Amy Purdy: Living beyond limits

Translator: Paola B Reviewer: Elena Montrasio

Translator: Hiwa Foundation Reviewer: Hiwa Foundation II

If your life were a book

ئەگەر ژیانت کتێبێک بوایە و

and you were the author,

خۆت نوسەرەکەی بویتایە،

how would you want your story to go?

ئەتویست چیرۆکەکەت چۆن بوایە؟

That's the question that changed my life forever.

ئەوە ئەو پرسیارەیە کە بە تەواوەتی ژیانی منی گۆڕی.

Growing up in the hot Last Vegas desert,

بەهۆی گەورەبوونم لە بیابانە گەرمەکەی لاس ڤێگاس،

all I wanted was to be free.

هەموو ئەوەی ئەمویست ئەوەبوو کە ئازاد بم.

I would daydream about traveling the world,

شەو و ڕۆژ خەوم ئەبینی بەوەی هەموو جیهان بگەڕێم،

living in a place where it snowed,

لەو شوێنانە بژیم کە بەفری تیا ئەبارێت، و

and I would picture all of the stories

وێنەی هەموو ئەو چیرۆکانە بگرم

that I would go on to tell.

کە دەمویست بیانگیڕمەوە.

At the age of 19,

لە تەمەنی ١٩ ساڵیدا،

the day after I graduated high school,

ئەو ڕۆژەی خوێندنی دواناوەندیم تەواوکرد،

I moved to a place where it snowed

ماڵم گواستەوە بۆ شوێنێک کە بەفری لێ ئەباری و

and I became a massage therapist.

بووم بە چارەسەرکار بە شێلان.

With this job all I needed were my hands

بۆ ئەم ئیشەم هەموو ئەوەی ئەمویست دەستەکانم بوون و

and my massage table by my side

لەگەڵ مێزی شێلانەکەم لە تەنیشتمەوە و

and I could go anywhere.

ئەمتوانی بۆ کوێم بوێ بچم.

For the first time in my life,

بۆ یەکەم جار لە ژیانمدا،

I felt free, independent

هەستم بە ئازادی کرد، بە سەربەخۆیی و

and completely in control of my life.

کۆنترۆڵی تەواو بەسەر ژیانمدا.

That is, until my life took a detour.

ئەوەش، هەتا ئەوکاتەی ژیانم ئاڕاستەی خۆی گۆڕی.

I went home from work early one day

ڕۆژێکیان زوو گەڕامەوە ماڵەوە لە دوای کارەکەمەوە

with what I thought was the flu,

نەخۆشییەکم هەبوو وام ئەزانی هەڵامەتە، و

and less than 24 hours later

کەمتر لە ٢٤ کاتژمێر دواتر

I was in the hospital

لە نەخۆشخانە بووم

on life support

بەهۆی ئامێرێکەوە لە ژیانا بووم و

with less than a two percent chance of living.

ئەگەری ژیانم لە لەسەدا دوو کەمتر بوو.

It wasn't until days later

هەتا چەند ڕۆژێک دواتر

as I lay in a coma

کاتێک من هەر بێهۆش بووم

that the doctors diagnosed me

پزیشکەکان نەخۆشییەکەیان دیاریکرد

with bacterial meningitis,

وەک هەوکردنی بەکتریایی پەردەکانی مێشک،

a vaccine-preventable blood infection.

هەوکردنێکی خوێنی کە بە کوتان ڕێگەی لێدەگیرێت.

Over the course of two and a half months

بە درێژایی دوو مانگ و نیو

I lost my spleen, my kidneys,

سپڵم لەدەست یا، و دواتر گورچیلەکانم،

the hearing in my left ear

ئینجا بیستنی گوێی چەپم و

and both of my legs below the knee.

هەردوو قاچم لە خوار ئەژنۆمەوە.

When my parents wheeled me out of the hospital

کاتێک دایک و باوکم بە عەرەبانەیەک لە نەخۆشخانە بردیانمە دەرەوە

I felt like I had been pieced back together

هەستم ئەکرد پارچە پارچە لەشم بەستراوەتەوە پێکەوە

like a patchwork doll.

وەک بووکەڵەیەکی لاستیک.

I thought the worst was over

وامزانی خراپترینەکە تەواو بوو

until weeks later when I saw my new legs

هەتا چەند هەفتەیەک دواتر

for the first time.

قاچە نوێیەکانم بینی بۆ یەکەمجار.

The calves were bulky blocks of metal

پوزەکانی پارچەی ڕەقی کانزا بوون و

with pipes bolted together for the ankles

بۆرییەکان پێکەوە نوسێنرابوون بۆ قولەی پێکەوە و

and a yellow rubber foot

پێیەکی زەردی لاستیکی پێوەبوو

with a raised rubber line from the toe to the ankle

بە هێڵێکی لاستیکی بەرزبووەوە لە پەنجەوە بۆ قولەی پێ

to look like a vein.

