Keith Chen: Could your language affect your ability to save money?

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Penchan Kongpet

The global economic financial crisis has reignited public interest

วิกฤตการณ์เศรษฐกิจ ที่เกิดขึ้นทั่วโลกทำให้สังคมสนใจ

in something that's actually one of the oldest questions in economics,

ในสิ่งที่จริงๆ แล้ว เป็นคำถามเก่าแก่คำถามนึงในเรื่องเศรษฐกิจ

dating back to at least before Adam Smith.

ที่ย้อนกลับไปได้ไกลกว่าอดัม สมิธด้วยซ้ำ

And that is, why is it that countries with seemingly similar economies and institutions

นั่นคือ ทำไมประเทศที่เหมือนจะมีระบบเศรษฐกิจ และสถาบันต่างๆเหมือนกัน

can display radically different savings behavior?

ถึงมีความแตกต่างด้านการออมเงินได้มากขนาดนี้

Now, many brilliant economists have spent their entire lives working on this question,

นักเศรษฐศาสตร์ฝีมือดีหลายคน ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อหาคำตอบ

and as a field we've made a tremendous amount of headway

และในฐานะเป็นสาขานึง เราคืบหน้าไปมากทีเดียว

and we understand a lot about this.

เราเข้าใจมันมากขึ้น

What I'm here to talk with you about today is an intriguing new hypothesis

วันนี้ผมจะมาพูดเรื่องข้อสันนิษฐานใหม่ที่น่าทึ่ง

and some surprisingly powerful new findings that I've been working on

และการค้นพบที่น่าประหลาดใจที่ผมกำลังทำอยู่

about the link between the structure of the language you speak

เกี่ยวกับจุดเชื่อมโยง ระหว่างโครงสร้างของภาษาที่คุณพูด

and how you find yourself with the propensity to save.

กับแนวโน้มที่คุณจะออมเงิน

Let me tell you a little bit about savings rates, a little bit about language,

ก่อนอื่นขอเกริ่นเรื่องอัตรการออมกับเรื่องภาษาก่อน

and then I'll draw that connection.

แล้วผมจะแสดงให้เห็นว่าเกี่ยวกันตรงไหน

Let's start by thinking about the member countries of the OECD,

ขอให้เราเริ่มด้วยการดูประเทศสมาชิก ของกลุ่มโออีซีดี (OECD)

or the Organization of Economic Cooperation and Development.

ย่อมาจากองค์การเพื่อความร่วมมือ ทางเศรษฐกิจและการพัฒนา

OECD countries, by and large, you should think about these

ประเทศในกลุ่มโออีซีดี ก็เรียกได้ว่าเป็นกลุ่มประเทศที่ร่ำรวย

as the richest, most industrialized countries in the world.

และมีความก้าวหน้าด้านอุตสาหกรรมมากที่สุดในโลก

And by joining the OECD, they were affirming a common commitment

และเมื่อเข้าร่วมโออีซีดี ประเทศเหล่านี้ก็ปวารณาตน

to democracy, open markets and free trade.

ว่าจะเป็นประชาธิปไตย เปิดตลาด ให้มีการค้าเสรี

Despite all of these similarities, we see huge differences in savings behavior.

ถึงแม้ข้อวพวกนี้จะเหมือนกัน จะเห็นได้ว่าเรื่องการออมน่ะ ต่างกันมาก

So all the way over on the left of this graph,

เห็นที่ทางซ้ายสุดของกราฟไหมครับ

what you see is many OECD countries saving over a quarter of their GDP every year,

จะเห็นว่าหลายประเทศในโออีซีดีออม มากกว่า 1 ส่วน 4 ของจีดีพีทุกปี

and some OECD countries saving over a third of their GDP per year.

และบางประเทศออมมากกว่า 1 ใน 3 ของจีดีพีทุกปี

Holding down the right flank of the OECD, all the way on the other side, is Greece.

แต่ทางมองไปที่ด้านขวาสุดของกราฟ คือ ประเทศกรีซ

And what you can see is that over the last 25 years,

จะเห็นได้ว่าตลอด 25 ปีที่่ผ่านมา

Greece has barely managed to save more than 10 percent of their GDP.

