A journey through the mind of an artist | Dustin Yellin

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

I was raised by lesbians in the mountains,

من بین همجنسگرایان زن در کوهستان بزرگ شده‎ام،

and I sort of came like a forest gnome to New York City a while back.

و وقتی که به نیویورک آمدم، مثل دیوی بودم که از جنگل فرار کرده.

(Laughter)

(خنده حضار)

Really messed with my head, but I'll get into that later.

واقعا آزار دهنده بود، ولی بعدا به آن خواهم پرداخت.

I'll start with when I was eight years old.

از زمانی شروع می‎کنم که هشت سالم بود.

I took a wood box,

یک جعبه چوبی را برداشتم،

and I buried a dollar bill, a pen and a fork inside this box in Colorado.

و آن را با یک اسکناس یک دلاری، یک خود کار و یک چنگال در کلورادو دفن کردم.

And I thought some strange humanoids or aliens in 500 years would find this box

و با خودم فکر کردم که شاید رباتهای انسان‎نما یا موجودات فضایی پانصد سال بعد آن را پیدا کنند

and learn about the way our species exchanged ideas,

و یاد بگیرند که گونه ما چطور ایده‎ها را رد و بدل می‎کردند،

maybe how we ate our spaghetti.

مثلا شاید اینکه ما با چی ماکارونی می خوریم.

I really didn't know.

واقعا نظری نداشتم.

Anyway, this is kind of funny,

به هر حال، شاید کمی خنده دار باشد،

because here I am, 30 years later, and I'm still making boxes.

چونکه سی سال بعد، این منم و هنوز به ساختن جعبه مشغولم.

Now, at some point I was in Hawaii --

زمانی در هاوایی بودم--

I like to hike and surf and do all that weird stuff,

من به پیاده روی و موج سواری و کارهای مسخره علاقه دارم،

and I was making a collage for my ma.

و داشتم برای مادرم یک اثر هنری درست می‎کردم.

And I took a dictionary and I ripped it up,

یک دیکشنری برداشتم و آن را پاره پاره کردم

and I made it into a sort of Agnes Martin grid,

و یک چیزی شبیه شبکه‎های اگنس مارتین با آن درست کردم،

and I poured resin all over it and a bee got stuck.

آن را به صمغ آغشته کردم و یک زنبور در آن گیر افتاد.

Now, she's afraid of bees and she's allergic to them,

حالا، مادرم از زنبور می‎ترسد و به آنها حساسیت دارد،

so I poured more resin on the canvas, thinking I could hide it or something.

پس من صمغ بیشتری روی بوم ریختم به امید اینکه زنبور دیده نشود.

Instead, the opposite happened:

ولی، وضع بدتر شد

It sort of created a magnification,

بیشتر باعث بزرگنمایی آن شد،

like a magnifying glass, on the dictionary text.

شبیه یک ذره بین روی متن یک فرهنگِ لغت.

So what did I do? I built more boxes.

خب من چه کار کردم؟ جعبه‎های بیشتری درست کردم.

This time, I started putting electronics, frogs,

این بار قطعات الکترونیکی، قورباغه

strange bottles I'd find in the street -- anything I could find --

و بطری‎های عجیب و غریب را در آنها قرار دادم کلا هر چیزی که به دستم می‎رسید--

because I was always finding things my whole life,

چون در تمام زندگیم این چیزها را پیدا می‎کردم،

and trying to make relationships and tell stories between these objects.

و دنبال رابطه بین آنها بودم و سعی داشتم قصه پشت آنها را تعریف کنم.

So I started drawing around the objects,

پس شروع کردم به نقاشی کردن اطراف اون چیزها،

and I realized: Holy moly, I can draw in space!

و متوجه شدم : یا مریم مقدس، من می‎تونم تو فضا نقاشی بکشم!

I can make free-floating lines,

می تونم طرحهای معلق بکشم،

like the way you would draw around a dead body at a crime scene.

