Chinaka Hodge: What will you tell your daughters about 2016? | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Kamaladin Zarei Reviewer: Masoud Motamedifar

Tell your daughters of this year,

به دخترانتان درباره امسال بگویید،

how we woke needing coffee

چطور نیاز به قهوه را بیدار کردیم

but discovered instead cadavers strewn about our morning papers,

اما به جای اجساد پخش شده در اطراف روزنامه‌های صبحگاهی‌مان کشف کردیم،

waterlogged facsimiles of our sisters, spouses, small children.

نسخه های آبکی از خواهران، همسران، بچه‌های کوچک‌مان

Say to your baby of this year when she asks, as she certainly should,

به کودک‌تان راجع به امسال بگویید هنگامی که او پرسید، همانطور که یقینا باید بپرسد،

tell her it was too late coming.

به او بگویید آینده خیلی بعیدی بود.

Admit even in the year we leased freedom, we didn't own it outright.

حتی در سالی که راضی شدیم تا آزادی را اجاره کنیم، کاملاً آنرا تصاحب نکردیم.

There were still laws for every way we used our privates

هنوز برای هر راهی که از خلوت‌مان استفاده کردیم قواعدی بودند

while they pawed at the soft folds of us,

در حالی که چین و چروکهای نرم‌مان را دستمالی می‌کردند،

grabbed with no concern for consent,

بی اعتنا به رضایت توقیف کردند،

no laws made for the men that enforced them.

برای مردان قوانینی برای تحمیل کردن وجود نداشت.

We were trained to dodge,

ما برای تغییر موضع آموزش دیده بودیم،

to wait, to cower and cover,

برای صبر کردن، برای ترسیدن و پنهان شدن،

to wait more, still, wait.

برای بیشتر صبر کردن، ساکن ماندن، منتظر شدن.

We were told to be silent.

به ما گفته شد که سکوت کنیم.

But speak to your girls of this wartime,

اما با دخترانتان درباره این دوران جنگ صحبت کنید،

a year preceded by a score of the same,

سالی که با رتبه یکسان رده بندی شد،

so as in two decades before,

درست مثل دو دهه قبلی،

we wiped our eyes,

ما چشمان‌مان را پاک کردیم،

laced caskets with flags,

تابوت‌ها را با پرچم‌ها مزین کردیم،

evacuated the crime scene of the club,

صحنه‌های جرم را از باتون تخلیه کردیم،

caterwauled in the street,

در خیابان فریاد کشیدیم،

laid our bodies on the concrete against the outlines of our fallen,

بدن‌هایمان را روی سیمانی قرار دادیم که طرح کشته شدگانمان روی آن بود،

cried, "Of course we mattered,"

گریه کردیم، «البته که اهمیت داریم»

chanted for our disappeared.

برای فقدان‌مان سرود خواندیم.

The women wept this year.

زنان در این سال اشک ریختند.

They did.

واقعا گریستند.

In the same year, we were ready.

در همان سال، ما آماده بودیم.

The year we lost our inhibition and moved with courageous abandon

سالی که خویشتنداریمان را ازدست دادیم و با‌تسلیم شجاعانه حرکت‌ کردیم

was also the year we stared down barrels,

همچنین سالی بود که لوله‌های تفنگ‌مان را پایین آوردیم،

sang of cranes in skies, ducked and parried,

صدای دسته‌ پرندگان درآسمانها، شیرجه‌زنان و گریزان،

caught gold in hijab, collected death threats,

طلای پوشیده در حجاب، تهدید‌های مرگ گردآوری شده،

knew ourselves as patriots,

خودمان را میهن پرست خواندیم،

گفتیم، «حالا ما ۳۵ساله‌ایم، زمان استقرار و یافتن یک شریک فراری است،»

said, "We're 35 now, time we settled down and found a running mate,"

made road maps for infant joy, shamed nothing but fear,

برای لذت کودکانه راهنما ساختیم، ازهیچ چیز به جز ترس شرم نداشتیم،

called ourselves fat and meant, of course,

خودمان را مفید و معنادار نامیدیم، البته،

impeccable.

بی عیب و نقص.

This year, we were women,

امسال، ما زن بودیم،

not brides or trinkets,

نه عروس یا وسیله تزئینی،

not an off-brand gender,

نه یک جنس تجاری،

not a concession, but women.

نه یک امتیاز انحصاری، به جز زن.

Instruct your babies.

کودکان‌تان را تعلیم دهید.

Remind them that the year has passed to be docile or small.

به آنها یادآوری کنید سال مهار شدنی یا ناچیزبودن گذشت.

Some of us said for the first time that we were women,

بعضی از ما برای اولین بار گفتیم که ما زن بودیم،

took this oath of solidarity seriously.

بطور جدی این سوگند همبستگی را یاد کردیم.

