Shlomo Benartzi: Saving for tomorrow, tomorrow

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: SurasakKaYa Ormsup

I'm going to talk today about saving more,

วันนี้ผมจะพูดเรื่องการออมมากขึ้นครับ

but not today, tomorrow.

แต่ไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้

I'm going to talk about Save More Tomorrow.

ผมจะพูดถึง "ออมเพิ่มในวันพรุ่ง"

It's a program that Richard Thaler

มันเป็นโครงการที่ ริชาร์ด เธเลอร์

from the University of Chicago and I

จากมหาวิทยาลัยชิคาโกกับผม

devised maybe 15 years ago.

คิดค้นเมื่อประมาณ 15 ปีที่แล้ว

The program, in a sense,

ในแง่หนึ่งโครงการนี้

is an example of behavioral finance

เป็นตัวอย่างของการเงินเชิงพฤติกรรม

on steroids --

สิ่งที่สำคัญ --

how we could really use behavioral finance.

เราจะนำการเงินพฤติกรรม ไปใช้ในชีวิตจริงได้อย่างไร

Now you might ask, what is behavioral finance?

ทีนี้คุณอาจสงสัยว่า การเงินพฤติกรรมคืออะไร?

So let's think about how we manage our money.

เราลองมาคิดกันก่อนนะครับว่า เราจัดการเงินกันอย่างไร

Let's start with mortgages.

ลองเริ่มจากสินเชื่อบ้าน

It's kind of a recent topic,

หัวข้อร่วมสมัยในกระแส

at least in the U.S.

อย่างน้อยก็ในสหรัฐอเมริกา

A lot of people buy

คนเยอะมากเลยซื้อ

the biggest house they can afford,

บ้านที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเขาสามารถซื้อได้

and actually slightly bigger than that.

ที่จริงก็ใหญ่กว่านั้นนิดหน่อยด้วยซ้ำ

And then they foreclose.

เสร็จแล้วก็ถูกยึดบ้าน

And then they blame the banks

เสร็จแล้วก็ประนามธนาคารว่า

for being the bad guys who gave them the mortgages.

เป็นพวกสารเลวที่ปล่อยให้กู้ตั้งแต่แรก

Let's also think about

เราลองนึกสิว่า

how we manage risks --

เราจัดการความเสี่ยงอย่างไร --

for example, investing in the stock market.

ยกตัวอย่างเช่น การลงทุนในตลาดหุ้น

Two years ago, three years ago, about four years ago,

สองปีก่อน สามปีก่อน หรือสี่ปีก่อน

markets did well.

ตลาดหุ้นไปได้สวย

We were risk takers, of course.

แน่นอน เราเป็นพวกชอบความเสี่ยง

Then market stocks seize

แล้วตลาดก็ชักกระตุก

and we're like, "Wow.

แล้วเราบอกว่า "โอ้โห

These losses, they feel, emotionally,

ตอนขาดทุนนี่มันรูู้สึก

they feel very different

แตกต่างมากเลย

from what we actually thought about it

กับสิ่งที่เราคิดว่าจะเกิด

when markets were going up."

ตอนที่ตลาดกำลังขึ้น"

So we're probably not doing a great job

ดังนั้น เราอาจกำลังรับมือกับความเสี่ยง

when it comes to risk taking.

ได้ไม่ค่อยดีนัก

How many of you have iPhones?

พวกคุณกี่คนที่นี่มีไอโฟนครับ?

Anyone? Wonderful.

มีไหมครับ? เยี่ยมเลย

I would bet many more of you

ผมพนันได้ว่าพวกคุณหลายคน

insure your iPhone --

ทำประกันไอโฟนของคุณ --

you're implicitly buying insurance by having an extended warranty.

คุณซื้อประกันโดยนัย ถ้าคุณจ่ายค่าขยายอายุประกันสินค้า

What if you lose your iPhone?

ถ้าคุณทำไอโฟนหายล่ะ?

What if you do this?

หรือถ้าทำแบบนี้?

How many of you have kids?

มีใครในที่นี้มีลูกไหมครับ?

Anyone?

มีไหมครับ?

Keep your hands up

ยกมือค้างไว้ก่อนนะ

if you have sufficient life insurance.

มีใครซื้อประกันชีวิตบ้างครับ

I see a lot of hands coming down.

ผมเห็นหลายคนลดมือลงแล้ว

I would predict,

ผมจะพยากรณ์ว่า

if you're a representative sample,

ถ้าพวกคุณเป็นตัวแทนของประชากรเฉลี่ย

that many more of you

คนที่ซื้อประกันไอโฟนจะมีมากกว่า

insure your iPhones than your lives,

คนที่ซื้อประกันชีวิตให้ตัวเอง

even when you have kids.

