Autism — what we know (and what we don't know yet) | Wendy Chung

ویندی چانگ: اوتیسم - آنچه ما می دانیم (و آنچه هنوز نمی دانیم)

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

"Why?"

چرا؟

"Why?" is a question

"چرا؟" پرسشی ست

that parents ask me all the time.

که پدرها و مادرها از من همواره می پرسند.

"Why did my child develop autism?"

"چرا فرزندم به بیماری اوتیسم دچار شد؟"

As a pediatrician, as a geneticist, as a researcher,

و به عنوان یک متخصص اطفال، متخصص ژنتیک و محقق

we try and address that question.

سعی می کنیم که پاسخی برای این پرسش داشته باشم.

But autism is not a single condition.

اما اوتیسم یک وضعیت واحد ندارد.

It's actually a spectrum of disorders,

در واقع طیفی از ناهنجاریها و اختلالات هست،

a spectrum that ranges, for instance,

یک طیف در حرکت و تغییر است، بطور مثال،

from Justin, a 13-year-old boy

برای جاستین،پسری ۱۳ ساله

who's not verbal, who can't speak,

مشکل تکلم داشتن است، کسی که نمی تواند صحبت کند،

who communicates by using an iPad

او از آی پد برای

to touch pictures to communicate

انتخاب تصاویری جهت ارتباط برقرار کردن

his thoughts and his concerns,

در مورد افکارش و نگرانی هایش استفاده می کند،

a little boy who, when he gets upset,

پسر بچه کوچکی که هنگام ناراحتی،

will start rocking,

شروع به تکان خوردن می کند،

and eventually, when he's disturbed enough,

و در نهایت، هنگامی که به اندازه کافی ناراحت شد

will bang his head to the point

سرش را محکم به نقطه ای می کوبد

that he can actually cut it open and require stitches.

بطوری که سرش می شکافد و نیاز به بخیه پیدا می کند.

That same diagnosis of autism, though,

همین تشخیصها از اوتیسم هر چند

also applies to Gabriel,

درباره گبریل نیز صدق می کند.

another 13-year-old boy

پسر سیزده ساله دیگری

who has quite a different set of challenges.

که مجموعه ای از چالشهای بسیار متفاوت را داراست.

He's actually quite remarkably gifted in mathematics.

در واقع او بطرز فوق العاده ای استعداد ریاضی دارد.

He can multiple three numbers by three numbers

می تواند عدد سه رقمی را در سه رقمی

in his head with ease,

در سرش به راحتی ضرب کند

yet when it comes to trying to have a conversation,

با این حال هنگامی که سعی می کند که گفتگو کند

he has great difficulty.

مشکل بسیار بزرگی دارد.

He doesn't make eye contact.

او در چشمان دیگران نگاه نمی کند و تماس چشمی برقرار نمی کند.

He has difficulty starting a conversation,

او مشکل دارد که گفتگو را شروع کند،

feels awkward,

احساس بی دست و پایی می کند،

and when he gets nervous,

و هنگامی که عصبی می شود،

he actually shuts down.

خاموش و ساکت می شود.

Yet both of these boys

با این حال هر دو این پسران

have the same diagnosis of autism spectrum disorder.

One of the things that concerns us

یکی از چیزهایی که ما را نگران می کند

is whether or not there really is

این است که آیا واقعا

an epidemic of autism.

اوتیسم یک بیماری واگیردار است.

These days, one in 88 children

این روزها از هر ۸۸ کودک

will be diagnosed with autism,

یکی از آنها به اوتیسم مبتلا است،

and the question is,

و پرسش این است که

why does this graph look this way?

چرا این نمودار بدین شکل است؟

Has that number been increasing

آیا تعداد بطور چشمگیری

dramatically over time?

در طول زمان افزایش یافته است؟

Or is it because we have now started labeling

یا این به خاطر این است که ما شروع به

individuals with autism,

برچسب زدن افراد به اوتیسم کردیم،

simply giving them a diagnosis

و به سادگی برای آنها تشخیص بیماری می دهیم

when they were still present there before

در حتالی که قبلا هم بودند

yet simply didn't have that label?

