Give yourself permission to be creative | Ethan Hawke | TED

Translator: Reviewer: Ahamed Shyam F

I was hoping today to talk a little bit about creativity.

இன்று நான் படைப்பாற்றலைப் பற்றி சிறிது பேச விரும்புகிறேன்.

You know, a lot of people really struggle

பலரும் தங்களின் படைப்பை வெளிப்படுத்த

to give themselves permission to be creative.

சுய அனுமதி கொடுப்பதில் போராடுகிறார்கள்.

And reasonably so.

அதற்கு காரணமும் உள்ளது.

I mean, we're all a little suspect of our own talent.

நம் திறன் மீது நமக்கே சந்தேகம் உள்ளது.

And I remember a story I came across in my early 20s

என்னுடைய 20களில், எனக்கு ஒரு கதை அறிமுகமானது.

that kind of meant a lot to me.

இந்நாள் வரை அது எனக்கு ஒரு முக்கியமான தருணம்.

நான் ஆலன் ஜின்ஸ்பெர்க் ரசிகன்,

I was really into Allen Ginsberg,

and I was reading his poetry,

அவருடைய கவிதைகளை படிப்பேன்,

and I was reading -- he did a lot of interviews --

படிப்பது மட்டுமல்ல... அவரது பேட்டிகளையும் தொடருவேன்.

and one time, William F. Buckley had this television program

வில்லியம் எஃப் பக்லி யின் தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியிலும் தோன்றினார்.

அந்நிகழ்ச்சியின் பெயர், “ஃபையரிங் லைன்“.

called "Firing Line,"

and Ginsberg went on there and sang a Hare Krishna song

ஜின்ஸ்பெர்க் அந்த நிகழ்ச்சியில் ஹரே கிருஷ்னா பாடலை பாடினார்.

while playing the harmonium.

ஹார்மோனியம் வாசித்துக் கொண்டே பாடினார்.

And he got back to New York to all his intelligentsia friends,

அவர் நியூ யார்க் திரும்பியதும் அவருடைய நண்பர்கள்,

and they all told him,

அவரிடத்தில் கூறியது,

"Don't you know that everybody thinks you're an idiot,

“உலகமே உன்னை ஒரு முட்டாள் என கேலி செய்கிறது,

and the whole country's making fun of you?"

அது உனக்கு தெரியாதா?”

And he said, "That's my job.

அதற்கு அவர் “அது தானே என் தொழில்” என்றார்

I'm a poet, and I'm going to play the fool.

நான் ஒரு கவிஞன் நான் முட்டாளாக தான் நடிப்பேன்.

Most people have to go to work all day long,

மற்ற சாமானியர்கள் அனுதினம் வேலைக்கு செல்வர்,

and they come home and they fight with their spouse,

வீட்டிற்கு வந்து துணைவியுடன் சண்டையிடுவர்,

and they eat, and they turn on the old boob tube,

பின்னர் சாப்பிட்டு, தொலைக்காட்சியை பார்ப்பர்,

and somebody tries to sell them something,

அதில் எதையேனும் விற்றுக் கொண்டிருப்பர்.

and I just screwed all that up.

நான் அதை விடுத்து மாறுபட்டேன்.

I went on and I sang about Krishna,

அங்கு சென்று கிருஷ்ணா பாடலை பாடினேன்.

and now they're sitting in bed and going, 'Who is this stupid poet?'

படுக்கையில் அமர்ந்து பார்த்தவர்கள், “யார் இந்த முட்டாள் கவிஞன்?” என

And they can't fall asleep, right?"

தூங்கமுடியாது தவித்திருப்பர் தானே?

And that's his job as a poet.

அது தான் கவிஞனின் வேலை.

And so, I find that very liberating,

அது என்னை சுதந்திரமாக்குகிறது,

because I think that most of us really want to offer the world

நாம் அனைவரும் இந்த உலகுக்கு ஏதாவது ஒன்றை கொடுக்க விரும்புகிறோம்.

something of quality,

அதன் தரத்தில் கவனம் கொள்கிறோம்.

something that the world will consider good or important.

நல்லது அல்லது முக்கியமானதை தர விரும்புகிறோம்.

And that's really the enemy,

அது தான் நம் முதல் எதிரி.

because it's not up to us whether what we do is any good,

நாம் செய்வது தான் சரி என்று நாமே தீர்மானிப்பது தவறு.

and if history has taught us anything,

வரலாறுகளை புரட்டிப் பாருங்கள்.

the world is an extremely unreliable critic.

