Why bother leaving the house? | Ben Saunders

Translator: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

I essentially drag sledges for a living,

ผมลากเลื่อนเป็นอาชีพ

so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually,

มันจึงไม่ยากนักที่จะทำให้สมองของผมสับสน

but I'm going to read this question

แต่ผมจะอ่านคำถามนี้

from an interview earlier this year:

จากบทสัมภาษณ์หนึ่งเมื่อต้นปี

"Philosophically, does the constant supply of information

"ไนทางปรัชญาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลที่พร้อมอยู่ตรงหน้า

steal our ability to imagine

ได้ขโมยความสามารถในการจินตนาการ

or replace our dreams of achieving?

หรือได้แทนที่การไขว่คว้าความฝันของเรา หรือไม่

After all, if it is being done somewhere by someone,

เพราะหากว่ามันเป็นเรื่องที่ทำได้ในสักที่ โดยใครสักคนแล้ว

and we can participate virtually,

และเราสามารถเข้าร่วมได้ในโลกเสมือนจริง

then why bother leaving the house?"

แล้วพวกเราจะออกจากบ้านไปทำไมกัน?"

I'm usually introduced as a polar explorer.

ผมมักจะได้รับการแนะนำในฐานะนักตะลุยขั้วโลก

I'm not sure that's the most progressive or 21st-century

ผมไม่แน่ใจว่านั่นเป็นชื่ออาชีพที่ฟังดูล้ำสมัยที่สุดหรือ

of job titles, but I've spent more than two percent now

เป็นชื่ออาชีพแห่งศตวรรษที่ 21 หรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมได้ใช้เวลามากกว่า 2%

of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle,

ของทั้งชีวิตผม อาศัยอยู่ในเต๊นท์ที่ตั้งอยู่ใน Arctic Circle (เส้นขนานกับเส้นศูนย์สูตรที่ 23 องศา 28'S ของขั้วโลกเหนือ)

so I get out of the house a fair bit.

เพราะงั้นผมก็ออกจากบ้านมาพอสมควร

And in my nature, I guess, I am a doer of things

และโดยธรรมชาติของผม ผมเดาว่านะ ผมเป็นพวกชอบลงมือทำ

more than I am a spectator or a contemplator of things,

มากกว่าที่จะเป็นคนคาดการณ์หรือสังเกตุการณ์สิ่งต่างๆ

and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action

และไอ้เจ้าสองขั้วต่าง ระหว่างความคิดกับการกระทำนั่นแหละ

that I'm going to try and explore briefly.

ที่ผมจะลองสำรวจมันแบบสั้นๆ

The pithiest answer to the question "why?"

คำตอบที่ครอบคลุมที่สุดสำหรับคำถามว่า "ทำไม?"

that's been dogging me for the last 12 years

ซึ่งตามหลอกหลอนผมมาตลอด 12 ปีที่ผ่านมา

was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman

ต้องขอยกเครดิตให้กับผู้ชายคนนี้ สุภาพบุรุษที่ดูปราดเปรียวท่านนี้

standing at the back, second from the left,

ที่ยืนอยู่ข้างหลัง คนที่สองจากทางซ้าย

George Lee Mallory. Many of you will know his name.

จอร์จ ลี มัลลอรี่ (George Lee Mallory) หลายคนในนี้น่าจะรู้จักเขา

In 1924 he was last seen disappearing into the clouds

ในปี 1924 เขาถูกเห็นเป็นครั้งสุดท้ายในตอนที่หายไปในหมู่เมฆ

near the summit of Mt. Everest.

ใกล้ๆกับยอดเขาเอเวอเรสต์

He may or may not have been the first person to climb Everest,

เขาอาจจะเป็นหรือไม่ได้เป็นคนแรกที่ไต่เขาเอเวอเรสต์

more than 30 years before Edmund Hillary.

มากกว่า 30 ปี ก่อนเอดมันด์ ฮิลลารี่ (Edmund Hillary)

No one knows if he got to the top. It's still a mystery.

ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปถึงยอดหรือไม่ มันยังเป็นสิ่งลึกลับอยู่

But he was credited with coining the phrase, "Because it's there."

แต่เขาก็ได้รับการให้เครดิตจากการคิดวลีนี้ "เพราะมันอยู่ตรงนั้น"

Now I'm not actually sure that he did say that.

เอาล่ะ ความจริงผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาพูดมันจริงๆ

There's very little evidence to suggest it, but what he did say

มันมีหลักฐานน้อยมากที่บอกแบบนั้น แต่สิ่งที่เขาพูดจริงๆคือ

is actually far nicer,

อะไรที่ดีกว่านั้นมากๆ

and again, I've printed this. I'm going to read it out.

และเช่นกัน ผมปรินท์มันออกมา และผมก็จะอ่านมันออกมา

"The first question which you will ask

"คำถามแรกที่คุณจะถาม

and which I must try to answer is this:

และที่ผมจะต้องพยายามตอบก็คือ:

What is the use of climbing Mt. Everest?

อะไรคือประโยช์ของการไต่เขาเอเวอเรสต์?

And my answer must at once be, it is no use.

และคำตอบของผมก็จะต้องเป็น มันไม่มีประโยชน์หรอก

There is not the slightest prospect of any gain whatsoever.

มันไม่มีโอกาสที่จะได้รับประโยชน์ใดๆไม่ว่าทางใดก็แล้วแต่

Oh, we may learn a little about the behavior

อ้อ เราอาจจะได้เรียนรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับพฤติกรรม

of the human body at high altitudes,

ของร่างกายมนุษย์ในที่สูง

and possibly medical men may turn our observation

และเป็นไปได้ว่า พวกหมอๆอาจจะนำสิ่งที่ได้ค้นพบ

to some account for the purposes of aviation,

เพื่อเปลี่ยนไปเป็นประโยชน์เกี่ยวกับการบินต่อไป

but otherwise nothing will come of it.

แต่ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นประโยชน์ออกมาหรอก

We shall not bring back a single bit of gold or silver,

เราคงจะไม่นำทองหรือเงินชิ้นเล็กๆกลับออกมา

and not a gem, nor any coal or iron.

และไม่ว่าจะเป็นอัญมณี หรือถ่านหิน หรือเหล็กกล้า ด้วย

We shall not find a single foot of earth that can be planted

เราคงจะไม่เจอแม้แต่สักฟุตหนึ่งบนพื้นดินที่จะสามารถปลูก

with crops to raise food. So it is no use.

พืชเพื่อเป็นอาหารได้ เพราะงั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก

If you cannot understand that there is something in man

ถ้าคุณไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามีอะไรบางอย่างในตัวเรา

which responds to the challenge of this mountain

ที่ตอบสนองต่อความท้าทายของขุนเขานี้

and goes out to meet it, that the struggle

และออกไปพบว่าการต่อสู้นี้

is the struggle of life itself upward and forever upward,

เป็นการต่อสู้ของชีวิต ที่จะไต่สูงขึ้นไปและสูงขึ้นไปตลอดกาล

then you won't see why we go.

ถ้างั้น คุณก็จะไม่เห็นเหตุผลหรอกว่าทำไมเราถึงไป

What we get from this adventure is just sheer joy,

สิ่งที่เราได้จากการผจญภัยนี้มีเพียงความสนุกเท่านั้น

and joy, after all, is the end of life.

และความสนุกนั้นในท้ายที่สุดแล้วก็เป็นที่สุดของชีวิต

We don't live to eat and make money.

เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อกินและหาเงิน

We eat and make money to be able to enjoy life.

เรากินและหาเงินเพื่อสนุกกับชีวิต

That is what life means, and that is what life is for."

นั่นคือความหมายของชีวิต และนั่นก็เป็นเหตุผลของชีวิต"

Mallory's argument that leaving the house,

ยังไงก็แล้วแต่ คำพูดของมัลลอรีที่ว่า การออกจากบ้าน

embarking on these grand adventures is joyful and fun,

การเริ่มต้นการผจญภัยอันยิ่งใหญ่นี้ เป็นอะไรที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานนั้น

however, doesn't tally that neatly with my own experience.

