Tyler DeWitt: Hey science teachers -- make it fun

Translator: Morton Bast Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Chana Chananukul

Let me tell you a story.

ผมจะเล่าอะไรให้ฟังนะครับ

ปีแรกที่ผมเป็นครูมัธยมสอนวิชาวิทยาศาสตร์

It's my first year as a new high school science teacher,

and I'm so eager.

และผมก็กระตือรือล้นมาก

I'm so excited, I'm pouring myself into my lesson plans.

ผมตื่นเต้น ผมทุ่มให้กับการวางแผนการสอนอย่างสุดตัว

แต่ผมก็ค่อยๆรู้สึกถึงความจริงอันน่าตกใจ

But I'm slowly coming to this horrifying realization

ว่านักเรียนของผมอาจจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย

that my students just might not be learning anything.

วันหนึ่ง สิ่งนี้เกิดขึ้น

This happens one day:

I'd just assigned my class to read this textbook chapter

ผมเพิ่งสั่งการบ้านให้เด็กๆอ่านหนังสือเรียนบทหนึ่ง

about my favorite subject in all of biology:

เกี่ยวกับเรื่องที่ผมชอบที่สุดในวิชาชีววิทยา

viruses and how they attack.

ไวรัส และการเข้าโจมตีเซลล์

And so I'm so excited to discuss this with them,

ผมก็ตื่นเต้นมาก ที่จะได้แลกเปลี่ยนความคิดกับเด็กๆ

ผมเข้ามาแล้วก็ถามว่า "ไหน ใครอธิบายได้บ้างครับ

and I come in and I say, "Can somebody please explain

the main ideas and why this is so cool?"

ประเด็นหลักคืออะไร แล้วทำไมมันถึงเจ๋ง"

ห้องเรียนเงียบเชียบ

There's silence.

ในที่สุด นักเรียนคนโปรดของผมก็มองตาผม

Finally, my favorite student, she looks me straight in the eye,

and she says, "The reading sucked."

และพูดว่า "มันห่วยมากเลยครู"

(Laughter)

และเธอก็ได้อธิบายว่า "ครูรู้ไม๊คะ"

And then she clarified.

She said, "You know what, I don't mean that it sucks.

หนูไม่ได้หมายถึงการอ่านมันแย่นะ แต่หนูหมายความว่า หนูอ่านแล้วไม่เห็นเข้าใจอะไรเลย

I mean I didn't understand a word of it.

It's boring, who cares, and it sucks."

มันน่าเบื่อ อืม ใครจะไปสน มันสุดห่วยเลย"

(Laughter)

รอยยิ้มที่แสดงความเห็นใจนี้

These sympathetic smiles spread all throughout the room now,

ขณะนี้ได้แพร่กระจายไปรอบห้อง

and I realize that all of my other students are in the same boat,

และผมก็รู้ว่านักเรียนคนอื่นๆของผม ก็เหมือนอยู่ในเรือลำเดียวกัน

ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่า พวกเขาจดบันทึก หรือจดจำนิยามต่างๆจากหนังสือเรียน

that maybe they took notes or memorized definitions from the textbook,

แต่ไม่มีใครเลยที่เข้าใจจริงๆถึงประเด็นหลัก

but not one of them really understood the main ideas.

Not one of them can tell me why this stuff is so cool,

ไม่มีใครเลยที่บอกผมได้ว่า ทำไมสิ่งนี้มันถึงน่าสนใจมาก

ทำไมมันถึงสำคัญมาก

why it's so important.

ผมหมดไปต่อไม่ถูกเลยครับ

I'm totally clueless.

I have no idea what to do next.

หมดปัญญาไม่รู้จะทำยังไงต่อเลย

So the only thing I can think of is say,

อย่างเดียวที่ผมคิดได้คือพูดไปว่า

"ฟังนะ เดี๋ยวเล่าอะไรให้ฟัง

"Listen. Let me tell you a story.

The main characters in the story are bacteria and viruses.

ตัวละครหลักในเรื่องนี้คือแบคทีเรียและไวรัส

These guys are blown up a couple million times.

