Give yourself permission to be creative | Ethan Hawke | TED

Translator: Zahra Akrami Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

I was hoping today to talk a little bit about creativity.

امیدوار بودم که امروز کمی درباره‌ی خلاقیت صحبت کنم.

You know, a lot of people really struggle

بعضی از مردم سخت تلاش می‌کنند تا

to give themselves permission to be creative.

به خودشان اجازه‌ی خلاق بودن بدهند؛

And reasonably so.

و منطقی است.

I mean, we're all a little suspect of our own talent.

منظورم این است که کمی نسبت به استعداهای خودمان شک داریم.

And I remember a story I came across in my early 20s

داستانی را به یاد می‌آورم که به طور اتفاقی در بیست سالگی‌ا‌م با آن آشنا شدم؛

that kind of meant a lot to me.

که یک جورهایی برای من پرمعنا بود.

I was really into Allen Ginsberg,

من واقعا غرق در آلن گینزبرگ بودم،

and I was reading his poetry,

و شعرهایش را می‌خواندم.

and I was reading -- he did a lot of interviews --

و می‌خواندم که او مصاحبه‌های زیادی داشته است.

and one time, William F. Buckley had this television program

و زمانی «ویلیام ف. باکلی» یک برنامه‌ی تلویزیونی به نام

called "Firing Line,"

«خط آتش» داشت.

and Ginsberg went on there and sang a Hare Krishna song

و گینزبرگ در آنجا آهنگ هیر کریشنا را خواند

while playing the harmonium.

در حالیکه ارغنون می‌نواخت.

And he got back to New York to all his intelligentsia friends,

و به نیویورک، پیش دوستان روشن فکر خود بازگشت.

and they all told him,

و همه‌ی آنها به او گفتند

"Don't you know that everybody thinks you're an idiot,

«نمی‌دانی که همه فکر می‌کنند تو یک سبک مغزی،

and the whole country's making fun of you?"

و کل کشور تو را مسخره می‌کنند؟»

And he said, "That's my job.

و او گفت، «این شغل من است.

I'm a poet, and I'm going to play the fool.

من یک شاعرم و قصد دارم که نقش احمق را را بازی کنم.

Most people have to go to work all day long,

بیشتر مردم باید تمام روز را کار کنند،

and they come home and they fight with their spouse,

و به خانه برمی‌گردند و با همسرشان دعوا می‌کنند،

and they eat, and they turn on the old boob tube,

بعد غذا می‌خورند و تلویزیون روشن می‌کنند،

and somebody tries to sell them something,

و کسی تلاش می‌کند تا به آنها چیزی بفروشد،

and I just screwed all that up.

و من فقط به همه‌چیز گند می‌زنم.

I went on and I sang about Krishna,

من ادامه دادم و آوازی درباره‌ی کریشنا خواندم،

and now they're sitting in bed and going, 'Who is this stupid poet?'

و حالا آنها روی تخت می‌نشینند و می‌گویند: «این احمق کیست؟'

And they can't fall asleep, right?"

و نمی‌توانند بخوابند، درست است؟»

And that's his job as a poet.

این شغل او به عنوان یک شاعر است؛

And so, I find that very liberating,

و خب، به نظر من خیلی رهایی‌بخش است.

because I think that most of us really want to offer the world

چون فکر می‌کنم اکثر ما می‌خواهیم چیزی

something of quality,

با کیفیت به دنیا ارائه دهیم.

something that the world will consider good or important.

چیزی که دنیا خوب یا مهم در نظر بگیرد؛

And that's really the enemy,

و این واقعا همان دشمن است.

because it's not up to us whether what we do is any good,

چون این به ما بستگی ندارد، که کارمان را خوب انجام بدهیم یا نه.

and if history has taught us anything,

و اگر تاریخ چیزی به ما آموخته باشد، این است

the world is an extremely unreliable critic.

که دنیا به‌ شدت منتقد غیرقابل اطمینانی است.

Right?

درست؟

So you have to ask yourself:

پس باید از خودتان بپرسید:

Do you think human creativity matters?

فکر می‌کنید خلاقیت انسان اهمیت دارد؟

Well, hmm.

خب، هوم،

Most people don't spend a lot of time thinking about poetry. Right?

بیشتر مردم خیلی به شعرسرایی فکر نمی‌کنند، نه؟

They have a life to live,

آنها یک زندگی دارند،

and they're not really that concerned with Allen Ginsberg's poems

و واقعا تمایلی به اشعار آلن گینزبرگ ندارند

or anybody's poems,

یا اشعار هرکسی دیگر.

until their father dies,

تا زمانی که پدرشان می‌میرد،

they go to a funeral,

به خاکسپاری می‌روند،

you lose a child,

کودکی را از دست می‌دهید،

somebody breaks your heart, they don't love you anymore,

کسی دل شما را می‌شکند، آنها دیگر شما را دوست ندارند،

and all of a sudden,

و تمام اتفاقات ناگهانی،

you're desperate for making sense out of this life,

ناامید از سر درآوردن از منطق این زندگی،

and, "Has anybody ever felt this bad before?

