Ricardo Semler: Radical wisdom for a company, a school, a life

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

On Mondays and Thursdays, I learn how to die.

دوشنبه‎ها و پنج‎‎شنبه‎ها، یاد می‎گیرم چطور بمیرم!

I call them my terminal days.

اسمشان را گذاشتم روزهای پایانی.

My wife Fernanda doesn't like the term,

همسرم فرناندا این اصطلاح را دوست ندارد،

but a lot of people in my family died of melanoma cancer

اما بسیاری از اعضای خانواده‎ام از سرطان ملانوما جان باختند. (تومور بدخیم پوستی)

and my parents and grandparents had it.

و والدین و اجدادم به آن مبتلا بودند.

And I kept thinking, one day I could be sitting in front of a doctor

و این فکر دائم با من بود، یک روز می‎توانم مقابل دکتر بنشینم

who looks at my exams and says,

کسی که به برگه‎های معاینه‎ام نگاه ‎کند و بگوید،

"Ricardo, things don't look very good.

" ریکاردو، اوضاع خیلی خوب به نظر نمی‎رسه.

You have six months or a year to live."

نهایتا شش ماه تا یکسال زندگی کنی."

And you start thinking about what you would do with this time.

و خب به اين فكر ميفتيد كه با اين زمان چه كنيد.

And you say, "I'm going to spend more time with the kids.

و مى‌گویید: من میخوام وقت بیشتری را با بچه‌ها بگذرونم.

I'm going to visit these places,

میخوام از این جاها دیدن کنم،

I'm going to go up and down mountains and places

میخوام از کوهها بالا و پايين برم

and I'm going to do all the things I didn't do when I had the time."

و ميخوام همه كارهايى را كه قبلا فرصت انجامش را داشتم و نكردم را انجام بدم .

But of course, we all know

اما البته، همگی می‌دانیم

these are very bittersweet memories we're going to have.

اینها خاطرات بسیار تلخ و شرینی هستند که خواهیم داشت.

It's very difficult to do.

کار خیلی دشواری است.

You spend a good part of the time crying, probably.

احتمالا بخش خوبی از زمان را به گریه میگذرانید.

So I said, I'm going to do something else.

پس گفتم، من یک کار دیگر می‌کنم.

Every Monday and Thursday, I'm going use my terminal days.

هر دوشنبه و پنج‌شنبه را بعنوان روزهای پایانی‌ام استفاده می‌کنم.

And I will do, during those days,

و طی آن روزها، چیزهایی را انجام خواهم داد

whatever it is I was going to do if I had received that piece of news.

که در صورت دریافت آن خبر می‌خواستم انجام دهم.

(Laughter)

(خنده)

When you think about --

وقتی فکر می‌کنید--

(Applause)

(تشویق)

when you think about the opposite of work,

وقتی به خلاف کار فکر می‌کنید

we, many times, think it's leisure.

اکثر اوقات تفریح به ذهن می‌رسد.

And you say, ah, I need some leisure time, and so forth.

و می‌گویید، خب کمی وقت برای تفریح وغیره لازم دارم.

But the fact is that, leisure is a very busy thing.

اما واقعیت این که، تفریح چیز خیلی شلوغی هست.

You go play golf and tennis, and you meet people,

شما تنیس و گلف بازی می‌کنید، با آدمها دیدار می‌کتید،

and you're going for lunch, and you're late for the movies.

و برای ناهار می‌روید، و برای سینما رفتن دیرتان می‌شود.

It's a very crowded thing that we do.

چیز خیلی شلوغی که انجام می‌دهیم.

The opposite of work is idleness.

عکس کار تنبلی و بطالت است.

But very few of us know what to do with idleness.

اما تعداد خیلی کمی از ما می‌دانیم که با تنبلی چه کنیم.

When you look at the way that we distribute our lives in general,

اگر به نحوه توزیع زندگیمان در کل نگاه کنید،

you realize that in the periods in which we have a lot of money,

تشخیص می‎دهید که در دورههایی ما یک عالم پول داریم،

we have very little time.

وقت خیلی کمی داریم.

And then when we finally have time, we have neither the money nor the health.

و سرانجام وقتی پول داریم، نه پول و نه سلامتی.

So we started thinking about that as a company for the last 30 years.

پس شروع کردیم به فکر کردن درباره آن به عنوان یک شرکت ۳۰ ساله نگاه کردن.

This is a complicated company with thousands of employees,

یک شرکت پیچیده با هزاران کارمند،

hundreds of millions of dollars of business

تجارت صدها میلیون دلاری

that makes rocket fuel propellent systems, runs 4,000 ATMs in Brazil,

که سیستمهای نیروی محرکه راکت میسازد، ۴٫۰۰۰ دستگاه خودپرداز در برزیل را اداره می‎کند،

does income tax preparation for dozens of thousands.

آماده سازی مالیات بردرآمد را برای چندین هزار نفر انجام می‎دهد.

So this is not a simple business.

پس تجارت ساده‎ای نیست.

We looked at it and we said,

پس به انها نگاه انداختیم و گفتیم

let's devolve to these people, let's give these people a company

بیایید به این آدمها تفویض اختیارات کنیم، بیایید به آنها شرکت بدهیم

where we take away all the boarding school aspects

که در آن همه جنبه‎های مدرسه شبانه‎روزی را بکار می‎گیریم و

of, this is when you arrive, this is how you dress,

بنابراین پس وقتی آنجا می‎رسید، طبق آن نحوه لباس پوشیدتان

this is how you go to meetings, this is what you say,

چیزهایی که می‎گویید و ملاقاتهایی که انجام می‎دهید،

this is what you don't say,

چیزهایی که نمی‎گویید، تغییر می‎کند،

and let's see what's left.

و بگذارید ببینیم چه باقی میماند.

So we started this about 30 years ago,

حدود ۳۰ سال پیش این کار را شروع کردیم،

and we started dealing with this very issue.

