Jason Pontin: Can technology solve our big problems?

Translator: PanaEk Warawit Reviewer: Kanawat Senanan

So, we used to solve big problems.

เราเคยแก้ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ได้มาแล้วนะครับ

On July 21st, 1969,

เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม 1969

Buzz Aldrin climbed out of Apollo 11's lunar module

บัซ อัลดริน (Buzz Aldrin) ไต่ลงจาก ยานสำรวจดวงจันทร์อะพอลโล 11

and descended onto the Sea of Tranquility.

และโรยตัวลงเหยียบ พื้นทะเลแห่งความเงียบสงบบนดวงจันทร์

Armstrong and Aldrin were alone,

ณ ที่นั้นมีเพียงอาร์มสตรองและอัลดรินสองคนเท่านั้น

but their presence on the moon's gray surface

แต่การที่พวกเขาทั้งสอง ยืนอยู่บนพื้นผิวสีเทาของดวงจันทร์

was the culmination of a convulsive, collective effort.

เป็นที่สุดแห่งความพยายามร่วมมือกันอย่างแข็งขัน

The Apollo program was the greatest

โครงการอะพอลโลเป็นการเคลื่อนสรรพกำลัง

peacetime mobilization

ในยามสงบ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

in the history of the United States.

เท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา

To get to the moon, NASA spent

เพื่อการพิชิตดวงจันทร์ นาซ่าได้ใช้เงิน

around 180 billion dollars in today's money,

เทียบเป็นมูลค่าปัจจุบัน ไปประมาณ 180 พันล้านดอลลาร์

or four percent of the federal budget.

คิดเป็น 4 เปอร์เซ็นต์ ของงบประมาณรัฐบาลกลางทั้งหมด

Apollo employed around 400,000 people

โครงการอะพอลโลว่าจ้างพนักงาน 400,000 คน

and demanded the collaboration of 20,000

และร้องขอความร่วมมือ จากมากกว่า 20,000 หน่วยงาน

companies, universities and government agencies.

ไม่ว่าจะเป็นบริษัทเอกชน มหาวิทยาลัย และหน่วยงานของรัฐ

People died, including the crew of Apollo 1.

มีผู้คนต้องเสียชีวิต รวมไปถึงลูกเรือของยานอะพอลโล 1

But before the Apollo program ended,

แต่ก่อนที่โครงการอะพอลโลจะสิ้นสุดลง

24 men flew to the moon.

มนุษย์ 24 คนได้บินไปดวงจันทร์

Twelve walked on its surface, of whom Aldrin,

มีสิบสองคนได้ก้าวลงไปเดินบนผิวดวงจันทร์

following the death of Armstrong last year,

โดยที่ตอนนี้ อัลดริน ถือเป็นผู้ที่มีอายุมากที่สุด

is now the most senior.

ภายหลังจากการเสียชีวิตของอาร์มสตรองเมื่อปีที่แล้ว

So why did they go?

แล้ว พวกเขาไปดวงจันทร์กันทำไมล่ะ?

They didn't bring much back:

พวกเขาไม่ได้เอาอะไรกลับมามากนัก

841 pounds of old rocks,

มีก้อนหินเก่าๆ จำนวน 841 ปอนด์

and something all 24 later emphasized --

และอะไรบางอย่างที่นักบินทั้ง 24 คนได้กล่าวถึง

a new sense of the smallness

ความรู้สึกต่ำต้อยกระจิดริด

and the fragility of our common home.

และความเปราะบางของโลกเรา

Why did they go? The cynical answer is they went

แล้วพวกเขาไปกันทำไม? คำตอบแบบถากถางหน่อยก็คือ

because President Kennedy wanted to show

พวกเขาไปเพียงเพราะว่า ประธานาธิปดีเคเนดี้ต้องการที่จะอวด

the Soviets that his nation had the better rockets.

พวกโซเวียตให้เห็นว่า ประเทศของเขามีจรวดที่ดีกว่าเท่านั้นเอง

But Kennedy's own words at Rice University in 1962

แต่คำพูดของเคเนดี้เอง ปราศรัยไว้ที่ มหาวิทยาลัยไรซ์ (Rice University) ปี 1962

provide a better clue.