بۆ ئەوەی لە خوێنهێنەر بچێت.

I didn't know what to expect,

نەم ئەزانی چاوەڕێی چی بکەم،

but I wasn't expecting that.

بەڵام چاوەڕێی ئەوە نەبووم.

With my mom by my side

ئەوکاتەی دایکم لە تەنیشتمەوە بوو و

and tears streaming down our faces,

فرمێسک بە دەموچاومانا ئەهاتە خوارەوە،

I strapped on these chunky legs

لەسەر ئەم پێیە ڕەقانە وەستام و

and I stood up.

هەستامە سەر پێ.

They were so painful and so confining

زۆر ئازاربەخش و زۆر تەنگ بوون

that all I could think was,

هەموو ئەوەی بیرم لێئەکردەوە ئەوەبوو،

how am I ever going to travel the world

چۆن بتوانم جیهان بگەڕێم

in these things?

بەم شتانەوە؟

How was I ever going to live

چۆن بتوانم ئەو ژیانە پڕ لە

the life full of adventure and stories,

سەرکێشی و چیرۆکانە بژیم

as I always wanted?

کە هەمیشە ئەمویست؟

And how was I going to snowboard again?

ئەی چۆن جارێکی تر خلیسکێنەی سەر بەفر بکەم؟

That day, I went home, I crawled into bed

ئەو ڕۆژە، چوومەوە ماڵەوە، چومە سەر جێگەکەی خۆم و

and this is what my life looked like

ژیانم لەمە ئەچوو

for the next few months:

بۆ چەند مانگی داهاتوو:

me passed out, escaping from reality,

لەهۆش خۆم چووبووم، لەدەست ڕاستی ڕامئەکرد،

with my legs resting by my side.

قاچەکانم بەتەنیشتمەوە بوون.

I was absolutely physically and emotionally broken.

بە تەواوەتی لەڕووی جەستەیی و هەستییەوە تێکشکابووم.

But I knew that in order to move forward,

بەڵام ئەمزانی بۆ ئەوەی بتوانم بەرەوپێش بچم،

I had to let go of the old Amy

ئەبوو ئەیمییە کۆنەکە لەبیر بکەم و

and learn to embrace the new Amy.

فێربم لەگەڵ ئەیمییە نوێکە بژیم. و

And that is when it dawned on me

ئەوکاتەش بوو کە بیرم کردەوە

that I didn't have to be five-foot-five anymore.

پێویست ناکات چیتر پێنج پێ و نیو بم.

I could be as tall as I wanted!

ئەتوانم چەندێک بمەوێت باڵام بەرز بێت!

(Laughter) (Applause)

(پێکەنین) (چەپڵەلێدان)

Or as short as I wanted, depending on who I was dating.

یان چەندێک بمەوێت کورت بم، بەپێی ئەوەی ژوانی لەگەڵ ئەکەم.

(Laughter)

(پێکەنین)

And if I snowboarded again,

ئەگەر خلیسکێنەی سەر بەفریش بکەم،

my feet aren't going to get cold.

قاچەکانم سەرمایان نابێت.

(Laughter)

(پێکەنین)

And best of all, I thought,

لەهەمووشی باشتر، بیرم کردەوە،

I can make my feet the size of all the shoes

ئەتوانم قەبارەی قاچم بگۆڕم بۆ قەبارەی هەموو پێڵاوەکانی

that are on the sales rack. (Laughter)

کە داشکاندنیان بۆ ئەکرێت. (پێکەنین)

And I did!

هەر واشم کرد!

So there were benefits here.

کەواتە لێرەیا سوودی خۆی هەبوو.

It was this moment that I asked myself

ئەم ساتە بوو کە پرسیارەکەم لەخۆم کرد

that life-defining question:

ئەم پرسیارەی ژیانمی دیاریکرد:

If my life were a book

ئەگەر ژیانم کتێبێک بوایە و

and I were the author,

خۆم نوسەرەکەی بوومایە،

how would I want the story to go?

ئەمویست چیرۆکەکەی چۆن بێت؟

And I began to daydream.

دیسان خەونم بینییەوە.

I daydreamed like I did as a little girl

وەک ئەوکاتەی کچێکی بچووک بووم بەڕۆژ خەونم ئەبینی و

and I imagined myself

ئەمهێنایە بەرچاوی خۆم

walking gracefully,

چۆن بە نەرمی ڕێئەکەم،

helping other people through my journey

یارمەتی خەڵکی تر ئەیەم بەدرێژایی گەشتەکەم و

and snowboarding again.

