Bjorn Lomborg: Global priorities bigger than climate change

بیورن لومبرگ اولویت های جهانی را تنظیم می‌کند

Translator: sanaz f Reviewer: soheila Jafari

What I'd like to talk about is really the biggest problems in the world.

آنچه من دوست دارم در موردش صحبت کنم در حقیقت بزرگترین مشکل جهان است.

I'm not going to talk about "The Skeptical Environmentalist" --

نمی‏خواهم در مورد "طرفدار محیط زیستِ شکاک" صحبت کنم --

probably that's also a good choice.

شاید آن هم انتخاب خوبی باشد.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

But I am going talk about: what are the big problems in the world?

اما می‏خواهم در این مورد صحبت کنم : مشکلات بزرگ در جهان چیستند؟

And I must say, before I go on, I should ask every one of you

و باید بگویم، پیش از آن که ادامه بدهم، باید از همه‏‌ی شما بخواهم

to try and get out pen and paper

تا کاغذ و قلم در آورید

because I'm actually going to ask you to help me to look at how we do that.

زیرا در واقع من از شما خواهم خواست تا به من کمک کنید تا به این که چطور ما این کار را می‏کنیم نظاره کنید.

So get out your pen and paper.

پس کاغذ و قلمتان را در آورید.

Bottom line is, there is a lot of problems out there in the world.

معیار نهایی این است، مشکلات بسیار زیادی در جهان وجود دارد.

I'm just going to list some of them.

تنها تعدادی از آن‏ها را لیست خواهم کرد.

There are 800 million people starving.

۸۰۰ میلیون نفر از گرسنگی رنج می برند.

There's a billion people without clean drinking water.

یک میلیارد نفر از آب آشامیدنی پاکیزه محروم‏اند.

Two billion people without sanitation.

دو میلیارد نفر دچار از امکانات بهداشتی بی‌بهره‌اند.

There are several million people dying of HIV and AIDS.

میلیون‏ها نفر در اثر HIV و ایدز در حال مرگ هستند.

The lists go on and on.

لیست همین طور ادامه پیدا خواهد کرد.

There's two billions of people who will be severely affected by climate change -- so on.

۲ میلیارد نفر بر اثر تغییرات آب و هوا به شدت تحت تاثیر قرار خواهند گرفت -- و غیره

There are many, many problems out there.

آن بیرون مشکلات بسیار بسیار زیادی وجود دارد.

In an ideal world, we would solve them all, but we don't.

در یک دنیای ایده آل، ما همه‏‌ی آن ها را حل خواهیم کرد، اما ما این کار را نمی‏کنیم.

We don't actually solve all problems.

در حقیقت ما همه‏‌ی مشکلات را حل نمی‏کنیم

And if we do not, the question I think we need to ask ourselves --

و اگر این کار را نکنیم، سوالی که لازم است از خودمان بپرسیم --

and that's why it's on the economy session -- is to say,

و به خاطر این است که در نشست اقتصادی است -- این است که بگوییم،

if we don't do all things, we really have to start asking ourselves,

اگر ما همه‏‌ی این کارها را نکنیم، واقعا باید شروع کنیم به پرسش از خودمان،

which ones should we solve first?

که اول کدام یک را باید حل کنیم؟

And that's the question I'd like to ask you.

و این سوالی است که من دوست دارم از شما بپرسم.

If we had say, 50 billion dollars over the next four years to spend

اگر ما گفته باشیم، ۵۰ میلیارد دلار برای خرج کردن در چهار سال آینده داریم.

to do good in this world, where should we spend it?

که کار مفید در دنیا انجام دهیم، کجا آن را باید خرج کنیم؟

We identified 10 of the biggest challenges in the world,

ما ۱۰ تا از بزرگترین چالش‏ها را در دنیا شناسایی کردیم،

and I will just briefly read them:

و من به صورت مختصر آن ها را می‏خوانم:

climate change, communicable diseases, conflicts, education,

تغییرات آب و هوا، بیماری‏های مسری، درگیری‏ها، تحصیلات،

financial instability, governance and corruption,

بی ثباتی‏های اقتصادی، فسادهای حکومتی،

malnutrition and hunger, population migration,

سوء تغذیه و گرسنگی، مهاجرت جمعیت،

sanitation and water, and subsidies and trade barriers.

مراعات اصول بهداشتی، یارانه‏ها و موانع تجاری.

We believe that these in many ways

ما معتقدیم که این‏ها به طریقه‏های بسیاری

encompass the biggest problems in the world.

بزرگترین مشکلات در دنیا را در بر می‏گیرند.

The obvious question would be to ask,

سوال واضحی برای پرسیدن وجود دارد،

what do you think are the biggest things?

شما فکر می‏کنید که بزرگترین چیزها چیستند؟

Where should we start on solving these problems?

از کجا برای حل این مشکلات باید شروع کنیم؟

But that's a wrong problem to ask.

اما این مساله اشتباهی برای پرسیدن است.

That was actually the problem that was asked in Davos in January.

در حقیقت این مساله‏ ای بود که در ماه ژانویه در داوُس مورد سوال قرار گرفته بود

But of course, there's a problem in asking people to focus on problems.

اما البته در درخواست از مردم برای تمرکز کردن بر مسائل، مشکلی وجود دارد.

Because we can't solve problems.

زیرا ما نمی توانیم مشکلات را حل کنیم.

Surely the biggest problem we have in the world is that we all die.

مطمئنا بزرگترین مشکلی که ما در دنیا داریم این است که ما همه خواهیم مُرد.

But we don't have a technology to solve that, right?

اما ما تکنولوژی‏ ای نداریم که آن را حل کند، درست است؟

So the point is not to prioritize problems,

پس نکته در اولویت بندی کردن مشکلات نیست،

but the point is to prioritize solutions to problems.