กรีซแทบจะออมได้ไม่ถึง 10 เปอร์เซ็นต์ของจีดีพี

It should be noted, of course, that the United States and the U.K. are the next in line.

น่าสังเกตไว้นะครับว่า ถัดจากกรีซมานี่คือ สหรัฐฯกับสหราชอาณาจักรนี่เอง

Now that we see these huge differences in savings rates,

เราเห็นได้ว่ามีความแตกต่างอย่างมากในเรื่องการออม

how is it possible that language might have something to do with these differences?

แล้วเป็นไปได้ยังไงที่ภาษา มีส่วนเกี่ยวข้องกับความแตกต่างนี้

Let me tell you a little bit about how languages fundamentally differ.

ขอผมพูดซะหน่อยเกี่ยวกับหลักข้อแตกต่างของภาษา

Linguists and cognitive scientists have been exploring this question for many years now.

นักภาษาศาสตร์และนักประชานศาสตร์ พยายามหาคำตอบมาหลายปีแล้ว

And then I'll draw the connection between these two behaviors.

เดี๋ยวผมจะเชื่อมโยงความเกี่ยวข้องระหว่างสองอย่างนี้

Many of you have probably already noticed that I'm Chinese.

พวกคุณหลายๆคนอาจจะรู้แล้วนะครับว่าผมเป็นคนจีน

I grew up in the Midwest of the United States.

ผมโตมาที่มิดเวสต์ในสหรัฐฯนี่แหละครับ

And something I realized quite early on

และสิ่งที่ผมสังเกตตั้งแต่เด็กๆแล้วก็คือ

was that the Chinese language forced me to speak about and --

ภาษาจีนบังคับให้ผมพูดเรื่อง...

in fact, more fundamentally than that --

แล้วก็บอกพื้นมากกว่า...

ever so slightly forced me to think about family in very different ways.

ค่อนข้างจะบังคับ ให้ผมคิดเรื่องครอบครัวในแบบที่แตกต่างกัน

Now, how might that be? Let me give you an example.

เป็นยังไงน่ะหรือครับ ขอผมยกตัวอย่างนะ

Suppose I were talking with you and I was introducing you to my uncle.

สมมติผมพูดกับคุณแล้วก็แนะนำให้รู้จักญาติ

You understood exactly what I just said in English.

คุณเข้าใจทันทีว่าผมเพิ่งพูดอะไรไปในภาษาอังกฤษ

If we were speaking Mandarin Chinese with each other, though,

แต่สมมติว่าผมพูดจีนกลางกับคุณน่ะสิ

I wouldn't have that luxury.

ผมทำแบบเดียวกันไม่ได้

I wouldn't have been able to convey so little information.

ผมจะไม่สามารถบอกข้อมูลแค่นั้นได้

What my language would have forced me to do,

ภาษาของผมบังคับให้

instead of just telling you, "This is my uncle,"

แทนที่จะบอกคุณแค่ว่า นี่คือลุงของผม

is to tell you a tremendous amount of additional information.

ต้องบอกข้อมูลยิบย่อยให้คุณรู้อีกมากมาย

My language would force me to tell you

ภาษาจีนจะบังคับให้ผมบอกคุณ

whether or not this was an uncle on my mother's side or my father's side,

ว่าญาติผมคนนี้เป็นลุงฝั่งพ่อหรือลุงฝั่งแม่

whether this was an uncle by marriage or by birth,

ว่าเป็นลุงเพราะแต่งงานเข้ามาหรือเป็นลุงแท้ๆ

and if this man was my father's brother,

ว่าถ้าเป็นญาติฝั่งพ่อ

whether he was older than or younger than my father.

ตกลงแล้วเป็นลุงหรือเป็นอา

All of this information is obligatory. Chinese doesn't let me ignore it.

ข้อมูลพวกนี้ต้องมี ภาษาจีนไม่ยอมให้ผมไม่บอกคุณ

And in fact, if I want to speak correctly,

และในที่จริง ถ้าผมอยากจะพูดให้ถูก

Chinese forces me to constantly think about it.

