Why bother leaving the house? | Ben Saunders

بن ساندرز: چرا زحمت از خونه بیرون رفتن رو به خودمون بدیم؟

Translator: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Reza Ghiabi Reviewer: soheila Jafari

I essentially drag sledges for a living,

شغل من اساساً سورتمه کشیدنه

so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually,

در نتیجه به هم ریختن ذهن من کار آنقدر سختی نیست.

but I'm going to read this question

اما می‌خواهم براتون این سؤال رو بخونم

from an interview earlier this year:

از قول یک مصاحبه در اوایل امسال

"Philosophically, does the constant supply of information

«از نظر فلسفی، آیا تأمین دائم اطلاعات

steal our ability to imagine

قوه ی خلّاقه‌ی ما رو می‌دزدد

or replace our dreams of achieving?

یا جایگزینی برای رویاهای جاه طلبانه ی ما می‌شود؟

After all, if it is being done somewhere by someone,

به هر حال، اگر کاری جایی توسط کسی انجام شود،

and we can participate virtually,

و ما بتوانیم به صورت مجازی در انجام آن شرکت کنیم،

then why bother leaving the house?"

چرا زحمت از خانه بیرون رفتن را به خودمان بدهیم؟

I'm usually introduced as a polar explorer.

من معمولاً به عنوان یک مکتشف قطبی معرفی می‌شوم.

I'm not sure that's the most progressive or 21st-century

راستش زیاد مطمئن نیستم که این مترقی‌ترین و قرن بیست و یکمی‌ترین

of job titles, but I've spent more than two percent now

عنوان شغلی باشه، اما من تا الان بیشتر از دو درصد

of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle,

تمام زندگیم رودر یک چادر داخل مدار قطب شمال صرف کرده‌ام،

so I get out of the house a fair bit.

خُب من به اندازه مناسبی از خونه بیرون میام.

And in my nature, I guess, I am a doer of things

و فکر کنم، در طبیعتمَ، من کسی هستم که کارها رو انجام میدم

more than I am a spectator or a contemplator of things,

تا اینکه بیشتر تماشاگر یا اندیشه‌گر اون کارها باشم،

and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action

و این همون دوگانگی، و شکاف بین ایده و عمل هست

that I'm going to try and explore briefly.

که من سعی دارم به طور خلاصه بازش کنم.

The pithiest answer to the question "why?"

مختصر و مفیدترین جواب به سؤالِ «چرا؟»

that's been dogging me for the last 12 years

سؤالی که گریبان من رو برای ۱۲ سال اخیر چسبیده بود

was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman

به این مرد جوان و ژنده پوش نسبت داده میشه

standing at the back, second from the left,

که در پشت ایستاده، دومی از سمت چپ

George Lee Mallory. Many of you will know his name.

جرج لی ملُری، خیلی از شما اسمش رو می‌شناسید.

In 1924 he was last seen disappearing into the clouds

در ۱۹۲۴ اون برای آخرین بار در حال ناپدید شدن در ابرها دیده شد

near the summit of Mt. Everest.

نزدیک قله ی کوه اورست.

He may or may not have been the first person to climb Everest,

اون شاید و شاید هم نه اولین کسی بوده که اورست رو فتح کرده

more than 30 years before Edmund Hillary.

بیشتر از ۳۰ سال قبل از ادموند هیلاری.

No one knows if he got to the top. It's still a mystery.

هیچکس نمیدونه که آیا اون به قله رسیده یا نه. این هنوز یک رازه.

But he was credited with coining the phrase, "Because it's there."

اما ساخت عبارت «برای اینکه اونجاست» رو به او نسبت میدن.

Now I'm not actually sure that he did say that.

حالا من در حقیقت مطمئنم که اون این حرف رو زده.

There's very little evidence to suggest it, but what he did say

شواهد بسیار کمی برای گمانه زنی در این مورد وجود داره، اما چیزی که او گفته

is actually far nicer,

در حقیقت خیلی زیباتره،

and again, I've printed this. I'm going to read it out.

