Bryan Stevenson: We need to talk about an injustice | TED

Translator: Panchompoo Wisittanawat Reviewer: Bank Light

วันนี้ผมรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆครับ

Well, this is a really extraordinary honor for me.

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่

I spend most of my time in jails, in prisons, on death row.

ในห้องขัง ในเรือนจำ ในแดนประหาร

I spend most of my time in very low-income communities,

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในชุมชนรายได้ต่ำ

in the projects and places where there's a great deal of hopelessness.

ภายใต้โครงการและย่านต่างๆที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

และการที่ได้มาอยู่ที่นี่ ที่ TED

And being here at TED and seeing the stimulation, hearing it,

ได้เห็นสิ่งน่าตื่นตาตื่นใจ ได้ฟัง

has been very, very energizing to me.

ช่วยเติมพลังให้ผมมากๆเลยครับ

And one of the things that's emerged in my short time here

และสิ่งหนึ่งที่ผมค้นพบในช่วงเวลาสั้นๆที่นี่

is that TED has an identity.

คือ TED มีความเป็นอัตลักษณ์

And you can actually say things here that have impacts around the world.

และคุณสามารถพูดอะไรหลายๆอย่างที่นี่

ที่จะส่งผลกระทบไปทั่วโลก

And sometimes when it comes through TED, it has meaning and power

และบางที เวลาที่คำพูดเหล่านั้นถูกพูดผ่าน TED

มันมีความหมาย และ มีพลัง

that it doesn't have when it doesn't.

ในแบบที่หาไม่ได้ ถ้าไม่ได้พูดผ่าน TED

And I mention that because I think identity is really important.

และผมพูดอย่างนั้น เพราะผมคิดว่าอัตลักษณ์เป็นสิ่งสำคัญมากๆ

และเราก็ได้เห็นการนำเสนอที่เยี่ยมยอด

And we've had some fantastic presentations.

และผมคิดว่าสิ่งที่เราได้เรียนรู้

And I think what we've learned is that, if you're a teacher,

ก็คือ ถ้าคุณเป็นครู คำพูดของคุณเป็นสิ่งมีความหมาย

your words can be meaningful,

แต่ถ้าคุณเป็นครูที่เห็นอกเห็นใจนักเรียน

but if you're a compassionate teacher, they can be especially meaningful.

คำพูดของคุณจะยิ่งมีความหมายมากขึ้น

ถ้าคุณเป็นหมอ คุณสามารถทำอะไรดีๆได้มากมาย

If you're a doctor, you can do some good things,

แต่ถ้าคุณเป็นหมอที่ห่วงใยคนไข้ คุณสามารถทำได้มากขึ้นอีก

but if you're a caring doctor, you can do some other things.

ผมเลยอยากพูดถึงพลังของอัตลักษณ์

So I want to talk about the power of identity.

และผมไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับอัตลักษณ์

And I didn't learn about this actually practicing law

ผ่านการทำงานด้านกฎหมาย และทำงานที่ผมทำอยู่

and doing the work that I do.

จริงๆแล้ว ผมเรียนรู้เรื่องนี้จากคุณยายของผม

I actually learned about this from my grandmother.

ผมโตในบ้าน

I grew up in a house that was the traditional African American home

ที่เป็นครอบครัวตามจารีตแอฟริกันอเมริกัน

ที่มีผู้หญิงเป็นหัวหน้าครอบครัว

that was dominated by a matriarch,

and that matriarch was my grandmother.

และหัวหน้าคนนั้น คือ ยายของผม

เธอเป็นผู้หญิงแกร่ง เธอแข็งแรง

She was tough, she was strong, she was powerful.

และเธอมีพลัง

She was the end of every argument in our family.

เธอเป็นจุดจบของทุกข้อพิพาทในครอบครัวของเรา

(Laughter)

She was the beginning of a lot of arguments in our family.

เธอเป็นจุดเริ่มต้นของทุกข้อพิพาทในครอบครัวของเรา

(Laughter)

เธอเป็นลูกสาวของคนที่เป็นทาส

She was the daughter of people who were actually enslaved.

พ่อแม่ของเธอเกิดเป็นทาสในเวอร์จิเนียในคริสตทศวรรษ 1840

Her parents were born in slavery in Virginia in the 1840s.

ยายของผมเกิดในช่วงคริสตทศวรรษที่ 1880

She was born in the 1880s,

และประสบการณ์ชีวิตทาส

and the experience of slavery

หล่อหลอมโลกทรรศน์ของเธอ

very much shaped the way she saw the world.

And my grandmother was tough, but she was also loving.

ยายของผมแข็งแกร่ง แต่เธอก็มีความรักเต็มเปี่ยม

ตอนที่ผมเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ เวลาผมเห็นเธอ

When I would see her as a little boy,

เธอจะเดินเข้ามาหาผม แล้วกอดแล้วกอดอีก

she'd come up to me and give me these hugs.

เธอกอดผมแน่น จนผมเกือบหายใจไม่ออก

And she'd squeeze me so tight I could barely breathe,

แล้วเธอก็ปล่อย

and then she'd let me go.

หนึ่งหรือสองชั่วโมงผ่านไป ถ้าผมเห็นเธออีก

And an hour or two later, if I saw her,

เธอจะเดินเข้ามาหา แล้วบอกว่า "ไบรอัน ยังรู้สึกว่าฉันกอดเธออยู่หรือเปล่า?"

she'd come over to me and say, "Bryan, do you still feel me hugging you?"

ถ้าผมตอบว่า "ไม่" เธอจะจู่โจมผมอีกครั้ง

If I said, "No," she'd assault me again,

และถ้าผมต่อว่า "ครับ" เธอก็ปล่อยผมไป

and if I said, "Yes," she'd leave me alone.

เธอเป็นคนแบบที่

And she just had this quality that you always wanted to be near her.

ทำให้คุณอยากอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา

และอุปสรรคอย่างเดียวก็คือเธอมีลูก 10 คน

And the only challenge was that she had 10 children.

My mom was the youngest of her 10 kids.

แม่ผมเป็นคนสุดท้องใน 10 คน

And sometimes when I would go and spend time with her,

บางครั้ง เวลาที่ผมอยู่กับเธอ

มันก็ยากที่จะได้เวลาและความสนใจจากเธอ

it would be difficult to get her time and attention.

ลูกพี่ลูกน้องผมวิ่งวุ่นเต็มไปหมด

My cousins would be running around everywhere.

และผมจำได้ ตอนที่ผมอายุประมาณ 8 หรือ 9 ขวบ

And I remember, when I was about eight or nine years old,

ตื่นขึ้นมาเช้าวันหนึ่ง เดินไปที่ห้องนั่งเล่น

waking up one morning, going into the living room,

และลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายกำลังวิ่งวุ่น

and all of my cousins were running around.

ยายของผมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้อง

And my grandmother was sitting across the room,

มองมาที่ผม

staring at me.

ตอนแรกผมคิดว่าเธอเล่นเกมกับผม

And at first, I thought we were playing a game.

ผมเลยมองไปที่เธอ แล้วก็ยิ้ม

And I would look at her, and I'd smile, but she was very serious.

แต่เธอดูจริงจัง

หลังนั้นจากประมาณ 15-20 นาที

And after about 15 or 20 minutes of this,

เธอลุกขึ้น และเดิมข้ามห้องมา

she got up and she came across the room,

and she took me by the hand,

และเธอจับมือผม

and she said, "Come on, Bryan. You and I are going to have a talk."

และบอกว่า "มา ไบรอัน ฉันมีอะไรจะคุยกับเธอ"

และผมจำเหตุการณ์นั้นได้เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

And I remember this just like it happened yesterday.

I never will forget it.

ผมไม่เคยลืมเลย

She took me out back and said, "Bryan, I'm going to tell you something,

ยายพาผมออกไปข้างนอก และบอกว่า "ไบรอัน ฉันมีอะไรจะบอก

แต่เธอต้องไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ"

but you don't tell anybody what I tell you."