ภาษาจีนบังคับให้ผมต้องคิดตลอดเวลา

Now, that fascinated me endlessly as a child,

และนั่นทำให้ผมประหลาดใจอยู่เสมอตอนเป็นเด็ก

but what fascinates me even more today as an economist

แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีกทุกวันนี้ ในฐานะนักเศรษฐศาสตร์

is that some of these same differences carry through to how languages speak about time.

คือข้อแตกต่างพวกนี้ก็ปรากฏอยู่ เวลาพูดเรื่องเวลาเหมือนกัน

So for example, if I'm speaking in English, I have to speak grammatically differently

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมพูดภาษาอังกฤษ แล้วอยากจะพูดให้ถูกไวยากรณ์

if I'm talking about past rain, "It rained yesterday,"

ถ้าจะพูดเรื่องฝนที่ตกไปแล้ว ก็เป็น "It rained yesterday,"

current rain, "It is raining now,"

ฝนตกตอนนี้ "It is raining now,"

or future rain, "It will rain tomorrow."

หรือฝนที่จะตกพรุ่งนี้ "It will rain tomorrow."

Notice that English requires a lot more information with respect to the timing of events.

สังเกตนะว่า ภาษาอังกฤษ บังคับให้มีข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องเวลาที่เกิดขึ้น

Why? Because I have to consider that

ทำไมหรือ เพราะว่าผมต้องคิด

and I have to modify what I'm saying to say, "It will rain," or "It's going to rain."

และต้องเปลี่ยนว่าผมจะพูดว่าอะไร "It will rain," หรือ "It's going to rain."

It's simply not permissible in English to say, "It rain tomorrow."

ในภาษาอังกฤษ ผมพูดไม่ได้ว่า "It rain tomorrow."

In contrast to that, that's almost exactly what you would say in Chinese.

แตกต่างกับจีนโดยสิ้นเชิง เพราะภาษาจีนเราพูดแบบนั้นแหละ

A Chinese speaker can basically say something

คนพูดจีนสามารถพูดสิ่งที่

that sounds very strange to an English speaker's ears.

ฟังดูแปลกมากสำหรับคนพูดภาษาอังกฤษ

They can say, "Yesterday it rain," "Now it rain," "Tomorrow it rain."

พวกเขาพูดได้ว่า "Yesterday it rain," "Now it rain," "Tomorrow it rain."

In some deep sense, Chinese doesn't divide up the time spectrum

ในแง่นี้ ภาษาจีนไม่ได้แยกเรื่องเวลา

in the same way that English forces us to constantly do in order to speak correctly.

ในแบบเดียวกับที่ภาษาอังกฤษบังคับให้เราทำตลอด เพื่อให้พูดถูกต้อง

Is this difference in languages

นี่คือความแตกต่างของภาษา

only between very, very distantly related languages, like English and Chinese?

มีเฉพาะแค่ภาษาที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยอย่าง ภาษาจีนกับอังกฤษหรือเปล่า

Actually, no.

จริงๆ แล้ว เปล่าครับ

So many of you know, in this room, that English is a Germanic language.

หลายๆ คนในห้องนี้คงรู้ว่าภาษาอังกฤษ เป็นภาษาตระกูลเจอมานิก

What you may not have realized is that English is actually an outlier.

ที่คุณอาจจะไม่ทราบก็คือ ภาษาอังกฤษไม่เหมือนชาวบ้าน

It is the only Germanic language that requires this.

มันเป็นภาษาเดียวในตระกูลเจอมานิกที่มีข้อบังคับนี้

For example, most other Germanic language speakers

ตัวอย่างเช่น คนพูดภาษาในตระกูลนี้ภาษาอื่น

feel completely comfortable talking about rain tomorrow

ไม่รู้สึกอะไรเลยกับการพูดเรื่องฝนตกพรุ่งนี้

by saying, "Morgen regnet es,"

โดยพูดว่า "Morgen regnet es,"

quite literally to an English ear, "It rain tomorrow."

แปลตรงกับภาษาอังกฤษว่า "It rain tomorrow."

This led me, as a behavioral economist, to an intriguing hypothesis.

นี่ทำให้ผมในฐานะนักเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม สรุปข้อสันนิษฐานที่น่าทึ่ง

Could how you speak about time, could how your language forces you to think about time,

เป็นไปได้ไหมที่วิธีการพูดเรื่องเวลา การที่ภาษาบังคับให้เราคิดเรื่องเวลา

affect your propensity to behave across time?