เจ้าพวกนี้ถูกขยายขึ้นสักสองสามล้านเท่า

แบคทีเรียกับไวรัสตัวจริงหน่ะเล็กมาก

The real bacteria and viruses are so small

เรามองไม่เห็นพวกมันหรอก ถ้าไม่มีกล้องจุลทรรศน์

we can't see them without a microscope,

and you guys might know bacteria and viruses

และพวกคุณน่าจะรู้จักแบคทีเรียกับไวรัส

because they both make us sick.

เพราะพวกมันทำให้เราป่วย

But what a lot of people don't know

แต่ที่หลายๆคนไม่รู้ก็คือ

is that viruses can also make bacteria sick."

ไวรัสสามารถทำให้แบคทีเรียป่วยได้ด้วย"

Now, the story that I start telling my kids,

ทีนี้ เรื่องที่ผมเริ่มเล่าให้เด็กๆฟัง

it starts out like a horror story.

มันเริ่มต้นเหมือนกับนิยายสยองขวัญ

กาลครั้งหนึ่ง มีแบคทีเรียน้อย ผู้มีความสุขตัวหนึ่ง

Once upon a time, there's this happy little bacterium.

Don't get too attached to him.

อย่าไปใกล้เชิดผูกพันอะไรกับเขามากนะ

(Laughter)

บางที เขาก็ล่องลอยอยู่ในกระเพาะคุณ

Maybe he's floating around in your stomach

or in some spoiled food somewhere,

หรือไม่่ก็อยู่บนอาหารบูดๆสักแห่ง

and all of a sudden, he starts to not feel so good.

และทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกไม่ค่อยจะดี

Maybe he ate something bad for lunch.

บางที เขาคงกินอะไรผิดสำแดงไปเมื่อเที่ยง

และสถานการณ์ก็เริ่มน่ากลัวขนลุก

And then things get really horrible,

as his skin rips apart,

พอหนังของเขาฉีกออกจากกัน และเขาเห็นไวรัส

and he sees a virus coming out from his insides.

ออกมาจากข้างในเขา

และมันก็สุดสยอง

And then it gets horrible when he bursts open

เมื่อเขาระเบิดออกและกองทัพไวรัส

and an army of viruses floods out from his insides.

ก็พรั่งพรูออกมาจากข้างใน

โอ้ย เจ็บๆ

"Ouch" is right.

ถ้าคุณเห็นภาพนี้ แล้วคุณเป็นแบคทีเรีย

If you see this, and you're a bacterium,

this is like your worst nightmare.

นี่เป็นเหมือนกับที่สุดของฝันร้าย

But if you're a virus and you see this,

แต่ถ้าคุณเป็นไวรัสและคุณเห็นภาพเดียวกัน

คุณก็คงจะไขว้ขาเล็กๆของคุณ แล้วคิดว่า

you cross those little legs of yours and you think,

"พวกข้าเทพ"

"We rock."

Because it took a lot of crafty work to infect this bacterium.

เพราะว่ามันต้องใช้ฝีมืออย่างมาก ถึงจะบุกแบคทีเรียนี้ได้

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น

Here's what had to happen.

ไวรัสเกาะจับบนแบคทีเรีย

A virus grabbed onto a bacterium

and it slipped its DNA into it.

และมันก็สอดดีเอ็นเอของมันเข้าไป

ถัดไป ดีเอ็นเอของไวรัสก็สร้างสิ่งหนึ่ง

The next thing is that virus DNA made stuff

ที่ไปสับดีเอ็นเอของแบคทีเรีย

that chopped up the bacteria DNA.

และทีนี้ เราก็กำจัดดีเอ็นเอของแบคทีเรียออกไป

And now that we've gotten rid of the bacteria DNA,

ดีเอ็นเอของไวรัสเข้าควบคุมเซลล์

the virus DNA takes control of the cell

and it tells it to start making more viruses.

และมันสั่งเซลล์ให้สร้างไวรัสเพิ่มขึ้น

Because, you see, DNA is like a blueprint

โดยเหตุนั้ จะเห็นว่า ดีเอ็นเอเป็นเหมือนพิมพ์เขียว

that tells living things what to make.

ที่บอกสิ่งมีชีวิตว่าให้สร้างอะไร

มันเป็นเหมือนกับเข้าไปในโรงงานรถยนต์

So this is kind of like going into a car factory

and replacing the blueprints with blueprints for killer robots.