و دوباره، من اینو چاپ کردم و قصد دارم براتون بخونمش.

"The first question which you will ask

«اولین سؤالی که شما میپرسید

and which I must try to answer is this:

و من باید سعی کنم که جواب بدهم این است:

What is the use of climbing Mt. Everest?

فایده‌ی بالا رفتن از کوه اورست چیست؟

And my answer must at once be, it is no use.

و جواب من در یک کلمه این است که، هیچ فایده ای در کار نیست.

There is not the slightest prospect of any gain whatsoever.

حتی کوچکترین جنبه‌ای ازهیچگونه دست آوردی وجود ندارد.

Oh, we may learn a little about the behavior

آه، البته ممکن است کمی در مورد رفتار

of the human body at high altitudes,

بدن انسان در ارتفاعات بالا بیاموزیم،

and possibly medical men may turn our observation

و شاید افراد تیم پزشکی نظر ما را به

to some account for the purposes of aviation,

ارزش نهی بیشتر بر مقاصد پروازهای هواپیماها جلب کنند،

but otherwise nothing will come of it.

اما به غیر از این هیچ چیزی از آن بدست نخواهد آمد.

We shall not bring back a single bit of gold or silver,

ما نه مقدار کمی طلا یا نقره به همرا خود برمی‌گردانیم،

and not a gem, nor any coal or iron.

و نه گوهری، نه هیچ زغال سنگ یا آهنی.

We shall not find a single foot of earth that can be planted

ما حتی یک متر از زمین را نخواهیم یافت که بتوان در آن

with crops to raise food. So it is no use.

دانه ای کاشت تا غذا به بار آرد. پس فایده ای در آن نیست.

If you cannot understand that there is something in man

اگر شما نمی‌توانید درک کنید که چیزی در انسان هست

which responds to the challenge of this mountain

که به چالش این کوه واکنش نشان می‌دهد

and goes out to meet it, that the struggle

و بیرون میرود تا آن را ببیند، که کشمکش

is the struggle of life itself upward and forever upward,

همان کشمکش خود زندگی است که رو به بالا و همواره رو بالاست،

then you won't see why we go.

آنوقت شما نمی‌فهمید که چرا ما می‌رویم.

What we get from this adventure is just sheer joy,

آنچه ما از این ماجراجویی به دست می‌آوریم فقط لذت ناب است،

and joy, after all, is the end of life.

و از همه چیز گذشته، لذت، غایت زندگی است.

We don't live to eat and make money.

ما زندگی نمی‌کنیم که بخوریم و پول در بیاوریم.

We eat and make money to be able to enjoy life.

ما می‌خوریم و پول در می‌آوریم تا بتوانیم از زندگی لذت ببریم.

That is what life means, and that is what life is for."

این معنی زندگی است، و چیزی است که زندگی برای آن وجود دارد.»

Mallory's argument that leaving the house,

ادعای ملُری مبنی بر اینکه ترک خانه،

embarking on these grand adventures is joyful and fun,

قدم گذاشتن در این ماجراجویی‌های بزرگ لذت بخش و سرگرم‌کننده هستند،

however, doesn't tally that neatly with my own experience.

به هر حال، مخالفت چندانی با تجربه شخصی من نداره.

The furthest I've ever got away from my front door

بیشترین مقداری که من تا حالا از درب جلوی خانه ام دور شدم،

was in the spring of 2004. I still don't know exactly

در بهار سال ۲۰۰۴ بود. هنوزم دقیق نمیدونم

what came over me, but my plan was to make

چی بود که وجود من رو گرفت، اما نقشه ی من این بود که

a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean.

یک عبور تنها و بدون پشتیبانی از اقیانوس قطب شمال داشته باشم.

I planned essentially to walk from the north coast of Russia

من نقشه کشیدم که بدواً از ساحل شمالی روسیه شروع کنم

to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada.

تا قطب شمال، و بعد برم به سمت ساحل شمالی کانادا.

