How trees talk to each other | Suzanne Simard

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Farnaz Saghafi

Imagine you're walking through a forest.

تصور کنید در یک جنگل قدم می‌زنید.

I'm guessing you're thinking of a collection of trees,

حدس می‌زنم که با این حرف مجموعه‌ای از درختان را مجسم کردید،

what we foresters call a stand,

یعنی آنچه ما متخصصین جنگل توالی می‌نامیم،

with their rugged stems and their beautiful crowns.

با آن تنه‌های تنومند و شاخ و برگ زیبایشان.

Yes, trees are the foundation of forests,

بله، درست است که درختان شالوده جنگل هستند،

but a forest is much more than what you see,

اما جنگل خیلی بیشتر از آن‌ چیزی است که می‌بینیم،

and today I want to change the way you think about forests.

و امروز من می‌خواهم طرز فکر شما را نسبت به جنگل‌ها تغییر بدهم.

You see, underground there is this other world,

ببینید، زیرِ زمین جهان دیگری است،

a world of infinite biological pathways

جهان گذرگاه‌های زیست‌شناختی بی‌شمار،

that connect trees and allow them to communicate

که درخت‌ها را به یکدیگر متصل و آنها را قادر به برقراری ارتباط با هم کرده

and allow the forest to behave as though it's a single organism.

و به جنگل امکان می‌دهد که به شکل یک موجود زنده واحد رفتار کند.

It might remind you of a sort of intelligence.

ممکن است چنین نظامی برایتان یادآور نوعی هوش باشد.

How do I know this?

شاید بپرسید من چطور این را می‌دانم؟

Here's my story.

داستان من این است.

I grew up in the forests of British Columbia.

من در جنگل‌های بریتیش کلمبیا بزرگ شدم.

I used to lay on the forest floor and stare up at the tree crowns.

عادت داشتم کف جنگل دراز بکشم و به نوک درختان چشم بدوزم.

They were giants.

غول‌پیکر بودند.

My grandfather was a giant, too.

پدربزرگ من هم غول‌پیکر بود.

He was a horse logger,

حرفه‌اش حمل و نقل چوب به روش سنتی با اسب بود،

and he used to selectively cut cedar poles from the inland rainforest.

تنه‎ های سرو را بطور حساب شده ای از جنگل بارانی داخلی می‌برید.

Grandpa taught me about the quiet and cohesive ways of the woods,

پدربزرگم راه و رسم خاموش، منسجم و درهم تنیده جنگل را به من یاد داد،

and how my family was knit into it.

و اینکه چطور خانواده ما هم به آن گره خورده است.

So I followed in grandpa's footsteps.

پس من راه پدربزرگم را ادامه دادم.

He and I had this curiosity about forests,

او و من درباره جنگل‌ها نوعی حس کنجکاوی داشتیم،

and my first big "aha" moment

و اولین لحظه کشف و شهود برای من

was at the outhouse by our lake.

در خانه کنار دریاچه‌مان رقم خورد.

Our poor dog Jigs had slipped and fallen into the pit.

طفلک سگمان جیگز سُر خورد و افتاد توی چاله.

So grandpa ran up with his shovel to rescue the poor dog.

پس پدربزرگ با بیلش دوید تا حیوانکی را نجات بدهد.

He was down there, swimming in the muck.

او آن پایین درمنجلاب غوطه‌ور بود .

But as grandpa dug through that forest floor,

اما همینطور که پدر بزرگ کف جنگل را می‌کند و پیش می‌رفت،

I became fascinated with the roots,

من مفتون ریشه‌ها شدم،

and under that, what I learned later was the white mycelium

و زیر آن، همانطور که بعدها یاد گرفتم جُلینه سفید بود

and under that the red and yellow mineral horizons.

و زیر آن هم افق‌های معدنی قرمز و زردِ خاک.

Eventually, grandpa and I rescued the poor dog,

در نهایت، پدربزرگ و من سگمان را نجات دادیم،

but it was at that moment that I realized

اما در همان لحظه‌ها بود که من دریافتم

that that palette of roots and soil

که آن سطوح ریشه و خاک

was really the foundation of the forest.

زیربنای واقعی جنگل است.

And I wanted to know more.

و ترغیب شدم که بیشتر بدانم.

So I studied forestry.

بنابراین جنگل‌داری خواندم.

But soon I found myself working alongside the powerful people

اما خیلی زود خود را در حال کار در کنار

in charge of the commercial harvest.

رؤسای پرنفوذ بهره‌برداری تجاری یافتم.

The extent of the clear-cutting

میزان قطع کامل منطقه به منطقه درختان

was alarming,

نگران‌کننده بود،

and I soon found myself conflicted by my part in it.

و خیلی زود درباره سهم خودم در این مسئله دچار تردید شدم.

