Keith Chen: Could your language affect your ability to save money?

کیس چن: آیا زبان تکلمی شما در توانایی شما در پس انداز کردن تاثیر دارد؟

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: soheila Jafari

The global economic financial crisis has reignited public interest

بحران مالی اقتصادی جهانی، علاقه عموم را به مسئله ای که در واقع یکی از قدیمی ترین سوالات اقتصادی است، شعله ور کرد،

in something that's actually one of the oldest questions in economics,

بحران مالی اقتصادی جهانی، علاقه عموم را به مسئله ای که در واقع یکی از قدیمی ترین سوالات اقتصادی است، شعله ور کرد،

dating back to at least before Adam Smith.

که به زمانی حداقل قبل از "آدام اسمیت" بر می گرده.

And that is, why is it that countries with seemingly similar economies and institutions

و اون سوال اینه، چرا کشورهایی که بظاهر از نظر نظام های اقتصادی و بنیادی یکسان هستند،

can display radically different savings behavior?

قادرند رفتارهای صرفه جویی کاملا" متفاوتی از خود بروز بدهند؟

Now, many brilliant economists have spent their entire lives working on this question,

هم اکنون، بسیاری اقتصاد دانان با استعداد عمرشان را وقف این سوال کردند،

and as a field we've made a tremendous amount of headway

و ما در این زمینه پیشرفت فوق العاده ای کرده ایم

and we understand a lot about this.

و کلی در این باره می دانیم.

What I'm here to talk with you about today is an intriguing new hypothesis

چیزی که مایلم امروز با شما درموردش صحبت کنم، یک فرضیه جدید جالب توجه است،

and some surprisingly powerful new findings that I've been working on

و یکسری یافته های جدیدی که بطرز شگفت‌اوری قدرتمندند و من روی آنها کار کردم

about the link between the structure of the language you speak

و اون دربارۀ ارتباط بین ساختار زبان گفتاری شما

and how you find yourself with the propensity to save.

و نحوۀ تمایل شما به پس انداز کردن است.

Let me tell you a little bit about savings rates, a little bit about language,

اجازه بدهید کمی در مورد میزان پس انداز، کمی دربارۀ زبان برایتان بگویم،

and then I'll draw that connection.

سپس به ارتباط آن می پردازم.

Let's start by thinking about the member countries of the OECD,

اجازه بدهید ابتدا به اعضای کشورهای OECD، یا سازمان همکاری توسعه اقتصادی، بپردازیم.

or the Organization of Economic Cooperation and Development.

اجازه بدهید ابتدا به اعضای کشورهای OECD، یا سازمان همکاری توسعه اقتصادی، بپردازیم.

OECD countries, by and large, you should think about these

شما می بایست از کشورهای OECD، روی هم رفته، بعنوان ثروتمند‌ترین، صنعتی‌ترین کشورهای جهان یاد کنید.

as the richest, most industrialized countries in the world.

شما می بایست از کشورهای OECD، روی هم رفته، بعنوان ثروتمند‌ترین، صنعتی‌ترین کشورهای جهان یاد کنید.

And by joining the OECD, they were affirming a common commitment

و آنها با پیوستن به OECD، تعهد مشترکی در جهت دموکراسی، بازار آزاد و تجارت آزاد را تصریح کردند.

to democracy, open markets and free trade.

و آنها با پیوستن به OECD، تعهد مشترکی در جهت دموکراسی، بازار آزاد و تجارت آزاد را تصریح کردند.

Despite all of these similarities, we see huge differences in savings behavior.

علیرغم اینهمه وجه تشابه، ما شاهد تفاوتهای چشمگیری در روش پس انداز هستیم.

So all the way over on the left of this graph,

بدین ترتیب سرتاسر ردیف سمت چپ این نمودار،

what you see is many OECD countries saving over a quarter of their GDP every year,

مشاهده می کنید، اکثر کشورهای OECD سالانه بیش از یک چهارم تولید ناخالص داخلی خود را ذخیره کرده،

and some OECD countries saving over a third of their GDP per year.

و برخی کشورهای OECD، سالانه بیش از یک سوم تولید ناخالص داخلی خود را ذخیره می کنند.

Holding down the right flank of the OECD, all the way on the other side, is Greece.

هیمنطور که به سمت راست نمودار OECD پایین می رویم، در اون آخر یونان را می بینیم.