உலகம் ஒரு நிலையற்ற விமர்சகர் என்பது நமக்கே புரியும்.

Right?

சரியா?

So you have to ask yourself:

உங்களை நீங்களே கேளுங்கள்:

Do you think human creativity matters?

மனித படைப்பாற்றல் அவசியமா?

Well, hmm.

ம்ம்.. ஆமாம்.

Most people don't spend a lot of time thinking about poetry. Right?

மக்கள் யாரும் கவிதைகளை பற்றி அதிகம் சிந்திப்பதில்லை, சரியா?

They have a life to live,

அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையில்

and they're not really that concerned with Allen Ginsberg's poems

ஆலன் ஜின்ஸ்பெர்க் கவிதைகளுக்கு மட்டுமல்ல,

or anybody's poems,

எவரின் கவிதைகளுக்கும் நேரமில்லை.

until their father dies,

ஒருவரின் இழப்பின் போது,

they go to a funeral,

அவரின் இறுதி சடங்கில்,

you lose a child,

தன் குழந்தையை இழக்கும் போது,

somebody breaks your heart, they don't love you anymore,

காதல் தோல்வியில் இதயம் நொறுங்கும்போது,

and all of a sudden,

திடீரென்று,

you're desperate for making sense out of this life,

வாழ்க்கையை பற்றி உணர முட்படுவர்.

and, "Has anybody ever felt this bad before?

ஆனால், அதற்கு முன் அவர்கள் யாரேனும் வாழ்க்கையை பற்றி யோசித்ததுண்டா?

How did they come out of this cloud?"

எங்கிருந்து வந்தார்கள்?

Or the inverse -- something great.

எங்கு செல்வார்கள்..?

You meet somebody and your heart explodes.

ஒருவரை சந்தித்தவுடன் இதயம் மயங்குகிறது.

You love them so much, you can't even see straight.

கண்மூடித்தனமான காதல் வருகிறது.

அதன் மயக்கத்தில் திளைக்கிறீர்கள்.

You know, you're dizzy.

"Did anybody feel like this before? What is happening to me?"

உங்களுக்கு அப்படி தோன்றியுள்ளதா? எனக்கு என்ன நடக்கிறது?

And that's when art's not a luxury, it's actually sustenance.

அப்போது தான் கலை ஆடம்பரம் அல்ல வாழ்வாதாரம் என புரிகிறது.

We need it.

கலை, நம் தேவை.

OK. Well, what is it?

சரி, கலை என்றால் என்ன?

Human creativity is nature manifest in us.

மனித படைப்பாற்றல் இயற்கையாகவே நமக்குள்ள திறன்.

We look at the, oh ...

நாம் ரசித்து பார்க்கும்

the aurora borealis. Right?

வானின் அழகிலும் அது உள்ளது.

சிறுவனாக, “வைட் ஃபேங்” என்ற படத்தில் நடித்தேன்

I did this movie called "White Fang" when I was a kid,

and we shot up in Alaska,

அலாஸ்காவில் எடுத்தோம்.

and you go out at night

அங்கு இரவில் சென்றால்

இளஞ்சிவப்பு ஊதா வெள்ளை என வானம் பல அழகான நிறங்களில் மின்னும்,

and the sky was like rippling with purple and pink and white,

and it's the most beautiful thing I ever saw.

அதை விட அழகாக நான் எதையுமே பார்த்ததில்லை.

It really looked like the sky was playing.

வானம் நம்மோடு விளையாடுவதாக தோன்றும்.

Beautiful.

அழகாக இருக்கும்.

You go to Grand Canyon at sundown.

மாலை நேர க்ராண்ட் கேன்யன்.

It's beautiful.

மிக அழகாக இருக்கும்.

We know that's beautiful.

அது நமக்கும் தெரியும்.

But fall in love?

ஆனால் அதை காதலுடன் ரசிக்கிறோமா?

Your lover's pretty beautiful.

உங்கள் காதலியை ரசித்ததுண்டா?

I have four kids.

எனக்கு நான்கு குழந்தைகள்.

Watching them play?

அவர்கள் விளையாட ரசித்திருப்பேனா?

Watching them pretend to be a butterfly

வண்ணத்து பூச்சியாக பறப்பதை ரசித்திருப்பேனா?

or run around the house and doing anything,

வீட்டை சுற்றி விளையாடி வருவதை ரசித்திருப்பேனா?

it's so beautiful.

ஆனால், அது தான் உண்மையான அழகு.

And I believe that we are here on this star in space

நான் இந்த உலகம் என்னும் நட்சத்திரத்தில்

to try to help one another. Right?