ไม่ได้สอดคล้องอย่างสมบูรณ์แบบกับประสบการณ์ของผมเท่าไหร่นัก

The furthest I've ever got away from my front door

ไกลที่สุดเท่าที่ผมได้ออกจากประตูบ้านของผมนั้น

was in the spring of 2004. I still don't know exactly

เกิดขึ้นเมื่อฤดูใบไม้ผลิปี 2004 ผมยังไม่รู้แน่ชัดว่า

what came over me, but my plan was to make

อะไรเข้าสิงผม แต่แผนของผมคือ

a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean.

การข้ามมหาสมุทรอาร์คติกเพียงลำพังโดยไร้การช่วยเหลือใดๆ

I planned essentially to walk from the north coast of Russia

ผมวางแผนว่าจะเดินจากชายฝั่งตอนเหนือของรัสเซีย

to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada.

ไปยังขั้วโลกเหนือ และจากนั้นเดินต่อไปยังชายฝั่งตอนเหนือของแคนาดา

No one had ever done this. I was 26 at the time.

ไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อน ผมอายุ 26 ในตอนนั้น

A lot of experts were saying it was impossible,

ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้

and my mum certainly wasn't very keen on the idea.

และแม่ของผมก็แน่นอน ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้เอามากๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The journey from a small weather station on the north coast

การเดินทางจากสถานีอากาศที่ชายฝั่งตอนเหนือ

of Siberia up to my final starting point,

ของไซบีเรียไปยังจุดเริ่มต้นจริงๆของผม

the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean,

สุดขอบของน้ำแข็ง ชายฝั่งของมหาสมุทรอาร์คติก

took about five hours, and if anyone watched fearless

ใช้เวลาประมาณห้าชั่วโมง และสำหรับใครที่ชอบดู

Felix Baumgartner going up, rather than just coming down,

เฟลิกซ์ บาว์มการ์ทเนอร์ (Felix Baumgartner) ผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด บินขึ้นไป มากกว่าตอนที่ตกลงมา

you'll appreciate the sense of apprehension,

คุณคงจะเข้าใจความรู้สึกหวาดหวั่น

as I sat in a helicopter thundering north,

ในขณะที่ผมนั่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์มุ่งหน้าไปทางเหนือ

and the sense, I think if anything, of impending doom.

และความรู้สึกใกล้ตาย ถ้ามีอะไรใกล้เคียงน่ะนะ

I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into.

ผมนั่งอยู่ตรงนั้น สงสัยว่าผมพาตัวเองมาอยู่ในสถานการณ์อะไรกันเนี่ย

There was a bit of fun, a bit of joy.

มันมีทั้งส่วนที่เป็นความสนุก ความรื่นรมย์

I was 26. I remember sitting there

ผมอายุ 26 ผมจำได้ว่าการนั่งอยู่ตรงนั้น

looking down at my sledge. I had my skis ready to go,

มองลงไปยังเลื่อนของผม สกีของผมพร้อมแล้ว

I had a satellite phone, a pump-action shotgun

ผมมีโทรศัพท์ดาวเทียม ปืนอัดลม

in case I was attacked by a polar bear.

เผื่อว่าผมถูกจู่โจมโดยหมีขั้วโลก

I remember looking out of the window and seeing the second helicopter.

ผมจำได้ว่ามองออกมานอกหน้าต่างและมองเห็นเฮลิคอปเตอร์ลำที่สอง

We were both thundering through this incredible Siberian dawn,

เราต่างมุ่งหน้าสู่อาทิตย์รุ่งอรุณอันเหลือเชื่อของไซบีเรีย

and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne

และบางส่วนในตัวผมรู้สึกเหมือนกับการผสานกัน ระหว่างเจสัน บอร์น (Jason Bourne)

and Wilfred Thesiger. Part of me

และวิลเฟรด เธซีเกอร์ (Wilfred Thesiger) ส่วนเล็กๆในตัวผม

felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.