بلکه نکته در اولویت بندی کردن راه حل های مشکلات است.

And that would be -- of course that gets a little more complicated.

و آن می تواند -- البته آن مقداری پیچیدگی پیدا می کند.

To climate change that would be like Kyoto.

برای تغییرات آب و هوایی می تواند مشابه به کیوتو باشد.

To communicable diseases, it might be health clinics or mosquito nets.

برای بیماری‏های مسری می تواند کلینیک‏های سلامت یا پشه بندها باشد.

To conflicts, it would be U.N.'s peacekeeping forces, and so on.

برای درگیری‏ها می تواند نیروهای حافظ صلح سازمان ملل باشد و غیره.

The point that I would like to ask you to try to do,

کاری که می‌خواهم سعی کنید آنرا در ظرف ۳۰ثانیه انجام بدهید

is just in 30 seconds -- and I know this is in a sense

-- و می دانم که این در مفهوم یک کار غیر ممکن است --

an impossible task -- write down what you think

نوشتنِ چیزهایی‌ست که فکر‌می‌کنید احتمالا بعضی از الویت ها می باشد.

is probably some of the top priorities.

نوشتنِ چیزهایی‌ست که فکر‌می‌کنید احتمالا بعضی از الویت ها می باشد.

And also -- and that's, of course, where economics gets evil --

و هم چنین -- و البته این همان جایی است که اقتصاد شیطانی می شود --

to put down what are the things we should not do, first.

ابتدا، آن چیزهایی که نباید انجام دهیم را کنار بگذاریم.

What should be at the bottom of the list?

چه چیزی در انتهای لیست باید باشد؟

Please, just take 30 seconds, perhaps talk to your neighbor,

لطفا، تنها ۳۰ ثانیه وقت بگذارید، می توانید با کسی که نزدیکتان است صحبت نمایید،

and just figure out what should be the top priorities

و تصمیم بگیرید که الویت های بالا چه چیزهایی باید باشند

and the bottom priorities of the solutions that we have

و الویت‏های پایین راه حل هایی که

to the world's biggest issues.

برای مسائل بزرگ در دنیا داریم.

The amazing part of this process -- and of course, I mean,

بخش هیجان انگیز این پروسه -- و البته، منطورم این است

I would love to -- I only have 18 minutes,

من دوستش دارم -- من تنها ۱۸ دقیقه وقت دارم،

I've already given you quite a substantial amount of my time, right?

تا به حال من مقدار قابل توجهی از وقتم را به شما داده ام، درست است؟

I'd love to go into, and get you to think about this process,

من دوست دارم که شروع کنیم، و شما را به تفکر در مورد این روند واداریم،

and that's actually what we did.

و در حقیقت این همان کاری است که ما کردیم.

And I also strongly encourage you,

و همچنین من به شدت شما را تشویق می کنم،

and I'm sure we'll also have these discussions afterwards,

و من مطمئن هستم ما پس از این هم این بحث‏ها را خواهیم داشت،

to think about, how do we actually prioritize?

تا فکر کنیم به اینکه در حقیقت ما چگونه الویت بندی می کنیم؟

Of course, you have to ask yourself,

البته، شما باید از خودتان بپرسید،

why on Earth was such a list never done before?

چرا تاکنون چنین لیستی تهیه نشده بوده است؟

And one reason is that prioritization is incredibly uncomfortable.

و یک دلیل این است که الویت بندی امری فوق العاده نا مناسب است.

Nobody wants to do this.

هیچ کس میل به انجام آن ندارد.

Of course, every organization would love to be on the top of such a list.

البته، هر سازمانی دوست دارد که در الویت بالای چنین لیستی باشد.

But every organization would also hate to be not on the top of the list.

ولی هر سازمانی همچنین اکراه دارد از این که در بالای این لیست نباشد.

And since there are many more not-number-one spots on the list

و از آنجائی که تعداد خیلی زیادی مکان غیر از شماره یک در این لیست هست

than there is number ones, it makes perfect sense

نسبت به تعداد شماره یک‏ها، این مفهوم خوبی دارد

not to want to do such a list.

که نخواهید چنین لیستی را تهیه نمائید.

We've had the U.N. for almost 60 years,

حدود ۶۰ سال است که ما سازمان ملل را داریم،

yet we've never actually made a fundamental list

هنوز در واقع هرگز چنین لیست بنیادی را تهیه نکرده ایم

of all the big things that we can do in the world,

از تمام کارهای بزرگی که در دنیا می توانیم انجام دهیم،

and said, which of them should we do first?

و گفته شده، که کدام یک از آن‏ها را ابتدا باید انجام دهیم؟

So it doesn't mean that we are not prioritizing --

پس این به این معنا نیست که ما در حال الویت بندی نیستیم --

any decision is a prioritization, so of course we are still prioritizing,

هر تصمیم گیری ای یک الویت بندی است، پس در حقیقت ما هم چنان در حال الویت بندی هستیم،

if only implicitly -- and that's unlikely to be as good

تنها اگر به طور ضمنی -- و این بعید است که به خوبی

as if we actually did the prioritization,

این باشد که عملا ما الویت بندی را انجام دهیم،

and went in and talked about it.

و وارد شدیم و در مورد آن صحبت نمودیم.

So what I'm proposing is really to say that we have,

پس آنچه من پیشنهاد می دهم واقعا این است که بگوییم ما

for a very long time, had a situation when we've had a menu of choices.

برای یک مدت بسیار طولانی وضعیتی داشته ایم که فهرستی از انتخاب‏ها داشتیم.

There are many, many things we can do out there,

چیزهای بسیار بسیار زیادی وجود دارد که ما آن بیرون می توانیم انجام دهیم،

but we've not had the prices, nor the sizes.

