Caroline Casey: Looking past limits

کارولین کیسی: نگاه ورای محدودیت​ها

Translator: Farzad Sekhavati Reviewer: soheila Jafari

Can any of you

آیا کسی از شما

remember what you wanted to be

یادش می‌آید که وقتی 17 ساله بود

when you were 17?

می‌خواست چکاره شود؟

Do you know what I wanted to be?

می‌دانید من می‌خواستم چکاره بشوم؟

I wanted to be a biker chick.

می‌خواستم یه دختر موتورسوار بشوم؟

(Laughter)

(خنده)

I wanted to race cars,

من می‌خواستم اتومبیلرانی کنم

and I wanted to be a cowgirl,

و می‌خواستم یک گاوچران باشم

and I wanted to be Mowgli from "The Jungle Book."

و می‌خواستم مثل موگلی در کتاب «کتاب جنگل» باشم

Because they were all about being free,

چون همه آنها درباره آزادی بودند

the wind in your hair -- just to be free.

باد لابلای موهایت ... فقط آزادی

And on my seventeenth birthday,

و در روز تولد 17 سالگی من

my parents, knowing how much I loved speed,

خانواده من، از آنجایی که می‌دانستند که من چقدر سرعت را دوست دارم

gave me one driving lesson

به من یک جلسه آموزش رانندگی دادند

for my seventeenth birthday.

برای تولد 17 سالگی من.

Not that we could have afforded I drive,

نه اینکه ما می‌توانستیم هزینه رانندگی من را فراهم کنیم،

but to give me the dream of driving.

ولی برای اینکه آروزی رانندگی را به من بدهند

And on my seventeenth birthday,

و در روز تولد 17 سالگی من،

I accompanied my little sister

من خواهر کوچکم را همراهی کردم،

in complete innocence,

در کمال پاکی،

as I always had all my life --

همانطور که همیشه در تمام زندگی داشتم ..

my visually impaired sister --

خواهر نابینای من ..

to go to see an eye specialist.

که برویم و یک متخصص چشم را ببینیم

Because big sisters

چون خواهرهای بزرگ

are always supposed to support their little sisters.

باید همواره خواهرهای کوچکشان را حمایت کنند.

And my little sister wanted to be a pilot --

و خواهر کوچک من می‌خواست که خلبان بشود ..

God help her.

خدا کمکش کند!

So I used to get my eyes tested

و من عادت داشتم که چشم‌هایم را تست کنم

just for fun.

فقط برای تفریح.

And on my seventeenth birthday,

و در تولد 17 سالگی من،

after my fake eye exam,

بعد از آزمایش ساختگی چشم من،

the eye specialist just noticed it happened to be my birthday.

متخصص چشم فهمید که آن روز، روز تولد من هم هست،

And he said, "So what are you going to do to celebrate?"

و گفت: «چکار می‌خواهی بکنی که جشن بگیری؟»

And I took that driving lesson,

و من برگه آموزش رانندگی را برداشتم،

and I said, "I'm going to learn how to drive."

و گفتم: «من می‌خواهم رانندگی یاد بگیرم»

And then there was a silence --

و بعد از آن، سکوت بود ..

one of those awful silences

یکی از آن سکوت‌های سنگین

when you know something's wrong.

که می‌دانی یه چیزی درست نیست.

And he turned to my mother,

و برگشت رو به مادرم

and he said, "You haven't told her yet?"

و گفت: «هنوز بهش نگفتید؟»

On my seventeenth birthday,

در تولد 17 سالگی من،

as Janis Ian would best say,

همانطور که "جانیس این" بهتر می‌گوید،

I learned the truth at 17.

من حقیقت را در 17 سالگی آموختم:

I am, and have been since birth,

من، از زمان تولدم، و هنوز هم

legally blind.

قانونا" نابینا هستم

And you know,

و می‌دانید،

how on earth did I get to 17

چطور تا 17 سالگی رسیدم،

and not know that?

بدون اینکه این را بدانم؟

Well, if anybody says country music isn't powerful,

خوب، اگه کسی می‌گوید که موسیقی کانتری (محلی آمریکایی) قوی نیست،

let me tell you this:

بگذارید من این را به شما بگویم:

I got there

من تا آنجا رسیدم

because my father's passion for Johnny Cash

بخاطر علاقه زیاد پدر من به "جانی کش"

and a song, "A Boy Named Sue."

