Sally Kohn: Don’t like clickbait? Don’t click

Translator: Thanapon Chaivanichakul Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So recently,

เมื่อไม่นานมานี้

some white guys and some black women

ผู้ชายผิวขาวบางคนกับผู้หญิงผิวดำบางคน

swapped Twitter avatars, or pictures online.

ได้สลับเปลี่ยนรูปทวิตเตอร์ หรือรูปที่ใช้บนออนไลน์กัน

They didn't change their content,

พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนเนื้อหา

they kept tweeting the same as usual,

พวกเขาทวีตเหมือนเดิมเป็นปกติ

but suddenly, the white guys noticed

จู่ ๆ ชายผิวขาวสังเกตเห็นว่า

they were getting called the n-word all the time

เขาถูกเรียกด้วยคำเหยียดผิว ซึ่งขึ้นต้นด้วยตัว N

and they were getting the worst kind of online abuse,

และพวกเขายังได้รับคำสบถออนไลน์อีกมากมาย

whereas the black women all of a sudden

ในขณะที่ผู้หญิงผิวดำก็สังเกตเห็นว่า

noticed things got a lot more pleasant for them.

ทุกสิ่งอย่างดีขึ้นไปหมด

Now, if you're my five-year-old,

ถ้าตอนนี้คุณเป็นลูกวัย 5 ขวบของฉัน

your Internet consists mostly of puppies and fairies

อินเตอร์เน็ตเต็มไปด้วยลูกสุนัขและนางฟ้า

and occasionally fairies riding puppies.

และบางทีนางฟ้าขี่ลูกสุนัข

That's a thing. Google it.

ตอนนี้มันเป็นเทรนด์นะ ลองกูเกิ้ลหาดูสิ

But the rest of us know that the Internet

แต่คนอื่นที่เหลือรู้จักอินเตอร์เน็ตว่า

can be a really ugly place.

มันสามารถเป็นสถานที่ที่น่าขยะแขยงแห่งหนึ่ง

I'm not talking about the kind of colorful debates

ฉันไม่ได้พูดถึงการถกเถียงอย่างมีสีสัน

that I think are healthy for our democracy.

ที่ฉันคิดว่าดีต่อประชาธิปไตยของเรา

I'm talking about nasty personal attacks.

ฉันกำลังพูดถึงการโจมตีแบบส่วนตัว อย่างน่าเกลียด

Maybe it's happened to you, but it's at least

บางทีมันเคยอาจเกิดกับคุณ แต่อย่างน้อย ๆ

twice as likely to happen, and be worse,

มันมีโอกาสเกิดขึ้นเป็นสองเท่าหรือมากกว่า

if you're a woman, a person of color, or gay,

ถ้าคุณเป็นผู้หญิง มีผิวสี หรือเป็นเพศที่สาม

or more than one at the same time.

หรือมีหลายลักษณะพร้อม ๆ กัน

In fact, just as I was writing this talk,

จริง ๆ แล้ว ระหว่างที่ฉันเตรียมการพูดนี้

I found a Twitter account called @SallyKohnSucks.

ฉันพบบัญชีทวิตเตอร์ที่ชื่อ แซลลี่คอห์นห่วย (@SallyKhonSucks)

The bio says that I'm a

ในประวัติบอกว่า

"man-hater and a bull dyke and the only thing I've ever accomplished with my career

เป็นพวกเกลียดผู้ชาย เป็นเลสเบี้ยนหัวรุนแรง และสิ่งเดียวที่ฉันสำเร็จในงาน

is spreading my perverse sexuality."

คือการเผยแพร่ความเป็นเพศทางเลือกที่ผิดปกติ

Which, incidentally, is only a third correct.

ซึ่งบังเอิญว่าถูกแค่หนึ่งในสามเท่านั้น

I mean, lies! (Laughter)

เอ้อ ฉันหมายถึง โกหกทั้งเพ (เสียงหัวเราะ)

But seriously, we all say we hate this crap.