اما ما قیمت‏ها و سایزها را نداشتیم.

We have not had an idea.

ما ایده ای نداشتیم.

Imagine going into a restaurant and getting this big menu card,

تصور کنید که به رستوران می روید و یک منوی بزرگ دریافت می کنید،

but you have no idea what the price is.

اما هیچ ایده ای ندارید که قیمت‏ها چقدر است.

You know, you have a pizza; you've no idea what the price is.

شما می دانید که یک پیتزا می‏خواهید، اما هیچ ایده ای ندارید که قیمتش چقدر است.

It could be at one dollar; it could be 1,000 dollars.

قیمتش می تواند یک دلار باشد یا ۱٫۰۰۰ دلار.

It could be a family-size pizza;

می‏تواند یک پیتزای خانواده باشد،

it could be a very individual-size pizza, right?

می‏تواند پیتزا با سایزی برای یک نفر باشد، درست است؟

We'd like to know these things.

ما دوست داریم این چیزها را بدانیم.

And that is what the Copenhagen Consensus is really trying to do --

و این در واقع همان چیزی است که اجماع کپنهاگ در حال تلاش برای انجامش است --

to try to put prices on these issues.

سعی برای قیمت نهادن بر روی این موضوعات.

And so basically, this has been the Copenhagen Consensus' process.

و خب به صورت پایه ای این روند اجماع کپنهاگ بوده است.

We got 30 of the world's best economists, three in each area.

ما ۳۰ نفر از بهترین اقتصاد دانان جهان، ۳ تا از هر منطقه را داشتیم.

So we have three of world's top economists write about climate change.

پس ما سه تا از برترین اقتصاد دانان جهان را داریم که در مورد تغییرات آب و هوایی می‏نویسند.

What can we do? What will be the cost

ما چه می‏توانیم بکنیم ؟ هزینه‏‌ها چه میزان خواهد بود.

and what will be the benefit of that?

و سود آن چه خواهد بود؟

Likewise in communicable diseases.

به همین ترتیب در بیماری‏های مسری.

Three of the world's top experts saying, what can we do?

سه نفر از برترین متخصصان جهان می گویند که ما چه می توانیم بکنیم؟

What would be the price?

هزنیه‏‌ها چه خواهد بود؟

What should we do about it, and what will be the outcome?

ما در مورد آن‏ها چه کاری باید انجام دهیم، و نتیجه اش چه خواهد بود؟

And so on.

و به همین ترتیب.

Then we had some of the world's top economists,

سپس ما چند تا از برترین اقتصاد دانان دنیا را داشتیم،

eight of the world's top economists, including three Nobel Laureates,

۸ تا از برترین اقتصاد دانان دنیا، شامل سه برنده ی نوبل،

meet in Copenhagen in May 2004.

در می ۲۰۰۴ در کپنهاگ ملاقات کردند.

We called them the "dream team."

ما آن‏ها را " تیم رویایی " نامیدیم.

The Cambridge University prefects decided to call them

رئیس دانشگاه کمبریج تصمیم گرفت تا آن ها را

the Real Madrid of economics.

رئال مادرید اقتصاد دانان بنامد.

That works very well in Europe, but it doesn't really work over here.

در اروپا آن خیلی خوب عمل می کند ولی اینجا واقعا عمل نمی کند.

And what they basically did was come out with a prioritized list.

و آنچه آن ها به صورت اساسی انجام دادند این بود که یک لیست الویت بندی تهیه نمودند.

And then you ask, why economists?

و سپس شما می‏پرسید، چرا اقتصاد دانان؟

And of course, I'm very happy you asked that question -- (Laughter) --

و البته من خیلی خوشحال می شوم که شما آن سوال را پرسیدید -- ( خنده حضار) --

because that's a very good question.

زیرا این سوال بسیار خوبی است.

The point is, of course, if you want to know about malaria,

نکته این است که، در حقیقت، اگر شما می‏خواهید در مورد مالاریا بدانید،

you ask a malaria expert.

‏از یک متخصص در زمینه ی مالاریا می‏پرسید.

If you want to know about climate, you ask a climatologist.

اگر می‏خواهید در مورد آب و هوا بدانید، از یک کارشناس آب و هوا می‏پرسید.

But if you want to know which of the two you should deal with first,

اما وقتی می‏خواهید بدانید که با کدام یک از این دو ابتدا باید روبرو شوید،

you can't ask either of them, because that's not what they do.

شما نمی‏توانید از هیچ کدام از ان ها بپرسید، زیرا این کاری نیست که آن ها انجام می‏دهند.

That is what economists do.

آن کاری است که اقتصاد دانان انجام می‏دهند.

They prioritize.

الویت بندی.

They make that in some ways disgusting task of saying, which one should we do first,

آن ها آن را به شیوه منزجرکننده ای برای گفتن درست می‏کنند، کدام را ابتدا باید انجام دهیم،

and which one should we do afterwards?

و سپس کدام را باید انجام دهیم؟

So this is the list, and this is the one I'd like to share with you.

خب پس این لیست است، و این آنی است که من دوست دارم با شما به اشتراک بگذارم.

Of course, you can also see it on the website,

البته، شما می‏توانید این را در سایت هم ببینید.

and we'll also talk about it more, I'm sure, as the day goes on.

و همچنین ما درمورد آن بیشتر صحبت خواهیم کرد، من مطمئنم، همچنانکه روزها می گدرند.

They basically came up with a list where they said

اساسا آن ها لیستی را مطرح کردند که در آن گفتند

there were bad projects -- basically, projects

پروژ های بدی بوده است -- اساسا پروژه هایی

where if you invest a dollar, you get less than a dollar back.

که اگر شما یک دلار سرمایه گذاری می‏کنید، کمتر از یک دلار را دریافت می‏کنید.

