Why we think it's OK to cheat and steal (sometimes) | Dan Ariely

دن آریلی، معیارهای غلط اخلاقی ما

Translator: Amir Joudaki Reviewer: soheila Jafari

I want to talk to you today a little bit

امروز می‌خوام کمی با شما درباره‌ی خِردگریزی قابل پیش‌بینی حرف بزنم.

about predictable irrationality.

امروز می‌خوام کمی با شما درباره‌ی خِردگریزیی قابل پیش‌بینی حرف بزنم.

And my interest in irrational behavior

و علاقه‌ی من به رفتارهای نامعقول

started many years ago in the hospital.

سال‌ها پیش در بیمارستان آغاز شد.

I was burned very badly.

من به شدت سوخته بودم.

And if you spend a lot of time in hospital,

و اگر شما زمان زیادی در بیمارستان گذرانده باشید،

you'll see a lot of types of irrationalities.

رفتارهای نامعقول زیادی می‌بینید.

And the one that particularly bothered me in the burn department

و یکی از آن‌ها که به‌ ویژه در بخش سوختگی من را آزار می‌داد

was the process by which the nurses took the bandage off me.

روشی بود که پرستاران پانسمان من را عوض می‌کردند.

Now, you must have all taken a Band-Aid off at some point,

خب، همه‌ شما حتماً تا به حال باید یک چسب زخم را کنده باشید،

and you must have wondered what's the right approach.

و حتما با خودتان فکر کردید که روش درست این کار چیست.

Do you rip it off quickly -- short duration but high intensity --

آیا آن‌ را سریع می‌کنید -- مدتِ کوتاه ولی با شدت --

or do you take your Band-Aid off slowly --

یا چسبِ زخم را به آرامی بلند می‌کنید --

you take a long time, but each second is not as painful --

زمان بیشتری صرف می‌کنید، اما هر لحظه‌اش به آن دردناکی نیست --

which one of those is the right approach?

کدام روش درست است؟

The nurses in my department thought that the right approach

پرستاران بخش من فکر میکردند روش درست

was the ripping one, so they would grab hold and they would rip,

روش سریع است، برای همین پانسمان ها را محکم می‌گرفتند و سریع می‌کندند،

and they would grab hold and they would rip.

و آنها پانسمان‌ها را می‌گرفتند و سریع می‌کندند.

And because I had 70 percent of my body burned, it would take about an hour.

و چون من ۷۰٪ سوختگی روی بدنم داشتم، این کار حدوداً یک ساعت طول می‌کشید.

And as you can imagine,

و همانطور که می‌توانید تصور کنید،

I hated that moment of ripping with incredible intensity.

من از آن لحظه‌ی کندن پانسمان به شدت متنفر بودم.

And I would try to reason with them and say,

و من سعی می‌کردم آنها را متقاعد کنم و بگویم:

"Why don't we try something else?

«چرا ما روش دیگری را امتحان نکنیم؟

Why don't we take it a little longer --

چرا نگذاریم کمی بیشتر طول بکشد -

maybe two hours instead of an hour -- and have less of this intensity?"

مثلا دو ساعت به جای یک ساعت - ولی با شدت کمتر؟»

And the nurses told me two things.

و پرستاران به من دو چیز می‌گفتند

They told me that they had the right model of the patient --

آنها به من می‌گفتند که الگوی درست برای بیماررا می‌شناسند --

that they knew what was the right thing to do to minimize my pain --

یعنی آنها می‌دانستند چه‌کار کنند که درد من به کمترین حد برسد --

and they also told me that the word patient doesn't mean

و همینطور به من گفتند کلمه "بیمار" اصلا به معنی

to make suggestions or to interfere or ...

"پیشنهاد دادن" یا "مداخله کردن" یا این چیزها نیست.

This is not just in Hebrew, by the way.

به هر حال در زبان عِبری اینطوری نیست.

It's in every language I've had experience with so far.

در تمام زبان‌هایی که من تا حالا باهاشون برخورد داشتم، هم همینطور است.

And, you know, there's not much -- there wasn't much I could do,

می‌دانید، کاری نمی‌شد کرد - من کار زیادی نمی‌تونستم بکنم،

and they kept on doing what they were doing.

و آنها به کاری که می‌کردند را ادامه دادند.

And about three years later, when I left the hospital,

حدود سه سال بعد، وقتی بیمارستان را ترک کردم،

I started studying at the university.

شروع به تحصیل در دانشگاه کردم.

And one of the most interesting lessons I learned

و یکی از جالبترین درسهایی که یاد گرفتم

was that there is an experimental method

این بود که یک روش آزمایشی وجود دارد

that if you have a question you can create a replica of this question

که اگر پرسشی دارید می‌توانید به صورت انتزاعی یک نسخه از این پرسش را بسازید

in some abstract way, and you can try to examine this question,

و تلاش کنید که آن پرسش را به بوته آزمایش بگذارید،

maybe learn something about the world.