ดูเหมือนจะให้คำอธิบายได้ดีกว่านั้น

(Video) John F. Kennedy: But why, some say, the moon?

(วิดีโอ) จอห์น เอฟ. เคเนดี้: หลายคนถามว่า ทำไมถึงเป็นดวงจันทร์?

Why choose this as our goal?

ทำไมถึงเลือกดวงจันทร์เป็นเป้าหมายของเรา?

And they may well ask,

ความจริงพวกเขาก็อาจจะถามเช่นกันว่า

why climb the highest mountain?

ทำไมถึงได้ไต่ยอดเขาที่สูงที่สุดล่ะ?

Why, 35 years ago, fly the Atlantic?

ทำไมเมื่อ 35 ปีที่แล้ว ถึงบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก?

Why does Rice play Texas?

ทำไมทีมไรซ์เล่นแข่งกับทีมเท็กซัส?

We choose to go to the moon.

เราเลือกที่จะไปดวงจันทร์

We choose to go to the moon.

เราเลือกที่จะไปดวงจันทร์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We choose to go to the moon in this decade,

เราเลือกที่จะไปดวงจันทร์ภายในทศวรรษนี้

and do the other things,

และทำอะไรอีกหลายๆ อย่าง

not because they are easy, but because they are hard.

ไม่ใช่เพราะสิ่งเหล่านั้นมันง่าย แต่เป็นเพราะมันยาก

Jason Pontin: To contemporaries,

เจสัน พอนติน (Justin Pontin): สำหรับคนร่วมสมัยนั้นแล้ว

Apollo wasn't only a victory of West over East

โครงการอะพอลโลไม่ได้เป็นเพียงแค่ ชัยชนะของฝั่งตะวันตก

in the Cold War.

เหนือฝั่งตะวันออกในช่วงสงครามเย็นเท่านั้น

At the time, the strongest emotion

ในเวลานั้น อารมณ์ความรู้สึกที่เข้มข้นที่สุด

was of wonder

คือความประหลาดใจ

at the transcendent powers of technology.

ในพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของเทคโนโลยี

They went because it was a big thing to do.

พวกเขาไปดวงจันทร์เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่

Landing on the moon occurred in the context

การลงจอดบนดวงจันทร์เกิดขึ้นได้ ท่ามกลางบริบท

of a long series of technological triumphs.

ของชัยชนะทางเทคโนโลยีหลายอย่างรวมกัน

The first half of the 20th century produced

ช่วงแรกของศตวรรษที่ 20 ได้มีการสร้าง

the assembly line and the airplane,

สายการผลิตและเครื่องบิน

penicillin and a vaccine for tuberculosis.

ยาเพนิซิลลินและวัคซีนสำหรับวัณโรค

In the middle years of the century,

ในช่วงกลางๆ ของศตวรรษ

polio was eradicated and smallpox eliminated.

โรคโปลิโอได้ถูกกำจัดจนหมดสิ้นรวมถึงไข้ทรพิษด้วย

Technology itself seemed to possess

ในส่วนของเทคโนโลยีเอง ก็ดูเหมือนจะมีสิ่งที่

what Alvin Toffler in 1970

อัลวิน ทอฟเลอร์ (Alvin Toffler) เรียกไว้ในปี 1970

called "accelerative thrust."

ว่า "แรงผลักดันในอัตราเร่ง" (Accelerative Thrust)

For most of human history,

เกือบตลอดช่วงประวัติศาสตร์ของมนุษย์

we could go no faster than a horse

เราไม่สามารถเดินทางได้เร็วไปกว่าม้า

or a boat with a sail,

หรือเรือใบ

but in 1969, the crew of Apollo 10

แต่ในปี 1969 ลูกเรือของยานอะพอลโล 10

flew at 25,000 miles an hour.

ทะยานบินไปด้วยความเร็ว 25,000 ไมล์ต่อชั่วโมง

Since 1970, no human beings

นับตั้งแต่ปี 1972 เป็นต้นมา ไม่มีมนุษย์คนใด

have been back to the moon.