รู้สึกภูมิใจในตัวผมเอง แต่ส่วนใหญ่แล้วผมน่ะโคตรกลัวเลย

And that journey lasted 10 weeks, 72 days.

และการเดินทางครั้งนั้นยาวนาน 10 อาทิตย์ ทั้งหมด 72 วัน

I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter.

ผมไม่ได้เจอใครเลย เราถ่ายภาพนี้กันใกล้ๆกับเฮลิคอปเตอร์

Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks.

หลังจากนั้น ผมไม่ได้เจอใครอีกเลยใน 10 อาทิตย์

The North Pole is slap bang in the middle of the sea,

ขั้วโลกเหนือนั้นตั้งอยู่เป๊ะๆ ตรงกลางทะเล

so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean.

เพราะงั้นผมกำลังเดินทางบนพื้นผิวแช่แข็งของมหาสมุทรอาร์คติก

NASA described conditions that year as the worst since records began.

องค์การนาซ่าอธิบายสภาพของปีนั้นว่าแย่ที่สุดเท่าที่เคยมีสถิติมา

I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies,

ผมลากอาหาร เชื่อเพลิง และสิ่งจำเป็นต่างๆ หนักรวมกัน 180 กิโล

about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks

หรือประมาณ 400 ปอนด์ อุณหภูมิโดยเฉลี่ยของ 10 สัปดาห์นั้น

was minus 35. Minus 50 was the coldest.

อยู่ที่ -35 หนาวที่สุดคือ -50

So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.

เพราะงั้นขอย้ำอีกซักครั้ง มันไม่ได้มีอะไรมากมายให้รู้สึกสนุกสนานกับด้วยได้

One of the magical things about this journey, however,

ยังไงก็แล้วแต่ หนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ทั้งหลายเกี่ยวกับการเดินทางนี้

is that because I'm walking over the sea,

ก็คือ เพราะผมเดินอยู่บนทะเล

over this floating, drifting, shifting crust of ice

เหนือเจ้าเกล็ดน้ำแข็งที่ลอยมั่ง เลื่อนมั่ง ย้ายมั่ง

that's floating on top of the Arctic Ocean is

ที่ลอยอยู่บนผิวหน้าของมหาสมุทรอาร์คติก

it's an environment that's in a constant state of flux.

มันเป็นสภาพแวดล้อมที่อยู่สภาวะการณ์เลื่อนไหลอย่างสม่ำเสมอ

The ice is always moving, breaking up, drifting around,

เกล็ดน้ำแข็งมักจะเคลือนย้าย แตกหัก เลือนไปมา

refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months

แข็งตัวอีกครั้ง เพราะงั้นทิวทัศน์นั้นที่ผมเห็นเกือบ 3 เดือน

was unique to me. No one else will ever, could ever,

เป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับผม เป็นไปได้ว่าไม่มีใครคนใด

possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks.

ได้เห็นภาพนี้ ทิวทัศน์นี้ ที่ผมเห็นมา 10 สัปดาห์

And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house.

และนั่น ผมเดาว่า น่าจะเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดสำหรับการออกนอกบ้าน

I can try to tell you what it was like,

ผมสามารถเล่าให้คุณฟังได้ว่ามันเป็นยังไง

but you'll never know what it was like,

แต่คุณจะไม่มีทางได้รู้เลยว่ามันเป็นยังไง

and the more I try to explain that I felt lonely,

และยิ่งผมพยายามอธิบายว่าผมเหงา

I was the only human being in 5.4 million square-miles,

ผมเป็นเพียงมนุษย์คนเดียวบนพื้นที่ 5.4 ล้านตารางไมล์

it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day,

มันหนาว ในวันที่เลวร้าย มันเป็นได้เกือบ -75 และมีลมพัด

the more words fall short, and I'm unable to do it justice.