شاید چیزی درباره جهان یاد بگیرید.

So that's what I did.

پس این کاری بود که من کردم.

I was still interested

هنوز برای من جالب بود

in this question of how do you take bandages off burn patients.

که بدانم چطور باید پانسمان بیماران سوختگی را عوض کرد.

So originally I didn't have much money,

خب، من در‌ آغاز پول زیادی نداشتم،

so I went to a hardware store and I bought a carpenter's vice.

برای همین به مغازه ابزارفروشی رفتم و یک گیره نجاری خریدم .

And I would bring people to the lab and I would put their finger in it,

و می‌خواستم مردم را به آزمایشگاه بیارم و انگشت‌شان را لای آن بگذارم،

and I would crunch it a little bit.

و کمی آن را خرد کنم.

(Laughter)

(خنده)

And I would crunch it for long periods and short periods,

و می‌خواستم این کار را در یک دوره‌ی طولانی و یک دوره‌ی کوتاه انجام بدم،

and pain that went up and pain that went down,

و درد که زیاد و کم می‌شد،

and with breaks and without breaks -- all kinds of versions of pain.

و با شکستگی و بدون شکستگی - همه‌ی انواع درد.

And when I finished hurting people a little bit, I would ask them,

و بعد از کمی شکنجه دادنشان، ازشان می‌پرسیدم،

so, how painful was this? Or, how painful was this?

خب، چقدر دردت آمد؟ یا، حالا این چقدر دردناک بود؟

Or, if you had to choose between the last two,

یا، اگر باید از میان این دوتا یکی را برمی‌داشتی،

which one would you choose?

کدام را انتخاب می‌کردی؟

(Laughter)

(خنده)

I kept on doing this for a while.

برای مدتی این کار را ادامه دادم.

(Laughter)

(خنده)

And then, like all good academic projects, I got more funding.

و سپس، مانند همه‌ی پروژه‌های دانشگاهی خوب، کمک مالی بیشتری گرفتم.

I moved to sounds, electrical shocks --

سراغ صداها و شوک الکتریکی رفتم -

I even had a pain suit that I could get people to feel much more pain.

حتی یک روپوش دردناک داشتم که باعث میشد افراد درد را بیشتر احساس کنند

But at the end of this process,

و در آخر این دوره،

what I learned was that the nurses were wrong.

آنچه فهمیدم این بود که پرستاران اشتباه می‌کردند.

Here were wonderful people with good intentions

اینجا آدمهای خوبی با نیات خوب بودند

and plenty of experience, and nevertheless

با مقدار زیادی تجربه، و با این حال

they were getting things wrong predictably all the time.

آنها تمام مدت داشتند چیزها را غلط پیش‌بینی می‌کردند.

It turns out that because we don't encode duration

معلوم می‌شود که به دلیل آنکه ما مدت زمان را حس نمیکنم

in the way that we encode intensity,

آن طور که شدت را حس میکنیم،

I would have had less pain if the duration would have been longer

من درد کمتری می‌داشتم اگر مدت زمان طولانی تر می‌بود

and the intensity was lower.

و شدت کمتر بود

It turns out it would have been better to start with my face,

معلوم میشود بسیار بهتر بود که با صورتم شروع می‌شد،

which was much more painful, and move toward my legs,

که بسیار دردناکتر بود، و بعد به سمت پاهایم حرکت می‌شد،

giving me a trend of improvement over time --

تا به من یک احساس بهبود در طول زمان بدهد --

that would have been also less painful.

که باز هم موجب درد کمتری می‌شود.

And it also turns out that it would have been good

و همینطور معلوم میشود که خوب بود

to give me breaks in the middle to kind of recuperate from the pain.

اگر بین کار به من فرصت استراحت داده می‌شد تا کمی احساس بهبود کنم.

All of these would have been great things to do,

همه اینها کارهای عالی‌ای بودند،

and my nurses had no idea.

اما پرستاران من هیچ چیزی درباره‌شان نمی‌دانستند.

And from that point on I started thinking,

و از آن موقع من فکر می‌کردم

are the nurses the only people in the world who get things wrong

که پرستاران تنها کسانی در جهان هستند که کارها را غلط انجام می‌دهند.

in this particular decision, or is it a more general case?

آیا مسئله همین تصمیم خاص است، یا یک موضوع کلی تر وجود دارد؟

And it turns out it's a more general case --

و معلوم میشود که یک موضوع کلی تروجود دارد --

there's a lot of mistakes we do.

اشتباهات بسیاری را ما مرتکب می‌شویم.

And I want to give you one example of one of these irrationalities,

و من قصد دارم به شما یک مثال از این کارهای نامعقول را نشان دهم،

and I want to talk to you about cheating.

و می‌خواهم درباره تقلب با شما صحبت کنم.

And the reason I picked cheating is because it's interesting,

و دلیل اینکه تقلب را انتخاب کردم این است که نه تنها جذاب است،

but also it tells us something, I think,

بلکه فکر می‌کنم نکته ای به ما می‌گوید،

about the stock market situation we're in.

