Give yourself permission to be creative | Ethan Hawke | TED

Translator: Jimmy Tangjaitrong Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

ผมหวังว่าวันนี้จะได้พูดคุยเกี่ยวกับ ความคิดสร้างสรรค์สักเล็กน้อย

คุณรู้ไหมว่ามีคนมากมาย ที่ต้องดิ้นรน

เพื่อจะให้ตัวเองมีความคิดสร้างสรรค์

I was hoping today to talk a little bit about creativity.

และมันก็เข้าใจได้

ผมว่าเราทุกคนสงสัย ในความสามารถของตัวเองอยู่บ้าง

You know, a lot of people really struggle

ผมจำเรื่องที่ผมเจอ ตอนอายุต้น ๆ 20 ปี

to give themselves permission to be creative.

And reasonably so.

ที่มีความหมายต่อตัวผมมาก

I mean, we're all a little suspect of our own talent.

ผมเคยชอบ อัลเลน กินส์เบิร์ก มาก ๆ

And I remember a story I came across in my early 20s

และผมเคยอ่านบทกวีของเขา

และผมเคยอ่าน -- เขาให้สัมภาษณ์มากมาย --

that kind of meant a lot to me.

มีครั้งหนึ่ง วิลเลียม เอฟ บัคลี่ย์ เป็นพิธีกรรายการทีวี

I was really into Allen Ginsberg,

and I was reading his poetry,

ชื่อ “ไฟริ่ง ไลน์”

and I was reading -- he did a lot of interviews --

และ กินส์เบิร์ก ได้ไปออกรายการ และร้องเพลงฮเร กฤษณะ

and one time, William F. Buckley had this television program

พร้อมกับเล่นฮาร์โมเนียม

และเมื่อเขากลับมาที่นิวยอร์ก ไปหากลุ่มเพื่อนปัญญาชนของเขา

called "Firing Line,"

and Ginsberg went on there and sang a Hare Krishna song

และทุกคนบอกกับเขาว่า

“นายรู้ไหม ทุกคนคิดว่านายเป็นไอ้งั่ง

while playing the harmonium.

และคนทั้งประเทศ ก็กำลังล้อเลียนนายอยู่”

And he got back to New York to all his intelligentsia friends,

และเขาตอบว่า "มันคืองานของผม

and they all told him,

"Don't you know that everybody thinks you're an idiot,

ผมคือนักกวี และผมจะเล่นบทคนโง่

and the whole country's making fun of you?"

คนส่วนใหญ่ต้องออกไปทำงานตลอดทั้งวัน

And he said, "That's my job.

พวกเขากลับบ้าน และทะเลาะกับคู่ชีวิตของพวกเขา

และพวกเขาก็กิน และพวกเขาก็เปิดทีวี

I'm a poet, and I'm going to play the fool.

แล้วก็มีคนพยายามจะขายของให้พวกเขา

Most people have to go to work all day long,

และผมก็แค่ปู้ยี่ปู้ยำทุกอย่าง

and they come home and they fight with their spouse,

ผมไปออกรายการ และก็ร้องเพลงเกี่ยวกับกฤษณะ

และตอนนี้พวกเขานั่งอยู่บนเตียง และคิดว่า ‘กวีหน้าโง่คนนี้มันใครวะ’

and they eat, and they turn on the old boob tube,

and somebody tries to sell them something,

แล้วพวกเขาก็นอนไม่หลับ ใช่ไหมล่ะ”

and I just screwed all that up.

และนั่นคืองานของเขาในฐานะของกวี

I went on and I sang about Krishna,

จากเรื่องนี้ ผมรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย

and now they're sitting in bed and going, 'Who is this stupid poet?'

เพราะผมคิดว่าเราส่วนใหญ่ ต้องการเสนอบางสิ่งที่มีคุณภาพ

And they can't fall asleep, right?"

And that's his job as a poet.

แก่โลกใบนี้

บางสิ่งที่ทุกคนจะมองว่า เป็นสิ่งที่ดี หรือมีความสำคัญ

And so, I find that very liberating,

because I think that most of us really want to offer the world

และนั่นคือศัตรูจริง ๆ

something of quality,

เพราะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา ที่จะบอกได้ว่าสิ่งไหนดีหรือไม่ดี

something that the world will consider good or important.

