Caroline Casey: Looking past limits

Translator: Nean Sonthivanich Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Can any of you

จำกันได้ไหมคะ

remember what you wanted to be

ว่าพวกคุณเคยอยากเป็นอะไร

when you were 17?

ตอนอายุ 17

Do you know what I wanted to be?

รู้มั้ยคะว่าฉันอยากเป็นอะไร

I wanted to be a biker chick.

ฉันอยากเป็นสาวนักซิ่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I wanted to race cars,

ฉันอยากแข่งรถ

and I wanted to be a cowgirl,

และฉันก็อยากเป็นคาวบอย

and I wanted to be Mowgli from "The Jungle Book."

และก็เมาคลีลูกหมาป่าจากเรื่อง "เดอะ จังเกิล บุ๊ค"

Because they were all about being free,

เพราะพวกเขาเหล่านั้นล้วนมีอิสระ

the wind in your hair -- just to be free.

มีอิสระราวกับสายลม

And on my seventeenth birthday,

และในวันเกิดอายุ 17 ปีของฉัน

my parents, knowing how much I loved speed,

พ่อแม่ของฉันรู้ว่าฉันรักความเร็วแค่ไหน

gave me one driving lesson

พวกเขาส่งฉันไปเรียนขับรถ

for my seventeenth birthday.

สำหรับวันเกิดปีที่ 17 ของฉัน

Not that we could have afforded I drive,

ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะให้ฉันขับรถได้หรอก

but to give me the dream of driving.

แต่มันเป็นการทำให้ฉันมีความฝันที่จะขับรถ

And on my seventeenth birthday,

ในวันเกิดปีนั้น

I accompanied my little sister

ฉันออกไปกับน้องสาว

in complete innocence,

โดยที่ไม่รู้อะไรเลย

as I always had all my life --

เหมือนที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนตลอดชีวิตของฉัน

my visually impaired sister --

น้องสาวที่มีปัญหาด้านการมองเห็น

to go to see an eye specialist.

เราไปหาหมอตาด้วยกัน

Because big sisters

เพราะพี่สาว

are always supposed to support their little sisters.

ควรจะช่วยเหลือน้องสาวอยู่เสมอ

And my little sister wanted to be a pilot --

น้องของฉันอยากเป็นนักบิน

God help her.

พระเจ้าช่วยเธอเถอะ

So I used to get my eyes tested

ฉันก็เลยตรวจตาไปด้วยเลย

just for fun.

ตรวจเล่นๆ แบบไม่จริงจัง

And on my seventeenth birthday,

และในวันเกิดปีนั้น

after my fake eye exam,

หลังจากการตรวจตาหลอกๆไปแล้ว

the eye specialist just noticed it happened to be my birthday.

คุณหมอบังเอิญทราบว่าเป็นวันเกิดของฉัน

And he said, "So what are you going to do to celebrate?"

เขาพูดว่า "วันนี้เธอจะฉลองวันเกิดยังไงล่ะ"

And I took that driving lesson,

และฉันก็เอาใบลงทะเบียนเรียนขับรถออกมา

and I said, "I'm going to learn how to drive."

แล้วฉันตอบว่า ฉันจะไปเรียนขับรถ

And then there was a silence --

หลังจากนั้น ทุกคนเงียบ

one of those awful silences

มันเป็นความเงียบแบบที่ว่า

when you know something's wrong.

เวลามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

And he turned to my mother,

เขาหันไปถามแม่ของฉัน

and he said, "You haven't told her yet?"

"ยังไม่เคยบอกเธอหรือครับ"

On my seventeenth birthday,

วันเกิดปีที่ 17 ของฉัน

as Janis Ian would best say,

อย่างที่แจนิส เอียนพูด

I learned the truth at 17.

ฉันรู้ความจริงเมื่ออายุ 17

I am, and have been since birth,

ว่าตลอดชีวิตของฉัน ตั้งแต่แรกเกิด ฉัน...

legally blind.

เป็นคนตาบอดตามกฎหมาย

And you know,

คุณดูสิ

how on earth did I get to 17

ฉันโตมาจนอายุ 17 ได้ยังไง

and not know that?

โดยที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย

Well, if anybody says country music isn't powerful,

ถ้ามีคนพูดว่าเพลงคันทรี่เป็นเพลงที่ไม่มีพลัง

let me tell you this:

ฉันจะบอกให้ว่า

I got there

ฉันผ่านมาได้

because my father's passion for Johnny Cash

เพราะความคลั่งไคล้จอห์นนี่ แคช ของพ่อของฉัน

and a song, "A Boy Named Sue."