ஒருவருக்கொருவர் உதவ தான் இருக்கின்றோம்.

And first we have to survive,

ஆனால் அதற்கு முன், நாம் வாழப் பழக வேண்டும்.

and then we have to thrive.

பின்னரே, செழிக்க முடியும்.

And to thrive, to express ourselves,

நம்மை நாமே வெளிப்படுத்த அறிந்திருக்க வேண்டும்

alright, well, here's the rub: we have to know ourselves.

உண்மையில், நாம் முதலில் நம்மை அறிய வேண்டும்.

What do you love?

நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்கள்?

அந்த விஷயத்தின், அருகில் சொல்லும்போது

And if you get close to what you love,

who you are is revealed to you,

உங்களை அறிவீர்கள்.

and it expands.

உங்களுக்கே நீங்கள் அறிமுகமாவீர்கள்.

For me, it was really easy.

எனக்கும் அப்படித் தான்.

I did my first professional play. I was 12 years old.

எனது 12 வயதில் நான் என் முதல் நாடகத்தை அரங்கேற்றினேன்.

I was in a play called "Saint Joan" by George Bernard Shaw

ஜார்ஜ் பெர்னன்ர்ட் ஷாவின் “செயிண்ட் ஜொஅன்”

at the McCarter Theatre,

மெக்கார்டர் திரையரங்கில் நடந்தது.

and -- boom! -- I was in love.

அன்றே நான் காதலில் விழுந்தேன்.

My world just expanded.

என் உலகம் பெரிதானது.

And that profession -- I'm almost 50 now --

இன்று எனக்கு 50 வயதாகிறது,

that profession has never stopped giving back to me,

அந்த காதல், இன்னும் என்னை கைவிடவில்லை

and it gives back more and more,

என்னை மீண்டும் மீண்டும் ஈர்க்கிறது,

mostly, strangely,

என் பல விதமான கதாபாத்திரங்கள்,

through the characters that I've played.

என்னை வினோதமாக சிந்திக்க வைக்கிறது.

I've played cops, I've played criminals,

காவலாளியாக, திருடனாக,

I've played priests, I've played sinners,

பாதிரியாராக, பாவம் செய்தவனாக,

and the magic of this over a lifetime, over 30 years of doing this,

30 வருடங்களில் இந்த பல்வேறு பாத்திரங்கள்,

is that you start to see that my experiences,

என் வாழ்க்கைக்கு மாறுபட்ட அனுபவத்தை தந்துள்ளது.

me, Ethan, is not nearly as unique

எனக்கு தெரிந்த ஈதன், நான் நினைத்தது போல்

as I thought.

அத்தனை தனித்துவமானவன் இல்லை.

I have so much in common with all these people.

இந்த கதாபத்திரங்களோடு எனக்கு மிக நெருங்கிய தொடர்பு உள்ளது.

And so they have something in common with me.

அவர்களுக்கும் என்னோடு மிக நெருங்கிய தொடர்பு உள்ளது.

You start to see how connected we all are.

இந்த நெருக்கத்தை நாம் உணர தொடங்குகிறோம்.

My great-grandmother, Della Hall Walker Green,

எனது முப்பாட்டி டெல்லா ஹால் வால்கர் க்ரீன்

on her deathbed,

தன் மரண தருவாயிலும்,

she wrote this little biography in the hospital,

மருத்துவமனையில் தனது சுயசரிதையை எழுதினார்,

and it was only about 36 pages long,

அது வெறும் 36 பக்கங்களை கொண்டது.

and she spent about five pages

ஆனால், அதில் ஐந்து பக்கங்களுக்கு

on the one time she did costumes for a play.

ஒரு நாடகத்திற்காக தான் வடிவமைத்த ஆடையை பற்றி அவர் விவரித்துள்ளார்

Her first husband got, like, a paragraph.

அவரது முதல் கணவருக்கு கூட ஓர் பத்தி தான் கிடைத்தது.

Cotton farming, of which she did for 50 years, gets a mention.

50 வருடம் செய்த பருத்தி விவசாயம் பற்றி ஓரே ஒரு இடத்தில் சொல்லியிருப்பார்.

Five pages on doing these costumes.

ஆனால் தான் வடிவமைத்த ஆடைக்கு ஐந்து முழு பக்கங்கள்.

And I look -- my mom gave me one of her quilts that she made,

அதே போல என் தாய், அவர் செய்த ஒரு போர்வையை கொடுத்தார்.

and you can feel it.

அதில் அவரை உணர்ந்தேன்.