در مورد شرایط بازار سهامی که در آن فعالیت می‌کنیم.

So, my interest in cheating started

من وقتی به تقلب علاقه مند شدم که

when Enron came on the scene, exploded all of a sudden,

Enron (رسوایی مالی شرکت انرون که منجر به ورشکستگی آن شد) روی صحنه آمد و به طور ناگهانی از بین رفت،

and I started thinking about what is happening here.

من شروع کردم به فکر کردن به اینکه قضیه چیست،

Is it the case that there was kind of

آیا موضوع این است که اینجا

a few apples who are capable of doing these things,

تعدادی سو‌ء استفاده گر هستند که می‌توانند این کارها را بکنند،

or are we talking a more endemic situation,

یا یک موضوع همه گیر وجود دارد،

that many people are actually capable of behaving this way?

که همه انسانها می‌توانند اینطور رفتار کنند؟

So, like we usually do, I decided to do a simple experiment.

پس، مطابق معمول، تصمیم گرفتم که آزمایش ساده‌ای انجام دهم.

And here's how it went.

و اینطور پیش رفت.

If you were in the experiment, I would pass you a sheet of paper

وقتی شما در آزمایش بودید، یک برگ کاغذ به شما می‌دهم

with 20 simple math problems that everybody could solve,

که ۲۰ مسئله ساده ریاضی روی آن نوشته شده که هر کسی می‌تواند آنها را پاسخ دهند،

but I wouldn't give you enough time.

اما زمان کافی به شما نمی‌دهم.

When the five minutes were over, I would say,

وقتی ۵ دقیقه تمام شد، به شما می‌گویم،

"Pass me the sheets of paper, and I'll pay you a dollar per question."

"برگ کاغذ را به من بده، و من یک دلار به ازای هر پرسش به تو می‌دهم"

People did this. I would pay people four dollars for their task --

آدمها این کار را انجام می‌دادند، و من به آنها چهار دلار برای این کار به آنها می‌پردازم --

on average people would solve four problems.

چرا که به صورت متوسط هر فرد چهار مسئله را پاسخ می‌دهند.

Other people I would tempt to cheat.

اما بقیه افراد را وسوسه می‌کردم به اینکه تقلب کنند.

I would pass their sheet of paper.

به آنها برگه‌ای کاغذ می‌دادم.

When the five minutes were over, I would say,

وقتی پنچ دقیقه تمام شد، می‌گفتم،

"Please shred the piece of paper.

"لطفاً کاغذ را پاره کن.

Put the little pieces in your pocket or in your backpack,

تکه‌های کوچک را در جیبت یا کوله پشتی‌ات بگذار،

and tell me how many questions you got correctly."

و به من بگو چند تا پرسش را درست پاسخ دادی."

People now solved seven questions on average.

آنها به صورت متوسط هفت مسأله را پاسخ دادند.

Now, it wasn't as if there was a few bad apples --

اما قضیه این نبود که تعدادی سوء استفاده‌گر بین آنها باشد --

a few people cheated a lot.

یعنی یک سری از افراد خیلی تقلب کرده‌ باشند.

Instead, what we saw is a lot of people who cheat a little bit.

بلکه، چیزی که دیدیم این بود که تعداد زیادی از افراد کمی تقلب کردند.

Now, in economic theory,

حالا، در نظریه اقتصاد،

cheating is a very simple cost-benefit analysis.

تقلب یک مسئله سود-زیان ساده است.

You say, what's the probability of being caught?

با خودتان می‌گویید، چقدر ممکن است گیر بیفتم؟

How much do I stand to gain from cheating?

چقدر در وضعیتی هستم که از تقلب سود ببرم؟

And how much punishment would I get if I get caught?

و چقدر تنبیه می‌شوم اگر گیر بیفتم؟

And you weigh these options out --

و همه این گزینه‌ها را دقیقاً ارزیابی می‌کنید --

you do the simple cost-benefit analysis,

شما یک محاسبه سود-زیان ساده می‌کنید،

and you decide whether it's worthwhile to commit the crime or not.

و تصمیم می‌گیرید که آیا ارزشش را دارد تقلب کنید یا نه.

So, we try to test this.

پس تصمیم گرفتیم این را امتحان کنیم.

For some people, we varied how much money they could get away with --

برای افراد مختلف، مقدار پولی را که می‌توانستند ببرند تغییر دادیم --

how much money they could steal.

مقدار پولی را که می‌توانستند بدزدند.

We paid them 10 cents per correct question, 50 cents,

به آنها ۱۰ سنت، ۵۰ سنت،

a dollar, five dollars, 10 dollars per correct question.

یک دلار، پنج دلار، و ده دلار برای هر پرسش درست پرداخت کردیم.

You would expect that as the amount of money on the table increases,

شما انتظار خواهید داشت که وقتی مقدار پول روی میز زیاد می‌شود،

people would cheat more, but in fact it wasn't the case.

