Bjorn Lomborg: Global priorities bigger than climate change

Translator: weeraboon wisartsakul Reviewer: Napatra Charassuvichakanich

What I'd like to talk about is really the biggest problems in the world.

ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับปัญหาที่มีความสำคัญที่สุดในโลกของเรา

I'm not going to talk about "The Skeptical Environmentalist" --

ผมไม่ได้กำลังจะพูดเกี่ยวกับ "นักสิ่งแวดล้อมจอมตั้งแง่"

probably that's also a good choice.

ซึ่งนั่นอาจเป็นตัวเลือกที่ดี

(Laughter)

(หัวเราะ)

But I am going talk about: what are the big problems in the world?

แต่ผมกำลังจะพูดเกี่ยวกับเรื่อง อะไรคือปัญหาสำคัญในโลกใบนี้?

And I must say, before I go on, I should ask every one of you

และก่อนที่ผมจะพูดต่อไป ผมขอให้ทุกท่าน

to try and get out pen and paper

หยิบปากกาและกระดาษออกมา

because I'm actually going to ask you to help me to look at how we do that.

เพราะผมจะขอให้ทุกท่านช่วยผมคิดว่า พวกเราควรจะมองมันอย่างไร

So get out your pen and paper.

หยิบกระดาษกับปากกาออกมาเลยครับ

Bottom line is, there is a lot of problems out there in the world.

อย่าลืมว่า มีปัญหามากมายในโลกใบนี้

I'm just going to list some of them.

ผมจะกล่าวถึงบางปัญหา

There are 800 million people starving.

มี 800 ล้านคนบนโลกที่อดยาก

There's a billion people without clean drinking water.

มีคนเป็น พันล้านคนที่ไม่มีน้ำดื่มสะอาดบริโภค

Two billion people without sanitation.

2,000 ล้านคนไม่มีระบบสุขาภิบาล

There are several million people dying of HIV and AIDS.

และมีอีกหลายล้านคนที่กำลังจะตายด้วย เอชไอวีและเอดส์

The lists go on and on.

รายการปัญหายังมีต่อครับ

There's two billions of people who will be severely affected by climate change -- so on.

มีผู้คนอีกกว่า 2,000 ล้านคนที่กำลังได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ เป็นต้น

There are many, many problems out there.

ปัญหามีจำนวนมากจริงๆ

In an ideal world, we would solve them all, but we don't.

ถ้าเป็นไปได้ เราคงอยากแก้ไขปัญหาเหล่านี้ทั้งหมด แต่เราทำไม่ได้

We don't actually solve all problems.

จริงๆ แล้ว เราไม่สามารถแก้ไขปัญหาทุกปัญหาได้

And if we do not, the question I think we need to ask ourselves --

และถ้าเราไม่สามารถทำได้ คำถามที่ผมคิดว่าเราควรต้องถามตัวเอง

and that's why it's on the economy session -- is to say,

และก็เป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงเป็นเรื่องของเศรษฐศาสตร์ -- ก็คือ

if we don't do all things, we really have to start asking ourselves,

ถ้าเราไม่สามารถทำได้ทุกอย่าง เราควรต้องเริ่มถามตัวเองอย่างจริงจังว่า

which ones should we solve first?

แล้วปัญหาอะไรล่ะที่เราควรแก้ไขเป็นอย่างแรก

And that's the question I'd like to ask you.

และนั่นก็เป็นคำถามที่ผมอยากถามคุณ

If we had say, 50 billion dollars over the next four years to spend

ถ้าเรามีเงินสัก 5 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐ สำหรับใช้ใน 4 ปีข้างหน้า

to do good in this world, where should we spend it?

เพื่อทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อโลกของเรา เราควรใช้เพื่อแก้ปัญหาใด

We identified 10 of the biggest challenges in the world,

พวกเรายก 10 ปัญหาที่ท้าทายที่สุดของโลกขึ้นมา

and I will just briefly read them:

ผมจะอ่านสั้นๆ

climate change, communicable diseases, conflicts, education,

การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ, โรคติดต่อ, ความข้ดแย้ง, การศึกษา

financial instability, governance and corruption,

ความไม่มั่นคงทางการเงิน, ธรรมาภิบาลและการคอร์รัปชั่น

malnutrition and hunger, population migration,

การขาดแคลนอาหารและผู้อดยาก, การย้ายถิ่น

sanitation and water, and subsidies and trade barriers.

สุขาภิบาลและน้ำ, การอุดหนุนและกำแพงทางการค้า

We believe that these in many ways

พวกเราเชื่อว่าปัญหาเหล่านี้

encompass the biggest problems in the world.

เป็นปัญหาที่มีความสำคัญที่สุดในโลก

The obvious question would be to ask,

คำถามสำคัญที่ควรต้องถาม ก็คือ

what do you think are the biggest things?

พวกคุณคิดว่า ปัญหาอะไรสำคัญที่สุด?

Where should we start on solving these problems?

เราควรเริ่มต้นที่ไหนในการแก้ไขปัญหา?

But that's a wrong problem to ask.

แต่ นั่นเป็นการถามปัญหาที่ผิด

That was actually the problem that was asked in Davos in January.

และเป็นปัญหาจริงๆ ที่ถูกถาม เมื่อครั้งประชุมที่ดาโวส ในเดือนมกราคม

But of course, there's a problem in asking people to focus on problems.

แต่ปัญหาเกิดขึ้นแน่นอน ถ้าเราถามผู้เข้าร่วมประชุมให้พิจารณาที่ตัวปัญหา

Because we can't solve problems.

เพราะเราไม่สามารถแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้

Surely the biggest problem we have in the world is that we all die.

แน่นอนว่า ปัญหาที่มีความสำคัญที่สุดที่เรามี ก็คือ เราทุกคนต้องตาย

But we don't have a technology to solve that, right?

แต่เราไม่มีเทคโนโลยีที่จะแก้ไขปัญหาดังกล่าว จริงไหมครับ?

So the point is not to prioritize problems,

ดังนั้น ประเด็นจึงไม่ใช่การจัดลำดับปัญหา

but the point is to prioritize solutions to problems.

แต่ควรเป็นการจัดลำดับทางเลือกในการแก้ไขปัญหา

And that would be -- of course that gets a little more complicated.

แน่นอน นั่นย่อมทำให้อะไรๆยุ่งยากขึ้นอีกเล็กน้อย

To climate change that would be like Kyoto.

