Moshe Safdie: How to reinvent the apartment building

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

When, in 1960, still a student,

ในปีค.ศ. 1960 ตอนผมยังเป็นนักศึกษา

I got a traveling fellowship

ผมได้ทุนทัศนศึกษา

to study housing in North America.

ไปเรียนเรื่องที่อยู่อาศัย ในอเมริกาเหนือ

We traveled the country.

เราท่องเที่ยวไป

We saw public housing high-rise buildings

เราเห็นที่อยู่อาศัยเป็นอาคารสูงๆ

in all major cities:

ในเมืองสำคัญทั้งหมด

New York, Philadelphia.

นิวยอร์ค ฟิลาเดลเฟีย

Those who have no choice lived there.

คนที่ไม่มีทางเลือกอาศัยอยู่ที่นั่น

And then we traveled from suburb to suburb,

แล้วเราก็เที่ยวไปจากชานเมืองหนึ่ง

and I came back thinking,

ไปยังอีกแห่งหนึ่ง แล้วก็กลับมาคิดว่า

we've got to reinvent the apartment building.

เราจะต้องคิดประดิษฐ์อาคารที่พักขึ้นมาใหม่

There has to be another way of doing this.

จะต้องมีวิธีอื่นอีก ในการทำสิ่งนี้

We can't sustain suburbs,

เราไม่สามารถทำให้ชานเมืองยั่งยืนได้

so let's design a building

ดังนั้น เรามาออกแบบอาคาร

which gives the qualities of a house

ที่ให้คุณภาพแบบที่เป็นบ้าน

to each unit.

ให้แก่แต่ละหน่วยกันเถอะ

Habitat would be all about gardens,

ถิ่นที่อยู่อาศัย ทั้งหมดจะเกี่ยวกับสวน

contact with nature,

สัมผัสกับธรรมชาติ

streets instead of corridors.

เป็นถนน แทนที่จะเป็นทางเดินยาว

We prefabricated it so we would achieve economy,

เราทำเป็นบ้านสำเร็จรู เพื่อเป้าหมายประหยัด

and there it is almost 50 years later.

และเวลาผ่านไป เกือบจะ 50 ปีต่อมา

It's a very desirable place to live in.

มันเป็นสถานที่ที่น่าอยู่มาก

It's now a heritage building,

ปัจจุบัน มันเป็นอาคารที่เป็นมรดกว้ฒนธรรม

but it did not proliferate.

แต่มันก็ไม่ได้แพร่หลายไปในวงกว้าง

In 1973, I made my first trip to China.

ในปี 1973 ผมได้เดินทางไปจีนเป็นครั้งแรก

It was the Cultural Revolution.

มันเป็นการปฏิวัติทางวัฒนธรรม

We traveled the country,

เราเที่ยวไปในประเทศ

met with architects and planners.

ได้พบปะกับสถาปนิก และคนวางแผน

This is Beijing then,

นี่เป็นกรุงปักกิ่งในตอนนั้น

not a single high rise building

ไม่มีอาคารสูงแม้แต่หลังเดียว

in Beijing or Shanghai.

ในกรุงปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้

Shenzhen didn't even exist as a city.

แม้เซี่ยงไฮ้ ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะเมืองใหญ่

There were hardly any cars.

เกือบไม่มีรถยนต์เลย

Thirty years later,

สามสิบปีต่อมา

this is Beijing today.

นี่คือปักกิ่งในปัจจุบัน

This is Hong Kong.

นี่คือฮ่องกง

If you're wealthy, you live there,

ถ้าคุณรํ่ารวย คุณอาศัยอยู่ตรงนั้น

if you're poor, you live there,

ถ้าคุณยากจน คุณอยู่ตรงนั้น

but high density it is, and it's not just Asia.