Then there's fair projects, good projects and very good projects.

سپس پروژه‏های نسبتا خوب وجود دارد، پروژه‏های خوب و پروژه‏های خیلی خوب.

And of course, it's the very good projects we should start doing.

و البته، پروژه ای که ما می خواهیم شروع کنیم از نوع پروژه ی بسیار خوب است.

I'm going to go from backwards

من قصد دارم تا وارونه حرکت کنم

so that we end up with the best projects.

تا در پایان بهترین پروژه‏‌ها را داشته باشیم.

These were the bad projects.

این‏ها پروژه‏‌های بد بودند.

As you might see the bottom of the list was climate change.

همان طور که می بینید، پایین لیست تغییرات آب و هوایی بود.

This offends a lot of people, and that's probably one of the things

این تعداد زیادی از افراد را دلخور می کند، و احتمالا آن یکی از چیزهایی است

where people will say I shouldn't come back, either.

که افراد خواهند گفت من حتی دیگر نباید دوباره برگردم.

And I'd like to talk about that, because that's really curious.

و من دوست دارم در مورد آن صحبت کنم، زیرا آن واقعا نادر است.

Why is it it came up?

چرا این مطرح شد؟

And I'll actually also try to get back to this

و من درواقع همچنین سعی خواهم کرد تا به این باز گردم

because it's probably one of the things

زیرا احتمالا این یکی از چیزهایی است

that we'll disagree with on the list that you wrote down.

که ما با هم مخالف خواهیم بود در لیستی که شما نوشته اید.

The reason why they came up with saying that Kyoto --

دلیل اینکه آن ها این را مطرح کردند که کیوتو --

or doing something more than Kyoto -- is a bad deal

یا انجام دادن چیزی فراتر از کیوتو -- معامله ی بدی است

is simply because it's very inefficient.

به سادگی به خاطر این است که خیلی ناکارآمد است.

It's not saying that global warming is not happening.

این نیست که بگوییم گرم شدن کره ی زمین در حال اتفاق افتادن نیست.

It's not saying that it's not a big problem.

این نیست که بگوییم این یک مشکل بزرگ نیست.

But it's saying that what we can do about it

اما این است که بگوییم آن چه ما در مورد آن می توانیم انجام دهیم

is very little, at a very high cost.

خیلی ناچیز است با یک هزینه ی گزاف.

What they basically show us, the average of all macroeconomic models,

اساسا آنچه آن ها به ما نشان می دهند، متوسط تمام مدل های اقتصادی کلان،

is that Kyoto, if everyone agreed, would cost about 150 billion dollars a year.

این است که کیوتو، اگر همه موافق باشند، حدود ۱۵۰ میلیارد دلار در سال هزینه دارد.

That's a substantial amount of money.

این مقدار قابل توجهی پول است.

That's two to three times the global development aid

این دو سوم کمک هزینه ی توسعه ی جهانی است

that we give the Third World every year.

که ما هر سال به جهان سوم می دهیم.

Yet it would do very little good.

هنوز این خیلی کم مفیدعمل می کند.

All models show it will postpone warming for about six years in 2100.

تمامی مدل‏ها نشان می دهند که این گرمایش را برای حدود ۶ سال در ۲۱۰۰ به تعویق می‏اندازد .

So the guy in Bangladesh who gets a flood in 2100 can wait until 2106.

پس آن شخصی که در سال ۲۱۰۰ در بنگلادش دچار سیل می شود می تواند تا سال ۲۱۰۶ صبر کند.

Which is a little good, but not very much good.

که تا حدودی مفید است اما نه خیلی زیاد.

So the idea here really is to say, well, we've spent a lot of money doing a little good.

پس در حقیقت ایده اینجا این است که بگوییم، خب، ما مقدار خیلی زیادی پول هزینه کردیم برای انجام کاری که کم مفید است .

And just to give you a sense of reference,

و فقط برای اینکه به شما نوعی حس مرجع بدهم

the U.N. actually estimate that for half that amount,

در حقیقت سازمان ملل حدس می زند که برای نیمی از آن مقدار

for about 75 billion dollars a year,

برای حدود ۷۵ میلیارد دلار در سال،

we could solve all major basic problems in the world.

ما می‏توانستیم تمام مسائل عمده و اساسی در دنیا را حل کنیم.

We could give clean drinking water, sanitation, basic healthcare

ما می‏توانستیم آب آشامیدنی سالم ارائه دهیم، سیستم فاضلاب، مراقبت‏های بهداشتی اولیه

and education to every single human being on the planet.

و تحصیلات برای تک تک انسان ها در این سیاره.

So we have to ask ourselves, do we want to spend twice the amount

پس ما باید از خودمان بپرسیم، آیا ما می‏خواهیم که دو برابر این مقدار را خرج نماییم

on doing very little good?

برای انجام دادن کاری که خیلی هم مفید است؟

Or half the amount on doing an amazing amount of good?

یا اینکه نیمی از آن را برای انجام دادن مقدار شگفت انگیزی از کارهای مفید خرج نماییم؟

And that is really why it becomes a bad project.

و در حقیقت این است که چرا این تبدیل به یک پروژه ی بد می‏شود.

It's not to say that if we had all the money in the world, we wouldn't want to do it.

این نیست که بگوییم اگر ما تمام پول در دنیا را داشتیم، ما نمی خواستیم این کار را بکنیم.

But it's to say, when we don't, it's just simply not our first priority.

اما این است که بگوییم، وقتی ما این کار را نمی‏کنیم، این فقط به سادگی اولین الویت ما نیست.

