A promising test for pancreatic cancer ... from a teenager | Jack Andraka

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Bank Light

Have you ever experienced a moment in your life

เคยไหมครับที่เสี้ยวหนึ่งของชีวิตคุณ

that was so painful and confusing,

ที่มันแสนจะเจ็บปวดและสับสน

และทั้งหมดที่คุณอยากจะทำ

that all you wanted to do

คืออยากที่จะรู้ให้มากที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้ เพื่อที่จะเข้าใจสิ่งที่มันเกิดขึ้น

was learn as much as you could to make sense of it all?

When I was 13, a close family friend who was like an uncle to me

เมื่อผมอายุได้สิบสามปี เพื่อนที่สนิทกับครอบครัว

ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนคุณลุงของผม

passed away from pancreatic cancer.

ได้จากไปด้วยโรคมะเร็งตับอ่อน

When the disease hit so close to home,

เมื่อโรคนี้เกิดขึ้นใกล้ตัวเหลือเกิน

I knew I needed to learn more.

ผมรู้ว่าผมต้องเรียนรู้ให้มากขึ้น

So I went online to find answers.

ดังนั้น ผมจึงเข้าสู่โลกออนไลน์พื่อหาคำตอบ

Using the Internet, I found a variety of statistics on pancreatic cancer,

โดยการใช้อินเตอร์เน็ต ผมได้พบกับสถิติมากมาย

เกี่ยวกับโรคมะเร็งตับอ่อน

and what I had found shocked me.

และสิ่งที่ผมได้พบนั้นทำให้ผมตกใจมาก

กว่าร้อยละ 85 ของมะเร็งตับอ่อน

Over 85 percent of all pancreatic cancers are diagnosed late,

ได้รับการวินิจฉัยเมื่อสายไปเสียแล้ว

when someone has less than a two percent chance of survival.

เมื่อใครสักคนมีโอกาสน้อยกว่า 2 เปอร์เซ็นต์ที่จะมีชีวิตรอด

Why are we so bad at detecting pancreatic cancer?

ทำไมเราถึงแย่ในการตรวจโรคมะเร็งตับอ่อนแบบนี้

The reason?

เหตุผลหรอครับ ทุกวันนี้ การแพทย์สมัยใหม่ในปัจจุบัน

Today's current "modern" medicine is a 60-year-old technique.

ยังคงใช้เทคนิคที่มีอายุ 60 ปี

That's older than my dad.

นั่นแก่กว่าพ่อผมอีกครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But also, it's extremely expensive, costing 800 dollars per test,

นอกจากนั้น มันยังแพงเอามากๆอีกด้วย

การทดสอบครั้งหนึ่งต้องสิ้นเงินถึง 800 ดอลล่าร์

and it's grossly inaccurate, missing 30 percent of all pancreatic cancers.

และก็ไม่ได้แม่นยำอะไรเลย

มันตรวจมะเร็งตับอ่อนพลาดถึง 30 เปอร์เซ็นต์

Your doctor would have to be ridiculously suspicious that you have the cancer

คุณหมอของคุณจะต้องมีความเคลือบแคลงสงสัย ระดับไม่ปกติ

ว่าคุณมีมะเร็ง เพื่อที่จะทำการตรวจคุณ

in order to give you this test.

Learning this, I knew there had to be a better way.

เมื่อได้เรียนรู้สิ่งนี้ ผมรู้ว่า มันจะต้องมีหาทางที่ดีกว่า

So, I set up scientific criteria

ดังนั้น ผมกำหนดเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์

as to what a sensor would have to look like

ว่า ตัวตรวจจับนั้นควรจะมีหน้าตาเป็นเช่นไร

in order to effectively diagnose pancreatic cancer.

เพื่อที่จะมีประสิทธิภาพในการวินิจฉัยมะเร็งตับอ่อน

The sensor would have to be:

ตัวตรวจจับควรที่จะ มีราคาไม่แพง ทำงานรวดเร็ว

inexpensive, rapid, simple, sensitive,

เรียบง่าย ไวต่อสิ่งตรวจจับ จำเพาะเจาะจง

selective, and minimally invasive.

และ ลดระดับการแพร่ระบาดที่อาจเกิดขึ้น

เอาล่ะครับ มันมีเหตุผลว่าทำไมการทดสอบนี้

Now, there's a reason why this test hasn't been updated in over six decades.