ต่อให้มีลูกแล้วก็ตาม

We're not doing that well when it comes to insurance.

เราตัดสินใจเรื่องประกันไม่เก่งเลย

The average American household

ครัวเรือนอเมริกันโดยเฉลี่ย

spends 1,000 dollars a year

ใช้เงิน 1,000 เหรียญสหรัฐต่อปี

on lotteries.

ซื้อล็อตเตอรี่

And I know it sounds crazy.

ผมรู้ว่าตัวเลขนี้ฟังดูบ้ามาก

How many of you spend a thousand dollars a year on lotteries?

มีใครในห้องนี้ใช้เงินพันเหรียญทุกปี ซื้อล็อตเตอรี่ครับ?

No one.

ไม่มีเลย

So that tells us that the people not in this room

นั่นแปลว่าคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้

are spending more than a thousand

ต้องใช้เงินมากกว่าหนึ่งพันเหรียญแน่ๆ

to get the average to a thousand.

ค่าเฉลี่ยถึงได้ออกมาพันเหรียญ

Low-income people

ผู้มีรายได้น้อย

spend a lot more than a thousand on lotteries.

ใช้เงินซื้อล็อตเตอรี่มากกว่าพันเหรียญ

So where does it take us?

แล้วมันแปลว่าอะไรครับ?

We're not doing a great job managing money.

เราจัดการเงินได้ไม่เก่งเลย

Behavioral finance is really a combination

การเงินพฤติกรรม ที่จริงก็คือส่วนผสม

of psychology and economics,

ระหว่างจิตวิทยากับเศรษฐศาสตร์

trying to understand

เพื่อพยายามเข้าใจ

the money mistakes people make.

ความผิดพลาดเรื่องเงินที่เราทำๆ กัน

And I can keep standing here

เอาล่ะ ผมสามารถยืนอยู่ตรงนี้

for the 12 minutes and 53 seconds that I have left

ได้อีก 12 นาทีกับ 53 วินาที

and make fun of all sorts of ways

เพื่อเล่าเรื่องตลกของวิธีต่างๆ ที่

we manage money,

เราใช้จัดการเงิน

and at the end you're going to ask, "How can we help people?"

แล้วพอเล่าจบพวกคุณจะถามว่า "เราจะช่วยคนได้ยังไง?"

And that's what I really want to focus on today.

นั่นคือประเด็นที่ผมอยากเน้นในวันนี้

How do we take an understanding

เราจะเข้าใจ

of the money mistakes people make,

เกี่ยวกับความผิดพลาดเรื่องเงินที่ทำๆ กัน

and then turning the behavioral challenges

แล้วเปลี่ยนอุปสรรคเชิงพฤติกรรมเหล่านั้น

into behavioral solutions?

ไปเป็นวิธีแก้ไขเชิงพฤติกรรมได้อย่างไร?

And what I'm going to talk about today

วันนี้ผมจะเล่าให้ฟัง

is Save More Tomorrow.

เรื่องโครงการออมเพิ่มในวันพรุ่ง

I want to address the issue

ผมอยากพูดถึงประเด็น

of savings.

การออมเงิน

We have on the screen

บนจอคือภาพ

a representative sample

กลุ่มตัวอย่างประชากรเฉลี่ย

of 100 Americans.

ของคนอเมริกัน 100 คน

And we're going to look at their saving behavior.

เราจะมาดูพฤติกรรมการออมของพวกเขา

First thing to notice is,

สิ่งแรกที่เราสังเกตคือ

half of them

คนครึ่งหนึ่ง

do not even have access

ไม่มีแม้แต่

to a 401(k) plan.

แผนเงินสำรองเลี้ยงชีพ

They cannot make savings easy.

ยากมากที่พวกเขาจะออม

They cannot have money go away from their paycheck

พวกเขาไม่สามารถมีเงินเหลือจากค่าจ้าง

into a 401(k) plan

มาใส่บัญชีสำรองเลี้ยงชีพได้

before they see it,

ก่อนที่พวกเขามองเห็น

before they can touch it.

ก่อนจะแตะเงินก้อนนี้ได้

What about the remaining half of the people?

แล้วคนอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือล่ะ?

Some of them elect not to save.

บางคนเลือกไม่ออม

They're just too lazy.

คือแค่ขี้เกียจ

They never get around to logging into a complicated website

ไม่เคยเข้าเว็บซับซ้อน

and doing 17 clicks to join the 401(k) plan.

คลิก 17 ครั้งเพื่อเปิดบัญชีกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ

And then they have to decide how they're going to invest

เสร็จแล้วก็จะต้องตัดสินใจว่าจะลงทุนยังไง

in their 52 choices,

จากตัวเลือก 52 ตัว

and they never heard about what is a money market fund.

ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยรู้จัก "กองทุนตลาดเงิน" มาก่อน

And they get overwhelmed and the just don't join.

ข้อมูลประดังจนเลือกไม่ถูก ก็เลยไม่สมัคร

How many people end up saving to a 401(k) plan?

มีกี่คนกันที่มีบัญชีกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ?

One third of Americans.

หนึ่งในสามของชาวอเมริกันทั้งหมด

Two thirds are not saving now.

สองในสามตอนนี้ไม่ได้ออม

Are they saving enough?

แล้วพวกเขาออมเงินกันพอหรือเปล่า?

Take out those

ลองไม่นับคนที่

who say they save too little.

บอกว่าพวกเขาออมน้อยเกินไป

One out of 10

มีเพียงหนึ่งในสิบคน

are saving enough.

ที่ออมพอ

Nine out of 10

เก้าในสิบคน

either cannot save through their 401(k) plan,

ออมผ่านบัญชีสำรองเลี้ยงชีพไม่ได้

decide not to save -- or don't decide --

ตัดสินใจไม่ออม หรือไม่ตัดสินใจ

or save too little.

หรือไม่ก็ออมในบัญชี แต่น้อยเกินไป

We think we have a problem

ผมคิดว่าเรามีปัญหา

of people saving too much.

กับคนที่ออมไว้มาก

Let's look at that.

ลองมาดูเรื่องนี้กัน

We have one person --

เรามีคนหนึ่งคน --

well, actually we're going to slice him in half

อืม ที่จริงเราต้องหั่นครึ่งเขา

because it's less than one percent.

เพราะมันน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์

Roughly half a percent of Americans

ชาวอเมริกันประมาณครึ่งเปอร์เซ็นต์

feel that they save too much.

รู้สึกว่าพวกเขาออมเงินไว้อย่างเยอะ

What are we going to do about it?

เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้ดี?

That's what I really want to focus on.

นี่คือประเด็นที่ผมอยากพูดถึง

We have to understand

เราต้องเข้าใจว่า

why people are not saving,

ทำไมคนถึงไม่ออม

and then we can hopefully flip

แล้วเราถึงจะมีหวังว่าสามารถ

the behavioral challenges

เปลี่ยนอุปสรรคเชิงพฤติกรรมนี้

into behavioral solutions,

ให้เป็นวิธีแก้เชิงพฤติกรรมได้

and then see how powerful it might be.

แล้วดูว่ามันมีพลังแค่ไหน

So let me divert for a second

ฉะนั้นผมขอเปลี่ยนเรื่องแป้บนึง

as we're going to identify the problems,

เราจะมาระบุตัวปัญหา

the challenges, the behavioral challenges,

อุปสรรค, อุปสรรคเชิงพฤติกรรม

that prevent people from saving.

ที่ขัดขวางคนไม่ให้ออม

I'm going to divert and talk about bananas and chocolate.

ผมจะเปลี่ยนเรื่อง ไปพูดเรื่องกล้วยกับช็อกโกแลตครับ

Suppose we had another wonderful TED event next week.

สมมุติว่าสัปดาห์หน้าเราจะมีงานเท็ดเจ๋งๆ อีกงาน

And during the break

แล้วตอนพัก

there would be a snack

ก็มีขนมฟรีให้กิน

and you could choose bananas or chocolate.

คุณเลือกได้ระหว่างกล้วยกับช็อกโกแลต

How many of you think you would like to have bananas

พวกคุณกี่คนครับคิดว่าจะเลือกกินกล้วย

during this hypothetical TED event next week?

ระหว่างพักเบรคงานเท็ดสมมุติ สัปดาห์หน้า?

Who would go for bananas?

ใครจะกินกล้วยครับ?

Wonderful.

เยี่ยมเลย

I predict scientifically

ผมพยากรณ์อย่างเป็นวิทยาศาสตร์

74 percent of you will go for bananas.

ว่าพวกคุณ 74 เปอร์เซ็นต์จะกินกล้วย

Well that's at least what one wonderful study predicted.

อย่างน้อยงานวิจัยที่ยอดมากชิ้นหนึ่ง ก็พยากรณ์อย่างนี้

And then count down the days

เสร็จแล้วก็นับวัน

and see what people ended up eating.

ตามไปดูว่าคนกินอะไรจริงๆ

The same people that imagined themselves

คนที่จินตนาการว่าตัวเอง

eating the bananas

จะกินกล้วย

ended up eating chocolates

ลงเอยด้วยการกินช็อกโกแลต

a week later.

หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง

Self-control

การควบคุมตัวเอง

is not a problem in the future.

ไม่ใช่ปัญหาในอนาคต

It's only a problem now

มันเป็นแค่ปัญหา ณ ตอนนี้

when the chocolate is next to us.

เมื่อมีช็อกโกแลตอยู่ต่อหน้าเรา

What does it have to do with time and savings,

เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเวลาและการออมหรือครับ

this issue of immediate gratification?

นี่คือเรื่องของการอดใจรอไม่ได้?

Or as some economists call it, present bias.

ซึ่งนักเศรษฐศาสตร์บางคนเรียกว่า อคติชอบปัจจุบัน (present bias)

We think about saving. We know we should be saving.

เราคิดถึงเรื่องการออม เรารู้ดีว่าเราควรจะออมเงิน

We know we'll do it next year, but today let us go and spend.

เรารู้ว่าเราจะออมปีหน้า แต่วันนี้ไปใช้เงินดีกว่า

Christmas is coming,

เดี๋ยวก็คริสต์มาสแล้ว

we might as well buy a lot of gifts for everyone we know.

ไปซื้อของขวัญแจกทุกคนที่เรารู้จักดีกว่า

So this issue of present bias

ฉะนั้นเจ้าอคติชอบปัจจุบันนี้

causes us to think about saving,

ทำให้เราคิดถึงการออม

but end up spending.

แต่ลงท้ายกลับใช้เงินแทน

Let me now talk

ตอนนี้ผมอยากพูดถึง

about another behavioral obstacle to saving

อุปสรรคเชิงพฤติกรรมอีกเรื่องที่กีดขวางการออม

having to do with inertia.

เรื่องนี้เกี่ยวกับแรงเฉื่อย

But again, a little diversion

แต่ตรงนี้ขอนอกเรื่องอีกนิดนะครับ

to the topic of organ donation.

มาดูเรื่องการบริจาคอวัยวะกัน

Wonderful study comparing different countries.

งานวิจัยชิ้นเอก ที่เปรียบเทียบระหว่างประเทศต่างๆ

We're going to look at two similar countries,

เราจะดูสองประเทศที่คล้ายกัน

Germany and Austria.

เยอรมนี กับ ออสเตรีย

And in Germany,

ในเยอรมนี

if you would like to donate your organs --

ถ้าคุณอยากบริจาคอวัยวะ --

God forbid something really bad

ถ้าพระเจ้าช่วยให้คุณไม่ประสบ

happens to you --

อุบัติเหตุร้ายแรง --

when you get your driving license or an I.D.,

เวลาคุณขอใบขับขี่หรือบัตรประชาชน

you check the box saying,

คุณติ๊กช่องที่ระบุว่า

"I would like to donate my organs."

"ข้าพเจ้าประสงค์จะบริจาคอวัยวะ"

Not many people like checking boxes.

ไม่ค่อยมีใครชอบติ๊กหรอก

It takes effort. You need to think.

มันต้องใช้ความพยายาม คุณต้องหยุดคิด

Twelve percent do.

มีสิบสองเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่ทำ

Austria, a neighboring country,

ออสเตรีย ประเทศเพื่อนบ้าน

slightly similar, slightly different.

คล้ายกันนิดหน่อย ต่างกันเล็กน้อย

What's the difference?

ความแตกต่างคืออะไร?

Well, you still have choice.

โอเค คุณยังมีทางเลือก

You will decide

คือเลือกได้ว่า

whether you want to donate your organs or not.

อยากจะบริจาคอวัยวะหรือไม่อยาก

But when you get your driving license,

แต่เวลาคุณได้ใบขับขี่

you check the box

คุณจะติ๊ก

if you do not want to donate your organ.

ถ้าคุณไม่อยากบริจาคอวัยวะ

Nobody checks boxes.

ไม่มีใครติ๊กช่องนี้เลยครับ

That's kind of too much effort.

เหมือนว่าใช้ความพยายามมากเกิน

One percent check the box. The rest do nothing.

มีคนติ๊กเปอร์เซ็นเดียว ที่เหลือไม่ทำอะไร

Doing nothing is very common.

การไม่ทำอะไรนี่ปกติมาก

Not many people check boxes.

มีน้อยคนที่กาช่อง

What are the implications

นัยของมันคืออะไร

to saving lives

ต่อการช่วยชีวิตคน

and having organs available?

และมีอวัยวะให้เปลี่ยนเพียงพอ?

In Germany, 12 percent check the box.

ในเยอรมนี คน 12 เปอร์เซ็นต์ติ๊กช่อง

Twelve percent are organ donors.