The fair projects -- notice I'm not going to comment on all these --

پروژه‏های نسبتا خوب -- توجه کنید که من نمی‏خواهم راجع به همه‌ی اینها نظر بدهم --

but communicable diseases, scale of basic health services -- just made it,

اما بیماری‏های مسری، درجه ی سرویس‏های بهداشتی اولیه -- همین حالا ساختم اش

simply because, yes, scale of basic health services is a great thing.

به سادگی به خاطر اینکه، بله، درجه بندی سرویس‏های بهداشتی اولیه چیز عظیمی است.

It would do a lot of good, but it's also very, very costly.

این منجر به کارهای مفید بسیاری می شود اما خیلی خیلی هزینه هم می‏برد.

Again, what it tells us is suddenly

دوباره، آنچه این به ما می‏گوید این است که ناگهان

we start thinking about both sides of the equation.

ما شروع به فکر کردن درباره ی هر دو جانب معادله می‏کنیم.

If you look at the good projects, a lot of sanitation and water projects came in.

اگر شما به پروژه‏های خوب نگاه بیاندازید، با تعداد زیادی از نوع آب و مراعات اصول بهداشتی مواجه می شوید.

Again, sanitation and water is incredibly important,

بار دیگر، آب و مراعات اصول بهداشتی به شدت مهم است،

but it also costs a lot of infrastructure.

اما این هزینه‏‌های زیرساختی بسیار زیادی نیز دارد.

So I'd like to show you the top four priorities

پس من دوست دارم که ۴ الویت برتر را به شما نشان دهم

which should be at least the first ones that we deal with

که باید حداقل اولین الویت‏هایی باشند که ما با آن‏ها معامله می‏کنیم

when we talk about how we should deal with the problems in the world.

وقتی ما در مورد اینکه چطور باید با مسائل جهان مواجه شویم صحبت می‏کنیم.

The fourth best problem is malaria -- dealing with malaria.

چهارمین مشکل برتر مالاریا است -- مواجه شدن با مالاریا.

The incidence of malaria is about a couple of [million] people get infected every year.

بروز مالاریا درمورد مبتلا شدن چندین میلیون نفر به صورت سالانه است.

It might even cost up towards a percentage point of GDP

شاید حتی هزینه ای چند درصدی از تولید ناخالص داخلی داشته باشد

every year for affected nations.

سالانه برای ملل تحت تاثیر واقع شده.

If we invested about 13 billion dollars over the next four years,

اگر ما حدود ۱۳ میلیارد دلار برای ۴ سال آینده سرمایه گذاری می کردیم

we could bring that incidence down to half.

می توانستیم بروز آن را به نصف برسانیم.

We could avoid about 500,000 people dying,

می توانستیم از مرگ ۵۰۰٫۰۰۰ نفر جلوگیری به عمل آوریم،

but perhaps more importantly, we could avoid about a [million] people

اما شاید مهم تر از آن، ما می توانستیم از مبتلا شدن حدود یک میلیون نفر

getting infected every year.

در سال جلوگیری به عمل آوریم.

We would significantly increase their ability

ما می توانیم به صورت خیلی موثری توانایی آن ها را

to deal with many of the other problems that they have to deal with --

در مواجهه با خیلی دیگر از مشکلاتی که دارند افزایش دهیم --

of course, in the long run, also to deal with global warming.

البته، سرانجام، با گرم شدن کره ی زمین هم مواجهه داشته باشیم.

This third best one was free trade.

سومین مشکل برتر، تجارت آزاد بود.

Basically, the model showed that if we could get free trade,

اساسا، مدل ها نشان دادند که اگر ما می توانستیم تجارت آزاد داشته باشیم،

and especially cut subsidies in the U.S. and Europe,

و خصوصا کاهش میزان یارانه ها در ایالات متحده و اروپا

we could basically enliven the global economy

اساسا ما می توانستیم به اقتصاد جهانی روح ببخشیم

to an astounding number of about 2,400 billion dollars a year,

با عدد حیرت انگیزی حدود ۲٫۴۰۰ میلیارد دلار در سال،

half of which would accrue to the Third World.

که نیمی از آن متعلق به جهان سوم است.

Again, the point is to say that we could actually pull

دوباره، نکته این است که بگوییم در حقیقت ما می توانستیم

two to three hundred million people out of poverty,

۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون نفر را از فقر بیرون بکشیم.

very radically fast, in about two to five years.

اساسا خیلی سریع در حدود ۲ تا ۵ سال.

That would be the third best thing we could do.

این سومین کار برتری است که ما می توانستیم انجام دهیم.

The second best thing would be to focus on malnutrition.

دومین کار برتر می تواند تمرکز بر روی سوءتغذیه باشد.

Not just malnutrition in general, but there's a very cheap way

نه تنها سوءتغذیه در کل بلکه راه ارزانی برای

of dealing with malnutrition, namely, the lack of micronutrients.

مواجهه با سوءتغذیه وجود دارد، یعنی، کمبود ریزمغذی ها.

Basically, about half of the world's population is lacking in

اساسا، حدود نیمی از جمعیت جهان کمبود

iron, zinc, iodine and vitamin A.

آهن، روی، ید و ویتامین آ دارند.

If we invest about 12 billion dollars,

اگر ما حدود ۱۲ میلیارد دلار سرمایه گذاری کنیم،

we could make a severe inroad into that problem.

می توانیم تاخت و تاز شدیدی نسبت به آن مشکل صورت دهیم.

That would be the second best investment that we could do.

این می تواند دومین سرمایه گذاری برتری که ما می توانیم انجام دهیم باشد.

And the very best project would be to focus on HIV/AIDS.

و بهترین پروژه این می تواند باشد که بر روی ایدز/ اچ آی وی تمرکز نماییم.

Basically, if we invest 27 billion dollars over the next eight years,

اساسا اگر ما ۲۷ میلیارد دلار در ۸ سال آینده سرمایه گذاری کنیم،

we could avoid 28 new million cases of HIV/AIDS.