And what you can see is that over the last 25 years,

و مشاهده می کنید که در طول ۲۵ سال گذشته،

Greece has barely managed to save more than 10 percent of their GDP.

یونان به سختی توانسته بیش از ۱۰ درصد تولید ناخالص داخلی خود را ذخیره کند.

It should be noted, of course, that the United States and the U.K. are the next in line.

البته لازم به ذکر است که ایالات متحده و انگلستان در ردیفهای بعدی هستند.

Now that we see these huge differences in savings rates,

حال که شاهد این تفاوتهای فاحش در میزان ذخیره هستیم،

how is it possible that language might have something to do with these differences?

چطور ممکنه که زبان، ارتباطی با این تفاوتها داشته باشد؟

Let me tell you a little bit about how languages fundamentally differ.

اجازه بدید کمی دربارۀ تفاوتهای بنیادین زبانها برایتان بگویم.

Linguists and cognitive scientists have been exploring this question for many years now.

زبان شناسان و دانشمندان روانشناسی شناختی سالهاست که درمورد این سوال تحقیق می کنند.

And then I'll draw the connection between these two behaviors.

و من بعدا" ارتباط این دو روش را بررسی می کنم.

Many of you have probably already noticed that I'm Chinese.

بسیاری از شما تا حالا احتمالا" متوجه شدید که من چینی هستم.

I grew up in the Midwest of the United States.

من در غرب میانه ایالات متحده بزرگ شدم.

And something I realized quite early on

و چیزی که خیلی زود متوجه شدم

was that the Chinese language forced me to speak about and --

این بود که زبان چینی مرا وا می داره که دربارۀ خانواده طرز بیان متفاوتی داشته باشم

in fact, more fundamentally than that --

-- و در واقع، اساسی تر از اون --

ever so slightly forced me to think about family in very different ways.

حتی کمی مجبورم می کنه که در مورد خانواده طرز تفکر بسیار متفاوتی داشته باشم.

Now, how might that be? Let me give you an example.

حالا، چطور چنین چیزی امکان پذیره؟ بگذارید برایتان مثالی بزنم.

Suppose I were talking with you and I was introducing you to my uncle.

فرض کنید دارم با شما صحبت کرده و شما را به عمویم معرفی می کنم.

You understood exactly what I just said in English.

چیزی که الآن به انگلیسی گفتم را کاملا" متوجه شدید.

If we were speaking Mandarin Chinese with each other, though,

هرچند، اگر به زبان چینی با یکدیگر صحبت می کردیم،

I wouldn't have that luxury.

اونقدر هم راحت نبودم.

I wouldn't have been able to convey so little information.

نمی تونستم اطلاعات به این کمی را منتقل کنم.

What my language would have forced me to do,

اونچه زبان من، مرا بدان وا داشته،

instead of just telling you, "This is my uncle,"

بجای اینکه خیلی ساده بهتون بگم،" این عمو/دایی منه،"

is to tell you a tremendous amount of additional information.

اینه که یک عالمه اطلاعات اضافه تر بهتون بگم.

My language would force me to tell you

زبان من مجبورم می کنه بهتون بگم

whether or not this was an uncle on my mother's side or my father's side,

آیا این مرد از طرف مادری است (دایی) یا از طرف پدری است (عمو)،

whether this was an uncle by marriage or by birth,

آیا برادر خونی است یا ناتنی،

and if this man was my father's brother,

و اگر این مرد برادرِ پدرم است،

whether he was older than or younger than my father.

از پدرم بزرگتره یا کوچکتره.

All of this information is obligatory. Chinese doesn't let me ignore it.

تمام این اطلاعات اجباری است. زبان چینی به من اجازه چشم پوشی از آنرا نمی ده.

And in fact, if I want to speak correctly,

و در حقیقت، اگر بخواهم درست صحبت کنم،

Chinese forces me to constantly think about it.

زبان چینی وادارم می کنه که دائم بهش فکر کنم.

Now, that fascinated me endlessly as a child,

حالا، این موضوع بعنوان یک کودک بی نهایت مرا شگفت زده کرد،

but what fascinates me even more today as an economist

اما آنچه امروز مرا بعنوان یک اقتصاد دان حتی بیشتر شگفت زده می کند

is that some of these same differences carry through to how languages speak about time.