สำหรับการเปลี่ยนแปลงภาวะโลกร้อน การแก้ไขก็อาจจะเป็น เกียวโตโปรโตคอล

To communicable diseases, it might be health clinics or mosquito nets.

สำหรับโรคติดต่อ ก็อาจจะแก้โดยการเพิ่มคลินิคสุขภาพ หรือ มุ้งกันยุง

To conflicts, it would be U.N.'s peacekeeping forces, and so on.

สำหรับความขัดแย้ง, อาจใช้กองกำลังรักษาสันติภาพของสหประชาชาติ เป็นต้น

The point that I would like to ask you to try to do,

สิ่งที่ผมอยากจะขอให้คุณลองทำ

is just in 30 seconds -- and I know this is in a sense

คือภายในเวลา 30 วินาที - และผมรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่จะทำให้คุณรู้สึกว่า

an impossible task -- write down what you think

เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ -- ขอให้เขียนสิ่งที่คุณคิด

is probably some of the top priorities.

อาจเป็นบางอย่างที่มีความสำคัญมาก

And also -- and that's, of course, where economics gets evil --

และแน่นอนว่า นี่คือจุดที่ทำให้หลักเศรษฐศาสตร์กลายเป็นเหมือนสิ่งที่ชั่วร้าย

to put down what are the things we should not do, first.

เขียนดูครับว่าอะไรคือปัญหาที่เราไม่ควรแก้เป็นอันดับแรก

What should be at the bottom of the list?

อะไรควรจะจัดเป็นปัญหาลำดับสุดท้ายของรายการ

Please, just take 30 seconds, perhaps talk to your neighbor,

โปรดใช้เวลา 30 วินาที คุณลองคุยกับเพื่อนข้างๆ ก็ได้

and just figure out what should be the top priorities

และเขียนลงไปครับว่า ปัญหาใดควรอยู่ในลำดับบนของรายการ

and the bottom priorities of the solutions that we have

และทางออกของปัญหาที่จัดอยู่ลำดับท้ายๆของรายการ

to the world's biggest issues.

ของปัญหาสำคัญๆ ของโลกหลายปัญหา

The amazing part of this process -- and of course, I mean,

ส่วนที่น่าประหลาดใจของกระบวรการนี้ ซึ่งแน่นอน ผมหมายถึง

I would love to -- I only have 18 minutes,

ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยาก (จะให้เวลาคุณอีกนิด) -- แต่ผมมีเพียง 18 นาทีเท่านั้น

I've already given you quite a substantial amount of my time, right?

ผมได้ให้เวลาที่สำคัญของผมสำหรับทุกท่านแล้ว ใช่ไหมครับ?

I'd love to go into, and get you to think about this process,

ผมจะไปต่อนะครับ และชวนคุณให้คิดเกี่ยวกับกระบวนการนี้

and that's actually what we did.

และจริงๆ นั่นคือสิ่งที่เราได้ทำกันแล้ว

And I also strongly encourage you,

และผมยังสนับสนุนคุณเต็มที่

and I'm sure we'll also have these discussions afterwards,

ผมมั่นใจว่า เราจะได้อภิปรายกันต่อหลังจากนี้

to think about, how do we actually prioritize?

ว่า พวกเราจะจัดลำดับความสำคัญของปัญหาเหล่านี้จริงๆได้อย่างไร?

Of course, you have to ask yourself,

แน่นอน คุณต้องถามตัวเองว่า

why on Earth was such a list never done before?

ทำไมที่ผ่านมาการจัดลำดับความสำคัญแบบนี้ถึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน?

And one reason is that prioritization is incredibly uncomfortable.

เหตุผลข้อหนึ่งก็คือ การจัดลำดับความสำคัญเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อ

Nobody wants to do this.

ไม่มีใครอยากทำ

Of course, every organization would love to be on the top of such a list.

เพราะแน่นอนว่า ทุกองค์กรหวังที่จะขึ้นไปอยู่ลำดับต้นๆ ของรายการ

But every organization would also hate to be not on the top of the list.

และ ทุกองค์กรก็ไม่ชอบถ้าตัวเองจะไม่ได้ขึ้นอยู่ในลำดับต้นๆเช่นกัน

And since there are many more not-number-one spots on the list

และเนื่องจาก หลายๆปัญหาจะไม่ได้ขึ้นไปนั่งแท่นเบอร์หนึ่งของรายการปัญหานี้

than there is number ones, it makes perfect sense

มากกว่าจำนวนปัญหาที่จะถูกจัดเป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งทำให้ตรรกกะนี้ถูกต้อง

not to want to do such a list.

ว่าเราจะไม่อยากจัดลับดับรายการขึ้นมา

We've had the U.N. for almost 60 years,

เรามีสหประชาชาติมากว่า 60 ปีแล้ว

yet we've never actually made a fundamental list

แต่เราไม่เคยทำรายการพื้นฐาน

of all the big things that we can do in the world,

เกี่ยวกับสิ่งสำคัญที่เราสามารถทำให้แก่โลกใบนี้

and said, which of them should we do first?

และบอกว่าอะไร คือสิ่งที่เราควรทำเป็นอันดับแรก

So it doesn't mean that we are not prioritizing --

ซึ่งนั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เราไม่ได้กำลังจัดลำดับ

any decision is a prioritization, so of course we are still prioritizing,

การตัดสินใจใดๆ คือ การลำดับความสำคัญ ซึ่งแน่นอนว่า เรายังคงลำดับความสำคัญอยู่

if only implicitly -- and that's unlikely to be as good

แต่เป็นการจัดลำดับโดยนัย ซึ่งก็ไม่น่าจะดีเท่ากัย

as if we actually did the prioritization,

ถ้าเราได้จัดลำดับความสำคัญจริงๆจังๆ

and went in and talked about it.

เข้าไปถึงแก่นและถกถึงมันจริงๆ

So what I'm proposing is really to say that we have,

ดังนั้น สิ่งที่ผมกำลังเสนอจริงๆ ก็คือการบอกว่า

for a very long time, had a situation when we've had a menu of choices.

เราอยู่ในสถานการณ์ที่เรามีเมนูทางเลือกมานาน

There are many, many things we can do out there,

เห็นๆได้ว่า มีหลายๆอย่างที่พวกเราสามารถทำได้

but we've not had the prices, nor the sizes.

แต่เราไม่ได้ตีทั้งมูลค่าและขนาดของประโยชน์

We have not had an idea.