و آهنگ «پسری به نام سو»

I'm the eldest of three. I was born in 1971.

من بزرگترین فرزند از سه تا هستم. سال 1971 به دنیا آمدم

And very shortly after my birth,

و کمی بعد از تولدم

my parents found out I had a condition called ocular albinism.

پدر و مادرم فهمیدن که من بیماری به نام آکولار امبلیزم (فقدان رنگدانه چشمی) دارم

And what the hell does that mean to you?

و این برای شما چه معنی دارد؟

So let me just tell you, the great part of all of this?

بگذارید فقط به شما بگویم، بین این همه این بهترین قسمت است؟

I can't see this clock and I can't see the timing,

من این ساعت را نمی‌بینم و نمی‌دانم چقدر از وقت گذشته

so holy God, woohoo! (Laughter)

و خدای من، یوووهووو

I might buy some more time.

من شاید وقت بیشتری صرف می‌کنم.

But more importantly, let me tell you --

ولی مهمتر، بگذارید به شما بگویم.

I'm going to come up really close here. Don't freak out, Pat.

من میام خیلی نزدیک به اینجا؛ نترس پت!

Hey.

آها

See this hand?

این دست را می‌بینید؟

Beyond this hand is a world of Vaseline.

ورای این دست‌ها دنیای شیری رنگ هست.

Every man in this room, even you, Steve,

هر مردی در این سالن، حتی تو استیو

is George Clooney.

جورج کلونی است

(Laughter)

(خنده)

And every woman, you are so beautiful.

و همه خانم‌ها، شماها خیلی زیبایید

And when I want to look beautiful, I step three feet away from the mirror,

و وقتی من می‌خواهم که خوشگل باشم، سه قدم از آینه فاصله می‌گیرم

and I don't have to see these lines etched in my face

و من مجبور نیستم که این چین‌های صورتم را ببینم

from all the squinting I've done all my life

که نتیجه همه چشم چپ کردن‌های من در طول زندگیم

from all the dark lights.

از همه تاریکی‌ها بوده.

The really strange part is

بخش خیلی جالبش اینست که

that, at three and a half, just before I was going to school,

در سه و نیم سالگی، فقط کمی قبل از اینکه برم به مدرسه

my parents made a bizarre, unusual

والدین من تصمیمی غیرعادی، نامعمول

and incredibly brave decision.

و خیلی شجاعانه‌ای گرفتند

No special needs schools.

بدون نیاز به مدرسه کودکان استثنایی

No labels.

بدون هیچ برچسبی.

No limitations.

و بدون هیچ محدودیتی.

My ability and my potential.

فقط توانایی‌ها و استعدادهای من.

And they decided to tell me

و آنها تصمیم گرفتند که به من بگن

that I could see.

که من می‌توانم ببینم.

So just like Johnny Cash's Sue,

و مثل "سو"ی جانی کَش

a boy given a girl's name,

پسری که نامی دخترانه داشت،

I would grow up and learn from experience

من بزرگ شدم و از تجربه‌ها یاد گرفتم

how to be tough and how to survive,

که چطور محکم باشم و چطور دوام بیارم ..

when they were no longer there to protect me,

وقتی که آنها دیگر آنجا نبودند که از من محافظت کنند،

or just take it all away.

و یا حتی همه چیز را از سر راه بردارن.

But more significantly,

ولی خیلی مهمتر،

they gave me the ability

آنها به من توانایی دادند

to believe,

که باور کنم،

totally, to believe that I could.

که کاملا باور کنم که من می‌توانم.

And so when I heard that eye specialist

و وقتی که من از آن متخصص چشم شنیدم که

tell me all the things, a big fat "no,"

به من می‌گوید، همه چیز یک "نه" خیلی بزرگ است

everybody imagines I was devastated.

همه تصور می‌کردند که من داغون شدم.

And don't get me wrong, because when I first heard it --

و اشتباه نکنید، چون اولش که آن را شنیدم ..

aside from the fact that I thought he was insane --

جدای از این که فکر می‌کردم او دیوانه است ..

I got that thump in my chest,

من آن چاقو را تو سینه‌ام حس کردم ..

just that "huh?"

فقط آن "ها".

But very quickly I recovered. It was like that.

ولی خیلی سریع خودم را پیدا کردم. اینطور بود.