افراد بیشتر تقلب کنند، اما این اتفاق نیفتاد.

We got a lot of people cheating by stealing by a little bit.

تعداد زیادی از افراد بودند که با دزدیدن مقدار کمی پول تقلب می‌کردند.

What about the probability of being caught?

احتمال گیر افتادن چطور؟

Some people shredded half the sheet of paper,

بعضی افراد کاغذ را نصف می‌کردند،

so there was some evidence left.

و در نتیجه مقداری مدرک باقی می‌ماند.

Some people shredded the whole sheet of paper.

بعضی دیگر همه کاغذ را پاره می‌کردند.

Some people shredded everything, went out of the room,

بعضی هم همه چیز را پاره می‌کردند، از اتاق بیرون می‌رفتند،

and paid themselves from the bowl of money that had over 100 dollars.

و از کاسه ای که درونش ۱۰۰ دلار پول بود، خودشان به خودشان پول می‌دادند.

You would expect that as the probability of being caught goes down,

شما انتظار دارید که وقتی احتمال گیر افتادن پایین می‌رود،

people would cheat more, but again, this was not the case.

افراد بیشتر تقلب کنند، اما دوباره این اتفاقی نبود که افتاد.

Again, a lot of people cheated by just by a little bit,

دوباره، تعداد زیادی تنها مقدار کمی تقلب کردند،

and they were insensitive to these economic incentives.

و به این انگیزه های اقتصادی حساس نبودند.

So we said, "If people are not sensitive

پس ما گفتیم، "اگر افراد حساس نیستند

to the economic rational theory explanations, to these forces,

نسبت به قضیه های عقلائی علم اقتصاد، و به این نیروها،

what could be going on?"

پس چه اتفاقی دارد می‌افتد؟

And we thought maybe what is happening is that there are two forces.

پس ما فکر کردیم شاید اتفاقی که می‌افتد این است که دو نیرو وجود دارد.

At one hand, we all want to look at ourselves in the mirror

از یک طرف، ما دوست داریم به خودمان در آینه نگاه کنیم

and feel good about ourselves, so we don't want to cheat.

و احساس خوبی کنیم، پس نمی‌خواهیم تقلب کنیم.

On the other hand, we can cheat a little bit,

از طرف دیگر، ما می‌توانیم کمی تقلب کنیم،

and still feel good about ourselves.

و همچنان احساس خوبی نسبت به خودمان داشته باشیم.

So, maybe what is happening is that

پس، شاید اتفاقی که می‌افتد این است که

there's a level of cheating we can't go over,

سطحی از تقلب وجود دارد که نمیتوانیم رویش سرپوش بگذاریم،

but we can still benefit from cheating at a low degree,

در حالی که می‌توانیم از مقدار کمی تقلب سود ببریم،

as long as it doesn't change our impressions about ourselves.

تا جایی که حس خوب ما را نسبت به خودمان از بین نبرد.

We call this like a personal fudge factor.

ما به این شاخص فریب فردی می‌گوییم.

Now, how would you test a personal fudge factor?

حالا، چطور می‌شود این شاخص فریب شخصی را اندازه گرفت؟

Initially we said, what can we do to shrink the fudge factor?

ابتدا گفتیم، چه کاری می‌توانیم بکنیم که این شاخص فریب شخصی کوچکتر شود؟

So, we got people to the lab, and we said,

پس افراد را به آزمایشگاه آوردیم و پرسیدیم،

"We have two tasks for you today."

"ما امروز دو کار برای تو داریم."

First, we asked half the people

از نیمی از افراد پرسیدیم

to recall either 10 books they read in high school,

که ۱۰ کتابی را که در دبیرستان خوانده اند به یاد بیاورند،

or to recall The Ten Commandments,

یا اینکه ۱۰ فرمان موسی را به یاد بیاورند،

and then we tempted them with cheating.

و آنها را وسوسه کردیم تقلب کنند.

Turns out the people who tried to recall The Ten Commandments --

معلوم شد که افرادی که تلاش کردند که ده فرمان را به یاد بیاورند --

and in our sample nobody could recall all of The Ten Commandments --

و در آزمایش ما هیچ کس تمام فرمانها را به یاد نداشت --

but those people who tried to recall The Ten Commandments,

اما آنها که تلاش کردند ده فرمان را بیاد بیاورند،

given the opportunity to cheat, did not cheat at all.

در حالی که به آنها امکان تقلب داده شده بود، اصلاً تقلب نکردند.

It wasn't that the more religious people --

اینطور نبود که افراد مذهبی ‌تر --

the people who remembered more of the Commandments -- cheated less,

افرادی که فرمانهای بیشتری را به یاد آوردند -- کمتر تقلب کنند،

and the less religious people --

و کسانی که کمتر مذهبی بودند --

the people who couldn't remember almost any Commandments --

افرادی که حتی یک فرمان را به یاد نمی‌آوردند --

cheated more.