به برخورد با این مساله پرداختیم.

And so we said, look, the retirement,

و گفتیم خب بازنشستگی

the whole issue of how we distribute our graph of life.

کل مساله‎ای است که ما نمودار زندگیمان را بر مبنایش توزیع می‎کنیم.

Instead of going mountain climbing when you're 82,

بجای رفتن به کوهنوردی وقتی ۸۲ سال دارید،

why don't you do it next week?

چرا هفته بعد انجامش نمی‎دهید؟

And we'll do it like this,

و این کاری است که ما می‎کنیم

we'll sell you back your Wednesdays for 10 percent of your salary.

چهارشنبه‎های شما را در ازای ۱۰ درصد از درآمدتان به شما برمی‎گردانیم.

So now, if you were going to be a violinist, which you probably weren't,

پس الان اگر قصد داشتید یک ویولونیست شوید،چیزی که احتمالا نبودید،

you go and do this on Wednesday.

چهارشنبه‎ها می‎روید و این کار را می‎کنید.

And what we found --

و آنچه یافتیم--

we thought, these are the older people

فکر کردیم، آدمهای مسن باید

who are going to be really interested in this program.

واقعا به این برنامه علاقمند باشند.

And the average age of the first people who adhered

و سن متوسط نخستین آدمهایی که از برنامه حمایت کردند

were 29, of course.

البته ۲۹ بود.

And so we started looking,

و پس شروع کردیم به بررسی کردن،

and we said, we have to do things in a different way.

و گفتیم باید از روش متفاوتی استفاده کنیم.

So we started saying things like,

پس شروع کردیم به گفتن چیزهایی مثل

why do we want to know what time you came to work,

چرا ما می‎خواهیم بدانیم که چه زمانی شما سرکار می‌امدید،

what time you left, etc.?

و جه زمانی کار را ترک می‎کردید و غیره.

Can't we exchange this for a contract

آیا نمی‎توانیم این را به قراردادی برای خرید چیزی

for buying something from you, some kind of work?

از شما، مثل یک نوع کار تغییر دهیم؟

Why are we building these headquarters?

چرا این ستادها را میسازیم؟

Is it not an ego issue that we want to look solid

آیا مساله نفس ما نیست که میخواهیم بزرگ،

and big and important?

قابل‌ اط‌مینان‌ و مهم باشیم؟

But we're dragging you two hours across town because of it?

اما ما شما را دو ساعت در شهر بخاطر آن به زحمت میاندازیم.

So we started asking questions one by one.

پس شروع کردیم به پرسیدن یک به یک سوالها.

We'd say it like this:

چیزهایی مثل این گفتیم:

One: How do we find people?

یک: آدمها را چطور پیدا می‎کنیم؟

We'd go out and try and recruit people and we'd say,

بیرون می‎رویم و تلاش می‎کنیم و آدمها را استخدام می‎کنیم و می‎گوییم،

look, when you come to us,

نگاه کنید، وقتی پیش ما میایید،

we're not going to have two or three interviews

قصدمان داشتن دو یا سه مصاحبه نیست

and then you're going to be married to us for life.

و این که شما برای تمام عمرتان با ما مزدوج خواهید ماند.

That's not how we do the rest of our lives.

این کار نیست که بخواهیم با الباقی عمرمان کنیم.

So, come have your interviews.

پس بیایید و مصاحبه‎هایتان را داشته باشید.

Anyone who's interested in interviewing, you will show up.

و هرکسی که به مصاحبه کردن علاقمند باشد، شما حضور خواهید یافت.

And then we'll see what happens out of the intuition that rises from that,

و بعد ما شاهد رخ دادن ناشی از آن بطور خودکار خواهیم بود،

instead of just filling out the little items of whether you're the right person.

عوض این که فقط به پر کردن آیتم‎های این که من آدم مناسبی هستم یا نه بپردازیم.

And then, come back.

و بعد برگردید.

Spend an afternoon, spend a whole day, talk to anybody you want.

یک بعد از ظهر، یک روز کامل را صرف صحبت با هر کسی که می‎خواهید کنید.

Make sure we are the bride you thought we were

مطئن شوید ما همان عروسی باشیم که فکرش را می‎کردید

and not all the bullshit we put into our own ads.

نه آن مزخرفاتی که توی آگهی‎هایمان سر هم می‎کنیم.

(Laughter)

(خنده)

Slowly we went to a process where we'd say things like,

به تدریج سراغ پروسه‎ای رفتیم که می گفت،

we don't want anyone to be a leader in the company

ما نمی‎خواهیم کسی در شرکت رهبر شود

if they haven't been interviewed and approved

مشروط به این که قبلا از سوی زیردستان آتی‎اش

by their future subordinates.

مورد مصاحبه و تایید قرار گرفته باشد.

Every six months, everyone gets evaluated, anonymously, as a leader.

هر شش ماه، همه بطور ناشناس بعنوان رهبر مورد ارزیابی قرار می‎گیرند.

And this determines whether they should continue in that leadership position,

و این تعیین کننده است در این که آیا باید در جایگاه رهبری همینطور فعال باشند

which is many times situational, as you know.

هم در بسیاری از موارد همانطور که مطلع هستید موقعیتی می‌‎شود.

And so if they don't have 70, 80 percent of a grade, they don't stay,

و در نتیجه اگر ۷۸ تا ۸۰ درصد رتبه را نداشته باشید، ماندنی نخواهید بود،

which is probably the reason why I haven't been CEO for more than 10 years.

شاید به همین دلیل است که ۱۰ سال گذشته را مدیرعامل نبودم.

And over time, we started asking other questions.

و با گذر زمان، شروع کردم به مطرح کردن سوالات دیگر.

We said things like,

چیزهایی مثل این گفتم،

why can't people set their own salaries?