พวกเราไม่ได้มีความคิดอย่างนั้น

Imagine going into a restaurant and getting this big menu card,

ลองคิดดูว่าถ้าคุณไปร้านอาหารและได้รับรายการอาหารละลานตา

but you have no idea what the price is.

แต่คุณยังคงนึกไม่ออกว่า มันราคาเท่าไร

You know, you have a pizza; you've no idea what the price is.

เหมือนกับ คุณต้องการพิชซ่า แต่ไม่รู้ว่าราคาเท่าไร

It could be at one dollar; it could be 1,000 dollars.

มันอาจจะแค่ 1 ดอลล่าร์ หรือ 1,000 ดอลล่าร์

It could be a family-size pizza;

มันอาจเป็นพิชซ่าขนาดครอบครัว

it could be a very individual-size pizza, right?

หรืออาจเป็นขนาดที่ทานคนเดียว ใช่ไหมครับ?

We'd like to know these things.

พวกเราอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

And that is what the Copenhagen Consensus is really trying to do --

และนั่นเป็นสิ่งที่ที่การประชุมประชามติที่โคเปนเฮเกนพยายามจะทำกัน

to try to put prices on these issues.

พยายามที่จะระบุต้นทุนของเรื่องต่างๆ

And so basically, this has been the Copenhagen Consensus' process.

พูดง่ายๆว่า ในที่ประชุมประชามติที่โคเปนเฮเกน

We got 30 of the world's best economists, three in each area.

พวกเรามีนักเศรษฐศาสตร์สุดยอดของโลก 30 คน สาขาละ 3 คน

So we have three of world's top economists write about climate change.

ดังนั้น พวกเราจึงมีนักเศรษฐศาสตร์ระดับโลก 3 คน ที่เขียนเกี่ยวกับภาวะโลกร้อน

What can we do? What will be the cost

เราสามารถทำอะไรได้บ้าง? อะไรคือต้นทุน?

and what will be the benefit of that?

และอะไรคือประโยชน์ที่จะได้?

Likewise in communicable diseases.

เข่นเดียวกัน สำหรับโรคติดต่อ

Three of the world's top experts saying, what can we do?

เราก็ได้ผู้เชี่ยวชาญ 3 คน ช่วยระบุว่า เราสามารถทำอะไรได้บ้าง?

What would be the price?

และราคาที่มากับการแก้ปัญหาคือเท่าไร?

What should we do about it, and what will be the outcome?

เราควรทำอะไรเกี่ยวกับมัน ผลลัพธ์จะเป็นอะไร?

And so on.

เป็นต้น

Then we had some of the world's top economists,

แล้วเราก็เคยมีนักเศรษฐศาสตร์ระดับโลกบางท่าน

eight of the world's top economists, including three Nobel Laureates,

นักเศรษฐศาสตร์ระดับโลก 8 ท่าน รวม 3 ท่านที่เคยได้รับรางวัลโนเบิล

meet in Copenhagen in May 2004.

มาประชุมร่วมกันที่โคเปนเฮเกน ในเดือนเมษายน ปี'47

We called them the "dream team."

เราเรียกพวกเขาว่า ทีมในฝัน

The Cambridge University prefects decided to call them

เจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยเคมบริจจ์ เรียกพวกเขาว่า

the Real Madrid of economics.

รีล เมดริทแห่งเศรษฐศาสตร์

That works very well in Europe, but it doesn't really work over here.

ซึ่งฟังดูเข้าท่าที่ยุโรป แต่อาจจะใช้ไม่ได้ในที่นี่

And what they basically did was come out with a prioritized list.

สิ่งที่พวกเขาทำโดยคือ เขาจัดลำดับรายการความสำคัญ

And then you ask, why economists?

ซึ่งอาจทำให้คุณถามว่าทำไมถึงใช้นักเศรษฐศาสตร์?

And of course, I'm very happy you asked that question -- (Laughter) --

แน่นอนว่า ผมดีใจมากที่จะตอบคำถามนี้ (หัวเราะ)

because that's a very good question.

เพราะมันเป็นคำถามที่ดีมาก

The point is, of course, if you want to know about malaria,

ประเด็นคือ แน่นอน ถ้าคุณต้องการรู้เกี่ยวกับมาลาเรีย

you ask a malaria expert.

คุณต้องถามผู้เชี่ยวชาญด้านมาลาเรีย

If you want to know about climate, you ask a climatologist.

ถ้าคุณต้องการรู้เกี่ยวกับสภาพภูมิอากาศ คุณต้องถามผู้เชี่ยวชาญด้านสภาพอากาศ

But if you want to know which of the two you should deal with first,

แต่ ถ้าคุณต้องการรู้ว่าสองอย่างนี้ คุณควรจัดการกับเรื่องใดก่อน

you can't ask either of them, because that's not what they do.

คุณไม่สามารถถามผู้เชี่ยวชาญทั้งสองคนได้ เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ

That is what economists do.

นั่นเป็นสิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์ทำ

They prioritize.

เขาจัดลำดับความสำคัญ

They make that in some ways disgusting task of saying, which one should we do first,

เขาทำในสิ่งที่จะเรียกว่าน่ารังเกียจก็ว่าได้ เพื่อที่จะบอกเราว่า เราควรทำสิ่งใดก่อน

and which one should we do afterwards?

และควรทำสิ่งใดในภายหลัง

So this is the list, and this is the one I'd like to share with you.

นี่คือบัญชีรายการ ซึ่งคือสิ่งที่ผมอยากแชร์กับคุณ

Of course, you can also see it on the website,

แน่นอน คุณสามารถเห็นสิ่งเหล่านี้ทางเว็บไซท์

and we'll also talk about it more, I'm sure, as the day goes on.

และผมมั่นใจว่าพวกเราจะได้พูดถึงมันมากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป

They basically came up with a list where they said

ง่ายๆคือ พวกเขาได้จัดทำบัญชีรายการขึ้นมา ซึ่งพวกเขาจำแนกประเภท

there were bad projects -- basically, projects

โครงการที่ไม่ได้เรื่อง ซึ่งเรียกว่า เป็นโครงการ

where if you invest a dollar, you get less than a dollar back.

ที่ถ้าคุณลงทุนลงไปหนึ่งดอลล่าร์ คุณจะได้เงินกลับคืนมาน้อยกว่าหนึ่งดอลล่าร์

Then there's fair projects, good projects and very good projects.

และมีโครงการที่พอใช้ได้ โครงการที่ดี และโครงการที่ดีมาก

And of course, it's the very good projects we should start doing.