คำอธิบายก็ยิ่งสั้นลง และผมก็ไม่สามารถที่จะอธิบายได้อย่างเป็นกลางอีกต่อไป

And it seems to me, therefore, that the doing,

ดังนั้น ดูเหมือนว่าสำหรับผม การลงมือ

you know, to try to experience, to engage, to endeavor,

พยายามสัมผัส มีส่วนร่วม บากบั่น

rather than to watch and to wonder, that's where

มากกว่าที่จะดูและสงสัย นั้นเป็นที่ๆ

the real meat of life is to be found,

เนื้อแท้ของชีวิตจะถูกค้นพบ

the juice that we can suck out of our hours and days.

เป็นความสุขที่เราจะดูดดื่มได้จากชั่วโมงและวันของเรา

And I would add a cautionary note here, however.

และผมจะขอเพิ่มคำเตือนเอาไว้ตรงนี้

In my experience, there is something addictive

ในประสบการณ์ของผม มันมีอะไรคล้ายสิ่งเสพย์ติด

about tasting life at the very edge of what's humanly possible.

อยู่ในการลิ้มลองชีวิตสุดขอบเท่าที่มนุษย์จะทำได้

Now I don't just mean in the field of

เอาล่ะ ผมไม่ได้หมายถึงเพียงในสภาวะ

daft macho Edwardian style derring-do,

การใช้ชีวิตหาญกล้า บ้าระห่ำ ลูกผู้ชาย ตามสไตล์ Edwardian

but also in the fields of pancreatic cancer,

แต่ยังหมายถึงในสภาวะของการเป็นมะเร็งตับอ่อนอีกด้วย

there is something addictive about this, and in my case,

มันมีอะไรบางอย่างที่เสพย์ติดในสิ่งเหล่านี้ และในกรณีของผม

I think polar expeditions are perhaps not that far removed

ผมคิดว่าการเดินทางในขั้วโลกไม่ได้เป็นเพียง

from having a crack habit.

จากแค่นิสัยชอบลองอีกต่อไป

I can't explain quite how good it is until you've tried it,

ผมอธิบายไม่ได้ว่ามันดียังไง จนกว่าคุณจะได้ลองมัน

but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on,

แต่มันมีศักยภาพที่จะผลาญเงินทั้งหมดที่ผมมี

to ruin every relationship I've ever had,

ทำลายทุกความสัมพันธ์ที่ผมเคยสร้างไว้

so be careful what you wish for.

เพราะงั้นจงระวังกับสิ่งที่คุณต้องการให้ดี

Mallory postulated that there is something in man

มัลลอรีกล่าวว่ามีอะไรบางอย่างในตัวคน

that responds to the challenge of the mountain,

ที่ตอบสนองต่อความท้าทายของภูเขา

and I wonder if that's the case whether there's something

และผมสงสัยว่ามันจริงรึเปล่าที่มีอะไรบางอย่าง

in the challenge itself, in the endeavor, and particularly

ในความท้าทายนั้น ในความพยายามนั้น และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity

ในความท้าทายอันยิ่งใหญ่ ไม่เสร็จสิ้น ไม่สมบูรณ์นั้นที่เผชิญหน้ากับมนุษยชาติ

that call out to us, and in my experience that's certainly the case.

ที่เรียกหาเรา และจากประสบการณ์ของผมแล้ว นั่นเป็นความจริงแท้ทีเดียว

There is one unfinished challenge

มันมีความท้าทายที่ยังไม่เสร็จสิ้น

that's been calling out to me for most of my adult life.

ที่ได้ร้องเรียกหาผมมาเกือบทั้งชีวิตของการเป็นผู้ใหญ่ของผม

Many of you will know the story.

หลายคนในนี้คงรู้เรื่องนี้

This is a photo of Captain Scott and his team.

นี่เป็นภาพถ่ายของกัปตันสก๊อตกับทีมของเขา

Scott set out just over a hundred years ago to try

สก๊อตออกเดินทางเมื่อกว่าร้อยปีมาแล้วเพื่อพยายาม

to become the first person to reach the South Pole.