The first thing I thought about was my mom,

اولین چیزی که به فکرم رسید مادرم بود

who was crying over beside me.

که داشت کنار من گریه می‌کرد.

And I swear to God, I walked out of his office,

و قسم می‌خورم، از اتاق آمدم بیرون،

"I will drive. I will drive.

«من رانندگی خواهم کرد، من رانندگی خواهم کرد،

You're mad. I'll drive. I know I can drive."

شما دیوانه‌اید، من رانندگی می‌کنم، مطمئنم که می‌توانم رانندگی کنم»

And with the same dogged determination

و با همان عزم راسخی

that my father had bred into me since I was such a child --

که پدرم از کودکی در من نهادینه کرده بود ..

he taught me how to sail,

او به من قایقرانی یاد داد

knowing I could never see where I was going, I could never see the shore,

با اینکه می‌دونست من هرگز نمی‌تونم ببینم که کجا دارم میرم، هرگز نمی‌تونستم خشکی را ببینم

and I couldn't see the sails, and I couldn't see the destination.

و نمی‌تونستم قایق‌ها را ببینم، و نمی‌تونستم مقصد را ببینم.

But he told me to believe

ولی او به من گفت که باور داشته باشم

and feel the wind in my face.

و باد را روی صورتم حس کنم،

And that wind in my face made me believe

و آن باد روی صورتم، متقاعدم کرد

that he was mad and I would drive.

که آن​ها دیوانه بودند و من رانندگی خواهم کرد

And for the next 11 years,

و تا 11 سال آینده،

I swore nobody would ever find out that I couldn't see,

قسم خوردم که کسی نخواهد فهمید که من نمی‌توانم ببینم،

because I didn't want to be a failure,

چون نمی‌خواستم که شکست خورده باشم،

and I didn't want to be weak.

و نمی‌خواستم که ضعیف باشم.

And I believed I could do it.

و معتقد بودم که می‌توانم.

So I rammed through life as only a Casey can do.

من در طول زندگی طوری پیش رفتم که فقط یک "کیسی" می‌تواند.

And I was an archeologist, and then I broke things.

و من باستان‌شناس بودم، و آنجا وسایل را می‌شکستم

And then I managed a restaurant, and then I slipped on things.

و بعد مسئول یه رستوران، آنجا روی وسیله‌ها می‌افتادم

And then I was a masseuse. And then I was a landscape gardener.

و بعد یه ماساژدهنده. و بعد یه باغبان.

And then I went to business school.

و بعد رفتم به مدرسه علوم اقتصادی.

And you know, disabled people are hugely educated.

آدم‌های معلول تحصیلات بالایی دارند.

And then I went in and I got a global consulting job with Accenture.

و سپس من رفتم و یک کار مشاوره جهانی در شرکت "اکسنچر" گرفتم

And they didn't even know.

و آنها هم حتی نمی‌دونستند

And it's extraordinary

و این فوق‌العاده است که

how far belief can take you.

عقیده تا کجا می‌تواند تو را ببرد.

In 1999,

در سال 1999

two and a half years into that job,

بعد از دو سال و نیم کار،

something happened.

یک اتفاقی افتاد ..

Wonderfully, my eyes decided, enough.

ناگهان، چشم‌های من تصمیم گرفتن، بسه!

And temporarily,

و به طور موقت،

very unexpectedly,

خیلی غیرمنتظره،

they dropped.

ضعیفتر شدند.

And I'm in one of the most competitive environments in the world,

و من توی یکی از رقابتی‌ترین فضاهای جهان هستم،

where you work hard, play hard, you gotta be the best, you gotta be the best.

آنجایی که تو سخت کار می‌کنی، سخت بازی می‌کنی، و باید که بهترین باشی، باید بهترین باشی.

And two years in,

و بعد از دو سال،

I really could see very little.

من واقعا خیلی کم می‌توانستم ببینم.

And I found myself in front of an HR manager

و خودم را جلوی مسئول نیروی انسانی دیدم

in 1999,

در سال 1999

saying something I never imagined that I would say.

در حال گفتن چیزی که هیچ وقت فکر نمی‌کردم بگم.

I was 28 years old.

من بیست و هشت ساله بودم.

I had built a persona all around what I could and couldn't do.