می توانیم از ۲۸ میلیون مورد جدید ایدز / اچ آی وی جلوگیری به عمل آوریم.

Again, what this does and what it focuses on is saying

دوباره، آنچه این منجر به آن می شود و آنچه این بر آن متمرکز می شود بیان می کند

there are two very different ways that we can deal with HIV/AIDS.

که دو روش کاملا متفاوت برای مواجه شدن با ایدز / اچ آی وی وجود دارد.

One is treatment; the other one is prevention.

یکی درمان است، دیگری پیشگیری است.

And again, in an ideal world, we would do both.

و دوباره، در یک دنیای ایده آل، ما هر دو را انجام می دهیم.

But in a world where we don't do either, or don't do it very well,

اما در دنیایی که ما هیچ کدام را انجام نمی دهیم، یا این که خوب انجامش نمی دهیم،

we have to at least ask ourselves where should we invest first.

حداقل ابتدا باید از خودمان بپرسیم که ابتدا کجا سرمایه گذاری کنیم.

And treatment is much, much more expensive than prevention.

و درمان خیلی خیلی بیشتر از درمان هزینه بر است.

So basically, what this focuses on is saying, we can do a lot more

پس اساسا، آن چه این تمرکز بیان می کند، ما می توانیم

by investing in prevention.

با سرمایه گذاری در پیشگیری کارهای بیشتری انجام دهیم.

Basically for the amount of money that we spend,

اساسا برای آن مقدار پولی که هزینه می کنیم

we can do X amount of good in treatment,

می توانیم X مقدار کار مفید در درمان انجام دهیم،

and 10 times as much good in prevention.

و ۱۰ برابر کار بیشتر در پیشگیری انجام دهیم.

So again, what we focus on is prevention rather than treatment,

پس دوباره، آنچه ما بر آن تمرکز می کنیم پیشگیری به جای درمان است،

at first rate.

در اولین روش.

What this really does is that it makes us think about our priorities.

آنچه این واقعا انجام می دهد این است که ما را وا می دارد تا درباره ی الویت ها بیاندیشیم.

I'd like to have you look at your priority list and say,

من دوست دارم که شما به لیست الویت بندی‌هایتان نگاه کنید و بگویید،

did you get it right?

آیا شما این را به درستی متوجه شدید؟

Or did you get close to what we came up with here?

یا آیا به آنچه در اینجا مطرح کردیم نزدیک شدید؟

Well, of course, one of the things is climate change again.

خب، البته، دوباره یکی از چیزها تغییرات آب و هوا است.

I find a lot of people find it very, very unlikely that we should do that.

من خیلی از افراد را می بینم که خیلی خیلی بی علاقه اند که ما باید این کار را انجام دهیم.

We should also do climate change,

همچنین ما باید تغییرات آب و هوایی را صورت دهیم،

if for no other reason, simply because it's such a big problem.

اگر برای هیچ دلیل دیگری، به سادگی به دلیل اینکه این مشکل بزرگی است.

But of course, we don't do all problems.

اما البته ما تمامی این کارهای مشکل را انجام نمی دهیم.

There are many problems out there in the world.

آن بیرون در دنیا مشکلات خیلی زیادی وجود دارد.

And what I want to make sure of is, if we actually focus on problems,

و آنچه من می خواهم از آن مطمئن شوم این است، اگر ما عملا بر مشکلات تمرکز کنیم،

that we focus on the right ones.

بر موارد صحیح تمرکز نماییم.

The ones where we can do a lot of good rather than a little good.

آن هایی که ما می توانیم مقدار زیادی کار مفید انجام دهیم نه مقدار کمی کار مفید.

And I think, actually -- Thomas Schelling,

و فکر می کنیم، در حقیقت -- توماس شلینگ،

one of the participants in the dream team, he put it very, very well.

یکی از شرکت کنندگان در تیم رویایی، او این را خیلی خیلی خوب تعبیر کرده است.

One of things that people forget, is that in 100 years,

یکی از چیزهایی که مردم فراموش می کنند، این است که در ۱۰۰ سال آینده،

when we're talking about most of the climate change impacts will be,

زمانی که ما داریم در مورد در مورد اکثر صدمات تغییرات آب و هوایی اش صحبت می کنیم

people will be much, much richer.

مردم خیلی خیلی بیشتر ثروتمند خواهند بود.

Even the most pessimistic impact scenarios of the U.N.

حتی بدبینانه ترین حالات تاثیر سازمان ملل

estimate that the average person in the developing world in 2100

تخمین می زند که یک انسان متوسط در کشورهای در حال توسعه در سال ۲۱۰۰

will be about as rich as we are today.

به ثروتمندی امروز ما می باشد.

Much more likely, they will be two to four times richer than we are.

محتمل‌تر، آن ها ۲ تا ۴ برابر ما ثروتمند خواهند بود.

And of course, we'll be even richer than that.

و البته، ما حتی ثروتمند تر از آن خواهیم بود.

But the point is to say, when we talk about saving people,

اما نکته این است که بگوییم، وقتی ما از حفظ کردن مردم صحبت می کنیم،

or helping people in Bangladesh in 2100,

یا کمک رسانی به مردم در سال ۲۱۰۰ در بنگلادش،

we're not talking about a poor Bangladeshi.

ما داریم در مورد یک فرد فقیر بنگلادشی صحبت نمی کنیم.

We're actually talking about a fairly rich Dutch guy.

در حقیقت ما داریم در مورد یک فرد نسبتا ثروتمند هلندی صحبت می کنیم.