دووبارە خلیسکێنەی سەر بەفر ئەکەم.

And I didn't just see myself

بەتەنیا خۆشمم نەبینی

carving down a mountain of powder,

بڕۆمە خوار بە چیایەکی پڕ بەفردا،

I could actually feel it.

ڕاستییەکەی هەستیشم پێدەکرد.

I could feel the wind against my face

هەستم بە هەواکە دەکرد کە ئەیدا بە دەموچاوما و

and the beat of my racing heart

لێدانە خێراکەی دڵم

as if it were happening in that very moment.

وەک ئەوەی لەو ساتەدا ڕووبدات.

And that is when a new chapter in my life began.

لەوێشدا بوو بەشێکی نوێی ژیانم دەستیپێکرد.

Four months later I was back up on a snowboard,

چوار مانگ دواتر چوومەوە سەر خلیسکێنەی سەر بەفر،

although things didn't go quite as expected:

هەرچەندە شتەکان بەو شێوەیە نەبوون کە خۆم چاوەڕێم ئەکرد:

My knees and my ankles wouldn't bend

ئەژنۆکانم و پێکانم نەئەنوشتانەوە و

and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift

جارێکیان ئازارم بە هەموو ئەوانەی تری سەر کورسی گواستنەوەکە گەیاند

when I fell and my legs,

کاتێک کەوتم و هێشتا قاچەکانم،

still attached to my snowboard —

بەسترابوونەوە بە بۆردی خلیسکێنەکەوە --

(Laughter) —

(پێکەنین) --

went flying down the mountain,

کەوتمە خوارەوە بەسەر چیاکەیا، و

and I was on top of the mountain still.

هێشتا بەسەر چیاکەوە بووم.

I was so shocked,

زۆر تاسام بەوە،

I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged,

وەک هەموو ئەوانەی تر تاسابووم، و زۆریش سارد بوومەوە،

but I knew that if I could find the right pair of feet

بەڵام ئەمزانی ئەگەر بتوانم جوتێکی باش پێ بۆخۆم بدۆزمەوە

that I would be able to do this again.

ئەتوانم جارێکی تر ئەمە بکەمەوە.

And this is when I learned that our borders

لێرەشدا بوو فێری ئەوە بووم کە سنوورەکانیشمان و

and our obstacles can only do two things:

بەربەستەکانیشمان تەنیا دەتوانن دوو شت بکەن:

one, stop us in our tracks

یەک، لەسەر ڕێگای خۆمان بمانوەستێنن

or two, force us to get creative.

یان دوو، زۆرمان لێبکەن داهێنەر بین.

I did a year of research, still couldn't figure out

ساڵێکی تەواو گەڕام، و هەر نەمتوانی بە تەواوی بزانم

what kind of legs to use,

چ جۆرە پێیەک بەکاربێنم،

couldn't find any resources that could help me.

هیچ سەرچاوەیەکم پێنەدۆزرایەوە بتوانێت یارمەتیم بات.

So I decided to make a pair myself.

بۆیە بڕیارم یا خۆم جوتێک دروستکەم.

My leg maker and I put random parts together

قاچ درووستکەرەکە و خۆم هەڕەمەکییانە پارچەمان یەک ئەخست و

and we made a pair of feet that I could snowboard in.

جوتێک پێم دروست کرد کە بتوانم لەسەری خلیسکێنە بکەم.

As you can see,

وەک ئەبینن،

rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape.

شیشی ژەنگ گرتوو، لاستیک، شریتی لەزگەی داری و نیۆنی پەمەیی.

And yes, I can change my toenail polish.

وە بەڵێ، ئەتوانم پۆڵیشی نینۆکی پەنجەی قاچم بگۆڕم.

It was these legs

ئەم قاچانە بوون و

and the best 21st birthday gift I could ever receive —

باشترین دیاری بۆ ٢١ەمین ساڵیادی لەدایکبوونم کە وەری بگرم --

a new kidney from my dad —

گورچیلەیەکی نوێ بوو لەلایەن باوکمەوە --

that allowed me to follow my dreams again.

یارمەتی یام دووبارە شوێن خەونەکانم بکەوم.

I started snowboarding,

دەستمکردەوە بە خلیسکێنەی سەر بەفر،

then I went back to work, then I went back to school.

ئینجا چوومەوە سەر ئیش، چوومەوە بۆ قوتابخانە.

Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization

ئینجا ساڵی ٢٠٠٥ هاوکاربووم لە دامەزراندنی ڕێکخراوێک

for youth and young adults with physical disabilities

بۆ گەنجەکانی لەڕووی جەستەییەوە پەککەوتوو بوون

so they could get involved with action sports.