و شخصیتی حول آنچه که می‌توانم و آنچه که نمی‌توانم انجام بدم، ساخته بودم

And I simply said,

و من به راحتی گفتم:

"I'm sorry.

« متاسفم

I can't see, and I need help."

من نمی‌توانم ببینم، و نیاز به کمک دارم»

Asking for help can be incredibly difficult.

درخواست کمک می‌تواند به شدت سخت باشد

And you all know what it is. You don't need to have a disability to know that.

و همه شما می‌دانید که چیست؛ حتما لازم نیست که معلولیتی داشته باشید که این را بدانید.

We all know how hard it is

همه ما می‌دانیم که چقدر سخت است

to admit weakness and failure.

که به ناتوانی و شکست اعتراف کنیم.

And it's frightening, isn't it?

و ترسناک است، مگه نه؟

But all that belief had fueled me so long.

ولی همه آن اعتقاد تا آنجا من را رساند.

And can I tell you, operating in the sighted world when you can't see,

و می‌توانم به شما بگم، فعالیت در دنیای بیناها وقتی که نمی‌توانید ببینید،

it's kind of difficult -- it really is.

یه جورایی سخته ... واقعا هست

Can I tell you, airports are a disaster.

بگذارید به شما بگم، فرودگاه‌ها وحشتناک‌اند

Oh, for the love of God.

آه، به خاطر خدا

And please, any designers out there?

و لطفا. کسی اینجا طراح هست؟

OK, designers, please put up your hands, even though I can't even see you.

طراح‌ها، لطفا دستاتون را بالا ببرین، هر چند که من حتی نمی‌توانم ببینمتون.

I always end up in the gents' toilets.

من همیشه وارد دستشویی آقایون می‌شوم.

And there's nothing wrong with my sense of smell.

و هیچ مشکلی تو حس بویایی من نیست.

But can I just tell you,

ولی من می‌تونم فقط بهتون بگم

the little sign for a gents' toilet or a ladies' toilet

علامت دستشویی آقایان یا خانم‌ها

is determined by a triangle.

فقط با یک مثلث متمایز می‌شود.

Have you ever tried to see that

تا حالا تلاش کردین که آن را ببینید،

if you have Vaseline in front of your eyes?

در حالی که جلو چشم‌هاتون را وازلین گرفته است؟

It's such a small thing, right?

یه چیز خیلی کوچکه؟ مگه نه؟

And you know how exhausting it can be

و می‌دانید که چقدر خسته کننده می‌تواند باشد

to try to be perfect when you're not,

وقتی که بخواهی ایده‌آل باشی در حالی که نیستی،

or to be somebody that you aren't?

یا کسی باشی که نیستی؟

And so after admitting I couldn't see to HR,

خوب، بعد از اینکه به بخش نیروی انسانی اعتراف کردم که نمی‌توانم ببینم

they sent me off to an eye specialist.

آنها من را به یک متخصص چشم فرستادند.

And I had no idea that this man was going to change my life.

و تصور نمی‌کردم که این مرد زندگی من را تغییر خواهد داد.

But before I got to him, I was so lost.

ولی قبل از اینکه به او برسم، خیلی سرگردان بودم.

I had no idea who I was anymore.

دیگه هیچ تصوری نداشتم که چه کسی هستم.

And that eye specialist, he didn't bother testing my eyes.

و آن متخصص چشم، زحمت آزمایش چشم‌های من را به خودش نداد.

God no, it was therapy.

نه خدایا، آن یک درمان بود.

And he asked me several questions,

و او چندین سوال از من پرسید،

of which many were, "Why?

که خیلی‌هاشون "چرا؟" بود

Why are you fighting so hard

چرا این قدر سخت تلاش می‌کنی

not to be yourself?

که خودت نباشی

And do you love what you do, Caroline?"

و کارولین، کاری را که می‌کنی دوست داری؟

And you know, when you go to a global consulting firm,

و می‌دونید وقتی که به یه شرکت مشاوره جهانی می‌روید،

they put a chip in your head, and you're like,

آن‌ها یه تراشه توی سرتان می‌گذارند،

"I love Accenture. I love Accenture. I love my job. I love Accenture.

« من عاشق اکسنچرم، من عاشق اکسنچرم. من عاشق کارم هستم، من عاشق اکسنچرم.