ไม่ได้รับการปรับปรุงในช่วงกว่าหกทศวรรษ

And that's because when we're looking for pancreatic cancer,

และนั่นเป็นเพราะว่าเมื่อเรากำลังมองหามะเร็งตับอ่อน

we're looking at your bloodstream,

พวกเรากำลังมองไปที่กระแสโลหิตของคุณ

ที่มีโปรตีนต่างๆอยู่แล้วเต็มไปหมด

which is already abundant in all these tons and tons of protein,

and you're looking for this miniscule difference in this tiny amount of protein.

และคุณกำลังมองหาความแตกต่างเพียงเล็กน้อย

ในโปรตีนปริมาณเล็กน้อย

Just this one protein.

แค่โปรตีนนี้ ตัวเดียว

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

That's next to impossible.

แต่อย่างไรก็ดี ความไม่ย่อท้อจากการมองโลกในแง่ดีแบบเด็กวัยรุ่นอย่างผม

However, undeterred due to my teenage optimism --

(Laughter)

(เสียงปรบมือ) -

(Applause)

I went online to a teenager's two best friends, Google and Wikipedia.

ผมออนไลน์หาเพื่อนรู้ใจสองรายของวัยรุ่น ชื่อว่า

กูเกิล และ วิกิพีเดีย

I got everything for my homework from those two sources.

ผมได้ทุกอย่างสำหรับการบ้านจากสองแหล่งนั้นน่ะครับ

(Laughter)

และสิ่งที่ผมได้พบก็คือบทความ

And what I had found was an article

that listed a database of over 8,000 different proteins

ที่ให้รายการฐานข้อมูล โปรตีนต่างๆกว่า 8,000 ชนิด

that are found when you have pancreatic cancer.

ที่พบได้เมื่อคุณเป็นมะเร็งตับอ่อน

So, I decided to go and make it my new mission

ดังนั้น ผมตัดสินใจที่จะลงมือและสร้างภาระกิจของผม

to go through all these proteins,

ในการศึกษาโปรตีนทั้งหมดเหล่านี้และดูว่าโปรตีนตัวไหน

and see which ones could serve as a bio-marker for pancreatic cancer.

จะสามารถใช้เป็นตัวบ่งเชิงชีวภาพ (biomarker) สำหรับมะเร็งตับอ่อนได้

และเพื่อที่จะทำให้มันง่ายขึ้นสักหน่อยสำหรับผม

And to make it a bit simpler for myself,

I decided to map out scientific criteria, and here it is.

ผมตัดสินใจที่จะวาดแผนผังกำหมดเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งมีหน้าตาเช่นนี้

Essentially, first, the protein would have to be found in all pancreatic cancers,

ที่สำคัญประการแรกเลย โปรตีนนั้นต้องสามารถพบได้

ในมะเร็งตับอ่อนทุกชนิด ในระดับที่เข้มข้นในกระแสโลหิต

at high levels in the bloodstream,

ในระยะแรกที่สุด แต่ต้องพบได้แต่ในมะเร็งเท่านั้น

in the earliest stages, but also only in cancer.

And so I'm just plugging and chugging through this gargantuan task,

ผมทั้งพยายามฉุดกระชากลากถูภาระกิจระดับยักษ์นี้

and finally, on the 4,000th try,

และในที่สุด เมื่อได้ลองมาถึงความพยายามที่ 4,000

when I'm close to losing my sanity,

ซึ่งเป็นตอนที่ผมเข้าขั้นใกล้เสียสติแล้ว

I find the protein.

ผมก็ได้พบโปรตีน

And the name of the protein I'd located was called mesothelin,

และชื่อของโปรตีนที่ผมต้องการ

ก็คือ มีโซทีลิน (mesothelin)

and it's just your ordinary, run-of-the-mill type protein,

และมันก็เป็นแค่โปรตีนธรรมดาๆบ้านๆทั่วไปชนิดหนึ่ง

unless, of course, you have pancreatic, ovarian or lung cancer,

เว้นเสียแต่ว่า ถ้าคุณเป็นมะเร็งตับอ่อน

มะเร็งรังไข่ หรือมะเร็งปอด

in which case it's found at these very high levels in your bloodstream.

ซึ่งในกรณีนั้น มันจะถูกพบในระดับสูงมากในกระแสโลหิต

But also, the key is that it's found in the earliest stages of the disease,

และนอกจากนั้น หัวใจสำคัญก็คือ

มันถูกพบได้ในระยะแรกที่สุดเมื่อเกิดโรคนี้

when someone has close to 100 percent chance of survival.