ผมตอบว่า "โอเค ยาย"

I said, "OK, Mama."

เธอบอกว่า "แน่ใจนะว่าจะไม่บอกใคร" ผมบอกว่า "แน่ใจ"

She said, "Now, you make sure you don't do that."

I said, "Sure."

เธอเลยบอกให้ผมนั่งลง เธอจ้องมองผม

Then she sat me down and she looked at me,

และบอกว่า "ฉันอยากให้เธอรู้

and she said, "I want you to know I've been watching you."

ฉันคอยจ้องมองเธออยู่"

And she said, "I think you're special."

แล้วเธอบอกว่า "ฉันคิดว่าเธอเป็นคนพิเศษ"

She said, "I think you can do anything you want to do."

เธอบอกว่า "ฉันเชื่อว่าเธอจะทำทุกอย่างที่เธออยากทำได้สำเร็จ"

ผมจะไม่เคยลืมคำพูดนั้น

I will never forget it.

And then she said, "I just need you to promise me three things, Bryan."

และเธอบอกอีกว่า "ฉันแค่อยากให้เธอสัญญากับฉันสามอย่าง ไบรอัน"

ผมบอกว่า "ได้ ยาย"

I said, "OK, Mama."

เธอบอกว่า "สิ่งแรกที่ฉันอยากให้เธอสัญญากับฉัน

She said, "The first thing I want you to promise me

คือ เธอจะรักแม่ของเธอตลอดไป"

is that you'll always love your mom."

ยายบอกว่า "แม่เธอเป็นลูกสาวตัวน้อยของฉัน

She said, "That's my baby girl,

เธอต้องสัญญากับฉันตอนนี้ว่า เธอจะดูแลแม่ของเธอ"

and you have to promise me now you'll always take care of her."

ก็ผมก็รักแม่ของผม ผมเลยตอบว่า "ได้ ยาย ผมจะรักแม่ไปตลอด"

Well, I adored my mom, so I said, "Yes, Mama. I'll do that."

เธอบอกว่า "อย่างที่สอง ที่ฉันอยากให้เธอสัญญากับฉัน

Then she said, "The second thing I want you to promise me

คือ เธอจะทำสิ่งที่ถูกต้องเสมอ

is that you'll always do the right thing,

แม้ว่าสิ่งที่ถูกต้องนั้นจะเป็นสิ่งที่ยาก"

even when the right thing is the hard thing."

ผมคิดทบทวน แล้วตอบว่า "ได้ครับยาย ผมจะทำตาม"

And I thought about it, and I said, "Yes, Mama. I'll do that."

และสุดท้าย เธอบอกว่า "อย่างที่สามที่ฉันอยากให้เธอสัญญา

Then finally, she said, "The third thing I want you to promise me

คือ เธอจะไม่ดื่มแอลกอฮอล์"

is that you'll never drink alcohol."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ก็ ผมอายุ 9 ขวบ ผมเลยตอบว่า "ได้ ยาย ผมจะทำตามนั้น"

Well, I was nine years old, so I said, "Yes, Mama. I'll do that."

ผมโตในชนบทในตอนใต้

I grew up in the country in the rural South,

และผมมีพี่ชายอายุมากกว่าผม 1 ปี และมีน้องสาวอายุอ่อนกว่า 1 ปี

and I have a brother a year older than me and a sister a year younger.

ตอนที่ผมอายุประมาณ 14-15

When I was about 14 or 15,

one day, my brother came home and he had this six-pack of beer;

วันหนึ่ง พี่ชายผมกลับบ้านมาพร้อมกับเบียร์ 6 กระป๋อง

ผมไม่รู้ว่าเขาไปเอามาจากไหน

I don't know where he got it.

แล้วเขาก็เรียกผมกับน้องสาว และเราก็เข้าไปในป่ากัน

He grabbed me and my sister, and we went out in the woods,

และเราก็ทำอะไรบ้าๆไปตามประสา

and we were just out there doing the stuff we crazily did,

แล้วพี่ชายผมก็จิบเบียร์ แล้วก็แบ่งให้น้องสาวผมจิบด้วย

and he had a sip of this beer and gave some to my sister

แล้วพวกเข้าก็ยื่นให้ผม

and she had some, and they offered it to me.

ผมบอก "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่เป็นไร ดื่มกันเถอะ ฉันไม่อยากดื่มเบียร์"

I said, "No, that's OK. Y'all go ahead. I'm not going to have any."

พี่ชายผมบอกว่า "เอาน่า เราจะดื่มเบียร์กันวันนี้ เราทำอะไรด้วยกันตลอดนี่

My brother said, "Come on. We're doing this today; you always do what we do.

ฉันดื่มแล้ว น้องเราก็ดื่มแล้ว เธอดื่มบ้างสิ"

I had some, your sister had some. Have some beer."

ผมบอก "ไม่ ฉันไม่อยากดื่มน่ะ พวกเธอดื่มกันเถอะ พวกเธอดื่มกันเถอะ"

I said, "No, I don't feel right about that. Y'all go ahead."

แล้วพี่ชายผมก็เริ่มจ้องมาที่ผม

เขาบอกว่า "เป็นอะไรเนี่ย ดื่มเบียร์สิ"

And then my brother stared at me and said, "What's wrong with you? Have some beer."

แล้วเขาก็จ้องผมมากขึ้นอีก แล้วพูดว่า

Then he looked at me real hard and said,

"โอ้ ฉันหวังว่าเธอคงไม่ได้ยังยึดติดกับ

"Oh, I hope you're not still hung up on that conversation Mama had with you."

บทสนทนาที่ยายคุยกับเธออยู่หรอกนะ"

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ผมบอก "เธอพูดถึงอะไร?"

I said, "What are you talking about?"

พี่ผมบอกว่า "โอ้ ก็ยายบอกหลานทุกคนว่าทุกคนเป็นคนพิเศษ"

He said, "Oh, Mama tells all the grandkids that they're special."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I was devastated.

ผมรู้สึกพังทลาย

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

แต่ผมก็จะสารภาพบางอย่างกับคุณ

And I'm going to admit something to you.

ผมกำลังจะบอกอะไรบางอย่างที่บางทีผมไม่ควรจะบอก

I'm going to tell you something I probably shouldn't.

ผมรู้ว่าเดี๋ยวมันจะออกอากาศไปทั่ว

I know this might be broadcast broadly.

แต่ตอนนี้ผมอายุ 52 ปี

But I'm 52 years old,

และผมกำลังจะสารภาพกับคุณ

and I'm going to admit to you

that I've never had a drop of alcohol.

ว่า ผมไม่เคยแตะแอลกอฮอล์สักหยดเดียว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I don't say that because I think that's virtuous;

ผมไม่ได้เล่าเรื่องนี้เพราะผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่คุณธรรมสูงส่ง

I say that because there is power in identity.

ผมพูดอย่างนั้นเพราะ มันมีพลังบางอย่างในอัตลักษณ์

When we create the right kind of identity,

เวลาที่เราสร้างอัตลักษณ์ในแบบที่ถูกที่ควร

we can say things to the world around us

เราสามารถพูดกับโลกรอบๆตัวเรา

that they don't actually believe make sense.

ในหลายๆเรื่องที่พวกเขาไม่เชื่อว่ามีเหตุผล

เราสามารถให้พวกเขาทำหลายๆอย่าง

We can get them to do things that they don't think they can do.

ที่พวกเขาไม่เชื่อว่าพวกเขาสามารถทำได้

เวลาที่ผมคิดถึงยายของผม

When I thought about my grandmother,

ก็แน่นอนที่เธอจะคิดว่าหลานๆของเธอทุกคนเป็นคนพิเศษ

of course she would think all her grandkids were special.

ตาของผมติดคุกระหว่างช่วงที่สุราเป็นสิ่งต้องห้าม

My grandfather was in prison during prohibition.

ลุงของผมตายเพราะโรคที่เกิดจากแอลกอฮอล์

My male uncles died of alcohol-related diseases.