ส่งผลต่อพฤติกรรมทั่วช่วงเวลา

You speak English, a futured language.

คุณพูดอังกฤษ ภาษาที่มีกาล

And what that means is that every time you discuss the future,

แปลว่าทุกครั้งที่พูดถึงอนาคต

or any kind of a future event,

หรือเหตุการณ์ในอนาคต

grammatically you're forced to cleave that from the present

ไวยากรณ์บังคับให้คุณแยกมันออกจากปัจจุบัน

and treat it as if it's something viscerally different.

และทำเหมือนมันเป็นสิ่งที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

Now suppose that that visceral difference

ลองสมมติว่าการทำแบบนั้นว่ามันต่างกัน

makes you subtly dissociate the future from the present every time you speak.

ส่งผลให้คุณตัดขาดอนาคต ออกจากปัจจุบันทุกครั้งที่พูด

If that's true and it makes the future feel

ถ้านั่นเป็นความจริงและทำให้อนาคตดูเป็น

like something more distant and more different from the present,

สิ่งที่แตกต่างและห่างไกลจากปัจจุบัน

that's going to make it harder to save.

นั่นทำให้การออมเป็นเรื่องยากขึ้น

If, on the other hand, you speak a futureless language,

อีกแง่หนึ่ง ถ้าพูดภาษาที่ไม่มีกาล

the present and the future, you speak about them identically.

บอกเวลาต่างๆ คุณพูดถึงมันเหมือนกัน

If that subtly nudges you to feel about them identically,

ถ้าทำแบบนี้แล้วมันส่งนัยให้รู้สึกเหมือนกัน

that's going to make it easier to save.

การออมก็จะง่ายขึ้น

Now this is a fanciful theory.

โอเค เป็นทฤษฎีที่ฟังดูล้ำมาก

I'm a professor, I get paid to have fanciful theories.

แต่ผมเป็นศาสตราจารย์ ผมได้เงินจากการคิดทฤษฎีล้ำๆ

But how would you actually go about testing such a theory?

แต่เราจะทดสอบทฤษฎีแบบนี้ได้ยังไง

Well, what I did with that was to access the linguistics literature.

ผมก็เข้าค้นเอกสารของพวกนักภาษาศาสตร์

And interestingly enough, there are pockets of futureless language speakers

น่าสนใจมาก มีภาษาไร้กาลจำนวนหนึ่ง

situated all over the world.

อยู่ทั่วโลก

This is a pocket of futureless language speakers in Northern Europe.

มีจำนวนหนึ่งอยู่ที่ยุโรปเหนือ

Interestingly enough, when you start to crank the data,

และเมื่อเริ่มวิเคราะห์ข้อมูลแล้วล่ะก็

these pockets of futureless language speakers all around the world

คนที่พูดภาษาไร้กาลทั่วโลกนี้

turn out to be, by and large, some of the world's best savers.

กลายเป็นว่า โดยมากแล้วอยู่ในกลุ่มคนที่ออมมากที่สุด

Just to give you a hint of that,

เพื่อให้เห็นภาพ

let's look back at that OECD graph that we were talking about.

กลับไปดูกราฟโออีซีดีที่เราเคยพูดกัน

What you see is that these bars are systematically taller

จะเห็นได้ว่าแท่งพวกนี้สูงกว่า

and systematically shifted to the left

และเอียงไปทางซ้ายมากกว่า

compared to these bars which are the members of the OECD that speak futured languages.

เทียบกับแท่งที่แสดงจำนวนสมาชิก ของกลุ่มโออีซีดีที่พูดภาษาบอกกาล

What is the average difference here?

ความแตกต่างโดยเฉลี่ยเป็นเท่าไหร่น่ะหรือ

Five percentage points of your GDP saved per year.

5 เปอร์เซ็นต์ของจีดีพีที่ออมได้ในแต่ละปี

Over 25 years that has huge long-run effects on the wealth of your nation.

