความจริงในมุมที่บิดเบือนไป?

Would they not be able to see it this way?

พวกเขาจะไม่รู้ไต๋คุณเหรอ?

Of course they would.

แน่นอน เขาต้องรู้แน่

What happens when you do other things,

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราลองทำอีกแบบหนึ่ง

like you remove things from money?

โดยไม่เอาสิ่งนั้นไปผูกกับเงิน?

You call them stock, or stock options, derivatives,

คุณอาจเรียกมันว่าหุ้น ออพชั่น อนุพันธ์

mortgage-backed securities.

หลักทรัพย์ที่มีทรัพย์สินจำนองหนุนหลัง

Could it be that with those more distant things,

ถ้าเป็นอะไรที่ดูห่างไกลจากเงินออกไป

it's not a token for one second,

มันไม่ใช่ชิปที่แลกเป็นเงินได้ในหนึ่งวินาที

it's something that is many steps removed from money

แต่เป็นสิ่งที่มีขั้นตอนจำนวนมากกว่าจะแปลงเป็นเงินได้

for a much longer time -- could it be that people will cheat even more?

และใช้เวลานานด้วย -- คนจะโกงมากขึ้นไหม?

And what happens to the social environment

แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับสิ่งแวดล้อมทางสังคม

when people see other people behave around them?

เมื่อเราเห็นคนอื่นๆ ทำแบบนั้น?

I think all of those forces worked in a very bad way

ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นแรงผลักดันที่เลวร้าย

in the stock market.

ในตลาดหลักทรัพย์

More generally, I want to tell you something

ในภาพกว้างกว่านั้น ผมอยากจะบอกคุณบางอย่าง

about behavioral economics.

เกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม

We have many intuitions in our life,

เรามีความเชื่อลึกๆ มากมายที่มาจากสัญชาตญาณ

and the point is that many of these intuitions are wrong.

ประเด็นก็คือ ความเชื่อพวกนี้จำนวนมากมันผิด

The question is, are we going to test those intuitions?

คำถามก็คือ แล้วเราจะทดสอบความเชื่อนี้กันหรือไม่?

We can think about how we're going to test this intuition

เราสามารถหาวิธีว่าจะทดสอบความเชื่อพวกนี้ได้อย่างไร

in our private life, in our business life,

ในชีวิตส่วนตัว ในหน้าที่การงาน

and most particularly when it goes to policy,

และที่สำคัญที่สุด เมื่อมันกลายเป็นนโยบาย

when we think about things like No Child Left Behind,

อย่างนโนบาย "No Child Left Behind" (นโยบายการศึกษาของสหรัฐ)

when you create new stock markets, when you create other policies --

เวลาคุณสร้างตลาดหลักทรัพย์ใหม่ สร้างนโยบายใหม่

taxation, health care and so on.

ไม่ว่าจะเป็นด้านภาษี สุขภาพ และอื่นๆ

And the difficulty of testing our intuition

การทดสอบความเชื่อของตัวเองนั้นมันยากมาก

was the big lesson I learned

นั่นเป็นบทเรียนสำคัญที่ผมได้เรียนรู้

when I went back to the nurses to talk to them.

เมื่อผมกลับไปหาพยาบาลทั้งหลายที่เคยดูแลผม

So I went back to talk to them

ผมกลับไปเพื่อบอกเขา

and tell them what I found out about removing bandages.

ว่าผมมีข้อค้นพบบางอย่างเกี่ยวกับการดึงผ้าพันแผลออก

And I learned two interesting things.

แล้วผมก็ได้เรียนรู้สิ่งที่น่าสนใจอยู่สองอย่าง

One was that my favorite nurse, Ettie,

หนึ่งคือ พยาบาลที่น่ารักของผม เอตตี้

told me that I did not take her pain into consideration.

บอกผมว่า ผมไม่ได้เอาความเจ็บปวดของเธอเข้าไปวิเคราะห์ด้วย

She said, "Of course, you know, it was very painful for you.

เธอบอกว่า "แน่นอน อย่างที่คุณรู้ มันเจ็บสำหรับคุณ

But think about me as a nurse,

แต่ลองมาเป็นพยาบาลสิ

taking, removing the bandages of somebody I liked,

ต้องพันแผลและดึงผ้าพันแผลออกให้คนมากมาย

and had to do it repeatedly over a long period of time.

แล้วก็ทำแต่แบบนี้ซ้ำๆ เป็นเวลานาน

Creating so much torture was not something that was good for me, too."

การทำให้คนอื่นเจ็บปวดทรมานก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับฉันเหมือนกัน"

And she said maybe part of the reason was it was difficult for her.

เธอบอกว่า บางทีส่วนหนึ่งก็เพราะมันยากเกินไปสำหรับเธอ

But it was actually more interesting than that, because she said,

แต่มันน่าสนใจมากกว่า ตอนที่เธอบอกว่า

"I did not think that your intuition was right.

"ฉันคิดว่าความเชื่อของคุณไม่ถูก

I felt my intuition was correct."

ฉันรู้สึกว่าความเชื่อของฉันถูกแล้ว"

So, if you think about all of your intuitions,

ดังนั้น ถ้าคุณลองนึกถึงความเชื่อทั้งหลายของคุณเอง

it's very hard to believe that your intuition is wrong.

มันยากนะครับที่คุณจะเชื่อว่าความเชื่อของคุณผิด

And she said, "Given the fact that I thought my intuition was right ..." --

แล้วเธอก็พูดว่า "และเพราะฉันเชื่อว่าความเชื่อของฉันถูก ..." --

she thought her intuition was right --

คือ เธอคิดว่าเธอถูกนะครับ --

it was very difficult for her to accept doing a difficult experiment

มันก็เลยยากมากสำหรับเธอที่จะยอมรับการทดลองที่โหดร้าย

to try and check whether she was wrong.

เพื่อลองตรวจสอบว่าเธอผิดหรือเปล่า

But in fact, this is the situation we're all in all the time.

ที่จริง เราทุกคนล้วนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ตลอดเวลา

We have very strong intuitions about all kinds of things --

เรามีความเชื่อที่มั่นคงในทุกเรื่อง --

our own ability, how the economy works,

ความสามารถของเรา กลไกการทำงานของเศรษฐกิจ

how we should pay school teachers.

เราควรจะจ่ายเงินเดือนครูอย่างไร

But unless we start testing those intuitions,

แต่ถ้าเราไม่ได้เริ่มทดสอบความเชื่อเหล่านั้น

we're not going to do better.

เราก็จะไม่มีวันทำให้อะไรมันดีขึ้นได้

And just think about how better my life would have been

ลองนึกดูสิครับว่าชีวิตผมจะดีขึ้นขนาดไหน

if these nurses would have been willing to check their intuition,

ถ้าพยาบาลเหล่านี้ยอมตรวจสอบสิ่งที่เขาเชื่ออยู่

and how everything would have been better

และทุกสิ่งจะดีขึ้นขนาดไหน

if we just start doing more systematic experimentation of our intuitions.

ถ้าเราเริ่มทำการทดลองอย่างเป็นระบบเพื่อตรวจสอบความเชื่อทั้งหลายของเรา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