และแน่นอน โครงการที่ดีมากควรเป็นโครงการที่เราเริ่มทำก่อน

I'm going to go from backwards

ผมจะเริ่มไล่จากหลังไปหน้า

so that we end up with the best projects.

เพื่อที่เราจะได้จบลงด้วยโครงการที่ดีที่สุด

These were the bad projects.

ส่วนโครงการที่ไม่ดี

As you might see the bottom of the list was climate change.

คุณอาจเห็นที่บรรทัดล่างๆ ของรายการ ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ

This offends a lot of people, and that's probably one of the things

ซึ่่งอาจขัดความรู้สึกของคนจำนวนมาก และ นั่นอาจเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้

where people will say I shouldn't come back, either.

หลายคนกล่าวว่า ผมไม่ควรกลับมา

And I'd like to talk about that, because that's really curious.

และผมอยากจะกล่าวถึงเรื่องนั้น เพราะว่ามันเป็นเรื่องน่าแปลกจริงๆ

Why is it it came up?

ทำไมมันถึงถูกจัดลำดับรายการเช่นนี้?

And I'll actually also try to get back to this

และผมจะพยายามย้อนกลับไปยังรายการ

because it's probably one of the things

เพราะว่า บางทีมันอาจเป็นอย่างหนึ่ง

that we'll disagree with on the list that you wrote down.

ที่พวกเราไม่เห็นด้วยเมื่อเทียบกับรายการที่คุณลำดับเอาไว้

The reason why they came up with saying that Kyoto --

เหตุผลที่ว่าทำไม พวกเขาจึงได้กล่าวว่า เกียวโตโปรโตคอล

or doing something more than Kyoto -- is a bad deal

หรือการทำบางอย่างที่มากกว่าเกียวโตโปรโตคอล ไม่คุ้มนั้น

is simply because it's very inefficient.

เหตุผลง่ายๆ คือเพราะมันไม่มีประสิทธิภาพ

It's not saying that global warming is not happening.

นี่ไม่ได้หมายความว่า ภาวะโลกร้อนไม่ได้กำลังเกิดขึ้น

It's not saying that it's not a big problem.

หรือไม่ได้หมายความว่า มันไม่ใช่ปัญหาขนาดใหญ่

But it's saying that what we can do about it

แต่มันกำลังบอกเราว่า สิ่งที่เราสามารถแก้ไขได้ในตอนนี้

is very little, at a very high cost.

นั้นน้อยมาก แต่ต้องใช้ต้นทุนที่สูงมาก

What they basically show us, the average of all macroeconomic models,

สิ่งที่เขาพยายามจะอธิบายกับพวกเรา จริงๆแล้วคือค่าเฉลี่ยของโมเดลเศรษฐศาสตร์มหภาค

is that Kyoto, if everyone agreed, would cost about 150 billion dollars a year.

ของเกียวโตโปรโตคอล ซึ่งถ้าทุกคนเห็นด้วย ต้องลงทุนประมาณ 1 แสน 5 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐต่อปี

That's a substantial amount of money.

นั่นคือจำนวนเงินมหาศาล

That's two to three times the global development aid

มากกว่าเงินช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาถึง 2-3เท่า

that we give the Third World every year.

ที่พวกเราให้แก่ประเทศโลกที่สามในแต่ละปี

Yet it would do very little good.

แต่จะทำประโยชน์ได้เพียงเล็กน้อย

All models show it will postpone warming for about six years in 2100.

ทุกโมเดลชี้ว่า จะสามารถเลื่อนผลกระทบจากโลกร้อนออกไปได้อีก 6 ปี นับจากปี 2643

So the guy in Bangladesh who gets a flood in 2100 can wait until 2106.

ดังนั้นชาวบังคลาเทศที่จะถูกน้ำท่วมในปี 2643 สามารถรอได้ถึงปี 2649

Which is a little good, but not very much good.

ซึ่งมีประโยชน์ แต่ไม่ได้ให้ประโยชน์มาก

So the idea here really is to say, well, we've spent a lot of money doing a little good.

ดังนั้นสิ่งที่ความคิดนี้กำลังบอกกับเราก็คือ เราต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อทำสิ่งที่ให้ประโยชน์เล็กน้อย

And just to give you a sense of reference,

และเพื่อให้คุณได้เปรียบเทียบ

the U.N. actually estimate that for half that amount,

ว่าสหประชาชาติประมาณไว้ว่า ด้วยเพียงครึ่งเดียวของจำนวนเงินข้างต้น

for about 75 billion dollars a year,

คือประมาณ 7 หมื่น 5 พันล้านเหรีญสหรัฐต่อปี

we could solve all major basic problems in the world.

พวกเราจะสามารถแก้ไขปัญหาหลักขั้นพื้นฐานในโลกนี้ได้ทั้งหมด

We could give clean drinking water, sanitation, basic healthcare

เราจะสามารถจัดหาน้ำดื่มที่สะอาดได้ ระบบสุขาภิบาล และอนามัยพื้นฐาน

and education to every single human being on the planet.

และให้ศึกษาแก่มนุษย์ทุกคนบนโลกนี้

So we have to ask ourselves, do we want to spend twice the amount

เพราะฉะนั้นเราต้องถามตัวเองว่า เราต้องการใช้เงินเพิ่มเป็น 2 เท่า

on doing very little good?

เพื่อทำสิ่งที่ได้ประโยชน์เล็กน้อยหรือ?

Or half the amount on doing an amazing amount of good?

หรือจะใช้เงินแค่ครึ่งหนึ่ง เพื่อทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์มากมายมหาศาล

And that is really why it becomes a bad project.

และนั่น คือ เหตุผลจริงๆ ว่าทำไมมันถึงเป็นโครงการที่ไม่ดี

It's not to say that if we had all the money in the world, we wouldn't want to do it.

ซึ่งผมไม่ได้จะบอกว่า ถ้าพวกเรามีเงินทั้งหมดในโลกนี้ เราจะไม่ทำอะไร

But it's to say, when we don't, it's just simply not our first priority.

แต่ผมกำลังบอกว่า เพราะเราไม่มีเงินทั้งหมดในโลก การแก้ปัญหาโปรเจ็คที่ไม่คุ้มค่าต่อต้นเงินที่ลงไปจึงไม่สมควรจัดอยู่เป็นลำดับต้นๆ

The fair projects -- notice I'm not going to comment on all these --

โครงการที่พอใช้้ -- สังเกตว่าผมจะไม่ได้พูดถึงโปรเจคทั้งหมด

but communicable diseases, scale of basic health services -- just made it,

แต่อย่างเรื่องโรคติดต่อ, ขนาดของการบริการสุขภาพขั้นพื้นฐาน ติดเข้ามาอย่างเฉียดฉิว

simply because, yes, scale of basic health services is a great thing.

