Amy Purdy: Living beyond limits

Translator: Paola B Reviewer: Elena Montrasio

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

If your life were a book

หากชีวิตคุณเปรียบดั่งหนังสือเล่มหนึ่ง

and you were the author,

และคุณเป็นผู้แต่งมัน

how would you want your story to go?

คุณอยากจะให้เรื่องราวของคุณ ออกมาเป็นอย่างไร?

That's the question that changed my life forever.

นั่นเป็นคำถามที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล

Growing up in the hot Last Vegas desert,

ฉันเติบโตที่ลาส เวกัส เมืองแห่งทะเลทราย

all I wanted was to be free.

ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือ อิสระภาพ

I would daydream about traveling the world,

ฉันมักฝันถึงการได้ออกท่องโลกกว้าง

living in a place where it snowed,

ได้อาศัยอยู่ในที่ ๆ มีหิมะตก

and I would picture all of the stories

ฉันมักจินตนาการถึงเรื่องราวเหล่านั้น

that I would go on to tell.

ที่สามารถเอาไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง

At the age of 19,

เมื่ออายุได้ 19 ปี

the day after I graduated high school,

วันที่ฉันจบมัธยมปลาย

I moved to a place where it snowed

ฉันได้ย้ายออกไปอยู่ที่ ๆ มีหิมะตก

and I became a massage therapist.

และได้ทำงานเป็น นักนวดบำบัด

With this job all I needed were my hands

ด้วยอาชีพนี้ ฉันต้องการแค่ มือสองข้าง

and my massage table by my side

กับเตียงสำหรับนวด

and I could go anywhere.

เท่านี้ฉันก็สามารถไปอยู่ที่ไหนก็ได้

For the first time in my life,

เป็นครั้งแรกในชีวิต

I felt free, independent

ที่ฉันรู้สึกเป็นอิสระ พึ่งพาตัวเองได้

and completely in control of my life.

และควบคุมชีวิตฉันได้ดั่งใจ

That is, until my life took a detour.

จนกระทั่ง ชีวิตฉันถึงจุดหักเห

I went home from work early one day

วันหนึ่ง เมื่อฉันลาป่วยกลับบ้าน

with what I thought was the flu,

นึกว่าเป็นแค่ไข้หวัด

and less than 24 hours later

ไม่ถึง 24 ชม.หลังจากนั้น

I was in the hospital

ฉันต้องนอนโรงพยาบาล

on life support

ใส่เครื่องช่วยหายใจ

with less than a two percent chance of living.

มีโอกาสรอดชีวิตไม่ถึง 2 เปอร์เซนต์

It wasn't until days later

ไม่กี่วันจากนั้น

as I lay in a coma

ขณะที่ฉันยังนอนโคม่า

that the doctors diagnosed me

แพทย์ได้วินิจฉัยว่า

with bacterial meningitis,

ฉันป่วยเป็นโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ จากแบคทีเรีย

a vaccine-preventable blood infection.

โรคติดเชื้อทางกระแสเลือดที่มีวัคซีนป้องกัน

Over the course of two and a half months

กว่า 2 เดือนที่นอนโรงพยาบาล

I lost my spleen, my kidneys,

ฉันสูญเสีย ม้าม ไตสองข้าง

the hearing in my left ear

การได้ยินของหูซ้าย

and both of my legs below the knee.

และขาทั้งสองข้าง ใต้เข่าลงไป

When my parents wheeled me out of the hospital

ตอนที่พ่อแม่เข็นฉันออกจากรพ.

I felt like I had been pieced back together

ฉันรู้สึกเหมือนแก้วที่แตกกระจาย

like a patchwork doll.

แล้วถูกปะติดปะต่อขึ้นมาใหม่

I thought the worst was over

ฉันคิดว่าตอนที่เลวร้ายที่สุดได้ผ่านไปแล้ว

until weeks later when I saw my new legs

กระทั่งหลายสัปดาห์ต่อมา ตอนที่ได้เห็นขาเทียมของฉัน

for the first time.

เป็นครั้งแรก

The calves were bulky blocks of metal

ส่วนน่องมันทำด้วยเหล็กท่อนโต

with pipes bolted together for the ankles

มีท่อเชื่อมต่อกันเป็นข้อเท้า

and a yellow rubber foot

ส่วนเท้าทำจากยางสีเหลือง

with a raised rubber line from the toe to the ankle

มีเส้นนูนยาวจากนิ้วเท้าถึงข้อเท้า

to look like a vein.