และนี่คือสิ่งที่ยายของผมคิดว่าเราต้องยึดมั่นไว้

And these were the things she thought we needed to commit to.

คือ ผมกำลังพยายามพูดอะไรบางอย่าง

Well, I've been trying to say something about our criminal justice system.

เกี่ยวกับกระบวนการพิจารณาคดีอาญาของเรา

ประเทศนี้ในวันนี้

This country is very different today than it was 40 years ago.

ต่างจากเมื่อ 40 ปีที่แล้วมาก

In 1972, there were 300,000 people in jails and prisons.

ในปี 1972 มีคน 300,000 คนในห้องขัง และในเรือนจำ

วันนี้ มี 2.3 ล้านคน

Today, there are 2.3 million.

The United States now has the highest rate of incarceration

สหรัฐอเมริกามีอัตราการจำคุกสูงที่สุด

ในโลก

in the world.

We have seven million people on probation and parole.

เราเห็นคน 7 ล้านคนโดนทัณฑ์บน หรือโดนภาคทัณฑ์

And mass incarceration, in my judgment,

และการจำขังคนจำนวนมหาศาล ซึ่งในความเห็นของผม

has fundamentally changed our world.

สิ่งเหล่านี้เปลี่ยนโลกของเราไปสิ้นเชิง

ในชุมชนยากจน ในชุมชนคนผิวสี

In poor communities, in communities of color,

เกิดความสิ้นหวัง

there is this despair,

เกิดความหมดหวัง

there is this hopelessness

that is being shaped by these outcomes.

ที่เป็นผลมาจากสิ่งเหล่านี้

ผู้ชายผิวดำ หนึ่งในสามคน

One out of three Black men between the ages of 18 and 30

อายุระหว่าง 18 และ 30

is in jail, in prison, on probation or parole.

อยู่ในห้องขัง ในเรือนจำ โดนทัณฑ์บน หรือโดนภาคทัณฑ์

ในชุมชนเมือง ทั่วประเทศ

In urban communities across this country --

ลอสแองเจลลิส ฟิลาเดลเฟีย บอลทิมอร์ วอชิงตัน

Los Angeles, Philadelphia, Baltimore, Washington --

ร้อยละ 50 ถึง 60 ของวัยรุ่นผิวสี

50 to 60 percent of all young men of color

อยู่ในห้องขัง ในเรือนจำ โดนทัณฑ์บน หรือโดนภาคทัณฑ์

are in jail or prison

or on probation or parole.

ระบบของเราไม่ได้ถูกออกแบบ

Our system isn't just being shaped in these ways

ในแบบที่ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวในด้านเขื้อชาติเท่านั้น

that seem to be distorting around race,

ระบบนี้ยังบิดเบี้ยวในด้านฐานะความยากจนด้วย

they're also distorted by poverty.

ประเทศนี้ มีกระบวนการยุติธรรม

We have a system of justice in this country

ที่ปฎิบัติต่อคุณดีกว่ามาก

that treats you much better if you're rich and guilty

ถ้าคุณรวยและทำผิด ดีกว่าถ้าคุณจนและบริสุทธิ์

than if you're poor and innocent.

ความร่ำรวย, หาใช่การกระทำผิด,

Wealth, not culpability, shapes outcomes.

ที่ตัดสินผลลัพธ์

And yet, we seem to be very comfortable.

แต่ดูเหมือนเราจะสบายใจละเลยกับเรื่องเหล่านี้

การเมืองเรื่องความกลัวและความโกรธแค้น

The politics of fear and anger have made us believe

ทำให้เราเชื่อว่า

that these are problems that are not our problems.

นี่เป็นปัญหาที่ไม่ใช่ปัญหาของเรา

We've been disconnected.

เราโดนตัดความเชื่อมโยง

มันน่าสนใจมากสำหรับผม

It's interesting to me.

We're looking at some very interesting developments in our work.

เรากำลังดูพัฒนาการที่สำคัญหลายๆอย่างในงานของเรา

รัฐอลาบาม่าของผม เหมือนกับรัฐอื่นๆอีกจำนวนมาก

My state of Alabama, like a number of states,

ตัดสิทธิ์การเลือกตั้งของคุณอย่างถาวร

actually permanently disenfranchises you if you have a criminal conviction.

หากคุณเคยมีความผิดทางอาญา

ตอนนี้ ในอลาบาม่า

Right now in Alabama,

34 percent of the Black male population has permanently lost the right to vote.

ร้อยละ 34 ของประชากรชายผิวดำ

สูญเสียสิทธิ์การเลือกตั้งอย่างถาวร

เราคาดการณ์ว่าใน 10 ปีข้างหน้า

We're actually projecting that in another 10 years,

ระดับการตัดสินการเลือกตั้ง

the level of disenfranchisement will be as high as it's been

จะเพิ่มสูงขึ้น จนเท่ากับ

since prior to the passage of the Voting Rights Act.

ช่วงก่อนที่จะประกาศกฎหมายสิทธิการเลือกตั้ง

แต่มันมีความเงียบที่น่าทึ่ง

And there is this stunning silence.

ผมว่าความให้เด็ก

I represent children.

ลูกความของผมส่วนใหญ่อายุน้อยมาก

A lot of my clients are very young.

The United States is the only country in the world

สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศเดียวในโลก

ที่ตัดสินให้เด็กอายุ 13 ปี

where we sentence 13-year-old children

ไปตายในคุก

to die in prison.

We have life imprisonment without parole for kids in this country.

เรามีโทษจำคุกตลอดชีวิต โดยไม่มีทัณฑ์บน สำหรับเด็กในประเทศนี้

และเราก็กำลังพิจารณาคดีอย่างนั้นจริงๆ

And we're actually doing some litigation.

ประเทศเดียวในโลก

The only country in the world.

ผมเป็นตัวแทนให้คนที่ถูกตัดสินประหารชีวิต

I represent people on death row.

It's interesting, this question of the death penalty.

มันน่าสนใจ คำถามเกี่ยวกับโทษประหารชีวิต

ในหลายๆทาง เราถูกสอนให้คิดว่า

In many ways, we've been taught to think that the real question is:

คำถามที่แท้จริงคือ

สมควรไหม ที่คนเหล่านั้นต้องตายเพราะอาชญากรรมที่พวกเขาก่อ?

Do people deserve to die for the crimes they've committed?

And that's a very sensible question.

คำถามนี้เป็นคำถามที่มีเหตุผล

แต่มันมีวิธีคิดอีกอย่างหนึ่ง

But there's another way of thinking about where we are in our identity.

ที่บอกว่าอัตลักษณ์ของเราเป็นอย่างไร

วิธีคิดอีกอย่างหนึ่ง

The other way of thinking about it is not:

ไม่ใช่การถามว่าคนสมควรจะต้องตายเพราะอาชญากรรมที่เขาก่อหรือเปล่า

Do people deserve to die for the crimes they commit?,

แต่เราสมควรมีสิทธิ์ที่จะฆ่าหรือเปล่า?

but: Do we deserve to kill?

ผมว่า มันน่าแปลกใจมาก

I mean, it's fascinating.

โทษประหารชีวิตในอเมริกาถูกกำหนดด้วยความคลาดเคลื่อน

Death penalty in America is defined by error.

For every nine people who have been executed,

สำหรับคน 9 คน ที่ถูกตัดสินประหารชีวิต

we've actually identified one innocent person

เราสามารถระบุคนบริสุทธิ์ 1 คน

ที่ได้รับการตัดสินให้พ้นผิด และปลดปล่อยจากโทษประหาร

who's been exonerated and released from death row.

อัตราความคาดเคลื่อนที่น่าประหลาดใจมาก

A kind of astonishing error rate --

1 ใน 9 คน บริสุทธิ์

one out of nine people, innocent.

ผมหมายถึง มันน่าประหลาดใจมาก

I mean, it's fascinating.