และเพลง "เด็กผู้ชายชื่อซู"

I'm the eldest of three. I was born in 1971.

ฉันแก่ที่สุดในพี่น้องสามคน ฉันเกิดเมื่อปี 1971

And very shortly after my birth,

หลังจากที่ฉันเกิดไม่นาน

my parents found out I had a condition called ocular albinism.

พ่อแม่ของฉันพบว่าฉันเป็นโรคตาเผือก

And what the hell does that mean to you?

มันหมายความว่ายังไงรู้ไหม

So let me just tell you, the great part of all of this?

ฉันจะบอกคุณสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของมัน

I can't see this clock and I can't see the timing,

ฉันมองไม่เห็นนาฬิกาเรือนนี้ ฉันไม่รู้เวลา

so holy God, woohoo! (Laughter)

วู้ฮู

I might buy some more time.

ฉันจะมีเวลาเท่าไหร่ก็ได้

But more importantly, let me tell you --

แต่ที่สำคัญกว่านั้น

I'm going to come up really close here. Don't freak out, Pat.

ฉันจะเข้าไปใกล้ๆ นะ อย่าตกใจล่ะ แพท

Hey.

นี่

See this hand?

เห็นมือนี่ไหม

Beyond this hand is a world of Vaseline.

ผ่านมือนี้ไปเป็นโลกของวาสลีน

Every man in this room, even you, Steve,

ผู้ชายทุกคนในห้องนี้ รวมถึงคุณด้วย สตีฟ

is George Clooney.

คือจอร์จ คลูนีย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And every woman, you are so beautiful.

และผู้หญิงทุกคน คุณสวยมาก

And when I want to look beautiful, I step three feet away from the mirror,

เวลาที่ฉันอยากสวย ฉันจะก้าวถอยจากกระจกไปสามก้าว

and I don't have to see these lines etched in my face

แล้วฉันก็จะมองไม่เห็นริ้วรอยบนใบหน้า

from all the squinting I've done all my life

ที่เกิดจากการหยีตามาตลอดชีวิตของฉัน

from all the dark lights.

จากแสงอันมืดมิด

The really strange part is

สิ่งที่ประหลาดมากก็คือ

that, at three and a half, just before I was going to school,

ตอนฉันอายุสามขวบครึ่ง ก่อนเข้าโรงเรียน

my parents made a bizarre, unusual

พ่อแม่ของฉันตัดสินใจอย่างแปลกประหลาด

and incredibly brave decision.

และกล้าหาญในขณะเดียวกัน

No special needs schools.

ว่าไม่เอาโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษ

No labels.

จะไม่มีการตีตรา

No limitations.

ไม่มีขีดจำกัด

My ability and my potential.

ความสามารถของฉัน

And they decided to tell me

พวกเขาตัดสินใจบอกฉันว่า

that I could see.

ฉันมองเห็นได้

So just like Johnny Cash's Sue,

ก็เหมือนกับซู ของจอห์นนี่แคช

a boy given a girl's name,

เด็กผู้ชายที่มีชื่อแบบเด็กผู้หญิง

I would grow up and learn from experience

ฉันเติบโตและเรียนรู้จากประสบการณ์

how to be tough and how to survive,

ทำให้ฉันแกร่งกล้าและเอาตัวรอดได้

when they were no longer there to protect me,

ในเวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่ปกป้องฉันอีกต่อไป

or just take it all away.

และฉันผ่านทุกสิ่งมาได้

But more significantly,

แต่สำคัญกว่านั้น

they gave me the ability

พวกเขาให้ความสามารถ

to believe,

ที่จะเชื่อมั่นแก่ฉัน

totally, to believe that I could.

เชื่ออย่างแน่วแน่ว่าฉันทำได้

And so when I heard that eye specialist

ดังนั้นเมื่อฉันได้ยินคุณหมอ

tell me all the things, a big fat "no,"

บอกความจริงทุกอย่าง ที่ฉันไม่เชื่อว่าจริง

everybody imagines I was devastated.

ทุกคนคิดว่าฉันจะช็อค

And don't get me wrong, because when I first heard it --

แต่เมื่อตอนที่ฉันได้ยินเขาพูด

aside from the fact that I thought he was insane --

นอกจากที่ฉันคิดว่าเขาบ้าแล้ว

I got that thump in my chest,

ฉันรู้สึกถึงแรงสะเทือนในอก

just that "huh?"