بیشتر تقلب کنند.

The moment people thought about trying to recall The Ten Commandments,

لحظه ای که افراد درباره به خاطر آوردن ده فرمان فکر می‌کردند،

they stopped cheating.

تقلب نمی‌کردند.

In fact, even when we gave self-declared atheists

در واقع، حتی وقتی به کسانی که به گفته خودشان خداناباور بودند

the task of swearing on the Bible and we give them a chance to cheat,

گفتیم که به انجیل قسم بخورند و به آنها این امکان را دادیم که تقلب کنند،

they don't cheat at all.

آنها اصلاً تقلب نکردند.

Now, Ten Commandments is something that is hard

حالا ده فرمان مسئله سختی است

to bring into the education system, so we said,

برای اینکه به سیستم آموزشی آورده شود، پس ما پرسیدیم،

"Why don't we get people to sign the honor code?"

"چرا ما از افراد نخواهیم که یک سیتم اخلاقی (honor code) را امضا کنند؟"

So, we got people to sign,

پس آنها را وادار کردیم تا این را امضا کنند،

"I understand that this short survey falls under the MIT Honor Code."

"من می‌دانم که این مطالعه در سیستم اخلاقی مؤسسه فناوری ماساچوست قرار دارد."

Then they shredded it. No cheating whatsoever.

سپس کاغذ را پاره می‌کردند. هیچ تقلبی در کار نبود.

And this is particularly interesting,

و این به طور خاص جذاب است،

because MIT doesn't have an honor code.

چرا که مؤسسه فناوری ماساچوست هیچ سیستم اخلاقی ای ندارد.

(Laughter)

(خنده)

So, all this was about decreasing the fudge factor.

پس، این به معنای پایین آوردن شاخص فریب بود.

What about increasing the fudge factor?

در مورد بالا بردن شاخص فریب چطور؟

The first experiment -- I walked around MIT

در آزمایش اول -- اطراف مؤسسه فناوری ماساچوست قدم زدم

and I distributed six-packs of Cokes in the refrigerators --

و بسته‌های ۶-تایی نوشابه را در یخچالها پخش کردم --

these were common refrigerators for the undergrads.

اینها یخچالهای مشترک برای دانشجویان کارشناسی بودند.

And I came back to measure what we technically call

و بعد سعی کردم چیزی را اندازه بگیرم که به آن اصطلاحاً

the half-lifetime of Coke -- how long does it last in the refrigerators?

نیمه-عمر نوشابه میگوییم -- که یعنی چقدر در یخچالها دوام می‌آورد؟

As you can expect it doesn't last very long; people take it.

همانطور که انتظار دارید خیلی دوام نمی‌آورد، افراد زود بر می‌دارند.

In contrast, I took a plate with six one-dollar bills,

در نقطه مقابل، یک ظرف با ۶ اسکناس یک دلاری را بردم،

and I left those plates in the same refrigerators.

و این ظرفها را در همان یخچالها گذاشتم.

No bill ever disappeared.

هیچ اسکناسی گم نشد.

Now, this is not a good social science experiment,

خُب این یک آزمایش اجتماعی خوبی نیست،

so to do it better I did the same experiment

پس برای اینکه بهترش کنم آزمایش مشابهی را انجام دادم

as I described to you before.

همانطوری که توضیح دادم.

A third of the people we passed the sheet, they gave it back to us.

به یک سوم افراد برگه را می‌دادیم، و آنها برگه را برمی‌گرداندند.

A third of the people we passed it to, they shredded it,

به یک سوم دیگر برگه را می‌دادیم، و آنها پاره اش می‌کردند.

they came to us and said,

آنها به طرف ما برمی‌گشتند و می‌گفتند،

"Mr. Experimenter, I solved X problems. Give me X dollars."

"آقای آزمایشگر، من X تا مسئله را پاسخ دادم، به من X دلار بده."

A third of the people, when they finished shredding the piece of paper,

دسته سوم، وقتی تکه کاغذ را پاره می‌کردند،

they came to us and said,

به سمت ما می‌آمدند و می‌گفتند،

"Mr Experimenter, I solved X problems. Give me X tokens."

"آقای آزمایشگر، من X تا مسئله را پاسخ دادم، به من X تا ژتون بده."

We did not pay them with dollars; we paid them with something else.

ما به آنها دلار نمی‌دایدم. چیزی دیگر می‌دادیم.

And then they took the something else, they walked 12 feet to the side,

سپس آنها چیز دیگر را می‌گرفتند، ۳/۵ متر آن طرف تر می‌رفتند،

and exchanged it for dollars.

و آن را با دلار تعویض می‌کردند.

Think about the following intuition.

درباره این بینش و فراست فکر کنید.

How bad would you feel about taking a pencil from work home,

چقدر احساس بدی می‌کنید از اینکه یک مداد را از سر کار به خانه بیاورید،

compared to how bad would you feel

در مقایسه با مقدار احساس بدتان

about taking 10 cents from a petty cash box?