ในวิศวกรรมการบิน เราไม่มีทางปล่อยให้คนขึ้นเครื่องบิน

In aviation, we would never let people fly on airplanes

if, for every nine planes that took off,

ถ้าเครื่องบินทุกๆ 9 เครื่อง

one would crash.

หนึ่งเครื่องตก

(Laughter)

But somehow, we can insulate ourselves from this problem.

แต่เพราะอะไรบางอย่าง เราสามารถกันตัวเราจากปัญหานี้ได้

มันไม่ใช่ปัญหาของเรา

It's not our problem.

It's not our burden.

มันไม่ใช่ความทุกข์ของเรา

It's not our struggle.

มันไม่ใช่การต่อสู้ดิ้นรนของเรา

I talk a lot about these issues.

ผมพูดถึงเรื่องประเด็นบ่อยนี้บ่อยๆ

I talk about race

ผมพูดถึงเชื้อชาติกับคำถามว่า

and this question of whether we deserve to kill.

เราสมควรมีสิทธิ์จะฆ่าไหม

And it's interesting,

และมันน่าสนใจ เวลาที่ผมสอนนักเรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์แอฟริกันอเมริกัน

when I teach my students about African American history,

ผมบอกนักเรียนเกี่ยวกับเรื่องทาส

I tell them about slavery.

ผมบอกนักเรียนเกี่ยวกับการก่อการร้าย

I tell them about terrorism,

ยุคก่อการร้ายเริ่มต้นตั้งแต่หลังจากยุคบูรณะ (Reconstruction)

the era that began at the end of reconstruction

เรื่อยมาจนถึงสงครามโลกครั้งที่สอง

that went on to World War II.

We don't really know very much about it.

เราไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก

But for African Americans in this country,

แต่สำหรับคนแอฟริกันอเมริกันในประเทศนี้

that was an era defined by terror.

นั่นเป็นยุคที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ในหลายชุมชน ผู้คนต้องกังวลว่าจะถูกจับไปแขวนคอ

In many communities, people had to worry about being lynched.

ผู้คนต้องกังวลว่าจะโดนปาระเบิด

They had to worry about being bombed.

มันคือความหวาดกลัวนี้ ที่หล่อหลอมชีวิตของพวกเขา

It was the threat of terror that shaped their lives.

และเดี๋ยวนี้ คนแก่เหล่านี้มาหาผม

And these older people come up to me now and say,

แล้วบอกว่า "คุณสตีเวนสัน คุณบรรยาย คุณกล่าวสุนทรพจน์

"Mr. Stevenson, you give talks, you make speeches,

คุณต้องบอกคนอื่นให้เลิกพูดว่า

you tell people to stop saying we're dealing with terrorism

เราต้องเผชิญหน้ากับการก่อการร้ายเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของประเทศนี้

for the first time in our nation's history after 9/11."

หลังจาก 9/11

They tell me to say, "No, tell them that we grew up with that."

พวกเขาบอกให้ผมพูดว่า "ไม่ใช่ บอกคนอื่นไปว่า เราเติบโตมากับสภาพนั้น"

และยุคแห่งการก่อการร้ายนั้น แน่นอน

And that era of terrorism, of course, was followed by segregation

ตามมาด้วยการแบ่งแยกทางเชื้อชาติ

และการแบ่งชั้นตามเชื้อชาติอีกหลายสิบปี

and decades of racial subordination

และนโยบายแบ่งแยกสีผิว

and apartheid.

แต่กระนั้น เราก็ยังมีแรงขับในประเทศนี้

And yet, we have in this country

this dynamic where we really don't like to talk about our problems.

ที่เราไม่ชอบที่จะพูดถึงปัญหาของเรา

เราไม่ชอบพูดถึงประวัติศาสตร์ของเรา

We don't like to talk about our history.

And because of that, we really haven't understood

ด้วยเหตุนี้ เราไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้

what it's meant to do the things we've done historically.

ว่าการทำสิ่งที่เราทำซ้ำๆในประวัติศาสตร์ หมายความว่าอย่างไร

เราเลยเจอปัญหากันอยู่เรื่อยมา

We're constantly running into each other.

เราสร้างความตึงเครียดและความขัดแย้งอยู่ตลอดเวลา

We're constantly creating tensions and conflicts.

เรารู้สึกยากและลำบากที่ต้องพูดเรื่องเชื้อชาติ

We have a hard time talking about race,

และผมเชื่อว่า นั่นเป็นเพราะเราไม่เต็มใจที่จะตั้งมั่น

and I believe it's because we are unwilling to commit ourselves

to a process of truth and reconciliation.

ในกระบวนการที่นำไปสู่ความจริงและการปรองดอง

In South Africa,

ในประเทศแอฟริกาใต้ ผู้คนเข้าใจ

people understood that we couldn't overcome apartheid

ว่าเราไม่สามารถก้าวข้ามนโยบายแบ่งแยกสีผิวได้

โดยปราศจากความตั้งมั่นในความจริงและการปรองดอง

without a commitment to truth and reconciliation.

ในรวันดา แม้แต่หลังจากการสังหารหมู่ ก็มีความตั้งมั่นนี้เกิดขึ้น

In Rwanda, even after the genocide, there was this commitment.

แต่ในประเทศนี้ เราไม่เคยทำอย่างนั้น

But in this country, we haven't done that.

ผมเคยไปบรรยายที่ประเทศเยอรมนี เรื่องโทษประหาร

I was giving some lectures in Germany about the death penalty.

มันน่าสนใจมาก

It was fascinating,

เพราะนักวิชาการคนหนึ่งลุกขึ้นหลังจากการบรรยาย

because one of the scholars stood up after the presentation

แล้วบอกว่า "คุณรู้ไหมว่ามันรบกวนใจมาก

and said, "Well, you know, it's deeply troubling

ที่ได้ฟังสิ่งที่คุณพูด"

to hear what you're talking about."

แล้วบอกว่า "เราไม่มีโทษประหารชีวิตในประเทศเยอรมนี

He said, "We don't have the death penalty in Germany,

and of course, we can never have the death penalty in Germany."

และแน่นอน เราไม่มีทางที่จะมีโทษประหารชีวิตได้ในเยอรมนี"

และทั้งห้องก็เงียบลง

And the room got very quiet,

and this woman said,

แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า

"There's no way, with our history,

"ไม่มีทางเลย ด้วยประวัติศาสตร์ของเรา

ที่เราจะแม้แต่มีส่วนร่วม

we could ever engage in the systematic killing of human beings.

ในการฆ่ามนุษย์อย่างเป็นระบบ

มันคงเป็นการไร้สามัญสำนึกสำหรับเรา

It would be unconscionable for us

ที่จะจงใจและตั้งใจ

to, in an intentional and deliberate way,

ประหารชีวิตคน"

set about executing people."

และผมคิดเรื่องนั้น

And I thought about that.

ว่าจะรู้สึกอย่างไร

What would it feel like to be living in a world

ถ้าได้อยู่ในโลก

where the nation-state of Germany was executing people,

ที่รัฐของประเทศเยอรมนีประหารชีวิตผู้คน

especially if they were disproportionately Jewish?

โดยเฉพาะถ้าคนที่โดนประหาร จำนวนมากอย่างผิดสัดส่วน เป็นชาวยิว

ผมคงทนไม่ได้

I couldn't bear it.

It would be unconscionable.

การกระทำนั้นไร้สามัญสำนึก

And yet, in this country,

แต่ในประเทศนี้

ในมลรัฐจำนวนมากในตอนใต้

in the states of the Old South,

เรากำลังประหารชีวิตผู้คน

we execute people --

และถ้าคุณมีโอกาสโดนประหารเพิ่มขึ้น 11 เท่า

where you're 11 times more likely to get the death penalty

ถ้าเหยื่อเป็นคนขาว เทียบกับถ้าเหยื่อเป็นคนดำ

if the victim is white than if the victim is Black,

มากขึ้น 22 เท่า ที่จะได้รับโทษประหาร

22 times more likely to get it

ถ้าผู้ถูกกล่าวหาเป็นคนดำ และเหยื่อเป็นคนขาว

if the defendant is Black and the victim is white --

เกิดขึ้นในมลรัฐที่เป็นหลุมฝัง

in the very states where there are, buried in the ground,

ร่างกายของผู้คนที่ถูกแขวนคอ

the bodies of people who were lynched.