เอามาเทียบตลอด 25 ปีนั้น ส่งผลต่อความเจริญของประเทศมากนะ

Now while these findings are suggestive,

ข้อค้นพบเหล่านี้เสนอว่า

countries can be different in so many different ways

ประเทศทั้งหลายมีข้อแตกต่างกันในหลายด้าน

that it's very, very difficult sometimes to account for all of these possible differences.

ยากมากที่จะสรุป และคิดเผื่อข้อแตกต่างทั้งหมดที่เป็นไปได้

What I'm going to show you, though, is something that I've been engaging in for a year,

ผมจะให้คุณดู สิ่งที่ผมทำงานกับมันมากว่าปีได้

which is trying to gather all of the largest datasets

คือความพยายามในการรวบรวมชุดข้อมูลใหญ่ทั้งหมด

that we have access to as economists,

ที่เราเข้าถึงได้ในฐานะนักเศรษฐศาสตร์

and I'm going to try and strip away all of those possible differences,

และผมจะพยายามตัดทิ้งข้อแตกต่าง ที่เป็นไปได้ทั้งหมด

hoping to get this relationship to break.

ด้วยหวังจะหาจุดตัดความเชื่อมโยง ระหว่างความสัมพันธ์

And just in summary, no matter how far I push this, I can't get it to break.

ขอสรุปย่อๆ นะว่า ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ผมก็ทำไม่ได้

Let me show you how far you can do that.

ผมจะให้ดูว่าทำได้ถึงแค่ไหน

One way to imagine that is I gather large datasets from around the world.

เพื่อให้รู้ว่าผมเก็บข้อมูลชุดใหญ่ จากทั่วโลกเป็นยังไง

So for example, there is the Survey of Health, [Aging] and Retirement in Europe.

ยังตัวอย่าง แบบสอบถามโครงการสุขภาพ และการเกษียณในยุโรป

From this dataset you actually learn that retired European families

ชุดข้อมูลนี้เราจะรู้ว่าครอบครัวคนเกษียณในยุโรป

are extremely patient with survey takers.

ใจเย็นกับคนที่ไปสอบถามสุดๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So imagine that you're a retired household in Belgium and someone comes to your front door.

สมมตินะว่าคุณเป็นบ้านที่มีแต่คนเกษียณในเบลเยี่ยม มีคนมาเคาะประตู

"Excuse me, would you mind if I peruse your stock portfolio?

"ขอโทษนะครับขอผมดูหุ้นคุณได้ไหม

Do you happen to know how much your house is worth? Do you mind telling me?

พอจะรู้ไหมครับว่าบ้านคุณราคาเท่าไหร่ บอกผมได้ไหม

Would you happen to have a hallway that's more than 10 meters long?

โถงในบ้านคุณยาวมากกว่า 10 เมตรหรือเปล่าครับ

If you do, would you mind if I timed how long it took you to walk down that hallway?

ถ้าใช่ จะเป็นไรไหม ถ้าผมขอจับเวลาว่าคุณใช้เวลาเดินนานแค่ไหน

Would you mind squeezing as hard as you can, in your dominant hand, this device

ช่วยบีบให้แรงที่สุดได้ไหมครับ ใช้มือข้างถนัดนะครับ เครื่องมือนี้น่ะครับ

so I can measure your grip strength?

ผมจะได้วัดแรงบีบคุณได้

How about blowing into this tube so I can measure your lung capacity?"

ช่วยเบาเครื่องนี้ได้ไหมครับจะได้วัดขนาดปอดถูก

The survey takes over a day.

ใช้เวลาทั้งวันล่ะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Combine that with a Demographic and Health Survey

เอาผลตรงนั้นรวมกับแบบสำรวจ ด้านสุขภาพและประชากร

collected by USAID in developing countries in Africa, for example,

ที่ยูเอสเอไอดี ในประเทศกำลังพัฒนา เช่น ที่ทวีปแอฟริกา

which that survey actually can go so far as to directly measure the HIV status

ซึ่งการสำรวจสามารถเก็บข้อมูลที่วัดผลได้เช่น สถานะโรคเอดส์

of families living in, for example, rural Nigeria.