เพราะสเกลของการบริการสุขภาพขั้นพื้นฐานเป็นสิ่งที่มีความสำคัญยิ่ง

It would do a lot of good, but it's also very, very costly.

มันจะให้ประโยชน์อย่างมาก แต่ในขณะเดียวกันก็ใช้ต้นทุนสูง

Again, what it tells us is suddenly

ผมขอย้ำอีกครั้งว่า สิ่งที่รายการความสำคัญบอกกับเราทันทีคือ

we start thinking about both sides of the equation.

เราต้องเริ่มคิดถึง ปัจจัยทั้งสองข้างของสมการ

If you look at the good projects, a lot of sanitation and water projects came in.

ถ้าเรามองโครงการที่ดี เราก็จะได้โครงการเกี่ยวกับระบบสุขาภิบาลและน้ำสะอาด

Again, sanitation and water is incredibly important,

ผมขอย้ำว่า สุขาภิบาลและน้ำเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก

but it also costs a lot of infrastructure.

แต่ ต้นทุนของมันเกี่ยวข้องกับโครงสร้างพื้นฐานอย่างมาก

So I'd like to show you the top four priorities

เพราะฉะนั้นผมจะแสดงให้เห็นถึงสิ่งสำคัญ 4 อันดับแรก

which should be at least the first ones that we deal with

ซึ่งอย่างน้อยควรเป็นสิ่งแรกๆ ที่เราจะจัดการแก้ไข

when we talk about how we should deal with the problems in the world.

เมื่อเวลาที่เราพูดว่า เราควรจัดการอย่างไรกับปัญหาทั้งหลายในโลกใบนี้

The fourth best problem is malaria -- dealing with malaria.

ปัญหาสำคัญลำดับที่ 4 คือ มาลาเรีย -- วิธีจัดการกับมาลาเรีย

The incidence of malaria is about a couple of [million] people get infected every year.

คนกว่า 2 ล้านคนติดเชื้อมาลาเรียทุกปี

It might even cost up towards a percentage point of GDP

มันอาจใช้เงินมากถึง 1% ของ GDP

every year for affected nations.

ของประเทศที่ได้รับผลกระทบในแต่ละปี

If we invested about 13 billion dollars over the next four years,

ถ้าเราลงทุนประมาณ 1 หมื่น 3 พันล้านเหรียญสหรัฐใน 4 ปีข้างหน้า

we could bring that incidence down to half.

เราสามารถลดอัตราการติดเชื้อของโรคลงถึงครึ่งหนึ่ง

We could avoid about 500,000 people dying,

เราสามารถหลีกเลี่ยงมิให้ผู้คน 500,000 คนต้องตายไป

but perhaps more importantly, we could avoid about a [million] people

แต่สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้น คือเราสามารถป้องกันไม่ให้คน 1 พันล้านคน

getting infected every year.

ต้องติดเชื้อในทุกๆ ปี

We would significantly increase their ability

เราจะสามารถเพิ่มความสามารถของเขาให้มากขึ้น

to deal with many of the other problems that they have to deal with --

เพื่อจัดการกับปัญหาอื่นๆ ที่พวกเขาต้องเผชิญ

of course, in the long run, also to deal with global warming.

แน่นอนว่า ในระยะยาวพวกเขาก็ต้องผจญกับภาวะโลกร้อน

This third best one was free trade.

สิ่งสำคัญอันดับสาม คือ การค้าเสรี

Basically, the model showed that if we could get free trade,

โดยพื้นฐานแล้ว โมเดลแสดงให้เห็นว่า ถ้าเราเปิดการค้าเสรี

and especially cut subsidies in the U.S. and Europe,

โดยเฉพาะการตัดการอุดหนุนในสหรัฐอเมริกาและในยุโรป

we could basically enliven the global economy

เราสามารถทำให้เศรษฐกิจโลกคึกคักมีชีวิตชีวา

to an astounding number of about 2,400 billion dollars a year,

อย่างน่าประหลาดใจเป็นจำนวนเงินถึง 2 ล้าน 4 แสนล้านเหรียญดอลล่าร์สหรัฐต่อปี

half of which would accrue to the Third World.

ครึ่งของเงินจำนวนนี้จะตกกับโลกที่สาม

Again, the point is to say that we could actually pull

ผมย้ำอีกครั้งว่า ประเด็นคือ เราสามารถช่วยเหลือคน

two to three hundred million people out of poverty,

2-300 ล้านคนให้หลุดพ้นจากความยากจน

very radically fast, in about two to five years.

อย่างรวดเร็ว ภายใน 2-5 ปี

That would be the third best thing we could do.

นั่นคือสิ่งสำคัญลำดับที่สามที่เราควรทำ

The second best thing would be to focus on malnutrition.

สิ่งสำคัญอันดับที่สอง คือ เรื่องภาวะขาดแคลนอาหาร

Not just malnutrition in general, but there's a very cheap way

ไม่ใช่ภาวะขาดแคลนอาหารโดยทั่วไป แต่มีแนวทางที่ถูกมากๆ

of dealing with malnutrition, namely, the lack of micronutrients.

ในการจัดการกับปัญหานี้ กล่าวคือ การขาดแร่ธาตุอาหาร

Basically, about half of the world's population is lacking in

โดยคร่าวๆ ครึ่งหนึ่งของประชากรโลกกำลังขาด

iron, zinc, iodine and vitamin A.

ธาตุเหล็ก สังกะสี ไอโอดีน และวิตามิน เอ

If we invest about 12 billion dollars,

ถ้าเราลงทุนประมาณ 1 หมื่น 2 พันล้านเหรียญสหรัฐ

we could make a severe inroad into that problem.

เราสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างจริงจัง

That would be the second best investment that we could do.

นั่นคือสิ่งสำคัญสิ่งที่สองที่เราควรสามารถลงทุนได้

And the very best project would be to focus on HIV/AIDS.

และโครงการที่ดีที่สุด คือ เรื่องเอชไอวี/เอดส์

Basically, if we invest 27 billion dollars over the next eight years,

โดยพื้นฐาน ถ้าเราจ่ายเงิน 2 หมื่น 7 พันล้านเหรียญดอล์ล่าร์สหรัฐ ใน 8 ปีข้างหน้า

we could avoid 28 new million cases of HIV/AIDS.