No one had ever done this. I was 26 at the time.

کسی تا آن موقع این کار رو نکرده. من در اون زمان ۲۶ ساله بودم.

A lot of experts were saying it was impossible,

خیلی از متخصصین می‌گفتند غیرممکنه

and my mum certainly wasn't very keen on the idea.

و مادرم هم مطمئناً خیلی از این ایده استقبال نکرد.

(Laughter)

(خنده)

The journey from a small weather station on the north coast

سفر از یک ایستگاه آب و هوای کوچک در ساحل شمالی

of Siberia up to my final starting point,

سیبری به نقطه‌ی شروع نهایی‌ام،

the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean,

لبه‌ی توده‌ی یخ، ساحل اقیانوس قطب شمال،

took about five hours, and if anyone watched fearless

تقریباً پنج ساعت طول کشید، و اگر کسی

Felix Baumgartner going up, rather than just coming down,

فیلیکس بمگارتنرِ شجاع رو در حال بالا رفتن، به جای فقط پایین اومدن، نگاه کرده باشه،

you'll appreciate the sense of apprehension,

حس هراس رو درک خواهید کرد،

as I sat in a helicopter thundering north,

همینطورکه هلیکوپتری که من در اون بودم مثل رعد به سمت شمال می‌رفت،

and the sense, I think if anything, of impending doom.

و حس، اگه بخوام چیزی بگم، تهدید فنا بود،

I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into.

من اونجا نشسته بودم و از خودم می‌پرسیدم که خودم رو توی چه دردسری انداختم.

There was a bit of fun, a bit of joy.

مقداری فرح، کمی لذت وجود داشت.

I was 26. I remember sitting there

من ۲۶ سالم یود. یادم میاد اونجا نشسته بوده

looking down at my sledge. I had my skis ready to go,

از بالا به سورتمه ام نگاه میکردم. چوبای اسکی ام آماده بودند،

I had a satellite phone, a pump-action shotgun

یک تلفن ماهواره ای داشتم، یک تفنگ ساچمه ای بادی

in case I was attacked by a polar bear.

برای اینکه شاید خرس قطبی بهم حمله کنه.

I remember looking out of the window and seeing the second helicopter.

یادمه از پنجره بیرون رو نگاه کردم و هلیکوپتر دوم رو دیدم.

We were both thundering through this incredible Siberian dawn,

هر دوی ما در میان این غروب شگفت انگیز سیبری می‌شتافتیم،

and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne

و قسمتی از وجودم احساس عبور از بین جیسون بورن

and Wilfred Thesiger. Part of me

و ویلفرد تسیجر رو داشت. قسمتی از من

felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.

به خودم افتخار میکرد، اما بیشتر کاملاً ترسیده بودم.

And that journey lasted 10 weeks, 72 days.

و اون سفر ۱۰ هفته، ۷۲ روز طول کشید.

I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter.

من هیچکس دیگه ای رو ندیدم. ما این عکس رو کنار هلیکوپتر گرفتیم.

Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks.

بعد از اون، من برای ۱۰ هفته هیچ کسی رو ندیدم.

The North Pole is slap bang in the middle of the sea,

قطب شمال وسط دریا کوبیده شده،

so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean.

پس من دارم روی سطح یخ زده ی اقیانوس قطب شمال سفر میکنم.

NASA described conditions that year as the worst since records began.

ناسا شرایط اون سال رو به عنوان بدترین شرایط از ابتدای ثبت اونها توصیف کرد.

I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies,

من ۱۸۰ کیلو غذا و سوخت و مواد مصرفی رو به دنبال می‌کشیدم،

about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks

حدود ۴۰۰ پوند. دمای متوسط اون ۱۰ هفته

was minus 35. Minus 50 was the coldest.

منفی ۳۵ بود. منفی ۵۰ سردترین بود.

So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.

پس دوباره، آنچنان لذتی در کار نبود که بشه تجربه کرد.