เมื่อใครสักคนมีโอกาสเกือบจะ 100 เปอร์เซ็นต์

ที่จะมีชีวิตรอด

ในเมื่อตอนนี้ผมได้พบกับโปรตีนที่น่าจะเชื่อได้ว่า ผมจะตรวจมันพบ

So now that I'd found a reliable protein I could detect,

I then shifted my focus to actually detecting that protein,

ผมก็เบี่ยงความสนใจของผมไปยังการตรวจจับโปรตีนที่ว่า

and thus, pancreatic cancer.

และนัยหนึ่ง มันก็คือการตรวจจับมะเร็งตับอ่อน

ทีนี้ การค้นพบของผมนั้นเกิดขึ้นในสถานที่ซึ่งไม่น่าเกิดขึ้น

Now, my breakthrough came in a very unlikely place,

possibly the most unlikely place for innovation --

บางที เป็นที่ซึ่งไม่ได้คู่ควรกับนวัตกรรมเลย

ห้องเรียนชีววิทยาที่โรงเรียนมัธยมของผมนั่นเอง

my high school biology class, the absolute stifler of innovation.

สถานที่ซึ่งนวัตกรรมหยุดนิ่งไม่ไหวติง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Applause)

และผมก็ได้แอบอ่านบทความ เกี่ยวกับสิ่งที่เรียกกว่า

And I had snuck in this article on these things called carbon nanotubes,

คาร์บอน นาโนทิวบ์ (carbon nanotube) ซึ่งมันก็คือท่อยาวๆบางๆที่ทำจากคาร์บอน

and that's just a long, thin pipe of carbon

that's an atom thick, and one 50,000th the diameter of your hair.

ความหนาเพียงแค่อะตอมเดียว

และมีเส้นผ่านศูนย์กลางเป็น 1 ใน 5 หมื่นของเส้นผมของคุณ

And despite their extremely small sizes,

และแม้ว่าพวกมันจะมีขนาดที่เล็กมากๆ

they have these incredible properties.

พวกมันมีคุณสมบัติที่น่าทึ่ง

They're kind of like the superheroes of material science.

พวกมันเป็นเหมือนกับยอดมนุษย์แห่งวัสดุศาสตร์ก็ว่าได้

และในขณะที่ผมแอบอ่านบทความนึ้

And while I was sneakily reading this article under my desk in my biology class,

ใต้โต๊ะเรียนในคาบวิชาชีววิทยา

we were supposed to be paying attention to these other kind of cool molecules,

ที่เราควรที่จะตั้งใจเรียน ให้ความสนใจกับ

เจ้าโมเลกุลเจ๋งๆที่เรียกว่า แอนติบอดีส์ (Antibodies)

called antibodies.

And these are pretty cool because they only react

และพวกมันก็ค่อนข้างเจ๋งทีเดียวเพราะพวกมันตอบสนอง

with one specific protein,

ต่อโปรตีนจำเพาะเพียงชนิดเดียว

but they're not nearly as interesting as carbon nanotubes.

แต่พวกมันไม่ได้น่าสนใจไปมากกว่าคาร์บอน นาโนทิวบ์

และนั่น ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนนั้น

And so then, I was sitting in class, and suddenly it hit me:

และทันใดนั้นเอง มันก็พุ่งเข้าใส่ผม

I could combine what I was reading about, carbon nanotubes,

ผมสามารถที่จะผนวกสิ่งที่ผมกำลังอ่านอยู่เกี่ยวกับ

คาร์บอน นาโนทิวบ์

with what I was supposed to be thinking about, antibodies.

เข้ากับสิ่งที่ผมควรครุ่นคิด ซึ่งก็คือ แอนติบอดี

Essentially, I could weave a bunch of these antibodies

ที่สำคัญ ผมสามารถที่จะทอแอนติบอดีเหล่านี้

into a network of carbon nanotubes,

เข้าไปในเครือข่ายของคาร์บอน นาโนทิวบ์

such that you have a network that only reacts with one protein,

ทำให้คุณมีเครือข่าย

ที่จะตอบสนองต่อโปรตีนเพียงชนิดเดียว

but also, due to the properties of these nanotubes,

และนอกจากนั้น ด้วยคุณสมบัติของนาโนทิวบ์พวกนี้

it will change its electrical properties,

มันจะเปลี่ยนคุณสมบัติทางไฟฟ้าของมัน

based on the amount of protein present.