ที่จะเป็นคนแรกที่ไปถึงขั้วโลกใต้

No one knew what was there. It was utterly unmapped

ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ที่นั่น มันไม่เคยถูกทำเป็นแผนที่มาก่อนเลย

at the time. We knew more about the surface of the moon

ในตอนนั้น เรารู้เกี่ยวกับพื้นผิวของดวงจันทร์

than we did about the heart of Antarctica.

มากกว่าที่เรารู้เกี่ยวกับใจกลางของแอนตาร์กติกาซะอีก

Scott, as many of you will know, was beaten to it

สก๊อต ก็อย่างที่หลายคนรู้ๆกัน พ่ายแพ้ให้กับ

by Roald Amundsen and his Norwegian team,

โรอัลด์ อมุนด์เซน (Roald Amundsen) และทีมจากนอร์เวย์ของเขา

who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot,

ซึ่งใช้สุนัขและลากเลื่อน ขณะที่ทีมของสก๊อตเดินเท้า

all five of them wearing harnesses and dragging around sledges,

ทั้งห้าคนสวมเครื่องลากและลากเลื่อนไปด้วย

and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there,

และพวกเขาก็ไปถึงขั้วโลกเพื่อพบว่า ธงนอร์เวย์ได้ปักอยู่ตรงนั้นแล้ว

I'd imagine pretty bitter and demoralized.

ผมจินตนาการว่ามันคงขมขื่นและท้อแท้

All five of them turned and started walking back to the coast

ทั้งห้าหันหลังกลับและเริ่มเดินกลับไปยังชายฝั่ง

and all five died on that return journey.

และทั้งห้าคนตายในระหว่างการเดินทางกลับนั้น

There is a sort of misconception nowadays that

มีความเข้าใจผิดบางอย่างในทุกวันนี้ที่ว่า

it's all been done in the fields of exploration and adventure.

ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องของการสำรวจและผจญภัย

When I talk about Antarctica, people often say,

เมื่อผมพูดเกี่ยวกับแอนตาร์กติกา ผู้คนมักพูดว่า

"Hasn't, you know, that's interesting,

"มันน่าสนใจดีนะ แต่ไม่ใช่ว่า

hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?"

รายการ Blue Peter เคยทำแบบนั้นด้วยการขี่จักรยานไปแล้วหรอกเหรอ"

Or, "That's nice. You know, my grandmother's going

หรือ "ดีจัง ยายของฉันกำลังจะ

on a cruise to Antarctica next year. You know.

ล่องเรือไปแอนตาร์กติกาปีหน้าแหละ

Is there a chance you'll see her there?"

นายจะมีโอกาสได้เจอเธอที่นั่นมั้ย?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But Scott's journey remains unfinished.

แต่การเดินทางของสก๊อตยังไม่เสร็จสิ้น

No one has ever walked from the very coast of Antarctica

ไม่มีใครเคยเดินจากสุดชายฝั่งของแอนตาร์กติกา

to the South Pole and back again.

ไปยังขั้วโลกใต้แล้วกลับมาอีกครั้ง

It is, arguably, the most audacious endeavor

มันเป็นความพยายามอันหาญกล้า

of that Edwardian golden age of exploration,

ของยุคทองแห่งการสำรวจในสมัย Edwardian

and it seemed to me high time, given everything

และสำหรับผม มันเป็นช่วงเวลารุ่งเรือง ดูจากทุกอย่าง

we have figured out in the century since

ที่พวกเราได้ทำกันมาในศตวรรษนี้

from scurvy to solar panels, that it was high time

จากโรคลักปิดลักเปิด ถึงแผงวงจรแสงอาทิตย์ นี่เป็นช่วงเวลารุ่งเรือง

someone had a go at finishing the job.

ที่ใครสักคนก็น่าที่จะทำงานนี้ให้สำเร็จ

So that's precisely what I'm setting out to do.

เพราะงั้น สั้นๆก็คือว่า นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะทำ

This time next year, in October, I'm leading a team of three.