چرا ادمها نمی‎توانند درآمد خودشان را تعیین کنند؟

What do they need to know?

چه چیزی را نیاز دارند تا بدانند؟

There's only three things you need to know:

تنها سه چیز هست که لازم است بدانید:

how much people make inside the company,

افراد در این شرکت چقدر درآمد دارند،

how much people make somewhere else in a similar business

مردم در جاهای دیگر در تجارتی مشابه چقدر درآمد دارند،

and how much we make in general to see whether we can afford it.

و در کل ما چقدر درمیاوردیم تا ببینیم استطاعت پرداخت آن را داریم یا نه.

So let's give people these three pieces of information.

خب بیایید به افراد درباره سه چیز اطلاع رسانی کنیم.

So we started having, in the cafeteria,

ما با نصب یک کامپیوتر در کافه تریا شروع کردیم

a computer where you could go in and you could ask

که مردم می توانستند به سراغش بروند و

what someone spent, how much someone makes,

که درباره دخل و خرج یک نفر سوال کنند،

what they make in benefits, what the company makes,

این که چقدر سود می‎کردند،

what the margins are, and so forth.

محصول شرکت چه بود،

And this is 25 years ago.

و این ۲۵ سال قبل است.

As this information started coming to people,

و این اطلاعات شروع به رسیدن به مردم کرد،

we said things like, we don't want to see your expense report,

چیزهایی مثل این گفتیم، قصد دیدن گزارش هزینه‎هایتان را نداریم،

we don't want to know how many holidays you're taking,

نمی‎خواهیم بدانیم چند بار تعطیلات می‎روید.

we don't want to know where you work.

تمایلی به دانستن این که کجا کار می‎کنید نداریم.

We had, at one point, 14 different offices around town,

یکبار ما ۱۴ دفتر مختلف در سراسر شهر داشتیم،

and we'd say, go to the one that's closest to your house,

و می‎گفتیم، به یکی از آنهایی که نزدیک خانه‎تان است بروید،

to the customer that you're going to visit today.

به مشتری که امروز قرار است با او ملاقات کنید.

Don't tell us where you are.

به ما نگویید کجا هستید.

And more, even when we had thousands of people, 5,000 people,

و علاوه بر آن، حتی وقتی هزاران پرسنل داشتیم، ۵٫۰۰۰ کارمند،

we had two people in the H.R. department,

دو پرسنل در بخش منابع انسانی داشتیم

and thankfully one of them has retired.

و شاکریم که یکی از آنها بازنشسته شده.

(Laughter)

(خنده)

And so, the question we were asking was, how can we be taking care of people?

و خب، پرسشی که می‎کردیم این بود که چطور می‎توانیم از مردم مراقبت کنیم؟

People are the only thing we have.

مردم تنها چیزی هستند که ما داریم.

We can't have a department that runs after people and looks after people.

ما نمی‎توانیم بخشی را اداره کنیم که دنبال آدمها میدود و از آدمها مراقبت می‎کند.

So as we started finding that this worked, and we'd say, we're looking for --

پس موقعیکه شروع کردیم به فهمیدن این که جواب داده، گفتیم دنبال --

and this is, I think, the main thing I was looking for

و این فکر کنم، چیز اصلی بود که به دنبالش

in the terminal days and in the company,

در روزهای پایانی و در شرکت بودم

which is, how do you set up for wisdom?

این که چطور دانایی را به بنا نهیم؟

We've come from an age of revolution, industrial revolution,

ما از عصر انقلاب آمده‎ایم، انقلاب صنعتی،

an age of information, an age of knowledge,

عصر اطلاعات، عصر دانش،

but we're not any closer to the age of wisdom.

اما اصلا به آن عصر دانایی نزدیکتر نیستیم.

How we design, how do we organize, for more wisdom?

نحوه طراحی و نحوه سازماندهی‎مان برای دانایی بیشتر چگونه است؟

So for example, many times,

خب برای مثال، بارها،

what's the smartest or the intelligent decision doesn't jive.

زیرکترین یا هوشمندترین تصمیمی که گول‎زنک نیست کدام است؟

So we'd say things like,

پس چیزهایی مثل این گفتیم،

let's agree that you're going to sell 57 widgets per week.

بیایید تجس کنیم که هفته‎ای ۵۷ ابزارک بفروشید.

If you sell them by Wednesday, please go to the beach.

اگر تا چهارشنبه آنها را فروختید، لطفا به ساحل بروید.

Don't create a problem for us, for manufacturing, for application,

برای ما، برای تولید، برای برنامه کاربردی مشکل بوجود نیاورید،

then we have to buy new companies, we have to buy our competitors,

چون بعد باید شرکت‌های جدید بخریم، باید رفقبای خودمان را بخرییم،

we have to do all kinds of things because you sold too many widgets.

باید انواع اقدامات را انجام دهیم چون شما ابزارک اضاف فروخته‎اید.

So go to the beach and start again on Monday.

پس به ساحل بروید و دوباره از دوشنبه شروع کنید.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

So the process is looking for wisdom.

پس این فرایند به دنبال دانایی است.

And in the process, of course, we wanted people to know everything,

و در این فرایند البته، ما مایلیم مردم همه چیز را بدانند،

and we wanted to be truly democratic about the way we ran things.

و حقیقتا مایلیم درباره نحوه اداره امور دمکراتیک باشیم.

So our board had two seats open with the same voting rights,

پس هیات مدیره ما دو صندلی آزاد با حق رای مساوی

for the first two people who showed up.

برای نخستین دو پرسنلی دارد که حضور پیدا کند.

(Laughter)

(خنده)

And so we had cleaning ladies voting on a board meeting,

و ما همچنین بانوان نظافتچی را در جلسه هیات مدیره داشتیم که رای دادند،

which had a lot of other very important people in suits and ties.

در کنار کلی شخصیت مهم کت و شلوارپوش و کراوات زده.