و «کسی تا به حال اینقدر احساس بدی داشته؟

How did they come out of this cloud?"

چگونه خیال پردازی را متوقف کرده اند؟»

Or the inverse -- something great.

یا برعکس، چیزی بسیار عالی؛

You meet somebody and your heart explodes.

کسی را ملاقات می‌کنید وقلبتان منفجرمی‌شود.

You love them so much, you can't even see straight.

به شدت آنها را دوست دارید، حتی نمی‌توانید جلوتان را ببینید.

You know, you're dizzy.

می‌دانید، شما گیج هستید.

"Did anybody feel like this before? What is happening to me?"

«آیا کسی تا به حال این احساس را داشته؟ چه اتفاقی برایم افتاده؟»

And that's when art's not a luxury, it's actually sustenance.

و در این موقع هنر دیگر تجملی نیست، در واقع معاش است.

We need it.

ما به آن نیاز داریم.

OK. Well, what is it?

بسیار خب، هنر چیست؟

Human creativity is nature manifest in us.

خلاقیت انسانی به طورطبیعی در ما آشکار است.

We look at the, oh ...

ما به، اوه..

the aurora borealis. Right?

شفق قطبی نگاه می‌کنیم.

I did this movie called "White Fang" when I was a kid,

من فیلم«سپید دندان»را در کودکی،

and we shot up in Alaska,

و در آلاسکا فیلم گرفتم،

and you go out at night

و شب‌هنگام بیرون می‌روید

and the sky was like rippling with purple and pink and white,

آسمان شبیه امواج بنفش و صورتی و سفید است،

and it's the most beautiful thing I ever saw.

و این زیباترین چیزی است که تابه‌حال دیده‌ام.

It really looked like the sky was playing.

انگار واقعا آسمان در حال بازی کردن بود.

Beautiful.

زیبا.

You go to Grand Canyon at sundown.

هنگام غروب به گرند کانیون می‌روید؛

It's beautiful.

زیباست.

We know that's beautiful.

می‌دانیم که زیباست.

But fall in love?

اما عاشقش شده‌اید؟

Your lover's pretty beautiful.

معشوقتان بسیار زیباست.

I have four kids.

من چهار فرزند دارم.

Watching them play?

تماشای بازی آنها

Watching them pretend to be a butterfly

تماشای ادای پروانه در آوردن

or run around the house and doing anything,

یا دویدن دور خانه و انجام هر چیزی،

it's so beautiful.

این بسیار زیباست.

And I believe that we are here on this star in space

من باور دارم ما اینجا روی این سیاره در فضا

to try to help one another. Right?

هستیم تا به همدیگر کمک کنیم. درست است؟

And first we have to survive,

و باید اول زنده بمانیم

and then we have to thrive.

و بعد باید پیشرفت کنیم.

And to thrive, to express ourselves,

و برای پیشرفت و بیان خودمان

alright, well, here's the rub: we have to know ourselves.

بسیارخب، قسمت سخت ماجرا اینجاست: ما باید خودمان را بشناسیم.

What do you love?

چه چیزی را دوست دارید؟

And if you get close to what you love,

و اگر به چیزی که دوستش دارید نزدیک شوید،

who you are is revealed to you,

اینکه کی هستید برایتان معلوم می‌شود،

and it expands.

و توسعه می‌یابد.

For me, it was really easy.

برای من اینکار واقعا آسان بود.

I did my first professional play. I was 12 years old.

اولین بازی حرفه‌ایم را در سن ۱۲ سالگی انجام دادم.

I was in a play called "Saint Joan" by George Bernard Shaw

در نمایشی به نام «ژوان مقدس» از جرج برنارد شاو

at the McCarter Theatre,

در تئاتر مک‌کارتر،

and -- boom! -- I was in love.

و بوم! عاشق شدم.

My world just expanded.

دنیایم منبسط شد.

And that profession -- I'm almost 50 now --

و آن حرفه -من تقریبا پنجاه ساله‌‌ام-

that profession has never stopped giving back to me,

آن حرفه هرگز دست از جبران زحماتم برنداشته است،

and it gives back more and more,

و بیشتر و بیشتر جبران می‌کند،

mostly, strangely,

بیشتر، به طرز عجیبی،

through the characters that I've played.

در نقش‌هایی که بازی کرده‌ام.