ในช่วงเวลานี้ของปีหน้า ในเดือนตุลาคม ผมจะนำทีมที่มีสามคน

It will take us about four months to make this return journey.

มันคงจะใช้เวลาประมาณสี่เดิอนในการเดินทางไปกลับ

That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole.

นั่นเป็นแผนภาพครับ เส้นสีแดงนั้นชัดเจนว่าเป็นครี่งทางไปสู่ขั้วโลก

We have to turn around and come back again.

เราต้องหันกลับ และกลับมาอีกครั้ง

I'm well aware of the irony of telling you that we will be

ผมรู้ดีว่านี่คงเหมือนการประชด เพราะผมจะบอกว่าพวกเราจะ

blogging and tweeting. You'll be able to live

เขียนบล็อกและทวีตเกี่ยวกับมันตลอดการเดินทาง และคุณก็สามารถเข้าร่วม

vicariously and virtually through this journey

มีประสบการณ์เสมือนจริงในเหตุการณ์นี้ได้

in a way that no one has ever before.

ในแบบที่ไม่มีใครเคยมีมาก่อน

And it'll also be a four-month chance for me to finally

และมันก็จะเป็นโอกาสสี่เดือน ที่ในท้ายที่สุด

come up with a pithy answer to the question, "Why?"

ผมจะได้คำตอบที่ชัดเจนกับคำถามที่ว่า "ทำไม?"

And our lives today are safer and more comfortable

และชีวิตพวกเราทุกวันนี้ ทั้งปลอดภัยและสะดวกสบาย

than they have ever been. There certainly isn't much call

กว่าเมื่อก่อน ไม่มีเสียงเรียกร้อง

for explorers nowadays. My career advisor at school

ให้มีนักสำรวจมากเท่าไหร่นักอีกแล้ว ครูแนะแนวที่โรงเรียนของผม

never mentioned it as an option.

ไม่เคยเอ่ยถึงมันว่าเป็นทางเลือกหนึ่ง

If I wanted to know, for example,

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าหากผมอยากรู้

how many stars were in the Milky Way,

ว่ามีดาวกี่ดวงบนทางช้างเผือก

how old those giant heads on Easter Island were,

เจ้าหัวยักษ์บนหมู่เกาะอีสเตอร์เก่าแก่แค่ไหน

most of you could find that out right now

พวกคุณส่วนใหญ่ก็สามารถหาคำตอบมันได้ในทันที

without even standing up.

โดยไม่ต้องแม้กระทั่งยืนขึ้น

And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now

เอาล่ะ ถ้าหากผมได้เรียนรู้อะไรใน 12 ปีที่ผ่านมา

of dragging heavy things around cold places,

ของการลากของหนักๆไปรอบๆที่เย็นๆ

it is that true, real inspiration and growth

สิ่งนั้นก็คือว่า แรงบันดาลใจและการเติบโตที่แท้จริง

only comes from adversity and from challenge,

มาจากความยากลำบาก ความท้าทาย

from stepping away from what's comfortable and familiar

การก้าวออกจากความสบายและความคุ้นเคย

and stepping out into the unknown.

ไปสู่ที่ๆเราไม่รู้จักเท่านั้น

In life, we all have tempests to ride and poles to walk to,

ในชีวิตหนึ่ง เราต่างมีลมพายุที่ต้องฝ่า ขั้วโลกที่ต้องไปให้ถึง

and I think metaphorically speaking, at least,

และผมคิดว่า โดยเชิงเปรียบเทียบแล้ว อย่างน้อย

we could all benefit from getting outside the house

เราต่างสามารถที่จะได้ประโยชน์จากการออกไปนอกบ้าน

a little more often, if only we could summon up the courage.

ให้มากขึ้นสักหน่อย หากเพียงเราสามารถรวมความกล้าได้

I certainly would implore you to open the door just a little bit

ผมขอวิงวอนจากใจ ให้พวกคุณเปิดประตูบ้านสักนิด

and take a look at what's outside.

แล้วมองออกไปว่ามีอะไรอยู่ข้างนอกนั้นบ้าง

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)