มีผู้บริจาคอวัยวะ 12 เปอร์เซ็นต์

Huge shortage of organs,

อวัยวะขาดแคลนขนาดหนัก

God forbid, if you need one.

โชคดีเถอะ ถ้าคุณต้องเปลี่ยนอวัยวะ

In Austria, again, nobody checks the box.

ในออสเตรีย เหมือนกันคือไม่มีใครกาช่อง

Therefore, 99 percent of people

ดังนั้น คน 99 เปอร์เซ็นต์

are organ donors.

จึงเป็นผู้บริจาคอวัยวะ

Inertia, lack of action.

แรงเฉื่อย การไม่ทำอะไร

What is the default setting

อะไรคือตัวเลือกอัตโนมัติ

if people do nothing,

ถ้าคนไม่ทำอะไร

if they keep procrastinating, if they don't check the boxes?

ถ้าพวกเขาผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ติ๊กช่อง?

Very powerful.

มีพลังมากครับ

We're going to talk

เราจะพูดเรื่อง

about what happens if people are overwhelmed and scared

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคนรูู้สึกกลัวและข้อมูลท่วม

to make their 401(k) choices.

เวลาตัดสินใจแผนสำรองเลี้ยงชีพ

Are we going to make them automatically join the plan,

เราจะทำให้พวกเขาเป็นสมาชิกโดยอัตโนมัติ

or are they going to be left out?

หรือว่าให้เลือกเป็น?

In too many 401(k) plans,

ในแผนสำรองเลี้ยงชีพจำนวนมาก

if people do nothing,

ถ้าหากคนไม่ทำอะไร

it means they're not saving for retirement,

แปลว่าพวกเขาไม่ได้กำลังออมสำหรับวัยเกษียณ

if they don't check the box.

ถ้าพวกเขาไม่ติ๊กช่อง

And checking the box takes effort.

และการติ๊กนั้นต้องใช้ความพยายาม

So we've chatted about a couple of behavioral challenges.

เราได้คุยกัน เรื่องอุปสรรคเชิงพฤติกรรมสองสามเรื่อง

One more before we flip the challenges into solutions,

ผมจะพูดอีกเรื่องก่อนที่เราจะพลิกอุปสรรคไปเป็นวิธีแก้ปัญหา

having to do with monkeys and apples.

เรื่องนี้เกี่ยวกับลิงและแอปเปิลครับ

No, no, no, this is a real study

จริงๆ นะ มันเป็นงานวิจัยจริง

and it's got a lot to do with behavioral economics.

และก็เกี่ยวข้องกับเศรษฐศาสตร์พฤติกรรมมาก

One group of monkeys gets an apple, they're pretty happy.

ลิงกลุ่มหนึ่งได้กินแอปเปิลลูกนึง พวกมันมีความสุขมาก

The other group gets two apples, one is taken away.

อีกกลุ่มได้แอปเปิลสองลูก ลูกหนึ่งถูกยึดไป

They still have an apple left.

ยังมีเหลืออีกลูกหนึ่ง

They're really mad.

พวกมันโกรธมาก

Why have you taken our apple?

ทำไมแกถึงเอาแอปเปิลเราไป?

This is the notion of loss aversion.

พฤติกรรมนี้เรียกว่า ความเกลียดการสูญเสีย

We hate losing stuff,

เราเกลียดมากเวลาต้องเสียอะไร

even if it doesn't mean a lot of risk.

ต่อให้มันจะมีความเสี่ยงน้อยมากก็เถอะ

You would hate to go to the ATM,

คุณคงเกลียดมากเวลาไปที่ตู้เอทีเอ็ม

take out 100 dollars

กดเงินออกมา 100 เหรียญ

and notice that you lost one of those $20 bills.

แล้วสังเกตว่าธนบัตรใบละ 20 เหรียญหายไปหนึ่งใบ

It's very painful,

เจ็บปวดมากเลย

even though it doesn't mean anything.

แม้มันจะไม่มีความหมายอะไร

Those 20 dollars might have been a quick lunch.

20 เหรียญนั่นซื้อข้าวเที่ยงกล่องเดียว ก็หมดแล้ว

So this notion of loss aversion

ความเกลียดการสูญเสียนี้

kicks in when it comes to savings too,

แสดงออกในเรื่องการออมเช่นกัน

because people, mentally

เพราะความรู้สึกของคนเรา

and emotionally and intuitively

ทั้งอารมณ์และสามัญสำนึก

frame savings as a loss

มองว่าการออมคือการสูญเสีย

because I have to cut my spending.

เพราะฉันต้องลดรายจ่าย

So we talked about

โอเคครับ เราพูดกันเรื่อง

all sorts of behavioral challenges

อุปสรรคเชิงพฤติกรรมครบแล้ว

having to do with savings eventually.