และถ้าประวัติศาสตร์ได้สอนอะไรแก่เราบ้าง

And that's really the enemy,

ก็คือโลกนี้เป็นนักวิจารณ์ ที่ไว้วางใจไม่ได้

because it's not up to us whether what we do is any good,

ใช่ไหมครับ

ดังนั้น คุณต้องถามตัวเองว่า:

and if history has taught us anything,

คุณคิดว่าความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์นั้น สำคัญไหม

the world is an extremely unreliable critic.

Right?

ครับ

So you have to ask yourself:

คนส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้เวลามากมาย ไปกับการคิดถึงบทกวี ใช่ไหมครับ

Do you think human creativity matters?

พวกเขามีชีวิตที่ต้องใช้

และเขาไม่ได้รู้สึกเชื่อมโยง กับบทกวีของ อัลเลน กินส์เบิร์ก

Well, hmm.

Most people don't spend a lot of time thinking about poetry. Right?

หรือบทกวีของใครอื่นก็ตาม

จนกระทั่งพ่อของพวกเขาตาย

They have a life to live,

พวกเขาไปงานศพ

and they're not really that concerned with Allen Ginsberg's poems

คุณสูญเสียลูกไป

ใครบางคนหักอกคุณ เขาไม่รักคุณอีกต่อไป

or anybody's poems,

until their father dies,

และทันใดนั้นเอง

คุณก็หมดหวังกับการเข้าใจชีวิต

they go to a funeral,

you lose a child,

และเริ่มคิด “มีใครเคยรู้สึกแย่แบบนี้มาก่อนบ้างไหม

somebody breaks your heart, they don't love you anymore,

and all of a sudden,

พวกเขาหลุด จากความรู้สึกนี้ได้ยังไง”

you're desperate for making sense out of this life,

หรือในทางกลับกัน -- ในเรื่องที่ดี

คุณพบบางคน และหัวใจเต้นแทบจะระเบิด

and, "Has anybody ever felt this bad before?

คุณรักเขามาก ความรักทำให้คุณตาบอด

How did they come out of this cloud?"

คุณรู้สึกหวิว ๆ

“มีใครรู้สึกแบบนี้มาก่อนไหม มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย”

Or the inverse -- something great.

You meet somebody and your heart explodes.

และเมื่อนั้นเอง ที่ศิลปะจะไม่ใช่สิ่งหรูหรา แต่มันคือปัจจัยยังชีพ

You love them so much, you can't even see straight.

You know, you're dizzy.

เราต้องการมัน

"Did anybody feel like this before? What is happening to me?"

โอเค แล้วมันคืออะไร

ความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ คือธรรมชาติที่ปรากฏผ่านตัวเรา

And that's when art's not a luxury, it's actually sustenance.

We need it.

เหมือนเรามองไปที่ ...

OK. Well, what is it?

Human creativity is nature manifest in us.

แสงเหนือ ใช่ไหมครับ

ตอนเด็ก ๆ ผมเคยเล่นหนัง เรื่อง “ไวท์แฟง”

เราถ่ายทำกันที่อลาสก้า

We look at the, oh ...

และถ้าคุณออกไปตอนกลางคืน

แล้วท้องฟ้าก็กระเพื่อม ด้วยสีม่วง สีชมพู สีขาว

the aurora borealis. Right?

และมันคือสิ่งที่สวยงามที่สุด ที่ผมเคยเห็นมา

I did this movie called "White Fang" when I was a kid,

and we shot up in Alaska,

มันดูเหมือนท้องฟ้ากำลังเล่นอยู่ สวยงาม

and you go out at night

ไปแกรนด์แคนยอน ตอนพระอาทิตย์ตก

and the sky was like rippling with purple and pink and white,

มันสวยงาม

เรารู้ว่ามันสวยงาม

and it's the most beautiful thing I ever saw.

แต่กับการตกหลุมรักล่ะ

It really looked like the sky was playing.

คนรักของคุณสวยใช้ได้

Beautiful.

ผมมีลูก 4 คน

You go to Grand Canyon at sundown.

ดูลูก ๆ เล่นกัน

It's beautiful.

ดูลูก ๆ เลียนแบบเป็นผีเสื้อ

We know that's beautiful.

But fall in love?

หรือวิ่งไปรอบบ้าน และทำอะไรก็แล้วแต่

Your lover's pretty beautiful.

มันสวยงามมาก ๆ

I have four kids.

Watching them play?

และผมเชื่อว่าเรามาอยู่ที่นี่ บนดาวดวงนี้

Watching them pretend to be a butterfly

or run around the house and doing anything,

เพื่อพยายามช่วยเหลือกันและกัน ใช่ไหมครับ

it's so beautiful.