I love Accenture. I love Accenture. I love my job. I love Accenture." (Laughter)

من عاشق اکسنچرم. من عاشق کارم هستم، من عاشق اکسنچرم.»

To leave would be failure.

و ترک کردن کار شکست خواهد بود

And he said, "Do you love it?"

و او پرسید: «آن را دوست داری؟»

I couldn't even speak I was so choked up.

من آنقدر بغص داشتم که حتی نمی‌توانستم صحبت کنم.

I just was so -- how do I tell him?

من فقط خیلی ... چطوری بهش بگم؟

And then he said to me, "What did you want to be when you were little?"

بعد او به من گفت: «وقتی بچه بودی می‌خواستی چه کاره بشوی؟»

Now listen, I wasn't going to say to him, "Well, I wanted to race cars and motorbikes."

حالا گوش کنین، من نمی‌خواستم بهش بگم که «خوب، من می‌خواستم اتومبیلران یا موتورسوار بشم»

Hardly appropriate at this moment in time.

در همچین موقعیتی اصلا مناسب نبود.

He thought I was mad enough anyway.

او فکر می‌کرد که من به اندازه کافی دیوانه هستم

And as I left his office,

و وقتی که داشتم از مطبش بیرون می‌آمدم

he called me back

من را صدا زد و گفت

and he said, "I think it's time.

و گفت: «فکر کنم وقتشه،

I think it's time

فکر کنم وقتشه

to stop fighting and do something different."

که جنگیدن را کنار بگذاری و کار دیگه‌ای بکنی»

And that door closed.

و آن در بسته شد.

And that silence just outside a doctor's office,

و آن سکوت جلو مطب دکتر،

that many of us know.

که خیلی از ماها می‌شناسیم.

And my chest ached.

و سینه من درد می‌کرد.

And I had no idea where I was going. I had no idea.

و نمی‌دانستم که کجا دارم می‌روم. هیچ تصوری نداشتم.

But I did know the game was up.

ولی می‌دانستم که بازی تموم شده است.

And I went home, and, because the pain in my chest ached so much,

و من رفتم خانه، و چون درد توی سینه‌ام خیلی زیاد بود،

I thought, "I'll go out for a run."

فکر کردم «می‌روم بیرون برای دویدن»

Really not a very sensible thing to do.

واقعا کاری نه چندان معقول که انجام بدهی.

And I went on a run that I know so well.

و من رفتم که مسیری را بدوم که خیلی خوب می‌شناختم

I know this run so well, by the back of my hand.

من این راه را خیلی خوب می‌شناختم، مثل کف دستم.

I always run it perfectly fine.

من همیشه این راه را خیلی خوب می‌دویدم

I count the steps and the lampposts and all those things

گام‌هایم و تیرهای چراغ برق و همه اینجور چیزها را می‌شمردم.

that visually impaired people have a tendency to have a lot of meetings with.

چیزهایی که افراد نابینا سابقه برخورد زیادی با آن‌ها دارند.

And there was a rock that I always missed.

و یک سنگ بود که من همیشه فراموش می‌کردم.

And I'd never fallen on it, never.

و من هیچوقت روی آن نمی‌ا‌فتادم، هیچ وقت

And there I was crying away,

و آنجا من گریه می‌کردم و می‌دویدم؛

and smash, bash on my rock.

و لغزیدم و روی سنگم افتادم.

Broken, fallen over

شکست خورده، افتاده

on this rock

روی این سنگ

in the middle of March in 2000,

وسط مارس سال 2000

typical Irish weather on a Wednesday --

هوای معمول ایرلند در چهارشنبه

gray, snot, tears everywhere,

خاکستری، جلبک، و قطره‌های اشک همه جا

ridiculously self-pitying.

یک از خود بیزاری خیلی شدید.

And I was floored, and I was broken,

و من زمین‌خورده‌ بودم، و شکست‌خورده‌ بودم

and I was angry.

و عصبانی بودم.

And I didn't know what to do.

و نمی‌دانستم که چکار کنم

And I sat there for quite some time going,

و همانجا برای مدت زیادی نشستم

"How am I going to get off this rock and go home?

«من چطور از روی این سنگ بلند بشوم و بروم خانه؟

Because who am I going to be?

چون، من چه کسی خواهم بود؟

What am I going to be?"

و چکار خواهم کرد؟»

And I thought about my dad,

و به پدرم فکر کردم

and I thought, "Good God, I'm so not Sue now."