สุดท้ายก็เกี่ยวกับการออมทั้งหมด

Whether you think about immediate gratification,

ไม่ว่าคุณจะนึกถึงการที่เราอดใจรอไม่ได้

and the chocolates versus bananas,

ช็อกโกแลตเทียบกับกล้วย

it's just painful to save now.

ยังไงก็เจ็บปวดถ้าต้องออมวันนี้

It's a lot more fun

สนุกกว่ากันมาก

to spend now.

ถ้าไปใช้เงินวันนี้

We talked about inertia and organ donations

เราพูดถึงแรงเฉื่อยกับการบริจาคอวัยวะ

and checking the box.

และการติ๊กช่อง

If people have to check a lot of boxes

ถ้าคนต้องติ๊กหลายช่องมากๆ

to join a 401(k) plan,

ก่อนจะเปิดบัญชีสำรองเลี้ยงชีพได้

they're going to keep procrastinating

พวกเขาก็จะผลัดวันประกันพรุ่ง

and not join.

และไม่สมัคร

And last, we talked about loss aversion,

สุดท้าย เราพูดถึงความเกลียดการสูญเสีย

and the monkeys and the apples.

ลิงกับแอปเปิล

If people frame mentally

ถ้าในหัวคนมองว่า

saving for retirement as a loss,

การออมเพื่อวัยเกษียณคือความสูญเสีย

they're not going to be saving for retirement.

พวกเขาก็จะไม่ออมเพื่อวัยเกษียณ

So we've got these challenges,

เรามีความท้าทายเหล่านี้

and what Richard Thaler and I

สิ่งที่ ริชาร์ด เธเลอร์ กับผม

were always fascinated by --

รู้สึกอัศจรรย์ใจเสมอมา --

take behavioral finance,

คือการนำการเงินเชิงพฤติกรรม

make it behavioral finance on steroids

ทำมันให้เป็นการเงินเชิงพฤติกรรมโฉมใหม่

or behavioral finance 2.0

หรือ การเงินเชิงพฤติกรรม 2.0

or behavioral finance in action --

หรือการเงินเชิงพฤติกรรมภาคปฏิบัติ --

flip the challenges into solutions.

พลิกอุปสรรคให้เป็นวิธีแก้ปัญหา

And we came up with an embarrassingly simple solution

เราคิดค้นวิธีแก้ปัญหาที่เรียบง่ายอย่างน่าเขิน

called Save More, not today, Tomorrow.

เรียกว่า ออมเพิ่ม ไม่ใช่วันนี้ แต่ในวันพรุ่ง

How is it going to solve the challenges

มันแก้ปัญหาความท้าทาย

we chatted about?

ที่เราพูดมาได้อย่างไร?

If you think about the problem

ถ้าคุณคิดถึงปัญหา

of bananas versus chocolates,

ของกล้วยกับช็อกโกแลต

we think we're going to eat bananas next week.

เราคิดว่าสัปดาห์หน้าเราจะกินกล้วย

We think we're going to save more next year.

เราคิดว่าปีหน้าเราจะออมมากขึ้น

Save More Tomorrow

ออมเพิ่มในวันพรุ่ง

invites employees

เชื้อเชิญให้พนักงาน

to save more maybe next year --

ออมมากกว่าเดิม อาจจะปีหน้า --

sometime in the future

ซักครั้งในอนาคต

when we can imagine ourselves

เมื่อเราจินตนาการว่าตัวเอง

eating bananas,

กำลังกินกล้วย

volunteering more in the community,

ทำงานอาสามากขึ้นในชุมชน

exercising more and doing all the right things on the planet.

ออกกำลังกายมากขึ้น ทำสิ่งที่ถูกต้องสำหรับโลก

Now we also talked about checking the box

ทีนี้ เราพูดไปแล้วด้วยเรื่องติ๊กช่อง

and the difficulty of taking action.

และความยากลำบากของการลงมือทำ

Save More Tomorrow

ออมเพิ่มในวันพรุ่ง

makes it easy.

ทำให้เรื่องนี้ง่ายมาก

It's an autopilot.

มันจัดการให้โดยอัตโนมัติ

Once you tell me you would like to save more in the future,

เมื่อคุณบอกผมว่าคุณอยากออมมากขึ้นในอนาคต

let's say every January

สมมุติว่าทุกเดือนมกราคม

you're going to be saving more automatically

คุณก็จะออมเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติ

and it's going to go away from your paycheck to the 401(k) plan

เราจะหักเงินเดือนคุณทันที เอาเงินใส่บัญชีสำรองเลี้ยงชีพ

before you see it, before you touch it,

ก่อนที่คุณจะเห็น ก่อนที่คุณจะได้แตะต้องมัน

before you get the issue

ก่อนที่คุณจะไปถึงประเด็น

of immediate gratification.