وقتی ده سنت را از یک صندوق پول کوچک بردارید؟

These things feel very differently.

حس خیلی متفاوتی از این کارها خواهید داشت.

Would being a step removed from cash for a few seconds

برای چند لحظه به وسیله پرداخت با ژتون

by being paid by token make a difference?

یک قدم از پول دورتر شویم، آیا تفاوتی ایجاد می‌کند؟

Our subjects doubled their cheating.

آزمایش شوندگان ما تقلبشان را دوبرابر کردند.

I'll tell you what I think

یک دقیقه دیگر به شما می‌گویم که من

about this and the stock market in a minute.

در باره این موضوع و بازار سهام چه فکر میکنم.

But this did not solve the big problem I had with Enron yet,

اما این مسأله بزرگ من در مورد شرکت انرون را هنوز پاسخ نداده بود،

because in Enron, there's also a social element.

چرا که در شرکت انرون، یک مؤلفه اجتماعی هم وجود دارد.

People see each other behaving.

مردم به رفتار همدیگر نگاه میکنند.

In fact, every day when we open the news

در واقع، هر روز که اخبار را نگاه می‌کنیم

we see examples of people cheating.

نمونه هایی را از تقلب افراد می‌توانیم ببینیم.

What does this cause us?

این چه معنایی دارد؟

So, we did another experiment.

پس یک آزمایش دیگر انجام دادیم.

We got a big group of students to be in the experiment,

ما تعدادی زیادی از دانشجویان را آوردیم که در آزمایش شرکت کنند،

and we prepaid them.

و پیش از آزمایش به آنها پول دایدم.

So everybody got an envelope with all the money for the experiment,

در نتیجه هر کس یک پاکت داشت با تمام پولها برای آزمایش،

and we told them that at the end, we asked them

و به آنها گفتیم که در پایان، از آنها خواهیم خواست

to pay us back the money they didn't make. OK?

که مقدار پولی را که به دست نیاورده اند به ما پس بدهند. خوب؟

The same thing happens.

و همان اتفاق دوباره تکرار می‌‍شود.

When we give people the opportunity to cheat, they cheat.

وقتی به افراد این امکان را می‌دهیم که تقلب کنند، می‌کنند.

They cheat just by a little bit, all the same.

آنها یک مقدار کم تقلب می‌کنند، مثل قبل.

But in this experiment we also hired an acting student.

ولی در این آزمایش ما یک دانشجوی بازیگر را هم به کار گرفتیم.

This acting student stood up after 30 seconds, and said,

این دانشجو بعد از ۳۰ ثانیه بلند می‌شد و می‌گفت،

"I solved everything. What do I do now?"

"من همه پرسش‌ها را پاسخ دادم. حالا چه‌کار کنم؟"

And the experimenter said, "If you've finished everything, go home.

و آزمایشگر ‌می‌گفت، "اگر همه کارها را تمام کرده‌ای، می‌توانی خانه بروی.

That's it. The task is finished."

همین. کار تمام شد."

So, now we had a student -- an acting student --

پس حالا یک دانشجو داشتیم -- یک دانشجوی بازیگر

that was a part of the group.

که یکی از گروه بود.

Nobody knew it was an actor.

هیچ کس نمی‌دانست که او بازی می‌کند.

And they clearly cheated in a very, very serious way.

که این فرد به طور خیلی خیلی جدی تقلب می‌کرد.

What would happen to the other people in the group?

چه اتفاقی برای سایر افراد توی گروه می‌افتد؟

Will they cheat more, or will they cheat less?

آیا آنها بیشتر تقلب میکنند، یا کمتر؟

Here is what happens.

این اتفاق می‌افتاد

It turns out it depends on what kind of sweatshirt they're wearing.

معلوم شد که بستگی به این دارد که چه گرمکنی پوشیده باشند.

Here is the thing.

اینطور بود.

We ran this at Carnegie Mellon and Pittsburgh.

ما این کار را در دانشگاه کارنگی ملون و پیتسبورگ کردیم.

And at Pittsburgh there are two big universities,

در پیتسبورگ دو دانشگاه بزرگ هست،

Carnegie Mellon and University of Pittsburgh.

کارنگی ملون و دانشگاه پیتسبورگ.

All of the subjects sitting in the experiment

تمام افراد در این آزمایش

were Carnegie Mellon students.

دانشجوی کارنگی ملون بودند.

When the actor who was getting up was a Carnegie Mellon student --

زمانی که دانشجوی بازیگری که زود برمی‌خواست یک دانشجوی کارنگی ملون بود --

he was actually a Carnegie Mellon student --

او در واقع دانشجوی کارنگی ملون بود --

but he was a part of their group, cheating went up.

وقتی او یکی از اعضای آن گروه بود، تقلب زیاد می‌شد.