ให้ดูคล้ายเส้นเลือด

I didn't know what to expect,

ฉันไม่รู้ว่า ขาเทียมควรจะมีหน้าตาแบบไหน

but I wasn't expecting that.

แต่นี่ไม่ใช่ขาเทียมที่ฉันอยากได้

With my mom by my side

แม่ฉันอยู่ข้าง ๆ ในตอนนั้น

and tears streaming down our faces,

เราทั้งคู่น้ำตาอาบแก้ม

I strapped on these chunky legs

ฉันใส่ขาเทียมเทอะทะคู่นั้น

and I stood up.

แล้วก็ยึนขึ้น

They were so painful and so confining

มันช่างเจ็บปวดและอึดอัดเหลือเกิน

that all I could think was,

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดในขณะนั้น

how am I ever going to travel the world

ฉันจะออกท่องโลก

in these things?

ด้วยขาคู่นี้ได้อย่างไร

How was I ever going to live

ฉันจะสามารถมีชีวิตที่เต็มไปด้วย

the life full of adventure and stories,

เรื่องราวการผจญภัย

as I always wanted?

เหมือนที่อยากทำมาตลอดได้อย่างไร

And how was I going to snowboard again?

และ ฉันจะเล่นสโนว์บอร์ดอีกครั้งได้อย่างไร

That day, I went home, I crawled into bed

วันนั้น ฉันกลับบ้าน คลานขึ้นเตียงนอน

and this is what my life looked like

และนี่ คือ การใช้ชีวิตของฉันหลังจากนั้น

for the next few months:

ไปตลอดหลายเดือน

me passed out, escaping from reality,

ฉันหลับเป็นตาย หนีจากโลกความเป็นจริง

with my legs resting by my side.

มีขาเทียมวางพิงอยู่ข้าง ๆ

I was absolutely physically and emotionally broken.

ฉันแตกสลายทั้งกายและใจ

But I knew that in order to move forward,

แต่ฉันรู้ เพื่อที่จะก้าวต่อไป

I had to let go of the old Amy

ฉันต้องปล่อยวางเอมี่คนเก่า

and learn to embrace the new Amy.

เรียนรู้ที่จะยอมรับเอมี่คนใหม่

And that is when it dawned on me

และนั่น ชีวิตจึงเริ่มเห็นแสงสว่างอีกครั้ง

that I didn't have to be five-foot-five anymore.

ฉันไม่จำเป็นต้องสูง 5 ฟุต 5 นิ้วอีกต่อไป

I could be as tall as I wanted!

ฉันสามารถสูงเท่าไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ

(Laughter) (Applause)

(หัวเราะ)(ปรบมือ)

Or as short as I wanted, depending on who I was dating.

หรือจะเตี้ยแค่ไหนก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าคู่เดทของฉันเป็นใคร

(Laughter)

And if I snowboarded again,

(หัวเราะ)

และถ้าฉันกลับไปเล่นสโนว์บอร์ดอีกครั้ง

my feet aren't going to get cold.

ฉันก็ไม่ต้องรู้สึกหนาวที่เท้าอีกต่อไป

(Laughter)

(หัวเราะ)

And best of all, I thought,

แต่ที่เจ๋งที่สุด ก็คือ

I can make my feet the size of all the shoes

ฉันสามารถทำให้เท้าฉัน สามารถใส่กับรองเท้าคู่ไหนก็ได้

that are on the sales rack. (Laughter)

ที่กำลังลดราคาอยู่ในร้าน (เสียงหัวเราะ)

And I did!

และฉันทำมันจริง ๆ

So there were benefits here.

ดูไปมันมีก็ข้อดีหลายอย่าง

It was this moment that I asked myself

ในช่วงเวลานี้เองที่ฉันตั้งคำถามกับตัวเอง

that life-defining question:

ด้วยคำถามเปลี่ยนชีวิตนั้น

If my life were a book

and I were the author,

หากชีวิตฉันเปรียบดังหนังสือเล่มหนึ่ง

และฉันเป็นผู้แต่งมัน

how would I want the story to go?

ฉันจะอยากให้เรื่องราวออกมาเป็นอย่างไร ?

And I began to daydream.

จากวันนั้นฉันจึงเริ่มมีฝันอีกครั้ง

I daydreamed like I did as a little girl

ฝันเหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก

and I imagined myself

ฉันจินตนาการเห็นภาพฉัน

walking gracefully,

กำลังเดินด้วยท่วงท่าสง่างาม

helping other people through my journey

กำลังช่วยเหลือผู้คนที่พบเจอ ระหว่างการเดินทาง

and snowboarding again.

