A promising test for pancreatic cancer ... from a teenager | Jack Andraka

جك آندراكا: روشى نويدبخش براى تشخیص سرطان پانكراس…توسط يك نوجوان

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

Have you ever experienced a moment in your life

آيا هرگز لحظه‌‌اى را در زندگى‌‌تان تجربه كرده‌‌ايد

that was so painful and confusing,

كه خيلى ناراحت کننده و گیج كننده باشه

به طوريكه همه آنچه که میخواهید آن باشد

that all you wanted to do

كه تا حد ممکن بفهمید كه اين موضوع چه معنى مى‌‌ده؟

was learn as much as you could to make sense of it all?

When I was 13, a close family friend who was like an uncle to me

وقتى ١٣ ساله بودم، يك دوست خانوادگى نزديك،

كه مثل عمو برام مى‌‌موند

passed away from pancreatic cancer.

از سرطان پانكراس درگذشت.

When the disease hit so close to home,

وقتى بيمارى از یکی از نزدیکانم را مورد حمله قرار داد،

I knew I needed to learn more.

فهميدم كه بايد بيشتر ياد بگيرم،

So I went online to find answers.

پس آن‌‌لاين شدم تا جوابها رو پيدا كنم.

Using the Internet, I found a variety of statistics on pancreatic cancer,

با استفاده از اينترنت، انواعى از آمارها رو در زمينه

سرطان پانكراس يافتم،

and what I had found shocked me.

و چيزى كه فهيمدم شوكه‌‌ام كرد.

بالاى ٨٥ درصد از كل سرطان‌‌هاى پانكراس

Over 85 percent of all pancreatic cancers are diagnosed late,

دير تشخيص داده مى‌‌شن،

when someone has less than a two percent chance of survival.

زمانيكه فرد فقط كمتر از دو در صد شانس زنده ماندن داره.

Why are we so bad at detecting pancreatic cancer?

چرا انقدر در تشخيص سرطان پانكراس بد هستيم.

The reason?

دليلش؟ شیوه درمانی رایج این بیماری

Today's current "modern" medicine is a 60-year-old technique.

روشى شصت ساله‌‌ست.

That's older than my dad.

از باباى من هم پيرتره.

(Laughter)

(خنده)

But also, it's extremely expensive, costing 800 dollars per test,

همچنين، بينهايت گرونه،

هر آزمايش ٨٠٠ دلار هزينه بر مى‌‌داره،

and it's grossly inaccurate, missing 30 percent of all pancreatic cancers.

و بطرز افتزاحی هم غيردقيق،

٣٠ درصد سرطانهاى پانكراس کلاً تشخيص داده نمی‌شوند.

Your doctor would have to be ridiculously suspicious that you have the cancer

دكترتون بايد بطرز مضحکی مشكوك به اين باشه كه

شما سرطان دارين تا به شما اين آزمايش رو بده.

in order to give you this test.

Learning this, I knew there had to be a better way.

با فهميدن اين، پى بردم كه بايد راه بهترى هم باشه.

So, I set up scientific criteria

پس بنای یک معیار علمی را گذاشتم

as to what a sensor would have to look like

با اين مضمون كه يك حسگر براى اينكه بتونه در تشخيص سرطان

in order to effectively diagnose pancreatic cancer.

پانكراس موثر باشه، چه شكلى بايد باشه.

The sensor would have to be:

حسگر مى‌‌بايست ارزان قیمت، سريع،

inexpensive, rapid, simple, sensitive,

ساده، حساس، انتخابى،

selective, and minimally invasive.

و با حداقل آسيب رسانى باشه.

خب حتماً منطقى وجود داره كه چرا اين آزمايش

Now, there's a reason why this test hasn't been updated in over six decades.

نبايد در طى شش دهه به روز رسانى شه،

And that's because when we're looking for pancreatic cancer,

و آن بخاطر اينه كه وقتى ما دنبال سرطان پانكراس هستيم،

we're looking at your bloodstream,

جريان خونى رو نگاه مى‌‌كنيم

كه غنى از تمامى اين هزاران هزار پروتئين است،

which is already abundant in all these tons and tons of protein,

and you're looking for this miniscule difference in this tiny amount of protein.

و شما در جستجوى اين اختلاف بسيار جزيى

در اين مقداركوچك پروتئين هستين،

Just this one protein.

فقط اين پروتئين خاص.

تقريباً غيرممكن است.

That's next to impossible.

با اينحال، به لطف خوش بينى نوجوانانه‌‌ام متوقف نشدم--

However, undeterred due to my teenage optimism --

(Laughter)

(تشويق)--

(Applause)

I went online to a teenager's two best friends, Google and Wikipedia.