And so the real point, of course, is to say,

و پس نکته ی حقیقی، البته، این است که بگوییم،

do we want to spend a lot of money helping a little,

آیا ما می خواهیم مقدار خیلی زیادی پول خرج کنیم تا مقدار اندکی کمک رسانی کنیم،

100 years from now, a fairly rich Dutch guy?

۱۰۰ سال دیگر از الان، به یک فرد نسبتا ثروتمند هلندی؟

Or do we want to help real poor people, right now, in Bangladesh,

یا اینکه ما می خواهیم به افراد واقعا فقیر، هم اکنون، در بنگلادش کمک کنیم،

who really need the help, and whom we can help very, very cheaply?

چه کسی واقعا به کمک احتیاج دارد، و به چه کسی می توانیم خیلی خیلی ارزان کمک کنیم؟

Or as Schelling put it, imagine if you were a rich -- as you will be --

یا همان گونه که شلینگ آن را تعبیر می کند، تصور کنید اگر شما یک پولدار -- همان گونه که خواهید بود --

a rich Chinese, a rich Bolivian, a rich Congolese, in 2100,

یک پولدار چینی، یک پولدار بولیویایی، یک پولدار کنگویی، در سال ۲۱۰۰،

thinking back on 2005, and saying, "How odd that they cared so much

با به یاد آوردن سال ۲۰۰۵، شما بگویید، " چقدر عجیب که آن ها خیلی اهمیت می دادند

about helping me a little bit through climate change,

به کمک کردن من به مقدار اندکی از طریق تغییرات آب و هوایی،

and cared so fairly little about helping my grandfather

و نسبتا خیلی کم در مورد کمک به پدربزرگ من اهمیت می دادند

and my great grandfather, whom they could have helped so much more,

و جد بزرگم، که خیلی بیستر به او می توانستند کمک بکنند،

and who needed the help so much more?"

و چه کسی بیشتر از او نیازمند کمک بود؟"

So I think that really does tell us why it is

پس فکر می کنم این واقعا به ما می گوید که چرا این گونه است

we need to get our priorities straight.

که ما نیاز داریم تا الویت هایمان را مرتب کنیم.

Even if it doesn't accord to the typical way we see this problem.

حتی اگر این با شیوه ای که ما این مشکل را می بینیم مطابقت نمی کند.

Of course, that's mainly because climate change has good pictures.

البته، این عمدتا به این دلیل است که تغییرات اب و هوایی صورت خوبی دارد.

We have, you know, "The Day After Tomorrow" -- it looks great, right?

می دانید، فیلم پس فردا" را داریم ، به نظر عالی می رسد، درست است؟

It's a good film in the sense that

فیلم خوبی از لحاظ معنایی است که

I certainly want to see it, right, but don't expect Emmerich

من قطعا می خواهم ببینمش، درست است، اما من از امریک انتظار ندارم

to cast Brad Pitt in his next movie

که برد پیت در فیلم بعدی اش نقش بازی کند

digging latrines in Tanzania or something. (Laughter)

در حال حفاری مستراح در تانزانیا یا چنین چیزی (خنده ی حضار).

It just doesn't make for as much of a movie.

فقط این مقدار باعث نمی شود که یک فیلم شود.

So in many ways, I think of the Copenhagen Consensus

خب به طرق مختلف، من به اجماع کپنهاگ فکر می کنم

and the whole discussion of priorities

و تمامی بحث پیرامون الویت ها

as a defense for boring problems.

به عنوان دفاعی در برابر مشکلات کسل کننده.

To make sure that we realize it's not about making us feel good.

تا مطمئن شویم که می فهمیم این راجع به اینکه ما را وادراد تا حس خوبی داشته باشیم نیست.

It's not about making things that have the most media attention,

این راجع به درست کردن چیزهایی نیست که بیشترین جلب توجه رسانه ها را داشته باشد،

but it's about making places where we can actually do the most good.

بلکه راجع به ایجاد موقعیت هایی است که می توانیم مفید ترین کارها را انجام دهیم.

The other objections, I think, that are important to say,

فکر می کنم ایرادهای دیگری که مهم است بیان شوند

is that I'm somehow -- or we are somehow -- positing a false choice.

این است که من به طریقی -- یا ما به طریقی -- انتخاب اشتباهی را فرض می کنیم.

Of course, we should do all things,

البته، ما باید همه کارها را بکینم،

in an ideal world -- I would certainly agree.

در یک دنیای ایده آل -- من قطعا موافقت خواهم نمود.

I think we should do all things, but we don't.

من فکر می کنم ما باید همه کارها را انجام دهیم، اما انجام نمی دهیم.

In 1970, the developed world decided we were going to spend

در ۱۹۷۰، کشورهای توسعه یافته تصمیم گرفتند که ما می رویم تا

twice as much as we did, right now, than in 1970, on the developing world.

دوبرابر آنچه امروزه نسبت به سال ۱۹۷۰ برای کشورهای در حال توسعه خرج کرده ایم را خرج کنیم.

Since then our aid has halved.

از آن پس کمک رسانی ما نصف شده است.

So it doesn't look like we're actually on the path

پس به نظر نمی رسد که ما عملا در مسیر

of suddenly solving all big problems.

حل کردن ناگهانی تمامی مشکلات بزرگ باشیم.

Likewise, people are also saying, but what about the Iraq war?

به علاوه مردم می گویند، پس در مورد جنگ عراق چطور؟

You know, we spend 100 billion dollars --

می دانید، ما ۱۰۰ میلیارد دلار خرج کردیم --

why don't we spend that on doing good in the world?

چرا آن را برای انجام کارهای مفید در دنیا خرج نکردیم؟

I'm all for that.

من کاملا از آن حمایت می کنم.

If any one of you guys can talk Bush into doing that, that's fine.

اگر هر کدام از شما می تواند با بوش در مورد آن صحبت کند، خوب است.

