Boniface Mwangi: The day I stood up alone

بانیفیس موانگی: روزی که به تنهایی ایستادم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Hosseini

People back home call me a heckler,

مردم شهرم به من می گویند شرّ،

a troublemaker, an irritant,

دردسر ساز، آزاردهنده،

a rebel, an activist,

شورشی و فعال اجتماعی،

the voice of the people.

و صدای مردم.

But that wasn't always me.

اما من همیشه اینطور نیودم.

Growing up, I had a nickname.

وقتی بزرگ شدم، اسم مستعار داشتم.

They used to call me Softy,

آنها به من می گفتند ضعیف و سست.

meaning the soft, harmless boy.

یعنی یک پسربچه بی دردسر .

Like every other human being, I avoided trouble.

مانند هر انسان دیگری، از دردسر اجتناب می کردم.

In my childhood, they taught me silence.

در بچگی، به من یاد دادند که ساکت باشم.

Don't argue, do as you're told.

بحث نکن، هرچی گفتن همان را انجام بده.

In Sunday school, they taught me don't confront, don't argue,

در مدرسه یکشنبه ها (مربوط به کلیساها)، به من یاد دادند که مخالفت و بحث نکن،

even if you're right, turn the other cheek.

حتی اگر حق با تو باشه، طرف دیگر صورتت را جلو بیار.

This was reinforced by the political climate of the time.

این به علت فضای سیاسی آن زمان بود.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Kenya is a country where you are guilty

کنیا کشوریست که تو گناه کاری

until proven rich.

مگر آنکه تابت کنی که ثروتمندی.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Kenya's poor are five times more likely

در کنیا در صورتی که فقیر باشی پنج برابر احتمال دارد

to be shot dead by the police who are meant to protect them

که توسط پلیس کشته شوی پلیسی که قرار است از تو در مقابل

than by criminals.

مجرمان حفاظت کند.

This was reinforced by the political climate of the day.

این توسط فضای سیاسی روز حمایت و تقویت می شد.

We had a president, Moi, who was a dictator.

ما رئیس جمهوری داشتیم، به نام موی که دیکتاتور بود.

He ruled the country with an iron fist,

او کشور را با مشت آهنین اداره می کرد،

and anyone who dared question his authority

هرکسی که جرات می کرد اختیارات او را زیر سوال ببرد

was arrested, tortured, jailed or even killed.

دستگیر می شد، شکنجه می شد، به زندان می رفت و یا حتی کشته می شد.

That meant that people were taught to be smart cowards, stay out of trouble.

و این یعنی که مردم یاد می آموختند به جای مزاحمت سازی، ترسوهای هوشمند باشند.

Being a coward was not an insult.

ترسو بودن یک توهین به کسی نبود.

Being a coward was a compliment.

ترسو بودن یک تعریف از کسی بود.

We used to be told that a coward goes home to his mother.

ما عادت داشتیم که به ما بگویند برو خونه پیش مادرت.

What that meant: that if you stayed out of trouble you're going to stay alive.

این به چه معناست: اگر درگیر مسائل نشوی زنده می مانی.

I used to question this advice,

عادت داشتم این نصیحت را زیر سوال ببرم،

and eight years ago we had an election in Kenya,

و هشت سال پیش ما در کنیا انتخابات داشتیم،

and the results were violently disputed.

و نتایج آن منجر به خشونت مورد مناقشه شد.

What followed that election was terrible violence, rape,

به دنبال انتخابات خشونت وحشتناک، تجاوز،

and the killing of over 1,000 people.

و کشتار بیش از هزار نفر اتفاق افتاد.

My work was to document the violence.

شغل من مستند سازی خشونت ها بود.

As a photographer, I took thousands of images,

به عنوان یک عکاس، من هزاران عکس گرفتم،

and after two months,

و پس از دو ماه،

the two politicians came together, had a cup of tea,

دو طرف سیاسی گرد هم آمدند، یک فنجان چای خوردند،

signed a peace agreement, and the country moved on.

یک توافقنامه صلح بستند و کشور از این موضوع گذشت.

I was a very disturbed man because I saw the violence firsthand.

من بسیار ناراحت شده بودم، چونکه من خشونت را از نزدیک دیده بودم.

I saw the killings. I saw the displacement.

کشتار را دیدم. جابه جایی اجباری مردم را دیدم.

I met women who had been raped, and it disturbed me,

زنانی را دیدم که به آنها تجاوز شده بود، و اینها مرا آزار می داد،

but the country never spoke about it.

اما کشور هرگز درباره اینها صحبت نکرد.

We pretended. We all became smart cowards.

ما تظاهر کردیم. ما همه ترسوهای هوشمند شدیم.

We decided to stay out of trouble and not talk about it.

و تصمیم گرفتیم خودمان را از معرکه دور کنیم و درباره این صحبت نکنیم.