ได้กลับไปเหยียบดวงจันทร์อีก

No one has traveled faster than the crew

ไม่มีใครเคยได้เดินทางไปด้วยความเร็วมากกว่า

of Apollo 10,

ลูกเรือของยานอะพอลโล 10

and blithe optimism about technology's powers

แล้วความชื่นชมในพลังของเทคโนโลยี

has evaporated

ก็ค่อยๆ จางหายไป

as big problems we had imagined technology would solve,

เมื่อปัญหาใหญ่ๆที่เราเคยหวังว่าเทคโนโลยีจะช่วยแก้ได้

such as going to Mars,

อาทิเช่น การเดินทางไปดาวอังคาร

creating clean energy, curing cancer,

การสร้างพลังงานที่สะอาด การรักษาโรคมะเร็ง

or feeding the world have come to seem

หรือเยียวยาความหิวโหยในโลก ก็ดูเหมือนว่า

intractably hard.

จะยากเย็นแสนเข็ญเสียเหลือเกิน

I remember watching the liftoff of Apollo 17.

ผมยังจำได้ตอนที่ดูการปล่อยยานอะพอลโล 17

I was five years old,

ตอนนั้นผมอายุ 5 ขวบ

and my mother told me not to stare

และแม่ผมบอกว่าอย่าจ้องมองดู

at the fiery exhaust of a Saturn V rocket.

ประกายไอพ่นที่ร้อนแรงจากจรวดแซทเทิร์น 5

I vaguely knew this was to be the last

ผมรู้เพียงรางๆ ว่านี่เป็น

of the moon missions,

การเดินทางสู่ดวงจันทร์ภาระกิจสุดท้าย

but I was absolutely certain there would be

แต่ผมเชื่อมั่นเป็นอย่างมากว่า ในช่วงชีวิตผม

Mars colonies in my lifetime.

จะได้เห็นอาณานิคมบนดาวอังคารอย่างแน่นอน

So "Something happened

ดังนั้นแล้ว "เกิดอะไรบางอย่างขึ้น

to our capacity to solve big problems with technology"

กับความสามารถของเราที่จะแก้ปัญหา ที่ยิ่งใหญ่ด้วยเทคโนโลยี"

has become a commonplace.

สิ่งนี้ได้กลายเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้ว

You hear it all the time.

คุณได้ยินได้ฟังมันอยู่ตลอดเวลา

We've heard it over the last two days here at TED.

เราได้ยินมันอีกหลายครั้ง ในช่วงสองวันที่ผ่านมาในงาน TED นี้

It feels as if technologists have diverted us

รู้สึกเหมือนกับว่า เหล่านักเทคโนโลยีทั้งหลาย กำลังเบี่ยงเบนความสนใจเรา

and enriched themselves with trivial toys,

และทำให้ตัวเองร่ำรวยขึ้นด้วยของเล่นเล็กๆ น้อยๆ

with things like iPhones and apps and social media,

ด้วยสิ่งของอย่างไอโฟน และแอพ และเครือข่ายสังคม

or algorithms that speed automated trading.

หรืออัลกอริทึมที่เพิ่มความเร็วในการซื้อขายอัตโนมัติ

There's nothing wrong with most of these things.

สิ่งของเหล่านี้ โดยมากแล้วไม่ได้มีอะไรเสียหายเลย

They've expanded and enriched our lives.

มันช่วยขยายและเพิ่มความสุขให้ชีวิตเรา

But they don't solve humanity's big problems.

แต่มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ

What happened?

เกิดอะไรขึ้น?

So there is a parochial explanation in Silicon Valley,

มีคำอธิบายอยู่ในวงแคบๆ ในซิลิคอนวัลเลย์

which admits that it has been funding less ambitious companies

ซึ่งได้ยอมรับว่า พวกเขาให้เงินสนับสนุนบริษัท ที่ทะเยอทะยานน้อยลง

than it did in the years when it financed

กว่าเมื่อสมัยที่พวกเขาให้การสนับสนุนบริษัทอย่าง

Intel, Microsoft, Apple and Genentech.