แบบว่า "หา"

But very quickly I recovered. It was like that.

แต่ฉันก็กลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว แค่นั้น

The first thing I thought about was my mom,

สิ่งแรกที่ฉันคิดถึงคือแม่ของฉัน

who was crying over beside me.

กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ

And I swear to God, I walked out of his office,

และฉันสาบานต่อพระเจ้า ฉันเดินออกไปจากคลินิก

"I will drive. I will drive.

"ฉันจะขับรถ ฉันจะขับรถ

You're mad. I'll drive. I know I can drive."

คุณบ้าไปแล้วเหรอ ฉันรู้ว่าฉันขับรถได้"

And with the same dogged determination

ด้วยความมุ่งมั่นแบบที่ฉันมีมาตลอด

that my father had bred into me since I was such a child --

ที่พ่อได้ปลูกฝังให้ฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ

he taught me how to sail,

เขาสอนให้ฉันแล่นเรือ

knowing I could never see where I was going, I could never see the shore,

โดยที่รู้ว่า ฉันจะมองไม่เห็นว่าฉันไปทางไหน ฉันจะไม่มีวันเห็นชายหาด

and I couldn't see the sails, and I couldn't see the destination.

และฉันจะไม่เห็นผ้าใบเรือ ฉันจะไม่เห็นปลายทาง

But he told me to believe

แต่เขาบอกให้ฉันเชื่อมั่น

and feel the wind in my face.

และสัมผัสลมที่ปะทะหน้าของฉัน

And that wind in my face made me believe

และสายลมนั้นทำให้ฉันเชื่อ

that he was mad and I would drive.

ว่าคุณหมอพูดไม่จริง และฉันจะขับรถได้

And for the next 11 years,

และ 11 ปีหลังจากนั้น

I swore nobody would ever find out that I couldn't see,

ฉันสาบานได้ว่าไม่มีคนรู้ว่าฉันมองไม่เห็น

because I didn't want to be a failure,

เพราะฉันไม่อยากให้มันกลายเป็นความล้มเหลว

and I didn't want to be weak.

ฉันไม่อยากอ่อนแอ

And I believed I could do it.

และฉันก็เชื่อว่าฉันทำได้

So I rammed through life as only a Casey can do.

ฉันผ่านชีวิตมาแบบที่เคซีย์เท่านั้นจะผ่านมาได้

And I was an archeologist, and then I broke things.

ฉันเคยเป็นนักโบราณคดี แล้วฉันก็ทำของเสียหาย

And then I managed a restaurant, and then I slipped on things.

ฉันบริหารภัตตาคาร แล้วฉันก็ทำของเสียหาย

And then I was a masseuse. And then I was a landscape gardener.

แล้วฉันก็เป็นหมอนวด เป็นนักทำสวน

And then I went to business school.

แล้วฉันก็ไปเรียนโรงเรียนธุรกิจ

And you know, disabled people are hugely educated.

คนพิการมากมายได้รับการศึกษาสูงมาก

And then I went in and I got a global consulting job with Accenture.

ฉันเข้าไปเรียน แล้วฉันก็ได้งานเป็นที่ปรึกษากับบริษัทคอนเซาลติ้งใหญ่ยักษ์ของอเมริกา

And they didn't even know.

แล้วพวกเขาก็ไม่รู้ว่าฉันมองไม่เห็น

And it's extraordinary

มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์

how far belief can take you.

ว่าความเชื่อมันจะพาฉันมาได้ไกลขนาดนี้

In 1999,

ในปี 1999

two and a half years into that job,

หลังจากทำงานมาได้สองปีครึ่ง

something happened.

ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

Wonderfully, my eyes decided, enough.

ดวงตาของฉัน

And temporarily,

เป็นการชั่วคราวเท่านั้น

very unexpectedly,

แต่ฉันไม่ได้คาดคิดไว้

they dropped.

ตาของฉันตก ปิดลงมา

And I'm in one of the most competitive environments in the world,

แล้วฉันก็อยู่ในสภาพแวดล้อมซึ่งแข่งขันกันมากที่สุดในโลก

where you work hard, play hard, you gotta be the best, you gotta be the best.

เมื่อคุณเต็มที่กับการทำงาน การพักผ่อน คุณต้องทำให้ดีที่สุด

And two years in,

หลังการทำงานมาสองปี

I really could see very little.

ฉันมองเห็นได้น้อยมากจริง ๆ

And I found myself in front of an HR manager

ฉันไปหาผู้จัดการแผนกบุคคล

in 1999,

ในปี 1999

saying something I never imagined that I would say.