به صورت آنلاین سراغ دو رفيق خوب نوجوان، گوگل

و ويكى‌‌پيديا رفتم.

I got everything for my homework from those two sources.

از آن دو منبع هر چيزى رو كه براى تكليف خونه بخوام پيدا مى‌‌كنم.

(Laughter)

و چيزى كه پيدا كردم مقاله‌‌اى بود

And what I had found was an article

that listed a database of over 8,000 different proteins

كه پايگاه داده‌‌هايى از ٨٫٠٠٠ پروتئين مختلف را فهرست مى‌‌كرد

that are found when you have pancreatic cancer.

كه وقتى سرطان پانكراس داشته باشيد، در خونتان دیده می‌شوند.

So, I decided to go and make it my new mission

پس تصميم گرفتم برم و همه اين پروتئين‌‌ها را بررسى كنم

to go through all these proteins,

و ببينم كه كدام يك از اين پروتئين‌‌ها قادرند

and see which ones could serve as a bio-marker for pancreatic cancer.

بعنوان شناسه‌‌ى زيستى سرطان پانكراس عمل كند.

و براى اينكه آن را كمى براى خودم آسانتر كنم،

And to make it a bit simpler for myself,

I decided to map out scientific criteria, and here it is.

تصميم گرفتم معيارى علمى را طراحى كنم. و آن اينطورى بود.

Essentially, first, the protein would have to be found in all pancreatic cancers,

نخست لازم بود كه پروتئينی را که نه تنها در سرطان،

بلکه مى‌‌بايست در بالاترين سطوح جريان خون در

at high levels in the bloodstream,

مراحله اوليه تمامى سرطان‌‌هاى پانكراس وجود داشت را پیدا کنم.

in the earliest stages, but also only in cancer.

And so I'm just plugging and chugging through this gargantuan task,

و بنابراين من مدام در طى اين تكليف غول‌‌آسا به آزمايش و خطا پرداختم،

and finally, on the 4,000th try,

و سرانجام در چهار هزارمین تلاشم،

when I'm close to losing my sanity,

وقتى نزديك بود عقلم رو از دست بدم،

I find the protein.

پروتئين را پيدا کردم.

And the name of the protein I'd located was called mesothelin,

و نام پروتئينى كه پيدا كرده بودم

مزوتلين بود،

and it's just your ordinary, run-of-the-mill type protein,

و اون فقط يك پروتئين معمولى و پيش‌‌پا افتاده است،

unless, of course, you have pancreatic, ovarian or lung cancer,

البته مگر اينكه سرطان پانكراس،

ريه يا تخمدان داشته باشيد،

in which case it's found at these very high levels in your bloodstream.

در اين صورت در بالاترين سطوح گردش خون‌‌تان يافت مى‌‌شود.

But also, the key is that it's found in the earliest stages of the disease,

اما همچنين نكته اصلى اين است

كه در مراحل اوليه بيمارى پيدا مى‌‌شود،

when someone has close to 100 percent chance of survival.

هنگامى كه شخص تا ١٠٠ درصد شانس

زنده ماندن دارد.

پس حالا كه يك پروتئين قابل اعتماد كه مى‌‌توانستم كشف كنم را پيدا كرده بودم

So now that I'd found a reliable protein I could detect,

I then shifted my focus to actually detecting that protein,

تمركزم رو در واقع بر تشخيص آن پروتئين و

and thus, pancreatic cancer.

در نتيجه سرطان پانكراس تغيير دادم.

بعدش بود كه جهش اصلى برام در جاى خيلى غير محتملى اتفاق افتاد،

Now, my breakthrough came in a very unlikely place,

possibly the most unlikely place for innovation --

شايد در غيرمحتمل‌‌ترين جاى اين نوآورى:

كلاس زيست شناسى دبيرستانم،

my high school biology class, the absolute stifler of innovation.

خاموش‌‌كننده مطلق نوآورى.

(Laughter)

(خنده) (تشويق)

(Applause)

و من غرق در اين مقاله درباره اين چيزهايى بودم كه

And I had snuck in this article on these things called carbon nanotubes,

نانو لوله‌‌هاى كربنى نام دارند، و اونها فقط لوله‌‌هاى باريك كربن هستند

and that's just a long, thin pipe of carbon

that's an atom thick, and one 50,000th the diameter of your hair.

كه ضخامتشون اندازه يك اتم است

و يك پنجاه هزارم قطر موى شما.

And despite their extremely small sizes,

و على‌‌رغم سايز بينهايت كوچكشان،

they have these incredible properties.

