Daniele Quercia: Happy maps

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

I have a confession to make.

ผมมีอะไรจะสารภาพครับ

As a scientist and engineer, I've focused on efficiency for many years.

ในฐานะนักวิทยาศาสตร์และวิศวกร ผมสนใจแต่เรื่องประสิทธิภาพมานานหลายปี

But efficiency can be a cult,

แต่ประสิทธิภาพก็เป็นเหมือนลัทธิหนึ่ง

และวันนี้ผมอยากจะเล่าเรื่องราว ของการเดินทาง

and today I'd like to tell you about a journey

that moved me out of the cult and back to a far richer reality.

ที่ดึงผมออกมาจากลัทธินั้น

และย้อนกลับมายังความเป็นจริงที่ชุ่มชื่นกว่า

ไม่กี่ปีก่อน หลังจากที่จบปริญญาเอกในลอนดอน ผมย้ายมาบอสตัน

A few years ago, after finishing my Ph.D. in London, I moved to Boston.

I lived in Boston and worked in Cambridge.

ผมอยู่ที่บอสตัน ทำงานที่แคมบริดจ์

I bought a racing bicycle that summer,

ฤดูร้อนปีนั้น ผมซื้อจักรยานสำหรับแข่ง

and I bicycled every day to work.

และปั่นจักรยานไปทำงานทุกวัน

To find my way, I used my phone.

ผมใช้มือถือในการหาเส้นทาง

It sent me over Mass. Ave., Massachusetts Avenue,

มันส่งผมไปยัง ถ. แมส. ถนนแมสซาชูเซตส์

the shortest route from Boston to Cambridge.

เส้นทางที่สั้นที่สุดจากบอสตันไปแคมบริดจ์

But after a month

แต่หนึ่งเดือนผ่านไป

that I was cycling every day on the car-packed Mass. Ave.,

หลังจากที่ผมได้ปั่นผ่าน ถนนแมส. ที่เต็มไปด้วยรถรา

I took a different route one day.

ในวันหนึ่ง ผมเลือกเส้นทางที่ต่างออกไป

I'm not entirely sure why I took a different route that day, a detour.

ผมไม่แน่ใจนักว่า ทำไมผมเลือก ทางที่ต่างไปในวันนั้น ทางอ้อม

I just remember a feeling of surprise;

ผมจำได้แค่ความรู้สึกประหลาดใจ

surprise at finding a street with no cars,

ประหลาดใจที่ได้เจอกับถนนที่ปลอดรถ

as opposed to the nearby Mass. Ave. full of cars;

ซึ่งต่างจากถนนแมสส ใกล้ๆ ที่มีรถอยู่มากมาย

surprise at finding a street draped by leaves and surrounded by trees.

ประหลาดใจที่ได้เจอกับถนน ที่ประดับไปด้วยใบไม้และล้อมรอบไปด้วยต้นไม้

But after the feeling of surprise, I felt shame.

แต่หลังจากความรู้สึกประหลาดใจ ผมรู้สึกอับอาย

How could I have been so blind?

ผมตาบอดไปขนาดนั้นได้ยังไงนะ

For an entire month,

ผมใช้เวลาทั้งเดือน

I was so trapped in my mobile app

ติดอยู่กับแอพมือถือของผม

that a journey to work became one thing only:

ที่การเดินทางไปทำงานเป็นเพียงสิ่งเดียว

the shortest path.

การเดินทางในเส้นทางที่สั้นที่สุด

In this single journey, there was no thought

ในการเดินทางนี้ มันไม่มีความคิด

of enjoying the road,

เกี่ยวกับการเพลิดเพลินไปบนท้องถนน

no pleasure in connecting with nature,

ไร้ความสุขในการเชื่อมต่อกับธรรมชาติ

no possibility of looking people in the eyes.

ไร้โอกาสในการมองสบตากับผู้คน

And why?

ทำไมน่ะหรอ

Because I was saving a minute out of my commute.

เพราะผมอยากจะประหยัดแม้เพียงหนึ่งนาที ในการเดินทางของผม

Now let me ask you: Am I alone here?

เอาล่ะ ผมขอถามคุณหน่อย ผมเป็นอยู่คนเดียวรึเปล่า

How many of you have never used a mapping app for finding directions?

มีพวกคุณกี่คนที่ไม่เคยใช้ แอพแผนที่ต่างๆ ในการหาเส้นทาง

Most of you, if not all, have.

ถ้าไม่ใช่ทั้งหมด ก็ส่วนใหญ่ ที่เคยใช้น่ะนะครับ

And don't get me wrong -- mapping apps are the greatest game-changer

และอย่าเข้าใจผมผิดนะครับ แอพแผนที่เป็นเสมือนผู้พลิกวงการครั้งใหญ่

for encouraging people to explore the city.