เราจะสามารถป้องกันผู้ติดเชื้อรายเอชไอวี/เอดส์รายใหม่ได้ถึง 28 ล้านคน

Again, what this does and what it focuses on is saying

ขอย้ำอีกครั้งว่า สิ่งที่การจัดลำดับความสำคัญทำคือ

there are two very different ways that we can deal with HIV/AIDS.

เรามี 2 แนวทางที่แตกต่างกันมากที่เราจะสามารถใช้แก้ปัญหาเอชไอวี/เอดส์ได้

One is treatment; the other one is prevention.

หนึ่ง คือ การรักษา และสอง คือ การป้องกัน

And again, in an ideal world, we would do both.

ย้ำอีกครั้งว่า ถ้าเป็นไปได้ เราอยากทำทั้ง 2 แนวทาง

But in a world where we don't do either, or don't do it very well,

แต่ในความเป็นจริงเราไม่สามารถทำได้ทั้ง 2 แนวทาง หรือ ไม่สามารถทำได้ดีทั้งคู่

we have to at least ask ourselves where should we invest first.

เพราะฉะนั้น อย่างน้อยเราควรต้องถามตัวเองว่า เราควรลงทุนในแนวทางไหนก่อน

And treatment is much, much more expensive than prevention.

ซึ่งการลงทุนในด้านการรักษานั้น แพงกว่าการป้องกันมาก

So basically, what this focuses on is saying, we can do a lot more

ดังนั้นเราอาจกล่าวได้ว่า สิ่งที่เราให้ความสำคัญ คือ สิ่งที่เราสามารถทำได้มากกว่า

by investing in prevention.

ซึ่งก็คือการลงทุนในการป้องกัน

Basically for the amount of money that we spend,

สำหรับจำนวนเงินที่เราใช้

we can do X amount of good in treatment,

เราสามารถทำได้จำนวน X ที่เป็นประโยชน์ทางการรักษา

and 10 times as much good in prevention.

แต่ในการป้องกัน เราสามารถทำได้มากกว่า 10 เท่า

So again, what we focus on is prevention rather than treatment,

ดังนั้น เราจึงควรให้ความสำคัญกับการป้องกันมากกว่าการรักษา

at first rate.

ในขั้นแรก

What this really does is that it makes us think about our priorities.

นี่คือการทำให้เราเริ่มคิดจริงๆถึงการจัดลำดับความสำคัญ

I'd like to have you look at your priority list and say,

ผมอยากให้ทุกคน มองไปที่รายการที่คุณจัดลำดับไว้และบอกว่า

did you get it right?

คุณจัดได้ถูกต้องไหมครับ?

Or did you get close to what we came up with here?

หรือใกล้เคียงกับที่เราทำด้วยกันไปเมื่อสักครู่รึเปล่า?

Well, of course, one of the things is climate change again.

แน่นอนครับว่า ประเด็นเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศยังคงเป็นประเด็นยอดนิยม

I find a lot of people find it very, very unlikely that we should do that.

ผมพบว่า มีคนจำนวนมากที่ไม่เห็นด้วยว่าปัญหาภาวะโลกร้อนควรอยู่รั้งท้าย

We should also do climate change,

พวกเราควรจัดให้เรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นเรื่องสำคัญ

if for no other reason, simply because it's such a big problem.

ถ้าไม่มีเหตุผลอื่นใด อย่างน้อยก็เพราะว่ามันเป็นปัญหาใหญ่ยักษ์

But of course, we don't do all problems.

แต่แน่นอน ที่พวกเราไม่สามารถแก้ไขได้ทุกปัญหา

There are many problems out there in the world.

โลกเรามีปัญหามากมาย

And what I want to make sure of is, if we actually focus on problems,

และสิ่งที่ผมต้องการยำ้อีกครั้งก็คือ ถ้าพวกเราให้ความสนใจกับปัญหา

that we focus on the right ones.

อย่าลืมคิดว่าเรากำลังให้ความสำคัญกับปัญหาที่ควรให้ความสำคัญหรือเปล่า

The ones where we can do a lot of good rather than a little good.

สิ่งหนึ่ง คือ เราทำสิ่งที่จะให้ประโยชน์อย่างมาก มากกว่า สิ่งที่เราทำประโยชน์ให้ได้น้อย

And I think, actually -- Thomas Schelling,

และผมคิดว่า -- โทมัส ชิลลิ่ง

one of the participants in the dream team, he put it very, very well.

หนึ่งในสมาชิกของทีมในฝัน เขาพูดไว้อย่างเยี่ยมยอด

One of things that people forget, is that in 100 years,

สิ่งหนึ่งที่เรามักลืมไปคือใน100 ปี

when we're talking about most of the climate change impacts will be,

ที่เราพูดถึงผลกระทบที่มากที่สุดที่จะเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

people will be much, much richer.

ประชาชนจะยิ่งรวยขึ้น

Even the most pessimistic impact scenarios of the U.N.

แม้แต่ ภาพอนาคตของผลกระทบที่เลวร้ายที่สุด จากงานของสหประชาชาติ

estimate that the average person in the developing world in 2100

ประมาณไว้ว่า ในปี 2643 ประชาชนในประเทศกำลังพัฒนา

will be about as rich as we are today.

จะร่ำรวยมากขึ้นเท่าๆกับที่พวกเรามีในทุกวันนี้

Much more likely, they will be two to four times richer than we are.

และก็มีความเป็นไปได้สูงว่า พวกเขาจะรวยกว่าพวกเราในปัจจุบันถึง 2-4 เท่า

And of course, we'll be even richer than that.

และแน่นอน พวกเราจะรวยยิ่งไปกว่านั้นอีก

But the point is to say, when we talk about saving people,

แต่ประเด็นคือ เมื่อเราพูดถึงการรักษาชีวิตผู้คน

or helping people in Bangladesh in 2100,

หรือการช่วยเหลือชาวบังคลาเทศในปี 2643

we're not talking about a poor Bangladeshi.

เราไม่ได้พูดกันถึงคนจนในบังคลาเทศ

We're actually talking about a fairly rich Dutch guy.

จริงๆ แล้ว เรากำลังพูดถึงชาวดัชท์ที่อยู่ดีมีกิน

And so the real point, of course, is to say,

ดังนั้น แก่นของประเด็นนี้คือ

do we want to spend a lot of money helping a little,

เราอยากจะใช้เงินจำนวนมากเพื่อช่วยเหลือคนจำนวนน้อย

100 years from now, a fairly rich Dutch guy?