اینه که برخی از این تفاوتهای یکسان از نحوه بیان زمان در زبانها می آیند.

So for example, if I'm speaking in English, I have to speak grammatically differently

بدین ترتیب بعنوان مثال، اگر به زبان انگلیسی صحبت کنم، باید دستور زبان متفاوتی بکار ببرم

if I'm talking about past rain, "It rained yesterday,"

اگر دارم درمورد بارش باران در گذشته صحبت می کنم، "دیروز باران آمد،"

current rain, "It is raining now,"

باران در حال حاضر، " الآن باران در حال باریدن است،"

or future rain, "It will rain tomorrow."

باران در آینده، " فردا باران خواهد آمد."

Notice that English requires a lot more information with respect to the timing of events.

توجه کنید که زبان انگلیسی اطلاعات خیلی بیشتری در رابطه با زمان وقوع وقایع می طلبد.

Why? Because I have to consider that

چرا؟ چون باید آنرا در نظر بگیرم

and I have to modify what I'm saying to say, "It will rain," or "It's going to rain."

و باید آنچه بر زبان می آورم را تعدیل کنم، "باران خواهد آمد" یا "قراره باران بیاد."

It's simply not permissible in English to say, "It rain tomorrow."

در زبان انگلیسی مطلقا" اجازه نداریم بگوییم، " فردا باران آمدن."

In contrast to that, that's almost exactly what you would say in Chinese.

بر خلاف آن، این درست چیزی است که در زبان چینی می گویید.

A Chinese speaker can basically say something

یک فرد چینی می تونه اساسا" چیزی بگه

that sounds very strange to an English speaker's ears.

که به گوش فرد انگلیسی زبان، خیلی عجیب برسه.

They can say, "Yesterday it rain," "Now it rain," "Tomorrow it rain."

آنها می توانند بگویند، "دیروز باران آمدن، "الآن باران آمدن" ، "فردا باران آمدن".

In some deep sense, Chinese doesn't divide up the time spectrum

در مفهوم عمیق تر، زبان چینی، طیف زمان را جدا نمی کند

in the same way that English forces us to constantly do in order to speak correctly.

به شکلی که زبان انگلیسی ما را مجبور کرده تا دائم اینکار را انجام داده تا درست صحبت کنیم.

Is this difference in languages

آیا این تفاوت در زبانها

only between very, very distantly related languages, like English and Chinese?

فقط بین زبانهایی است که ارتباط بسیار بسیار کمی باهم دارند، مثل انگلیسی و چینی؟

Actually, no.

واقعا" اینطور نیست.

So many of you know, in this room, that English is a Germanic language.

خُب خیلی از شما در این سالن می دانید که زبان انگلیسی یک زبان ژرمنی است.

What you may not have realized is that English is actually an outlier.

آنچه ممکنه بدان واقف نباشید اینه که زبان انگلیسی در واقع زبان پَرتی است.

It is the only Germanic language that requires this.

تنها زبان ژرمنی است که نیازمند این مسئله است.

For example, most other Germanic language speakers

بعنوان مثال، اکثر افرادی که دیگر زبانهای ژرمنی را صحبت می کنند

feel completely comfortable talking about rain tomorrow

کاملا" راحت دربارۀ آمدن باران در فردا صحبت کرده

by saying, "Morgen regnet es,"

و می گویند،"Morgen regnet es"

quite literally to an English ear, "It rain tomorrow."

که به معنی واقعی کلمه به گوش فرد انگلیسی اینه، " فردا باران آمدن."

This led me, as a behavioral economist, to an intriguing hypothesis.

بعنوان یک اقتصادان رفتاری این مسئله مرا به فرضیه چشمگیری هدایت کرد.

Could how you speak about time, could how your language forces you to think about time,

آیا نحوه بکارگیری زمان در گفتار، آیا اجبار تفکر در مورد زمان،

affect your propensity to behave across time?

در نحوه گرایش رفتاری شما در طول زمان تاثیر می گذارد؟

You speak English, a futured language.

شما انگلیسی صحبت می کنید، زبان آینده.