Not only that, the spraying and hacking of the aspens and birches

نه فقط این، بلکه سم‌پاشی و ریشه‌کن کردن درختان اشنگ و توس

to make way for the more commercially valuable planted pines and firs

به منظور فراهم کردن فضا برای کشت کاج و نراد که ارزش تجاری بیشتری دارند

was astounding.

هم حیرت‌آور بود.

It seemed that nothing could stop this relentless industrial machine.

به نظر می‌رسید که هیچ‌چیز نمی‌تواند جلوی این ماشین صنعتی بی‌امان را بگیرد.

So I went back to school,

پس من به دانشگاه برگشتم،

and I studied my other world.

و مشغول مطالعه آن جهان دیگری شدم که گفتم.

You see, scientists had just discovered in the laboratory in vitro

می‌دانید، دانشمندان کمی قبل در آزمایشگاه ویترو کشف کرده بودند

that one pine seedling root

که ریشه یک نهال کاج

could transmit carbon to another pine seedling root.

می‌تواند به ریشه یک نهال کاج دیگر کربن انتقال بدهد.

But this was in the laboratory,

اما خب این تحت شرایط آزمایشگاهی روی داده بود،

and I wondered, could this happen in real forests?

و من فکر کردم، آیا چنین چیزی می‌تواند در جنگل‌های واقعی هم رخ بدهد؟

I thought yes.

و فکر کردم که بله.

Trees in real forests might also share information below ground.

این امکان وجود دارد که درخت‌ها در جنگل هم تبادل اطلاعات زیرزمینی داشته باشند.

But this was really controversial,

اما این موضوع واقعاً بحث‌برانگیز بود،

and some people thought I was crazy,

و بعضی‌ها فکر کردند زده به سرم،

and I had a really hard time getting research funding.

و برای گرفتن بودجه پژوهشی خیلی سختی کشیدم.

But I persevered,

اما خب پافشاری کردم،

and I eventually conducted some experiments deep in the forest,

و سرانجام در دل جنگل دست به انجام چند آزمایش زدم،

25 years ago.

۲۵ سال پیش.

I grew 80 replicates of three species:

هشتاد نمونه از سه گونه گیاه پرورش دادم:

paper birch, Douglas fir, and western red cedar.

توس، صنوبر داگلاس، و سرو قرمز غربی.

I figured the birch and the fir would be connected in a belowground web,

فکر کردم توس و صنوبر باید از طریق یک شبکه زیرزمینی متصل باشند،

but not the cedar.

اما سرو خیر.

It was in its own other world.

احتمال می‌دادم در دنیای خاص خودش زندگی کند.

And I gathered my apparatus,

و سپس به تدارک تجهیزات پرداختم،

and I had no money, so I had to do it on the cheap.

و پول چندانی هم نداشتم، پس ناچار بودم ارزان تمامش کنم.

So I went to Canadian Tire --

بنابراین رفتم خرده ‌فروشی کانیدین تایر --

(Laughter)

(خنده)

and I bought some plastic bags and duct tape and shade cloth,

و چند تا کیسه پلاستیک و چسب کاغذی و سایه‌بان خریدم،

a timer, a paper suit, a respirator.

با یک زمان‌سنج ، یک دست لباس محافظ، و یک ماسک تنفسی.

And then I borrowed some high-tech stuff from my university:

و تعدادی ابزار پیشرفته هم از دانشگاه امانت گرفتم:

a Geiger counter, a scintillation counter, a mass spectrometer, microscopes.

یک شمارشگر گایگر، یک سوسوسنج طیف سنج جرمی، میکروسکوپ.

And then I got some really dangerous stuff:

و بعدش یک سری تجهیزات خیلی خطرناک تهیه کردم:

syringes full of radioactive carbon-14 carbon dioxide gas

سرنگ‌های حاوی کربن-۱۴ یعنی ایزوتوپ پرتوزای گازِ کربن دی اکسید

and some high pressure bottles

و همینطور تعدادی کپسول فشار قوی

of the stable isotope carbon-13 carbon dioxide gas.

حاوی کربن-۱۳، یعنی ایزوتوپ پایدارِ کربن دی اکسید.

But I was legally permitted.

البته مجوز داشتم‌ها.

(Laughter)

(خنده)

Oh, and I forgot some stuff,

آها، چند تا چیز هم یادم رفت ببرم،

important stuff: the bug spray,

چیزهای مهم: اسپری دافع حشرات،

the bear spray, the filters for my respirator.

اسپری دفع خرس، فیلتر برای ماسکم.

Oh well.

چه میشه کرد.

The first day of the experiment, we got out to our plot

اولین روز تحقیق، همین که به محل رسیدیم

and a grizzly bear and her cub chased us off.

یک خرس گریزلی با توله‌اش افتادند دنبالمان.

And I had no bear spray.

حالا اسپری دفع خرس هم نداشتم.

But you know, this is how forest research in Canada goes.

اما خب، پژوهش‌‌های علوم جنگل در کانادا این چیزها را هم دارد.