และเปลี่ยนพิมพ์เขียวเดิม เป็นพิมพ์เขียวสำหรับหุ่นยนต์สังหาร

The workers still come the next day, they do their job,

คนงานก็ยังมาเข้างาน พวกมันก็ทำงานไป

but they're following different instructions.

แต่พวกมันทำตามคำสั่งที่แตกต่างจากเดิม

So replacing the bacteria DNA with virus DNA

ดังนั้น การเปลี่ยนดีเอ็นเอของแบคทีเรีย ด้วยดีเอ็นเอของไวรัส

เปลี่ยนแบคทีเรียไปเป็นโรงงานสำหรับผลิตไวรัส

turns the bacteria into a factory for making viruses --

that is, until it's so filled with viruses that it bursts.

จนกระทั่งมันเต็มไปด้วยไวรัส จนต้องระเบิดออก

แต่นั่นไม่ใช่แค่วิธีเดียวที่ไวรัสบุกเข้าแบคทีเรีย

But that's not the only way that viruses infect bacteria.

Some are much more crafty.

บางชนิดมันใช้ฝีมือยิ่งกว่านี้

(Laughter)

When a secret agent virus infects a bacterium,

เมื่อเจ้าไวรัสสายลับบุกเข้าเชื้อแบคทีเรีย

พวกมันก็ก่อจารกรรมเล็กๆ

they do a little espionage.

Here, this cloaked, secret agent virus

เจ้าสายลับไวรัสในเสื้อคลุม สอดดีเอ็นเอของเขาเข้าไปในเซลล์แบคทีเรีย

is slipping his DNA into the bacterial cell,

but here's the kicker:

ทีนี้ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ มันไม่ได้ทำอะไรร้ายแรง -- ในตอนแรก

It doesn't do anything harmful -- not at first.

Instead, it silently slips into the bacteria's own DNA,

แต่ว่า อย่างเงียบๆ มันสอดดีเอ็นเอเข้าไปในดีเอ็นเอของแบคทีเรีย

and it just stays there like a terrorist sleeper cell,

มันก็อยู่อย่างนั้น เหมือนกับเป็นผู้ก่อการร้าย ที่หลับอยู่ในเซลล์

waiting for instructions.

รอการรับคำสั่ง

And what's interesting about this is now, whenever this bacteria has babies,

ทีนี้ ที่น่าสนใจคือตอนที่แบคทีเรียมีลูก

the babies also have the virus DNA in them.

ลูกๆพวกนี้ก็จะมีดีเอ็นเอไวรัสอยู่ด้วย

ทีนี้เราก็มีครอบครัวแบคทีเรียขนาดใหญ่

So now we have a whole extended bacteria family,

filled with virus sleeper cells.

ภายในบรรจุไปด้วยไวรัสที่แอบหลับอยู่

They're just happily living together until a signal happens

พวกมันก็อยู่ด้วยกันดีจนกระทั่งมีสัญญาณเข้ามา

and bam! -- all of the DNA pops out.

และ-- ตู้ม-- ดีเอ็นเอทั้งหมดกระเด็นออกมา

It takes control of these cells, turns them into virus-making factories,

มันเข้าควบคุมเซลล์พวกนี้ เปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นโรงงานผลิตไวรัส

and they all burst,

และพวกมันก็ระเบิดออก

a huge, extended bacteria family,

ครอบครัวแบคทีเรียครอบครัวใหญ่

all dying with viruses spilling out of their guts,

ตายกันหมดเพราะว่าไวรัสไหลพรั่งพรูออกมาจากตัวมัน

the viruses taking over the bacterium.

ไวรัสเข้ายึดครองแบคทีเรีย

So now you understand how viruses can attack cells.

ทีนี้ เราก็เข้าใจแล้วว่า ไวรัสสามารถฆ่าเซลล์ได้

มันมีสองวิธี ทางซ้ายมือนี้ เราเรียกว่า แบบไลติก

There are two ways:

On the left is what we call the lytic way,

where the viruses go right in and take over the cells.

ซึ่งไวรัสจะบุกเข้าไปข้างในและยึดครองเซลล์

On the [right] is the lysogenic way

ส่วนทางขวา คือ แบบไลโซจีนิค

that uses secret agent viruses.