And the fact is that they kept us honest.

و واقعیت این است که آنها صداقت را در ما حفظ کردند.

This process, as we started looking at the people who came to us,

در این فرایند، وقتی شروع می کردیم به بررسی که مردمی که نزد ما آمدند،

we'd say, now wait a second,

به آنها می‎گفتیم، خب الان یک لحظه تامل کنید،

people come to us and they say, where am I supposed to sit?

چون وقتی افرا نزد ما میایند، می‎پرسند کجا قرار است بنشینم؟

How am I supposed to work? Where am I going to be in 5 years' time?

چه کاری قرار است انجام دهم؟ ۵ سال بعد چه جایگاهی خواهم داشت؟

And we looked at that and we said, we have to start much earlier.

و ما بررسی کردیم و گفتیم، باید خیلی پیشتر دست بکار می‎شدیم.

Where do we start?

از کجا شروع کنیم؟

We said, oh, kindergarten seems like a good place.

پس کودکستان جای خوبی برای این کار به نظر می‎رسید.

So we set up a foundation, which now has, for 11 years, three schools,

پس بنیادی را دائر کردیم، که الان ۱۱ سال است که سه مدرسه دارد،

where we started asking the same questions,

جاهایی که ما همین سوالات را مطرح می‎کنیم،

how do you redesign school for wisdom?

چطور مدرسه را برای دانایی از نو طراحی می‎کنید؟

It is one thing to say, we need to recycle the teachers,

تنها یک چیز میشود گفت، باید معلمها را بازیافت کنیم،

we need the directors to do more.

لازم است مدیران تلاش بیشتری کنند.

But the fact is that what we do with education is entirely obsolete.

اما در واقع آنچه با تحصیلات انجام می‎دهیم تماما منسوخ و از کار افتاده است.

The teacher's role is entirely obsolete.

نقش معلمها تماما مجهور است.

Going from a math class, to biology, to 14th-century France is very silly.

رفتن از سر کلاس ریاضی به زیست شناسی، در فرانسه قرن چهاردهم بسیار احمقانه است.

(Applause)

(تشویق)

So we started thinking, what could it look like?

پس به فکر افتادیم چطور می‎تواند باشه؟

And we put together people, including people who like education,

پس آدمهایی را گرد آوردیم، از جمله کسانی که عاشق آموزش و پرورش هستند،

people like Paulo Freire, and two ministers of education in Brazil

افرادی مثل پائولو فریر، و دو وزیر آموزش و پرورش در برزیل.

and we said, if we were to design a school from scratch,

و گتیم اگر قرار بود مدرسه‎ای را از ابتدا طراحی کنیم،

what would it look like?

چطور میشد؟

And so we created this school, which is called Lumiar,

و این مدرسه را آفریدیم، که لومیر نام دارد،

and Lumiar, one of them is a public school,

و لومیر ک یکی از آنها است، دولتی است،

and Lumiar says the following:

و شعار لومیر این است:

Let's divide this role of the teacher into two.

بیایید نقش معلم را به دو قسمت کنیم.

One guy, we'll call a tutor.

یک کسی که آن را لله‌ مینامیم.

A tutor, in the old sense of the Greek "paideia": Look after the kid.

لله‌ در مفهوم قدیمی آن در زبان یونانی، paideia: مراقبت کردن از کودک است.

What's happening at home, what's their moment in life, etc..

آنچه در خانه رخ می‎دهد، آنچه در زندگیشانن می‎گذرد و غیره

But please don't teach,

اما لطفا درس ندهید،

because the little you know compared to Google, we don't want to know.

چون اطلاعات شما در مقایسه با گوگل اندک است، ما مایل به دانستن آن نیستیم.

Keep that to yourself.

برای خودتان نگهدارید.

(Laughter)

(خنده)

Now, we'll bring in people who have two things:

خب، ما کسانی را میاوریم که دو چیز دارند:

passion and expertise, and it could be their profession or not.

تخصص و اشتیاق، و این می‎تواند حرفه آنها باشد یا نه.

And we use the senior citizens,

و از شهروندان سالخورده استفاده می‎کنیم،

who are 25 percent of the population with wisdom that nobody wants anymore.

کسانی که ۲۵ درصد جمیعت صاحب دانایی هستند که کسی دیگر نمی‎خواهد.

So we bring them to school and we say,

پس آنها را به مدرسه میاوریم و می‎گوییم،

teach these kids whatever you really believe in.

به بچه‎ها چیزهایی را بیاموزیید که واقعا باور دارید.

So we have violinists teaching math.

پس ما ویولن‎زن‎هایی را داریم که ریاضی درس می‎دهند.

We have all kinds of things where we say,

همه انواع چیزهایی را داریم که بگوییم

don't worry about the course material anymore.

دیگر نگران محتوای دوره نباشید.

We have approximately 10 great threads that go from 2 to 17.

ما تقریبا ۱۰

Things like, how do we measure ourselves as humans?

چیزهایی مثل، چطور خودمان را بعنوان بشر ارزیابی می‎کنیم.

So there's a place for math and physics and all that there.

پس جایی برای ریاضیات و فیزیک و بقیه آنها هست.

How do we express ourselves?

چطور خودمان را ابراز کنیم؟

So there's a place for music and literature, etc.,

پس جایی هست برای موسیقی و ادبیات و غیره،

but also for grammar.

اما همچنین برای دستور زبان.

And then we have things that everyone has forgotten,

و بعد چیزهایی داریم که همه فراموش کرده‎اند،

which are probably the most important things in life.

که احتمالا مهمترین چیزها در زندگی هستند.

The very important things in life, we know nothing about.

چیزهای خیلی مهم در زندگی، چیزی درباره آنها نمی‎دانیم.

We know nothing about love,

چیزی درباره عشق نمی‎دانیم،

we know nothing about death,

چیزی درباره مرگ نمی‎دانیم،

we know nothing about why we're here.