And what that means is that every time you discuss the future,

و معنی آن اینه که هر وقت درمورد آینده، یا هر اتفاقی در آینده حرف می زنید،

or any kind of a future event,

و معنی آن اینه که هر وقت درمورد آینده، یا هر اتفاقی در آینده حرف می زنید،

grammatically you're forced to cleave that from the present

از لحاظ گرامری مجبورید آنرا از زمان حال جدا کرده

and treat it as if it's something viscerally different.

و مثل چیزی که بطور غیر منطقی متفاوت است، قلمداد کنید.

Now suppose that that visceral difference

حال فرض کنید که اون تفاوت غیر منطقی

makes you subtly dissociate the future from the present every time you speak.

باعث می شه که هر بار در صحبت خود، بطور نامحسوسی آینده را از زمان حال جدا کنید.

If that's true and it makes the future feel

اگر این صحت داشته باشه و باعث بشه

like something more distant and more different from the present,

که آینده مثل چیزی دورتر و متفاوت تر از زمان حال به چشم بیاید،

that's going to make it harder to save.

این مسئله پس انداز کردن را دشوار تر می کند.

If, on the other hand, you speak a futureless language,

اگر، از طرف دیگر، شما زبانی را تکلم کنید که زمان آینده نداشته باشد،

the present and the future, you speak about them identically.

زمان حال و زمان آینده، هر دو را به یک شکل بکار می برید.

If that subtly nudges you to feel about them identically,

اگر این شما را بطور نامحسوسی ترغیب کنه که احساس مشابهی نسبت به دو زمان داشته باشید،

that's going to make it easier to save.

پس انداز را آسان تر می کند.

Now this is a fanciful theory.

حال این یک تئوری خیالی است.

I'm a professor, I get paid to have fanciful theories.

من یک استادم، حقوق می گیرم تا تئوریهای خیالی بپرورانم.

But how would you actually go about testing such a theory?

اما براستی چطور می خواهید چنین تئوری را آزمایش کنید؟

Well, what I did with that was to access the linguistics literature.

خُب، کاری که من باهاش کردم این بود دسترسی به ادبیات زبانشاسی بود.

And interestingly enough, there are pockets of futureless language speakers

و جالب اینه که کلی افراد در سرتاسر دنیا هستند که به زبانهای فاقد زمان آینده تکلم می کنند.

situated all over the world.

و جالب اینه که کلی افراد در سرتاسر دنیا هستند که به زبانهای فاقد زمان آینده تکلم می کنند.

This is a pocket of futureless language speakers in Northern Europe.

این مجموعه افرادی است در اروپای شمالی که به زبان فاقد زمان آینده صحبت می کنند.

Interestingly enough, when you start to crank the data,

خیلی جالبه که وقتی شروع به خم کردن داده ها می کنید،

these pockets of futureless language speakers all around the world

این مجموعه افرادی که در سرتاسر دنیا به زبانهای فاقد زمان آینده صحبت می کنند

turn out to be, by and large, some of the world's best savers.

روی هم رفته اینطور از آب در می آیند که برخی از بهترین ذخیره کنندگان دنیا هستند.

Just to give you a hint of that,

فقط یه اشاره از آن بهتون بدم،

let's look back at that OECD graph that we were talking about.

بیایید با نگاهی به عقب، به نمودار OECD که درموردش صحبت می کردیم نظری بیندازیم.

What you see is that these bars are systematically taller

می بینید که این ستونها بطور سیستماتیکی بلندتر

and systematically shifted to the left

و بطور سیستماتیکی به سمت چپ تغییر مکان دادند

compared to these bars which are the members of the OECD that speak futured languages.

در مقایسه با این ستونها که از اعضای OECD بوده که به زبانهای دارای زمان آینده صحبت می کنند.

What is the average difference here?

میانگین تفاوت در اینجا چیست؟

Five percentage points of your GDP saved per year.

پنج درصد از سود ناخالص داخلی شما هر ساله ذخیره می شود.

Over 25 years that has huge long-run effects on the wealth of your nation.

در طول ۲۵ سال که تاثیر دراز مدت عظیمی بر ثروت مملکت شما دارد.

Now while these findings are suggestive,

حال در حالیکه این یافته ها معنی دار هستند

countries can be different in so many different ways

کشورها می توانند در بسیاری روشها متفاوت تفاوت داشته باشند

that it's very, very difficult sometimes to account for all of these possible differences.

که گاهی اوقات در نظر گرفتن این تفاوتهای احتمالی بسیار بسیار دشوار است.