One of the magical things about this journey, however,

یکی از چیزهای جادویی در مورد این سفر، البته،

is that because I'm walking over the sea,

اینه که چون من دارم روی دریا راه میرم

over this floating, drifting, shifting crust of ice

روی این توده ی شناور در حال حرکت یخ

that's floating on top of the Arctic Ocean is

که بر روی اقیانوس شناوره، اینه که

it's an environment that's in a constant state of flux.

این محیطی‌ست که مدام در حال تغییره.

The ice is always moving, breaking up, drifting around,

یخ همیشه در حال حرکته، میشکنه، به اطراف میلغزه،

refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months

دوباره یخ میزنه، پس مناظری که من برای ۳ ماه دیدم

was unique to me. No one else will ever, could ever,

برای من منحصربفرد بودند. هیچ کس دیگه هیچوقت، نمیتونه

possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks.

احتمالاً مناظر، چشم اندازهایی رو که من برای ۱۰ هفته دیدم، ببینه.

And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house.

و این، فکر میکنم، شاید بهترین دلیل برای ترک خانه باشه.

I can try to tell you what it was like,

من میتونم سعی کنم که براتون بگم چه جوری بود،

but you'll never know what it was like,

اما شما هیچوقت متوجه نمیشید که چه جوری بود،

and the more I try to explain that I felt lonely,

و هر چه که بیشتر توضیح بدم که احساس تنهایی کردم،

I was the only human being in 5.4 million square-miles,

من تنها آدم در۵/۴ میلیون مایل مربع بودم.

it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day,

اونجا سرد بود، تقریباً منفی ۷۵ درجه با شدت باد یک روز نامطلوب،

the more words fall short, and I'm unable to do it justice.

هر چه بیشتر کلمات کم بیارم، کمتر میتونم حق مطلب رو ادا کنم.

And it seems to me, therefore, that the doing,

و به نظرم میرسه، بنابراین، که انجام دادن،

you know, to try to experience, to engage, to endeavor,

میدونین، تلاش برای تجربه کردن، از نزدیک برخورد کردن، کوشش

rather than to watch and to wonder, that's where

به جای نگاه کردن و متعجب شدن، این جاییه که

the real meat of life is to be found,

غذای اصلی زندگی در اون پیدا میشه،

the juice that we can suck out of our hours and days.

عصاره‌ای که ما میتونیم از ساعتها و روزهامون بیرون بکشیم.

And I would add a cautionary note here, however.

و میخوام یک نکته ی اخطارآمیز اضافه کنم، به هر حال.

In my experience, there is something addictive

در تجربه ی من، یک چیز معتاد کننده

about tasting life at the very edge of what's humanly possible.

در مورد چشیدن طعم زندگی از چشمه ی انسانی ترین حالت ممکن وجود داره.

Now I don't just mean in the field of

حالا من منظورم فقط به سبک

daft macho Edwardian style derring-do,

مردان سنتی دوره ی ادوارد - جرئت کنیم و انجام بدیم نیست،

but also in the fields of pancreatic cancer,

بلکه به سبک سرطان لوزامعده است،

there is something addictive about this, and in my case,

چیزی اعتیاد آوردر وجودش هست، در مورد من،

I think polar expeditions are perhaps not that far removed

فکر میکنم رفتن به اردوهای قطبی شاید اونقدر هم دور از

from having a crack habit.

اعتیار به کرک نباشه.

I can't explain quite how good it is until you've tried it,

من نمیتونم توضیح خیلی خوبی براتون بدم تا اینکه خودتون امتحانش نکنید،

but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on,

اما ظرفیت اینو داشت که تمام پول هایی که به دستم میرسه رو آتش بزنم،

to ruin every relationship I've ever had,

تمام رابطه هایی که تا به حال داشتم رو خراب کنم،

so be careful what you wish for.

پس مواظب باشید که چه چیزی رو آرزو میکنید.