และกำลังเล่นสโนว์บอร์ดอีกครั้ง

And I didn't just see myself

ไม่ใช่แค่เห็นภาพฉันที่กำลัง

carving down a mountain of powder,

ไถลลงมาจากยอดเขาเท่านั้น

I could actually feel it.

แต่ฉันสามารถรู้สึกถึงมันจริง ๆ

I could feel the wind against my face

ถึงสายลมที่กำลังปะทะใบหน้า

and the beat of my racing heart

เสียงหัวใจที่กำลังเต้นระรัว

as if it were happening in that very moment.

ราวกับว่ามันกำลังเกิดขึ้น ณ ขณะนั้น

And that is when a new chapter in my life began.

และนั่นก็เป็นการเริ่มต้นชีวิตบทใหม่ของฉัน

Four months later I was back up on a snowboard,

4 เดือนต่อมา ฉันกลับมาเล่นสโนว์บอร์ดอีกครั้ง

although things didn't go quite as expected:

แม้ว่าผลลัพธ์มันจะไม่ดีเท่าที่หวังไว้

My knees and my ankles wouldn't bend

เข่าและข้อเท้าฉันไม่สามารถงอได้

and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift

ครั้งหนึ่ง ฉันทำให้นักสกีคนอื่น บนสกีลิฟต์ได้รับบาดเจ็บ

when I fell and my legs,

ตอนที่ฉันหกล้ม และขาฉัน

กระเด็นหลุดไปพร้อมกับกระดานสโนว์บอร์ด

still attached to my snowboard —

(Laughter) —

(เสียงหัวเราะ)

went flying down the mountain,

พุ่งลงจากบนเขา

and I was on top of the mountain still.

โดยที่ตัวฉันยังคงอยู่ที่ยอดเขา

I was so shocked,

ฉันช็อคกับเหตุการณ์มาก

I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged,

ช็อกมากพอ ๆ กับนักสกีคนอื่น และฉันรู้สึกเสียกำลังใจ

but I knew that if I could find the right pair of feet

แต่ฉันรู้ ถ้าฉันมีขาเทียมที่เหมาะกับฉัน

that I would be able to do this again.

ฉันจะสามารถเล่นมันได้อีกครั้ง

And this is when I learned that our borders

เหตุการณ์นี้ทำให้ฉัน ได้เรียนรู้ว่าข้อจำกัด

and our obstacles can only do two things:

และอุปสรรคของฉัน สามารถทำ 2 สิ่งแก่เรา

one, stop us in our tracks

หนึ่ง คือ มันทำให้เรายอมยกธงขาว

or two, force us to get creative.

สอง คือ มันบังคับให้เรา ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์

I did a year of research, still couldn't figure out

ฉันล้มเหลวกับการค้นคว้าตลอด 1 ปี

what kind of legs to use,

เพื่อหาขาเทียมที่ใช้ได้

couldn't find any resources that could help me.

ไม่เจอข้อมูลอะไรที่จะเอามาใช้ได้

So I decided to make a pair myself.

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจทำมันขึ้นมาเอง

My leg maker and I put random parts together

ฉันและช่างทำขาเทียม ลองใช้วัสดุต่าง ๆ

and we made a pair of feet that I could snowboard in.

จนเราสามารถทำขาเทียม ที่ใช้เล่นสโนว์บอร์ดได้

As you can see,

อย่างที่พวกคุณเห็น

rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape.

น็อตขึ้นสนิม ยาง ไม้ และ เทปกาวสีชมพู

And yes, I can change my toenail polish.

นอกจากนี้ ยังสามารถ เปลี่ยนสีเล็บได้ด้วย

It was these legs

ด้วยขาคู่ใหม่นี้

and the best 21st birthday gift I could ever receive —

และของขวัญวันเกิดครบรอบ 21 ปี ที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน

a new kidney from my dad —

ไตหนึ่งข้างจากคุณพ่อ

that allowed me to follow my dreams again.

ที่ทำให้ฉันได้เดินตามความฝันอีกครั้ง

I started snowboarding,

ฉันเริ่มฝึกสโนว์บอร์ด

then I went back to work, then I went back to school.

เริ่มกลับไปทำงาน เริ่มกลับไปเรียนหนังสือ

Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization

และในปีค.ศ. 2005 ฉันได้ร่วมก่อตั้ง องค์กรไม่แสวงกำไร

for youth and young adults with physical disabilities

สำหรับเด็กและคนหนุ่มสาว ที่พิการทางร่างกาย

so they could get involved with action sports.