แต่ก็ยังมีความไม่เชื่อมโยงนี้

And yet, there is this disconnect.

ผมเชื่อว่าอัตลักษณ์ของเรากำลังอยู่ในความเสี่ยง

Well, I believe that our identity is at risk,

จริงๆแล้วเราไม่ได้สนใจ

that when we actually don't care about these difficult things,

ในเรื่องความทุกข์ยากเหล่านี้

เรื่องเชิงบวก เรื่องดีๆทั้งหลาย

the positive and wonderful things are nonetheless implicated.

ก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย

We love innovation.

เราชอบนวัตกรรม

We love technology. We love creativity.

เราชอบเทคโนโลยี เราชอบความคิดสร้างสรรค์

We love entertainment.

เราชอบความบันเทิง

แต่ท้ายที่สุดแล้ว

But ultimately,

ความเป็นจริงเหล่านั้น

those realities are shadowed by suffering,

อยู่ในเงาของความทุกข์

abuse, degradation,

การทารุณ การดูถูก

การกีดกันกลุ่มคน

marginalization.

และสำหรับผม มันกลายเป็นเรื่องสำคัญ

And for me, it becomes necessary to integrate the two,

ที่จะต้องบูรณาการทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน

เพราะเหนือกว่าสิ่งอื่น เรากำลังพูดถึง

because ultimately, we are talking about a need to be more hopeful,

ความจำเป็นที่จะต้องมีความหวังมากขึ้น

ยึดมั่นและทุ่มเทมากขึ้น

more committed, more dedicated

to the basic challenges of living in a complex world.

ต่อปัญหาพื้นฐานของโลกที่ซับซ้อนนี้

และสำหรับผม นั่นหมายความว่า

And for me, that means

ใช้เวลาเพื่อคิดและพูดถึง

spending time thinking and talking about the poor, the disadvantaged,

คนจน และคนด้อยโอกาส

those who will never get to TED,

ถึงคนที่จะไม่ได้มีโอกาสมาที่ TED

แต่คิดถึงพวกเขาในทางที่

but thinking about them in a way that is integrated in our own lives.

บูรณาการเข้ากับวิถีชีวิตของเรา

ในที่สุดแล้ว เราทุกคนก็ต้องเชื่อในสิ่งที่เราไม่เคยเห็น

You know, ultimately, we all have to believe things we haven't seen.

We do.

เราเป็นอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเราจะมีเหตุผลแค่ไหน ถึงแม้เราจะตั้งมั่นในปัญญาแค่ไหน

As rational as we are, as committed to intellect as we are,

innovation, creativity, development

นวัตกรรม ความคิดสร้างสรรค์

การพัฒนา ไม่ได้มาจาก

comes not from the ideas in our mind alone.

ความคิดของเราเองอย่างเดียว

แต่มาจากความคิดของเรา

They come from the ideas in our mind

that are also fueled by some conviction in our heart.

ที่ได้เชื้อเพลิงมาจาก

ความเชื่อมั่นในใจของเรา

And it's that mind-heart connection that I believe compels us

และความสัมพันธ์ระหว่างความคิดและจิตใจนั่นแหละ

ที่ผมเชื่อว่าเป็นแรงขับให้เรา

ไม่เพียงแต่สนใจ

to not just be attentive to all the bright and dazzly things,

แต่สิ่งที่สดใสวิบวับ

แต่ให้สนใจสิ่งที่มืดมนและยากลำบากด้วย

but also the dark and difficult things.

แวกลาฟ ฮาเวล ผู้นำคนสำคัญของสาธารณรัฐเช็ก พูดถึงเรื่องนี้

Václav Havel, the great Czech leader, talked about this.

He said, "When we were in Eastern Europe and dealing with oppression,

เขาพูดว่า "เวลาที่เราอยู่ในยุโรปตะวันออกและต้องเผชิญหน้ากับการกดขี่

เราต้องการอะไรหลายๆอย่าง

we wanted all kinds of things.

But mostly what we needed was hope,

แต่สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือความหวัง

an orientation of the spirit,

ความสอดประสานของจิตวิญญาณ

a willingness to sometimes be in hopeless places

ความเต็มใจที่บางทีจะอยู่ในภาวะสิ้นหวัง

และเป็นพยานรับรู้เหตุการณ์"

and be a witness."

Well, that orientation of the spirit is very much at the core of what I believe

แล้ว ความสอดประสานของจิตวิญญาณนั้น

เป็นแก่นของสิ่งที่ผมเชื่อว่า

แม้แต่ชุมชนที่ TED นี้

even TED communities have to be engaged in.

ก็ต้องมีส่วนร่วมด้วย

มันไม่มีการแบ่งแยก

There is no disconnect around technology and design

ระหว่างเทคโนโลยีและการออกแบบ

that will allow us to be fully human

ที่จะทำให้เราเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์ได้

จนกว่าเราจะหันมาสนใจความทุกข์ยาก

until we pay attention to suffering,

to poverty, to exclusion, to unfairness, to injustice.

ความยากจน การกีดกัน ความไม่เป็นธรรม ความอยุติธรรม

ทีนี้ผมอยากจะเตือนคุณ

Now, I will warn you

that this kind of identity is a much more challenging identity

ว่าอัตลักษณ์ประเภทนี้

เป็นอัตลักษณ์ที่ท้าทาย

than ones that don't pay attention to this.

มากกว่าอัตลักษณ์ที่ละเลยเรื่องเหล่านี้

มันจะกวนใจคุณ

It will get to you.

I had the great privilege, when I was a young lawyer,

ผมได้รับโอกาสพิเศษ ตอนที่ผมเป็นทนายหนุ่ม ได้พบกับโรซ่า ปาร์คส์

of meeting Rosa Parks.

คุณปาร์คส์เคยกลับมาที่มอนโกเมอรี่เป็นครั้งคราว

And Ms. Parks used to come back to Montgomery every now and then,

และเธอจะพบปะกับเพื่อนรักที่สุดของเธอสองคน

and she would get together with two of her dearest friends,

หญิงชราเหล่านี้

these older women,

จอนนี่ คารร์ ผู้จัดการ

Johnnie Carr, who was the organizer of the Montgomery bus boycott --

การคว่ำบาตรรถบัสในมอนโกเมอรี่ --

ผู้หญิงแอฟริกันอเมริกันที่น่าประทับใจ --

amazing African American woman --

and Virginia Durr, a white woman,

และเวอร์จิเนีย เดอรร์ ผู้หญิงผิวขาว

whose husband, Clifford Durr, represented Dr. King.

ที่สามีของเธอ คลิฟฟอร์ด เดอรร์ เป็นทนายให้ดอกเตอร์คิง

และผู้หญิงพวกนี้ก็จะพบปะ และพูดคุยกัน

And these women would get together and just talk.

And every now and then Ms. Carr would call me,

และบางครั้งบางคราว คุณคารร์จะโทรหาผม

and she'd say, "Bryan, Ms. Parks is coming to town.

และบอกว่า "ไบรอัน คุณปาร์คส์จะมาที่เมือง เราจะพบปะพูดคุยกัน

We're going to get together and talk. Do you want to come over and listen?"

เธออยากมาด้วย เพื่อมาฟังไหม?"

และผมก็ตอบว่า "ครับ คุณผู้หญิง ผมจะไป"

And I'd say, "Yes, ma'am, I do."

เธอถามว่า "แล้วเธอจะทำอะไร เวลาที่เธอมาที่นี่?"

She'd say, "What are you going to do when you get here?"

ผมบอกว่า "ผมจะฟัง"

I said, "I'm going to listen."

และผมก็จะไปที่นั่น และก็ฟัง

And I'd go over there and I would, I'd just listen.