ولی به سادگی به آنها برچسب اوتیسمی زده نمی شد؟

And in fact, in the late 1980s, the early 1990s,

در حقیقت، در اواخر دهه هشتاد و اوایل در نود

legislation was passed

قانونی تصویب شد

that actually provided individuals with autism

که برای افراد افراد مبتلا به اوتیسم

with resources, with access to educational materials

دسترسی به منابع ومواد آموزشی خاص را

that would help them.

که بتواند به آنها کمک کند را تامین می کند.

With that increased awareness, more parents,

با این افزایش آگاهی ، پدرها و مادرها،

more pediatricians, more educators

متخصصین کودکان، آموزگاران بیشتری

learned to recognize the features of autism.

درباره تشخیص علائم اوتیسم فرا گرفتند.

As a result of that, more individuals were diagnosed

و در نتیجه این، افراد بیشتری مبتلا با این بیماری تشخیص داده شدند

and got access to the resources they needed.

و به منابعی که نیاز داشتند دسترسی پیدا کردند.

In addition, we've changed our definition over time,

علاوه بر آن، ما تعریفمان را با گذشت زمان تغییر دادیم،

so in fact we've widened the definition of autism,

خُب ما در واقع معنای اوتیسم را گسترده تر کردیم،

and that accounts for some of

و که باعث افزایش

the increased prevalence that we see.

بیشتر شیوع این بیماری شد که الان می بینیم.

The next question everyone wonders is,

پرسش بعدی که همه به دنبال آن هستند این است

what caused autism?

که چه چیزی باعث اوتیسم می شود؟

And a common misconception

و یک اشتباه رایج

is that vaccines cause autism.

این است که واکسن عامل اوتیسم هست.

But let me be very clear:

اما اجازه دهید خیلی روشن باشم:

Vaccines do not cause autism.

واکسن باعث اوتیسم نمی شود.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

In fact, the original research study

در حقیقت، مطالعات پژوهشی

that suggested that was the case

اشاره بر این دارد که

was completely fraudulent.

این مورد کاملا بی اعتبار است.

It was actually retracted from the journal Lancet,

در واقع مجله پزشکی لنسنت که این موضوع را منتشر کرده بود

in which it was published,

در این مورد عقب نشینی کرد و

and that author, a physician,

نویسنده آن دکتر ی بود

had his medical license taken away from him.

که پروانه پزشکی او لغو شد.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

The Institute of Medicine,

موسسات درمانی،

The Centers for Disease Control,

مراکز کنترل بیماری،

have repeatedly investigated this

بارها و بارها در این مورد بررسی و تحقیق می کنند

and there is no credible evidence

و هیچ شاهد معتبری

that vaccines cause autism.

که نشان دهند آن باشد که واکسن عامل اوتیسم است را نیافته اند.

Furthermore,

بیشتر از آن،

one of the ingredients in vaccines,

یکی از مواد واکسن ها،

something called thimerosal,

چیزی به نام تیمرسول است،

was thought to be what the cause of autism was.

که گمان شد شاید عامل اوتیسم باشد.

That was actually removed from vaccines

که از واکسن ها در سال

in the year 1992,

۱۹۹۲ خارج شد،

and you can see that it really did not have an effect

و ما می بینیم که واقعا هیچ تاثیری

in what happened with the prevalence of autism.

بر شیوع بیماری اوتیسم نداشته است.

So again, there is no evidence

خُب دوباره می گویم، هیچ شاهدی

that this is the answer.

بر اینکه این پاسخ باشد نیست.

So the question remains, what does cause autism?

بنابراین پرسش هنوز باقی است، چه عاملی باعث اوتیسم می شود؟

In fact, there's probably not one single answer.

در حقیقت، شاید یک پاسخ منفرد برای آن نباشد.

Just as autism is a spectrum,

از آنجا که اوتیسم یک طیف دارد،

there's a spectrum of etiologies,

طیفی از عوامل هست

a spectrum of causes.