เพื่อพูดสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะพูด

I was 28 years old.

ฉันอายุ 28 ปี

I had built a persona all around what I could and couldn't do.

ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรได้หรือไม่ได้

And I simply said,

ฉันพูดว่า

"I'm sorry.

ขอโทษค่ะ

I can't see, and I need help."

ฉันมองไม่เห็น และฉันต้องการความช่วยเหลือ"

Asking for help can be incredibly difficult.

การขอความช่วยเหลือบางครั้งก็ยากมาก

And you all know what it is. You don't need to have a disability to know that.

พวกคุณรู้ใช่ไหม คุณไม่ต้องพิการถึงจะรู้

We all know how hard it is

เราทุกคนรู้ว่ามันยากแค่ไหน

to admit weakness and failure.

ที่จะยอมรับความอ่อนแอและความล้มเหลว

And it's frightening, isn't it?

และมันก็น่ากลัวใช่ไหม

But all that belief had fueled me so long.

แต่ด้วยความเชื่อที่เป็นพลังให้ฉันมาตลอดเวลา

And can I tell you, operating in the sighted world when you can't see,

แล้วฉันก็บอกคุณได้เลยว่า การใช้ชีวิตในโลกโดยมองไม่เห็น

it's kind of difficult -- it really is.

มันยากจริง ๆ

Can I tell you, airports are a disaster.

สนามบินกลายเป็นหายนะ

Oh, for the love of God.

จริง ๆ ค่ะ

And please, any designers out there?

มีคนไหนเป็นนักออกแบบมั้ยคะ

OK, designers, please put up your hands, even though I can't even see you.

ช่วยยกมือขึ้นด้วยค่ะ ถึงแม้ฉันจะมองไม่เห็นคุณ

I always end up in the gents' toilets.

ฉันมักจะหลงเข้าไปในห้องน้ำผู้ชายเสมอ ๆ

And there's nothing wrong with my sense of smell.

การดมกลิ่นของฉันปกติดีค่ะ

But can I just tell you,

แต่ว่าฉันอยากบอกคุณว่า

the little sign for a gents' toilet or a ladies' toilet

สัญลักษณ์ห้องน้ำหญิง ชาย

is determined by a triangle.

สำหรับฉันเป็นแค่ป้ายรูปสามเหลี่ยม

Have you ever tried to see that

คุณลองคิดดูค่ะว่า

if you have Vaseline in front of your eyes?

ถ้ามีวาสลีนมาเคลือบตาคุณอยู่

It's such a small thing, right?

มันแทบจะแยกกันไม่ออกเลย

And you know how exhausting it can be

และคุณก็รู้ว่ามันเหนื่อยมาก

to try to be perfect when you're not,

ที่จะพยายามทำตัวให้เพอร์เฟค ในเมื่อความจริงมันไม่ใช่

or to be somebody that you aren't?

หรือพยายามเป็นบางอย่างที่คุณไม่ได้เป็น

And so after admitting I couldn't see to HR,

หลังจากที่ฉันบอกกับฝ่ายบุคคลว่าฉันมองไม่เห็น

they sent me off to an eye specialist.

เขาให้ฉันไปหาผู้เชี่ยวชาญด้านตา

And I had no idea that this man was going to change my life.

ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าชายคนนี้จะเปลี่ยนชีวิตฉัน

But before I got to him, I was so lost.

ก่อนหน้านั้น ฉันสับสนมาก

I had no idea who I was anymore.

ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร

And that eye specialist, he didn't bother testing my eyes.

และผู้เชี่ยวชาญคนนั้นไม่แม้แต่จะตรวจตาของฉัน

God no, it was therapy.

มันคือการรักษา

And he asked me several questions,

คำถามที่เขาถามฉัน

of which many were, "Why?

หลายคำถามคือ ทำไม?

Why are you fighting so hard

ทำไมคุณต่อสู้ขนาดนี้

not to be yourself?

เพื่อที่จะไม่เป็นตัวเอง?

And do you love what you do, Caroline?"

แล้วคุณรักสิ่งที่คุณทำหรือเปล่า แคโรไลน์?

And you know, when you go to a global consulting firm,

เมื่อคุณไปทำงานที่บริษัทที่ปรึกษาระดับโลก

they put a chip in your head, and you're like,

พวกเขาฟังชิฟใส่หัวคุณ ให้คุณคิดว่า

"I love Accenture. I love Accenture. I love my job. I love Accenture.