ซึ่งแบบนี้จะใช้ไวรัสสายลับ

ไงครับ ไม่เห็นยากเลยใช่ไหมครับ

So this stuff is not that hard, right?

And now all of you understand it.

และตอนนี้คุณก็เข้าใจกันทุกคน

But if you've graduated from high school,

แต่ถ้าคุณเคยจบจากโรงเรียนมัธยมหล่ะก็

I can almost guarantee you've seen this information before.

ผมขอยืนยันเลยว่า คุณเคยเห็นบทเรียนนี้มาก่อนแล้วครับ

But I bet it was presented in a way that it didn't exactly stick in your mind.

แต่ผมพนันได้เลยว่า

คุณเห็นมันในรูปแบบที่ไม่ติดอยู่ในความทรงจำ

So when my students were first learning this,

ฉะนั้นเมื่อนักเรียนของผมเรียนทีแรก

why did they hate it so much?

ทำไมพวกเขาเกลียดมันนัก

มันคงมีอยู่สองสามสาเหตุ

Well, there were a couple of reasons.

อย่างแรกเลย หนังสือเรียนของพวกเด็กๆ

First of all, I can guarantee you

you that their textbooks didn't have secret agent viruses,

คงจะไม่มีไวรัสสายลับ และก็ไม่มีนิทานเขย่าขวัญ

and they didn't have horror stories.

You know, in the communication of science,

คุณทราบไหมครับ การสื่อสารทางวิทยาศาสตร์เนี่ย

there is this obsession with seriousness.

ชอบยึดติดอยู่กับอะไรเครียดๆ

It kills me. I'm not kidding.

ให้ตายสิ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ

I used to work for an educational publisher,

ผมเคยทำงานให้กับสำนักพิมพ์เพื่อการศึกษา

และในฐานะนักเขียน ผมถูกบอกเสมอว่า

and as a writer, I was always told never to use stories

or fun, engaging language,

อย่าใช้นิทาน เรื่องสนุกๆ หรือภาษาที่ดึงดูดใจ

because then my work might not be viewed as "serious" and "scientific."

มิฉะนั้น งานของผมจะถูกมองว่า

มันไม่ "จริงจัง" และ "เป็นวิทยาศาสตร์"

ใช่ไหมครับ แบบว่า พระเจ้าคงสั่งห้ามว่า

I mean, because God forbid somebody have fun

ห้ามสนุก ถ้าจะเรียนวิทยาศาสตร์

when they're learning science.

So we have this field of science that's all about slime

เรามีศาสตร์แห่งความรู้ที่เกี่ยวข้องกับอะไรหนืดๆ

and color changes.

และมีการเปลี่ยนสี ดูนี่สิ

Check this out.

และแน่นอน สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ที่ดีพึงมี

And then we have, of course, as any good scientist has to have ...

ระเบิด

explosions!

But if a textbook seems too much fun,

แต่ถ้าตำราเรียนออกจะสนุกมากไป

it's somehow unscientific.

มันจะกลายเป็นว่ามันไม่เป็นวิทยาศาสตร์

Now another problem

ทีนี้ อีกปัญหาหนึ่งก็คือ

was that the language in their textbook was truly incomprehensible.

ภาษาในตำราพวกนี้ มันอ่านไม่เข้าใจเลยจริงๆ

If we want to summarize that story that I told you earlier,

ถ้าเราต้องการที่จะสรุปเรื่องที่ผมเล่าให้คุณฟังก่อนหน้านี้

we could start by saying,

เราอาจจะเริ่มต้นโดยบอกว่า

"ไวรัสพวกนี้สร้างสำเนาของพวกมัน

"These viruses make copies of themselves

by slipping their DNA into a bacterium."

โดยสอดดีเอ็นเอของพวกมันเข้าไปในแบคทีเรีย"

แต่ถ้าเป็นในหนังสือเรียน มันจะออกมาเป็นแบบนี้

The way this showed up in the textbook, it looked like this:

"Bacteriophage replication is initiated

"กระบวนการเพิ่มจำนวนของแบคทีรีโอฟาร์จเริ่มขึ้น

through the introduction of viral nucleic acid into a bacterium."