ตามปริมาณโปรตีนที่ปรากฎอยู่

However, there's a catch.

อย่างไรก็ดี นี่เป็นส่วนสำคัญครับ

These networks of carbon nanotubes are extremely flimsy.

เครือข่ายของคาร์บอน นาโนทิวบ์เหล่านี้ บางและฉีกขาดได้ง่ายมาก

และเมื่อมันเปราะบางมาก มันต้องได้รับการค้ำจุน

And since they're so delicate, they need to be supported.

So that's why I chose to use paper.

นั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมถึงเลือกใช้กระดาษ

Making a cancer sensor out of paper is about as simple

ทำที่ตรวจจับมะเร็งจากกระดาษนั้น

มันง่ายพอๆกับทำคุ๊กกี้ช๊อกโกแลต

as making chocolate chip cookies, which I love.

ซึ่งผมชอบนะครับ

(Laughs)

You start with some water, pour in some nanotubes,

คุณเริ่มด้วยน้ำนิดหน่อย เทนาโนทิวบ์ลงไป

add antibodies, mix it up, take some paper, dip it, dry it,

เติมแอนติบอดี ผสมเข้าด้วยกัน

เอากระดาษมา จุ่มลงไป ตากให้แห้ง

and you can detect cancer.

แค่นี้คุณก็ได้ที่ตรวจจับมะเร็งแล้ว

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Then, suddenly, a thought occurred

แต่ในทันใดนั้นเอง ความคิดผุดขึ้น

that kind of put a blemish on my amazing plan here.

ซึ่งน้ำเอาความขุ่นหมองมาให้กับแผนการอันน่าตื่นเต้นของผม

I can't really do cancer research on my kitchen countertop.

เป็นไปไม่ได้ที่ ผมจะทำงานวิจัยมะเร็งแบบจริงจัง

ในครัวของผม

My mom wouldn't really like that.

แม่ผมต้องไม่ชอบใจแน่ๆ

So instead, I decided to go for a lab.

ฉะนั้น แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ผมตัดสินใจที่จะไปห้องทดลอง

So I typed up a budget, a materials list, a timeline, and a procedure,

ผมพิมพ์ต้นทุน รายการอุปกรณ์

ระยะเวลาของโครงการ และวิธีการทดลอง

and I emailed it to 200 different professors

และผมก็ส่งอีเมล์ไปหาศาสตราจารย์ถึง 200 ท่าน

at Johns Hopkins University and the National Institutes of Health --

ที่มหาวิทยาลัยจอนส์ฮอปกินส์ (Johns Hopkins University)

และสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์สาธารณสุข (NIH)

essentially, anyone that had anything to do with pancreatic cancer.

หลักๆแล้ว ทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับมะเร็งตับอ่อน

I sat back waiting for these positive emails to be pouring in,

และผมก็นั่งเอนหลัง รอคอยอีเมล์ตอบรับ ที่จะหลังไหลพรั่งพรูเข้ามา

saying, "You're a genius! You're going to save us all!"

เพื่อจะบอกว่า "แกนี่มันอัจฉริยะจริงๆ

พวกเรารอดตายแล้วทีนี้"

And --

และ - (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Then reality took hold, and over the course of a month,

จากนั้น ความเป็นจริงก็เข้ามา

และในช่วงเวลาเดือนกว่า

I got 199 rejections out of those 200 emails.

ผมได้รับการปฎิเสธ 199 จาก 200 อีเมล์

ศาสตราจารย์ท่านหนึ่ง ถึงกับอ่านวิธีการของผมทั้งหมด

One professor even went through my entire procedure,

painstakingly -- I'm not really sure where he got all this time --

พยายามเหลือเกิน -- ผมก็ไม่รู้ว่าแกไปเอาเวลามาจากไหนนะครับ--

and he went through and said why each and every step

และท่านก็อ่านทั้งหมดและบอกว่าทำไมในขั้นตอนแต่ละขั้น

was like the worst mistake I could ever make.

เป็นดั่งความผิดพลาดที่แย่ที่สุดที่ผมจะสามารถทำได้

Clearly, the professors did not have as high of an opinion of my work as I did.

แน่ชัดว่า เหล่าศาสตร์จารย์นั้นไม่ได้มีความคิดเห็น

เป็นบวกต่องานของผมเท่าตัวผมเอง

แต่อย่างไรก็ดี แสงแห่งความหวังก็เข้ามา

However, there is a silver lining.