I've played cops, I've played criminals,

من نقش یک پلیس را داشته‌ام، نقش جنایتکار را داشته‌ام،

I've played priests, I've played sinners,

نقش کشیش و همینطور یک گناهکار را داشته‌ام،

and the magic of this over a lifetime, over 30 years of doing this,

و جادوی این در طول زندگی، در طول سی سال انجام آن،

is that you start to see that my experiences,

این است که شما شروع می‌کنید تا ببینید که تجربیات من،

me, Ethan, is not nearly as unique

من، ایتان، تقریبا آنگونه که فکر می‌کردم

as I thought.

منحصربفرد نیستند.

I have so much in common with all these people.

من اشتراکات زیادی با این مردم دارم.

And so they have something in common with me.

وپس آنها نیز با من یک نقطه‌ی اشتراک دارند.

You start to see how connected we all are.

شما شروع به دیدن اتصال ما به همدیگر می‌کنید.

My great-grandmother, Della Hall Walker Green,

مادر مادربزرگم، دلا هال واکر گرین،

on her deathbed,

روی بستر مرگش،

she wrote this little biography in the hospital,

این زندگینامه کوچک را در بیمارستان نوشت،

and it was only about 36 pages long,

و حدود ۳۶ صفحه بود،

and she spent about five pages

و او پنج صفحه را صرف کرد

on the one time she did costumes for a play.

در همان زمانی که برای یک نمایش، لباس طراحی می‌کرد.

Her first husband got, like, a paragraph.

همسر اولش شبیه یک پاراگراف شد.

Cotton farming, of which she did for 50 years, gets a mention.

کشاورزی پنبه که برای پنجاه سال انجام داد. نیازمند اشاره است.

Five pages on doing these costumes.

پنج صفحه برای طراحی لباس‌ها.

And I look -- my mom gave me one of her quilts that she made,

و نگاه می‌کنم- مادرم به من یکی از لحاف‌های دست‌باف او را داد،

and you can feel it.

و می‌توانید حسش کنید.

She was expressing herself,

او خودش را بیان می‌کرد،

and it has a power that's real.

و این قدرتی واقعی دارد.

I remember my stepbrother and I went to go see "Top Gun,"

یادم می‌آید که من و نابرادریم رفتیم تا «اسلحه‌ی برتر » را ببینیم.

whatever year that came out.

که هر سال بیرون می‌آید.

And I remember we walked out of the mall, it was, like, blazing hot,

یادم می‌آید که از بازار خارج شدیم، گرم بود،

I just looked at him,

من فقط به او نگاه کردم،

and we both felt that movie just like a calling from God.

هر دویمان احساس کردیم که آن فیلم شبیه صدایی از طرف خدا بود.

You know? Just ...

می‌دانید؟ فقط...

But completely differently.

اما کاملا به طریقی دیگر.

Like, I wanted to be an actor.

انگار، می‌خواستم بازیگر بشوم.

I was like, I've got to make something that makes people feel.

مثل اینکه، باید چیزی بسازم که باعث شود مردم احساس کنند.

I just want to be a part of that.

فقط می‌خواستم قسمتی از آن باشم،

And he wanted to be in the military.

و او می‌خواست در ارتش باشد.

That's all we ever did was play FBI, play army man,

همه کاریکه کرده‌ایم این بود نقش FBI، نقش مرد ارتشی،

play knights, you know, and I'd like, pose with my sword,

نقش شوالیه‌؛ را بازی کنیم، میخواستم با شمشیر ژست بگیرم،

and he would build a working crossbow

و او یک کمان پولادین ساخت که با آن

that you could shoot an arrow into a tree.

می‌توانستید تیری به یک درخت بزنید.

So he joins the army.

پس به ارتش ملحق می‌شود.

Well, he just retired a colonel in the Green Berets.

خب، او درکلاه سبزها یک سرهنگ بازنشسته شد.

He's a multidecorated combat veteran of Afghanistan and Iraq.

او جانبازجنگی از افغانستان و عراق، با چند نشان افتخار است.

He now teaches a sail camp for children of fallen soldiers.

هم‌اکنون در اردوی قایقرانی به فرزندان سربازان قربانی آموزش می‌دهد.

He gave his life to his passion.

او زندگیش را صرف علاقه‌اش کرد.

His creativity was leadership,

خلاقیت او در رهبری بود،

leading others,

هدایت دیگران،

his bravery, to help others.

شجاعت او، کمک به دیگران.

That was something he felt called to do,

این کاری بود که احساس کرد برای انجامش فراخوانی شده،

and it gave back to him.

و زحماتش را جبران کرد.

We know this -- the time of our life is so short,

ما می‌دانیم زمان زندگیمان بسیار کوتاه است،

and how we spend it --

و چطور آن را می‌گذرانیم_

are we spending it doing what's important to us?

آیا داریم آن را با انجام کاری که برایمان مهم است می‌گذرانیم؟

Most of us not.

بیشتر ما نه.

I mean, it's hard.

منظورم این است که سخت است.