طیفی از علل.

Based on epidemiological data,

بر اساس اطلاعات اپیدمیولوژیک ،

we know that one of the causes,

ما می دانیم که یکی از این عوامل،

or one of the associations, I should say,

و یا یکی از وابستگی های مربوط به آن

is advanced paternal age,

افزایش سن پدران است.

that is, increasing age of the father

با افزایش سن پدر

at the time of conception.

در زمان لقاح

In addition, another vulnerable

علاوه بر آن، دوره بحرانی و آسیب پذیر

and critical period in terms of development

دیگر در رشد جنین

is when the mother is pregnant.

هنگام بارداری مادر است.

During that period, while the fetal brain is developing,

در این دوره، هنگامی که مغز جنین در حال رشد است،

we know that exposure to certain agents

می دانیم که اگر در معرض عوامل قرار گیرد

can actually increase the risk of autism.

در واقع می تواند خطر مبتلا به اوتیسم را افزایش دهد.

In particular, there's a medication, valproic acid,

بطور خاص، یک نوع دارو وجود دارد، واپریک اسید،

which mothers with epilepsy sometimes take,

که مادران مبتلا به صرع گاهی از آن استفاده می کنند،

we know can increase that risk of autism.

ما میدانیم که خطر اوتیسم را افزایش می دهد.

In addition, there can be some infectious agents

علاوه بر آن، برخی از عوامل عفونتها

that can also cause autism.

میتواند سبب اوتیسم شود.

And one of the things I'm going to spend

و یکی از چیزهایی که قصد دارم

a lot of time focusing on

وقت زیادی را صرف آن کنم

are the genes that can cause autism.

ژنها هستند که می تواند عامل اوتیسم باشد.

I'm focusing on this not because genes

من بر روی ژن تمرکز می کنم زیرا ژنها

are the only cause of autism,

نتها عامل ایجاد ابتلا به اوتیسم نیستند

but it's a cause of autism

بلکه عاملی برای اوتیسم هست

that we can readily define

که ما میتوانیم به آسانی آن را معنا کنیم

and be able to better understand the biology

و بتوانیم بیولوژی را بهتر بشناسیم

and understand better how the brain works

و چگونگی کار مغز را بهتر بشناسیم

so that we can come up with strategies

که بتوانیم استراتژی را بنا کنیم

to be able to intervene.

که قادر باشد از آن ممانعت کند.

One of the genetic factors that we don't understand,

با این حال یکی از عوامل ژنتیکی که ما نمیدانیم،

however, is the difference that we see

تفاوتی است که ما از لحاظ

in terms of males and females.

نرینه و یا مادینه بودن می بینیم.

Males are affected four to one compared to females

مردان چهار برایر در مقایسه با زنان

with autism,

بیشتر اوتیسم دارند،

and we really don't understand what that cause is.

و ما واقعا نمی توانیم بفهمیم که عامل این چیست.

One of the ways that we can understand

یکی از روشهایی که ما می توانیم بفهمیم که

that genetics is a factor

ژنتیک یک عامل است

is by looking at something called

نگاه کرد به چیزی به نام

the concordance rate.

میزان تطابق است.

In other words, if one sibling has autism,

به زبان دیگر، اگر یک خواهر یا برادر اوتیسم داشته باشد،

what's the probability

احتمال اینکه

that another sibling in that family will have autism?

خواهر یا برادری دیگری از این خانواده اوتیسم داشته باشد چیست؟

And we can look in particular

ما می توانیم به نگاهی به

at three types of siblings:

سه نوع خواهر برادر بکنیم:

identical twins,

دوقلوهای همسان،

twins that actually share 100 percent

دوقلوهای که ۱۰۰ درصد ژن مشترک

of their genetic information

در اطلاعات ژنیتکی شان دارند

and shared the same intrauterine environment,

و محیط رحمی مشترکی داشته اند،

versus fraternal twins,

در مقابل دوقلو های غیر همسان،

twins that actually share 50 percent

دوقلوهایی که در واقع پنجاه درصد

of their genetic information,

از اطلاعات ژنیتکی آنها

versus regular siblings,

در مقتبل خواهر برادرهای معمولی

brother-sister, sister-sister,

برادر- خواهر، خواهر - خواهر مشترک هستند،

also sharing 50 percent of their genetic information,

همچنین ۵۰ درصد از اطلاعات ژنیتکی مشترک داشته باشند

yet not sharing the same intrauterine environment.

