Amy Purdy: Living beyond limits

امی پوردی: زندگی کردن ورای محدودیت‌ها

Translator: Paola B Reviewer: Elena Montrasio

Translator: Reza Sadraee Reviewer: Leila Ataei

If your life were a book

اگر زندگی شما یک کتاب بود

and you were the author,

و شما نویسنده اش بودید،

how would you want your story to go?

دوست داشتید داستان شما چطور پیش برود؟

That's the question that changed my life forever.

این سوالیست که زندگی مرا برای همیشه تغییر داد.

Growing up in the hot Last Vegas desert,

من در بیابان های داغ لاس وگاس بزرگ شدم،

all I wanted was to be free.

و همیشه می خواستم که آزاد باشم.

I would daydream about traveling the world,

یک رویای همیشگی برای سفر به دور دنیا داشتم،

living in a place where it snowed,

زندگی در جایی که پر از برف بود،

and I would picture all of the stories

و من همه این داستانها رو تصور می کردم

that I would go on to tell.

والان می خواهم آنها را تعریف کنم.

At the age of 19,

در سن ۱۹ سالگی

the day after I graduated high school,

روز بعد از فارع التحصیلی از دبیرستان

I moved to a place where it snowed

به یک منطقه برفی نقل مکان کردم

and I became a massage therapist.

و یک ماساژور شدم

With this job all I needed were my hands

در این شغل تنها چیزی که نیاز داشتم دستانم بود

and my massage table by my side

و تخت ماساژم که در کنارم بود

and I could go anywhere.

و من می تونستم به هر جایی برم

For the first time in my life,

برای اولین بار در زندکیم

I felt free, independent

احساس آزادی و استقلال کردم

and completely in control of my life.

و احساس کنترل کامل روی زندگیم

That is, until my life took a detour.

تا اینکه تغییری در زندگی من بوجود آمد

I went home from work early one day

یک روز زودتر از کار به خانه برگشتم

with what I thought was the flu,

با حالی که فکر می کردم سرما خوردم

and less than 24 hours later

و کمتر از ۲۴ ساعت بعد

I was in the hospital

من در بیمارستان بودم

on life support

در بخش مراقبت های ویژه

with less than a two percent chance of living.

با شانس کمتر از ۲ درصد برای زنده ماندن

It wasn't until days later

چند روز نگذشت که

as I lay in a coma

به کما رفتم

that the doctors diagnosed me

پزشکان تشخیص دادند

with bacterial meningitis,

دچار مننژیت میکروبی شدم

a vaccine-preventable blood infection.

یک عفونت خونی ویروسی

Over the course of two and a half months

بعد از یک دوره دو و نیم ماهه

I lost my spleen, my kidneys,

طحال و کلیه هایم را از دست دادم

the hearing in my left ear

و شنوایی گوش چپم را

and both of my legs below the knee.

و همچنین هر دو پایم را از زانو به پایین.

When my parents wheeled me out of the hospital

والدینم با ویلچیر مرا از بیمارستان بردند

I felt like I had been pieced back together

و من حس کردم دوباره به هم متصل شده ام

like a patchwork doll.

مثل یه عروسک وصله پینه شده

I thought the worst was over

فکر کردم بدترین بخش تمام شده

until weeks later when I saw my new legs

چند هفته بعد وقتی پاهای جدیدم رو دیدم

for the first time.

برای اولین بار

The calves were bulky blocks of metal

ساق پاهام یک تکه فلز سنگین بود

with pipes bolted together for the ankles

و لوله هایی به هم پیچ شده برای قوزک پاهایم

and a yellow rubber foot

و یک پای پلاستیکی زرد رنگ

with a raised rubber line from the toe to the ankle

با یک نوار پلاستیکی برجسته از پنجه تا قوزک

to look like a vein.

که شبیه رگ بود

I didn't know what to expect,

نمی دونستم چه چیزی در انتظار منه

but I wasn't expecting that.

اما من منتظر اون نبودم

With my mom by my side

با مادرم که کنارم بود

and tears streaming down our faces,

و اشکهایی که روی صورتمان سرازیر بود

I strapped on these chunky legs

من اون پاهای چاق را پوشیدم

and I stood up.

و ایستادم

They were so painful and so confining

خیلی دردناک و محدود کننده بودن

that all I could think was,

همه اون چیزی که فکر می کردم این بود که

how am I ever going to travel the world

دیگه چطوری می تونم به سفر دور دنیا برم؟

in these things?

با این پاها

How was I ever going to live

چطوری به زندگیم ادامه بدم؟

the life full of adventure and stories,

زندگی ای پر از ماجراجویی و داستان

as I always wanted?

همانطوری که همیشه می خواستم؟

And how was I going to snowboard again?

چطوری دوباره می تونم اسنوبورد بازی کنم؟

That day, I went home, I crawled into bed

اون روز من رفنم خونه و خزیدم توی رختخوابم

and this is what my life looked like

و زندگی من این شکلی بود

for the next few months:

برای چند ماه بعدی

me passed out, escaping from reality,

ضعیف شدم، از واقعیت فرار می کردم

with my legs resting by my side.