اونها اين مشخصات باورنكردنى رو دارند.

They're kind of like the superheroes of material science.

اونها به نحوى مثل ابرقهرمانهاى علوم مواد ميمونن.

و موقعيكه زير ميزم در كلاس زيست شناسى

And while I was sneakily reading this article under my desk in my biology class,

دزدكى داشتم راجع به اين مقاله ميخوندم

we were supposed to be paying attention to these other kind of cool molecules,

قرار بود به اين دسته ديگر از مولكولهاى باحالى كه پادتن

نام دارن، توجهمون رو بديم.

called antibodies.

And these are pretty cool because they only react

و اينها يكجورايى باحالن چون تنها با پروتئين خاصى

with one specific protein,

واكنش نشون مى‌‌دن.

but they're not nearly as interesting as carbon nanotubes.

اما خب به جالبى نانو لوله‌‌هاى كربنى نيستند.

و خب همينطور سر كلاسم نشستم،

And so then, I was sitting in class, and suddenly it hit me:

و يكهو اين به ذهنم مى‌‌رسه:

I could combine what I was reading about, carbon nanotubes,

مى‌‌تونستم چيزى رو كه داشتم راجع بهش ميخوندم،

يعنى نانو لوله‌‌هاى كربنى،

with what I was supposed to be thinking about, antibodies.

رو با چيزى كه قرار بودم بهش فكر كنم يعنى پادتن‌‌ها تركيب كنم.

Essentially, I could weave a bunch of these antibodies

لزوماً، مى‌‌تونستم يك دسته از اين پادتن‌‌ها رو در داخل شبكه‌‌اى از

into a network of carbon nanotubes,

نانو لوله‌‌هاى كربنى بسازم

such that you have a network that only reacts with one protein,

به اين ترتيب شما شبكه‌‌اى داريد

كه تنها با يك پروتئين واكنش نشون مى‌‌ده،

but also, due to the properties of these nanotubes,

اما همچنين، بخاطر مشخصه‌‌هاى اين نانو لوله‌‌هاى كربنى

it will change its electrical properties,

مشخصه‌‌هاى الكتريكى مبتنى بر ميزان

based on the amount of protein present.

موجود پروتئين رو تغيير دهد.

However, there's a catch.

با اينحال، يك نكته مهم وجود داره.

These networks of carbon nanotubes are extremely flimsy.

اين شبكه‌‌هاى نانو لوله‌‌هاى كربنى بى‌‌اندازه بى‌‌دوام هستن،

و چون خيلى شكننده هستن، بايد حمايت بشن.

And since they're so delicate, they need to be supported.

So that's why I chose to use paper.

خب بهمين خاطر بود كه كاغذ رو براى استفاده كردن انتخاب كردم.

Making a cancer sensor out of paper is about as simple

ساخت حسگر سرطان از كاغذ به

راحتى ساختن كلوچه‌‌هاى هست كه توشون خرده شكلات دارن و

as making chocolate chip cookies, which I love.

من عاشقشونم.

(Laughs)

You start with some water, pour in some nanotubes,

با كمى آب شروع مى‌‌كنيد،

add antibodies, mix it up, take some paper, dip it, dry it,

پادتن‌‌ها رو افزوده و با هم مخلوط مى‌‌كنيد،

يك كم كاغذ برداريد، خيسش كنيد و بعد هم خشك كنيد،

and you can detect cancer.

و مى‌‌توانيد سرطان را تشخيص دهيد.

(تشويق)

(Applause)

Then, suddenly, a thought occurred

بعدش، ناگهان اين فكر به ذهنم رسيد

that kind of put a blemish on my amazing plan here.

كه چیزی این طرح جالبم را کله دار و معیوب میکرد.

I can't really do cancer research on my kitchen countertop.

و اینکه واقعاً نمى‌‌تونم تحقيق سرطان را روى

پيشخوان آشپزخونم انجام بدم.

My mom wouldn't really like that.

مادر از اين كار خوشش نمياد.

So instead, I decided to go for a lab.

خب بجاش، تصميم گرفتم دنبال آزمايشگاه برم.

So I typed up a budget, a materials list, a timeline, and a procedure,

بنابراين لیست هزینه ها، لیست مواد لازم،

جدولى زمانى، و يك روش برای انجام کار را نوشتم

and I emailed it to 200 different professors

و به ٢٠٠ استاد مختلف از جمله

at Johns Hopkins University and the National Institutes of Health --

دانشگاه جان هاپكينز و موسسه

ملى بهداشت ايميل كردم،

essentially, anyone that had anything to do with pancreatic cancer.