เพื่อให้พวกเขาสามารถเล่นกีฬาได้

From there, I had the opportunity to go to South Africa,

และทำให้ฉันได้มีโอกาส ไปประเทศแอฟริกาใต้

where I helped to put shoes on thousands of children's feet

ที่ฉันได้ช่วยจัดหารองเท้า ให้เด็กเป็นพัน ๆ ข้าง

so they could attend school.

เพื่อที่พวกเขาจะไปโรงเรียนได้

And just this past February,

และในเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา

I won two back-to-back World Cup gold medals —

ฉันเพิ่งได้เหรียญทองชิงแชมป์โลกสมัยที่สอง

(Applause) —

(ปรบมือ)

which made me

the highest ranked adaptive female snowboarder

ซึ่งทำให้ฉันได้ตำแหน่ง

นักสโนว์บอร์ดหญิงมือหนึ่งของโลก

in the world.

ประเภทผู้พิการ

Eleven years ago, when I lost my legs,

11 ปีก่อน ตอนที่ฉันเสียขาไป

I had no idea what to expect.

ฉันไม่รู้ว่าจะคาดหวังกับอะไรได้

But if you ask me today,

แต่ถ้าคุณถามฉันวันนี้

if I would ever want to change my situation,

ว่าถ้าฉันมีโอกาสได้กลับไปเปลี่ยน เหตุการณ์ในวันนั้น

I would have to say no.

ฉันจะตอบว่า"ไม่"

Because my legs haven't disabled me,

เพราะการที่ไม่มีขา ไม่ได้ทำให้ฉันเป็นคนพิการ

if anything they've enabled me.

สิ่งเดียวที่มันทำกับฉัน ก็คือ

They've forced me to rely on my imagination

มันบังคับให้ฉันต้องใช้จินตนาการ

and to believe in the possibilities,

และเชื่อในความเป็นไปได้ต่าง ๆ

and that's why I believe

และนั่นทำให้ฉันเชื่อว่า

that our imaginations can be used as tools

จินตนาการของเรา สามารถใช้เป็นเครื่องมือ

for breaking through borders,

ในการก้าวข้ามข้อจำกัดต่าง ๆ

because in our minds, we can do anything

เพราะในจินตนาการ เราสามารถทำอะไรก็ได้

and we can be anything.

เราสามารถจะเป็นอะไรก็ได้

It's believing in those dreams

การเชื่อในความฝันเหล่านั้น

and facing our fears head-on

และการเผชิญหน้ากับความกลัว

that allows us to live our lives

ที่ทำให้เราได้ใช้ชีวิตของเรา

beyond our limits.

ก้าวข้ามขีดจำกัด

And although today is about innovation without borders,

ถึงแม้ว่า รูปแบบของงาน จะเกี่ยวกับนวัตกรรมไร้ขีดจำกัด

I have to say that in my life,

ฉันจำเป็นต้องบอกว่า ในชีวิตฉันนั้น

innovation has only been possible

นวัตกรรมจะเป็นไปได้

because of my borders.

ก็เพราะการมีอยู่ของขีดจำกัดนั่นเอง

I've learned that borders are where the actual ends,

ฉันได้เรียนรู้ว่า ขีดจำกัดเป็นที่ ๆ บอกว่าจุดสิ้นสุดนั้นอยู่ตรงไหน

but also where the imagination

แต่ก็เป็นที่ ๆ ซึ่งจินตนาการ

and the story begins.

So the thought that I would like to challenge you with today

ได้ก่อกำเนิดขึ้นเช่นกัน

แนวคิดที่ ฉันอยากจะท้าทายพวกคุณในวันนี้

is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations

คือ แทนที่จะมองแต่ข้อจำกัด และ อุปสรรคทั้งหลาย

as something negative or bad,

ว่าเป็นสิ่งเลวร้าย

we can begin to look at them as blessings,

เราสามารถมองมันเป็นของขวัญสุดวิเศษ

magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations

ที่สามารถใช้จุดประกาย จินตนาการของเราได้

and help us go further than we ever knew we could go.

และช่วยให้เราก้าวไปได้ไกล เกินกว่าที่เราเคยคิดเอาไว้

It's not about breaking down borders.

มันไม่ใช่การทลายกำแพงขีดจำกัด

It's about pushing off of them

แต่เป็นการผลักมันออกไป

and seeing what amazing places

แล้วดูสิ่งมหัศจรรย์

they might bring us.

ที่มันอาจนำมาสู่ชีวิตเรา

Thank you.

ขอบคุณค่ะ