ว่ากันจริง ๆ แล้ว เรามักบอกว่า เราเกลียดเรื่องพวกนี้

The question is whether you're willing to make

แต่คำถามคือ คุณพร้อมหรือไม่ที่จะ

a personal sacrifice to change it.

เสียสละบางอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงมัน

I don't mean giving up the Internet.

ฉันไม่ได้หมายถึงเลิกใช้อินเตอร์เน็ต

I mean changing the way you click,

ฉันหมายถึงการเปลี่ยนวิธีที่เราคลิก

because clicking is a public act.

เพราะการคลิกคือการกระทำเชิงสาธารณะ

It's no longer the case

มันไม่ใช่เรื่อง

that a few powerful elites control all the media

ที่ผู้มีอำนาจบางคนเป็นเจ้าของสื่อทั้งหมด

and the rest of us are just passive receivers.

และคนที่เหลือเป็นเพียงแค่ผู้รับข่าวสาร อีกต่อไป

Increasingly, we're all the media.

นับวัน พวกเราเองนี่แหละ คือสื่อทั้งหมด

I used to think, oh, okay, I get dressed up,

ฉันเคยคิดว่า โอ้ โอเค ฉันแต่งตัว

I put on a lot of makeup,

แต่งหน้าหนา ๆ

I go on television, I talk about the news.

ฉันออกหน้ากล้องทีวี อ่านข่าว

That is a public act of making media.

แล้วคิดว่านั่นคือการสร้างสื่ออย่างเปิดเผย

And then I go home and I browse the web

แล้วฉันก็กลับบ้านแล้วท่องเว็บไซต์

and I'm reading Twitter,

แล้วฉันก็อ่านทวิตเตอร์

and that's a private act of consuming media.

แล้วคิดว่านั่นก็คือการเสพสื่ออย่างเป็นส่วนตัว

I mean, of course it is. I'm in my pajamas.

ฉันหมายถึง แน่นอนล่ะ ก็ฉันอยู่ในชุดนอนนี่

Wrong.

ผิดเลย

Everything we blog, everything we Tweet,

ทุกสิ่งที่เราเขียนไว้ในอินเตอร์เน็ต ทุกอย่างที่เราทวีต

and everything we click

และทุกที่ที่เราคลิก

is a public act of making media.

เป็นการกระทำอย่างเปิดเผยในการสร้างสื่อ

We are the new editors.

พวกเราเป็นบรรณาธิการแบบใหม่

We decide what gets attention

เราเป็นคนเลือกว่าอะไรควรได้รับการสนใจ

based on what we give our attention to.

บนพื้นฐานของสิ่งที่พวกเรากำลังสนใจ

That's how the media works now.

สื่อในปัจจุบันทำงานแบบนี้

There's all these hidden algorithms that decide

มันมีกลไกอยู่เบื้องหลังที่คอยจัดการ

what you see more of and what we all see more of

สิ่งที่คุณจะได้เห็น และอะไรที่คุณจะได้เห็นมากขึ้น

based on what you click on,

ซึ่งเกิดจากเนื้อหา ที่คุณคลิกไปก่อนหน้า

and that in turn shapes our whole culture.

และมันเป็นการเปลี่ยนรูปร่าง วัฒนธรรมของเราไปอย่างสิ้นเชิง

Over three out of five Americans think we have

3 ใน 5 ของชาวอเมริกันคิดว่า

a major incivility problem in our country right now,

ประเทศของเราเรากำลังมีปัญหาใหญ่หลวง ในเรื่องการแสดงความหยาบคาย

but I'm going to guess that at least three out of five

แต่ฉันจะเดาว่าอย่างน้อย 3 ใน 5

Americans are clicking on the same insult-oriented,

ของคนอเมริกันกำลังคลิกอะไรบางอย่าง ที่เกี่ยวกับการดูถูก

rumor-mongering trash that feeds

หรือพวกข่าวโคมลอยที่คอยสร้าง

the nastiest impulses in our society.