สิ่งแรกคือเราต้องเอาตัวรอด

And I believe that we are here on this star in space

และเราต้องเจริญงอกงาม

และงอกงามเพื่อแสดงความเป็นตัวเรา

to try to help one another. Right?

เอาล่ะ ความยากคือ เราต้องรู้จักตัวของเรา

And first we have to survive,

อะไรคือสิ่งที่คุณรัก

and then we have to thrive.

And to thrive, to express ourselves,

และถ้าคุณได้เข้าใกล้กับสิ่งที่คุณรัก

ตัวตนของคุณจะถูกเปิดเผยออกมา

alright, well, here's the rub: we have to know ourselves.

และมันจะขยายออกไป

สำหรับผม มันง่ายมาก

What do you love?

ผมเริ่มอาชีพนักแสดง ตอนผมอายุ 12 ขวบ

And if you get close to what you love,

ผมแสดงในเรื่อง “เซนต์ โจน” โดย จอร์จ เบอร์นาร์ด ชอว์

who you are is revealed to you,

and it expands.

ที่โรงละครแม็คคาร์เธอร์

For me, it was really easy.

และ -- ตูม! -- ผมตกหลุมรักมัน

I did my first professional play. I was 12 years old.

โลกของผมได้ขยายออก

I was in a play called "Saint Joan" by George Bernard Shaw

และอาชีพนี้ -- ตอนนี้ผมอายุเกือบ 50 แล้ว --

at the McCarter Theatre,

อาชีพนี้ไม่เคยหยุด ที่จะตอบแทนผม

and -- boom! -- I was in love.

มันตอบแทนผมมากขึ้นเรื่อย ๆ

My world just expanded.

ส่วนใหญ่ น่าแปลกดี

And that profession -- I'm almost 50 now --

ผ่านตัวละครที่ผมเคยแสดงมา

that profession has never stopped giving back to me,

ผมเคยแสดงเป็นตำรวจ ผมเคยแสดงเป็นอาชญากร

and it gives back more and more,

ผมเคยแสดงเป็นนักบุญ ผมเคยแสดงเป็นคนบาป

mostly, strangely,

through the characters that I've played.

และความมหัศจรรย์ ของการทำอาชีพนี้มาตลอด 30 ปี

I've played cops, I've played criminals,

คือคุณจะเริ่มเห็นว่า ประสบการณ์ของผม

I've played priests, I've played sinners,

ตัวผม อีธาน ไม่ได้แตกต่างจากคนอื่น

and the magic of this over a lifetime, over 30 years of doing this,

อย่างที่ผมเคยคิดเอาไว้

ผมมีหลายสิ่ง ที่เหมือนกับตัวละครเหล่านี้

is that you start to see that my experiences,

และตัวละครเหล่านี้ ก็มีบางสิ่งที่เหมือนกับผม

me, Ethan, is not nearly as unique

คุณเริ่มที่จะเห็นว่า พวกเราเชื่อมโยงกันแค่ไหน

as I thought.

I have so much in common with all these people.

And so they have something in common with me.

คุณย่าทวดของผม เดลลา ฮอล วอล์กเกอร์ กรีน

ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต

You start to see how connected we all are.

ที่โรงพยาบาล ท่านได้เขียนชีวประวัติสั้น ๆ

My great-grandmother, Della Hall Walker Green,

มันมีความยาวแค่ 36 หน้าเท่านั้น

on her deathbed,

และท่านใช้ประมาณ 5 หน้าไปกับ

she wrote this little biography in the hospital,

เรื่องที่ครั้งหนึ่ง ท่านทำเครื่องแต่งกายให้กับละครเวที

and it was only about 36 pages long,

สามีคนแรกของท่าน ได้แค่ย่อหน้าเดียว

and she spent about five pages

การทำไร่ฝ้าย ซึ่งท่านทำมา 50 ปี ถูกเอ่ยถึงนิดหน่อย

on the one time she did costumes for a play.

5 หน้า สำหรับการทำเครื่องแต่งกาย

Her first husband got, like, a paragraph.

เอาล่ะ -- แม่ของผมให้ผ้าห่มที่ท่านทำมาหนึ่งผืน

Cotton farming, of which she did for 50 years, gets a mention.

และคุณรู้สึกถึงมันได้เลย

ท่านแสดงความเป็นตัวเองออกมา

Five pages on doing these costumes.