แต่ความหนาแน่นสูง และไม่ใช่แค่เอเซีย

São Paulo, you can travel

ซาล เปาโล คุณเดินทางไปได้

in a helicopter 45 minutes

โดยเฮลิคอปเตอร์ ใช้เวลา 45 นาที

seeing those high-rise buildings consume

ได้เห็นอาคารสูงๆพวกนั้น กลืนกิน

the 19th-century low-rise environment.

อาคารแวดล้อมที่ไม่สูงของศตวรรษที่ 19

And with it, comes congestion,

และพร้อมกันนั้น ความแออัดก็เข้ามา และเราก็

and we lose mobility, and so on and so forth.

เสียความสามารถในการเคลื่อนที่ และอื่นๆไป

So a few years ago, we decided to go back

เมื่อสองสามปีก่อน ผมจึงตัดสินใจกลับไปคิด

and rethink Habitat.

อีกครั้ง ในเรื่องถิ่นที่อยู่ (Habitat)

Could we make it more affordable?

เราจะทำให้คนพอที่จะซื้อมันได้ หรือไม่

Could we actually achieve this quality of life

เราจะบรรลุคุณภาพชีวิตนี้ได้จริง

in the densities that are prevailing today?

ในเมืองที่หนาแน่นในปัจจุบันนี้ได้หรือไม่

And we realized, it's basically about light,

และเราก็ตระหนักว่า โดยพื้นฐานแล้ว

it's about sun, it's about nature,

มันเกี่ยวข้องกับ แสง ดวงอาทิตย์ ธรรมชาติ

it's about fractalization.

และมันเกี่ยวข้องกับการแยกตัวประกอบ

Can we open up the surface of the building

เราจะเปิดพื้นผิวของอาคารนั้น

so that it has more contact with the exterior?

เพื่อให้มันได้สัมผัสกับภายนอก ได้หรือไม่

We came up with a number of models:

เราก็คิดได้หลายๆรูปแบบ ได้แก่

economy models, cheaper to build and more compact;

แบบประหยัด สร้างได้ถูกกว่า และกระชับกว่า

membranes of housing

เป็นเยื่อหุ้มของที่อยู่อาศัย

where people could design their own house

ซึ่งผู้คนสามารถออกแบบบ้านของตนเองได้

and create their own gardens.

และสร้างสรรค์สวนของเขาเองได้ และแล้ว

And then we decided to take New York as a test case,

เราก็ตัดสินใจเอากรุงนิวยอร์ค เป็นกรณีทดลอง

and we looked at Lower Manhattan.

เรามองดูบริเวณตํ่าลงมาในเขตแมนฮัตตัน

And we mapped all the building area in Manhattan.

เราทำแผนที่บริเวณอาคารทั้งหมด ในแมนฮัตตัน

On the left is Manhattan today:

ซ้ายมือเป็นแมนฮัตในปัจจุบัน สีนํ้าเงินเป็น

blue for housing, red for office buildings, retail.

ที่พักอาศัย แดงเป็นตึกสำนักงาน ร้านค้าปลีก

On the right, we reconfigured it:

ด้านขวามือ เราปรับแต่งใหม่

the office buildings form the base,

อาคารสำนักงานก่อขึ้นเป็นฐาน

and then rising 75 stories above,

แล้วสูง 75 ชั้นเหนือขึ้นไป

are apartments.

เป็นห้องพัก

There's a street in the air on the 25th level,

มีถนนบนอากาศที่ชั้น 25

a community street.

เป็นถนนชุมชน

It's permeable.

ที่แสงผ่านได้

There are gardens and open spaces

มีสวนและที่เปิดโล่ง

for the community,

ให้กับชุมชน

almost every unit with its own private garden,

เกือบทุกหน่วยมีสวนส่วนตัวของมันเอง

and community space all around.

และที่ว่างชุมชนล้อมรอบ

And most important, permeable, open.

และสำคัญที่สุด แสงผ่านได้และ เปิด

It does not form a wall or an obstruction in the city,

ไม่มีรูปแบบของกำแพง หรือสิ่งกีดขวางในเมือง

and light permeates everywhere.