มันเป็นอะไรที่ทำให้หายเหนื่อยและสร้างพลังมาก

It would be so energizing and so empowering.

ครั้งหนึ่ง ผมไปที่นั่น ไปฟังผู้หญิงกลุ่มนั้นคุยกัน

And one time I was over there listening to these women talk,

ผ่านไปสองชั่วโมง คุณปาร์คส์หันมาหาผม

and after a couple of hours, Ms. Parks turned to me and said,

แล้วพูดว่า "ไบรอัน บอกฉันซิ ว่าโครงการความยุติธรรมอย่างเท่าเทียมคืออะไร

"Bryan, tell me what the Equal Justice Initiative is.

บอกฉันซิว่าเธอกำลังพยายามทำอะไร"

Tell me what you're trying to do."

แล้วผมก็เริ่มร่ายแร็พให้เธอฟัง

And I began giving her my rap.

ผมบอกว่า "คือ เรากำลังพยายามต่อสู้ความอยุติธรรม

"We're trying to challenge injustice.

เรากำลังพยายามช่วยคนที่ถูกตัดสินคดีผิดพลาด

We're trying to help people who have been wrongly convicted.

เรากำลังเผชิญหน้ากับอคติกับการเลือกปฏิบัติ

We're trying to confront bias and discrimination

ในกระบวนการพิจารณาคดีอาญา

in the administration of criminal justice.

เรากำลังพยายามหยุดโทษประหารโดยไม่มีการภาคทัณฑ์สำหรับเด็ก

We're trying to end life without parole sentences for children.

เรากำลังพยายามทำอะไรบางอย่างกับโทษประหารชีวิต

We're trying to do something about the death penalty.

เรากำลังพยายามลดประชากรที่ถูกคุมขัง

We're trying to reduce the prison population.

เรากำลังพยายามหยุดยั้งโทษจำคุกจำนวนมหาศาล"

ผมร่ายแร็พทั้งหมดให้เธอฟัง พอผมร่ายจบ เธอจ้องผม

We're trying to end mass incarceration."

I gave her my whole rap, and when I finished she looked at me

แล้วบอกว่า "อึ๊ อึ๊ อือ"

and she said, "Mmm mmm mmm.

เธอบอกว่า "นั่นจะทำให้เธอเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย"

That's going to make you tired, tired, tired."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And that's when Ms. Carr leaned forward, she put her finger in my face,

และตอนนั้นเองที่คุณคารร์โน้มตัวมาข้างหน้า เธอชี้นิ้วมาที่หน้าผม

เธอบอกว่า "นี่ไง เธอถึงต้องกล้าหาญ กล้าหาญ กล้าหาญ"

she said, "That's why you've got to be brave, brave, brave."

และผมเชื่อจริงๆ ว่าชุมชน TED

And I actually believe that the TED community

needs to be more courageous.

ต้องกล้าหาญมากกว่านี้

เราต้องหาหนทาง

We need to find ways to embrace these challenges,

ที่จะโอบรับความท้าทายเหล่านี้

ปัญหาเหล่านี้ ความทุกข์ยาก

these problems, the suffering.

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ความเป็นมนุษย์ของเราแต่ละคนขึ้นอยู่กับ

Because ultimately, our humanity depends on everyone's humanity.

ความเป็นมนุษย์ของเราทุกคน

I've learned very simple things doing the work that I do.

งานของผม ทำให้ผมได้เรียนรู้ความจริงพื้นฐานบางอย่าง

งานนี้สอนความจริงพื้นฐานให้กับผม

It's just taught me very simple things.

ผมได้เข้าใจและเชื่อ

I've come to understand and to believe

ว่าเราทุกคน

that each of us is more than the worst thing we've ever done.

เป็นมากกว่าสิ่งที่แย่ที่สุดที่เราเคยทำ

I believe that for every person on the planet.

ผมเชื่ออย่างนั้นกับมนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้

ผมคิดว่าถ้าคนบางคนพูดโกหก พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงคนโกหก

I think if somebody tells a lie, they're not just a liar.

ผมคิดว่าถ้าคนบางคนเอาอะไรบางอย่างที่ไม่ได้เป็นของเขาไป

I think if somebody takes something that doesn't belong to them,

พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงขโมย

they're not just a thief.

ผมคิดว่า แม้แต่คนบางคนที่ฆ่าคน เขาก็ไม่ได้เป็นแค่ฆาตรกร

I think even if you kill someone, you're not just a killer.

และเพราะเหตุนั้น ทุกคนมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ขั้นพื้นฐาน

And because of that, there's this basic human dignity

ที่กฎหมายต้องให้ความเคารพ

that must be respected by law.

ผมเชื่ออีกว่า

I also believe

ในหลายๆที่ในประเทศนี้

that in many parts of this country,

และแน่นอน ในหลายๆที่ในโลก

and certainly in many parts of this globe,

that the opposite of poverty is not wealth.

ตรงกันข้ามกับความยากจนไม่ใช่ความร่ำรวย

ผมไม่เชื่ออย่างนั้น

I don't believe that.

ผมเชื่อว่า จริงแล้วๆ ในที่หลายที่มาก

I actually think, in too many places,

ตรงกันข้ามกับความยากจนคือความยุติธรรม

the opposite of poverty is justice.

และสุดท้าย ผมเชื่อว่า

And finally, I believe

ถึงแม้ว่าความจริงแล้วมันจะน่าประทับใจแค่ไหน

that, despite the fact that it is so dramatic and so beautiful

จะสวยงาม จะช่วยสร้างแรงบันดาลใจ

and so inspiring and so stimulating,

จะช่วยกระตุ้น มากแค่ไหน

we will ultimately not be judged by our technology,

ท้ายที่สุดแล้ว เราจะไม่ถูกประเมินค่าด้วยเทคโนโลยี

เราจะไม่ถูกประเมินค่าด้วยการออกแบบ

we won't be judged by our design,

we won't be judged by our intellect and reason.

เราจะไม่ถูกประเมินค่าด้วยปัญญาและเหตุผล

Ultimately, you judge the character of a society

ท้ายที่สุด ถ้าเราดูคุณลักษณะของสังคม

not by how they treat their rich and the powerful and the privileged,

ไม่ใช่ดูว่าสังคมนั้นปฏิบัติต่อคนรวย คนมีอำนาจ คนมีอภิสิทธิ์อย่างไร

แต่ดูจากว่าสังคมนั้นปฏิบัติต่อคนจน

but by how they treat the poor,

the condemned,

คนถูกประนาม คนถูกคุมขังอย่างไร

the incarcerated.

เพราะในรอยต่อนั้นเอง

Because it's in that nexus

ที่เราเริ่มจะเข้าใจอย่างลึกซึ้งจริงๆเกี่ยวกับ

that we actually begin to understand truly profound things

คำถามว่าเราคือใคร

about who we are.

I sometimes get out of balance.

ผมบางทีก็เสียศูนย์ ผมจะปิดท้ายด้วยเรื่องเล่าเรื่องนี้

I'll end with this story.

บางครั้งผมผลักดันจริงจังมากเกินไป

I sometimes push too hard.

I do get tired, as we all do.

ผมรู้สึกเหนื่อย อย่างที่เราทุกคนเป็น

บางทีความคิดเหล่านั้นก็เกิดขึ้นเร็วกว่าสมองเรา

Sometimes those ideas get ahead of our thinking

ในแบบที่มันสำคัญ

in ways that are important.

ผมก็ว่าความให้เด็กเหล่านี้มาตลอด

And I've been representing these kids

เด็กที่โดนตัดสินให้รับโทษที่หนักหน่วง

who have been sentenced to these very harsh sentences.

และผมไปที่ห้องขัง และผมเห็นลูกความของผม อายุ 13 หรือ 14

And I go to the jail and I see my client, who's 13 and 14,

และเขาได้รับการรับรองให้พิจารณาคดีอย่างผู้ใหญ่

and he's been certified to stand trial as an adult.

I start thinking, well, how did that happen?