เช่น ชาวดัชท์ที่มีฐานะ ในช่วง100ปีต่อจากนี้?

Or do we want to help real poor people, right now, in Bangladesh,

หรือ เราต้องช่วยเหลือคนจนจริงๆ ณ เวลานี้ ที่บังคลาเทศ?

who really need the help, and whom we can help very, very cheaply?

จริงๆ แล้ว ใครคือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ และใครที่เราสามารถช่วยเหลือได้ในค่าใช้จ่ายราคาไม่มาก

Or as Schelling put it, imagine if you were a rich -- as you will be --

หรือ เหมือนกับที่ชิงลิ่งเสนอไว้ว่า ลองนึกภาพว่า ถ้าคุณเป็นคนรวย

a rich Chinese, a rich Bolivian, a rich Congolese, in 2100,

ไม่ว่าคุณจะเป็นเศรษฐีจีน เศรษฐีชาวโบลิเวีย หรือ เศรษฐีชาวคองโก ในปี2643

thinking back on 2005, and saying, "How odd that they cared so much

ให้คิดย้อนกลับไปปี2548 และพูดว่า มันแปลกแค่ไหนที่เขาได้รับความสนใจมากขนาดนี้

about helping me a little bit through climate change,

เพื่อช่วยเหลือฉันในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในการเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

and cared so fairly little about helping my grandfather

และห่วงใยพอสมควรต่อการช่วยเหลือปู่ของฉัน

and my great grandfather, whom they could have helped so much more,

และ ทวดของฉัน ก็เป็นคนที่พวกเขาสามารถให้ความช่วยเหลือได้อย่างมาก

and who needed the help so much more?"

ใครกันแน่ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างแท้จริง?

So I think that really does tell us why it is

และผมคิดว่า มันจะบอกกับเราตรงๆว่าทำไมมันจึงเป็นอย่างนั้น

we need to get our priorities straight.

เราต้องจัดลำดับความสำคัญให้ถูกต้อง

Even if it doesn't accord to the typical way we see this problem.

แม้ว่ามันจะไม่เป็นไปตามภาพปกติที่เรามองเห็นปัญหา

Of course, that's mainly because climate change has good pictures.

แน่นอน ปัญหาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศแสดงภาพที่ชัดเจน

We have, you know, "The Day After Tomorrow" -- it looks great, right?

อย่าง The Day After Tomorrow ที่เยี่ยมมาก ใช่ไหมครับ?

It's a good film in the sense that

มันเป็นหนังที่ให้ภาพที่แจ่มชัด

I certainly want to see it, right, but don't expect Emmerich

แน่นอนว่าผมก็ต้องการดูเช่นกัน แต่อย่าหวังว่าเอ็มเมริช

to cast Brad Pitt in his next movie

จะเอาแบรด พิทท์มาเล่นหนังของเขาในเรื่องหน้า

digging latrines in Tanzania or something. (Laughter)

ให้ขุดถังส้วมในแทนซาเนีย หรือทำอะไรประมาณนั้น (หัวเราะ)

It just doesn't make for as much of a movie.

มันไม่ให้อารมณ์พอที่จะสร้างเป็นหนัง

So in many ways, I think of the Copenhagen Consensus

ดังนั้นในหลายๆทาง ผมคิดถึงการประชุมประชามติที่โคเปนเฮเกน

and the whole discussion of priorities

และการอภิปรายทั้งหมดเกี่ยวกับลำดับความสำคัญ

as a defense for boring problems.

ว่าเป็นการป้องกันตัวเองของปัญหาที่น่าเบื่อ

To make sure that we realize it's not about making us feel good.

เพื่อทำให้เรามั่นใจว่า สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ไม่ได้แค่ให้เรารู้สึกดี

It's not about making things that have the most media attention,

มันไม่ใช่แค่การทำในสิ่งที่สื่อให้ความสำคัญเป็นส่วนใหญ่

but it's about making places where we can actually do the most good.

แต่มันเป็นเรื่องของการที่เราสามารถประโยชน์อย่างมากที่สุด ในที่ๆต้องการเรามากที่สุด

The other objections, I think, that are important to say,

สำหรับข้อโต้แย้งอื่นๆ ที่ผมคิดว่ามีความสำคัญที่จะต้องพูดถึง

is that I'm somehow -- or we are somehow -- positing a false choice.

ก็คือ ไม่ว่าจะผม หรือพวกเรา ต่างกำลังนำเสนอตัวเลือกที่ผิด

Of course, we should do all things,

แน่นอน เราควรทำทุกๆ อย่าง

in an ideal world -- I would certainly agree.

ในโลกในฝัน -- ซึ่งผมก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง

I think we should do all things, but we don't.

ผมคิดว่า พวกเราควรทำทุกอย่าง แต่พวกเราทำไม่ได้

In 1970, the developed world decided we were going to spend

ในปี2513 ประเทศที่พัฒนาแล้วได้ตัดสินใจว่าเราควรต้องใช้เงิน

twice as much as we did, right now, than in 1970, on the developing world.

เป็น 2 เท่าของที่เรากำลังใช้จริงในปัจจุบันแก่ประเทศกำลังพัฒนา

Since then our aid has halved.

นับตั้งแต่นั้นมาเงินช่วยเหลือของพวกเราก็ถูกแบ่งครึ่ง

So it doesn't look like we're actually on the path

ดังนั้น จริงๆแล้ว เราไม่ได้อยู่บนแนวทาง

of suddenly solving all big problems.

ของการแก้ไขปัญหาใหญ่ๆทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

Likewise, people are also saying, but what about the Iraq war?

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนยังพูดว่า แล้วเรื่องสงครามอิรักล่ะ?

You know, we spend 100 billion dollars --

คุณรู้หรือเปล่า พวกเราใช้เงินไป 1 แสนล้านเหรียญสหรัฐ

why don't we spend that on doing good in the world?

ทำไมเราจึงไม่เอาเงินจำนวนนี้ไปทำสิ่งที่เกิดประโยชน์ให้กับโลก?

I'm all for that.

นั่นเป็นคำถามที่ผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง

If any one of you guys can talk Bush into doing that, that's fine.