بۆ ئەوەی ئەوانیش بتوانن وەرزش بکەن.

From there, I had the opportunity to go to South Africa,

لەوێوە، دەرفەتی ئەوەم هەبوو کە بچم بۆ ئەفریقای باشوور،

where I helped to put shoes on thousands of children's feet

کە یارمەتیدەر بووم لە دابینکردنی پێڵاو بۆ هەزارەها منداڵ لەوێ

so they could attend school.

بۆ ئەوەی بتوانن بچن بۆ قوتابخانە.

And just this past February,

هەر ئەم شوباتەی پێشووش،

I won two back-to-back World Cup gold medals —

دوو مەدالیای ئاڵتونی جامی جیهانیم بردەوە --

(Applause) —

(چەپڵەلێدان) ---

which made me

کە ئەوەش وایکرد

the highest ranked adaptive female snowboarder

ببم بە پلەبەرزترین خانمە یاریزانی خلیسکێنەی سەر بەفر

in the world.

لە جیهاندا.

Eleven years ago, when I lost my legs,

دوانزە ساڵ لەمەوبەر، کاتێک قاچەکانم لەدەستیا،

I had no idea what to expect.

نەم ئەزانی چاوەڕێی چی بکەم.

But if you ask me today,

بەڵام ئەگەر ئەمڕۆ لێم بپرسیت،

if I would ever want to change my situation,

ئەگەر بمەوێت دۆخی خۆم بگۆڕم،

I would have to say no.

ئەبێ بڵێم نەخێر.

Because my legs haven't disabled me,

چونکە قاچەکانم پەکیان نەخستم،

if anything they've enabled me.

بەڵکو زیاتر هانیان یام.

They've forced me to rely on my imagination

زۆریان لێکردم پشت ببەستم بە ئەندێشەی خۆم و

and to believe in the possibilities,

باوەڕم بە ئەگەرەکان هەبێت، و

and that's why I believe

لەبەر ئەوەش باوەڕم وایە

that our imaginations can be used as tools

کە ئەندێشەکانمان دەکرێت وەک ئامراز بەکاربهێنرێت

for breaking through borders,

بۆ شکاندنی بەربەستەکان،

because in our minds, we can do anything

چونکە لە مێشکماندا، چیمان بوێ دەتوانین بیکەین و

and we can be anything.

دەتوانین ببین بەوەی دەمانەوێت.

It's believing in those dreams

باوەڕکردنە بەو خەونانە و

and facing our fears head-on

ڕووبەڕووبوونەوەی ڕاستەوخۆی ترسەکانمانە

that allows us to live our lives

کە ڕێگەمان پێئەیات ژیانی خۆمان بژین

beyond our limits.

لەسەروو سنوورەکانی خۆمانەوە.

And although today is about innovation without borders,

هەرچەندە لەم سەردەمەدا بێ سنوور داهێنان ئەکرێت،

I have to say that in my life,

ئەبێ بڵێم کە لە ژیانمدا،

innovation has only been possible

داهێنانەکان بۆیە کراون

because of my borders.

بەهۆی سنورەکانمەوە بووە.

I've learned that borders are where the actual ends,

فێری ئەوەبووم سنوورەکان ئەو شوێنانەن کە تیایدا ڕاستی کۆتایی یەت،

but also where the imagination

بەڵام لەوێشدا ئەندێشە و

and the story begins.

چیرۆکەکان دەستپێئەکەن.

So the thought that I would like to challenge you with today

کەواتە بیرکردنەوەکەی ئەمەوێ ئەمڕۆ بتانخەمە ململانێوە لەگەڵی

is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations

ئەوەیە کە لەجیاتی سەیرکردنی ململانێکانمان و سنوورەکانمان

as something negative or bad,

وەک شتێکی نەرێنی یان خراپ،

we can begin to look at them as blessings,

ئەتوانین دەستبکەین بە سەیرکردنیان وەک دەرفەتی مەزن،

magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations

دیاری مەزن کە بەکاری بهێنین بۆ داگیرساندنی ئەندێشەکانمان و

and help us go further than we ever knew we could go.

ڕۆشتن بۆ شوێنێکی دوورتر لەوەی دەمانزانی دەتوانین بچین بۆی.

It's not about breaking down borders.

دەربارەی شکاندنی سنوورەکان نییە.

It's about pushing off of them

دەربارەی پاڵنانە پێیانەوە و

and seeing what amazing places

سەیرکردنی ئەوەی ئەو شوێنە مەزنانە کوێن

they might bring us.

دەکرێت بمانبەن بۆی.

Thank you.

زۆر سوپاس.