ผมเริ่มคิด เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

ผู้พิพากษาทำให้คุณกลายเป็นอะไรบางอย่าง

How can a judge turn you into something that you're not?

ที่คุณไม่ได้เป็นได้อย่างไร?

And the judge has certified him as an adult, but I see this kid.

และผู้พิพากษารับรองว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ แต่ผมเห็นเด็กคนนี้เป็นเด็ก

And I was up too late one night and I started thinking,

และคืนหนึ่ง ผมอยู่ดึกไป และผมเริ่มคิดว่า

ก็ถ้าผู้พิพากษาสามารถเปลี่ยนให้คุณเป็นอะไรที่คุณไม่ได้เป็นได้

well, if the judge can turn you into something you're not,

ผู้พิพากษาต้องมีพลังวิเศษแน่ๆ

the judge must have magic power.

ใช่แล้ว ไบรอัน ผู้พิพากษาต้องมีพลังวิเศษแน่ๆ

Yeah, Bryan, the judge has some magic power.

You should ask for some of that.

เธอควรจะร้องขออำนาจนั้นบ้าง

And because I was up too late and wasn't thinking real straight,

และเพราะผมอยู่ดึกเกินไป สมองผมไม่ค่อยแล่นมากนัก

ผมเริ่มเขียนคำร้องต่อศาล

I started working on a motion.

และผมมีลูกความอายุ 14 ปีคนนี้ เด็กผิวดำยากจน

I had a client who was 14 years old, a young, poor Black kid.

และผมเริ่มเขียนคำร้องต่อศาล

And I started working on this motion, and the head of the motion was:

และหัวเรื่องของคำร้องคือ "คำร้องขอพิจารณาคดี

"Motion to try my poor, 14-year-old Black male client

ลูกความอายุ 14 ปี ผิวดำ ยากจนของผมคนนี้

เสมือนผู้บริหารบริษัทผิวขาวอายุ 75 ปี

like a privileged, white, 75-year-old corporate executive."

ผู้มีอภิสิทธิ์"

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

(Applause and cheers)

และผมเขียนลงไปในคำร้อง

And I put in my motion that there was prosecutorial misconduct

ว่ามันมีทั้งการประพฤติมิชอบของอัยการ การประพฤติมิชอบของตำรวจ การประพฤติมิชอบของศาล

and police misconduct and judicial misconduct.

มีประโยคแหวกๆในนั้น เกี่ยวกับว่าประเทศนี้ไม่มีการประพฤติชอบเลย

There was a crazy line in there

about how there's no conduct in this county, it's all misconduct.

มีแต่การประพฤติมิชอบ

และเช้าวันต่อมา ผมตื่นขึ้นมาและคิดว่าผมฝันถึงคำร้องบ้าๆนั่น

And the next morning, I woke up and I thought,

หรือว่าผมเขียนมันจริงๆกันแน่?

now, did I dream that crazy motion, or did I actually write it?

ผมตะลึง ไม่ใช่แค่ผมเขียนมัน

And to my horror, not only had I written it,

แต่ผมส่งมันไปให้ศาลแล้วด้วย

but I had sent it to court.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

สองเดือนผ่านไป

A couple months went by,

and I just had forgotten all about it.

และผมก็ลืมมันไปสนิท

แล้วสุดท้ายผมก็คิด

And I finally decided,

โอ้แม่เจ้า! ฉันต้องไปศาล ไปจัดการคดีบ้านี่

"Gosh, I've got to go to the court and do this crazy case."

และผมขึ้นรถ

And I got in my car, and I was feeling really overwhelmed -- overwhelmed.

และผมรู้สึกทุกอย่างถาโถมเหลือเกิน

และผมขึ้นรถ แล้วก็ไปที่ศาล

And I got in my car and went to this courthouse.

และผมก็กำลังคิดว่า นี่จะต้องยากแน่ๆ จะต้องเจ็บปวด

And I was thinking, this is going to be so difficult, so painful.

และผมออกจากรถ และเริ่มเดินขึ้นไปบนศาล

And I finally got out of the car and started walking up to the courthouse.

และขณะที่ผมเดินขึ้นบันไดไปที่ศาล

And as I was walking up the steps,

มีชายแก่ผิวดำที่เป็นภารโรงของศาล

there was an older Black man who was the janitor in this courthouse.

ตอนที่ชายคนนั้นเห็นผม เขาเดินมาที่ผม

When this man saw me, he came over and said, "Who are you?"

แล้วพูดว่า "คุณเป็นใคร?"

ผมบอก "ผมเป็นทนาย" เขาบอก "เธอเป็นทนาย?" ผมบอก "ใช่ครับ"

I said, "I'm a lawyer." He said, "You're a lawyer?" I said, "Yes, sir."

และผู้ชายคนนั้นเดินตรงมาที่ผม

And this man came over to me, and he hugged me.

และกอดผม

And he whispered in my ear.

และเขากระซิบข้างหูผม

He said, "I'm so proud of you."

บอกว่า "ฉันภูมิใจในตัวเธอมาก"

และผมขอบอกคุณเลย

And I have to tell you, it was energizing.

ว่ามันเติมพลังให้ผมมาก

It connected deeply with something in me

มันเชื่อมโยงกับอะไรบางอย่างที่อยู่ในตัวผม

เกี่ยวกับอัตลักษณ์

about identity,

about the capacity of every person to contribute to community,

เกี่ยวกับความสามารถของคนทุกคนที่จะมีส่วนร่วม

เพื่อชุมชน เพื่อทัศนคติที่มีความหวัง

to a perspective that is hopeful.

ก็ ผมก็เดินเข้าไปในห้องพิจารณาคดี

Well, I went into the courtroom.

ทันทีที่ผมเดินเข้าไปข้างใน ผู้พิพากษาเห็นผมเดินมา

And as soon as I walked in, the judge saw me coming.

เขาบอก "คุณสตีเวนสัน คุณเขียนคำร้องบ้าๆนี่หรือเปล่า?"

He said, "Mr. Stevenson, did you write this crazy motion?"

ผมบอก "ใช่ครับ ผมเขียน" แล้วเราก็เริ่มเถียงกัน

I said, "Yes, sir. I did." And we started arguing.

แล้วคนก็เริ่มเข้ามาข้างใน เพราะพวกเขาเดือดพล่าน

And people started coming in,

ผมเขียนอะไรบ้าๆเหล่านี้

just outraged I'd written these crazy things.

แล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เริ่มเข้ามา

And police officers were coming in

และผู้ช่วยอัยการ และเจ้าหน้าที่กฎหมาย

and assistant prosecutors and clerk workers.

และเมื่อผมรู้ตัวอีกที ห้องพิจารณาคดีก็มีคนอยู่เต็มแล้ว

Before I knew it, the courtroom was filled with people

คนที่โกรธเพราะเรากำลังพูดเรื่องเชื้อชาติ

angry that we were talking about race,

ที่เรากำลังพูดเรื่องความยากจน

that we were talking about poverty, talking about inequality.

ที่เรากำลังพูดเรื่องความไม่เท่าเทียม

และที่หางตาของผม ผมเห็นภารโรงคนนั้นเดินวนไปวนมา

And out of the corner of my eye, I could see this janitor pacing back and forth.

และเขาคอยมองเข้ามาทางหน้าต่าง และเขาได้ยินทั้งหมดนี้

He kept looking through the window and could hear all the holler.

เขาเดินวนไปวนมา

แล้วสุดท้าย ชายแก่ผิวดำคนนั้น ด้วยสีหน้าที่กังวล

And finally, this older Black man with a very worried look on his face

ก็เดินเข้ามาในห้องพิจารณาคดี และนั่งลงข้างหลังผม

came into the courtroom and sat behind me, almost at counsel table.

เกือบจะที่โต๊ะว่าความ

Ten minutes later, the judge said we'd take a break.

