Moshe Safdie: How to reinvent the apartment building

موشه سفدی: چطور آپارتمان سازی را متحول کنیم

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

When, in 1960, still a student,

در ۱۹۶۰ زمانی که هنوز دانشجو بودم،

I got a traveling fellowship

کمک هزینه مسافرتی برای

to study housing in North America.

مطالعه خانه سازی در آمریکای شمالی دریافت کردم.

We traveled the country.

کل کشور را گشتیم.

We saw public housing high-rise buildings

از ساختمانهای سربه فلک کشیده عمومی در تمامی

in all major cities:

شهرهای اصلی بازدید کردیم:

New York, Philadelphia.

نیویورک، فیلادلفیا.

Those who have no choice lived there.

آنهایی که جز زندگی کردن در آنجا چاره ای نداشتند.

And then we traveled from suburb to suburb,

و بعد از این حومه به آن حومه سفر کردیم،

and I came back thinking,

و بعد دست آخر با این ایده برگشتم،

we've got to reinvent the apartment building.

که باید آپارتمان سازی را از نوع اختراع کنیم.

There has to be another way of doing this.

باید روش دیگری برای انجام آن باشد.

We can't sustain suburbs,

ما نمی توانیم حومه ها را نگهداریم،

so let's design a building

پس باید ساختمانی را طراحی کنیم

which gives the qualities of a house

که همه مشخصه های یک خانه را

to each unit.

به هر واحد بدهد.

Habitat would be all about gardens,

پروژه زیست گاه (Habitat) ما تماما درباره باغها،

contact with nature,

و ارتباط با طبیعت،

streets instead of corridors.

و خیابانهایی که بجای راهروها باشند، می بود.

We prefabricated it so we would achieve economy,

آن را پیش ساخت کردیم تا بدین ترتیب به رشد اقتصادی دست یابیم

and there it is almost 50 years later.

و تقریبا ۵۰ سال کشید تا به آنجا برسیم.

It's a very desirable place to live in.

جای بسیار مطلوبی برای زندگی کردن است.

It's now a heritage building,

اکنون آن ساختمان جزء میراث فرهنگی است

but it did not proliferate.

اما تعدادش بیشتر نشد.

In 1973, I made my first trip to China.

در ۱۹۷۳ نخستین سفرم را به چین انجام دادم.

It was the Cultural Revolution.

انقلاب فرهنگى شده بود.

We traveled the country,

كل كشور را سفر كرديم،

met with architects and planners.

با برنامه ریزها و معمارها ملاقات کردیم.

This is Beijing then,

اين پكن در آن زمان است،

not a single high rise building

در پکن یا شانگهای حتی یک ساختمان

in Beijing or Shanghai.

سر به فلک کشیده هم نبود.

Shenzhen didn't even exist as a city.

حتی شانزن هنوز بعنوان یک شهر نبود.

There were hardly any cars.

بندرت ماشین یافت میشد.

Thirty years later,

تا سی سال بعد،

this is Beijing today.

این پکن امروزی است.

This is Hong Kong.

این هنک گنگ امروزی است.

If you're wealthy, you live there,

اگر ثروتمند هستید، آنجا زندگی می کنید،

if you're poor, you live there,

اگر فقیر هستید، آنجا زندگی می کنید،

but high density it is, and it's not just Asia.

اما تراکم بالایی وجود دارد، و فقط آسیا اینطور نیست.

São Paulo, you can travel

در سائوپائولو می توانید

in a helicopter 45 minutes

۴۵ دقیقه با هلیکوپتر بر فراز شهر سفر کنید

seeing those high-rise buildings consume

و شاهد آن دسته از ساختمانهای مرتفعی باشید که

the 19th-century low-rise environment.

تمام محیط کم ارتفاع قرن نوزدهمی را فرا گرفته است.

And with it, comes congestion,

و به همراه آن مصرف گرایی آمد،

and we lose mobility, and so on and so forth.

و ما پویایی را از دست دادیم و چیزهای از این دست.

So a few years ago, we decided to go back

بنابراین چند سال قبل، تصمیم گرفتیم که برگردیم و

and rethink Habitat.

ببینیم که درباره زیستگاه چه باید کرد.

Could we make it more affordable?

آیا می توانستیم آن را مقرون به صرفه کنیم؟

Could we actually achieve this quality of life

آیا می توانستیم به چنان کیفیتی از زندگی

in the densities that are prevailing today?

در این تراکمهای حاکم بر زندگی امروزی دست بیایم؟

And we realized, it's basically about light,

و به این تشخیص رسیدیم، که همه چیز اساسا درباره نور است،

it's about sun, it's about nature,

درباره خورشید و طبیعت است،

it's about fractalization.

دربارهر چند جزی است.

Can we open up the surface of the building

آیا می توانستیم سطح رویه بیرونی ساختمان را بگشاییم

so that it has more contact with the exterior?

تا ارتباط بیشتری با فضای خارج پیدا کند؟

We came up with a number of models:

به یکسری الگو رسیدیم:

economy models, cheaper to build and more compact;

الگوهای اقتصادی که ساختشان ارزانتر و فشرده تر بودند:

membranes of housing

غشاهای خانه سازی

where people could design their own house

جایی که افراد می توانستند خانه خودشان را طراحی کرده

and create their own gardens.