เมื่อกรดนิวคลีอิกของไวรัสถูกนำเข้ามา

ยังแบคทีเรีย"

That's great, perfect for 13-year-olds.

เยี่ยมไปเลย นี่สำหรับเด็กสิบสามขวบนะเนี่ย

แต่ประเด็นมีอยู่ว่า มีคนมากมาย

But here's the thing:

There are plenty of people in science education

ที่อยู่ในวงการการเรียนการสอนวิทยาศาสตร์ ที่ดูตำราพวกนี้แล้วบอกว่า

who would look at this and say there's no way

เราไม่มีทางจะเอาไปให้เด็กนักเรียนทั้งอย่างนี้แน่

that we could ever give that to students,

because it contains some language that isn't completely accurate.

เพราะว่ามันมีภาษาที่ใช้ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไร

For example, I told you that viruses have DNA.

ยกตัวอย่าง ผมบอกคุณว่าไวรัสมีดีเอ็นเอ

Well, a very tiny fraction of them don't.

อืม มีกลุ่มเล็กๆของพวกมันที่ไม่ใช่

They have something called RNA instead.

พวกมันมีสิ่งที่เรียกว่า อาร์เอ็นเอ แทน

So a professional science writer would say, "That has to go.

ฉะนั้น นักเขียนวิทยาศาสตร์มืออาชีพก็จะวงกลมตรงนั้น

แล้วบอกว่า "เอาออกไป

We have to change it to something much more technical."

เราต้องเปลี่ยนไปใช้ศัพท์ที่มันเฉพาะทางมากกว่านี้

And after a team of professional science editors

และหลังจากที่คณะบรรณาธิการวิทยาศาสตร์มืออาชีพ

ตรวจดูคำอธิบายง่ายๆนี้อย่างถี่ถ้วน

went over this really simple explanation,

พวกเขาจะพบข้อผิดพลาดไปเสียเกีบทุกคำที่เราใช้

they'd find fault with almost every word I've used,

and they'd have to change anything that wasn't serious enough,

และเขาก็จะต้องเปลี่ยนอะไรที่มันไม่ยังเครียดพอ

และเขาก็จะต้องเปลี่ยนทุกอย่าง

and they'd have to change everything

ที่มันไม่สมบูรณ์ 100%

that wasn't 100 percent perfect.

Then it would be accurate,

ทีนี้แหละ มันค่อยถูกต้อง

but it would be completely impossible to understand.

แต่กลายเป็นว่ามันไม่สามารถที่จะเข้าใจได้เลย

This is horrifying.

น่ากลัวเนอะ

You know, I keep talking about this idea of telling a story,

คุณรู้ไหม ผมพยายามที่จะพูดเกี่ยวกับความคิดนี้

เกี่ยวกับการเล่าเรื่อง

and it's like science communication has taken on this idea

และมันก็เหมือนว่า การสื่อสารทางวิทยาศาสตร์ได้รับเอาความคิดนี้ไป

of what I call the tyranny of precision,

คติที่ผมเรียกว่า จอมทรราชแห่งความเที่ยงตรง

where you can't just tell a story.

ซึ่งหมายความว่า คุณไม่สามารถแค่จะเล่าเรื่องได้

It's like science has become that horrible storyteller that we all know

มันเหมือนกับว่า วิทยาศาสตร์กลายเป็นนักเล่านิทานสุดแย่

ที่พวกเราทุกคนรู้จัก เป็นเหมือนคนที่ชอบเล่ารายละเอียดที่ไม่มีใครสนใจ

who gives us all the details nobody cares about,

where you're like, "Oh, I met my friend for lunch the other day,

เหมือนกับคุณพูดว่า "โอ้ ฉันนัดเพื่อนไปกินข้าวเที่ยงกันวันนั้น

and she was wearing these ugly jeans.

และเธอก็ใส่กางเกงยีนส์น่าเกลียด

I mean, they weren't really jeans, they were more like leggings,

แบบว่าไม่ใช่ยีนส์จริงๆนะ แบบว่าคล้ายๆ แลกกิ้่งมากกว่า

แต่ฉันว่าจริงๆมันออกจะเหมือน เจ๊กจิ้ง มากกว่า

but I guess they're actually kind of more like jeggings,

แบบว่า ฉันคิดว่า -" แล้วคุณก็จะคิดว่า "โอ้ย พระเจ้าช่วย

and you're just like, "Oh my God. What is the point?"