อินเทล (Intel) ไมโครซอฟต์ (Microsoft) แอปเปิล (Apple) จีเนนเทค (Genetech)

Silicon Valley says the markets are to blame,

ซิลิคอนวัลเลย์ต่างก็โทษตลาดทุน

in particular the incentives that venture capitalists

โดยเฉพาะผลตอบแทนที่จูงใจให้นักลงทุน

offer to entrepreneurs.

ช่วยสนับสนุนเหล่าผู้ประกอบการ

Silicon Valley says that venture investing

ซิลิคอนวัลเลย์อ้างว่า เหล่านักลงทุนพากันเปลี่ยน

shifted away from funding transformational ideas

จากการให้เงินสนับสนุนไอเดีย ที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่

and towards funding incremental problems

มาเป็นการสนับสนุนการแก้ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ

or even fake problems.

หรือแม้กระทั่งปัญหาปลอมๆ

But I don't think that explanation is good enough.

แต่ผมเองไม่คิดว่า คำอธิบายนั้นดีเพียงพอ

It mostly explains what's wrong with Silicon Valley.

มันแค่อธิบายความผิดพลาดของซิลิคอนวัลเลย์

Even when venture capitalists were at their most

แม้แต่ในช่วงที่กลุ่มนักลงทุนเต็มใจ ที่จะลงทุนด้วยความเสี่ยงที่สุด

risk-happy, they preferred small investments,

พวกเขาก็ยังคงต้องการที่จะลงทุนเพียงจำนวนเล็กน้อย

tiny investments that offered an exit within 10 years.

การลงทุนเล็กน้อยที่เสนอทางออกให้ภายใน 10 ปี

V.C.s have always struggled

เหล่านักลงทุนต่างก็มักจะหลีกเลี่ยงเพราะไม่สามารถ

to invest profitably in technologies such as energy

ลงทุนให้มีกำไรได้ ในเทคโนโลยีอย่างเช่น พลังงาน

whose capital requirements are huge

ซึ่งต้องการการลงทุนเริ่มต้นเป็นจำนวนเงินมหาศาล

and whose development is long and lengthy,

และต้องใช้เวลาและขั้นตอนการพัฒนาอย่างยาวนาน

and V.C.s have never, never funded the development

และกลุ่มนักลงทุนก็ไม่เคยที่จะให้เงินสนับสนุน

of technologies meant to solve big problems

การพัฒนาเทคโนโลยีที่จะแก้ปัญหาขนาดใหญ่

that possess no immediate commercial value.

โดยไม่มีผลประโยชน์ทางการค้าในระยะสั้นมาก่อน

No, the reasons we can't solve big problems

ไม่ใช่หรอกครับ เหตุผลที่เราไม่สามารถแก้ปัญหาใหญ่ได้

are more complicated and more profound.

มันมีความซับซ้อน และลึกซึ้งมากกว่านั้น

Sometimes we choose not to solve big problems.

บางครั้ง เราเลือกเองที่จะไม่แก้ปัญหาขนาดใหญ่

We could go to Mars if we want.

เราน่าจะสามารถไปดาวอังคารได้ ถ้าเราต้องการ

NASA even has the outline of a plan.

นาซ่าเองก็ถึงกับมีการวางโครงแผนการเอาไว้

But going to Mars would follow a political decision

แต่การไปดาวอังคารจะต้องเกิด จากการตัดสินใจทางการเมือง

with popular appeal, and that will never happen.

ที่ได้รับการสนับสนุนของคนส่วนใหญ่ ซึ่งนั่นจะไม่เกิดขึ้น

We won't go to Mars, because everyone thinks

เราจึงจะไม่ไปดาวอังคารกัน เพราะทุกๆ คนต่างก็คิดว่า

there are more important things

มันยังมีเรื่องอื่นๆ ที่สำคัญกว่า

to do here on Earth.

ที่จะต้องทำบนโลกนี้

Sometimes, we can't solve big problems

บางครั้ง เราก็ไม่สามารถแก้ปัญหาขนาดใหญ่ได้

because our political systems fail.