อดใจรอไม่ไหว

But what are we going to do about the monkeys

แต่เราจะทำยังไงเรื่องลิง

and loss aversion?

กับความเกลียดความสูญเสีย?

Next January comes

ปีหน้าพอถึงเดือนมกรา

and people might feel that if they save more,

คนอาจรู้สึกว่าถ้าออมมากขึ้น

they have to spend less, and that's painful.

ก็จะต้องใช้เงินน้อยลง รู้สึกเดือดร้อน

Well, maybe it shouldn't be just January.

ครับ บางทีมันอาจไม่ใช่แค่มกราคม

Maybe we should make people save more

บางทีเราอาจให้คนออมมากขึ้น

when they make more money.

ทุกครั้งที่ได้เงินมากขึ้น

That way, when they make more money, when they get a pay raise,

วิธีนี้ เวลาที่พวกเขามีเงินมากขึ้น ตอนได้ขึ้นเงินเดือน

they don't have to cut their spending.

พวกเขาจะได้ไม่ต้องลดค่าใช้จ่าย

They take a little bit

พวกเขาดึงเงินส่วนหนึ่ง

of the increase in the paycheck home

จากเงินเดือนส่วนที่เพิ่มขึ้น

and spend more --

เอาไปใช้มากขึ้น --

take a little bit of the increase

แล้วกันเงินอีกส่วนของส่วนเพิ่ม

and put it in a 401(k) plan.

ไปใส่บัญชีสำรองเลี้ยงชีพ

So that is the program,

นี่คือโครงการของเราครับ

embarrassingly simple,

เรียบง่ายอย่างน่าเขิน

but as we're going to see,

แต่เราจะได้เห็นว่า

extremely powerful.

มีพลังมหาศาล

We first implemented it,

ครั้งแรกเราลงมือทำ

Richard Thaler and I,

ริชาร์ด เธเลอร์ กับผม

back in 1998.

ในปี 1998

Mid-sized company in the Midwest,

ให้กับบริษัทขนาดกลาง ในภาคตะวันตกตอนกลาง

blue collar employees

คนงานระดับล่าง

struggling to pay their bills

ดิ้นรนหมุนเดือนชนเดือน

repeatedly told us

พวกเขาย้ำกับเรานักหนาว่า

they cannot save more right away.

ออมเพิ่มทันทีไม่ได้เลย

Saving more today is not an option.

ให้ออมเพิ่มวันนี้ไม่มีทาง

We invited them to save

เราเชิญให้พวกเขา

three percentage points more

ออมมากกว่าเดิม 3 เปอร์เซ็นต์

every time they get a pay raise.

ทุกครั้งที่ได้ขึ้นเงินเดือน

And here are the results.

และนี่คือผลลัพธ์ครับ

We're seeing here a three and a half-year period,

เรากำลังดูช่วงเวลาสามปีครึ่ง

four pay raises,

ระหว่างนั้นขึ้นเงินเดือนสี่ครั้ง

people who were struggling to save,

คนที่ดิ้นรนอยากออม

were saving three percent of their paycheck,

กำลังออม 3 เปอร์เซ็นต์ของเงินเดือน

three and a half years later

ถัดมาสามปีครึ่ง

saving almost four times as much,

พวกเขาออมได้มากกว่าเดิมสี่เท่า

almost 14 percent.

คือเกือบ 14 เปอร์เซ็นต์

And there's shoes and bicycles

มีรองเท้า จักรยาน

and things on this chart

และของอื่นๆ ในชาร์ตนี้

because I don't want to just throw numbers

เพราะผมไม่อยากใส่แค่ตัวเลข

in a vacuum.

ในสูญญากาศ

I want, really, to think about the fact

ผมอยากคิดถึงข้อเท็จจริง

that saving four times more

ที่ว่าการออมมากขึ้นสี่เท่า

is a huge difference

คือความเปลี่ยนแปลงมหาศาล

in terms of the lifestyle

ในแง่ของวิถีชีวิต

that people will be able to afford.

ที่คนมีกำลังซื้อพอให้ใช้

It's real.

เรื่องจริงครับ

It's not just numbers on a piece of paper.

ไม่ใช่แค่ตัวเลขบนกระดาษ

Whereas with saving three percent,

การออมสามเปอร์เซ็นต์

people might have to add nice sneakers

อาจทำให้คนซื้อรองเท้าผ้าใบ

so they can walk,

ดีๆ คู่หนึ่งมาใช้

because they won't be able to afford anything else,

เพราะไม่มีกำลังซื้อของอย่างอื่น

when they save 14 percent

แต่พอออมได้ 14 เปอร์เซ็นต์

they might be able to maybe have nice dress shoes

พวกเขาอาจมีรองเท้าทำงาน

to walk to the car to drive.