ฉันรักบริษัทของฉัน ฉันรักงานของฉัน ฉันรักบริษัทของฉัน

I love Accenture. I love Accenture. I love my job. I love Accenture." (Laughter)

ฉันรักบริษัทของฉัน ฉันรักงานของฉัน ฉันรักบริษัทของฉัน

To leave would be failure.

การออกจากงานจะกลายเป็นความล้มเหลว

And he said, "Do you love it?"

แล้วเขาก็ถามฉันว่า "คุณรักงานคุณไหม"

I couldn't even speak I was so choked up.

ฉันพูดอะไรไม่ออก

I just was so -- how do I tell him?

ฉันคิดว่า ฉันจะตอบเขายังไงดี

And then he said to me, "What did you want to be when you were little?"

แล้วเขาก็ถามว่า "ฉันอยากเป็นอะไรตอนเป็นเด็ก"

Now listen, I wasn't going to say to him, "Well, I wanted to race cars and motorbikes."

คราวนี้ฉันจะไม่บอกว่า ฉันอยากเป็นนักแข่งรถแล้ว

Hardly appropriate at this moment in time.

คราวนี้คงไม่เหมาะสมนัก

He thought I was mad enough anyway.

เขาคิดว่าฉันบ้าพอที่จะทำอยู่แล้ว

And as I left his office,

ระหว่างที่ฉันกำลังจะกลับ

he called me back

เขาเรียกฉันกลับไป

and he said, "I think it's time.

แล้วพูดว่า "มันถึงเวลาแล้ว"

I think it's time

ถึงเวลาแล้ว

to stop fighting and do something different."

ที่จะหยุดต่อสู้ แล้วทำสิ่งใหม่ ๆ

And that door closed.

แล้วประตูก็ปิดลง

And that silence just outside a doctor's office,

เหลือแต่ความเงียบงัน

that many of us know.

ข้างนอกห้องตรวจ

And my chest ached.

ฉันเจ็บจี๊ดเข้าไปในอก

And I had no idea where I was going. I had no idea.

ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังไปในทิศทางไหน

But I did know the game was up.

แต่ฉันรู้ว่ามีบางสิ่งเปลี่ยนไป

And I went home, and, because the pain in my chest ached so much,

ฉันกลับบ้าน แต่ด้วยความที่ฉันเจ็บหน้าอกมาก

I thought, "I'll go out for a run."

ฉันก็เลยคิดว่า"จะออกไปวิ่ง"

Really not a very sensible thing to do.

ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลย

And I went on a run that I know so well.

ฉันออกไปวิ่งตามปกติ

I know this run so well, by the back of my hand.

แบบที่ฉันวิ่งมาตลอด

I always run it perfectly fine.

ทุกอย่างเป็นไปตามที่เคยเป็น

I count the steps and the lampposts and all those things

ฉันนับก้าว นับโคมโฟ กล่องไปรษณีย์

that visually impaired people have a tendency to have a lot of meetings with.

และสิ่งต่าง ๆ ที่พวกคนมีปัญหาสายตาจะเจออยู่บ่อย ๆ

And there was a rock that I always missed.

มีหินอยู่ก้อนหนึ่งที่ฉันมักจะก้าวพลาดอยู่ตลอด

And I'd never fallen on it, never.

แต่ฉันไม่เคยล้มลง ไม่เลย

And there I was crying away,

แต่ตอนนั้นฉันร้องไห้

and smash, bash on my rock.

ฉันเตะตีก้อนหิน

Broken, fallen over

แล้วล้มลง

on this rock

บนหินก้อนนี้

in the middle of March in 2000,

ในกลางเดือนมีนาคมปี 2000

typical Irish weather on a Wednesday --

อากาศแบบไอร์แลนด์ตามปกติ ในวันพุธ

gray, snot, tears everywhere,

ฉันร้องไห้ น้ำมูกน้ำตาไหล

ridiculously self-pitying.

สงสารตัวเอง

And I was floored, and I was broken,

ฉันสับสน

and I was angry.

ฉันโกรธ

And I didn't know what to do.

ฉันไม่รู้ว่าควรทำอะไร

And I sat there for quite some time going,

ฉันนั่งตรงนั้นอยู่สักพักหนึ่ง

"How am I going to get off this rock and go home?

"ฉันจะลุกไปจากก้อนหินนี้แล้วกลับบ้านได้ยังไง

Because who am I going to be?

ฉันไม่รู้ว่าฉันจะกลายเป็นใคร

What am I going to be?"