(Laughter)

(خنده)

So I came back the next day,

بعد فردای آن روز برگشتم،

and mama grizzly and her cub were gone.

و مامان خرسه و توله‌اش رفته بودند.

So this time, we really got started,

پس این دفعه دیگر واقعاً کار را شروع کردیم،

and I pulled on my white paper suit,

لباس محافظ سفیدم را پوشیدم،

I put on my respirator,

ماسکم را زدم،

and then

و بعد،

I put the plastic bags over my trees.

روی درخت‌هایم کیسه پلاستیک کشیدم.

I got my giant syringes,

سرنگ‌هایم را برداشتم،

and I injected the bags

و به داخل کیسه‌ها

with my tracer isotope carbon dioxide gases,

ایزوتوپ ردیاب کربن دی اکسید تزریق کردم،

first the birch.

اول به توس.

I injected carbon-14, the radioactive gas,

کربن-۱۴، یعنی گاز پرتوزا را،

into the bag of birch.

به کیسه توس تزریق کردم.

And then for fir,

و بعد برای صنوبر،

I injected the stable isotope carbon-13 carbon dioxide gas.

گونه ایزوتوپ پایای گاز کربن دی اکسید یعنی کربن-۱۳ تزریق کردم.

I used two isotopes,

دو نوع ایزوتوپ به کار بردم،

because I was wondering

چون می‌خواستم ببینم

whether there was two-way communication going on between these species.

که آیا ارتباطی دو سویه بین این دو گونه گیاه برقرار است یا خیر.

I got to the final bag,

بعد رفتم سراغ آخرین کیسه،

the 80th replicate,

هشتادمین نمونه،

and all of a sudden mama grizzly showed up again.

و یکدفعه، باز سر و کله مامان خرسه پیدا شد.

And she started to chase me,

و دوباره دنبالم گذاشت،

and I had my syringes above my head,

حالا من سرنگ‌ها را بالای سرم گرفته بودم،

and I was swatting the mosquitos, and I jumped into the truck,

و از آن طرف هم پشه‌ها را دور می‌کردم، پریدم توی ماشین،

and I thought,

و فکر کردم،

"This is why people do lab studies."

"برای همین است که مردم توی آزمایشگاه تحقیق می‌کنند".

(Laughter)

(خنده)

I waited an hour.

یک ساعت صبر کردم.

I figured it would take this long

حساب کردم همین قدر زمان می‌برد

for the trees to suck up the CO2 through photosynthesis,

تا درخت‌ها CO2 را از طریق فتوسنتز جذب کنند،

turn it into sugars, send it down into their roots,

آن را به قند تبدیل کرده، به ریشه‌هایشان بفرستند،

and maybe, I hypothesized,

و احتمالاً، مطابق فرضیه من،

shuttle that carbon belowground to their neighbors.

کربن را زیر زمینی به همسایه‌هایشان ارسال کنند.

After the hour was up,

وقتی که یک ساعت تمام شد،

I rolled down my window,

شیشه را کشیدم پایین،

and I checked for mama grizzly.

و دنبال مامان گریزلی گشتم.

Oh good, she's over there eating her huckleberries.

آها خوب شد، آن طرف است و زغال‌اخته‌اش را می‌خورد.

So I got out of the truck and I got to work.

پس از ماشین پیاده شدم و برگشتم سر کار.

I went to my first bag with the birch. I pulled the bag off.

رفتم سراغ اولین کیسه توسم. کیسه را از روی توس برداشتم.

I ran my Geiger counter over its leaves.

شمارشگر گایگر را روی برگ‌هایش گرفتم.

Kkhh!

کخ خ خ!

Perfect.

عالی.

The birch had taken up the radioactive gas.

توس گاز پرتوزا را بالا کشیده بود.

Then the moment of truth.

سپس لحظه کشف حقیقت فرا رسید.

I went over to the fir tree.

رفتم سراغ صنوبر.

I pulled off its bag.

کیسه را برداشتم.

I ran the Geiger counter up its needles,

گایگر را روی سوزن‌برگ‌هایش گرفتم،

and I heard the most beautiful sound.

و زیباترین صدا را شنیدم.

Kkhh!

کخ خ خ!

It was the sound of birch talking to fir,

صدای صحبت توس با صنوبر،

and birch was saying, "Hey, can I help you?"

توس می‌گفت، "آهای، می‌تونم کمکت کنم؟"

And fir was saying, "Yeah, can you send me some of your carbon?

و صنوبر می‌گفت، "آره، یک‌کم از کربنت برام می‌فرستی؟

Because somebody threw a shade cloth over me."

چون یه نفر روم سایه‌بون کشیده."

I went up to cedar, and I ran the Geiger counter over its leaves,

رفتم سراغ سرو، و شمارشگر گایگر را روی برگ‌های آن گرفتم.

and as I suspected,

و همان‌طور که حدس می‌زدم،

silence.