Some of us bore children and some of us did not,

بعضی از ما حوصله بچه ها را سر بردیم و برخی نه،

and none of us questioned whether that made us real

و از هیچکدام‌مان سوال نشد آیا به خودمان هویت دادیم

or appropriate or true.

یا تناسب یا اطمینان.

When she asks you of this year,

وقتی که او از شما درباره امسال پرسید،

your daughter, whether your offspring or heir to your triumph,

دخترتان، اولادتان یا وارث کامیابی شما،

from her comforted side of history teetering towards woman,

از جایگاه راحتش در تاریخ پر فراز و نشیب زنان،

she will wonder and ask voraciously,

او شگفت زده خواهد شد و حریصانه سوال خواهد پرسید،

though she cannot fathom your sacrifice,

تصور کنید نمی‌تواند فداکاری شما را بفهمد،

she will hold your estimation of it holy,

او قضاوت شما از آن‌را مقدس خواهد شمرد،

curiously probing, "Where were you?

از روی کنجکاوی کاوش می‌کند، «شما کجا بودید؟

Did you fight? Were you fearful or fearsome?

آیا مبارزه کردید؟ آیا شما بیمناک بودید یا ترسناک؟

What colored the walls of your regret?

تاسف شما چگونه بوده است؟

What did you do for women in the year it was time?

زمانی که وقتش بود برای زنان در آن سال چه کار کردید؟

This path you made for me, which bones had to break?

این مسیری که برای من درست کردی، کدام استخوان‌ها باید می‌شکست؟

Did you do enough, and are you OK, momma?

آیا به قدر کافی انجام دادی، و آیا تو خوبی، مادر؟

And are you a hero?"

و آیا تو یک قهرمانی؟»

She will ask the difficult questions.

او سوال‌های دشواری خواهد پرسید.

She will not care about the arc of your brow,

او به کمان ابروی‌تان اهمیتی نخواهد داد،

the weight of your clutch.

به میزان تنگنای‌تان.

She will not ask of your mentions.

او از آنچه گفته‌اید نخواهد پرسید.

دخترتان، کسی که هم‌اکنون نیز برایش زحمات زیادی کشیدید، می‌خواهد بداند

Your daughter, for whom you have already carried so much, wants to know

what you brought, what gift, what light did you keep from extinction?

چه آوردید، چه هدیه ای، چه چراغی را از خاموشی محافظت کردید؟

When they came for victims in the night,

وقتی آن‌ها برای قربانیان در شب آمدند،

did you sleep through it or were you roused?

آیا شما خوابیدید یا از خواب بیدار کردید؟

بهای بیدار ماندن چه بود؟

What was the cost of staying woke?

What, in the year we said time's up, what did you do with your privilege?

چه بود، در سالی که ما گفتیم وقت تمام شد، با امتیازتان چه کردید؟

Did you sup on others' squalor?

آیا شما در نکبت دیگران غرق شدید؟

Did you look away or directly into the flame?

آیا به دوردست نگریستید یامستقیم در زبانه آتش؟

Did you know your skill or treat it like a liability?

آیا مهارتتان را شناختید یا با آن مثل یک تعهد رفتار کردید؟

Were you fooled by the epithets of "nasty" or "less than"?

آیا بوسیله القاب «کثیف» یا «پست» خام شدید؟

Did you teach with an open heart or a clenched fist?

آیا شما با یک قلب باز تعلیم دادید یا مشت بسته؟

Where were you?

شما کجا بودید؟

Tell her the truth. Make it your life.

به او حقیقت را بگویید. زندگی‌تان را بسازید.

Confirm it. Say, "Daughter, I stood there

تاییدش کنید. بگویید، «دختر، من آنجا ایستادم

with the moment drawn on my face like a dagger,

در لحظه ای که مثل یک خنجر به صورتم می‌کشیدند،

and flung it back at itself,

و آنرا به سوی خودش پرت کردم،

slicing space for you."

موقعیت را برای تو باز کردم.»

Tell her the truth, how you lived in spite of crooked odds.

واقعیت را به او بگویید، چطور در تبعیضی نابرابر زندگی کردید.

Tell her you were brave,

به او بگویید که شجاع بودید،

and always, always in the company of courage,

و همیشه، همیشه در مهمانی رشادت

mostly the days when you just had yourself.

اغلب روزها وقتی که فقط خودتان را داشتید.

Tell her she was born as you were,

به او بگویید مثل شما متولد شد،

as your mothers before, and the sisters beside them,

مثل مادرانتان و خواهرانشان،

in the age of legends, like always.

در عصر افسانه‌ها ، مثل همیشه

Tell her she was born just in time,

به او بگویید که درست سر وقت متولد شده است،

just in time

درست سر وقت

to lead.

که رهبری کند

(Applause)

(تشویق)