و فکر کردم: «خدای من، من الان اصلا "سو" نیستم»

And I kept thinking over and over in my mind,

و همینطوری در ذهنم بارها و بارها مرور می‌کردم

what had happened? Where did it go wrong? Why didn't I understand?

چی شد؟ من کجا را اشتباه رفتم؟ چرا نفهمیدم؟

And you know, the extraordinary part of it

و می‌دانید بخش خارق العادش چی بود!

is I just simply had no answers.

خیلی ساده من هیچ جوابی نداشتم.

I had lost my belief.

من اعتقادم را از دست داده بودم

Look where my belief had brought me to.

نگاه کن که اعتقادم من را تا کجا آورده بود

And now I had lost it. And now I really couldn't see.

و حالا گمش کرده بودم. و حالا واقعا نمی‌توانستم ببینم.

I was crumpled.

و من درهم‌شکسته شده بودم.

And then I remember thinking about that eye specialist

و بعد یادم میاد که درباره متخصص چشم داشتم فکر می‌کردم

asking me, "What do you want to be? What do you want to be?

که از من می‌پرسید: «میخواهی چطور آدمی باشی؟ میخواهی چطور آدمی باشی؟»

What did you want to be when you were little? Do you love what you do?

وقتی که بچه بودی می‌خواستی چطور آدمی باشی؟ کاری که می‌کنی را دوست داری؟

Do something different. What do you want to be?

یه کار متفاوت بکن. می‌خواهی چطور آدمی باشی؟

Do something different. What do you want to be?"

یه کار متفاوت بکن. می‌خواهی چطور آدمی باشی؟

And really slowly, slowly, slowly,

و خیلی آرام، آرام، آرام،

it happened.

اتفاق افتاد.

And it did happen this way.

و اینطور اتفاق افتاد.

And then the minute it came,

و لحظه‌ای که آمد

it blew up in my head

توی ذهنم منفجر شد

and bashed in my heart --

و روی قلبم افتاد،

something different.

یه چیز متفاوت

"Well, how about Mowgli from 'The Jungle Book'?

«خوب، موگلی در "کتاب جنگل" چطوره؟

You don't get more different than that."

چیزی متفاوت تر از آن نمی‌توانی پیدا کنی»

And the moment, and I mean the moment,

و لحظه‌ای، و منظورم دقیقا همون لحظه

the moment that hit me,

لحظه‌ای که این به ذهنم رسید،

I swear to God,

به خدا قسم،

it was like woo hoo! You know -- something to believe in.

مثل یه هووورااا بود، می‌دونید .. چیزی که می‌توانی به آن اعتقاد داشته باشی.

And nobody can tell me no.

و هیچکس نمی‌توانست به من بگه نه.

Yes, you can say I can't be an archeologist.

درسته، شما می‌توانید بگویید که من نمی‌توانم باستان‌شناس باشم،

But you can't tell me, no, I can't be Mowgli, because guess what?

ولی شما نمی‌توانید به من بگویید، نه، که نمی‌توانم "موگلی" باشم، چون .. حدس بزنید؟

Nobody's ever done it before, so I'm going to go do it.

هیچکسی قبلا این کار را نکرده، بنابراین من می‌خواهم که بروم و انجامش بدهم

And it doesn't matter whether I'm a boy or a girl, I'm just going to scoot.

و مهم نیست که من پسرم یا دختر، فقط می‌خواهم که به پیش بروم.

And so I got off that rock, and, oh my God, did I run home.

و من از روی سنگ بلند شدم، و خدای من، من تا خونه را دویدم.

And I sprinted home, and I didn't fall, and I didn't crash.

و خیلی سریع تا خونه دویدم، و نیافتادم و با چیزی برخورد نکردم.

And I ran up the stairs, and there was one of my favorite books of all time,

و دویدم طبقه بالا، و کتابی که همیشه دوستش دارم آنجا بود،

"Travels on My Elephant" by Mark Shand -- I don't know if any of you know it.

«سفرهای من با فیل‌ام» نوشته «مارک شند» .. نمی‌دانم که کسی از شما میشناسه آن را یا نه.

And I grabbed this book off, and I'm sitting on the couch

و من این کتاب را برداشتم، و من نشسته‌ام روی مبل،

going, "I know what I'm going to do.