เล่ามาทำไมเนี่ย"

หรือแย่ไปกว่านั่น การเรียนการสอนทางวิทยาศาสตร์

Or even worse, science education is becoming

ก็เหมือนตาคนที่พูดว่า "เออ จริงๆแล้วนะ"

like that guy who always says, "Actually."

You want to be like,

ใช่ไหมครับ คุณก็จะเป็นแบบว่า

"Oh, dude, we had to get up in the middle of the night

"นี่ๆ นาย เราต้องตื่นกลายดึก

แล้วขับรถออกไปร้อยไมล์ในความมืดมิด"

and drive a hundred miles in total darkness."

And that guy's like, "Actually, it was 87.3 miles."

แล้วตาคนนี้ก็จะพูดทำนองว่า "เออ จริงๆแล้ว มัน 87.3 ไมล์"

And you're like, "Actually, shut up! I'm just trying to tell a story."

แล้วคุณก็จะบอกว่า "เออ จริงๆนะ หุบปากเหอะ

ฉันแค่พยายายามจะเล่าเรื่อง"

เพราะว่าการเล่าเรื่องที่ดีนั้น ทั้งหมดมันอยู่ที่การเข้าถึงอารมณ์

Because good storytelling is all about emotional connection.

เราต้องโน้มน้าวผู้ฟัง

We have to convince our audience

that what we're talking about matters.

ว่าสิ่งที่เรากำลังพูดอยู่มันสำคัญ

But just as important is knowing which details we should leave out

แต่ที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ เราต้องรู้ว่า

รายละเอียดตรงไหนที่เราควรเอาออกไป

แต่ทำให้ประเด็นหลักยังอยู่ครบถ้วน

so that the main point still comes across.

I'm reminded of what the architect Mies van der Rohe said,

มันทำให้ผมคิดถึงสถาปนิกที่ชื่อว่า มีส์ แวน เดอร์ โรห์ว

and I paraphrase, when he said that sometimes,

เขาเคยพูด ใจความว่า

you have to lie in order to tell the truth.

บางทีคุณก็ต้องโกหกเพื่อที่จะบอกความจริง

I think this sentiment is particularly relevant to science education.

ผมคิดว่า คำพูดนี้มันเกี่ยวข้อง

กับการเรียนการสอนทางวิทยาศาสตร์เป็นพิเศษเลย

เอาหล่ะ สุดท้ายนี้

Now, finally, I am often so disappointed

ผมรู้สึกผิดหวังอยู่บ่อยๆ

เมื่อคนคิดว่าผมสนับสนุน

when people think that I'm advocating a dumbing down of science.

การรวบรัดบั่นทอนความรู้ทางวิทยาศาสตร์

มันไม่จริงสักนิดเลยครับ

That's not true at all.

I'm currently a Ph.D. student at MIT,

ขณะนี้ผมเป็นนักศึกษาปริญญาเอกที่ MIT

and I absolutely understand the importance of detailed,

และผมเข้าใจถึงความสำคัญของรายละเอียด

specific scientific communication between experts,

การสือสารทางวิทยาศาสตร์เรื่องจำเพาะระหว่างผู้เชี่ยวชาญ

but not when we're trying to teach 13-year-olds.

แต่ว่าไม่ใช่เมื่อผมเอามาสอนนักเรียนอายุ 13 ขวบ

ถ้านักเรียนรุ่นเยาว์คิดว่า ไวรัสทุกชนิดมีดีเอ็นเอ

If a young learner thinks that all viruses have DNA,

มันก็ไม่เห็นจะไปทำลายโอกาสความสำเร็จทางวิทยาศาสตร์

that's not going to ruin their chances of success in science.

แต่ถ้าเด็กๆพวกนี้ ไม่เข้าใจอะไรเลย

But if a young learner can't understand anything in science

and learns to hate it because it all sounds like this,

แล้วก็เริ่มที่จะเกลีียดมันเพราะว่ามันฟังดูน่าเบื่อแบบนี้

that will ruin their chances of success.