ฉันจะกลายเป็นอะไร?"

And I thought about my dad,

แล้วฉันก็คิดถึงพ่อ

and I thought, "Good God, I'm so not Sue now."

ฉันไม่ใช่ "ซู" แล้ว

And I kept thinking over and over in my mind,

ฉันคิดวนเวียนอยู่ในหัว

what had happened? Where did it go wrong? Why didn't I understand?

มันเกิดอะไรขึ้น ฉันทำผิดตอนไหน ทำไมฉันไม่เข้าใจ

And you know, the extraordinary part of it

แต่สิ่งที่พิเศษของมันคือ

is I just simply had no answers.

ฉันไม่มีคำตอบ

I had lost my belief.

ฉันสูญเสียความเชื่อ

Look where my belief had brought me to.

ความเชื่อของฉันพาฉันมาไกล

And now I had lost it. And now I really couldn't see.

แต่ตอนนี้ฉันเสียมันไปแล้ว แล้วฉันก็มองไม่เห็น

I was crumpled.

ฉันเสียหลัก

And then I remember thinking about that eye specialist

แล้วฉันก็คิดถึงผู้เชี่ยวชาญด้านตาคนนั้น

asking me, "What do you want to be? What do you want to be?

เขาถามฉันว่า "ฉันอยากเป็นอะไร

What did you want to be when you were little? Do you love what you do?

ฉันอยากเป็นอะไรตอนเด็กๆ ฉันรักสิ่งที่ฉันทำหรือเปล่า

Do something different. What do you want to be?

เปลี่ยนแปลง ทำสิ่งใหม่ๆ อะไรที่ฉันอยากเป็น

Do something different. What do you want to be?"

เปลี่ยนแปลง ทำสิ่งใหม่ๆ อะไรที่ฉันอยากเป็น"

And really slowly, slowly, slowly,

และอย่างช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ

it happened.

มันก็เกิดขึ้น

And it did happen this way.

มันเกิดขึ้นแบบนี้

And then the minute it came,

ในนาทีนั้น

it blew up in my head

เหมือนมันพุ่งออกมาจากหัวฉัน

and bashed in my heart --

บีบหัวใจฉัน

something different.

บางสิ่งที่แตกต่าง

"Well, how about Mowgli from 'The Jungle Book'?

"แล้วเมาคลีลูกหมาป่าล่ะ

You don't get more different than that."

ไม่มีอะไรที่จะแตกต่างไปมากกว่านี้อีกแล้ว"

And the moment, and I mean the moment,

และ ณ จุดๆ นั้น

the moment that hit me,

ที่ฉันคิดได้

I swear to God,

ฉันสาบานต่อพระเจ้า

it was like woo hoo! You know -- something to believe in.

มันแบบว่า วู้! มันเป็นบางสิ่งที่ฉันเชื่อมั่นได้

And nobody can tell me no.

และก็ไม่มีใครห้ามฉันได้

Yes, you can say I can't be an archeologist.

ใช่ คุณพูดได้ว่าฉันเป็นนักโบราณคดีไม่ได้

But you can't tell me, no, I can't be Mowgli, because guess what?

แต่คุณพูดไม่ได้ว่า ฉันเป็นเมาคลีไม่ได้ เพราะว่า

Nobody's ever done it before, so I'm going to go do it.

ไม่เคยมีใครทำมาก่อน แล้วฉันก็จะทำมัน

And it doesn't matter whether I'm a boy or a girl, I'm just going to scoot.

แล้วก็ไม่สำคัญด้วยว่าฉันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

And so I got off that rock, and, oh my God, did I run home.

ฉันลุกขึ้นจากหินก้อนนั้น แล้ววิ่งกลับบ้าน

And I sprinted home, and I didn't fall, and I didn't crash.

ฉันวิ่งอย่างเร็ว และฉันก็ไม่ได้หกล้ม ไม่ได้ชนอะไร

And I ran up the stairs, and there was one of my favorite books of all time,

ฉันวิ่งขึ้นบันไดไป ไปหาหนังสือเล่มโปรดของฉัน

"Travels on My Elephant" by Mark Shand -- I don't know if any of you know it.

"เดินทางบนหลังช้าง" ของ มาร์ค แชนด์ ไม่ทราบว่ามีใครรู้จักหรือเปล่า

And I grabbed this book off, and I'm sitting on the couch

ฉันหยิบหนังสืบเล่มนี้ ไปนั่งบนโซฟา

going, "I know what I'm going to do.