ของครอบครัวที่อาศัยอยู่ อย่างเช่น ในย่านชนบทของไนจีเรีย

Combine that with a world value survey,

รวมกับแบบสำรวมค่าทั่วโลก

which measures the political opinions and, fortunately for me, the savings behaviors

ที่วัดจากความคิดเห็นด้านการเมือง และโชคดีมากสำหรับผล พฤติกรรมการออม

of millions of families in hundreds of countries around the world.

ของกว่าล้านครอบครัวจากหลายร้อยประเทศทั่วโลก

Take all of that data, combine it, and this map is what you get.

เอาข้อมูลทั้งหมดมารวมกัน จะได้ออกมาเป็นแผนที่นี้

What you find is nine countries around the world

คุณจะเห็นว่า 9 ประเทศทั่วโลก

that have significant native populations

ที่มีจำนวนประชากรท้องถิ่น

which speak both futureless and futured languages.

ที่พูดทั้งภาษาที่มีและไม่มีกาล

And what I'm going to do is form statistical matched pairs

ที่ผมจะทำต่อไปนี้คือสร้างการจับคู่ทางสถิติ

between families that are nearly identical on every dimension that I can measure,

ของครอบครัวที่แทบจะเหมือนกัน ในทุกแง่เท่าที่ผมวัดได้

and then I'm going to explore whether or not the link between language and savings holds

และผมจะดูสิว่ามีหรือไม่มีข้อเชื่อมโยง ระหว่างภาษากับการออม

even after controlling for all of these levels.

แม้ว่าจะตัดปัจจัยอื่นๆ ออกไปแล้ว

What are the characteristics we can control for?

เราจะดูปัจจัยไหนบ้างนะหรือ

Well I'm going to match families on country of birth and residence,

ผมจะจับคู่ครอบครัวโดยดูประเทศที่เกิดและอาศัย

the demographics -- what sex, their age --

นัยด้านประชากร...เรื่องพวกเพศ อายุ...

their income level within their own country,

ระดับรายได้เทียบกับทั้งประเทศ

their educational achievement, a lot about their family structure.

ระดับการศึกษา โครงสร้างครอบครัว

It turns out there are six different ways to be married in Europe.

ผลปรากฏว่าในยุโรป คนเราแต่งงานกันได้ตั้ง 6 แบบแน่ะ

And most granularly, I break them down by religion

และที่ยิบย่อยที่สุด ผมใช้ศาสนามาแยก

where there are 72 categories of religions in the world --

ซึ่งมีมากกว่า 72 ศาสนาทั่วโลก...

so an extreme level of granularity.

ยิบย่อยสุดๆกันเลยล่ะครับ

There are 1.4 billion different ways that a family can find itself.

เพราะฉะนั้นมีทางแตกต่างได้ทั้งหมด 1.4 พันล้านทาง

Now effectively everything I'm going to tell you from now on

ที่ผมจะพูดนับจากจุดนี้ไป

is only comparing these basically nearly identical families.

คือแค่เปรียบเทียบครอบครัว ที่เหมือนกันแทบทุกอย่างนะครับ

It's getting as close as possible to the thought experiment

แทบจะใกล้เคียงกับการคิดทดลองเล่นๆ

of finding two families both of whom live in Brussels

หา 2 ครอบครัวที่อาศัยอยู่ในบรัสเซลล์

who are identical on every single one of these dimensions,

ที่เหมือนกันในทุกแง่ทีเดียว

but one of whom speaks Flemish and one of whom speaks French;

แต่ครอบครัวหนึ่งพูดเฟลมมิช แต่อีกครอบครัวหนึ่งพูดฝรั่งเศส

or two families that live in a rural district in Nigeria,

หรือ 2 ครอบครัวที่อาศัยในเขตชนบทของไนจีเรีย

one of whom speaks Hausa and one of whom speaks Igbo.

ครอบครัวหนึ่งพูดฮัวซา อีกครอบครัวหนึ่งพูดอิคโบ

Now even after all of this granular level of control,

ทีนี้ ถึงแม้จะในระดับที่ละเอียดขนาดนี้

do futureless language speakers seem to save more?

คนที่พูดภาษาไร้กาลออมเงินมากกว่าหรือเปล่า

Yes, futureless language speakers, even after this level of control,

คำตอบคือใช่ คนพูดภาษาไร้กาล ถึงแม้จะตัดปัจจัยอื่นออกไป

are 30 percent more likely to report having saved in any given year.