และมันมีพลังบางอย่างที่รู้สึกได้จริง

And I look -- my mom gave me one of her quilts that she made,

ผมจำได้ว่าน้องชายของผมและผม เคยไปดูหนังเรื่อง “ท็อป กัน”

and you can feel it.

ปีอะไรก็ไม่รู้แหละ ที่หนังเข้าฉาย

She was expressing herself,

ผมจำได้ว่าพวกเราเดินออกมาจากห้าง อากาศร้อนมาก ๆ

and it has a power that's real.

I remember my stepbrother and I went to go see "Top Gun,"

ผมมองไปที่น้องชาย

และเราทั้งคู่ก็รู้สึกได้ว่าหนังเรื่องนี้ เป็นเหมือนกับเสียงเรียกจากพระเจ้า

whatever year that came out.

And I remember we walked out of the mall, it was, like, blazing hot,

คุณเข้าใจไหมครับ

แต่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

I just looked at him,

ผมอยากจะไปเป็นนักแสดง

and we both felt that movie just like a calling from God.

ผมอยากจะทำบางอย่าง ที่ทำให้ผู้คนรู้สึก

ผมแค่อยากจะเป็นส่วนหนึ่งของมัน

You know? Just ...

ส่วนน้องชายผมอยากจะไปเป็นทหาร

But completely differently.

และสิ่งที่พวกเราทำก็คือเล่นเป็น FBI เล่นเป็นนายทหาร

Like, I wanted to be an actor.

I was like, I've got to make something that makes people feel.

เล่นเป็นอัศวิน และผมชอบโพสท่าต่าง ๆ กับดาบของผม

I just want to be a part of that.

และน้องผมสร้างหน้าไม้

And he wanted to be in the military.

ที่สามารถยิงธนูออกไปที่ต้นไม้

That's all we ever did was play FBI, play army man,

เขาเลยเข้าทำงานที่กองทัพ

เขาเพิ่งจะปลดเกษียณ เป็นผู้พันในหน่วยรบพิเศษกรีนเบอเรต์

play knights, you know, and I'd like, pose with my sword,

and he would build a working crossbow

เขาเป็นทหารผ่านศึกในการต่อสู้ ของอัฟกานิสถานและอิรัก

that you could shoot an arrow into a tree.

So he joins the army.

ตอนนี้เขาเป็นครูอยู่ที่ค่ายทหารเรือ สอนลูก ๆ ของทหารที่จากไป

Well, he just retired a colonel in the Green Berets.

เขายกชีวิตให้กับความหลงไหลของเขา

He's a multidecorated combat veteran of Afghanistan and Iraq.

ความคิดสร้างสรรค์ของเขา คือความเป็นผู้นำ

He now teaches a sail camp for children of fallen soldiers.

นำผู้อื่น

ความกล้าหาญ ในการช่วยเหลือผู้อื่น

นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึก ว่าเป็นเสียงจากพระเจ้า

He gave his life to his passion.

และมันก็ได้ตอบแทนเขา

His creativity was leadership,

พวกเราทุกคนรู้ ว่าเวลาในชีวิตเรามีน้อยนิด

leading others,

his bravery, to help others.

และเราใช้เวลายังไง --

เรากำลังใช้เวลาไปกับ สิ่งที่สำคัญต่อตัวเราหรือไม่

That was something he felt called to do,

and it gave back to him.

พวกเราส่วนใหญ่ไม่ได้ทำ

We know this -- the time of our life is so short,

ผมว่า มันยากนะ

แรงดึงดูดของความเคยชินมันแรงมาก

and how we spend it --

are we spending it doing what's important to us?

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เด็ก ๆ มีความสร้างสรรค์ที่สวยงาม

Most of us not.

คือพวกเขายังไม่มีความเคยชินอะไรเลย

I mean, it's hard.

และเด็ก ๆ ไม่ได้สนใจ ว่าจะทำได้ดีหรือไม่ ใช่ไหมล่ะ

The pull of habit is so huge,

พวกเขาไม่ได้สร้างประสาททราย แล้วคิดว่า

and that's what makes kids so beautifully creative,

“ฉันว่าฉันจะต้องเป็น นักสร้างปราสาททรายที่ดีมากแน่ ๆ”

is that they don't have any habits,

เด็ก ๆ ก็แค่ทุ่มเททำอะไรก็ตาม ที่คุณยื่นให้ทำ

and they don't care if they're any good or not, right?

They're not building a sandcastle going,

เต้นรำ วาดรูป

"I think I'm going to be a really good sandcastle builder."