ฉันคิด "ฉันรู้ว่าฉันจะทำอะไร

I know how to be Mowgli.

ฉันรู้ว่าจะเป็นเมาคลีได้ยังไง

I'm going to go across India

ฉันจะเดินทางข้ามอินเดีย

on the back of an elephant.

บนหลังช้าง

I'm going to be an elephant handler."

ฉันจะเป็นควาญช้าง"

And I had no idea

ฉันไม่รู้หรอกว่า

how I was going to be an elephant handler.

ฉันจะเป็นควาญช้างได้ยังไง

From global management consultant to elephant handler.

จากที่ปรึกษาการจัดการระดับโลก สู่ควาญช้าง

I had no idea how. I had no idea how you hire an elephant, get an elephant.

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ฉันไม่รู้ว่าจะหาช้างจากไหน

I didn't speak Hindi. I'd never been to India. Hadn't a clue.

ฉันพูดภาษาฮินดูไม่ได้ ฉันไม่เคยไปอินเดีย ไม่รู้อะไรเลย

But I knew I would.

แต่ฉันรู้ว่าฉันจะทำได้

Because, when you make a decision at the right time and the right place,

เพราะเมื่อคุณตัดสินใจในเวลาที่ถูกต้อง ในสถานที่ที่ถูกต้อง

God, that universe makes it happen for you.

ทุกอย่างจะทำให้มันเกิดขึ้นได้

Nine months later, after that day on snot rock,

เก้าเดือนหลังจากนั้น

I had the only blind date in my life

ฉันมีนัดบอดครั้งแรกในชีวิต

with a seven and a half foot elephant called Kanchi.

กับช้างสูงเจ็ดฟุตครึ่ง ชื่อ คันชิ

And together we would trek a thousand kilometers

แล้วเราจะเดินทางระยะหลายพันกิโลด้วยกัน

across India.

ข้ามผ่านอินเดีย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The most powerful thing of all,

สิ่งที่มีพลังมากที่สุดคือ

it's not that I didn't achieve before then. Oh my God, I did.

ไม่ใช่ว่าฉันทำสิ่งที่ฉันตั้งใจก่อนหน้านั้นไม่ได้ ฉันทำได้

But you know, I was believing in the wrong thing.

แต่ฉันมีความเชื่อที่ผิด

Because I wasn't believing in me,

เพราะฉันไม่ได้เชื่อมั่นในตัวเอง

really me, all the bits of me --

ตัวฉันเองที่ฉันเป็นจริง ๆ

all the bits of all of us.

ตัวพวกคุณเองด้วย

Do you know how much of us all pretend to be somebody we're not?

รู้ไหมว่ามีคนจำนวนมากที่พยายามเป็นในสิ่งที่เราไม่ใช่

And you know what, when you really believe in yourself and everything about you,

และเมื่อคุณเชื่อในตัวเอง และทุกสิ่งของตัวคุณ

it's extraordinary what happens.

มันจะเกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น

And you know what, that trip, that thousand kilometers,

และการเดินทางหลายพันกิโลนั้น

it raised enough money for 6,000 cataract eye operations.

ได้สร้างเงินพอสำหรับการผ่าตัดต้อกระจก 6000 ครั้ง

Six thousand people got to see because of that.

6000 คนสามารถมองเห็นได้เพราะการเดินทางครั้งนั้น

When I came home off that elephant,

เมื่อฉันลงจากหลังช้าง

do you know what the most amazing part was?

คุณรู้ไหมว่าอะไรเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุด

I chucked in my job at Accenture.

นั่นคือการที่ฉันลาออกจากงาน

I left, and I became a social entrepreneur,

ออกมาทำงานให้สังคม

and I set up an organization with Mark Shand called Elephant Family,

ฉันตั้งองค์กรร่วมกับมาร์ค แชนด์ ชื่อ "ครอบครัวช้าง"

which deals with Asian elephant conservation.

ซึ่งช่วยอนุรักษ์ช้างเอเชีย

And I set up Kanchi,

แล้วฉันก็ตั้ง "คันชิ" ขึ้นมา

because my organization was always going to be named after my elephant,

เพราะองค์กรของฉันจะถูกตั้งชื่อตามช้างของฉัน

because disability is like the elephant in the room.

เพราะความพิการก็เหมือนช้าง

And I wanted to make you see it in a positive way --

ฉันอยากให้คุณมองสิ่งนี้ในแง่บวก

no charity, no pity.