ก็พบว่ามีแนวโน้มออมเงินมากกว่า 30 เปอร์เซ็นต์

Does this have cumulative effects?

แล้วส่งผลสืบเนื่องสะสมหรือเปล่า

Yes, by the time they retire, futureless language speakers, holding constant their income,

ส่งผลครับ พอถึงเวลาเกษียณ คนที่พูดภาษาไร้กาล ที่มีรายได้สม่ำเสมอ

are going to retire with 25 percent more in savings.

จะเกษียณโดยมีเงินเก็บมากกว่าภาษามีกาล 25 เปอร์เซ็นต์

Can we push this data even further?

ลองเทียบกับเรื่องอื่นได้ไหม

Yes, because I just told you, we actually collect a lot of health data as economists.

ได้ครับ เพราะอย่างที่บอกไป เราเก็บข้อมูลด้านสุขภาพ เหมือนกันในฐานะนักเศรษฐศาสตร์

Now how can we think about health behaviors to think about savings?

แล้วจะเทียบพฤติกรรมด้านสุขภาพกับการออมยังไง

Well, think about smoking, for example.

เช่น การสูบบุหรี่นะครับ

Smoking is in some deep sense negative savings.

การสูบบุหรี่ก็เหมือนพฤติกรรมที่ส่งผลเสียต่อการออม

If savings is current pain in exchange for future pleasure,

ถ้าการออมคือเหนื่อยวันนี้ สบายวันหน้า

smoking is just the opposite.

การสูบบุหรี่คือสิ่งตรงกันข้าม

It's current pleasure in exchange for future pain.

มันคือ สบายวันนี้ เหนื่อยวันหน้า

What we should expect then is the opposite effect.

สิ่งที่ควรคาดไว้ คือ ผลกระทบที่ตรงกันข้ามกัน

And that's exactly what we find.

ซึ่งก็ตรงกับสิ่งที่เราเจอ

Futureless language speakers are 20 to 24 percent less likely

คนพูดภาษาไร้กาลจะมีแนวโน้ม 20 - 24 เปอร์เซ็นต์

to be smoking at any given point in time compared to identical families,

สูบบุหรี่น้อยกว่าครอบครัวคู่แฝดของตน

and they're going to be 13 to 17 percent less likely

และพวกเขาจะมีแนวโน้ม 13 - 17 เปอร์เซ็นต์

to be obese by the time they retire,

น้อยกว่าที่จะอ้วน เวลาเกษียณ

and they're going to report being 21 percent more likely

และพวกเขามีแนวโน้ม 21 เปอร์เซ็นต์มากกว่า

to have used a condom in their last sexual encounter.

ที่จะใช้ถุงยางเวลามีเพศสัมพันธ์

I could go on and on with the list of differences that you can find.

ผมพูดได้เรื่อยๆนะครับ จากข้อแตกต่างที่หาพบ

It's almost impossible not to find a savings behavior

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะพบพฤติกรรมการออม

for which this strong effect isn't present.

ที่ไม่มีผลกระทบออกมาแบบนี้

My linguistics and economics colleagues at Yale and I are just starting to do this work

เพื่อนร่วมงานนักภาษาศาสต ร์และเศรษฐศาสตร์ที่เยลกับผมเพิ่งจะเริ่มงานนี้

and really explore and understand the ways that these subtle nudges

ลงลึกและทำความเข้าใจวิถีที่ความนัยของภาษา

cause us to think more or less about the future every single time we speak.

ทำให้เราคิดมากขึ้นหรือน้อยลง เกี่ยวกับอนาคตทุกครั้งที่พูด

Ultimately, the goal,

สุดท้ายแล้ว เป้าหมาย

once we understand how these subtle effects can change our decision making,

เมื่อเราเข้าใจว่าผลกระทบ จะเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจเรายังไง

we want to be able to provide people tools

เราอยากจะสร้างเครื่องมือให้ผู้คน

so that they can consciously make themselves better savers

เพื่อพวกเขาจะได้ทำให้ตนเองออมเงินมากขึ้น

and more conscious investors in their own future.

และมีสติกับการลงทุนและแรงเพื่ออนาคตของเขา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)