What I'm going to show you, though, is something that I've been engaging in for a year,

آنچه مایلم به شما نشان بدم، چیزی است که مدت یکسال است بدان مشغولم،

which is trying to gather all of the largest datasets

که اون سعی در جمع آوری تمام داده هایی است

that we have access to as economists,

که ما بعنوان اقتصاد دان بهشون دسترسی داریم،

and I'm going to try and strip away all of those possible differences,

و من سعی کرده و تمام اون تفاوتهای احتمالی را دور می ریزم،

hoping to get this relationship to break.

به این امید که این ارتباط را بهم بزنم.

And just in summary, no matter how far I push this, I can't get it to break.

و فقط بطور اختصار، مهم نیست که این را تا کجا هل می دهم، نمی تونم آنرا بشکنم.

Let me show you how far you can do that.

بزارید بهتون نشون بدم که شما تا کجا می توانید آنرا انجام دهید.

One way to imagine that is I gather large datasets from around the world.

یک راه تصور اینه که من داده های بسیاری از سرتاسر جهان جمع آوری کردم.

So for example, there is the Survey of Health, [Aging] and Retirement in Europe.

بدین ترتیب بعنوان مثال، در اروپا ارزیابی سلامت، پیری و بازنشستگی وجود دارد.

From this dataset you actually learn that retired European families

شما در واقع بر اساس این سری داده ها می فهمید که خانواده های اروپایی، صبر بسیار زیادی در برابر ارزیابها دارند.

are extremely patient with survey takers.

شما در واقع بر اساس این سری داده ها می فهمید که خانواده های اروپایی، صبر بسیار زیادی در برابر ارزیابها دارند.

(Laughter)

(خنده)

So imagine that you're a retired household in Belgium and someone comes to your front door.

خُب فکر کنید که شما یک فرد بازنشسته در بلژیک هستید و شخصی درب منزل شما را می زند.

"Excuse me, would you mind if I peruse your stock portfolio?

" ببخشید، می تونم یه نگاهی به اوراق سهام شما بزنم؟

Do you happen to know how much your house is worth? Do you mind telling me?

احتمال داره بدونید خانه تان چقدر می ارزه؟ اشکالی نداره اگه بهم بگوید؟

Would you happen to have a hallway that's more than 10 meters long?

احتمالا" راهروی منزلتان بیش از ۱۰ متر است؟

If you do, would you mind if I timed how long it took you to walk down that hallway?

اگه اینطوره، اشکالی نداره اگه زمان بگیرم تا بدونم چقدر وقت می گیره تا به انتهای راهرو بروید؟

Would you mind squeezing as hard as you can, in your dominant hand, this device

می تونید تا جایی که ممکنه با دست غالب خود فشار دهید

so I can measure your grip strength?

تا بتونم قدرت پنجۀ شما را تخمین بزنم؟

How about blowing into this tube so I can measure your lung capacity?"

چطوره در این لوله فوت کرده تا میزان حجم ریه های شما را اندازه گیری کنم."

The survey takes over a day.

این نظر سنجی یک روز طول می کشه.

(Laughter)

(خنده)

Combine that with a Demographic and Health Survey

آنرا با نمودار جمعیت و سلامتی

collected by USAID in developing countries in Africa, for example,

که توسط USAID در کشورهای در حال توسعه در آفریقا جمع آوری شده، تلفیق کنید، بعنوان مثال،

which that survey actually can go so far as to directly measure the HIV status

در حقیقت این نظر سنجی قادره تا جایی پیش بره تا آمار ویروس HIV را مثلا"

of families living in, for example, rural Nigeria.

در خانواده های ساکن در قسمت شهر نشین نیجریه اندازه گیری کند.

Combine that with a world value survey,

آنرا با نظر سنجی ارزش جهانی تلفیق کنید،

which measures the political opinions and, fortunately for me, the savings behaviors

که قادره ایده های سیاسی، و از نظر من خوشبختانه، رفتارهای پس اندازی میلیونها خانوار در صدها کشور در سرتاسر دنیا را تخمین بزند.

of millions of families in hundreds of countries around the world.

که قادره ایده های سیاسی، و از نظر من خوشبختانه، رفتارهای پس اندازی میلیونها خانوار در صدها کشور در سرتاسر دنیا را تخمین بزند.