و ادامه می‌دهم، «میدونم که چکار میخوام بکنم.

I know how to be Mowgli.

من میدونم که چطوری "موگلی" باشم.

I'm going to go across India

میخوام که برم و عرض هند را طی کنم

on the back of an elephant.

بر پشت یک فیل.

I'm going to be an elephant handler."

من می‌خواهم که یک فیلبان بشوم.»

And I had no idea

و هیچ تصوری نداشتم

how I was going to be an elephant handler.

که چطوری می‌توانستم یک فیلبان باشم.

From global management consultant to elephant handler.

از مشاور مدیریت جهانی تا فیلبان.

I had no idea how. I had no idea how you hire an elephant, get an elephant.

هیچ تصوری از چگونگی نداشتم. نمی‌دانستم چطور یه فیل کرایه می‌کنی، می‌گیری.

I didn't speak Hindi. I'd never been to India. Hadn't a clue.

هندی بلد نبودم. و هرگز در هند نبودم ... هیچ ایده‌ای نداشتم.

But I knew I would.

ولی می‌دانستم که انجامش خواهم داد.

Because, when you make a decision at the right time and the right place,

چون وقتی تصمیمی را در زمان مناسب و مکان مناسب می‌گیری،

God, that universe makes it happen for you.

خداوندا، جهان کاری می‌کند که آن اتفاق برای تو بیافتد.

Nine months later, after that day on snot rock,

نه ماه بعد از آن روز روی آن سنگ جلبکی،

I had the only blind date in my life

و من تنها قرار بدون آشنایی قبلی در زندگیم را

with a seven and a half foot elephant called Kanchi.

با یک فیل دو و نیم متری به نام "کانچی" داشتم

And together we would trek a thousand kilometers

و ما با هم هزار کیلومتر راه رفتیم

across India.

در سراسر هند.

(Applause)

(تشویق)

The most powerful thing of all,

قدرتمندترین کارها،

it's not that I didn't achieve before then. Oh my God, I did.

نه اینکه قبلش چیزی به دست نیاورده بودم ... آه خدای من، بدست آورده بودم.

But you know, I was believing in the wrong thing.

اما می‌دونید، من به چیز غلطی معتقد بودم

Because I wasn't believing in me,

چون من به خودم باور نداشتم ..

really me, all the bits of me --

خود واقعیم، تمامی اجزای من ..

all the bits of all of us.

تمامی اجزای همه ما.

Do you know how much of us all pretend to be somebody we're not?

می‌دانید که چه تعداد از ما وانمود می‌کنیم که کسی غیر از خودمان هستیم؟

And you know what, when you really believe in yourself and everything about you,

و می‌دانید، وقتی که شما واقعا خودتان را و همه آنچه که درباره شماست باور می‌کنید

it's extraordinary what happens.

آنچه که اتفاق میافتد باور نکردنی است

And you know what, that trip, that thousand kilometers,

و می‌دانید چی، آن سفر، آن هزار کیلومتر

it raised enough money for 6,000 cataract eye operations.

پول لازم برای 6000 عمل قرنیه چشم را فراهم کرد.

Six thousand people got to see because of that.

به خاطر آن؛ 6000 آدم توانستند که ببینند

When I came home off that elephant,

وقتی که من از آن فیل پیاده شدم،

do you know what the most amazing part was?

می‌دانید قشنگترین قسمتش چی بود؟

I chucked in my job at Accenture.

من شغلم را در اکسنچر ترک کردم.

I left, and I became a social entrepreneur,

بیرون آمدم و یک کارآفرین اجتماعی شدم،

and I set up an organization with Mark Shand called Elephant Family,

و به همراه "مارک شند" موسسه‌ای به نام "خانواده فیل" (Elephent Family) را راه‌اندازی کردیم

which deals with Asian elephant conservation.

که در رابطه با حفظ فیل‌های آسیایی فعالیت می‌کند.

And I set up Kanchi,

و من "کانچی" را راه انداختم،

because my organization was always going to be named after my elephant,

چون موسسه من از اول قرار بود که به نام فیل‌ام نامگذاری بشه،

because disability is like the elephant in the room.

چون معلولیت مثل یک فیل توی اتاق هست.

And I wanted to make you see it in a positive way --

و من می‌خواستم که شما آن را با نگاه مثبت ببینید

no charity, no pity.