با این حال محیط داخل رحم مشترک نداشته باشند.

And when you look at those concordance ratios,

هنگامی که شما این میزان تطابق را در نظر می گیرید،

one of the striking things that you will see

یکی از قابل توجهی که می بینید

is that in identical twins,

این است در دوقلوهای همسان،

that concordance rate is 77 percent.

که میزان تطابق ۷۷ درصد است.

Remarkably, though,

هرچند که شایان ذکر است

it's not 100 percent.

که ۱۰۰ در صد نیست.

It is not that genes account for all of the risk for autism,

اینطور نیست که ژنها همه عامل خط اوتیسم حساب شود،

but yet they account for a lot of that risk,

بلکه آنها برای خیلی از خطرات به حساب می آیند،

because when you look at fraternal twins,

زیرا هنگامی که به دوقلوهای غیر همسان نگاه می کنید،

that concordance rate is only 31 percent.

این میزان تطابق تنها ۳۱ درصد است.

On the other hand, there is a difference

از طرف دیگر، بین این دوقلوهای غیر همسان

between those fraternal twins and the siblings,

و خواهرو برادرها تفاوت وجود دارد،

suggesting that there are common exposures

نشان می دهد با قرار گرفتند شرایط مشترک

for those fraternal twins

برای دوقلوهای غیر همسان

that may not be shared as commonly

شاید با سایر خواهر برادرانشان

with siblings alone.

ژن مشترک نداشته باشند.

So this provides some of the data

بنابراین این داده هایی را فراهم می کند

that autism is genetic.

که نشان می دهد اوتیسم ژنیتیکی هست.

Well, how genetic is it?

بسیار خوب، این کدام ژن است؟

When we compare it to other conditions

هنگامی که ما این را با شرایط دیگر مقایسه ی کنیم

that we're familiar with,

که با آن آشنا هستیم،

things like cancer, heart disease, diabetes,

چیزهایی مانند سرطان، بیمارهای قلبی، دیابت،

in fact, genetics plays a much larger role in autism

در حقیقت، ژنتیک نقش بسیار طولانی در اوتیسم دارند

than it does in any of these other conditions.

تا اینکه در هر یک از این شرایط.

But with this, that doesn't tell us what the genes are.

اما با این حال به ما نمی گوید که کدامیک از ژنها هستند.

It doesn't even tell us in any one child,

حتی به ما نمی گوید که در هر کودک،

is it one gene

آیا یک ژن

or potentially a combination of genes?

یا بطور بالقوه ترکیبی از ژنهاست؟

And so in fact, in some individuals with autism,

بنابراین در حقیقت، این در برخی افراد با اوتیسم،

it is genetic!

این ژنیتکی است!

That is, that it is one single,

این یک ژن واحد،

powerful, deterministic gene

قدرتمند، ژن قالب است

that causes the autism.

که عامل اوتیسم می باشد.

However, in other individuals,

با این حال، در دیگر افراد،

it's genetic, that is,

این ژنتیکی است ،

that it's actually a combination of genes

که در واقع این ترکیبی از ژنهای

in part with the developmental process

در بخشی از فرآیند رشد هستند

that ultimately determines that risk for autism.

که در نهایت تعیین کننده خطر اوتیسم می باشند.

We don't know in any one person, necessarily,

لزوما ما در هر فرد خاص نمیدانیم

which of those two answers it is

که کدام یک از این دو پاسخ است

until we start digging deeper.

تا جستجوی عمیق تری را شروع کنیم.