One professor said, "Maybe I might be able to help you, kid."

ศาสตราจารย์ท่านหนึ่งกล่าวว่า "เจ้าหนู บางทีผมอาจช่วยได้นะ"

So, I went in that direction.

ผมก็วิ่งรี่ไปทางนั้นเลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As you can never say no to a kid.

เหมือนที่เขาว่าไว้ว่า คุณปฎิเสธเด็กไม่ลงหรอก

And so then, three months later,

และจากนั้น สามเดือนถัดมา

I finally nailed down a harsh deadline with this guy,

ในที่สุดผมก็ได้กำหนดนัดแบบจริงจังจากชายผู้นี้

and I get into his lab, I get all excited, and then I sit down,

และไปยังห้องทดลองของเขา

ผมตื่นเต้นมากๆ และจากนั้นผมก็นั่งลง

I start opening my mouth and talking,

ผมเริ่มจะเปิดปาก และพูด

และห้าวินาทีต่อมา เขาก็เรียกด็อกเตอร์เข้ามาอีกคน

and five seconds later, he calls in another Ph.D.

Ph.D.s just flock into this little room,

เหล่าด็อกเตอร์ก็เข้ามาชุมนุมกันในห้องเล็กๆของเขา

and they're just firing these questions at me,

และพวกเขาก็ยิงคำถามใส่ผม

and by the end, I kind of felt like I was in a clown car.

และสุดท้าย ผมรู้สึกเหมือนกับอยู่ในรถตัวตลก

There were 20 Ph.D.s, plus me and the professor

มีด็อกเตอร์ 20 คน รวมผมกับศาสตราจารย์ท่านนั้น

อัดกันอยู่ในห้องทำงานเล็กจิ๋วนี้

crammed into this tiny office space,

with them firing these rapid-fire questions at me,

และพวกเขาก็ยิงคำถามเข้ามายังผมไม่หยุด

trying to sink my procedure.

พยายามที่จะล้มวิธีการของผม

How unlikely is that? I mean, pshhh.

จะไปสำเร็จได้ยังไงกัน แบบว่า ชิ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

However, subjecting myself to that interrogation --

อย่างไรก็ตาม ในฐานะจำเลยในห้องสอบสวนนั้น

I answered all their questions, and I guessed on quite a few

ผมตอบคำถามของพวกเขาทั้งหมด

และผมเดาไปบ้างเหมือนกัน แต่คงจะตอบถูก

but I got them right --

และในที่สุดผมก็ได้พื้นที่ในห้องทดลองที่ต้องการ

and I finally landed the lab space I needed.

But it was shortly afterwards that I discovered my once brilliant procedure

แต่มันก็เพียงไม่นานหลังจากนั้น ที่ผมค้นพบว่า

กระบวนการที่เคยจะแสนเลิศเลอของผมนั้น

had something like a million holes in it,

มีช่องโหว่อยู่เป็นล้าน

and over the course of seven months,

และในช่วงเวลากว่าเจ็ดเดือน

I painstakingly filled each and every one of those holes.

ผมพยายามอย่างยิ่งยวดในการปิดช่องโหว่พวกนั้นทีละอันๆ

The result?

ผลหรือครับ เป็นกระดาษเล็กๆที่ใช้ในการตรวจจับ

One small paper sensor that costs three cents and takes five minutes to run.

ที่ต้นทุนเพียงสามเซ็นต์ และใช้เวลาในการตรวจแค่ห้านาที

This makes it 168 times faster,

แปลว่าตรวจได้เร็วขึ้น 168 เท่า

over 26,000 times less expensive,

ราคาถูกลงกว่า 26,000 เท่า

and over 400 times more sensitive than our current standard

และไวต่อสิ่งตรวจจับมากขึ้น 400 เท่า

เมื่อเทียบกับการตรวจมะเร็งตับอ่อนแบบมาตรฐาน ที่ใช้กันในปัจจุบัน

for pancreatic cancer detection.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

One of the best parts of the sensor, though,

สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับอุปกรณ์ตรวจจับนี้

คือมันมีความแม่นยำเกือบจะ 100 เปอร์เซ็นต์

is that it has close to 100 percent accuracy,

and can detect the cancer in the earliest stages,

และสามารถที่จะตรวจมะเร็งได้ในระยะแรกๆ

เมื่อใครสักคนนั้นมีโอกาสที่จะรอดชีวิต เกือบจะ 100 เปอร์เซ็นต์

when someone has close to 100 percent chance of survival.