ประมาณ 10 นาทีให้หลัง ผู้พิพากษาบอกว่าเราจะหยุดพัก

และระหว่างพัก ผู้ช่วยนายอำเภอคนหนึ่งรู้สึกถูกหยาม

During the break, there was a deputy sheriff who was offended

ที่ภารโรงคนนั้นเข้ามาในศาล

that the janitor had come into court.

แล้วผู้ช่วยนายอำเภอคนนี้ก็ลุกขึ้น แล้ววิ่งมาที่ชายชราผิวดำคนนี้

The deputy jumped up and ran over to this older Black man.

เขาพูดว่า "จิมมี่ เธอมาทำอะไรในห้องนี้?"

He said, "Jimmy, what are you doing in this courtroom?"

และผู้ชายผิวดำที่อายุมากกว่ายืนขึ้น

And this older Black man stood up and looked at that deputy

และมองไปที่ผู้ช่วยนายอำเภอ แล้วมองมาที่ผม

and he looked at me,

แล้วพูดว่า "ฉันเข้ามาที่ห้องนี้

and he said, "I came into this courtroom to tell this young man,

เพื่อบอกชายหนุ่มคนนี้

จ้องมองความหวังเอาไว้ สู้ต่อไป"

'Keep your eyes on the prize, hold on.'"

ผมมาที่ TED

I've come to TED

because I believe that many of you understand

เพราะผมเชื่อว่าคุณหลายคนเข้าใจ

ว่าเส้นโค้งแห่งคุณธรรมของจักรวาลยาวมาก

that the moral arc of the universe is long,

แต่มันโค้งเข้าหาความยุติธรรม

but it bends toward justice;

ว่าเราไม่สามารถเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์ได้

that we cannot be full, evolved human beings

จนกว่าเราจะใส่ใจสิทธิและศักดิ์ศรีขั้นพื้นฐานของความเป็นมนุษย์

until we care about human rights and basic dignity;

that all of our survival is tied to the survival of everyone;

ว่าความอยู่รอดของเรา

ขึ้นอยู่กับความอยู่รอดของคนทุกคน

that our visions of technology and design

ว่าวิสัยทัศน์เกี่ยวกับเทคโนโลยีและการออกแบบ

และความบันเทิงและความสร้างสรรค์

and entertainment and creativity

ต้องผสานกันกับวิสัยทัศน์

have to be married with visions of humanity, compassion and justice.

เกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ ความเห็นอกเห็นใจ และความยุติธรรม

และเหนือสิ่งอื่นใด

And more than anything, for those of you who share that,

สำหรับทุกๆคนที่เห็นเหมือนกันในเรื่องนั้น

I've simply come to tell you

ผมมาที่นี่เพียงเพื่อจะบอกคุณ

to keep your eyes on the prize, hold on.

ให้จ้องมองความหวังเอาไว้ สู้ต่อไป

ขอบคุณมากครับ

Thank you very much.

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Brian, so you heard and saw

คริส แอนเดอร์สัน: คุณได้เห็นและได้ยิน

an obvious desire by this audience, this community,

อย่างชัดเจนแล้วว่าผู้ฟังกลุ่มนี้ต้องการ

to help you on your way and to do something on this issue.

ที่จะช่วยคุณทำงานของคุณ และทำอะไรบางอย่างในประเด็นนี้

Other than writing a check,

นอกจากการเขียนเช็ค

เราทำอะไรได้บ้าง?

what could we do?

BS: Well, there are opportunities all around us.

สตีเวนสัน: ก็ มีโอกาสหลายๆอย่างรอบๆตัวเราครับ

If you live in the state of California, for example,

ตัวอย่างเช่น ถ้าคุณอยู่ในมลรัฐแคลิฟอร์เนีย

กำลังจะมีการลงประชามติในฤดูใบไม้ผลิ

there's a referendum coming up this spring

ที่กำลังจะพยายาม

where there's going to be an effort to redirect some of the money we spend

ดึงเงินที่ใช้ในกระบวนการลงโทษไปทางอื่น

on the politics of punishment.

ตัวอย่างเช่น ในแคลิฟอร์เนี่ยนี้

For example, here in California,

เรากำลังจะใช้เงินจำนวนพันล้านเหรียญ

we're going to spend one billion dollars

ไปกับโทษประหารชีวิต ในห้าปีข้างหน้า

on the death penalty in the next five years --

หนึ่งพันล้านเหรียญ

one billion dollars.

And yet, 46 percent of all homicide cases don't result in arrest,

แต่ก็ ร้อยละ 46 ของคดีฆาตกรรม

ไม่จบลงด้วยการจับกุม

56 percent of all rape cases don't result.

ร้อยละ 56 ของคดีข่มขืน ไม่ได้จบลงอย่างนั้น

เรามีโอกาสที่จะเปลี่ยนมัน

So there's an opportunity to change that.

และประชามตินี้ เสนอให้ใช้เงินจำนวนนั้น

And this referendum would propose

having those dollars go to law enforcement and safety.

เพื่อการบังคับใช้กฎหมายและรักษาความปลอดภัย

และผมคิดว่าโอกาสมีอยู่รอบตัวเรา

And I think that opportunity exists all around us.

แอนเดอร์สัน: อาชญากรรมลดลงอย่างมาก

CA: There's been this huge decline in crime in America

ในอเมริกา ในสามศตวรรษที่ผ่านมา

over the last three decades.

และส่วนหนึ่งของเรื่องนั้น

And part of the narrative of that

is sometimes that it's about increased incarceration rates.

บางทีก็เป็นเพราะการเพิ่มขึ้นของโทษจำคุก

คุณจะตอบคนที่เชื่อเช่นนั้นอย่างไร?

What would you say to someone who believed that?

สตีเวนสัน: ก็ ที่จริง อัตราอาชญากรรมร้ายแรง

BS: Well, actually, the violent crime rate has remained relatively stable.

ค่อนข้างคงที่

การเพิ่มขึ้นจำนวนมากของโทษขังในประเทศนี้

The great increase in mass incarceration in this country

ไม่ได้เป็นผลมาจากอาชญากรรมร้ายแรง

wasn't really in violent crime categories.

แต่เกิดมาจากสงครามยาเสพติดที่หลงทิศ

It was this misguided war on drugs.

That's where the dramatic increases have come

นั่นเป็นที่มาของการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

in our prison population.

ของจำนวนประชากรในเรือนจำ

(Applause)

And we got carried away with the rhetoric of punishment.

และเราหลงทางในวาทกรรมการลงโทษ

And so we have "Three Strikes" laws

เราเลยมีกฎหมายสามสไตรค์

that put people in prison forever

ที่จับคนเข้าคุกตลอดกาล

for stealing a bicycle, for low-level property crimes,

เพราะขโมยจักรยาน เพราะอาชญากรรมเกี่ยวกับทรัพย์สินเล็กน้อย

rather than making them give those resources back

แทนที่จะทำให้ผู้ก่อเหตุคืนทรัพย์สินเหล่านั้น

to the people who they victimized.

ให้ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อ

I believe we need to do more

ผมเชื่อว่าเราต้องทำมากกว่านี้เพื่อเยียวยาคนที่เป็นเหยื่ออาชญากรรม

to help people who are victimized by crime,

ไม่ใช่ทำน้อยลง

not do less.

และผมเชื่อว่าปรัชญาการลงโทษของเราในปัจจุบัน

And I think our current punishment philosophy

ไม่เป็นประโยชน์กับใครเลย

does nothing for no one.

And I think that's the orientation that we have to change.

และผมคิดว่านั่นเป็นทิศทางที่เราควรจะปรับเปลี่ยน

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

แอนเดอร์สัน: ไบรอัน คุณได้ปลุกให้เราได้ยินปัญหาแล้ววันนี้

CA: Bryan, you've struck a massive chord here.

คุณสร้างแรงบันดาลใจให้กับเราครับ

You're an inspiring person.

Thank you so much for coming to TED. Thank you.

ขอบคุณมากครับที่ให้เกียรติมาที่ TED ขอบคุณครับ

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือ)

BS: Thank you. Thank you.

(Applause and cheers)