So the question becomes,

پس پرسش این می شود،

how can we start to identify

چگونه می توانیم تشخیص دهیم

what exactly those genes are.

که دقیقا کدامیک از ژنها هستند.

And let me pose something

اجازه دهید چیزی را نشان دهم

that might not be intuitive.

که ممکن است دقیقا

In certain individuals,

وضعیت یک فرد رانشان ندهد

they can have autism

آنها به دلیل ژنیتیکی

for a reason that is genetic

اوتیسم دارند

but yet not because of autism running in the family.

اما نه به دلیلی اینکه اوتیسم در خانواده موروثی است.

And the reason is because in certain individuals,

دلیلش این است که در واقع در افراد خاصی

they can actually have genetic changes or mutations

می توانند تغییر ژنیتیکی یا جهش ژنیتیکی داشته باشند

that are not passed down from the mother

که توسط مادر

or from the father,

و یا پدر به آنها منتقل نشده باشد،

but actually start brand new in them,

بلکه در واقع یک مورد جدید در آنهاست،

mutations that are present

جهش ژنیتیکی که در

in the egg or the sperm

تخمک و یا اسپرم

at the time of conception

در زمان لقاح صورت گرفته

but have not been passed down

اما نه به دلیل

generation through generation within the family.

انتقال از نسلی به نسل دیگر در یک خانواده.

And we can actually use that strategy

در این افراد ما می توانیم تدابیری را بکار گیریم

to now understand and to identify

که این ژنها عامل اوتیسم شده اند

those genes causing autism in those individuals.

را پیدا و شناسایی کنیم.

So in fact, at the Simons Foundation,

خُب در حقیقت، در بنیاد سایمون،

we took 2,600 individuals

ما ۲٫۶۰۰ نفری اوتیسمی را

that had no family history of autism,

که در خانواده شان اوتیسم نداشتند را انتخاب کردیم،

and we took that child and their mother and father

و کودک، و پدر ها و مادر ها شان را انتخاب کردیم

and used them to try and understand

و سعی کردیم که بفهمیم

what were those genes

کدام ژنها

causing autism in those cases?

عامل اوتیسم در این افراد بوده؟

To do that, we actually had to comprehensively

برای انجام این کار، در واقع می بایستی بطور جامع

be able to look at all that genetic information

به تمامی اطلاعات ژنیتیکی این افراد نگاه می کردیم.

and determine what those differences were

و مطمئن می شدیم که کدامیک از ژنها

between the mother, the father and the child.

بین پدر، مادر و کودک متفاوت بود.

In doing so, I apologize,

برای اینکار، عذر خواهی می کنم،

I'm going to use an outdated analogy

من باید ازاطلاعات از رد خارج شده

of encyclopedias rather than Wikipedia,

دایرالمعارفی جای ویکیپدیا استفاد کنم،

but I'm going to do so to try and help make the point

برای اینکه کمک کند تا وضعیتی

that as we did this inventory,

که ما از موجودی ژنها داشتیم را نشان دهم،

we needed to be able to look at

نیاز داشتیم که به حجم بینهایت بزرگی

massive amounts of information.

از اطلاعات نگاه کنیم.

Our genetic information is organized

اطلاعات ژنیتکی را

into a set of 46 volumes,

به ۴۶ مجموعه تقسیم بندی کردیم،

and when we did that, we had to be able to account

پس از اینکه این کار را کردیم، قادر بودیم

for each of those 46 volumes,

هر یک از این ۴۶ مجموعه را بررسی کنیم

because in some cases with autism,

زیرا در برخی از موارد اوتیسم،

there's actually a single volume that's missing.

در واقع یکی از مجموعه ها کم است.

We had to get more granular than that, though,

هر چند که ما باید اطلاعت ریز بیشتری دریافت می کردیم.

and so we had to start opening those books,

می بایستی این کتابها را باز می کردیم،

and in some cases, the genetic change

و در برخی از موارد، ژن تغییر کرده

was more subtle.