ไม่ใช่การกุศล ไม่ใช่ความน่าสงสาร

But I wanted to work only and truly

แต่ฉันต้องการทำงานจริง ๆ

with business and media leadership

กับพวกธุรกิจและสื่อ

to totally reframe disability

เพื่อที่จะให้คุณมองความพิการในมุมใหม่

in a way that was exciting and possible.

ในทางที่น่าตื่นเต้น และมันเป็นไปได้

It was extraordinary.

มันเป็นสิ่งพิเศษอย่างยิ่ง

That's what I wanted to do.

และนั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการทำ

And I never thought about noes anymore, or not seeing,

ฉันไม่เคยคิดถึงคำว่า "ไม่" อีกเลย หรือการที่มองเห็นไม่ได้

or any of that kind of nothing.

หรือสิ่งที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์เหล่านั้น

It just seemed that it was possible.

ทุกอย่างมันดูเป็นไปได้

And you know, the oddest part is,

แต่สิ่งที่ประหลาดคือ

when I was on my way traveling here to TED,

ระหว่างการเดินทางมา TED

I'll be honest, I was petrified.

ฉันจะพูดความจริงนะ ฉันตัวแข็งเป็นก้อนหิน

And I speak,

ฉันมาพูด

but this is an amazing audience,

แต่พวกคุณเป็นผู้ฟังที่ไม่ธรรมดา

and what am I doing here?

แล้วฉันมาทำอะไรตรงนี้?

But as I was traveling here,

ระหว่างการเดินทางมาที่นี่

you'll be very happy to know,

คุณจะรู้สึกดีที่ได้รู้ว่า

I did use my white symbol stick cane,

ฉันได้ใช้ไม้ค้ำของคนตาบอด

because it's really good to skip queues in the airport.

เพราะมันดีที่จะได้ผ่านคิวยาวเหยียดที่สนามบิน

And I got my way here

แล้วฉันก็มาที่นี่

being happily proud that I couldn't see.

ภูมิใจที่ตัวเองมองไม่เห็น

And the one thing is that a really good friend of mine,

เพื่อนฉันคนหนึ่ง

he texted me on the way over, knowing I was scared.

เขารู้ว่าฉันกลัว เลยส่งข้อความมาให้

Even though I present confident, I was scared.

ถึงแม้ว่าฉันจะดูมั่นใจ แต่ที่จริงแล้วฉันกลัว

He said, "Be you."

เขาบอกว่า "เป็นตัวคุณเอง"

And so here I am.

แล้วฉันก็ทำตามนั้น

This is me, all of me.

นี่คือฉัน ตัวจริงของฉัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And I have learned, you know what,

และคุณรู้ไหม ฉันได้รู้ว่า

cars and motorbikes and elephants,

รถ มอเตอร์ไซค์ ช้าง

that's not freedom.

นั่นไม่ใช่อิสรภาพ

Being absolutely true to yourself is freedom.

แต่การเป็นตัวของตัวเอง คืออิสรภาพ

And I never needed eyes to see -- never.

แล้วฉันก็ไม่เคยต้องการตาเพื่อที่จะมองเห็น ไม่เคย

I simply needed vision and belief.

ฉันต้องการแค่วิสัยทัศน์ และความเชื่อ

And if you truly believe --

ถ้าคุณเชื่อมั่นอย่างแท้จริง

and I mean believe from the bottom of your heart --

จากก้นบึ้งของหัวใจคุณ

you can make change happen.

คุณจะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้

And we need to make it happen,

และพวกเราต้องทำให้มันเกิดขึ้น

because every single one of us --

เพราะว่าพวกเราทุกๆคน

woman, man, gay, straight,

ผู้หญิง ผู้ชาย หรือเกย์

disabled, perfect,

พิการหรือสมบูรณ์แบบ

normal, whatever --

ปกติธรรมดา อะไรก็แล้วแต่

everyone of us

พวกเราทุกคน

must be the very best of ourselves.

ต้องเป็นตัวเราให้ดีที่สุด

I no longer want anybody to be invisible.

ฉันไม่อยากให้ใครถูกแยกออกไป

We all have to be included.

พวกเราทุกคนไม่ว่าแบบไหน ก็มีความสำคัญ

And stop with the labels, the limiting.

และหยุดกับการตีตรา การสร้างขีดจำกัด

Losing of labels,

เอาตรานั่นออกไป

because we are not jam jars.

เพราะเราไม่ใช่ขวดใส่แยม

We are extraordinary, different, wonderful people.

พวกเราล้วนเป็นคนพิเศษ แตกต่าง และมหัศจรรย์

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)