ใส่เดินไปขับรถ

This is a real difference.

นี่คือความแตกต่างที่แท้จริง

By now, about 60 percent of the large companies

ตอนนี้บริษัทขนาดใหญ่ประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์

actually have programs like this in place.

มีโครงการทำนองนี้แล้ว

It's been part of the Pension Protection Act.

มันเป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายคุ้มครองบำนาญ

And needless to say that Thaler and I

ไม่ต้องพูดเลยว่า เธเลอร์กับผม

have been blessed to be part of this program

ได้รับพรศักสิทธิ์ที่เป็นส่วนหนึ่งของโครงการนี้

and make a difference.

และสร้างการเปลี่ยนแปลง

Let me wrap

ผมอยากจะจบ

with two key messages.

ด้วยสองข้อความสำคัญครับ

One is behavioral finance

ข้อแรกคือ การเงินเชิงพฤติกรรม

is extremely powerful.

มีพลังมหาศาล

This is just one example.

นี่เป็นแค่ตัวอย่างเดียวเท่านั้น

Message two

ข้อที่สองคือ

is there's still a lot to do.

ยังมีงานอีกมากที่เราต้องทำ

This is really the tip of the iceberg.

นี่เป็นแค่ยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

If you think about people and mortgages

ถ้าคุณคิดถึงคนและสินเชื่อบ้าน

and buying houses and then not being able to pay for it,

ซื้อบ้านมาแล้วก็ผ่อนไม่ได้

we need to think about that.

เราต้องคิดถึงเรื่องนี้

If you're thinking about people taking too much risk

ถ้าคุณกำลังคิดเรื่องที่คนรับความเสี่ยงมากไป

and not understanding how much risk they're taking

แต่ไม่เข้าใจว่ากำลังรับความเสี่ยงขนาดไหน

or taking too little risk,

หรือคนอื่นที่เสี่ยงน้อยเกินไป

we need to think about that.

เราต้องคิดถึงเรื่องนี้

If you think about people spending a thousand dollars a year

ถ้าคุณคิดเรื่องคนที่ใช้เงินเป็นพันๆ เหรียญในแต่ละปี

on lottery tickets,

ซื้อหวย

we need to think about that.

เราต้องคิดเรื่องนั้นด้วย

The average actually,

ที่จริงค่าเฉลี่ย

the record is in Singapore.

ของสถิติในสิงคโปร์

The average household

ครัวเรือนโดยเฉลี่ย

spends $4,000 a year on lottery tickets.

ใช้เงินซื้อหวย 4,000 เหรียญต่อปี

We've got a lot to do,

เรามีงานต้องทำอีกเยอะครับ

a lot to solve,

ปัญหาต้องแก้อีกมาก

also in the retirement area

ในเรื่องวัยเกษียณด้วย

when it comes to what people do with their money

ประเด็นว่าคนเราใช้เงินทำอะไร

after retirement.

หลังเกษียณ

One last question:

คำถามสุดท้ายคือ

How many of you feel comfortable

พวกคุณกี่คนรู้สึกพอใจว่า

that as you're planning for retirement

ระหว่างที่วางแผนวัยเกษียณ

you have a really solid plan

มีแผนการที่ดีจริงๆ

when you're going to retire,

ว่าจะเกษียณเมื่อไหร่

when you're going to claim Social Security benefits,

จะขอรับเงินชดเชยจากประกันสังคมเมื่อไหร่

what lifestyle to expect,

จะมีวิถีชีวิตยังไง

how much to spend every month

จะใช้เงินเท่าไหร่ต่อเดือน

so you're not going to run out of money?

เพื่อให้เงินไม่หมด?

How many of you feel you have a solid plan for the future

มีกี่คนครับในนี้ ที่รู้สึกว่าวางแผนไว้ดีพอสำหรับอนาคต

when it comes to post-retirement decisions.

เมื่อพูดถึงการใช้ชีวิตหลังเกษียณ

One, two, three, four.

หนึ่ง สอง สาม สี่

Less than three percent

ไม่ถึงสามเปอร์เซ็นต์

of a very sophisticated audience.

ในกลุ่มผู้ฟังที่ฉลาดมาก

Behavioral finance has a long way.

หนทางของการเงินเชิงพฤติกรรมยังอีกไกลครับ

There's a lot of opportunities

มีโอกาสมากมาย

to make it powerful again and again and again.

ที่จะทำให้มันมีพลัง อีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)