Mallory postulated that there is something in man

ملُری ادعا کرد که چیزی در انسان هست

that responds to the challenge of the mountain,

که به چالش کوه واکنش نشون میده،

and I wonder if that's the case whether there's something

و من برام جالبه که آیا چیزی

in the challenge itself, in the endeavor, and particularly

در خود چالش وجود داره، در کشمکش، و مخصوصاً

in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity

در چالشهای بزرگ، ناتمام و عظیم که با انسان روبرو هستند

that call out to us, and in my experience that's certainly the case.

که ما رو صدا میکنه، و در تجربه ی من این موضوع دقیقاً همینه.

There is one unfinished challenge

یک چالش ناتمامه،

that's been calling out to me for most of my adult life.

که من رو تمام زندگی بزرگ سالی ام صدا میکنه.

Many of you will know the story.

خیلی از شما داستان رو خواهید شناخت.

This is a photo of Captain Scott and his team.

این عکس کاپتان اسکات و تیم اوست.

Scott set out just over a hundred years ago to try

اسکات حدود صد سال پیش تصمیم گرفت

to become the first person to reach the South Pole.

که اولین انسانی بشه که به قطب جنوب دست پیدا میکنه.

No one knew what was there. It was utterly unmapped

هیچکس نمیدونست که اون اونجاست. کاملاً نقشه نشده بود.

at the time. We knew more about the surface of the moon

در اون زمان. ما بیشتر در مورد سطح کره‌ی ماه میدونستیم

than we did about the heart of Antarctica.

تا درباره ی قطب جنوب.

Scott, as many of you will know, was beaten to it

اسکات، همونطوری که خیلی از شما میدونید، مغلوب شد

by Roald Amundsen and his Norwegian team,

توسط رولد امندسون و تیم نروژی اون.

who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot,

که از سگ استفاده کردند و سورتمه هایی که به سگ بسته میشد. تیم اسکات با پای پیاده بودند،

all five of them wearing harnesses and dragging around sledges,

هر پنج تای آنها تارکشهای اسکیمویی پوشیده بودند و سورتمه به دنبال خودشون می‌کشیدند،

and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there,

و اونا به قطب رسیدند و پرچم نروژ رو که از پیش اونجا بود، دیدند

I'd imagine pretty bitter and demoralized.

میتونم تلخی و بی روحیه گی شون رو تصورکنم .

All five of them turned and started walking back to the coast

هر پنج تای اونها برگشتند و شروع به راه رفتن به سمت ساحل کردند

and all five died on that return journey.

و هر پنج تای اونها در برگشت از این سفر جان باختند.

There is a sort of misconception nowadays that

ان روزها نوعی تصور غلط هست

it's all been done in the fields of exploration and adventure.

که در زمینه‌ی اکتشاف و ماجراجویی وجود داره.

When I talk about Antarctica, people often say,

وقتی من در مورد قطب جنوب صحبت میکنم، مردم معمولاً میگن

"Hasn't, you know, that's interesting,

«مگه، میدونی، جالبه،

hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?"

مگه اون مجری بلو پیتر روی دوچرخه انجامش نداد؟»

Or, "That's nice. You know, my grandmother's going

یا «این قشنگه، میدونی، مادربزرگ من داره

on a cruise to Antarctica next year. You know.

سال دیگه برای یه سفر تفریحی به قطب جنوب میره. میدونی.

Is there a chance you'll see her there?"

ممکنه اونجا ببینیش؟»

(Laughter)

(خنده)

But Scott's journey remains unfinished.

اما سفر اسکات ناتمام باقی مونده.

No one has ever walked from the very coast of Antarctica

هیچکس هیچوقت از ابتدای ساحل قطب جنوب

to the South Pole and back again.

تا خود قطب جنوب راه نرفته و دوباره برگرده.