ถ้ามีใครในที่นี้สามารถคุยกับบุชให้ทำสิ่งนี้ได้ จะเยี่ยมมาก

But the point, of course, is still to say,

แต่แน่นอน ประเด็นที่ยังเป็นที่กล่าวถึงคือ

if you get another 100 billion dollars,

ถ้าคุณมีอีกสัก 1 แสนล้านเหรียญสหรัฐ

we still want to spend that in the best possible way, don't we?

เรายังต้องการใช้มันเพื่อทางเลือกที่ดีที่สุด ใช่หรือไม่?

So the real issue here is to get ourselves back

ดังนั้นประเด็นที่แท้จริง คือ พวกเราต้องคิดใหม่

and think about what are the right priorities.

ว่าอะไรคือการลำดับความสำคัญที่ถูกต้อง

I should just mention briefly, is this really the right list that we got out?

ผมควรถามอีกนิดว่า นี่คือ ลำดับที่เราพูดถึงนี้ มันถูกต้องจริงๆหรือเปล่า?

You know, when you ask the world's best economists,

อย่างที่คุณรู้ว่า เมื่อเราถามนักเศรษฐศาสตร์ที่ดีที่สุดในโลก

you inevitably end up asking old, white American men.

เราก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องถามชายอเมริกันแก่ผิวขาว

And they're not necessarily, you know,

และเขาก็ไม่จำเป็นว่าจะรู้จัก

great ways of looking at the entire world.

วิธีมองเห็นโลกทั้่งใบในแง่ความเป็นจริง

So we actually invited 80 young people from all over the world

ดังนั้น พวกเราจึงเชิญคนหนุ่มสาว80คนทั่วโลก

to come and solve the same problem.

มาเพื่อช่วยกันแก้ปัญหาเดียวกัน

The only two requirements were that they were studying at the university,

ผู้ร่วมโครงการต้องมีคุณสมบัติเพียง 2 ประการ 1) คือ กำลังศึกษามหาวิทยาลัย

and they spoke English.

และ 2) พูดภาษาอังกฤษ

The majority of them were, first, from developing countries.

โดยส่วนใหญ่พวกเขามาจากประเทศกำลังพัฒนา

They had all the same material but they could go vastly

พวกเขาต่างมีสิ่งของแบบเดียวกัน แต่พวกเขาสามารถมีได้มากขึ้นไปอีก

outside the scope of discussion, and they certainly did,

นอกเหนือไปจากขอบเขตการอภิปราย และสิ่งที่พวกเขาได้ทำ

to come up with their own lists.

คือการออกแบบรายการความสำคัญของพวกเขาเอง

And the surprising thing was that the list was very similar --

และที่น่าแปลกใจก็คือลำดับรายการมีความคล้ายคลึงอย่างมาก

with malnutrition and diseases at the top

สิ่งสำคัญในระดับต้นๆ คือ ภาวะขาดแคลนอาหารและโรคติดต่อต่างๆ

and climate change at the bottom.

ส่วนการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศนั้นรั้งลำดับท้ายๆ

We've done this many other times.

พวกเราได้ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง

There's been many other seminars and university students, and different things.

ทั้งจากการสัมมนากับนักศึกษามหาวิทยาลัยและสัมมนากับกลุ่มต่างๆ

They all come out with very much the same list.

พวกเขาต่างจัดรายการที่เหมือนกันมากๆ

And that gives me great hope, really, in saying that I do believe

และนั่นทำให้ผมมีความหวังอย่างมาก จริงๆนะครับ ผมเชื่อว่า

that there is a path ahead to get us to start thinking about priorities,

มีหนทางเบื้องหน้าที่จะทำให้เราเริ่มคิดเกี่ยวกับการจัดลำดับความสำคัญ

and saying, what is the important thing in the world?

และบอกว่า อะไร คือ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับโลกใบนี้?

Of course, in an ideal world, again we'd love to do everything.

ผมย้ำอีกทีว่า แน่นอนว่าเราอยากทำทุกๆเรื่อง

But if we don't do it, then we can start thinking about where should we start?

แต่ ถ้าพวกเราทำไม่ได้ เราควรเริ่มคิดว่าเราควรจะเริ่มจากเรื่องอะไร?

I see the Copenhagen Consensus as a process.

ผมมองการประชุมประชามติโคเปนเฮเกนว่าเป็นขั้นหนึ่ง

We did it in 2004,

ที่เราทำในปี 2547

and we hope to assemble many more people,

และพวกเราหวังว่าจะสามารถรวบรวมคนจำนวนมากขึ้นให้เข้าร่วม

getting much better information for 2008, 2012.

ซึ่งจะทำให้เรามีข้อมูลที่ดีขึ้น สำหรับปี 2551 และ 2555

Map out the right path for the world --

เพื่อชี้แนวทางที่ถูกต้องสำหรับโลกใบนี้

but also to start thinking about political triage.

และเรายังต้องเริ่มคิดถึงเรื่องของการจัดสรรทรัพยากรเพื่อแก้ไขปัญหาทางการเมืองด้วย

To start thinking about saying, "Let's do

เริ่มคิดที่จะพูดว่า

not the things where we can do very little at a very high cost,

อย่าทำในเรื่องที่เราทำได้น้อย แต่มีต้นทุนสูง

not the things that we don't know how to do,

อย่าทำในเรื่องที่เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

but let's do the great things where we can do an enormous

แต่ลงมือทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่เราสามารถจะทำได้ประโยชน์อย่างมหาศาล

amount of good, at very low cost, right now."

ในต้นทุนต่ำ เดี๋ยวนี้

At the end of the day, you can disagree

สุดท้ายแล้ว คุณอาจไม่เห็นด้วย

with the discussion of how we actually prioritize these,

กับการอภิปรายแนวทางการจัดลำดับความสำคัญนี้

but we have to be honest and frank about saying,

แต่เราจะต้องซื่อสัตย์และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

if there's some things we do, there are other things we don't do.

ถ้ามีบางอย่างที่เราทำ ก็จะมีอีกหลายอย่างที่เราไม่ได้ทำ

If we worry too much about some things,

ถ้าเราห่วงใยอย่างมากเกี่ยวกับบางอย่าง

we end by not worrying about other things.

เราจะเลิกกังวลในเรื่องอื่นๆ

So I hope this will help us make better priorities,

ผมหวังว่าสิ่งที่ผมนำเสนอจะช่วยพวกเราจัดลำดับความสำคัญได้ดีขึ้น

and think about how we better work for the world.

และคิดว่าเราจะทำงานให้ดีขึ้นได้อย่างไรสำหรับโลกใบนี้

Thank you.

ขอบคุณครับ