ในการสนับสนุนผู้คนให้ออกสำรวจเมือง

You take your phone out and you know immediately where to go.

คุณพกมือถือ ออกไปนอกบ้าน แล้วคุณก็รู้ได้ทันทีว่า คุณจะไปทางไหน

However, the app also assumes

แต่ แอพนี้ก็มักจะนึกเอาว่า

there are only a handful of directions to the destination.

มันมีเส้นทางสู่จุดหมายเพียงหยิบมือ

It has the power to make those handful of directions

มันมีอำนาจที่จะทำให้เส้นทางเพียงหยิบมือนั้น

the definitive direction to that destination.

เป็นเส้นทางที่ดีที่สุด สำหรับการเดินทางไปยังจุดหมายนั้น

After that experience, I changed.

หลังจากประสบการณ์ครั้งนั้น ผมก็เปลี่ยนไป

I changed my research from traditional data-mining

ผมเปลี่ยนงานวิจัยของผม จากการทำเหมืองข้อมูลแบบดั้งเดิม

to understanding how people experience the city.

เป็นการทำความเข้าใจว่า คนเราจะเก็บประสบการณ์จากเมืองได้อย่างไร

I used computer science tools

ผมใช้เครื่องทาง วิทยาศาตร์คอมพิวเตอร์

to replicate social science experiments at scale, at web scale.

เพื่อผลิตซ้ำการทดลองทางสังคมในระดับเว็บ

I became captivated by the beauty and genius

ผมกลายมาติดอยู่กับความงามและอัจฉริยภาพ

of traditional social science experiments

ของการทดลองทางสังคมแบบดั้งเดิม

done by Jane Jacobs, Stanley Milgram, Kevin Lynch.

ซึ่งกระทำโดย เจน จาคอบ. สแตนลีย์ มิลแกรม, เควิน ลินช์

The result of that research has been the creation of new maps,

ผลของการวิจัยนั้นเป็นการสร้างแผนที่ใหม่

maps where you don't only find the shortest path, the blue one,

แผนที่ที่คุณจะไม่เพียงแต่ พบเส้นทางที่สั้นที่สุด เส้นสีน้ำเงิน

but also the most enjoyable path,

แต่ยังพบกับเส้นทางที่สนุกที่สุดด้วย

the red one.

ตามเส้นสีแดง

How was that possible?

มันเป็นไปได้ยังไงน่ะหรอครับ

Einstein once said,

ไอน์สไตน์ครั้งหนึ่งพูดไว้ว่า

"Logic will get you from A to B.

"ตรรกะทำให้คุณเดินทางจาก A ไป B

Imagination will take you everywhere."

จินตนาการทำให้คุณไปได้ทุกที่"

So with a bit of imagination,

ดังนั้น ด้วยจินตนาการนิดๆ หน่อยๆ

we needed to understand

เราต้องเข้าใจว่า

which parts of the city people find beautiful.

ส่วนไหนของเมืองที่ชาวเมืองมองว่าสวย

At the University of Cambridge, with colleagues,

ที่มหาวิทยาลัยแคมบริดจ์ กับเพื่อนร่วมงานของผม

we thought about this simple experiment.

เราคิดเกี่ยวกับการทดลองง่ายๆ อันนี้

If I were to show you these two urban scenes,

ถ้าผมให้คุณดูฉากของเมืองของภาพนี้

and I were to ask you which one is more beautiful,

และผมจะถามคุณว่า ภาพไหนสวยกว่า

which one would you say?

คุณจะตอบว่าภาพไหน

Don't be shy.

อย่าอายเลยครับ

Who says A? Who says B?

ใครบอก A ครับ ใครบอก B ครับ

Brilliant.

เยี่ยมมาก

Based on that idea,

จากไอเดียนั้น

we built a crowdsourcing platform,

เราสร้างแพลตฟอร์มแบบคราวด์ซอร์ส

a web game.

เกมบนเว็บ

Players are shown pairs of urban scenes,

ผู้เล่นจะเห็นฉากของเมืองทีละคู่ๆ

and they're asked to choose which one is more beautiful, quiet and happy.

และพวกเขาจะต้องเลือกว่าอันไหนสวยกว่า เงียบ และดูมีความสุข

Based on thousands of user votes,

จากการโหวตของผู้ใช้เป็นพันๆ คน

then we are able to see where consensus emerges.

เราจึงได้รู้ความเห็นของคนส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้น

We are able to see which are the urban scenes

เราได้เห็นว่า ฉากของเมืองอันไหน

that make people happy.

ที่ทำให้คนมีความสุข

After that work, I joined Yahoo Labs,

หลังจากงานนั้น ผมก็เข้าร่วม Yahoo Labs

and I teamed up with Luca and Rossano,

และผมเข้าร่วมทีมกับลูก้าและรอสซาโน

and together, we aggregated those winning locations in London

และพวกเราก็ร่วมกันรวบรวม จุดต่างๆ ที่ดูดีในลอนดอน

to build a new map of the city,

เพื่อสร้างแผนที่ใหม่ของเมือง

a cartography weighted for human emotions.