لزوماً بهر كسى كه با سرطان پانكراس سرو كار داشت.

I sat back waiting for these positive emails to be pouring in,

و منتظر فوران اين ايميلهاى مثبت بودم كه شروع به آمدن كنند،

saying, "You're a genius! You're going to save us all!"

بگن كه تو نابغه‌‌اى!

تو همه ما رو قراره نجات بدى!

And --

و -- (خنده)

(Laughter)

Then reality took hold, and over the course of a month,

واقعيت خودش را ظرف مدت

يك ماه نشانم داد،

I got 199 rejections out of those 200 emails.

از ٢٠٠ ايميلم، ١٩٩تاش رد شد.

يك پروفسورى حتى كل روش من رو بررسى كرده بود، با كلى زحمت طاقت فرسا،--

One professor even went through my entire procedure,

painstakingly -- I'm not really sure where he got all this time --

واقعاً مطمئن نيستم از كجا اين همه وقت آورده بود--

and he went through and said why each and every step

و بعد از اين كه بررسى‌‌اش تمام شد، بهم دلایل اینکه چرا هر

was like the worst mistake I could ever make.

قدم من بدترين اشتباهى بود كه مى‌‌تونستم انجام دهم را گفت.

Clearly, the professors did not have as high of an opinion of my work as I did.

واضح بود كه اين پروفسورها خيلى براى

كارى كه انجام دادم ارزش قائل نبودند.

بااينحال، روزنه اميدى وجود داشت.

However, there is a silver lining.

One professor said, "Maybe I might be able to help you, kid."

يك پروفسورى گفت: "ممكن من بتونم كمكت كنم، بچه."

So, I went in that direction.

پس من به دنبال این مسیر رفتم.

(Laughter)

(خنده)

As you can never say no to a kid.

چون هيچوقت نمى‌‌تونيد به يك بچه نه بگيد.

And so then, three months later,

و بهمين دليل، سه ماه ديگه،

I finally nailed down a harsh deadline with this guy,

سرانجام تاریخی برای کار به همراه این آقا تعیین کردم.

and I get into his lab, I get all excited, and then I sit down,

و وارد آزمايشگاه‌‌ش شدم،

سر و پا هيجان بودم، و سپس نشستم،

I start opening my mouth and talking,

شروع مى‌‌كنم به باز كردن دهانم و حرف زدن،

و پنج ثانيه بعد، او پرفسور ديگرى را صدا مى‌كنه.

and five seconds later, he calls in another Ph.D.

Ph.D.s just flock into this little room,

به محض ورود اين پرفسور به اتاق كوچيك،

and they're just firing these questions at me,

آنها شروع به پرسيدن اين سوالها از من مى‌‌كنند،

and by the end, I kind of felt like I was in a clown car.

و آخرش، اين حس رو داشتم كه انگار سوار ماشين دلقكها بودم.

There were 20 Ph.D.s, plus me and the professor

٢٠ تا دکتر و يك پروفسو به علاوه من در اتاق بوديم

كه در فضاى تنگ اين دفتر كوچک جمع شده بوديم و

crammed into this tiny office space,

with them firing these rapid-fire questions at me,

اونها داشتن سوالاتشون رو به سمتم شليك مى‌‌كردن و سعى داشتن

trying to sink my procedure.

روشم رو غرق كنند.

How unlikely is that? I mean, pshhh.

چقدر غيرمحتمل است؟ منظورم اينه كه، مزخرف.

(Laughter)

(خنده)

However, subjecting myself to that interrogation --

با اينحال خودم را در معرض بازجويى قرار داده،

I answered all their questions, and I guessed on quite a few

به تمام سوالاتشان جواب دادم،

و چند تايى رو هم حدسى گفتم اما خوب درست بودن،

but I got them right --

و بالاخره فضاى آزمايشگاهى رو كه لازم داشتم صاحب شدم.

and I finally landed the lab space I needed.

But it was shortly afterwards that I discovered my once brilliant procedure

اما كمى بعد از اين بود كه تشخيص دادم

كه اون روش من كه يك زمانى فوق‌‌العاده بود

had something like a million holes in it,

يك ميليون تا ايراد بهش وارد بود،

and over the course of seven months,

و در بيش از هفت ماه،

I painstakingly filled each and every one of those holes.

با رنج و زحمت تك تك اين ايرادات رو رفع كردم.

The result?

نتيجه؟ يك حسگر كاغذى كوچك

One small paper sensor that costs three cents and takes five minutes to run.

كه سه سنت قيمتش است و كاربردش پنج دقيقه بيشتر زمان نمى‌‌بره.