چیزی درباره این که چرا اینجا هستیم نداریم.

So we need a thread in school that talks about everything we don't know.

پس به سرنخی در مدرسه نیاز داریم که درباره هر آنچه نمی‎دانیم صحبت کند.

So that's a big part of what we do.

پس آن بخش بزرگی از آنچه انجام می‎دهیم هست.

(Applause)

(تشویق)

So over the years, we started going into other things.

پس در طی این سالها، کارهای دیگری را شروع کردیم.

We'd say, why do we have to scold the kids

ما می‎گوییم چرا باید با بچه‎ها بداخلاقی کنیم

and say, sit down and come here and do that, and so forth.

و بگوییم بنشین، برو، بیا، این را بکن و الا آخر.

We said, let's get the kids to do something we call a circle,

ما گفتیم: بگذاریید بچه‎ها چیزی را انجام دهند که آن را حلقه مینامیم،

which meets once a week.

که هفته‎ای یکبار هم چک می‎شود.

And we'd say, you put the rules together

و ما می‎گوییم قوانین را کنار هم بگذاریید

and then you decide what you want to do with it.

و بعد تصمیم بگیرید که با آنها چکار می‎خواهید کنید.

So can you all hit yourself on the head?

خب آیا می‎توانید یک هفته‎ای سر این وضوع کلنجار برید؟

Sure, for a week, try.

حتما یک هفته وقت بگذارید.

They came up with the very same rules that we had,

دقیقا به همان نتایجی رسیدند که ما رسیدیم،

except they're theirs.

بجز این که آنها مال آنهاست.

And then, they have the power,

و بعد آنها قدرت دارند،

which means, they can and do suspend and expel kids

که به معنی ان است که آنها حق تعلیق یا اخراج بچه‎ها را دارند

so that we're not playing school, they really decide.

به این ترتیب که که ما مدرسه بازی نمی‎کنم، آنها تصمیم می‎گیرند.

And then, in this same vein,

و بعد همانقدر عبث،

we keep a digital mosaic,

یک موزاییک دیجیتال نگه می‎داریم،

because this is not constructivist or Montessori or something.

چون ساخت‌گرایی یا روش مونته‌سوری و غیره نیست.

It's something where we keep the Brazilian curriculum

جایی هست که برنامه درسی برزیلی را با

with 600 tiles of a mosaic,

۶۰۰ کاشی موزائیک را نگه می‎داریم،

which we want to expose these kids to by the time they're 17.

که می‎خواهیم به این بچه‎ها وقتی ۱۷ سال می‎شوند، نشان دهیم.

And follow this all the time and we know how they're doing

و دائم پیگیرش باشیم تا از کاری که می‎کنند با خبر باشیم

and we say, you're not interested in this now, let's wait a year.

و می‎گوییم، خب الان بهش علاقه‎ای ندارید، اما بهتر است یکسالی صبر کنید.تا بدانیم

And the kids are in groups that don't have an age category,

و بچه‎ها در گروههایی هستند که طبقه‎بندی سنی ندارد،

so the six-year-old kid who is ready for that with an 11-year-old,

پس یک بچه شش ساله که با یک ۱۱ ساله آماده است،

that eliminates all of the gangs and the groups

همه دسته‎ها و گروهها را حذف می‎کند

and this stuff that we have in the schools, in general.

و این چیزهایی که در کل ما در مدرسه داریم.

And they have a zero to 100 percent grading,

و نحوه نمره دادن از صفر تا ۱۰۰ درصد است.

which they do themselves with an app every couple of hours.

که آنها خودشان چند ساعت یکبار با اپلیکشن انجام می‎دهند.

Until we know they're 37 percent of the way we'd like them to be on this issue,

تا این که بدانیم آنها در ۳۷ درصدی مسیری باشند که می‎خواهیم در این مساله طی کنند،

so that we can send them out in the world with them knowing enough about it.

پس آنها می‎توانند در جهان قد علم کنند با داشتن اطلاعات کافی در این زمینه.

And so the courses are World Cup Soccer, or building a bicycle.

و خب دوره‎ها جام جهانی فوتبال هستند یا ساختن یک دوچرخه.

And people will sign up for a 45-day course on building a bicycle.

و آدمها برای یک دوره ۴۵ روزه ساخت دوچرخه ثبت نام می‎کنند.

Now, try to build a bicycle without knowing that pi is 3.1416.

حالا، سعی کنید بدون دانستن این که عدد پی برابر است با ۳/۱۴۱۶ دوچرخه بسازیید.

You can't.

نمی‎توانید.

And try, any one of you, using 3.1416 for something.

و سعی کنید از۳/۱۴۱۶ برای چیزی استفاده کنید.

You don't know anymore.

چیزی به ذهنتان نمیاد.

So this is lost and that's what we try to do there,

پس این از دست رفته و این چیزی که سعی داریم آنجا انجام دهیم،

which is looking for wisdom in that school.

به دنبال دانایی گشتن در آن مدرسه.

And that brings us back to this graph and this distribution of our life.

وآن ما را به این نمودار برمی‎گرداند و این توزیع‎مان از زندگی.

I accumulated a lot of money when I think about it.

وقتی به آن فکر می‎کنم کلی پول جمع کرده‎ام.

When you think and you say, now is the time to give back --

پس وقت به این فکر می‎کنید و می‎گویید الان وقت برگرداندن است--

well, if you're giving back, you took too much.

خب اگرقرار به برگرداندن باشد، خیلی زیاد در بر میداری.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

I keep thinking of Warren Buffet waking up one day

دائم به وارن بافت فکر می‎کنم که یک روز بیدار می‎شود

and finding out he has 30 billion dollars more than he thought he had.

و ۳۰ میلیارد دلاری را میابد بیشتر از آن چیزی بود که فکر می‎کرد.