Take all of that data, combine it, and this map is what you get.

همه اون داده ها را گرفته و تلفیق کنید، و این نقشه ای است که بدست می آورید.

What you find is nine countries around the world

آنچه می یابید، تعداد ۹ کشور در سرتاسر دنیاست

that have significant native populations

که بطور چشمگیری جمعیت بومی دارند

which speak both futureless and futured languages.

و به هر دو زبان زمان آینده و زبان فاقد زمان آینده صحبت می کنند.

And what I'm going to do is form statistical matched pairs

و من می خوام خانواده هایی که تقریبا" از هر لحاظ قابل سنجشی به یکدیگر شبیه هستند را بصورت آماری جفت جفت در کنار هم قرار دهم،

between families that are nearly identical on every dimension that I can measure,

و من می خوام خانواده هایی که تقریبا" از هر لحاظ قابل سنجشی به یکدیگر شبیه هستند را بصورت آماری جفت جفت در کنار هم قرار دهم،

and then I'm going to explore whether or not the link between language and savings holds

و سپس به بررسی وجود ارتباط بین زبان و پس انداز می پردازم

even after controlling for all of these levels.

تا ببینم آیا پس از کنترل تمام سطوح هنوزاین ارتباط پا برجاست؟

What are the characteristics we can control for?

خصوصیاتی که قادر به مهارشان هستیم، چی هستند؟

Well I'm going to match families on country of birth and residence,

خُب من خانواده ها را بر اساس کشور محل تولد و کشور محل سکونتشان،

the demographics -- what sex, their age --

جمعیت -- جنسیت، سن --

their income level within their own country,

میزان درآمد در کشور خودشان،

their educational achievement, a lot about their family structure.

دستاوردهای تحصیلی، کلی در مورد ساختار خانوادگی در کنار هم قرار می دهم.

It turns out there are six different ways to be married in Europe.

معلوم شد که شش روش مختلف ازدواج در اروپا وجود دارد.

And most granularly, I break them down by religion

و من آنها را دونه دونه بر اساس مذهب تقسیم کردم

where there are 72 categories of religions in the world --

و بدین شکل ۷۲ دسته مذهب در دنیا وجود دارد

so an extreme level of granularity.

بدین ترتیب یک سطح بیش از حد موشکافانه وجود دارد.

There are 1.4 billion different ways that a family can find itself.

۱/۴ میلیارد راه برای یک خانواده وجود دارد تا خود را بیابد.

Now effectively everything I'm going to tell you from now on

حالا هر چیزی که عملا" از این پس مایلم به شما بگویم

is only comparing these basically nearly identical families.

فقط مقایسه خانواده هایی است که اساسا" بطور تقریبی شبیه هم هستند.

It's getting as close as possible to the thought experiment

تا حد امکان به آزمایشی نزدیک می شود که در مورد دو خانواده ایست که هر دو در بروکسل زندگی می کنند

of finding two families both of whom live in Brussels

تا حد امکان به آزمایشی نزدیک می شود که در مورد دو خانواده ایست که هر دو در بروکسل زندگی می کنند

who are identical on every single one of these dimensions,

که هر دو از هر جهت بهم شبیه هستند،

but one of whom speaks Flemish and one of whom speaks French;

فقط یکی از آنها زبان فلاندرز و دیگری فرانسوی صحبت می کند؛

or two families that live in a rural district in Nigeria,

یا دو خانواده ای که در مناطق خارج شهر در نیجریه زندگی می کنند،

one of whom speaks Hausa and one of whom speaks Igbo.

یکی به زبان "هوسا" و دیگری به زبان "ایگبو" صحبت می کنند.

Now even after all of this granular level of control,

حالا حتی پس از این کنترل موشکافانه،

do futureless language speakers seem to save more?

کسانیکه به زبان فاقد زمان آینده تکلم می کنند، بنظر بیشتر پس انداز می کنند؟

Yes, futureless language speakers, even after this level of control,

بله، کسانیکه به زبان فاقد زمان آینده تکلم می کنند، حتی پس از این کنترل موشکافانه،

are 30 percent more likely to report having saved in any given year.

۳۰ درصد بیشتر احتمال داره در هر سالی که فکر کنید پس انداز داشته باشند.

Does this have cumulative effects?