สร้างอะไรบางอย่าง

ทุก ๆ โอกาสที่เด็ก ๆ ได้รับ

They just throw themselves at whatever project you put in front of them --

เขาจะพยายามใช้มัน เพื่อสร้างความประทับใจให้กับคุณ

dancing, doing a painting,

มันสวยงามมาก

building something:

any opportunity they have,

มันเป็นสิ่งที่ผมกังวลในบางครั้ง เวลาที่เราพูดเรื่องความคิดสร้างสรรค์

they try to use it to impress upon you their individuality.

เพราะว่ามันมักจะมีความรู้สึก แบบมันก็แค่ดีเนอะ

It's so beautiful.

หรือแบบมันอบอุ่น หรือมันเป็นสิ่งที่น่าพึงพอใจ

It's a thing that worries me sometimes whenever you talk about creativity,

มันไม่ใช่เลย

มันคือสิ่งสำคัญ

because it can have this kind of feel that it's just nice,

มันคือวิธีที่เราเยียวยากันและกัน

you know, or it's warm or it's something pleasant.

ผ่านการร้องเพลงของเรา

ผ่านการเล่าเรื่องของเรา

It's not.

ผ่านการเชิญชวนให้คุณพูดว่า

It's vital.

It's the way we heal each other.

“เฮ้ ฟังฉันสิ แล้วฉันจะฟังคุณ”

เรากำลังเริ่มต้นบทสนทนา

In singing our song,

in telling our story,

และเมื่อคุณเริ่ม การเยียวยาจะเกิดขึ้น

in inviting you to say,

"Hey, listen to me, and I'll listen to you,"

เราจะเดินออกมาจากมุมของตัวเอง

และเริ่มเห็นความเป็นมนุษย์ของกันและกัน

we're starting a dialogue.

เราเริ่มที่จะเชื่อมั่นในมัน

And when you do that, this healing happens,

และเมื่อเราทำเช่นนั้น สิ่งดี ๆ ก็จะเกิดขึ้นตามมา

and we come out of our corners,

ดังนั้น ถ้าคุณอยากจะช่วยชุมชนของคุณ ถ้าคุณอยากจะช่วยครอบครัวของคุณ

and we start to witness each other's common humanity.

We start to assert it.

ถ้าคุณอยากจะช่วยเพื่อนของคุณ

And when we do that, really good things happen.

คุณต้องแสดงตัวตนของคุณออกมา

และเพื่อเป็นการแสดงตัวตนของคุณ คุณต้องรู้จักตัวเอง

So, if you want to help your community, if you want to help your family,

จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

if you want to help your friends,

คุณแค่ต้องเดินตามสิ่งที่คุณรัก

you have to express yourself.

มันไม่มีเส้นทางให้คุณหรอก

And to express yourself, you have to know yourself.

มันจะไม่มีเส้นทาง จนกว่าคุณจะก้าวเดินไป

It's actually super easy.

You just have to follow your love.

และคุณจะต้องยินยอม ที่จะเล่นบทคนโง่

ดังนั้น อย่าอ่านหนังสือเล่มที่คุณควรจะอ่าน

There is no path.

There's no path till you walk it,

อ่านเล่มที่คุณอยากอ่าน

อย่าฟังเพลงที่คุณเคยชอบฟัง

and you have to be willing to play the fool.

So don't read the book that you should read,

หาเวลาฟังเพลงใหม่ ๆ บ้าง

หาเวลาคุยกับคนที่ปกติคุณไม่ได้คุยด้วย

read the book you want to read.

Don't listen to the music that you used to like.

ผมรับรองเลยว่า ถ้าคุณทำแบบนั้น

Take some time to listen to some new music.

คุณจะรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่า

นั่นแหละประเด็น

Take some time to talk to somebody that you don't normally talk to.

เล่นบทเป็นคนโง่

I guarantee, if you do that,

you will feel foolish.

That's the point.

Play the fool.

(เสียงกีต้าร์)

(ร้องเพลง) ฉันอยากจะไปออสติน และฉันอยากจะอยู่บ้าน

(Plays guitar)

เชิญเพื่อน ๆ มา แต่ยังคงอยู่คนเดียว

ใช้ชีวิตเพื่อความอันตราย

(Sings) Well, I want to go Austin, and I wanna stay home.

ใจดีสู้เสือไว้

เพื่อให้ทุกคนเคารพฉัน ที่ฉันเล่นบทเป็นคนโง่

Invite our friends over but still be alone.

Live for danger.

Play it cool.

Have everyone respect me for being a fool.