She was expressing herself,

அவரது அன்பின் வெளிப்பாடு அதில் இருந்தது

and it has a power that's real.

அது மிகவும் உண்மையானது என புரிந்தது.

I remember my stepbrother and I went to go see "Top Gun,"

நானும் என் சகோதரனும் “டாப் கன்” படம் பார்த்தோம்,

whatever year that came out.

எந்த வருடம் என்று கூட எனக்கு நினைவில்லை.

And I remember we walked out of the mall, it was, like, blazing hot,

ஆனால, நாங்கள் அரங்கை விட்டு வெளிவந்த போது மிகவும் உஷ்ணமாக இருந்தது

I just looked at him,

என் சகோதரனை பார்த்தேன்,

and we both felt that movie just like a calling from God.

அந்த திரைப்படம் எங்களுக்கு ஒரு வரம் போல தோன்றியது.

You know? Just ...

புரிகிறதா? அது...

But completely differently.

புது உணர்வைத் தந்தது.

Like, I wanted to be an actor.

என்னை நடிகனாக உந்தியது.

I was like, I've got to make something that makes people feel.

மக்கள் உணரும் வகையில் எதாவது தர வேண்டும் என்று தோன்றியது.

I just want to be a part of that.

அந்த கலையில் பங்கெடுக்கத் தோன்றியது.

And he wanted to be in the military.

தம்பிக்கு இராணுவ ஆசை வந்தது.

That's all we ever did was play FBI, play army man,

எங்கள் விளையாட்டிலும் அது நுழைந்தது.

காவலாளி, இராணுவ வீரன், என எப்போதும் வாளோடு தானிருப்பேன்.

play knights, you know, and I'd like, pose with my sword,

and he would build a working crossbow

அவன் ஒரு வில் அம்பைக் கூட செய்தான்.

that you could shoot an arrow into a tree.

அதை ஒரு மரத்தை குறி பார்த்து எய்தலாம்.

So he joins the army.

பின்னர் அவன் இராணுவத்தில் சேர்ந்தான்.

Well, he just retired a colonel in the Green Berets.

க்ரீன் பெரெட்ஸில் படைத்தலைவனாக ஓய்வு பெற்றான்

He's a multidecorated combat veteran of Afghanistan and Iraq.

ஆஃப்கானிஸ்தான் மற்றும் இராக் போர்களில் பணியாற்றி பாராட்டு பெற்றவன்.

He now teaches a sail camp for children of fallen soldiers.

இப்போது மறைந்த வீரர்களின் பிள்ளைகளுக்கு பாடம் நடத்துகிறான்.

He gave his life to his passion.

அவன் தன் ஆசைக்கு, வாழ்வு கொடுத்தான்.

His creativity was leadership,

தலைமை, வீரம்,

leading others,

மற்றவருக்கு உதவுவது,

his bravery, to help others.

இவைகளே அவனது படைப்பாற்றல்.

That was something he felt called to do,

அதுவே அவனை ஈர்த்தது,

and it gave back to him.

அவனுக்கு வாழ்க்கையும் தந்தது.

We know this -- the time of our life is so short,

நம் வாழ்க்கை சிறியது என்பதை நாம் அறிவோம்.

and how we spend it --

அதை எப்படி செலவிடுகிறோம் --

are we spending it doing what's important to us?

நாம் விரும்பும் முக்கியமான விஷயத்திற்காக செலவிடுகிறோமா?

Most of us not.

நிச்சயமாக பலரும் இல்லை.

I mean, it's hard.

உண்மையில், கடினம் தான்.

The pull of habit is so huge,

நம் பழக்க வழக்கங்கள் தான்,

and that's what makes kids so beautifully creative,

குழந்தைகளின் படைபாற்றலை அதிகப்படுத்தும்,

is that they don't have any habits,

அவர்களுக்கு என்று எந்த பழக்கமும் இல்லை

சரி தவறு பற்றிய கவலையும் அவர்களுக்கு இல்லை, சரியா?

and they don't care if they're any good or not, right?

They're not building a sandcastle going,

அவரகள் கடற்கரையில் மணல்கோட்டை கட்டும்போது,

"I think I'm going to be a really good sandcastle builder."

“நான் ஒரு சிறந்த மணல்கோட்டை கட்டுபவன்” என அவர்கள் சிந்திப்பதில்லை

They just throw themselves at whatever project you put in front of them --

அவர்கள முன் என்ன இருக்கிறதோ என்ன தரப்படுகின்றதோ அதை செய்கிறார்கள்--

dancing, doing a painting,

ஆட்டமோ, ஓவியமோ,

building something:

அல்லது கட்டுமானமோ:

any opportunity they have,

அவர்களுக்கு கிடைத்த வாய்ப்பை,

தன்னை வெளிப்படுத்த பயன்படுத்தி கொள்கின்றனர்.

they try to use it to impress upon you their individuality.