آیا این امر پیامدهای فزاینده ای دارد؟

Yes, by the time they retire, futureless language speakers, holding constant their income,

بله، تا زمان بازنشستگی، کسانیکه به زبان فاقد زمان آینده تکلم می کنند، با حفظ دائمی درآمدشان،

are going to retire with 25 percent more in savings.

با پس اندازی ۲۵ درصد بیشتر، بازنشسته می شوند.

Can we push this data even further?

آیا قادریم این داده ها را حتی بیشتر گسترش دهیم؟

Yes, because I just told you, we actually collect a lot of health data as economists.

بله، چون همین الآن بهتون گفتم، ما بعنوان اقتصاد دان در واقع کلی داده های سلامتی جمع آوری می کنیم.

Now how can we think about health behaviors to think about savings?

حالا چطور می توانیم با در نظر گرفتن رفتارهای سلامتی به پس انداز برسیم؟

Well, think about smoking, for example.

خُب، بطور مثال سیگار کشیدن را در نظر بگیرید،

Smoking is in some deep sense negative savings.

کشیدن سیگار در عمق معنایی یک جور پس انداز منفی است.

If savings is current pain in exchange for future pleasure,

اگر معنی پس انداز، زحمت کنونی در قبال لذت آتی است،

smoking is just the opposite.

کشیدن سیگار درست خلاف آن است.

It's current pleasure in exchange for future pain.

لذتی آنی است در قبال رنج آتی.

What we should expect then is the opposite effect.

آنموقع باید تاثیری خلاف آنچه که باید، انتظار باشیم.

And that's exactly what we find.

و این دقیقا" چیزی است که ما دریافتیم.

Futureless language speakers are 20 to 24 percent less likely

کسانیکه به زبان فاقد زمان آینده تکلم می کنند، نسبت به خانواده های مشابه،

to be smoking at any given point in time compared to identical families,

۲۰ تا ۲۴ درصد احتمال کمتری داره که در هر مقطع زمانی سیگار بکشند،

and they're going to be 13 to 17 percent less likely

و درصد ابتلای آنها به چاقی در سن بازنشستگی، ۱۳ تا ۱۷ درصد کمتر است،

to be obese by the time they retire,

و درصد ابتلای آنها به چاقی در سن بازنشستگی، ۱۳ تا ۱۷ درصد کمتر است،

and they're going to report being 21 percent more likely

و بنا به گزارشات ۲۱ درصد احتمال بیشتری دارد که در آخرین ارتباط جنسی خود از کاندوم استفاده کرده باشند.

to have used a condom in their last sexual encounter.

و بنا به گزارشات ۲۱ درصد احتمال بیشتری دارد که در آخرین ارتباط جنسی خود از کاندوم استفاده کرده باشند.

I could go on and on with the list of differences that you can find.

تا دلتون بخواد می تونم همینطوری در لیستی از اختلافات پیش برم.

It's almost impossible not to find a savings behavior

تقریبا" غیر ممکنه که رفتار پس اندازی بیابید که چنین پیامد استواری در آن نمود نباشد.

for which this strong effect isn't present.

تقریبا" غیر ممکنه که رفتار پس اندازی بیابید که چنین پیامد استواری در آن نمود نباشد.

My linguistics and economics colleagues at Yale and I are just starting to do this work

من و همکاران زبانشناس و اقتصاددانم در [دانشگاه] "یل" تازه شروع به انجام اینکار کردیم

and really explore and understand the ways that these subtle nudges

و در واقع به بررسی و شناخت راههایی می پردازیم که چنین تشویقهای کوچکی

cause us to think more or less about the future every single time we speak.

باعث می شه هر بار که صحبت می کنیم، کم و بیش دربارۀ زمان آینده فکر کنیم.

Ultimately, the goal,

در نهایت، هدف اینه،

once we understand how these subtle effects can change our decision making,

وقتی پی می بریم که چطور چنین پیامدهای ظریفی قادرند تصمیم گیری ما را تغییر دهند،

we want to be able to provide people tools

دلمون می خواد ابزاری در اختیار مردم قرار بدیم

so that they can consciously make themselves better savers

تا بتوانند آگاهانه از خود فردی بسازنند که در آینده خود،

and more conscious investors in their own future.

پس اندازکننده بهتر و سرمایه گذار هشیار تری باشند.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)