But when he actually had a University of Pittsburgh sweatshirt,

اما وقتی گرم کن مربوط به دانشگاه پیتسبورگ را به تن داشت،

cheating went down.

تقلب کم می‌شد.

(Laughter)

(خنده)

Now, this is important, because remember,

حالا، این مهم است، چرا که به یاد بیاورید،

when the moment the student stood up,

لحظه ای که دانشجو برمی‌خواست،

it made it clear to everybody that they could get away with cheating,

این را به همه نشان می‌داد که می‌توانند با تقلب آنجا را ترک کنند،

because the experimenter said,

چون آزمایشگر می‌گفت،

"You've finished everything. Go home," and they went with the money.

"تو همه کارها را تمام کرده‌ای. برو خانه،" و او با پول می‌رفت.

So it wasn't so much about the probability of being caught again.

پس این خیلی ربطی به احتمال گیر افتادن نداشت.

It was about the norms for cheating.

این مربوط به هنجارهای تقلب بود.

If somebody from our in-group cheats and we see them cheating,

وقتی کسی از درون گروه تقلب می‌کند و ما او را در هنگام تقلب می‌بینیم،

we feel it's more appropriate, as a group, to behave this way.

ما احساس می‌کنیم که به عنوان یک گروه، مناسب‌تر هست که اینطوررفتار کنیم.

But if it's somebody from another group, these terrible people --

اما اگر کسی از گروه دیگری، از این افراد وحشتناک

I mean, not terrible in this --

منظورم این است که، نه وحشتناک --

but somebody we don't want to associate ourselves with,

ولی کسی که ما نمی‌خواهیم که خودمان را به اون مربوط بدانیم

from another university, another group,

از دانشگاه دیگر، یا گروه دیگر،

all of a sudden people's awareness of honesty goes up --

به صورت ناگهانی هشیاری ما در مورد درستکاری افراد بالا می‌رود

a little bit like The Ten Commandments experiment --

تا حدی شبیه آزمایش ده فرمان است--

and people cheat even less.

و افراد کمتر تقلب می‌کنند.

So, what have we learned from this about cheating?

بنابراین، ما چه چیزی را از این مثال در مورت تقلب یاد گرفته‌ایم؟

We've learned that a lot of people can cheat.

یاد گرفته‌ایم که بسیاری از افراد تقلب می‌کنند.

They cheat just by a little bit.

آنها یک ذره ذره تقلب می‌کنند.

When we remind people about their morality, they cheat less.

وقتی ما به افراد در مورد اخلاق یادآوری می‌کنیم، آنها کمتر تقلب می‌کنند.

When we get bigger distance from cheating,

وقتی از تقلب بیشتر فاصله می‌گیریم،

from the object of money, for example, people cheat more.

مثلاً از هدف اصلی که پول است، افراد بیشتر تقلب می‌کنند.

And when we see cheating around us,

و وقتی تقلب در اطراف خود می‌بینیم،

particularly if it's a part of our in-group, cheating goes up.

اگر از طرف فردی از درون گروه باشد، تقلب بالا می‌رود.

Now, if we think about this in terms of the stock market,

حالا، اگر از این دید به بازار سهام فکر کنیم،

think about what happens.

فکر کنید که چه اتفاقی می‌افتد.

What happens in a situation when you create something

در شرایطی که شما چیزی می‌سازید چه اتفاقی می‌افتد

where you pay people a lot of money

وقتی که شما به افراد پول زیادی می‌دهید

to see reality in a slightly distorted way?

تا واقعیت را به شکل تحریف شده‌ای ببینند؟

Would they not be able to see it this way?

آیا قادر نخواهند بود که اینطور ببینند؟

Of course they would.

قطعاً می‌توانند.

What happens when you do other things,

چه اتفاقی می‌افتد اگر شما کارهای دیگری بکنید،

like you remove things from money?

مثل اینکه چیزها را از پول دور کنی؟

You call them stock, or stock options, derivatives,

به آنها می‌گوییم سهام، اختیار معامله، ابزار مشتقه( مالی)

mortgage-backed securities.

ضمانت نامه‌ها.

Could it be that with those more distant things,

آیا می‌تواند این طور باشد که آن گزینه‌های دورتر،

it's not a token for one second,

این دیگر یک ژتون برای یک لحظه نیست،

it's something that is many steps removed from money

بلکه چیزی است که چندین گام از پول دور شده

for a much longer time -- could it be that people will cheat even more?

برای زمانی بسیار طولانی تر -- آیا این یعنی که افراد حتی بیشتر تقلب خواهند کرد؟

And what happens to the social environment

در مورد محیط اجتماعی چطور؟

when people see other people behave around them?

وقتی که افراد بقیه را می‌بینند که در اطراف آنها رفتار می‌کنند؟

I think all of those forces worked in a very bad way

من فکر می‌کنم که تمامی این نیروها در یک مسیر خیلی بد عمل می‌کنند

in the stock market.

در بازار سهام.