And so in the next two to five years,

และจากนี้อีกสองถึงห้าปี

this sensor could potentially lift the pancreatic cancer survival rates

ตัวตรวจจับนี้จะมีศักยภาพในเพิ่มอัตราผู้รอดชีวิต จากมะเร็งตับอ่อน

from a dismal 5.5 percent to close to 100 percent,

จาก 5.5 เปอร์เซ็นต์ที่ฟังดูหดหู่สิ้นหวัง

ให้เข้าใกล้ 100 เปอร์เซ็นต์

and it would do similar for ovarian and lung cancer.

และมันจะยังทำสิ่งเดียวกันให้เกิดขึ้น กับมะเร็งรังไข่และมะเร็งปอด

แต่มันจะไม่ได้จบอยู่แค่นั้น

But it wouldn't stop there.

By switching out that antibody,

โดยการเปลี่ยนแอนติบอดี

you can look at a different protein, thus, a different disease --

คุณสามารถที่จะมองหาโปรตีนอื่นๆ

ดังนั้น นั่นหมายถึงโรคอื่นๆ

potentially any disease in the entire world.

เป็นไปได้ว่า ไม่ว่าโรคใดๆก็ตามในโลกนี้

So that ranges from heart disease, to malaria, HIV, AIDS,

เรื่อยไปจากโรคหัวใจ

ไปจนถึงมาลาเรีย เอชไอวี เอดส์

as well as other forms of cancer -- anything.

แล้วก็ยังมะเร็งในรูปแบบอื่นๆ -- อะไรก็ได้เลย

And so, hopefully one day,

และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสักวัน

we can all have that one extra uncle,

พวกเราทุกคนจะมีคุณลุงอีกคนหนึ่ง

that one mother, that one brother, sister,

คุณแม่อีกคนหนึ่ง พี่น้องหญิงชายอีกคนหนึ่ง

พวกเราจะสามารถมีสมาชิกในครอบครัวอีกคนหนี่ง ที่เราจะได้รักนานขึ้น

we can have that one more family member to love.

และหัวใจของพวกเรานั้นจะได้รับการปลดภาระ ความวิตกต่อโรคหนึ่ง

And that our hearts will be rid of that one disease burden

that comes from pancreatic, ovarian and lung cancer,

ที่มาจากมะเร็งตับอ่อน มะเร็งรังไข่ และมะเร็งปอด

and potentially any disease.

และเป็นไปได้ว่า ไม่่ว่าจะเป็นโรคใดๆ

But through the Internet, anything is possible.

ด้วยอินเตอร์เน็ตแล้ว ไม่ว่าอะไรก็เป็นไปได้

Theories can be shared,

ทฤษฎีต่างๆสามารถนำมาแบ่งปันกันได้

and you don't have to be a professor with multiple degrees

และคุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นศาสตราจารย์

ที่มีวุฒิปริญญามากมาย เพื่อที่จะได้มาซึ่งความคิดที่ทรงค่า

to have your ideas valued.

It's a neutral space, where what you look like, age or gender --

มันเป็นพื้นที่อันเป็นกลาง

สถานที่ซึ่ง ไม่ว่าคุณจะน่าตา อายุ เพศ เป็นเช่นไรนั้น

it doesn't matter.

มันไม่ได้มีความสำคัญ

It's just your ideas that count.

แค่เพียงความคิดของคุณเท่านั้นที่สำคัญ

สำหรับผมแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นการมองอินเตอร์เน็ต

For me, it's all about looking at the Internet in an entirely new way,

ในทรรศนะใหม่

to realize that there's so much more to it

เพื่อที่จะตระหนักว่า มันยังมีอะไรอีกมากมาย

than just posting duck-face pictures of yourself online.

มากกว่าการโพสรูปออนไลน์ ที่คุณทำหน้าแอ๊บแบ๊ว

(Laughter)

คุณสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้

You could be changing the world.

So if a 15 year-old who didn't even know what a pancreas was

ดังนั้น ถ้าเด็กสิบห้าขวบ

ผู้ซึ่งไม่ได้รู้เลยว่าตับอ่อนคืออะไร

could find a new way to detect pancreatic cancer --

สามารถหาวิธีการใหม่ในการตรวจวินิจฉัยมะเร็งตับอ่อนได้

ลองจินตนาการสิครับ ว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง

just imagine what you could do.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)