سکوت.

Cedar was in its own world.

سرو در دنیای خودش بود.

It was not connected into the web interlinking birch and fir.

به شبکه‌ای که توس و صنوبر را به هم متصل می‌کرد وصل نبود.

I was so excited,

به قدری هیجان‌زده بودم،

I ran from plot to plot and I checked all 80 replicates.

منطقه به منطقه دویدم و همه ۸۰ نمونه را چک کردم.

The evidence was clear.

شواهد واضح بود.

The C-13 and C-14 was showing me

کربن ۱۳و کربن ۱۴ نشان می‌دادند

that paper birch and Douglas fir were in a lively two-way conversation.

که توس و صنوبر داگلاس با هم مکالمه‌ دو طرفه جالب توجهی دارند.

It turns out at that time of the year,

این‌طور که معلوم شد در آن موقع از سال،

in the summer,

در تابستان،

that birch was sending more carbon to fir than fir was sending back to birch,

توس کربن بیشتری برای صنوبر می‌فرستاد تا صنوبر برای توس،

especially when the fir was shaded.

بخصوص وقتی که صنوبر زیر سایه بود.

And then in later experiments, we found the opposite,

و سپس در آزمایش‌های بعدی، عکس این را دیدیم،

that fir was sending more carbon to birch than birch was sending to fir,

متوجه شدیم که گاهی صنوبر کربن بیشتری برای توس می‎فرستد تا توس برای صنوبر،

and this was because the fir was still growing while the birch was leafless.

یعنی مواقعی که صنوبرها هنوز در حال رشدند اما تمام برگ‌های توس‎ها ریخته.

So it turns out the two species were interdependent,

پس معلوم‌ می‌شود که این دو گونه وابستگی متقابل دارند،

like yin and yang.

مثل یین و یانگ.

And at that moment, everything came into focus for me.

و در آن لحظه بود که، همه چیز برایم روشن شد.

I knew I had found something big,

فهمیدم به مسئله بزرگی پی برده‌ام،

something that would change the way we look at how trees interact in forests,

چیزی که می‌توانست نگاهمان را نسبت به نحوه تعامل درختان در جنگل عوض کند،

from not just competitors

و ما را به این بینش برساند که صرفاً رقیب یکدیگر نیستد

but to cooperators.

بلکه رابطه همیاری نیز دارند.

And I had found solid evidence

و شواهد محکمی مبتنی بر وجود

of this massive belowground communications network,

شبکه عظیم ارتباطات زیرزمینی بدست آورده بودم،

the other world.

یک جهان دیگر.

Now, I truly hoped and believed

حالا، من واقعاً امید و باور داشتم

that my discovery would change how we practice forestry,

که اکتشافم موجب تحول شیوه جنگل‌داری شود،

from clear-cutting and herbiciding

از قطع کامل منطقه‌ای و به‌کارگیری علف‌کش‌ها

to more holistic and sustainable methods,

به رویکردهای جامع‌نگرانه‌تر، متوازن‌تر و پایدارتر،

methods that were less expensive and more practical.

روشهایی که ارزانتر و کاربردی‌تر باشند.

What was I thinking?

واقعاً پیش خودم چه فکری می‌کردم؟

I'll come back to that.

بعداً دوباره در مورد این موضوع صحبت می‌کنیم.

So how do we do science in complex systems like forests?

خب حالا ما در نظام‌های پیچیده‌ای مثل جنگل‌ چگونه کار علمی انجام می‌دهیم؟

Well, as forest scientists, we have to do our research in the forests,

خب، به عنوان دانشمندان علوم جنگل، ما باید پژوهش‌هایمان را توی جنگل انجام بدهیم،

and that's really tough, as I've shown you.

و این واقعاً کار شاقی است، همانطور که به شما نشان دادم.

And we have to be really good at running from bears.

و باید خیلی خوب بتوانیم از دست خرس‌ها فرار کنیم.

But mostly, we have to persevere

اما بیش از هر چیز، می‌بایست سرسخت باشیم

in spite of all the stuff stacked against us.

علی‌رغم همه مسائلی که پیش رویمان هست.

And we have to follow our intuition and our experiences

و می‌بایست به بینش و شهود و همچنین تجربه‌ خود اعتماد کنیم

and ask really good questions.

و سوال‌های واقعاً خوبی بپرسیم.

And then we've got to gather our data and then go verify.

و بعد باید داده‌هایمان را جمع‌آوری و سپس به تحلیل آنها بپردازیم.

For me, I've conducted and published hundreds of experiments in the forest.

مثلاً خود من، داخل جنگل صدها پژوهش انجام داده‌ام و آنها را چاپ کرده‌ام.

Some of my oldest experimental plantations are now over 30 years old.

عمر تعدادی از قدیمی‌ترین کاشته‌های پژوهشی‌ام الان دیگر به بیش از سی سال می‌رسد.