It's so beautiful.

அது மிகவும் அழகானது.

It's a thing that worries me sometimes whenever you talk about creativity,

பாடைப்பாற்றாலை பற்றி நான் அதிகம் வருந்துவது,

because it can have this kind of feel that it's just nice,

அதை ஒரு பொழுது போக்காக,

you know, or it's warm or it's something pleasant.

இனிமையானதாக மட்டுமே அனைவரும் உணருவது தான்.

It's not.

அது தவறு.

It's vital.

அது அத்தியாவசியமானது.

It's the way we heal each other.

அதன் மூலம் நாம் அனைவரும் மன அமைதி பெறுகிறோம்.

In singing our song,

நம் பாடலை பாடுவதில்,

in telling our story,

நம் கதைகளை சொல்வதில்,

in inviting you to say,

மற்றவர்களை கவனிப்பதில்,

"Hey, listen to me, and I'll listen to you,"

“நான் உன்னை கவனிக்கிறேன் நீ என்னை கவனி” என

we're starting a dialogue.

நமக்குள் பேசத் தொடங்குகிறோம்.

And when you do that, this healing happens,

அந்த பரிமாற்றத்தில், நாம் குணமடைகிறோம்.

and we come out of our corners,

நம் இருளில் இருந்து மீள்கிறோம்.

and we start to witness each other's common humanity.

மற்றவர்களின் மனிதத்தை பார்க்க துவங்குகிறோம்.

We start to assert it.

அதனை ஏற்றும் கொள்கிறோம்.

And when we do that, really good things happen.

அப்படி செய்யும்போது நல்ல விஷயங்கள் தொடங்குகிறது.

So, if you want to help your community, if you want to help your family,

உங்கள் சமுதாயத்திற்கு உதவ, உங்கள் குடும்பத்திற்கு உதவ,

if you want to help your friends,

உங்கள் நண்பர்களுக்கு உதவ,

you have to express yourself.

நாம் நம்மை வெளிப்படுத்த அறிந்திருக்க வேண்டும்.

And to express yourself, you have to know yourself.

அந்த வெளிப்பாட்டிற்கு, முதலில் நாம் நம்மை அறிந்திருக்க வேண்டும்.

It's actually super easy.

அது மிகவும் சுலபம்.

You just have to follow your love.

நீங்கள் விரும்புவதை பின் தொடர வேண்டும்.

There is no path.

அதற்கென்று ஒரு தனி வழி இல்லை.

There's no path till you walk it,

நீங்கள் செல்வது தான் வழி.

and you have to be willing to play the fool.

அதற்காக முட்டாளாக இருக்கவும் தயாராக இருக்க வேண்டும்.

So don't read the book that you should read,

நீங்கள் படிக்க வேண்டிய புத்தகங்களை மட்டும் அல்ல,

read the book you want to read.

நீங்கள் படிக்க விரும்பும் புத்தகங்களை படியுங்கள்.

Don't listen to the music that you used to like.

உங்களுக்கு பிடித்த இசையை மட்டுமல்ல,

Take some time to listen to some new music.

புதிய பல இசையையும் கேளுங்கள்.

Take some time to talk to somebody that you don't normally talk to.

பொதுவாக நீங்கள் பேசாத யாருடனாவது பேசத் தொடங்குங்கள்.

I guarantee, if you do that,

நிச்சயமாக, அப்படி செய்கையில்,

you will feel foolish.

நீங்கள் முட்டாளாக உணர்வீர்கள்.

That's the point.

அதுதான் பாடம்.

Play the fool.

முட்டாளாக நடியுங்கள்.

(Plays guitar)

(கிதார் இசைக்கிறார்)

(Sings) Well, I want to go Austin, and I wanna stay home.

(பாடுகிறார்) நான் ஆஸ்டின் செல்ல வேண்டும், வீட்டில் இருக்க வேண்டும்.

Invite our friends over but still be alone.

நண்பர்களை அழைத்தும் தனியாய் இருக்க வேண்டும்.

Live for danger.

அபாயங்களுடன் வாழ வேண்டும்.

Play it cool.

இருந்தும் அமைதி வேண்டும்.

Have everyone respect me for being a fool.

முட்டாளாய் இருந்தாலும் மரியாதை பெற வேண்டும்.