با پاهایم که کنارم استراحت می کردند

I was absolutely physically and emotionally broken.

من کاملا از لحاظ بدنی و روحی خرد شده بودم

But I knew that in order to move forward,

ولی می دونستم که برای حرکت به جلو

I had to let go of the old Amy

من مجبور بودم "امی" گذشته را رها کنم

and learn to embrace the new Amy.

و یاد بگیرم "امی" جدید رو بپذیرم

And that is when it dawned on me

و این زمانی بود که چیزی در من طلوع کرد

that I didn't have to be five-foot-five anymore.

اینکه دیگه مجبور نیستم ۱۶۵ سانتیمتری باشم

I could be as tall as I wanted!

می تونستم هر اندازه که بخوام بلندتر باشم

(Laughter) (Applause)

(خنده) ( تشویق)

Or as short as I wanted, depending on who I was dating.

یا کوتاه تر! بستگی داشت با چه کسی قرار دارم

(Laughter)

(خنده)

And if I snowboarded again,

و اگه دوباره می خواستم اسنوبورد سواری کنم

my feet aren't going to get cold.

پاهام دیگه یخ نمی کردن

(Laughter)

(خنده)

And best of all, I thought,

و بهتر از همه اینها، فکر می کنم

I can make my feet the size of all the shoes

می تونم پاهامو سایز همه کفش هایی کنم

that are on the sales rack. (Laughter)

که در جا کفشی بودند (خنده)

And I did!

و این کارو کردم!

So there were benefits here.

پس مزایایی هم وجود داشت

It was this moment that I asked myself

در این لحظه بود که از خودم

that life-defining question:

سوالی را پرسیدم که تعریف زندگی بود:

If my life were a book

اکر زندگی من یک کتاب بود

and I were the author,

و من یک نویسنده بودم

how would I want the story to go?

دوست داشتم داستانم چطوری پیش بره؟

And I began to daydream.

و شروع به خیال پردازی کردم

I daydreamed like I did as a little girl

مثل یه دختر کوچک خیال پردازی کردم

and I imagined myself

و خودم رو تصور کردم

walking gracefully,

که خیلی با وقار راه می رم

helping other people through my journey

در حین سفرم به انسانها دیگه کمک می کنم

and snowboarding again.

و دوباره اسنوبرد سواری می کنم

And I didn't just see myself

و من فقط خودم رو ندیدم

carving down a mountain of powder,

که کوه برفی را با اسنوبوردم می تراشم

I could actually feel it.

من واقعا این رو احساس می کردم

I could feel the wind against my face

من باد رو روی صورتم احساس می کردم

and the beat of my racing heart

و تپش شدید قلبم را

as if it were happening in that very moment.

انگار دقیقا همین لحظه داشت اتفاق می افتاد

And that is when a new chapter in my life began.

و این زمانی بود که فصلی جدید در زندگی من آغاز شد

Four months later I was back up on a snowboard,

چهار ماه بعد من روی اسنوبوردم بودم

although things didn't go quite as expected:

اگرچه همه چیز آنطور که انتظار داشتم پیش نمی رفت

My knees and my ankles wouldn't bend

زانوها و مچ پاهایم خم نمی شدند

and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift

و یکبار همه اسکی بازها را روی بالابر شوکه و ناراحت کردم

when I fell and my legs,

وقتی که افتادم وپاهایم

still attached to my snowboard —

هنوز به اسنوبورد چسبیده بود

(Laughter) —

(خنده)

went flying down the mountain,

پاهایم به سمت پایین کوه پرواز می کردند

and I was on top of the mountain still.

و خودم هنوز بالای کوه بودم

I was so shocked,

من شوکه شده بودم

I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged,

من درست به اندازه بقیه شوکه شده بودم و خیلی نا امید بودم

but I knew that if I could find the right pair of feet

ولی میدونستم اگه یک جفت پای مناسب پیدا کنم

that I would be able to do this again.

می تونم دوباره این کار رو انجام بدم

And this is when I learned that our borders

و این زمانی بود که یاد گرفتم مرزهای ما

and our obstacles can only do two things:

و موانع فقط می توانند دو کار انجام دهند:

one, stop us in our tracks

یک: ما را در مسیرمان متوقف کنند

or two, force us to get creative.

دو: ما را مجبور به خلاق شدن بکنند

I did a year of research, still couldn't figure out

من یک سال تحقیق و جستجو کردم و هنوز نفهمیده بودم

what kind of legs to use,

از چه نوع پاهایی استفاده کنم

couldn't find any resources that could help me.

هیج منبعی پیدا نکردم که بتونه بهم کمک کنه

So I decided to make a pair myself.

بنابراین تصمیم گرفتم خودم یک جفت پا بسازم

My leg maker and I put random parts together

من و سازنده پاهایم چند قطعه رو بطور اتفاقی کنار هم گذاشتیم

and we made a pair of feet that I could snowboard in.