กระแสอันน่ารังเกียจในสังคมเรา

In an increasingly noisy media landscape,

ในโลกของสื่อที่มีเสียงรบกวน เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

the incentive is to make more noise to be heard,

การจะได้ผลประโยชน์ตอบแทน จะไปขึ้นอยู่กับการส่งเสียงให้ดังยิ่งขึ้น

and that tyranny of the loud

และตัวการซึ่งส่งเสียงอันดังกึกก้องนั้น

encourages the tyranny of the nasty.

ยิ่งปลุกปั่นให้ตัวการพฤติกรรมน่ารังเกียจ ให้ได้ใจมากยิ่งขึ้น

It does not have to be that way.

แต่มันไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นนี่

It does not.

ไม่ต้องเป็นอย่างนั้นเลย

We can change the incentive.

พวกเราสามารถเปลี่ยนตัวผลประโยชน์ได้

For starters, there are two things we can all do.

สำหรับคนธรรมดา มีสองอย่างที่เราทุกคนทำได้

First, don't just stand by the sidelines when you see someone getting hurt.

หนึ่ง อย่านิ่งเฉย หากเราเห็นคนกำลังถูกคุกคาม

If someone is being abused online, do something.

หากใครบางคนกำลังโดนโจมตีในโลกอินเตอร์เน็ต ให้ยื่นมือเข้าไปช่วย

Be a hero. This is your chance.

เป็นฮีโร่ไปเลย นี่คือโอกาสของคุณ

Speak up. Speak out. Be a good person.

ลุกขึ้นพูด พูดออกไป เป็นคนที่ดี

Drown out the negative with the positive.

ลบล้างเรื่องแย่ ด้วยเรื่องที่ดี

And second, we've got to stop clicking

และสอง เราต้องเลิกคลิก

on the lowest-common-denominator, bottom-feeding

ลิงค์อ่อยเหยื่อ

linkbait.

ชั้นต่ำ

If you don't like the 24/7 all Kardashian

ถ้าคุณไม่อยากรู้เรื่องของคาร์แดเชี่ยน

all the time programming,

แบบตลอดเวลาไม่หลับไม่นอน

you've got to stop clicking on the stories

คุณต้องเลิกคลิกดูเรื่องพวกนั้น

about Kim Kardashian's sideboob.

เรื่องคิม ดาร์แคเชี่ยนทำนมหก

I know you do it. (Applause)

ฉันรู้ว่าคุณคลิกไปดู (เสียงปรบมือ)

You too, apparently.

คุณด้วย แน่นอนเลย

I mean, really, same example:

ฉันหมายถึง เอาแบบนี้นะ

if you don't like politicians calling each other names,

ถ้าคุณไม่ชอบนักการเมือง เรียกชื่อด่ากัน

stop clicking on the stories

คุณต้องหยุดคลิกไปอ่าน

about what one guy in one party called the other guy in the other party.

เรื่องการสาดโคลนกันไปมาไม่จบสิ้น

Clicking on a train wreck just pours gasoline on it.

การคลิกบนรถไฟที่ตกราง เท่ากับเป็นการสุมเชื้อไฟเข้าไป

It makes it worse, the fire spreads.

ซึ่งมันจะเลวร้ายลงไปอีก ไฟจะโหมกระพือ

Our whole culture gets burned.

และวัฒนธรรมของเราก็จะถูกเผามอดไหม้

If what gets the most clicks wins,

หากผู้ชนะคือผู้ที่ถูกคลิกมากที่สุด

then we have to start shaping the world we want

เรายิ่งต้องเปลี่ยนโลก ให้เป็นอย่างที่เราต้องการ

with our clicks,

ด้วยคลิกของเรา

because clicking is a public act.

เพราะการคลิก คือ การกระทำอย่างเปิดเผย

So click responsibly. Thank you.

จึงต้องคลิกอย่างรับผิดชอบ ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)