การทำแผนที่ ที่ให้ความสำคัญกับอารมณ์ของมนุษย์

On this cartography, you're not only able to see and connect

ในการทำแผนที่นี้ คุณจะไม่เพียงแค่ เห็นและเชื่อมต่อ

from point A to point B the shortest segments,

จากจุด A ไปยัง B ในแบบที่สั้นที่สุด

but you're also able to see the happy segment,

แต่คุณยังจะได้เห็นแบบที่มีความสุข

the beautiful path, the quiet path.

เส้นทางสวยๆ เส้นทางเงียบๆ

In tests, participants found the happy, the beautiful, the quiet path

ในการทดสอบ ผู้เข้าร่วมทดสอบพบว่า เส้นทางที่มีสุข สวย และสงบ

far more enjoyable than the shortest one,

สนุกกว่าเส้นทางที่สั้นที่สุด

and that just by adding a few minutes to travel time.

และนั่นก็เพิ่มเวลาในการเดินทาง ขึ้นมาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

Participants also love to attach memories to places.

ผู้เข้าร่วมยังชอบที่จะเก็บความทรงจำ ไว้กับสถานที่ต่างๆ

Shared memories -- that's where the old BBC building was;

ความทรงจำที่แบ่งปันร่วมกัน -- นั่นเป็นจุดที่ตึกเดิมของ BBC เคยอยู่ครับ

and personal memories -- that's where I gave my first kiss.

และความทรงจำส่วนตัว -- นั่นเป็นที่ที่ผมมีจูบแรกครับ

They also recalled how some paths smelled and sounded.

พวกเขายังนึกไปถึงว่า เส้นทางบางเส้นทางมีเสียงและกลิ่นยังไงด้วย

So what if we had a mapping tool

แล้วถ้าหากว่าเรามีเครืองมือทำแผนที่

that would return the most enjoyable routes

ที่จะสร้างเส้นทางแสนสนุก

based not only on aesthetics

ที่ไม่เพียงแต่งดงาม

but also based on smell, sound, and memories?

แต่ยังมีทั้งกลิ่น เสียง และความทรงจำล่ะ

That's where our research is going right now.

นั่นเป็นสิ่งที่งานวิจัยของพวกเรา กำลังมุ่งไปครับ

More generally, my research,

พูดแบบง่ายๆ งานของผม

what it tries to do is avoid the danger of the single path,

สิ่งที่มันกำลังพยายามทำคือ หลีกเลี่ยงอันตรายของเส้นทางเดียว

to avoid robbing people of fully experiencing the city in which they live.

หลีกเลี่ยงการขโมยประสบการณ์แบบเต็มรูปแบบ ในเมืองที่พวกเขาอาศัยอยู่

Walk the path through the park, not through the car park,

ให้เส้นทางผ่านสวนสาธารณะ ไม่ใช่ผ่านลานจอดรถ

and you have an entirely different path.

แล้วคุณจะได้เส้นทางที่ต่างไปอย่างสิ้นเชิง

Walk the path full of people you love

ให้เส้นทางเต็มไปด้วยคนที่คุณรัก

and not full of cars,

ไม่ใช่เต็มไปด้วยรถ

and you have an entirely different path.

แล้วคุณจะได้เส้นทางที่ต่างไปอย่างสิ้นเชิง

It's that simple.

มันง่ายแค่นั้นแหละครับ

ผมอยากจะจบลงด้วยความคิดนี้

I would like to end with this thought:

do you remember "The Truman Show?"

คุณจำ "The Truman Show" ได้มั้ยครับ

It's a media satire in which a real person

มันเป็นเรื่องเสียดสีที่คนจริงๆ คนหนึ่ง

doesn't know he's living in a fabricated world.

ไม่รู้ว่า เขากำลังใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ถูกแต่งขึ้น

Perhaps we live in a world fabricated for efficiency.

บางทีเราอาจจะอยู่ในโลกที่แต่งแต้ม ไปด้วยประสิทธิภาพ

Look at some of your daily habits,

มองไปที่กิจวัตรประจำวันของคุณบางอย่าง

and as Truman did in the movie, escape the fabricated world.

แล้วทำอย่างที่ Truman ทำในหนัง คือ หนีออกจากโลกที่ถูกแต่งขึ้นนั้น

Why?

ทำไมน่ะเหรอครับ

Well, if you think that adventure is dangerous, try routine. It's deadly.

ก็ ถ้าคุณคิดว่าการผจญภัยมันอันตราย

ลองทำอะไรซ้ำๆ ดูสิครับ มันถึงขั้นตายได้เลยล่ะ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)