You can check them out.

می‌توانید بروید ببینیدشان.

That's how forest science works.

خوبی پژوهش‌های علوم جنگل این است.

So now I want to talk about the science.

خب حالا به توضیح علمی این پدیده می‌پردازم.

How were paper birch and Douglas fir communicating?

توس و صنوبر داگلاس از چه راهی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند؟

Well, it turns out they were conversing not only in the language of carbon

خب، این‌طور که فهمیدیم آنها نه تنها به زبان کربن

but also nitrogen and phosphorus

بلکه همچنین به زبان نیتروژن و فسفر

and water and defense signals and allele chemicals and hormones --

و نیز از طریق آب و سیگنال‌های دفاعی و آلل‌ها و هورمون‌ها با هم حرف می‌زنند --

information.

از طریق انواع اطلاعات.

And you know, I have to tell you, before me, scientists had thought

و می‌دانید، باید به شما بگویم، پیش از من، دانشمندان به این فکر افتاده بودند

that this belowground mutualistic symbiosis called a mycorrhiza

که نوعی همزیستی دوسویه زیرزمینی به نام مایکوریزا

was involved.

نیز در این جریان دخیل است.

Mycorrhiza literally means "fungus root."

معنی تحت‌اللفظی مایکوریزا "قارچ ریشه" است.

You see their reproductive organs when you walk through the forest.

هنگامی که در جنگل راه می‌روید اندام تولید مثل آنها را می‌بینید.

They're the mushrooms.

که همان قارچ‌ها هستند.

The mushrooms, though, are just the tip of the iceberg,

اما قارچ‌ها تنها بخش بسیار کوچکی از ماجرا هستند،

because coming out of those stems are fungal threads that form a mycelium,

چرا که از ساقه‌های آنها نخینه‌هایی در آمده که تشکیل جلینه می‌دهند،

and that mycelium infects and colonizes the roots

و این جلینه‌ها به ریشه‌ تمام درخت‌ها و گیاهان

of all the trees and plants.

نفوذ پیدا کرده و آنها را تحت سیطره می‌گیرند.

And where the fungal cells interact with the root cells,

و هنگامی که سلول‌های قارچ با سلول‌های ریشه ارتباط برقرار می‌کنند،

there's a trade of carbon for nutrients,

بین آنها مبادله کربنِ ریشه در عوض مواد مغذیِ قارچ صورت می‌گیرد،

and that fungus gets those nutrients by growing through the soil

و قارچ‌ این مواد مغذی را از طریق رشد و پیش‌روی درون خاک

and coating every soil particle.

و ریشه‌ دواندن در تمامی ذرات خاک به‌دست می‌آورد.

The web is so dense that there can be hundreds of kilometers of mycelium

چنین شبکه‌ای آنچنان تراکم بالایی دارد که امکان دارد صدها کیلومتر جلینه

under a single footstep.

زیر تنها یک قدم ما وجود داشته باشد.

And not only that, that mycelium connects different individuals in the forest,

و فقط این داد و ستد هم نیست، بلکه جلینه درخت‌ها و گیاهان جنگل را هم به یکدیگر متصل می‌کند،

individuals not only of the same species but between species, like birch and fir,

نه فقط گونه‌های یکسان، بلکه گونه‌های ناهمسان، مثل توس و صنوبررا هم همینطور،

and it works kind of like the Internet.

و طرز کارش تا حدی شبیه اینترنت است.

You see, like all networks,

ببینید، مثل هر شبکه دیگری،

mycorrhizal networks have nodes and links.

شبکه‌های مایکوریزا هم متشکل از گره‎‌ها و اتصال بین آنها هستند.

We made this map by examining the short sequences of DNA

ما این نقشه را با بررسی توالی‌های کوتاه دی‌ان‌ای

of every tree and every fungal individual in a patch of Douglas fir forest.

تک تک درخت‌ها و قارچ‌های موجود در قطعه‌ای از یک جنگل صنوبر داگلاس به‌ دست آورده‌ایم.

In this picture, the circles represent the Douglas fir, or the nodes,

در این تصویر، دایره‌ها نمایانگر صنوبر داگلاس، یا در واقع گر‌ه‌های شبکه هستند

and the lines represent the interlinking fungal highways, or the links.

و خط‌وط بزرگراه‌های ارتباطی قارچی، یا همان اتصالات را نشان می‌دهند.

The biggest, darkest nodes are the busiest nodes.

بزرگ‌ترین و پررنگ‌ترین گره‌‌ها مشغول‌ترین‌هایشان هستند.

We call those hub trees,

ما به این درخت‌ها قطب می‎گوییم،

or more fondly, mother trees,

یا به تعبیر محبت‌آمیزتر، درختان مادر،

because it turns out that those hub trees nurture their young,

زیرا دریافته‌ایم که این‌ قطب‌ها نورسته‌هایشان را پرورش می‌دهند.

the ones growing in the understory.