และแสงซึมผ่านในทุกๆที่

And in the last two or three years,

และในสองหรือสามปีที่แล้ว

we've actually been, for the first time,

เป็นครั้งแรกที่เราได้ตระหนักอย่างแท้จริง

realizing the quality of life of Habitat

ในเรื่องคุณภาพชีวิตของถิ่นที่อยู่อาศัย

in real-life projects across Asia.

ในโครงการชีวิตจริง ทั่วทวีปเอเซีย

This in Qinhuangdao in China:

นี่อยู่ในควินฮวงเดา (Qinhuangdao) ในจีน

middle-income housing, where there is a bylaw

ที่พักรายได้ระดับกลาง ที่มีกฎหมายท้องถิ่น

that every apartment must receive

ระบุว่าทุกๆห้องพัก ต้องได้รับ

three hours of sunlight.

แสงแดดสามชั่วโมง วัดในฤดูหนาวช่วงที่

That's measured in the winter solstice.

ดวงอาทิตย์ห่างจากเส้นศูนย์สูตรมากที่สุด

And under construction in Singapore,

และภายใต้การก่อสร้างในสิงคโปร์

again middle-income housing, gardens,

ที่อยู่อาศัยของคนรายได้ระดับกลาง สวน

community streets and parks and so on and so forth.

ถนนชุมขน และสวนสาธารณะ และอื่นๆ

And Colombo.

และในกรุงโคลัมโบ

And I want to touch on one more issue,

และผมอยากจะกล่าวถึงปัญหาอีกเรื่องหนึ่ง

which is the design of the public realm.

ซึ่งก็คือการออกแบบที่สาธารณะ

A hundred years after we've begun building

ร้อยปีหลังจากที่เราเริ่มการสร้าง

with tall buildings,

อาคารสูง

we are yet to understand

เราก็ยังไม่เข้าใจว่า

how the tall high-rise building

อาคารสูงๆนั้น กลายมาเป็น

becomes a building block in making a city,

ส่วนประกอบย่อย ในการทำให้เกิดเมืองใหญ่

in creating the public realm.

ในการสร้างพื้นที่สาธารณะขึ้นมา ได้อย่างไร

In Singapore, we had an opportunity:

ในสิงคโปร์ เราได้งานอย่างหนึ่ง

10 million square feet, extremely high density.

พื้นที่ 10 ล้าน ตารางฟุต ความหนาแน่นสูงสุด

Taking the concept of outdoor and indoor,

นำความคิดเรื่อง นอกบ้านและในบ้าน

promenades and parks integrated

การเดินเล่นและสวนสาธารณะ มาบูรณาการ

with intense urban life.

กับชีวิตคนเมืองที่เข้มข้น

So they are outdoor spaces and indoor spaces,

มันจึงเป็นที่โล่งนอกบ้าน และที่โล่งในบ้าน

and you move from one to the other,

และคุณก็ย้ายจากที่หนึ่ง ไปยังอีกที่หนึ่ง

and there is contact with nature,

และก็มีการสัมผัสกับธรรมชาติ

and most relevantly, at every level of the structure,

และที่แน่ๆ ในทุกระดับของโครงสร้าง

public gardens and open space:

สวนสาธารณะ และพื้นที่เปิดโล่ง

on the roof of the podium,

บนหลังคาของเวที

climbing up the towers,

ปีนขึ้นไปบนหอสูง

and finally on the roof, the sky park,

และท้ายสุด บนหลังคา เป็นสวนระฟ้า

two and a half acres, jogging paths, restaurants,

ขนาดสองเอเคอร์ครึ่ง ทางวิ่ง ร้านอาหาร

and the world's longest swimming pool.

และสระว่ายนํ้าที่ยาวที่สุดของโลก

And that's all I can tell you in five minutes.

และเรื่องทั้งหมดนี้เล่าให้ฟังได้ ในห้านาที

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)