It is, arguably, the most audacious endeavor

این، البته قابل بحثه، بی باکانه ترین تلاش

of that Edwardian golden age of exploration,

عصر طلایی اکتشافات دوره ی ادواردیه،

and it seemed to me high time, given everything

و به نظرم میرسه، با درنظر گرفتن همه چیز، خیلی وقت پیش

we have figured out in the century since

ما در این قرن اکتشافاتی رو از

from scurvy to solar panels, that it was high time

کمبود ویتامین تا پنلهای خورشیدی، چیزی که خیلی وقت پیش باید اتفاق میافتاد

someone had a go at finishing the job.

یک نفر باید میرفت و این کار رو تمام میکرد

So that's precisely what I'm setting out to do.

پس این دقیقاً همون چیزیه که من قصد دارم انجام بدم.

This time next year, in October, I'm leading a team of three.

سال دیگه همین موقع، در اکتبر، من رهبری یک تیم سه نفره رو به عهده دارم.

It will take us about four months to make this return journey.

حدود چهار ماه طول میکشه تا ما چهار نفر از این سفر برگردیم.

That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole.

این نقشه سفر‌هست. واضحه که خط قرمز میانبره برای رفتن به قطب جنوب.

We have to turn around and come back again.

ما باید دور بزنیم و دوباره برگردیم.

I'm well aware of the irony of telling you that we will be

من میخوام این کنایه رو بکار ببرم که به شما بگم ما

blogging and tweeting. You'll be able to live

در بلاگها خواهیم نوشت و توییت خواهیم کرد. شما میتونید

vicariously and virtually through this journey

از دور و به شکل مجازی در این سفر زندگی کنید

in a way that no one has ever before.

به صورتی که هیچکس تا بحال انجام نداده.

And it'll also be a four-month chance for me to finally

و همینطور برای من یک فرصت چهار ماهه است که نهایتاً

come up with a pithy answer to the question, "Why?"

یک جواب مختصر و مفید برای این سؤال پیدا کنم که «چرا؟»

And our lives today are safer and more comfortable

و زندگیهای ما امروز امن تر و راحت تر

than they have ever been. There certainly isn't much call

از همیشه است. واضحه که آنقدرها هم به

for explorers nowadays. My career advisor at school

مکتشفین احتیاجی نیست. مشاور زندگی شغلی من در مدرسه

never mentioned it as an option.

هیچوقت به عنوان یک گزینه مطرحش نکرد.

If I wanted to know, for example,

اگه من میخواستم بدونم، مثلاً،

how many stars were in the Milky Way,

چند تا ستاره در راه شیری وجود داره،

how old those giant heads on Easter Island were,

اون سرهای بزرگ در ایستر آیلند چند ساله هستند،

most of you could find that out right now

بیشتر شما میتونید همین الان پیدا کنید

without even standing up.

حتی بدون اینکه بایستید.

And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now

و این در حالیه که ، اگرتا به حال چیزی در این حدود ۱۲ سال یاد گرفته باشم

of dragging heavy things around cold places,

از کشیدن چیزای سنگین در حوالی نواحی سرد،

it is that true, real inspiration and growth

اینه که انگیزه سازی و رشد درست و واقعی

only comes from adversity and from challenge,

تنها از احتیاج و چالش میاد

from stepping away from what's comfortable and familiar

از قدم بیرون گذاشتن از آنچه راحت و آشناست

and stepping out into the unknown.

و قدم به ناشناخته ها گذاشتن.

In life, we all have tempests to ride and poles to walk to,

در زندگی، همه ی ما طوفان هایی داریم که در اونا بتازیم و قطبهایی که در اونا راه بریم،

and I think metaphorically speaking, at least,

و من فکر میکنم، با استعاره میگم، حداقل،

we could all benefit from getting outside the house

همه ی ما میتونیم از بیرون آمدن از خونه فایده ببریم

a little more often, if only we could summon up the courage.

کمی بیشتر، اگر بتونیم جرئتش رو در خودمون جمع کنیم.

I certainly would implore you to open the door just a little bit

من قویاً از شما میخوام که کمی در رو باز کنید

and take a look at what's outside.

و به آنچه بیرونه نگاهی بندازید.

Thank you very much.

خیلی ازتون ممنونم

(Applause)

(تشویق)