And he looks and he says, what am I going to do with this?

و نگاهی میندازد و می‎گوید، قرار با این چکار کنم؟

And he says, I'll give it to someone who really needs this.

و میگوید، به کسی خواهم داد که واقعا لازمش دارد.

I'll give it to Bill Gates. (Laughter)

به بیل گیتش میدمش. (خنده)

And my guy, who's my financial advisor in New York,

و آدم من، که مشاور مالی در نیویورک است،

he says, look, you're a silly guy

می‎گوید، ببین تو یک احمقی

because you would have 4.1 times more money today

چون ۴.۱ برابر بیشتر از پول امروزت خواهی داشت

if you had made money with money instead of sharing as you go.

اگر بجای قسمت کردن از پولت پول در میاوردی.

But I like sharing as you go better.

اما من قسمت کردن ا ترجیح می‎دهم.

(Applause)

(تشویق)

I taught MBAs at MIT for a time

مدتی در ام آی تی، ام بی ای درس دادم

and I ended up, one day, at the Mount Auburn Cemetery.

و یک روز دیدم در گورستان مانت اوبرن هستم.

It is a beautiful cemetery in Cambridge.

گورستانی زیبا در کمبریج.

And I was walking around. It was my birthday and I was thinking.

و در آن اطراف قدم می‎زدم. تولدم بود و با خودم فکر می‎کردم.

And the first time around, I saw these tombstones

و اولین دوری که آنجا بودم، این سنگ قبرها را دیدم

and these wonderful people who'd done great things

و این مردم فوق‎العاده‎ که کارهای بزرگی کرده بودند

and I thought, what do I want to be remembered for?

و فکر کردم، دلم می‎خواست برای چه به یاد آورده بشام؟

And I did another stroll around,

و یک دور دیگر زدم

and the second time, another question came to me,

و بار دوم سوال دیگری به ذهنم امد،

which did me better, which was,

که برایم بهتر بود، از این قرار که

why do I want to be remembered at all?

چرا میخوام به یاد آورده شوم؟

(Laughter)

(خنده)

And that, I think, took me different places.

و این خب فکر کنم من را بجاهای مختلفی برد.

When I was 50, my wife Fernanda and I sat for a whole afternoon,

وقتی ۵۰ سالم بود، همسرم فرناندا و من یک بعدازظهر کامل نشستیم

we had a big pit with fire,

منقل بزرگی از آتش داشتیم،

and I threw everything I had ever done into that fire.

و همه چیزهایی را که تابحال انجام داده بودم را در آتش انداختم.

This is a book in 38 languages,

این یک کتاب به ۳۸ زبان است.

hundreds and hundreds of articles and DVDs, everything there was.

صدها و صدها مقاله و دی وی دی، همه‎اش آنجا بود.

And that did two things.

و دو فایده داشت.

One, it freed our five kids from following in our steps, our shadow --

یک، هر پنج فرزندمان را از دنبال کردن گامها و سایه‌مان رها می‎کرد--

They don't know what I do.

خبردار نمی‎شوند چه می‎کنم.

(Laughter)

(خنده)

Which is good.

که خوب هست.

And I'm not going to take them somewhere

و من نمیخواهم آنها را جایی ببرم

and say, one day all of this will be yours.

و بگویم، یک روز همه اینها مال شما خواهد شد.

(Laughter)

(خنده)

The five kids know nothing, which is good.

این پنج تا بچه چیزی نمی‎دانند، که خوب است.

And the second thing is,

و نکته دوم،

I freed myself from this anchor of past achievement or whatever.

خودم را از بار دستاوردهای گذشته و امثال آن رها کردم.

I'm free to start something new every time and to decide things from scratch

خودم برای شروع کارهای تازه و از صفر شروع کردن بعنوان بخشی از

in part of those terminal days.

روزهای پایانی رها کردم.

And some people would say,

و برخی خواهند گفت،

oh, so now you have this time, these terminal days,

پس تو الان این وقت و این روزهای پایانی را داری

and so you go out and do everything.

و برای همین هر کار می‎کنی.

No, we've been to the beaches,

خب ما در کنار ساحل بوده‎ایم،

so we've been to Samoa and Maldives and Mozambique,

در ساموا، مالویو موزامبیک بوده‎ایم،

so that's done.

این کارها انجام شده.

I've climbed mountains in the Himalayas.

از کوههای هیمالیا صعود کرده‎ام.

I've gone down 60 meters to see hammerhead sharks.

برای دیدن کوسه‎های کله چکشی ۶۰ متر ز یر آب رفتم.

I've spent 59 days on the back of a camel from Chad to Timbuktu.

در مسی چاد به تیمبوکتو ۵۹ روز پشت شتر نشستم.

I've gone to the magnetic North Pole on a dog sled.

با سورتمه سگی به قطب شمال مغناطیسی رفتم.

So, we've been busy.

خب حسابی مشغول بوده‎ایم.

It's what I'd like to call my empty bucket list.

این چیزی که دوست دارم ازش بعنوان فهرست خالی کارهای قبل از مردنم اسم ببرم.

(Laughter)

(خنده)

And with this rationale, I look at these days and I think,

و با این منطق، به این روزها نگاه می‎کنم و فکر می‎کنم،

I'm not retired. I don't feel retired at all.

خسته نیستم.

And so I'm writing a new book.

و همینطور مشغول کتاب جدیدی هستم.

We started three new companies in the last two years.

طی دو سال اخیر سه شرکت را شروع کردیم.

I'm now working on getting this school system for free out into the world,

الان مشغول کار روی اجرای رایگان این نظام مدرسه‎ای در جهان هستم،

and I've found, very interestingly enough, that nobody wants it for free.

و فهمیدم که البته خیلی هم برایم جالب بود که کسی آن را مجانی نمی‎خواهد.

And so I've been trying for 10 years

و پس ۱۰ سالی هست تلاش کرده‎ام

to get the public system to take over this school rationale,

تا نظام دولتی را قانع کنم تا این اساس مدرسه‎ای را بپذیرد،

much as the public schools we have,

این مدرسه‎های عمومی که داریم،

which has instead of 43 out of 100, as their rating, as their grades,

بجای داشتن ۴۳ از ۱۰۰، برای رتبه بندی و نمره دهی

has 91 out of 100.

۹۱ از ۱۰۰ را دارند.

But for free, nobody wants it.

اما مجانی کسی آن را نمی‎خواهد.

So maybe we'll start charging for it and then it will go somewhere.

پس شاید باید شروع کنیم بابتش هزینه دریافت کنیم و به این ترتیب بجایی برسه.

But getting this out is one of the things we want to do.

اما منتشر کردن آن تنها یکی از کارهایی است که می‎خواهیم انجام دهیم.

And I think what this leaves us as a message for all of you,

و فکر کنم برای همه شما

I think is a little bit like this:

فکر کنم کمی مثل این باشد:

We've all learned how to go on Sunday night

همگی یاد گرفته‎ایم که چطور یک‎شنبه شبها

to email and work from home.

سراغ ایمیل خود رفته و از منزل کار کنیم.

But very few of us have learned

اما تعداد اندکی از ما یاد گرفته‎اند

how to go to the movies on Monday afternoon.

چطور بعد از ظهر دوشنبه سینما بروند.

And if we're looking for wisdom, we need to learn to do that as well.

و اگر به دنبال دانایی هستیم، لازم است نحوه عمل کردن به آن را نیز یاد بگیریم.

And so, what we've done all of these years is very simple,

و همچنین، آنچه ما همه این سالها انجام داده‎ایم خیلی ساده است،

is use the little tool, which is ask three whys in a row.

استفاده از ابزار کوچک که سه چرا را در یک ردیف به پرسش می‎گیرید.

Because the first why you always have a good answer for.

چون برای چرای اول همیشه یک پاسخ خوب دارید.

The second why, it starts getting difficult.

چرای دوم، شروع به سخت شدن می‎کند.

By the third why, you don't really know why you're doing what you're doing.

اما چرای سوم، واقعا نمی‎دانید چرا این کاری را که الان انجام می‎دهید را انجام می‎دهید.

What I want to leave you with is the seed and the thought that maybe if you do this,

آنچه می‎خواستم در شما باقی بگذارم کاشتن بذر پرسش در شماست و رسیدن به این پرسش بود که شاید اگر این را انجام دهید،

you will come to the question, what for?

به این پرسش خواهید رسید که برای چه؟

What am I doing this for?

چرا این کار را انجام می‎دهم؟

And hopefully, as a result of that, and over time,

و امیدواریم در نتیجه آن و گذر زمان،

I hope that with this, and that's what I'm wishing you,

یعنی امیدوارم و آرزو می‎کنم که به کمک این

you'll have a much wiser future.

آینده پر از دانایی داشته باشید.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: So Ricardo, you're kind of crazy.

کریس اندرسون: خب ریکاردو، یک کم دیوانه‎ای.

(Laughter)

(خنده)

To many people, this seems crazy.

از نطر خیلی ها تو خُلی.

And yet so deeply wise, also.

و در عین حال نیز بسیار عمیق ودانا هستی.

The pieces I'm trying to put together are this:

تکه‎هایی که سعی می‎کنم کنار هم قرار دهم این است:

Your ideas are so radical.

ایده‎هایتان بسیار بنیادی است.

How, in business, for example, these ideas have been out for a while,

در تجارت برای مثال، این ایده‎ها مدتی است که مطرح است،

probably the percentage of businesses that have taken some of them

شاید درصد تجارتهایی که آنها را بکار گرفته‎اند

is still quite low.

هنوز نسبتا پایین باشد.

Are there any times you've seen some big company

آیا دفعاتی هست که شما با تعجب شاهد بکار گیری ایده‎ها‎یتان

take on one of your ideas and you've gone, "Yes!"?

از سوی برخی شرکت‌های بزرگ باشید؟

Ricardo Semler: It happens. It happened about two weeks ago

ریکاردو سملر: اتفاق افتاده. حدود دو هفته پیش این اتفاق با

with Richard Branson, with his people saying,

ریچارد برانسن افتاد، با نیروهایش که می‎گویند،

oh, I don't want to control your holidays anymore,

اوه، ما دیگر نمی‎خواهیم تعطیلات شما را کنترل کنیم،

or Netflix does a little bit of this and that,

یا نتفلیکس کمابیش این کارها را می‎کند،

but I don't think it's very important.

اما فکر نکنم خیلی اهمیت داشته باشد.

I'd like to see it happen maybe a little bit in a bit of a missionary zeal,

مایلم ببینم که شاید کمی مشتاقانه‎تر اتفاق بیفتد،

but that's a very personal one.

اما خب خیلی شخصی خواهد بود.

But the fact is that it takes a leap of faith about losing control.

اما حقیقت این است که شامل ایمان بی چون و چرا درباره از دست دادن کنترل است.

And almost nobody who is in control is ready to take leaps of faith.

و تقریبا هیچکدام از کسانی که تحت کنترل هستند آمادگی ایمان آوردن بی چون و چرا را ندارند.

It will have to come from kids and other people

باید از بچه‎ها و سایر مردمی بیابید

who are starting companies in a different way.

که شروع به راه اندازی شرکت‌ها به شیوه‎ای متفاوت می‎کنند.

CA: So that's the key thing?

ک ا: پس این نکته کلیدی است؟

From your point of view the evidence is there,

از نقطه نظر تو شواهد اونجاست،

in the business point of view this works,

از نقطه نظر تجاری خب جواب می‎ده،

but people just don't have the courage to -- (Whoosh)

اما خب مردم شهامتش را ندارند--

RS: They don't even have the incentive.