و باغهایشان را خلق کنند.

And then we decided to take New York as a test case,

و سپس تصمیم گرفتیم از نیویورک بعنوان مورد آزمایشی خود استفاده کنیم،

and we looked at Lower Manhattan.

و به منهتن جنوبی نگاه انداختیم.

And we mapped all the building area in Manhattan.

و تمامی محدوده ساختمانی در منتهن را روی نقشه علامتگذاری کردیم.

On the left is Manhattan today:

سمت چپ منتهن امروزی است:

blue for housing, red for office buildings, retail.

آبی برای خانه سازی، قرمز برای ساختمانهای اداری و مغازه های خرده فروشی.

On the right, we reconfigured it:

سمت راست، ترکیب بندی را تغییر دادیم:

the office buildings form the base,

ساختمانهای اداری آن پایین قرار دارد،

and then rising 75 stories above,

و بعد ۷۵ تا طبقه به بالا می رود

are apartments.

که آپارتمان هستند.

There's a street in the air on the 25th level,

در طبقه ۲۵ ام توی هوا یک خیابان است،

a community street.

یک خیابان اجتماعی.

It's permeable.

نفوذ پذیر است.

There are gardens and open spaces

خیابانها و فضای آزاد برای این

for the community,

جامعه وجود دارد.

almost every unit with its own private garden,

تقریبا همه واحدها صاحب باغ خصوصی خودشان هستند

and community space all around.

و البته فضای عمومی هم در اطراف همه شان هست.

And most important, permeable, open.

و از همه مهم تر باز و نفوذپذیر بودنشان است.

It does not form a wall or an obstruction in the city,

دیوار یا مانعی را در شهر شکل نمی دهد،

and light permeates everywhere.

و نور به هم جا رخنه می کند.

And in the last two or three years,

و در طی دو یا سه سال گذشته،

we've actually been, for the first time,

برای نخستین بار به واقع قادر به

realizing the quality of life of Habitat

تشخیص کیفیت زندگی زیستگاه

in real-life projects across Asia.

در پروژه های واقعی زندگی در آسیا بوده ایم.

This in Qinhuangdao in China:

اینجا چینهوانگداو در چین است:

middle-income housing, where there is a bylaw

خانه سازی برای قشر متوسط جامعه، جایی که طبق قانون

that every apartment must receive

هر کدام از آپارتمانها باید سه ساعت

three hours of sunlight.

نور آفتاب دریافت کنند.

That's measured in the winter solstice.

این اندازه گیری طبق انقلابین زمستانی است.

And under construction in Singapore,

و دوباره پروژه در حال ساختی

again middle-income housing, gardens,

برای قشر متوسط در سنگاپور، باغها،

community streets and parks and so on and so forth.

خیابنهای اجتماعی و پارکها و لان و بیسال را داریم.

And Colombo.

و کلمبو.

And I want to touch on one more issue,

و قصد دارم دست روی یک نکته دیگر بگذارم

which is the design of the public realm.

که طراحی قلمرو عمومی است.

A hundred years after we've begun building

صد سال بعد از این که ساختن ساختمانهای بلند را

with tall buildings,

شروع کردیم،

we are yet to understand

تازه باید بفهمیم که

how the tall high-rise building

چطور ساختمانهای سر به فلک کشیده

becomes a building block in making a city,

جزء سازنده ای در ساخت یک شهر می شود،

in creating the public realm.

برای خلق قلمرو اجتماعی.

In Singapore, we had an opportunity:

در سنگاپور، فرصتی بهمان دست داد:

10 million square feet, extremely high density.

۳ میلیون متر مربع، با تراکم بی نهایت بالا.

Taking the concept of outdoor and indoor,

با لحظ کردن مفهوم فضای خارج و داخل،

promenades and parks integrated

پارکها و تفرجگاهها با زندگی فشرده شهری

with intense urban life.

یکپارچه شد.

So they are outdoor spaces and indoor spaces,

در نتیجه فضاهای خارجی و فضاهای داخلی هستند،

and you move from one to the other,

و از یک طرف به طرف دیگر می روید،

and there is contact with nature,

و با طبیعت ارتباط دارد،

and most relevantly, at every level of the structure,

و در هممین رابطه در هر سطحی از بنا

public gardens and open space:

فضای باز و باغهای عمومی هستند.

on the roof of the podium,

روی بام زیر تندیس

climbing up the towers,

برجهایی رو به آسمان رفته اند،

and finally on the roof, the sky park,

و سرانجام روی بام، اسکای پارک (پارک آسمان)

two and a half acres, jogging paths, restaurants,

به مساحت دو ونیم هکتار، مسیرهای پیاده روی و رستورانها

and the world's longest swimming pool.

و طولانی ترین استخر جهان را داریم.

And that's all I can tell you in five minutes.

و این همه آن چیزی بود که توانستم در ۵ دقیقه برایتان بگویم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)