More generally, I want to tell you something

به صورت کلی تر، می‌خواهم به شما چیزی بگویم

about behavioral economics.

در مورد اقتصاد رفتاری.

We have many intuitions in our life,

ما خیلی بینش و فراست‌های مختلفی در زندگی داریم،

and the point is that many of these intuitions are wrong.

و نکته این است که بسیاری از این بینش‌ها غلط هستند.

The question is, are we going to test those intuitions?

پرسش آن است که، آیا ما این بینش‌ها را امتحان می‌کنیم؟

We can think about how we're going to test this intuition

می‌توانیم در این مورد فکر کنیم که چطور می‌شود یک بینش را

in our private life, in our business life,

در زندگی شخصی، یا زندگی کاری،

and most particularly when it goes to policy,

و به خصوص وقتی که مسئله سیاست در میان است را امتحان کرد

when we think about things like No Child Left Behind,

وقتی درباره چیزهای مثل قانون جامع ایالتی تحصیلات در ایالات متحده فکر می‌کنیم

when you create new stock markets, when you create other policies --

وقتی بازارهای سهام جدیدی را می‌سازید، وقتی سیاستهای دیگری را وضع می‌کنید

taxation, health care and so on.

مالیات، خدمات درمانی، و غیره.

And the difficulty of testing our intuition

و دشواری امتحان کردن بینش و فراست‌مان

was the big lesson I learned

درس بزرگی بود که من آن را فرا گرفتم.

when I went back to the nurses to talk to them.

وقتی من نزد پرستاران رفتم تا با آنها حرف بزنم

So I went back to talk to them

وقتی پیش آنها برگشتم

and tell them what I found out about removing bandages.

و به آنها گفتم که من در مورد نوار زخم چه چیزی فهمیده ام .

And I learned two interesting things.

من دو چیز جالب را فهمیدم.

One was that my favorite nurse, Ettie,

اول اینکه پرستار مورد علاقه من، اتی،

told me that I did not take her pain into consideration.

به من گفت که من درد او را مد نظر قرار نداده ام.

She said, "Of course, you know, it was very painful for you.

او گفت، "مسلم است، می‌دانی، این برای تو خیلی دردناک بود.

But think about me as a nurse,

ولی در مورد من به عنوان یک پرستار فکر کن،

taking, removing the bandages of somebody I liked,

گرفتن و کندن پانسمان از کسی که به او علاقه داشتم،

and had to do it repeatedly over a long period of time.

و مجبور بودم که برای مدتی طولانی و به مراتب آن کار را انجام دهم.

Creating so much torture was not something that was good for me, too."

این همه شکنجه چیزی نبود که برای من خوشایند باشد."

And she said maybe part of the reason was it was difficult for her.

و گفت که شاید یک بخش دلیل این بوده که برایش سخت بوده.

But it was actually more interesting than that, because she said,

ولی موضوع در واقع از این هم جالب تر بود، چرا که گفت،

"I did not think that your intuition was right.

"من فکر نمی‌کردم که بینش و فراست تو درست باشد.

I felt my intuition was correct."

من فکر می‌کردم بینش من درست است."

So, if you think about all of your intuitions,

پس، اگر به بینش ودرک خودتان فکر کنید،

it's very hard to believe that your intuition is wrong.

خیلی مشکل است که باور کنید که درک شما غلط است.

And she said, "Given the fact that I thought my intuition was right ..." --

و او گفت که "حقیقتا فکر می‌کردم بینش من درست است ..." --

she thought her intuition was right --

فکر می‌کرد بینش او درست است --

it was very difficult for her to accept doing a difficult experiment

این برای او خیلی مشکل بود که قبول کند که یک آزمایش دشوار را انجام دهد

to try and check whether she was wrong.

تا بیازماید که آیا درست می‌گوید و یا نه.

But in fact, this is the situation we're all in all the time.

اما در واقع، این موقعیتی است که همه ما، همیشه درونش هستیم

We have very strong intuitions about all kinds of things --

ما تقریبا درباره همه چیز شواهد و بینش های بسیار قوی داریم --

our own ability, how the economy works,

در باره توانایی‌هایمان، چطور اقتصاد کار می‌کند،

how we should pay school teachers.

چطوری باید به معلمان مدارس حقوق بپردازیم.

But unless we start testing those intuitions,

اما تا زمانی که این شواهد و بینش‌ها را امتحان نکنیم،

we're not going to do better.

ما کار بهتری را انجام ندادیم.

And just think about how better my life would have been

و فکر کنید که زندگی من چقدر بهتر میبود

if these nurses would have been willing to check their intuition,

اگر این پرستاران تمایل داشتند تا بینش و فراست خودشان را امتحان کنند،

and how everything would have been better

و همه چیز چقدر می‌توانست بهتر باشد،

if we just start doing more systematic experimentation of our intuitions.

اگر ما شروع می کردیم کنیم به آزمودن اصولی بینش‌مان

Thank you very much.

خیلی از شما ممنونم.