Ten months later, I quit my job. I said I could not stand it anymore.

ده ماه بعد، من کارم را ترک کردم. گفتم که بیشتر از این نمی توانم بمانم.

After quitting my job, I decided to organize my friends

پس از ترک شغلم، تصمیم گرفتم دوستانم را سازماندهی کنم

to speak about the violence in the country,

تا درباره این خشونت ها در کشور صحبت کنم،

to speak about the state of the nation,

صحبت درباره موقعیت کشور،

and June 1, 2009 was the day that we were meant to go to the stadium

روز اول ژوئن سال ۲۰۰۹ قرار بود که برای جلب توجه

and try and get the president's attention.

رئیس جمهور با استودیوم برویم.

It's a national holiday,

این روز تعطیل ملی بود.

it's broadcast across the country,

این خبر در سراسر کشور گزارش شد،

and I showed up at the stadium.

و من به استودیوم رفتم.

My friends did not show up.

دوستانم را استادیوم نیامدند.

I found myself alone,

من فهمیدم که تنهام،

and I didn't know what to do.

نمی دانستم چه باید بکنم.

I was scared,

ترسیده بودم،

but I knew very well that that particular day,

اما خوب می دانستم که آن روز بخصوص،

I had to make a decision.

باید تصمیمی بگیرم.

Was I able to live as a coward, like everyone else,

یا مثل یک ترسو زندگی کنم، مثل بقیه،

or was I going to make a stand?

یا اینکه بایستم و مقابله کنم؟

And when the president stood up to speak,

سپس وقتی رئیس جمهور ایستاد تا صحبت کند،

I found myself on my feet shouting at the president,

خودم را دیدم که ایستادم و بر رئیس جمهور فریاد می زنم،

telling him to remember the post-election violence victims,

با او می گفتم که قربانیان خشونت های پس از انتخابات را به خاطر بیاور،

to stop the corruption.

و فساد را متوقف کن.

And suddenly, out of nowhere,

و ناگهان، ازیه جایی

the police pounced on me like hungry lions.

پلیس پرید من را مانند یک شیرگرسنه گرفت.

They held my mouth

دهان مرا گرفتند

and dragged me out of the stadium,

و مرا از استادیوم بیرون کشیدند،

where they thoroughly beat me up and locked me up in jail.

حسابی مرا زدند و به زندان انداختند.

I spent that night in a cold cement floor in the jail,

آن شب را درکف سرد سیمانی زندان گذراندم.

and that got me thinking.

و باعث شد که فکر کنم.

What was making me feel this way?

چه باعث شد من چنین احساسی داشته باشم.

My friends and family thought I was crazy because of what I did,

خانواده و دوستانم فکر کردند که چون اینکار را کردم، پس دیوانه ام،

and the images that I took were disturbing my life.

و تصاویری که می گرفتم زندگیم را برهم زده است.

The images that I took were just a number to many Kenyans.

عکس هایی که گرفتم تنها اندکی از موارد موجود در کنیا بودند.

Most Kenyans did not see the violence.

بیشتر مردم کنیا خشونت را ندیدند.

It was a story to them.

برای آنها، اینها داستان بود.

And so I decided to actually start a street exhibition

و بنابراین تصمیم گرفتم نمایشگاه های خیابانی برگزار کنم

to show the images of the violence across the country

و تصاویر خشونت ها در سراسر کشور را نشان دهم

and get people talking about it.

که باعث شود که مردم دراین باره فکر کنند.

We traveled the country and showed the images,

ما در کشور سفر کردیم و تصویرها را نشان دادیم،

and this was a journey that has started me to the activist path,

و این سفر عاملی شد تا من در مسیر فعالیت اجتماعی قرار گیرم،

where I decided to become silent no more,

و تصمیم گرفتم دیگر در مورد

to talk about those things.

وقایع مشابه سکوت نکنم.

We traveled, and our general site from our street exhibit

ما مسافرت کردیم، و نمایش ما از سطح خیابان

became for political graffiti about the situation in the country,

تبدیل به نقاشی های دیواری سیاسی درباره وضعیت کشور شد،

talking about corruption, bad leadership.

صحبت درباره فساد دولتی، رهبری بد.

We have even done symbolic burials.

ما یک مراسم تدفین سمبلیک انجام دادیم.

We have delivered live pigs to Kenya's parliament

یک خوک زنده را به عنوان سنبل حرص و طمع

as a symbol of our politicians' greed.

به مجلس کشور فرستادیم.

It has been done in Uganda and other countries,

این کار در اوگاندا و چند کشور نیز انجام شد،

and what is most powerful is that the images have been picked by the media

و مهم ترین اتفاقی که افتاد انتخاب تصاویر توسط رسانه ها بود

and amplified across the country, across the continent.

و در سراسر کشور پخش و گسترده شد.

Where I used to stand up alone seven years ago,

جایی که من چند سال پیش آنجا تنها ایستاده بودم،

now I belong to a community of many people who stand up with me.

حال، متعلق به جامعه ای شده بودم که با من به پا خواسته بودند.

I am no longer alone when I stand up to speak about these things.

هرگاه من می ایستم و صحبت می کنم دیگر هرگز تنها نیستم.

I belong to a group of young people who are passionate about the country,

من به گروهی از افراد جوان متعلقم که درباره کشور مشتاق هستند

who want to bring about change,

کسانی که میخواهند کشور را تغییر دهند،

and they're no longer afraid, and they're no longer smart cowards.

آنها دیگر نمی ترسند، و دیگر ترسوهای هوشمند نیستند.

So that was my story.

خوب این داستان من بود.

That day in the stadium,

آن روز در استادیوم،

I stood up as a smart coward.

من به عنوان یک ترسوی هوشمند ایستادگی کردم.

By that one action, I said goodbye to the 24 years living as a coward.

با یک حادثه، به ۲۴ سال زندگی با ترس پایان دادم.

There are two most powerful days in your life:

دو روز قدرتمند در زندگی شما هست:

the day you're born, and the day you discover why.

روزی که به دنیا می آیید، و روزی که پی می‌برید که چرا به دنیا آمدید.

That day standing up in that stadium shouting at the President,

آن روز که در استادیوم در مقابل رئیس جمهور ایستادم و فریاد زدم،

I discovered why I was truly born,

پی بردم که چراواقعا به دنیا آمدم،

that I would no longer be silent in the face of injustice.

و من هرگز دیگر در برابر بی عدالتی سکوت نخواهم کرد.

Do you know why you were born?

آیا می ‌دانی چرا به دنیا آمدی؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Tom Rielly: It's an amazing story.

تام ریللی: داستان بسیار جالبی بود.

I just want to ask you a couple quick questions.

می خواهم چند سوال از تو بپرسم.

So PAWA254:

خُب تو PAWA254 را ایجاد کردی:

you've created a studio, a place where young people can go

تو مکانی را ساختی که جوانان بتوانند به آنجا بروند

and harness the power of digital media

و با استفاده از قدرت رسانه های دیجیتال

to do some of this action.

برخی از این فعالیتها را انجام دهند.

What's happening now with PAWA?

اکنون در PAWA چه اتفاقی می افتد؟

Boniface Mwangi: So we have this community of filmmakers,

بانیفیس موانگو: خُب ما انجمن فیلم سازان را داریم،

graffiti artists, musicians, and when there's an issue in the country,

هنرمندان نقاشی بر دیوار، نوازند گان، و هنگامی که مشکلی در کشور هست،

we come together, we brainstorm, and take up on that issue.

ما گردهم آمده، و فکر می کنیم، و بر روی موضوع کار می کنیم.

So our most powerful tool is art,

بنابراین قوی ترین ابزار ما هنر هست،

because we live in a very busy world where people are so busy in their life,

زیرا ما در دنیای بسیار شلوغی زندگی می کنیم که مردم غرق زندگی خودشان هستند،

and they don't have time to read.

آنها برای خواندن وقت ندارند.

So we package our activism and we package our message in art.

ما فعالیت ها یمان را بسته بندی کرده و پیام هایمان را در هنر می‌گذاریم.

So from the music, the graffiti, the art, that's what we do.

بنابراین از موسیقی، تا نقاشی دیواری، این هنرها چیزهای ست که ما انجام می دهیم.

Can I say one more thing?

آیا می توانم یک مورد دیگر را بگویم؟

TR: Yeah, of course. (Applause)

تام ریللی: بله، البته. (تشویق حضار)

BM: In spite of being arrested, beaten up, threatened,

بانیفیس موانگو: به رغم بازداشت، ضرب و شتم، تهدیدی که شدم

the moment I discovered my voice,

لحظه ای به صدایم پی بردم،

that I could actually stand up for what I really believed in,

که درواقع می توانم برای آنچه که واقعا باور دارم بایستم،

I'm no longer afraid.

دیگر هرگز نمی ترسم.

I used to be called softy, but I'm no longer softy,

به من می گفتند ضعیف، اما من دیگر ضعیف نیستم،

because I discovered who I really am, as in, that's what I want to do,

زیرا پی بردم واقعا که هستم، و این چیزی است که می خواهم انجام دهم،

and there's such beauty in doing that.

و زیبایی در انجام این عمل هست.

There's nothing as powerful as that, knowing that I'm meant to do this,

چیزی قوی تر از این نیست، که بدانم که من می خواهم این را انجام دهم،

because you don't get scared, you just continue living your life.

زیرا دیگر نمی هراسی، بلکه به زندگی کردن ادامه می دهی

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)