آنهایی که در لایه زیر اُشکوب جنگل قرار دارند.

And if you can see those yellow dots,

و اگر بتوانید آن نقطه‌های زرد را ببینید،

those are the young seedlings that have established within the network

آنها نهال‌های جوانی هستند که در میان شبکه درختان کهنسالِ مادر

of the old mother trees.

سامان و قرار گرفته‌اند.

In a single forest, a mother tree can be connected to hundreds of other trees.

در یک جنگل، هر درخت مادر ممکن است به صدها درخت دیگر متصل باشد.

And using our isotope tracers,

و ما با استفاده از ایزوتوپ‌های ردیابمان،

we have found that mother trees

پی برده‌ایم که درختان مادر

will send their excess carbon through the mycorrhizal network

کربن اضافه‌شان را از طریق شبکه مایکوریزا

to the understory seedlings,

برای نهال‌های خود که در زیراشکوب هستند می‌فرستند،

and we've associated this with increased seedling survival

و ما معتقدیم که بین این رفتار و افزایش چهار برابری شانس بقای نهال‌

by four times.

همبستگی وجود دارد.

Now, we know we all favor our own children,

حالا، می‌دانیم که هر کسی بچه‌ خودش برایش در اولویت است،

and I wondered, could Douglas fir recognize its own kin,

و برای من این سوال پیش آمد که آیا امکانش هست که صنوبر داگلاس

like mama grizzly and her cub?

نزدیکان خودش را بشناسد، مثل مامان گریزلی و توله‌اش؟

So we set about an experiment,

بنابراین پژوهشی ترتیب دادیم،

and we grew mother trees with kin and stranger's seedlings.

و درختهای مادر را در کنار نهال‌های فرزند و نهال‌های غریبه قرار دادیم.

And it turns out they do recognize their kin.

و این‌طور که پی بردیم واقعاً فرزند خود را تشخیص می‌دهند.

Mother trees colonize their kin with bigger mycorrhizal networks.

درخت‌های مادر فرزند خودشان را با مایکوریزاهای بزرگتری احاطه می‌کنند.

They send them more carbon below ground.

برای آنها کربن بیشتری زیر زمین می‌فرستند.

They even reduce their own root competition

حتی از ریشه‌دوانی رقابتی خودشان کم می‌کنند

to make elbow room for their kids.

تا برای فرزندانشان فضای بیشتری فراهم شود.

When mother trees are injured or dying,

هنگامی که آسیب دیده یا در حال مرگ هستند،

they also send messages of wisdom on to the next generation of seedlings.

علاوه بر اینها پیغام‌های حکیمانه نیز برای نهال‌های نسل بعد می‌فرستند.

So we've used isotope tracing

ما با به‌کارگیری ردیابی ایزوتوپی

to trace carbon moving from an injured mother tree

حرکت کربن را از تنه درخت مادر آسیب‌دیده

down her trunk into the mycorrhizal network

به درون شبکه مایکوریزا

and into her neighboring seedlings,

و در نهایت به نهال‌های مجاور ردیابی کردیم،

not only carbon but also defense signals.

در چنین مواقعی نه تنها کربن بلکه سیگنال‌های دفاعی نیز منتقل می‌شود.

And these two compounds

و این دو ترکیب

have increased the resistance of those seedlings to future stresses.

مقاومت آن نهال‌ها را در مقابل فشارهای پیش رو افزایش داده است.

So trees talk.

پس درخت‌ها حرف می‌زنند.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

Through back and forth conversations,

با مکالمه‌های رفت و برگشتی

they increase the resilience of the whole community.

آنها انعطاف و استقامت کل اجتماعشان را افزایش می‌دهند.

It probably reminds you of our own social communities,

احتمالاً این مسئله شما را یاد شبکه‌های اجتماعی،

and our families,

و خانواده‌های خودمان می‌اندازد،

well, at least some families.

خب، حداقل بعضی از خانواده‌ها.

(Laughter)

(خنده)

So let's come back to the initial point.

خب بیایید به نقطه آغاز بحث برگردیم.

Forests aren't simply collections of trees,

جنگل‌ها صرفاً مجموعه‌ای از درخت‌ها نیستند،

they're complex systems with hubs and networks

آنها نظام‌های پیچیده‌ای متشکل از قطب‌ها و شبکه‌هایی هستند

that overlap and connect trees and allow them to communicate,

که با هم تلاقی پیدا کرده و درختان را به هم وصل می‌کنند و به آنها امکان برقراری ارتباط می‌دهند،

and they provide avenues for feedbacks and adaptation,

و شاهراه‌هایی برای مخابره بازخوردها و ایجاد سازگاری در اختیار می‌گذارند،

and this makes the forest resilient.

و این موجب انعطاف و تطبیق‌پذیری جنگل می‌شود.