นั่นแหละ ที่จะทำลายโอกาสความสำเร็จ

เราต้องหยุดสิ่งนี้

This needs to stop ...

ผมหวังว่าการเปลี่ยนแปลงน่าจะมาจากตัวสถาบันสำคัญๆ

and I wish that the change could come from the institutions at the top

ที่ทำให้ปัญหาเหล่านี้ค้างคา มายาวนาน

that are perpetuating these problems,

and I beg them, I beseech them to just stop it.

และผมขอร้องพวกเขา อ้อนวอนพวกเขาให้หยุดเสียที

แต่ผมว่ามันคงจะยาก

But I think that's unlikely.

So we are so lucky that we have resources

แต่เราโชคดีที่เรามีแหล่ง

เช่นอินเตอร์เนต ที่เราสามารถหลีกเลี่ยงสถาบันเหล่านี้

like the Internet, where we can circumvent these institutions

from the bottom up.

จากจุดเริ่มต้นได้

There's a growing number of online resources

จำนวนของแหล่งความรู้ทางอินเตอร์เนตกำลังเพิ่มขึ้น

that are dedicated to just explaining science

ซึ่งพวกมันมีจุดประสงค์ที่จะอธิบายวิทยาศาสตร์

ในรูปแบบที่เข้าใจได้ง่ายๆ

in simple, understandable ways.

ผมฝันว่า จะมีเวปไซท์ ลักษณะคล้ายๆวิกิพีเดีย

I dream of a Wikipedia-like website

that would explain any scientific concept you can think of

ที่อธิบายประเด็นความรู้วิทยาศาสตร์

ในภาษาที่นักเรียนมัธยมเข้าใจได้

in simple language any middle schooler can understand.

And I myself spend most of my free time

และตัวผมเอง ก็ได้ใช้เวลาว่างส่วนใหญ่

ในการทำวีดีโอทางวิทยาศาสตร์ ที่ผมนำไปไว้บน ยูทิ้ว

making these science videos that I put on YouTube.

I explain chemical equilibrium

ผมอธิบายสมการเคมีโดยใช้การเปรียบเทียบ

using analogies to awkward middle school dances,

เหมือนกับนักเต้นรำมัธยมที่ประหม่า

and I talk about fuel cells

และผมพูดเกี่ยวกับเซลล์พลังงานด้วยเรื่องราว

with stories about boys and girls at a summer camp.

เกี่ยวกับเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงที่ค่ายฤดูร้อน

The feedback that I get is sometimes misspelled

คำตอบรับที่ได้บางทีก็สะกดกันผิด

and it's often written in LOLcats,

มันจะออกมาในแนวภาษาวิบัติ

(Laughter)

แต่ถึงอย่างนั้น

but nonetheless, it's so appreciative, so thankful

มันก็น่าประทับใจ และน่าซาบซึ้ง

that I know this is the right way we should be communicating science.

และทำให้ผมรู้ว่า นี่คือทางที่ถูกต้อง

ที่เราควรจะใช้ในการสือสารความรู้ทางวิทยาศาสตร์

There's still so much work left to be done, though,

มันยังมีงานให้ทำอีกมากมาย

and if you're involved with science in any way,

และถ้าคุณเกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

I urge you to join me.

ผมขอยุให้คุณมาร่วมมือกับผมเถอะ

Pick up a camera, start to write a blog, whatever,

หยิบกล้องขึ้นมา เริ่มที่จะเขียนบล๊อค อะไรก็ได้

but leave out the seriousness, leave out the jargon.

แต่ไม่ต้องให้มันเครียด เอาคำศัพท์เฉพาะออกไปซะ

Make me laugh. Make me care.

ทำให้ผมหัวเราะ ทำให้ผมสนใจ

Leave out those annoying details that nobody cares about

เอารายละเอียดแสนน่ารำคาญที่ไม่มีใครสนใจพวกนี้ออกไป

and just get to the point.

และพุ่งไปยังประเด็น

How should you start?

คุณจะเริ่มยังไงดีหน่ะหรอ

Why don't you say, "Listen, let me tell you a story."

ทำไมคุณไม่ลองพูดว่า "ฟังนะ ให้ผมเล่าอะไรให้ฟัง"

ขอบคุณครับ

Thank you.

(เสียงปรบมือ)