เพียงเพราะว่าระบบการเมืองของเราล้มเหลว

Today, less than two percent

ทุกวันนี้ มีปริมาณการใช้พลังงานของโลก

of the world's energy consumption

เพียงไม่ถึงสองเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ที่ได้มาจาก

derives from advanced, renewable sources

แหล่งพลังงานทดแทนที่ก้าวหน้า อย่างเช่น

such as solar, wind and biofuels,

พลังงานแสงอาทิตย์ พลังงานลม หรือเชื้อเพลิงชีวภาพ

less than two percent,

ไม่ถึงสองเปอร์เซ็นต์

and the reason is purely economic.

และเหตุผลก็เป็นเรื่องของเศรษฐศาสตร์ล้วนๆ เลย

Coal and natural gas are cheaper

ถ่านหินและก๊าซธรรมชาติ มีราคาถูกกว่า

than solar and wind,

พลังงานจากแสงอาทิตย์และลม

and petroleum is cheaper than biofuels.

และพลังงานจากปิโตรเลียม ก็ราคาถูกกว่าเชื้อเพลิงชีวภาพ

We want alternative energy sources

เราต้องการแหล่งพลังงานทางเลือก

that can compete on price. None exist.

ที่สามารถแข่งขันทางด้านราคาได้ ซึ่งตอนนี้ไม่มีเลย

Now, technologists, business leaders

ตอนนี้ ทั้งนักเทคโนโลยี ผู้นำทางธุรกิจ

and economists all basically agree

และนักเศรษฐศาสตร์ต่างก็เห็นพ้องต้องกัน

on what national policies and international treaties

ว่านโยบายของชาติและสนธิสัญญาระหว่างประเทศ

would spur the development of alternative energy:

แบบไหน ที่จะช่วยกระตุ้น การพัฒนาแหล่งพลังงานทางเลือก

mostly, a significant increase in energy

นั่นก็คือ การลงทุนเพิ่มขึ้นอย่างมาก

research and development,

ของการวิจัยและพัฒนาทางด้านพลังงาน

and some kind of price on carbon.

และการเพิ่มราคาขึ้นมาบ้างของเชื้อเพลิงถ่านหิน

But there's no hope in the present political climate

แต่ในสภาวการณ์ทางการเมืองปัจจุบัน

that we will see U.S. energy policy

มันไม่มีหวังเลยที่จะเห็นสิ่งเหล่านั้น ในนโยบายพลังงานของสหรัฐ

or international treaties that reflect that consensus.

หรือในสนธิสัญญาระหว่างประเทศ ที่จะสอดคล้องกับแนวทางดังกล่าว

Sometimes, big problems that had seemed technological

บางครั้ง ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ ที่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาเชิงเทคนิค

turn out not to be so.

กลับกลายเป็นว่า มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

Famines were long understood to be caused

ทุพภิกขภัย เคยถูกเข้าใจไปว่าเกิดมาจาก

by failures in food supply.

ความล้มเหลวในการจัดหาอาหาร

But 30 years of research have taught us

แต่ผลการวิจัยยาวนานถึง 30 ปี ได้สอนให้เรารู้ว่า

that famines are political crises

ภาวะทุพภิกขภัยเกิดจากวิกฤตการณ์ทางการเมือง

that catastrophically affect food distribution.

ที่ส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อการกระจายอาหาร

Technology can improve things like crop yields

ในขณะที่เทคโนโลยีสามารถปรับปรุงผลการเพาะปลูก

or systems for storing and transporting food,

หรือสร้างระบบจัดเก็บหรือขนส่งอาหารให้ดีขึ้นได้

but there will be famines so long as there are bad governments.

แต่จะยังคงมีภาวะอดอยากขาดอาหารอยู่ ตราบใดที่ยังมีรัฐบาลที่เลวร้าย

Finally, big problems sometimes elude solution

และสุดท้ายแล้ว การที่บางครั้งเราไม่มีทางออก สำหรับปัญหาขนาดใหญ่

because we don't really understand the problem.