مشکل تر بود.

It might have been a single paragraph that was missing,

ممکن بود یک تک پاراگراف باشد که کم بود،

or yet, even more subtle than that,

و یا حتی از این هم جزی تر،

a single letter,

یک تک حرف،

one out of three billion letters

یکی از بین سه میلیارد حرف

that was changed, that was altered,

که تغییر کرده بود، و تغییر یافته بود،

yet had profound effects

که با اینحال هنوز از لحاظ عملکرد مغز

in terms of how the brain functions

و تاثیرات رفتاری

and affects behavior.

اثرات بسیار عمیقی دارد.

In doing this within these families,

با انجام این کار برای این خانواده ها،

we were able to account for approximately

ما قادر بودیم که بطور تقریبی

25 percent of the individuals

۲۵ درصد از افراد

and determine that there was a single

که مشحص بود یکی از

powerful genetic factor

عوامل قدرتمند ژنیتکی

that caused autism within those families.

که عامل اوتیسم در بین این خانواده ها بود را پیدا کنیم.

On the other hand, there's 75 percent

از طرف دیگر، ۷۵ درصد

that we still haven't figured out.

را هنوز ما نتوانستیم بفهمیم.

As we did this, though,

هر چند با انجام اینکار

it was really quite humbling,

هنوز هم نقص داشت،

because we realized that there was not simply

زیرا متوجه شدیم که

one gene for autism.

تنها یک ژن عامل اوتیسم نیست.

In fact, the current estimates are

در حقیقت، برآورد حاضر

that there are 200 to 400 different genes

نشان می دهد که بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ ژن هستند

that can cause autism.

که عامل اوتیسم می باشند.

And that explains, in part,

و در بخشی از آن توضیح می دهد

why we see such a broad spectrum

که چرا ما یک طیف گسترده ای را

in terms of its effects.

از تاثیرات اوتیسم می بینیم.

Although there are that many genes,

گرچه ژنهای بسیار زیادی هستند،

there is some method to the madness.

اما برخی از شیوه های تغییر ژنها

It's not simply random

به سادگی اتفاقی بین

200, 400 different genes,

۲۰۰ تا ۴۰۰ ژن نیستند،

but in fact they fit together.

بلکه در حقیقت آنها با همدیگر ترکیب می شوند.

They fit together in a pathway.

آنها در یک مسیر با هم ترکیب می شوند.

They fit together in a network

آنها در یک شبکه با هم ترکیب می شوند

that's starting to make sense now

از لحاظ اینکه مغز چگونه عمل می کند

in terms of how the brain functions.

این قابل فهم می شود.

We're starting to have a bottom-up approach

ما رویکردی از پائین به بالا را شروع کردیم

where we're identifying those genes,

که این ژنها ،

those proteins, those molecules,

پروتئیها، مولوکول ها را شناسایی می کنیم

understanding how they interact together

و اینکه چگونه اینها با یکدیگر کنش و واکنش دارند

to make that neuron work,

تا یک عصب کار کند،

understanding how those neurons interact together

اینکه این عصبها چگونه با هم تعامل دارند

to make circuits work,

تا یک مدار کار کند را بفهمیم،

and understand how those circuits work

و بفهمیم که چگونه این مدارها کار می کنند

to now control behavior,

تا در هر دو حالت

and understand that both in individuals with autism

فرد مبتلا به بیماری اوتیسم و فرد با ادراک عادی

as well as individuals who have normal cognition.

رفتار آنها را کنترل کنند.

But early diagnosis is a key for us.

اما تشخیص زود کلیدی برای ماست.

Being able to make that diagnosis

توانایی در تشحیص

of someone who's susceptible

برای افرادی که مستعد این بیماری

at a time in a window

در زمان معینی، پنجره ای است

where we have the ability to transform,

که ما را قادر می سازد که آن را تغییر دهیم،

to be able to impact

توانایی تاثیرگذاری بر

that growing, developing brain is critical.

رشد و توسعه مغز بسیار مهم است.