This makes it 168 times faster,

باعث مى‌‌شه ١٦٨ بار سريعتر باشه،

over 26,000 times less expensive,

بيش از ٢٦٫٠٠٠ بار هم هزينه‌‌اش كمتر شده،

and over 400 times more sensitive than our current standard

و بالاى ٤٠٠ بار هم حساس‌‌تر

از استاندارد فعلى‌‌مان در تشخيص سرطان پانكراس است.

for pancreatic cancer detection.

(تشويق)

(Applause)

One of the best parts of the sensor, though,

يكى از بهترين‌ بخشهاى حسگر، همچنين اين است

كه ميزان دقت آن تا١٠٠ درصد است

is that it has close to 100 percent accuracy,

and can detect the cancer in the earliest stages,

و مى‌‌تونه سرطان را در مراحل اوليه تشخيص دهد

موقعيكه كسى تا ١٠٠ درصد شانس زنده ماندن داره.

when someone has close to 100 percent chance of survival.

And so in the next two to five years,

و در نتيجه در طى دو تا پنج سال آينده،

this sensor could potentially lift the pancreatic cancer survival rates

اين حسگر بطور بالقوه مى‌‌تواند نرخ زنده ماندن از سرطان پانكراس

from a dismal 5.5 percent to close to 100 percent,

را از ٥/٥ درصد ملال‌‌انگيز

تا نزديك ١٠٠ درصد افزايش دهد،

and it would do similar for ovarian and lung cancer.

و عملكرد مشابه‌اى نيز براى سرطان ريه و تخمدان دارد.

اما همين جا ختم نمى‌‌شه.

But it wouldn't stop there.

By switching out that antibody,

با عوض كرن اون پادتن،

you can look at a different protein, thus, a different disease --

شما مى‌‌تونيد به يك پروتئين متفاوت نگاه كنيد،

به همين ترتيب به يك بيمارى متفاوت،

potentially any disease in the entire world.

يا هر بيمارى بالقوه‌‌اى در كل دنيا.

So that ranges from heart disease, to malaria, HIV, AIDS,

از بيمارى قلبى گرفته تا

مالاريا، HIV، ايدز،

as well as other forms of cancer -- anything.

بهمراه انواع ديگر سرطان-- هر چيزى.

And so, hopefully one day,

و بسيار اميدوارم كه يك روز

we can all have that one extra uncle,

ما همه بتونيم آن يك عموى اضافه رو داشته باشيم،

that one mother, that one brother, sister,

آن يك مادر، يك برادر، خواهر

آن يك عضو بيشتر خانواده رو براى دوست داشتن داشته باشيم،

we can have that one more family member to love.

و اينكه قلبهامون از بار بيماريى كه از سرطان

And that our hearts will be rid of that one disease burden

that comes from pancreatic, ovarian and lung cancer,

پانكراس، تخمدان و ريه و هر نوع بيمارى بالقوه

and potentially any disease.

ديگرى كه باشه، خلاص شود،

But through the Internet, anything is possible.

اينكه با اينترنت هر چيزى امكان داره.

Theories can be shared,

نظريه‌‌ها رو مى‌‌شه به اشتراك گذاشت،

and you don't have to be a professor with multiple degrees

و شما نبايد پروفسورى با مدارك متعدد

باشيد تا ايده‌‌تون ارزش پيدا كنه.

to have your ideas valued.

It's a neutral space, where what you look like, age or gender --

فضاى خنثايى هست كه

در آن شكل و شمايل، سن يا جنسيت شما

it doesn't matter.

اهميتى نداره.

It's just your ideas that count.

فقط ايده‌‌هاى شماست كه به حساب ميان.

براى من، همه‌‌ش نگاه كردن در اينترنت

For me, it's all about looking at the Internet in an entirely new way,

به روشى كاملاً تازه‌‌ست

to realize that there's so much more to it

براى تشخيص دادن اينكه هنوز كلى چيز براى انجام دادن هست

than just posting duck-face pictures of yourself online.

جاى اين كه فقط عكسهاى لب اردكى از خودت آن لاين بگذارى.

(Laughter)

تو مى‌‌تونى دنيا رو تغيير بدى.

You could be changing the world.

So if a 15 year-old who didn't even know what a pancreas was

حتى اگر ١٥ ساله‌‌اى باشى

كه حتى نمى‌‌دونست پانكراس چيه

could find a new way to detect pancreatic cancer --

مى‌‌تونى روش تازه‌‌اى براى كشف كردن سرطان پانكراس پيدا كنى

فقط تصور كنيد چكارى مى‌‌تونيد انجام دهيد.

just imagine what you could do.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق)