Matthieu Ricard: How to let altruism be your guide

ماتیو ریکارد: چطور اجازه دهیم نوع دوستی راهنمای ما باشد

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So we humans have an extraordinary potential for goodness,

خب ما انسانها از پتانسیل خارق العاده ای برای خوبی برخورداریم،

but also an immense power to do harm.

اما قابلیت عظیمی در آسیب رساندن نیز داریم.

Any tool can be used to build or to destroy.

هر ابزاری را می توان برای ساخت یا تخریب بکار برد.

That all depends on our motivation.

همه اش به انگیزه ما بستگی دارد.

Therefore, it is all the more important

بنابراین، تقویت انگیزه ی نوع گرایانه

to foster an altruistic motivation rather than a selfish one.

نسبت به نوه خودخواهانه آن از اهمیت بالایی برخوردار است.

So now we indeed are facing many challenges in our times.

خب الان ما راستش با چالشهایی فراوانی در این عصر روبرو هستیم.

Those could be personal challenges.

چاشهای که می توانند شخصی باشند.

Our own mind can be our best friend or our worst enemy.

ذهن ما می تواند بهترین دوست یا بدترین دشمن ما باشد.

There's also societal challenges:

چالشهای اجتماعی هم هست:

poverty in the midst of plenty, inequalities, conflict, injustice.

فقر در فراوانی، نابرابری، تناقض، بیعدالتی.

And then there are the new challenges, which we don't expect.

و بعد چالشهای جدیدی هست که قبلا انتظارش را نداشتیم.

Ten thousand years ago, there were about five million human beings on Earth.

ده هزار سال قبل، حدود پنج میلیون انسان روی زمین بود.

Whatever they could do,

هر کاری هم که می کردند،

the Earth's resilience would soon heal human activities.

بهبود پذیری زمین زود فعالیتهای بشری را درمان می کرد.

After the Industrial and Technological Revolutions,

بعد از انقلابهای صنعتی و فناوری،

that's not the same anymore.

دیگر مثل سابق نیست.

We are now the major agent of impact on our Earth.

ما حالا نماینده اصلی تاثیر خود بر زمین هستیم.

We enter the Anthropocene, the era of human beings.

وارد دروان انتروپوسن شدیدم، عصر انسان.

So in a way, if we were to say we need to continue this endless growth,

بنابراین از یک طرف اگر بگوییم به ادامه این رشد بی پایان،

endless use of material resources,

استفاده بی پایان از منابع مادی نیازمندیم،

it's like if this man was saying --

مثل این مردی میماند که می گفت--

and I heard a former head of state, I won't mention who, saying --

و از یکی از روسای جمهور سابق ایالات متحده که اسمش را نخواهم برد، شنیدم که--

"Five years ago, we were at the edge of the precipice.

" پنج سال قبل، در لبه پرتگاه بلندی قرار داشتیم.

Today we made a big step forward."

امروز گام بزرگی به جلو برداشته ایم."

So this edge is the same that has been defined by scientists

خب این لبه همان چیزی است که از سوی دانشمندان بعنوان

as the planetary boundaries.

مرزهای سیاره ای تعریف شده است.

And within those boundaries, they can carry a number of factors.

و توی این مرزها، آنها قادر به حمل شماری از عوامل هستند.

We can still prosper, humanity can still prosper for 150,000 years

ما هنوز قابلیت موفق شدن را داریم، بشریت هنوز می تواند بمدت ۱۵۰٫۰۰۰ سال موفق شود

if we keep the same stability of climate

اگر همان ثبات آب و هوای را آنطور که در هولوسون در

as in the Holocene for the last 10,000 years.

این ۱۰٫۰۰۰ سال اخیر بوده را حفظ کنیم.

But this depends on choosing a voluntary simplicity,

اما این امر بستگی به انتخاب یک رُشد داوطلبانه

growing qualitatively, not quantitatively.

ساده کیفی نه کمی دارد.

So in 1900, as you can see, we were well within the limits of safety.

بنابراین در ۱۹۰۰، همانطور که مشاهده می کنید، ما درون محدوده ایمنی بودیم.

Now, in 1950 came the great acceleration.

بعد در ۱۹۵۰ این شتاب بزرگ را داشتیم.

Now hold your breath, not too long, to imagine what comes next.

الان نفستان را حبس کنید، نه خیلی طولانی، تا اتفاق بعدی را تصور کنید.

Now we have vastly overrun some of the planetary boundaries.

اکنون برخی از مرزهای سیاره ای را بطور وسیعی زیر پا گذشته ایم.

Just to take biodiversity, at the current rate,

همین تنوع زیستی را با نرخ فعلی در نظر بگیرید،

by 2050, 30 percent of all species on Earth will have disappeared.

تا سال ۲۰۱۵۰، حدود ۳۰ درصد همه گونه ها از روی زمین محو شده اند.

Even if we keep their DNA in some fridge, that's not going to be reversible.

حتی اگر دی ان ای آنها را در یخچالی نگهداریم، باز هم قابل برگشت نخواهند بود.

So here I am sitting

پس اینجا نشسته ام

in front of a 7,000-meter-high, 21,000-foot glacier in Bhutan.

جلوی کوه یخی ۶/۴ کیلومتری با ارتفاع ۷٫۰۰۰ متر در بوتان.

At the Third Pole, 2,000 glaciers are melting fast, faster than the Arctic.

در قطب سوم، ۲٫۰۰۰ کوه یخ با سرعتی تندتر از قطب شمال در حال آب شدن است.

So what can we do in that situation?

پس چه کاری در این شرایط از دستمان برمیاید؟

Well, however complex politically, economically, scientifically

خب، هرچقدر هم که از لحاظ علمی، اقتصادی و سیاسی

the question of the environment is,

مساله محیط زیست پیچیده باشد،

it simply boils down to a question of altruism versus selfishness.

بسادگی به پرسش نوع گرایی علیه خودخواهی تقلیل پیدا می کند.

I'm a Marxist of the Groucho tendency.

من یک مارکسیست با گرایش گروچو هستم.

(Laughter)

(خنده)

Groucho Marx said, "Why should I care about future generations?

گروچو مارکس گفت، " چرا باید درباره نسلهای آینده اهمیت دهم؟

What have they ever done for me?"

آنها مگر برایم چکار کرده اند؟"

(Laughter)

(خنده)

Unfortunately, I heard the billionaire Steve Forbes,

شوربختانه، شنیدم که استیو فوربس میلیاردر،

on Fox News, saying exactly the same thing, but seriously.

در فاکس نیوز دقیقا همین را گفت، اما بطور جدی.

He was told about the rise of the ocean,

به او درباره بالا آمدن اقیانوس گفتند،

and he said, "I find it absurd to change my behavior today

و او گفت، " برایم بی معناست که امروز بخواهم رفتارم را برای

for something that will happen in a hundred years."

چیزی که در آینده طی صدها سال رخ خواهد داد تغییر دهم."

So if you don't care for future generations,

پس اگر اهمیتی به نسلهای آینده نمی دهید،

just go for it.

پس از هیچ کاری دریغ نکنید.

So one of the main challenges of our times

خب یکی ازچالشهای اصلی همه دورانهای ما

is to reconcile three time scales:

آشتی دادن سه مقیاس زمانی بوده است:

the short term of the economy,

دوره کوتاه اقتصاد،

the ups and downs of the stock market, the end-of-the-year accounts;

بالا و پایینهای بازار بورس، حسابهای آخر سال؛

the midterm of the quality of life --

میان دوره کیفیت زندگی--

what is the quality every moment of our life, over 10 years and 20 years? --

کیفیت هر لحظه از زندگیمان طی ۱۰ سال و ۲۰ سال چیست؟--

and the long term of the environment.

و دوره طولانی محیط زیست.

When the environmentalists speak with economists,

زمانی که طرفداران محیط زیست با اقتصاددانها صحبت می کنند،

it's like a schizophrenic dialogue, completely incoherent.

به مکالمه ای اسکیزوفرنیک میماند، کاملا غیرمنسجم.

They don't speak the same language.

به یک زبان حرف نمی زنند.

Now, for the last 10 years, I went around the world

الان ده سالی است که به دور دنیا سفر می کنم

meeting economists, scientists, neuroscientists, environmentalists,

با اقتصاددانها، دانشمندان، عصب شناسها، طرفداران محیط زیست،

philosophers, thinkers in the Himalayas, all over the place.

فیلسوفها و متفکران در هیمالیا و جاهای دیگر ملاقات داشته ام.

It seems to me, there's only one concept

به نظرم می رسد که تنها یک مفهوم وجود دارد که

that can reconcile those three time scales.

قابلیت آشتی دادن آن سه مقیاس زمانی را دارد.

It is simply having more consideration for others.

تنها با داشتن ملاحظه بیشتری نسبت به دیگران.

If you have more consideration for others, you will have a caring economics,

اگر ملاحظه بیشتری در رابطه با دیگران داشته باشید، اقتصادی دلواپس خواهید داشت.

where finance is at the service of society

جاییکه سرمایه در خدمت جامعه است

and not society at the service of finance.

و نه جامعه در خدمت سرمایه.

You will not play at the casino

شما در قمارخانه با منابعی که مردم از روی

with the resources that people have entrusted you with.

اعتماد به شما سپرده اند بازی نخواهید کرد.

If you have more consideration for others,

اگر نسبت به بقیه ملاحظه بیشتری داشته باشید،

you will make sure that you remedy inequality,

مطمئن باشید که نابرابرای را تجویزمی کنید

that you bring some kind of well-being within society,

که نوعی بهزیستی را در جامعه ، در آموزش،

in education, at the workplace.

در محل کار به ارمغان میاورد.

Otherwise, a nation that is the most powerful and the richest

وگرنه، ملتی که قویترین و داراترین است

but everyone is miserable, what's the point?

اما همه بدبخت هستند، فایده اش چیست؟

And if you have more consideration for others,

اما اگر ملاحظه بیشتری برای بقیه داشته باشید،

you are not going to ransack that planet that we have

قرار نیست به چپاول آن سیاره ای که داریم کنید

and at the current rate, we don't have three planets to continue that way.

و با این روند فعلی به سه سیاره برای ادامه آمن روش نیازمندیم.

So the question is,

پس این سوال پیش میاید،

okay, altruism is the answer, it's not just a novel ideal,

بسیار خوب، نوع گرایی پاسخ است، اما صرفا یک ایده ال نو نیست،

but can it be a real, pragmatic solution?

اما آیا ظرفیت تبدیل شدن به یک روش عملی و حقیقی را دارد؟

And first of all, does it exist,

و اول از همه، آیا نوع گرایی حقیقی وجود دارد

true altruism, or are we so selfish?

یا که فقط خیلی خودخواهیم؟

So some philosophers thought we were irredeemably selfish.

پس برخی فلاسفه فکر می کردند ما بی نهایت خودخواه هستیم.

But are we really all just like rascals?

اما آیا ما واقعا همگی مثل پست فطرتها هستیم؟

That's good news, isn't it?

خبر خوبی است، نه؟

Many philosophers, like Hobbes, have said so.

فلاسفه زیادی مثل هابز این حرف را می زنند.

But not everyone looks like a rascal.

اما همه که شبیه پست فطرتها نیستند.

Or is man a wolf for man?

آیا بشر به گرگی درلباس انسان میماند؟

But this guy doesn't seem too bad.

اما این بیچاره خیلی هم بد به نظر نمی رسد.

He's one of my friends in Tibet.

او یکی از دوستانم در تبت است.

He's very kind.

خیلی مهربان است.

So now, we love cooperation.

پس حالا، ما عاشق همیاری هستیم.

There's no better joy than working together, is there?

لذتی بالاتر از کار کردن با یکدیگر نیست، اینطور نیست؟

And then not only humans.

و نه فقط با انسانها.

Then, of course, there's the struggle for life,

چون تقلای زندگی، بقای اصلح،

the survival of the fittest, social Darwinism.

داروین گرایی اجتماعی وجود دارد.

But in evolution, cooperation -- though competition exists, of course --

اما در تکامل، همیاری-- صد البته رقابت هم هست--

cooperation has to be much more creative to go to increased levels of complexity.

همیاری باید بیشتر جنبه خلاقانه داشته باشد تا به سطوح بالاتری از پیچیدگی دست یابد.

We are super-cooperators and we should even go further.

ما ابر همیار هستیم و باید حتی فراتر هم رویم.

So now, on top of that, the quality of human relationships.

پس الان، بالاتر ازهمه کیفیت روابط بشری است.

The OECD did a survey among 10 factors, including income, everything.

سازمان توسعه و همکاریهای اقتصادی بررسی را در میان ۱۰ عامل از جمله درآمد انجام داد.

The first one that people said, that's the main thing for my happiness,

نخستین چیزی که آدمها گفتند؛ که دلیل اصلی خوشبختیشان

is quality of social relationships.

کیفیت روابط اجتماعی است.

Not only in humans.

نه فقط هم در بین انسانها.

And look at those great-grandmothers.

و نگاهی به مادر مادر بزرگهایتان بیاندازید.

So now, this idea that if we go deep within,

اگر بیشتر بخواهیم در این ایده عمیق شویم،

we are irredeemably selfish,

خواهیم دید این که ما بطور اصلاح ناپذیری خودخواهه هستیم،

this is armchair science.

ناشی از علم مصطلح به در مبلِ راحتی است.

There is not a single sociological study,

حتی یک تحقیق جامعه شناسانه،

psychological study, that's ever shown that.

تحقیق روانشناسانه ای نیست که آن را نشان داده باشد.

Rather, the opposite.

مگر عکس آن را.

My friend, Daniel Batson, spent a whole life

دوست من، دانیل باتسون عمری را صرف

putting people in the lab in very complex situations.

قرار دادن آدمها در آزمایشگاه تحت شرایطی پیچیده کرد.

And of course we are sometimes selfish, and some people more than others.

و البته گاهی خودخواه هستیم، و بعضی بیشتر از بقیه هستند.

But he found that systematically, no matter what,

اما او پی برد که بطور سیستماتیک، فارغ از همه چیز،

there's a significant number of people

شمار قابل توجهی از آدمها هستند

who do behave altruistically, no matter what.

رفتار نوع گرایانه دارند، فارغ از همه چیز.

If you see someone deeply wounded, great suffering,

اگر کسی را با زخمی عمیق، در رنج بسیار ببینید،

you might just help out of empathic distress --

شایذ فقط از سر فشار ناشی از همدلی کمک کنید--

you can't stand it, so it's better to help than to keep on looking at that person.

نمی توانید تحمل کنید، پس بهتر است بجای نگاه کردن به او کمکش کنید.

So we tested all that, and in the end, he said, clearly people can be altruistic.

خب ما همه انها را تست کردیم، و سرآخر، او گفت که آدمها به وضوح می توانند نوع گرا باشند.

So that's good news.

خبر خوبی است.

And even further, we should look at the banality of goodness.

و حتی فراتر ما باید به پیش پا افتادگی خوبی بنگریم.

Now look at here.

الان این را ببینید.

When we come out, we aren't going to say, "That's so nice.

وقتی بیرون میاییم، رار نیست که بگوییم، " خیلی خوبه.

There was no fistfight while this mob was thinking about altruism."

خبری از مشتزنی نبود وقتی این جماعت درباره نوع گرایی حرف می زدند."

No, that's expected, isn't it?

نه، این توقع وجود دارد، اینطور نیست؟

If there was a fistfight, we would speak of that for months.

اگر مشتزنی بود، ماهها درباره آن حرف می زدیم.

So the banality of goodness is something that doesn't attract your attention,

پس پیش پا افتادگی خوبی چیزی نیست که توجه شما را جذب می کند،

but it exists.

اما وجود دارد.

Now, look at this.

حالا این را ببینید.

So some psychologists said,

خب برخی روانشناسها گفتند،

when I tell them I run 140 humanitarian projects in the Himalayas

وقتی با آنها درباره ۱۴۰ پروژه بشر دوستانه ای که در هیمالیا اجرا می کنم صحبت می کنم

that give me so much joy,

و باعث شعف بسیار زیادی در من می شود،

they said, "Oh, I see, you work for the warm glow.

آنها گفتند، " خوب فهمیدم، تو برای حس خوبش کار می کنی.

That is not altruistic. You just feel good."

این نوع گرایانه نیست. شما فقط احساس خوب بودن می کنی."

You think this guy, when he jumped in front of the train,

به این یارو فکر کنید که وقتی جلوی قطار می پرد،

he thought, "I'm going to feel so good when this is over?"

فکر می کند، " وقتی تمام شود، احساس خیلی خوبی خواهم داشت."

(Laughter)

(خنده)

But that's not the end of it.

اما آخر ماجرا این نبود.

They say, well, but when you interviewed him, he said,

آنها گفتند خب البته وقتی با او مصاحبه کردی، جواب داد:

"I had no choice. I had to jump, of course."

"چاره ای نداشتم. البته که باید می پریدم."

He has no choice. Automatic behavior. It's neither selfish nor altruistic.

چاره ای نداشت. رفتار اتوماتیک. نه خودخواهانه است نه از روی نوع خواهی.

No choice?

حق انتخاب نداشت؟

Well of course, this guy's not going to think for half an hour,

خب البته که این یارو نیم ساعتی فکر نخواهد کرد،

"Should I give my hand? Not give my hand?"

" باید دستم را بدم؟ ندم؟"

He does it. There is a choice, but it's obvious, it's immediate.

این کار را می کند. پس حق انتخاب هست، البته بطور قطع از نوع آنی.

And then, also, there he had a choice.

پس در اینجا هم او حق انتخاب داشت.

(Laughter)

(خنده)

There are people who had choice, like Pastor André Trocmé and his wife,

افرادی هستند که حق انتخاب داشتند، مثل اسقف آندره تروسمی و همسرش،

and the whole village of Le Chambon-sur-Lignon in France.

و کل دهکده لوشامبن سور در فرانسه.

For the whole Second World War, they saved 3,500 Jews,

در طول جنگ جهانی دوم، ۳٫۵۰۰ یهودی را نجات دادند،

gave them shelter, brought them to Switzerland,

به آنها پناه داده و به سویس آوردند،

against all odds, at the risk of their lives and those of their family.

علی رغم همه خطرات و دردسرهایی که زندگی خود و خانواده شان را به خطر میانداخت.

So altruism does exist.

پس نوع گرایی وجود دارد.

So what is altruism?

خب نوع گرایی چیست؟

It is the wish: May others be happy and find the cause of happiness.

آیا این آرزوی "شادی دیگران و یافتن دلیلی برای خوشبختیشان" است.

Now, empathy is the affective resonance or cognitive resonance that tells you,

الان، همدلی طنین موثر یا طنین شناختی است که به شما می گوید،

this person is joyful, this person suffers.

این آدم پر از شادی است. این آدم رنج می کشد.

But empathy alone is not sufficient.

اما همدلی تنها کافی نیست.

If you keep on being confronted with suffering,

اگر به مواجه شدن با رنج كشيدن ادامه مى دهيد،

you might have empathic distress, burnout,

شاید دچار اضطراب تلقینی و فرسودگی روانی هستید،

so you need the greater sphere of loving-kindness.

پس به مرتبه والاتری از مرحمت نیاز دارید.

With Tania Singer at the Max Planck Institute of Leipzig,

بهمراه تانیا سینگراز موسسه ماکس پلانک لایپزیک نشان دادیم

we showed that the brain networks for empathy and loving-kindness are different.

که شبکه های مغزی برای همدلی و مرحمت متفاوتند.

Now, that's all well done,

خوب این بسیار ماهرانه است،

so we got that from evolution, from maternal care, parental love,

ما آن را از تکامل تدریجی، از مراقبت مادرانه و عشق پدرانه گرفته ایم،

but we need to extend that.

اما به گسترش دادنش نیاز داریم.

It can be extended even to other species.

حتی می شود آن را به سایر گونه ها تعمیم داد.

Now, if we want a more altruistic society, we need two things:

حال، اگر خواستار جامعه ای با میزان بیشتری از نوع گرایی هستیم، به دو چیز نیاز داریم:

individual change and societal change.

تغییر فردی و تغییر اجتماعی.

So is individual change possible?

پس آیا تغییر فردی میسر است؟

Two thousand years of contemplative study said yes, it is.

دو هزار سال مطالعات ژرف اندیشانه به مثبت بودن آن اذعان دارد.

Now, 15 years of collaboration with neuroscience and epigenetics

حال، ۱۵ سال همکاری با عصب شناسی و وراژنتیک

said yes, our brains change when you train in altruism.

هم. با این نکته همسویی دارد، مغزمان با تعلیم دیدن درباره نوع گرایی تغییر می کند

So I spent 120 hours in an MRI machine.

پس ۱۲۰ ساعت را در یک دستگاه ام آر آی گذراندم.

This is the first time I went after two and a half hours.

این اولین بار بود که بعد از دو ساعت و نیم رفتم.

And then the result has been published in many scientific papers.

و نتیجه در بسیار مقالات علمی منتشر شده است.

It shows without ambiguity that there is structural change

بی هیچ ابهامی نشان می دهد که تغییر ساختاری

and functional change in the brain when you train the altruistic love.

و تغییر عملکردی در مغز هست، زمانی که برای عشق نوع گرایانه تعلیم می بیند.

Just to give you an idea:

فقط برای این که ایده ای به شما بدهم:

this is the meditator at rest on the left,

این تفکر کننده در حال استراحت سمت چپی است،

meditator in compassion meditation, you see all the activity,

تفکرکننده در حال اندیشه همدلانه، شاهد همه این فعالیت هستید،

and then the control group at rest, nothing happened,

و بعد گروه کنترل در حال استراحت، هیچ خبری نیست،

in meditation, nothing happened.

در انیشه هیچ خبری نیست.

They have not been trained.

آنها آموزشی ندیده اند.

So do you need 50,000 hours of meditation? No, you don't.

پس آیا به۵۰٫۰۰۰ ساعت مدیتیشن نیاز دارید؟ نه لازم نیست.

Four weeks, 20 minutes a day, of caring, mindfulness meditation

چهار هفته، روزانه ۲۰ دقیقه اندیشه و تعمق مدیتیشن متفکرانه و با ملاحظه

already brings a structural change in the brain compared to a control group.

باعث تغییرات ساختاری در مغز می شود در مقایسه با گروه کنترل.

That's only 20 minutes a day for four weeks.

تنها ۲۰ دقیقه در روز بمدت چهار هفته.

Even with preschoolers -- Richard Davidson did that in Madison.

حتی برای پیش دبستانی ها هم صدق می کند-- ریچارد دیویدسن در مدیسون این کا را انجام داد.

An eight-week program: gratitude, loving- kindness, cooperation, mindful breathing.

یک برنامه هشت هفته ای: سپاسگذاری، همیاری، مرحمت و نفس کشیدن متفکرانه.

You would say, "Oh, they're just preschoolers."

شاید بگویید که خوب آنها فقط پیش دبستانی هستند.

Look after eight weeks,

بعد از هشت هفته،

the pro-social behavior, that's the blue line.

این نمودار خطی آبی نشانگر طرفدار رفتار اجتماعی است.

And then comes the ultimate scientific test, the stickers test.

و بعد نوبت به تست نهایی علمی می رسد، آزمایش برچسبها.

Before, you determine for each child who is their best friend in the class,

قبل از این که برای هر کودک تعیین کنید که چه کسی بهترین دوست او است،

their least favorite child, an unknown child, and the sick child,

و چه کسانی دارای کمترین میزان محبوبیت، یا ناشناس و بیمار هستند

and they have to give stickers away.

و آنها باید برچسبها را ببخشند.

So before the intervention, they give most of it to their best friend.

پس قبل از مداخله، آنها بیشترش را به بهترین دوستشان می دهند.

Four, five years old, 20 minutes three times a week.

چهار، پنج ساله‌ها، ۲۰ دقیقه سه بار در هفته.

After the intervention, no more discrimination:

بعد از مداخله، دیگر از تبعیض خبری نبود.

the same amount of stickers to their best friend and the least favorite child.

تعداد برچسب مساوی برای بهترین دوست و نامحبوب ترین کودک کلاس.

That's something we should do in all the schools in the world.

این کاری است که باید در همه مدرسه های دنیا انجام دهیم.

Now where do we go from there?

پس از حالا به کجا خواهیم رفت؟

(Applause)

(تشویق)

When the Dalai Lama heard that, he told Richard Davidson,

وقتی دالای لاما آن را شنید، به ریچارد دیویدسن گفت،

"You go to 10 schools, 100 schools, the U.N., the whole world."

" تو به ۱۰ مدرسه، ۱۰۰ مدرسه، سازمان ملل و تمام دنیا می روی."

So now where do we go from there?

پس از حالا به کجا خواهیم رفت؟

Individual change is possible.

تغییر فرد ممکن است.

Now do we have to wait for an altruistic gene to be in the human race?

پس آیا ما باید الان منتظر بودن ژن نوع گرایی در نژاد بشر باشیم؟

That will take 50,000 years, too much for the environment.

برای محیط زیست این کار ۵۰٫۰۰۰ سال زمان می برد.

Fortunately, there is the evolution of culture.

خوشبختانه، تکامل فرهنگی داریم.

Cultures, as specialists have shown, change faster than genes.

فرهنگها، همانطور که متخصصان نشان داده اند، سریعتر از ژنها تغییر می کنند.

That's the good news.

خبر خوبی است.

Look, attitude towards war has dramatically changed over the years.

می دانید که گرایشات به سمت جنگ بطور قابل توجهی طی سالها تغییر یافته است.

So now individual change and cultural change mutually fashion each other,

پس اکنون تغییر فرد و تغییر فرهنگ بطور متقابل بر یکدیگر تاثی می گذارند.

and yes, we can achieve a more altruistic society.

و بله، ما می توانیم به جامعه ای نوعگراتر دست یابیم.

So where do we go from there?

پس از اینجا به بعد چطور ادامه دهیم؟

Myself, I will go back to the East.

من خودم به شرق باز خواهم گشت.

Now we treat 100,000 patients a year in our projects.

اکنون ما بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ بیمار را در پروژه هایمان در سال مداوا می کنیم.

We have 25,000 kids in school, four percent overhead.

۲۵٫۰۰۰ کودک در مدرسه داریم، با هزینه عملیاتی چهار درصد.

Some people say, "Well, your stuff works in practice,

برخی آدمها می گویند: " خوب، این چیزها در عمل جواب میدهد،

but does it work in theory?"

اما در تئوری چطور؟"

There's always positive deviance.

همواره شواهد مثبتی وجود دارد.

So I will also go back to my hermitage

پس همچنان به کنج عزلتم باز خواه گشت

to find the inner resources to better serve others.

تا برای خدمت بهتر به دیگران منابع درونی را بیابم.

But on the more global level, what can we do?

اما در سطح جهانی تر، چه باید کنیم؟

We need three things.

به سه چیز نیاز داریم.

Enhancing cooperation:

گسترش همیاری:

Cooperative learning in the school instead of competitive learning,

یادگیری همیارانه در مدرسه جای یادگیری رقابتی،

Unconditional cooperation within corporations --

همیاری بی قید و شرط توی موسسات--

there can be some competition between corporations, but not within.

نوعی رقابت بین موسسات می تواند باشد نه توی آنها.

We need sustainable harmony. I love this term.

به هارمونی تاب آوردنی نیاز داریم. از این عبارت خوشم میاید.

Not sustainable growth anymore.

رشد تاب آوردنی دیگر کافی است.

Sustainable harmony means now we will reduce inequality.

هارمونی تاب آوردنی به این معنا است که اکنون نابرابری را کاهش خواهیم داد.

In the future, we do more with less,

در آینده، با حداقل حداکثر را انجام می دهیم.

and we continue to grow qualitatively, not quantitatively.

و به رشد کیفی نه کمی ادامه می دهیم.

We need caring economics.

ما احتیاج به اقتصاد دلواپسانه داریم.

The Homo economicus cannot deal with poverty in the midst of plenty,

بشر اقتصادی قادر به برخورد با فقر در فراوانی نیست،

cannot deal with the problem of the common goods

قادر به مقابله با مشکل رفاه عمومی،

of the atmosphere, of the oceans.

اتمسفر، اقینوسها نیست.

We need a caring economics.

ما احتیاج به اقتصاد دلواپسانه داریم.

If you say economics should be compassionate,

اگر بگویید اقتصاد باید دلسوانه باشد،

they say, "That's not our job."

خواهند گفت،"که این شغل ما نیست."

But if you say they don't care, that looks bad.

اما اگر بگویید آنها اهمیتی نمی دهند، بد بنظر می رسد.

We need local commitment, global responsibility.

به تعهد بومی، مسئولیت جهانی نیازمندیم.

We need to extend altruism to the other 1.6 million species.

به گسترش نوع گرایی در ۱/۶ میلیون گونه دیگر نیاز داریم.

Sentient beings are co-citizens in this world.

موجودات آگاه در این جهان همزیستی می کنند.

and we need to dare altruism.

و نیاز به جرات بخشیدن به نوع گرایی داریم.

So, long live the altruistic revolution.

پس، زنده باد انقلاب نوع گرایی.

Viva la revolución de altruismo.

زنده باد نوع دوستی انقلابی Viva la revolución de altruismo.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)