And so folks like Ami Klin have developed methods

و افرادی مانند امی کلین Ami Klin روشی را ایجاد کردند

to be able to take infants, small babies,

که بر روی نوزادان خیلی کوچک

and be able to use biomarkers,

نشانگر زیستی را استفاده می کنند

in this case eye contact and eye tracking,

و در این مورد از طریق تماس چشمی و ردیابی چشمی

to identify an infant at risk.

برای شناسایی نوزادان در معرض خطر.

This particular infant, you can see,

می تونید ببینید ،این نوزادان خاص

making very good eye contact with this woman

ارتباط چشمی خیلی خوبی با این زن برقرار می کنند

as she's singing "Itsy, Bitsy Spider,"

هنگامی که او ترانه "ایتسی بیتسی اسپایدر" را می خواند.

in fact is not going to develop autism.

در حقیقت اوتیسم در این نوزادان رشد نخواهد کرد.

This baby we know is going to be in the clear.

ما می دانیم که این نوزادان از بیماری پاک هستند.

On the other hand, this other baby

از طرف دیگر، در این نوزاد

is going to go on to develop autism.

اوتیسم رشد خواهد کرد.

In this particular child, you can see,

میتوانید ببینیم که این کودک

it's not making good eye contact.

ارتباط چشمی برقرار نمی کند.

Instead of the eyes focusing in

به جای اینکه چشمها تمرکز کنند

and having that social connection,

و ارتباط اجتماعی برقرار کنند

looking at the mouth, looking at the nose,

به دهان، بینی

looking off in another direction,

و سایر جهات نگاه می کنند،

but not again socially connecting,

ولی نه ارتباط اجتماعی.

and being able to do this on a very large scale,

توانایی انجام این کار در مقیاس بسیار گسترده،

screen infants, screen children for autism,

داشتن نوزادن بر روی صفحه نمایش، همچنین داشتن کودکان مبتلا به اوتیسم بر روی صفحه نمایش،

through something very robust, very reliable,

از طریق راهی بسیار قوی و قابل اعتماد

is going to be very helpful to us in terms of being

می تواند کمک بزرگی باشد تا

able to intervene at an early stage

بتوانیم در مراحل اولیه بیماری دخالت کنیم

when we can have the greatest impact.

و تاثیر بسیار بزرگی بگذاریم.

How are we going to intervene?

چگونه می توانیم مداخله کنیم؟

It's probably going to be a combination of factors.

احتمالا این ترکیبی از عوامل هست--

In part, in some individuals,

در برخی از افراد،

we're going to try and use medications.

ما استفاده از دارو را امتحان می کنیم.

And so in fact, identifying the genes for autism

در حقیقت، شناسایی ژنها برای اوتیسم

is important for us

برای ما اهمیت دارد

to identify drug targets,

تا هدف دارو را در مغز شناسایی کنیم،

to identify things that we might be able to impact

واینکه چه کارکنیم که بتوانیم تاثیری بر بیماری بگذاریم.

and can be certain that that's really

و مطمئن شویم که واقعا

what we need to do in autism.

چیزی است که ما برای اوتیسم نیاز داریم.

But that's not going to be the only answer.

اما این تنها پاسخ ما نخواهد بود.

Beyond just drugs, we're going to use educational strategies.

فراتر از دارو، ما استراتژی آموزشی

Individuals with autism,

برای هر افراد مبتلا به اوتیسم خواهیم داشت،

some of them are wired a little bit differently.

برخی از آنها ارتباطاتشان کمی متفاوت است.

They learn in a different way.

و به شیوه ای متفاوت یاد می گیرند.

They absorb their surroundings in a different way,

فراگیری آنها از محیطشان به شکل متفاوتی است،

and we need to be able to educate them

و ما نیاز داریم که آنها را به شیوه

in a way that serves them best.

متفاوتی آموزش دهیم که برای آنها مناسب ترین می باشد.