The pull of habit is so huge,

کشش عادت‌ها بسیار قوی است،

and that's what makes kids so beautifully creative,

و چیزی که به کودکان خلاقیت می‌دهد این است

is that they don't have any habits,

که آنها هیچ عادتی ندارند،

and they don't care if they're any good or not, right?

و اهمیتی نمی‌دهند که خوب هستند یا نه، خب؟

They're not building a sandcastle going,

وقتی قلعه‌شنی می‌سازند نمی‌گویند:

"I think I'm going to be a really good sandcastle builder."

«فکر می‌کنم که در آینده سازنده قلعه‌شنی خوبی بشوم.»

They just throw themselves at whatever project you put in front of them --

آنها فقط خودشان را روی هر کاری که جلویشان بگذارید می‌اندازند.

dancing, doing a painting,

رقصیدن، نقاشی کردن،

building something:

ساختن چیزی،

any opportunity they have,

در هر فرصتی که به دست می‌آورند،

they try to use it to impress upon you their individuality.

تلاش می‌کنند تا از آن برای القای فردیت خودشان به شما استفاده کنند.

It's so beautiful.

بسیار زیباست.

It's a thing that worries me sometimes whenever you talk about creativity,

چیزی‌ است که بعضی مواقع من را وقتی درباره خلاقیت حرف می‌زنید نگران می‌کند.

because it can have this kind of feel that it's just nice,

چون می‌تواند این احساس را داشته باشد که فقط زیباست،

you know, or it's warm or it's something pleasant.

یا مثلا، گرم است یا چیزی خوشایند است.

It's not.

نیست.

It's vital.

حیاتی است.

It's the way we heal each other.

راهی است که حال همدیگر را خوب می‌کنیم.

In singing our song,

در آواز خواندنمان،

in telling our story,

در داستان‌ تعریف کردنمان،

in inviting you to say,

در دعوت از شما برای گفتن:

"Hey, listen to me, and I'll listen to you,"

«هی، به من گوش کن و من به تو گوش خواهم کرد.»

we're starting a dialogue.

ما در حال شروع یک دیالوگ هستیم.

And when you do that, this healing happens,

و وقتی آن را انجام می‌دهید این خوب شدن اتفاق می‌افتد،

and we come out of our corners,

و از گوشه و کنارها بیرون می‌آییم،

and we start to witness each other's common humanity.

و شاهد بر انسانیت مشترک یکدیگر خواهیم بود.

We start to assert it.

و شروع به دفاع از آن می‌کنیم.

And when we do that, really good things happen.

و وقتی اینکار را انجام می‌دهیم واقعا اتفاقات خوبی می‌افتد.

So, if you want to help your community, if you want to help your family,

پس، اگر می‌خواهید به اجتماعتان کمک کنید، خواهان کمک به خانواده خود هستید،

if you want to help your friends,

یا خواهان به دوستانتان هستید،

you have to express yourself.

باید خودتان را بیان کنید؛

And to express yourself, you have to know yourself.

و برای بیان خودتان باید خودتان را بشناسید.

It's actually super easy.

این واقعا کار آسانی است.

You just have to follow your love.

فقط باید عشق خود را دنبال کنید.

There is no path.

هیچ راهی نیست.

There's no path till you walk it,

هیچ راهی نیست تا زمانی که راه نروید.

and you have to be willing to play the fool.

شما باید مایل به ایفای نقش یک احمق باشید.

So don't read the book that you should read,

پس کتاب‌هایی که مجبورید بخوانید، نخوانید،

read the book you want to read.

کتاب‌هایی را بخوانید که دوست دارید.

Don't listen to the music that you used to like.

به آهنگی گوش ندهید که به دوست داشتنش عادت کرده اید .

Take some time to listen to some new music.

زمانی را صرف گوش کردن به آهنگ‌های جدید بکنید.

Take some time to talk to somebody that you don't normally talk to.

زمانی را صرف صحبت با کسی بکنید که معمولا با آن صحبت نمی‌کنید.

I guarantee, if you do that,

من تضمین می‌کنم که اگر اینکار را بکنید،

you will feel foolish.

احساس حماقت خواهید کرد.

That's the point.

نکته همین‌جاست.

Play the fool.

نقش احمق را بازی کنید.

(Plays guitar)

(نواختن گیتار)

(Sings) Well, I want to go Austin, and I wanna stay home.

(آواز) بسیارخب، من می‌خواهم به آستین بروم، و می‌خواهم در خانه بمانم

Invite our friends over but still be alone.

دوستان‌مان را دعوت کنم اما همچنان تنها بمانم.

Live for danger.

برای خطر زندگی کنم.

Play it cool.

خونسرد بازی کنم.

Have everyone respect me for being a fool.

آیا کسی به من به خاطر حماقتم احترام می گذارد؟