و بالاخره یک جفت پا ساختیم که با آن می تونستم اسنبورد سواری کنم

As you can see,

همونطوریکه می بینین

rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape.

پیچ و مهره های زنگ زده، لاستیک، چوب و نوارچسبی به رنگ صورتی شبرنگ

And yes, I can change my toenail polish.

بله، من می توانم رنگ لاک ناخن های پاهایم را عوض کنم

It was these legs

اینها اون پاها بودند

and the best 21st birthday gift I could ever receive —

و بهترین هدیه تولدی که در ۲۱ سالگی گرفتم

a new kidney from my dad —

یک کلیه جدید از پدرم

that allowed me to follow my dreams again.

که به من اجازه داد دوباره به رویاهایم ادامه دهم

I started snowboarding,

من دوباره اسنوبرد سواری رو شروع کردم

then I went back to work, then I went back to school.

و به کارم و مدرسه برگشتم

Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization

سپس در سال ۲۰۰۵ یک موسسه غیرانتفاعی تاسیس کردم

for youth and young adults with physical disabilities

برای جوانانی که دچار معلولیت جسمی بودند

so they could get involved with action sports.

بر این اساس آنها می توانستند به ورزشهای جنبشی مشغول شوند

From there, I had the opportunity to go to South Africa,

به همین خاطر برای من موقعیتی پیش اومد که به آفریقای جنوبی سفر کنم

where I helped to put shoes on thousands of children's feet

جایی که به من امکان داد کمک کنم که هزاران کودک کفش به پا کنند

so they could attend school.

و سپس بتوانند به مدرسه بروند

And just this past February,

و در فوریه گذشته

I won two back-to-back World Cup gold medals —

من دو مدال طلای پیاپی در مسابقات جهانی گرفتم

(Applause) —

(تشویق)

which made me

که من رو تبدیل کرد

the highest ranked adaptive female snowboarder

به برترین اسنوبورد باز تطبیقی زن

in the world.

در جهان

Eleven years ago, when I lost my legs,

یازده سال پیش وقتی پاهایم را از دست دادم

I had no idea what to expect.

نمی دانستم چه چیزی در انتظارمه

But if you ask me today,

اما اگر امروز از من بپرسید

if I would ever want to change my situation,

که آیا می خواهم که وضعیت خودم رو تغییر بدم

I would have to say no.

من خواهم گفت که نه

Because my legs haven't disabled me,

زیرا پاهایم مرا ناتوان نکرده

if anything they've enabled me.

تنها چیز اینه که آنها مرا توانا کرده اند

They've forced me to rely on my imagination

اونها باعث شدند من به تصوراتم تکیه کنم

and to believe in the possibilities,

و چیزهای ممکن را باور کنم

and that's why I believe

و این دلیلی است که معتقدم

that our imaginations can be used as tools

تصورات ما به عنوان ابزار می توانند مورد استفاده قرار گیرند

for breaking through borders,

برای شکستن مرزها و محدویت ها

because in our minds, we can do anything

برای اینکه ما در ذهنمان می توانیم هر کاری انجام دهیم

and we can be anything.

و هر چیزی باشیم

It's believing in those dreams

ایمان به آن رویاها

and facing our fears head-on

و مواجهه با ترس هاست

that allows us to live our lives

که به ما اجازه میدهد زندگی را زندگی کنیم

beyond our limits.

فراتر از محدویتهایمان

And although today is about innovation without borders,

و با وجود اینکه امروز به معنای نوآوری بدون مرز است

I have to say that in my life,

باید بگویم که در زندگی من

innovation has only been possible

فقط خلاقیت قابل امکان است

because of my borders.

به دلیل مرزهایم

I've learned that borders are where the actual ends,

من یاد گرفتم مرزها جایی هستند که واقعیت پایان می یابد

but also where the imagination

ولی همچنین جاییست که تصور

and the story begins.

و خیال پردازی شروع می شود

So the thought that I would like to challenge you with today

پس تفکر اینکه من امروز میخواهم شما رو به چالش بکشم

is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations

اینست که شاید بجای اینکه نگاه کردن به چالش ها و محدودیتهایمان

as something negative or bad,

به عنوان چیزی منفی و بد

we can begin to look at them as blessings,

می توانیم به آنها به عنوان موهبت نگاه کنیم

magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations

هدیه های خارق العاده ای که می توانند تصورات ما را شکوفا کنند

and help us go further than we ever knew we could go.

و کمک کند فراتر از جایی برویم که همیشه تصور می کردیم که می توانیم

It's not about breaking down borders.

موضوع شکستن مرزها نیست.

It's about pushing off of them

موضوع عقب راندن آنهاست

and seeing what amazing places

و رفتن به جاهای شگفت انگیزی است

they might bring us.

که به ارمغان می آورند.

متشکرم.

Thank you.