ก็เป็นเพราะว่าเราไม่ได้เข้าใจถึงปัญหาที่แท้จริง

President Nixon declared war on cancer in 1971,

ประธานาธิปดีนิกสัน ได้ประกาศสงคราม กับโรคมะเร็งเมื่อปี 1971

but we soon discovered

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เราก็ค้นพบว่า

there are many kinds of cancer,

มะเร็งมีอยู่มากมายหลายประเภท

most of them fiendishly resistant to therapy,

โดยส่วนใหญ่แล้วมักจะดื้อด้านทนทานต่อการรักษา

and it is only in the last 10 years

และเพียงแค่ในช่วง 10 ปีหลังนี้เอง

that effective, viable therapies

ที่วิธีการรักษาที่ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพและได้ผล

have come to seem real.

ถึงจะเริ่มเห็นผลเป็นรูปธรรมมากขึ้น

Hard problems are hard.

ปัญหาที่ยิ่งใหญ่นั้นยากที่จะแก้

It's not true that we can't solve big problems through technology.

มันไม่เป็นความจริงที่ว่า เราไม่สามารถ แก้ไขปัญหาใหญ่ๆ ได้ด้วยเทคโนโลยี

We can, we must, but these four elements

เราทำได้ เราจะต้องทำ แต่องค์ประกอบสำคัญ

must all be present:

สี่ประการเหล่านี้ จะต้องมีพร้อมก่อน กล่าวคือ

Political leaders and the public

ผู้นำทางการเมืองและสาธารณชนทั้งหลาย

must care to solve a problem;

จะต้องใส่ใจและจริงใจที่จะแก้ไขปัญหาเหล่านั้น

institutions must support its solution;

หน่วยงานสถาบันต่างๆ จะต้องสนับสนุนทางแก้ปัญหา

It must really be a technological problem;

มันจะต้องเป็นปัญหาทางเทคนิคจริงๆ

and we must understand it.

และเราจะต้องเข้าใจกับปัญหานั้นอย่างแท้จริง

The Apollo mission,

โครงการอะพอลโล

which has become a kind of metaphor

ซึ่งได้กลายมาเป็นบรรทัดฐานของ

for technology's capacity to solve big problems,

ความสามารถทางเทคโนโลยีที่จะแก้ปัญหาขนาดใหญ่

met these criteria.

ซึ่งมีองค์ประกอบทั้งสี่อย่างนี้ครบถ้วน

But it is an irreproducible model for the future.

แต่นั่นก็กลายเป็นโมเดลที่ไม่สามารถทำซ้ำได้ในอนาคต

It is not 1961.

นี่ไม่ใช่ปี 1961

There is no galvanizing contest like the Cold War,

ไม่มีแรงกระตุ้นที่จะแข่งขันกันอย่างในช่วงสงครามเย็นอีกต่อไป

no politician like John Kennedy

ไม่มีนักการเมืองอย่างจอห์น เคเนดี้

who can heroize the difficult and the dangerous,

ผู้ซึ่งสามารถผลักดันเรื่องที่ยากและอันตรายได้

and no popular science fictional mythology

ไม่มีเรื่องลึกลับทางวิทยาศาสตร์ ที่กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็น

such as exploring the solar system.

อย่างการสำรวจระบบสุริยะจักรวาลอีกต่อไป

Most of all, going to the moon

และท้ายที่สุดแล้ว การเดินทางไปดวงจันทร์

turned out to be easy.

กลายเป็นว่า มันก็ไม่ได้ยากเย็นซักเท่าไหร่เลย

It was just three days away.

มันอยู่ห่างออกไปเพียงแค่ 3 วันเท่านั้นเอง

And arguably it wasn't even solving

และอาจจะเถียงกันได้ว่า มันไม่ได้ช่วยแก้ไข

much of a problem.

ปัญหาอะไรจริงๆ ได้ซักอย่างเลย

We are left alone with our day,

เราถูกปล่อยเอาไว้ให้โดดเดี่ยวในช่วงเวลาของเราเอง

and the solutions of the future will be harder won.

และทางแก้ปัญหาสำหรับอนาคตก็ดูเหมือน จะยิ่งยากลำบากขึ้นอีก

God knows, we don't lack for the challenges.

พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ เรายังคงมีความท้าทาย ให้เผชิญอีกมากเหลือเกิน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)