But the point, of course, is still to say,

اما البته نکته همچنان این است که بگوییم

if you get another 100 billion dollars,

اگر شما ۱۰۰ مسلیارد دلار دیگر داشته باشید،

we still want to spend that in the best possible way, don't we?

ما همچنان می خواهیم آن را در بهترین روش ممکن خرج کنیم، این طور نیست؟

So the real issue here is to get ourselves back

پس موضوع واقعی اینجا این است که به عقب باز گردیم

and think about what are the right priorities.

و فکر کنیم راجع به اینکه الویت های صحیح چیست.

I should just mention briefly, is this really the right list that we got out?

من فقط باید مختصرا اشاره داشته باشم، آیا این واقعا لیست صحیحی است که ما تهیه کرده ایم؟

You know, when you ask the world's best economists,

می دانید، وقتی از بهترین اقتصاد دانان جهان می پرسید،

you inevitably end up asking old, white American men.

شما به ناچار در انتها از افراد پیر سفید پوست آمریکایی سوال خواهید پرسید.

And they're not necessarily, you know,

و می دانید آن ها لزوما

great ways of looking at the entire world.

بهترین راه های نگریستن به تمای جهان نیستند.

So we actually invited 80 young people from all over the world

پس در حقیقت ما ۸۰ نفر از افراد جوان از سرتاسر جهان را دعوت نمودیم

to come and solve the same problem.

تا بیایند و مساله ی مشابه را حل نمایند.

The only two requirements were that they were studying at the university,

تنها دو شرط لازم برای آن ها این بود که دانشجوی دانشگاه می بودند،

and they spoke English.

و زبان انگیلیسی صحبت می کردند.

The majority of them were, first, from developing countries.

اکثریت آنها از کشورهای در حال توسعه بودند.

They had all the same material but they could go vastly

همه ی آن ها ایده های مشابهی داشتند اما می توانستند به صورت گسترده

outside the scope of discussion, and they certainly did,

به خارج از محدوده ی بحث بروند و قطعا آن ها این کار را کردند،

to come up with their own lists.

تا به لیست خودشان برسند.

And the surprising thing was that the list was very similar --

و موضوع شگفتی آور این بود که لیست آن ها خیلی مشابه بود --

with malnutrition and diseases at the top

با سوء تغذیه و بیماری ها در بالای لیست

and climate change at the bottom.

و تغییرات آب و هوایی در پایین لیست.

We've done this many other times.

ما این کار را به دفعات بیشتری انجام داده ایم.

There's been many other seminars and university students, and different things.

خیلی سمینارهای دیگر و دانشجویان دانشگاه ها و چیزهای مختلف دیگری وجود داشته.

They all come out with very much the same list.

همه ی آن ها لیست های خیلی مشابهی داشتند.

And that gives me great hope, really, in saying that I do believe

و این به من امید خیلی زیادی می دهد، واقعا، در بیان این که من ایمان دارم

that there is a path ahead to get us to start thinking about priorities,

که روشی روبروی ما وجود دارد که ما را به شروع به فکر درباره ی الویت ها وا میدارد.

and saying, what is the important thing in the world?

و بیان اینکه، چیز مهم در جهان چیست؟

Of course, in an ideal world, again we'd love to do everything.

البته، در یک دنیای ایده آل، دوباره ما دوست داریم که همه کار را انجام دهیم.

But if we don't do it, then we can start thinking about where should we start?

اما اگر ما انجامش ندهیم، سپس می توانیم شروع کنیم به فکر راجع به اینکه از کجا باید شروع نماییم ؟

I see the Copenhagen Consensus as a process.

من اجماع کپنهاگ را به عنوان یک روند می بینم.

We did it in 2004,

ما آن را در سال ۲۰۰۴ صورت دادیم،

and we hope to assemble many more people,

و امیدواریم که تعداد بیشتری از افراد را گرد هم آوریم.

getting much better information for 2008, 2012.

اطلاعات بیشتر بهتری برای ۲۰۰۸، ۲۰۱۲ جمع آوری نماییم.

Map out the right path for the world --

مسیر درست برای جهان را تعیین نماییم --

but also to start thinking about political triage.

البته شروع به فکر درباره ی تریاژ سیاسی نیز نماییم.

To start thinking about saying, "Let's do

شروع به فکر کنیم درباره ی گفتن اینکه، " بیایید

not the things where we can do very little at a very high cost,

کارهایی که کم مفید است اما هزینه ی بالایی دارد را انجام ندهیم

not the things that we don't know how to do,

نه کارهایی که نمی دانیم چطور انجامشان دهیم،

but let's do the great things where we can do an enormous

بلکه بیایید کارهای عظیمی که با انجام مقدار زیادی کار مفید

amount of good, at very low cost, right now."

هزینه ی خیلی کمی دارند را انجام دهیم، همین حالا."

At the end of the day, you can disagree

در پایان روز شما می توانید مخالفت کنید

with the discussion of how we actually prioritize these,

با این بحث که عملا چطور ما اینها را الویت بندی می کنیم،

but we have to be honest and frank about saying,

اما ما باید صادق و رک باشیم در بیان اینکه،

if there's some things we do, there are other things we don't do.

اگر کاری هست که ما انجام می دهیم، کارهای دیگری هم هست که ما انجام نمی دهیم.

If we worry too much about some things,

اگر ما درباره چیزی بیش اندازه نگران باشیم،

we end by not worrying about other things.

ختم به نگران نبودن راجع به چیزهای دیگر خواهد شد.

So I hope this will help us make better priorities,

پس من امیدوارم که این به ما کمک کند تا بتوانیم الویت بندی های بهتری را درست کنیم.

and think about how we better work for the world.

و فکر کنیم که چطور بهتر برای دنیا کار خواهیم کرد.

Thank you.

ممنونم.