Beyond that, there are a lot of individuals

و فراتر از این، در اینجا افراد بسیار زیادی هستند

in this room who have great ideas

که ایده های بسیار خوبی دارند

in terms of new technologies we can use,

برای تکنولوژیهایی که میتوانیم استفاده کنیم.

everything from devices we can use to train the brain

از دستگاههایی که ما میتوانیم برای آموزش مغز بکار گیریم

to be able to make it more efficient

تا اینکه مغز کار آمدتر شود

and to compensate for areas in which

و جبران مناطقی از مغز

it has a little bit of trouble,

که کمی مشکل دارند را بکند،

to even things like Google Glass.

تا چیزهایی مانند عینک های گوگل.

You could imagine, for instance, Gabriel,

برای مثال، می توانید تصور کنید گابریل

with his social awkwardness,

با ناتوانی در روابط اجتماعی اش،

might be able to wear Google Glass

ممکن است که عینک گوگل را بزند

with an earpiece in his ear,

و با گوشی که در گوشش قرار می دهد

and have a coach be able to help him,

یک مربی بتواند به او کمک کند،

be able to help think about conversations,

و قادر باشد به گابریل درباره گفتگو با دیگران کمک کند،

conversation-starters,

شروع گفتگو

being able to even perhaps one day

و شاید یک روزی قادر باشد که

invite a girl out on a date.

از دختری برای بیرون رفتن دعوت کند.

All of these new technologies

همه این تکنولوژیهای جدید

just offer tremendous opportunities

فرصتهای فوق العاده ای را

for us to be able to impact

برای تاثیر گذاری بر افراد

the individuals with autism,

مبتلا به اوتیسم ارائه می دهند،

but yet we have a long way to go.

ولی با این حال ما راه بسیار طولانی در پیش رو داریم.

As much as we know,

تا آنجا که میدانیم،

there is so much more that we don't know,

چیزهای بسیار زیاد دیگری هست که نمیدانیم،

and so I invite all of you

بنابراین من از همه شما

to be able to help us think about

که می توانید به ما کمک کنید دعوت میکنم فکر کنید

how to do this better,

چگونه این کار را بهتر می توان انجام داد،

to use as a community our collective wisdom

به عنوان خرد جمعی جامعه از آن استفاده کنیم

to be able to make a difference,

تا تغییر ایجاد کنیم

and in particular,

و بطور خاص،

for the individuals in families with autism,

برای خانواده هایی که بیمار اوتیسمی دارند

I invite you to join the interactive autism network,

از آنها دعوت می کنم که به شبکه تعاملی اوتیسم بپیوندند،

to be part of the solution to this,

به عنوان بخشی از این راه حل ،

because it's going to take really a lot of us

زیرا این کار به افراد زیادی نیاز دارد

to think about what's important,

تا فکر کنیم که چه چیزی

what's going to be a meaningful difference.

برای ایجاد یک تفاوت معنی دار مهم است.

As we think about something

چندان که در مورد چیزی فکر می کنم

that's potentially a solution,

که به طور بالقوه یک راه حل است،

how well does it work?

این چقدر موثر است؟

Is it something that's really going to make a difference

آیا این چیزیست که واقعا تغییر

in your lives, as an individual,

در زندگی شما به عنوان یک اوتیسمی و یا

as a family with autism?

به عنوان عضوی از یک خانواده با بیمار اوتیسمی تغییر ایجاد میکند؟

We're going to need individuals of all ages,

ما به افراد در همه سنین نیاز داریم،

from the young to the old,

از جوان تا پیر،

and with all different shapes and sizes

با همه اشکال و اندازه های مختلف

of the autism spectrum disorder

در طیف اختلات اوتیسمی

to make sure that we can have an impact.

تا مطمئن شویم که ما می توانیم تاثیر بگذاریم.

So I invite all of you to join the mission

من تمامی شما را به این ماموریت دعوت می کنم

and to help to be able to make the lives

تا کمک کنیم

of individuals with autism

زندگی افراد مبتلا به اوتیسم

so much better and so much richer.

را بهتر و غنی تر شود.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)