That's because there are many hub trees and many overlapping networks.

چرا که تعداد زیادی قطب‌درخت و شبکه‌های همپوشان در جنگل هست.

But they're also vulnerable,

اما آنها آسیپ‌پذیر هم هستند،

vulnerable not only to natural disturbances

نه تنها در برابر اختلالات طبیعی

like bark beetles that preferentially attack big old trees

از جمله سوسک‌های پوسته‌نشین که ترجیحاً درختان بزرگ کهنسال را هدف می‌گیرند

but high-grade logging and clear-cut logging.

بلکه همچنین در برابر قطع گزینشی بهترین‌‌ درخت‌ها و قطع کامل منطقه‌ به منطقه.

You see, you can take out one or two hub trees,

ببینید، می‌شود یکی دو تا قطب‌درخت را در آورد،

but there comes a tipping point,

اما یکدفعه به نقطه سرنگونی می‌رسیم،

because hub trees are not unlike rivets in an airplane.

چون قطب‌ها هم تا حدودی به پرچ‌های هواپیما شبیهند.

You can take out one or two and the plane still flies,

این امکان وجود دارد که یکی دو تا را بیرون بکشیم و هواپیما همچنان پرواز کند،

but you take out one too many,

اما اگر یکی بیش از حد مجاز در بیاوریم،

or maybe that one holding on the wings,

یا مثلاً آن پرچی را که بال‌ها را نگه داشته،

and the whole system collapses.

کل سیستم سرنگون می‌شود.

So now how are you thinking about forests? Differently?

خب الان نظرتان نسبت به درخت‌ها چیست؟ عوض نشده؟

(Audience) Yes.

(مخاطبان) چرا.

Cool.

عالیه.

I'm glad.

خوشحالم.

So, remember I said earlier that I hoped that my research,

خب، یادتان هست که قبلاً گفتم امیدوار بودم پژوهش من،

my discoveries would change the way we practice forestry.

اکتشافات من شیوه جنگل‌داری را تغییر بدهد.

Well, I want to take a check on that 30 years later here in western Canada.

خب، حالا ۳۰ سال بعد می‌خواهم ببینم نتیجه‌اش اینجا در غرب کانادا چه شده است.

This is about 100 kilometers to the west of us,

اینجا حدود ۱۰۰ کیلومتری غرب منطقه ماست،

just on the border of Banff National Park.

درست لب مرز پارک ملی بَنف.

That's a lot of clear-cuts.

مناطق درخت‌زدایی شده زیادی مشاهده می‌شود.

It's not so pristine.

می‌بینید که آنقدرها هم دست‌نخورده نیست.

In 2014, the World Resources Institute reported that Canada in the past decade

در سال ۲۰۱۴، سازمان منابع جهانی اعلام کرد کانادا در دهه گذشته

has had the highest forest disturbance rate of any country worldwide,

بالاترین نرخ اختلال جنگل را در میان کلیه کشورهای جهان داشته است،

and I bet you thought it was Brazil.

شرط می‌بندم فکر می‌کردید برزیل است.

In Canada, it's 3.6 percent per year.

در کانادا، این نرخ ۳.۶ درصد در سال است.

Now, by my estimation, that's about four times the rate that is sustainable.

حالا، طبق برآورد من، چنین میزانی حدود چهار برابر از نرخ قابل قبول برای پایایی بیشتر است.

Now, massive disturbance at this scale is known to affect hydrological cycles,

حالا، واقعیت این است که اختلال بزرگی با این مقیاس بر چرخه آب تاثیر می‌گذارد،

degrade wildlife habitat,

موجب تخریب زیستگاه‌های طبیعی،

and emit greenhouse gases back into the atmosphere,

و انتشار گازهای گلخانه‌ای و بازگشت آنها به داخل جو می‌شود،

which creates more disturbance and more tree diebacks.

که این هم به نوبه خود اختلال و خشکیدگی جنگل بیشتری را موجب می‌شود.

Not only that, we're continuing to plant one or two species

نه تنها این، بلکه ما همچنان یکی دو گونه می‌کاریم

and weed out the aspens and birches.

و توس و صنوبر را ریشه‌کن می‌کنیم.

These simplified forests lack complexity,

چنین جنگل‌های ساده‌ شده‌ای فاقد پیچیدگی لازم هستند،

and they're really vulnerable to infections and bugs.

و واقعاً در برابر عفونت‌ها و آفت‌ها آسیب‌پذیرند.

And as climate changes,

و همانطور که شرایط اقلیمی تغییر می‌کند،

this is creating a perfect storm

این مسائل دست به دست هم داده و موجب می‌شوند بلایای طبیعی

for extreme events, like the massive mountain pine beetle outbreak

هنگام وقوع به شدیدترین شکل ممکن ظاهر شوند، مثل هجوم هولناک سوسک پوستخوار کاج کوهی

that just swept across North America,

که همین چند وقت پیش سراسر آمریکای شمالی را درنوردید،

or that megafire in the last couple months in Alberta.

یا آن آتش‌ سوزی مهیب یکی دو ماه پیش در آلبرتا.

So I want to come back to my final question:

بنابراین می‌خواهم بروم سر آخرین سوالم:

instead of weakening our forests,

به جای تضعیف جنگل‌هایمان،

how can we reinforce them and help them deal with climate change?

چگونه می‌توانیم آنها را تقویت کنیم و در مقابله‌شان با تغییر اقلیم به آنها کمک کنیم؟

Well, you know, the great thing about forests as complex systems

خب، می‌دانید، نکته خیلی خوب جنگل‌ها به عنوان نظام‌های پیچیده

is they have enormous capacity to self-heal.

قابلیت فوق‌العاده‌شان برای خودشفابخشی است.

In our recent experiments,

در پژوهش‌های اخیرمان،

we found with patch-cutting and retention of hub trees

دریافتیم که با قطع محدود و حفظ قطب‌درخت‌ها

and regeneration to a diversity of species and genes and genotypes

و احیای تنوع گونه‌ها و ژن‌ها و ژنوتیپ‌ها

that these mycorrhizal networks, they recover really rapidly.

این شبکه‌های مایکوریزایی، واقعاً به سرعت شفا پیدا می‌کنند.

So with this in mind, I want to leave you with four simple solutions.

پس با درنظر داشتن این موضوع، شما را با چهار راه‌حل ساده تنها می‌گذارم.

And we can't kid ourselves that these are too complicated to act on.

و نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم که اینها پیچیده‌تر از آنی هستند که بشود از پسشان برآمد.

First, we all need to get out in the forest.

اول، لازم هست همه ما برویم در جنگل بگردیم.

We need to reestablish local involvement in our own forests.

لازم است مسئولیت محلی‌مان را در قبال جنگل‌های خودمان از سر بگیریم.

You see, most of our forests now

ببینید، بیشتر جنگل‌های ما در حال حاضر

are managed using a one-size-fits-all approach,

با به کارگیری رویکردی تک سایز و تک راه‌حلی مدیریت می‌شوند.

but good forest stewardship requires knowledge of local conditions.

اما یک نظارت درست مستلزم آگاهی از مسائل بومی‌ منطقه‌ایست.

Second, we need to save our old-growth forests.

دوم، باید جنگل‌های کهن رست را حفظ کنیم.

These are the repositories of genes and mother trees and mycorrhizal networks.

این نوع جنگل‌ها مخازن ژن‌ و درختان مادر و شبکه‌های مایکوریزا هستند.

So this means less cutting.

خب این به معنای قطع کمتر است.

I don't mean no cutting, but less cutting.

نمی‌گویم توقف کامل قطع درختان، ولی قطع کمتر.

And third, when we do cut,

و سوم، وقتی هم که درخت‌ها را قطع می‌کنیم،

we need to save the legacies,

باید میراث جنگل را حفظ کنیم،

the mother trees and networks,

درختان مادر و شبکه‌ها،

and the wood, the genes,

و چوب، و ژن‌ها را،

so they can pass their wisdom onto the next generation of trees

تا بتوانند هوش خود را به نسل بعدی درختان انتقال بدهند

so they can withstand the future stresses coming down the road.

تا آنها بتوانند در برابر فشارهای آتی مقاومت کنند.

We need to be conservationists.

باید حافظ محیط زیست باشیم.

And finally, fourthly and finally,

و در انتها، چهارم و در انتها،

we need to regenerate our forests with a diversity of species

ما باید جنگل‌های خودمان را با رعایت تنوع گونه‌ای

and genotypes and structures

و ژنوتیپ‌ها و ساختارها احیا کنیم

by planting and allowing natural regeneration.

با کاشتن و فراهم کردن امکان احیاء طبیعی.

We have to give Mother Nature the tools she needs

ما باید ابزار مورد نیاز مادر طبیعت را در اختیارش بگذاریم

to use her intelligence to self-heal.

تا بتواند خرد خویش را برای خودشفایی به کار ببندد.

And we need to remember that forests aren't just a bunch of trees

و باید یادمان باشد که جنگل‎ فقط یک دسته درختِ

competing with each other,

رقیب نیست،

they're supercooperators.

آنها رابطه همیاری فوق‌العاده‌ای دارند.

So back to Jigs.

خب برگردیم به جیگز.

Jigs's fall into the outhouse showed me this other world,

افتادن جیگز در خانه کنار دریاچه‌ آن جهان دیگر را به من نشان داد،

and it changed my view of forests.

و دید مرا نسبت به جنگل‎ها عوض کرد.

I hope today to have changed how you think about forests.

امیدوارم امروز من هم طرز فکر شما را نسبت به جنگل‌ها تغییر داده باشم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)