نه صدقه‌ای، نه ترحم کردنی

But I wanted to work only and truly

ولی من فقط و مسلما می‌خواستم

with business and media leadership

با تجارت و مدیریت رسانه‌ای کار کنم

to totally reframe disability

تا چهره معلولیت را کاملا عوض کنم

in a way that was exciting and possible.

از یک نظر این کار جذاب و ممکن بود.

It was extraordinary.

خارق‌العاده بود

That's what I wanted to do.

آن چیزی بود که من می‌خواستم انجام بدم

And I never thought about noes anymore, or not seeing,

و من هیچوقت دیگه درباره نه‌ها، یا ندیدن‌ها

or any of that kind of nothing.

یا هر نوع چیز نشدنی‌ای، فکر نکردم

It just seemed that it was possible.

به نظر می‌رسید که ممکنه

And you know, the oddest part is,

و می‌دانید قسمت عجیبش چی بود،

when I was on my way traveling here to TED,

وقتی که من تو راه سفر به اینجا به TED بودم

I'll be honest, I was petrified.

روراست باشم، گیج بودم

And I speak,

و من صحبت می‌کنم،

but this is an amazing audience,

ولی شما تماشاچی‌های منحصربه فردی هستید،

and what am I doing here?

و من اینجا چه می‌کنم؟

But as I was traveling here,

ولی من داشتم می‌آمدم اینجا

you'll be very happy to know,

و خیلی خوشحال می‌شوید که بدانید،

I did use my white symbol stick cane,

من از عصای سفیدم استفاده کردم،

because it's really good to skip queues in the airport.

چون خیلی خوبه برای اینکه توی صف‌ها در فرودگاه منتظر نموند.

And I got my way here

و من تا اینجا آمدم

being happily proud that I couldn't see.

درحالی که مغرورانه خوشحال بودم که نمی‌توانم ببینم

And the one thing is that a really good friend of mine,

و یه چیز اینه که، یکی از دوست‌های خیلی خوبه من،

he texted me on the way over, knowing I was scared.

از آنجایی که می‌دانست من ترسیده‌ام در مسیر اومدن برای من پیام فرستاد،

Even though I present confident, I was scared.

با اینکه من آروم دیده می‌شدم ولی ترسیده بودم،

He said, "Be you."

او گفت: «خودت باش»

And so here I am.

و من اینجام

This is me, all of me.

این منم، همه من.

(Applause)

(تشویق)

And I have learned, you know what,

و می‌دانید چی، من یاد گرفتم

cars and motorbikes and elephants,

ماشین‌ها و موتورها و فیل‌ها

that's not freedom.

آزادی نیستند

Being absolutely true to yourself is freedom.

روراست بودن کامل با خودتان آزادی است

And I never needed eyes to see -- never.

و من هرگز نیازی به چشم‌ها برای دیدن ندارم .. هیچوقت

I simply needed vision and belief.

خیلی ساده، من بصیرت و اعتقاد لازم داشتم

And if you truly believe --

و اگر به راستی اعتقاد دارید

and I mean believe from the bottom of your heart --

و منظورم، اعتقاد از ته قلبتون هست

you can make change happen.

شما می‌توانید تغییر ایجاد کنید

And we need to make it happen,

و ما باید کاری بکنیم این اتفاق بیافته

because every single one of us --

چون هر یک نفر از ما

woman, man, gay, straight,

زن، مرد، همجنسگرا، دگرجنسگرا،

disabled, perfect,

معلول، بی نقص،

normal, whatever --

معمولی، هرنوعی

everyone of us

هرکدام از ما

must be the very best of ourselves.

باید بهترین خودمان باشیم

I no longer want anybody to be invisible.

من دیگر نمی‌خواهم که هیچکس نامرئی باشد،

We all have to be included.

ما همه باید مشارکت داشته باشیم

And stop with the labels, the limiting.

و برچسب گذاشتن‌ها و محدودیت‌ها را متوقف کنید

Losing of labels,

ازبین بردن برچسب‌ها

because we are not jam jars.

چون ما ظرف‌های مربا نیستیم؛

We are extraordinary, different, wonderful people.

ما آدم‌هایی خارق‌العاده، متفاوت و شگفت‌انگیزی هستیم

Thank you.

ممنون

(Applause)

(تشویق)