ر س: حتی انگیزه هم ندارند.

You're running a company with a 90-day mandate.

شما شرکت را با حکمی ۹۰ روز اداره می‎کنید.

It's a quarterly report.

یک گزارش چهار ماهه است.

If you're not good in 90 days, you're out.

پس اگر طی ۹۰ روز خوب نبودید، بزنید به چاک.

So you say, "Here's a great program that, in less than one generation --"

پس می‎گویید، "در اینجا مشکل عظیمی هست که کمتر از یک نسل است--"

And the guy says, "Get out of here."

و این آدمها می‎گویند، " از اینجا بیرون برید."

So this is the problem.

خب این مشکل ما هست.

(Laughter)

(خنده)

CA: What you're trying to do in education seems to me incredibly profound.

ک ا: تلاشهای تو در آموزش و پرورش بنظرم بطرز شگفت‎آوری عمیق است.

Everyone is bothered about their country's education system.

نگرانی همه درباره نظام تحصیلی کشورشان است.

No one thinks that we've caught up yet to a world

هیچکس فکر نمی‎کند که ما هنوز گیر جهانی هستیم

where there's Google and all these technological options.

که گوگل و بقیه این فناوریها را دارد.

So you've got actual evidence now that the kids so far going through your system,

پس شما اکنون شواهد حقیقی در اختیار دارید در این باره که بچه‎ها هنوز در مسیر نظام شما هستند،

there's a dramatic increase in performance.

افزایش دراماتیکی در عملکرد هست.

How do we help you move these ideas forward?

چطور به شما در پیشبرد ایده‎هایتان کمک می‎کنیم؟

RS: I think it's that problem of ideas whose time has come.

ر س: من فکر می‎کنم که مشکل ایده‎هایی باشد که موعدشان سرآمده.

And I've never been very evangelical about these things.

و من هرگز درباره این چیزها مبلغ نبوده‎ام.

We put it out there.

ما منتشرش می‎کنیم.

Suddenly, you find people --

ناگهان، آدمهایی را میابی--

there's a group in Japan, which scares me very much,

گروهی در ژاپن هست، که من را خیلی می‎ترساند،

which is called the Semlerists, and they have 120 companies.

اسمش هست سملریستز و ۱۲۰ شرکت دارد.

They've invited me. I've always been scared to go.

از من دعوت کردند. من از اینکه برم ترسیده بودم.

And there is a group in Holland that has 600 small, Dutch companies.

و گروهی در هلند است که مشتمل بر ۶۰۰ شرکت کوچک هلندی است.

It's something that will flourish on its own.

چیزی که با تکیه بر خود رونق گرفته.

Part of it will be wrong, and it doesn't matter.

بخشی از آن غلط خواهد بود، و اهمیتی ندارد.

This will find its own place.

جایگاه خودش را خواهد یافت.

And I'm afraid of the other one, which says,

و من از آن یکی می‎ترسم که می‎گوید،‎

this is so good you've got to do this.

انقدر خوب است که باید انجامش دهی.

Let's set up a system and put lots of money into it

بیایید نظامی را دائر کنیم و کلی پول هزینه آن کنیم.

and then people will do it no matter what.

وبعد فارغ از این که چی باشه مردم آن را انجام خواهند داد.

CA: So you have asked extraordinary questions your whole life.

ک ا: پس در تمام زندگیت پرسشهای خارق‎العاده پرسیده‎ای.

It seems to me that's the fuel that's driven a lot of this.

بنظرم می‎رسد که بخش زیادی از این نشات می‎گیره.

Do you have any other questions for us, for TED, for this group here?

آیا سوال دیگری برای ما دارید؟ برای TED، برای این گروهی که اینجاست.

RS: I always come back to variations of the question

رس: همیشه به ضریب سوالی برمی‎گردم

that my son asked me when he was three.

که پسرم وقتی سه ساله بود از من پرسید.

We were sitting in a jacuzzi, and he said, "Dad, why do we exist?"

ما در جکوزی نشسته بودیم و او پرسید:" بابا، ما چرا وجود داریم؟"

There is no other question.

پرسش دیگری نیست.

Nobody has any other question.

کسی دیگر سوالی نداره.

We have variations of this one question, from three onwards.

ما انواع مختلفی را این سوال را داریم، از سه سو.

So when you spend time in a company, in a bureaucracy, in an organization

پس وقتی زمانی را صرف یک شرکت، کاغذ بازی و یا موسسه‎ای کنید

and you're saying, boy --

و شما می‎گویید پسر--

how many people do you know who on their death beds said,

چند نفر فکر می‎کنید موقع مردن در بستر گفته باشند

boy, I wish I had spent more time at the office?

پسر کاش وقت بیشتری را در شرکت گذرانده بودم؟

So there's a whole thing of having the courage now --

پس الان فقط یک کمی جسارت لازم است--

not in a week, not in two months,

نه در یک هفته، نه اینکه درطی دو ماه،

not when you find out you have something --

نه وقتی پی ببرید مشکلی دارید--

to say, no, what am I doing this for?

تا بگویید نه برای چه این کار را می‎کنم؟

Stop everything. Let me do something else.

ازهمه چیز دست بکشید. بگذارید کار دیگری را انجام دهم.

And it will be okay,

و همه چیز خوب خواهد شد،

it will be much better than what you're doing,

خیلی بهتر از آنچه که انجام می‎دهید خواهد شد،

if you're stuck in a process.

اگر در در پروسه‎ای درگیر شوید.

CA: So that strikes me as a profound and quite beautiful way to end

ک ا:خب این برایم زیباترین و عمیقترین روش بود برای

this penultimate day of TED.

تمام کردن این روز ماقبل آخر در TED.

Ricardo Semler, thank you so much.

ریکاردو سملر، خیلی از شما متشکرم.

RS: Thank you so much.

رس: خیلی سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)