مانند زمانی که اطراف یک جنازه را در صحنه جرم خط کشی می کنند.

So I took the objects out,

بنابراین، اشیاء را از کارهام کنار گذاشتم

and I created my own taxonomy of invented specimens.

و مشغول طبقه بندی گونه‎های جدیدی که اختراع کرده بودم شدم.

First, botanical -- which you can kind of get a sense of.

اول، گیاهان -- که یک جورایی میتونید احساسش کنید

Then I made some weird insects and creatures.

بعد از اون چند تا حشره و موجود عجیب و غریب درست کردم.

It was really fun; I was just drawing on the layers of resin.

خیلی جالب بود، من فقط روی لایه‎های رزین نقاشی می‎کشیدم.

And it was cool, because I was actually starting to have shows and stuff,

و خیلی باحال بود، چون درواقع داشتم شروع به نمایش دادن کارهام می‎کردم

I was making some money, I could take my girlfriend for dinner,

و ازشون پول درمیاوردم، میتونستم با دوست دخترم شام بخورم،

and like, go to Sizzler.

و مثلا برم به ستوران سیزلر.

It was some good shit, man.

خلاصه، خیلی خفن شده بودم.

(Laughter)

(خنده حضار)

At some point, I got up to the human form,

بالاخره در یک نقطه، به فرم بدن انسان رسیدم،

life-size resin sculptures with drawings of humans inside the layers.

اسکلتهای رزین در ابعاد واقعی با طرحهایی از انسان در میان لایه‎ها.

This was great, except for one thing:

همه چیز عالی بود، به غیر از یک چیز:

I was going to die.

داشتم میمردم.

I didn't know what to do, because the resin was going to kill me.

نمیدونستم چه کار کنم، چون رزین داشت منو میکشت.

And I went to bed every night thinking about it.

و هر شب که به رختخواب میرفتم در موردش فکر می‎کردم.

So I tried using glass.

بنابراین شیشه رو امتحان کردم.

I started drawing on the layers of glass,

شروع کردم به طراحی روی لایه‎های شیشه،

almost like if you drew on a window, then you put another window,

تقریبا مثل اینکه روی یک پنجره طراحی کنید،

and another window, and you had all these windows together

بعد یک پنجره دیگه، و بعد همه اونها رو کنار هم داشته باشید

that made a three-dimensional composition.

که در نهایت یک ترکیب سه بعدی ایجاد می‎کنند.

And this really worked, because I could stop using the resin.

و این ایده واقعا جواب داد، چون بالاخره تونستم رزین رو کنار بگذارم

So I did this for years,

و برای سالها این کار رو ادامه دادم،

which culminated in a very large work, which I call "The Triptych."

و در نهایت در یک کار خیلی بزرگ به اوج خود رسید، و من اسمش رو "سه قابی" گذاشتم.

"The Triptych" was largely inspired

"سه قابی" از نقاشی "باغ لذت دنیوی"

by Hieronymus Bosch's "[The] Garden of Earthly Delights,"

اثر هیرونیموس بوش الهام گرفته شده بود،

which is a painting in the [Museo del] Prado in Spain.

این نقاشی در موزه پرادو اسپانیا نگهداری می شود

Do you guys know this painting?

این نقاشی رو می شناسید؟

Good, it's a cool painting.

خوبه، نقاشی جالبی است.

It's kind of ahead of its time, they say.

گفته می‎شود که از زمان خود جلوتر بوده است.

So, "The Triptych." I'll walk you through this piece.

خب، "سه قابی"، این اثر را با هم مرور می کنیم.

It weighs 24,000 pounds.

۱۱٫۰۰۰ کیلوگرم وزن دارد.

It's 18 feet long.

۵ متر و نیم طول آن است.

It's double-sided, so it's 36 feet of composition.

روی دو طرف آن کار شده، پس در کل یک ترکیب ۱۱ متری است.

It's kind of weird.

یه جورایی عجیب است.

Well, that's the blood fountain.

خب، این فواره خون است.

(Laughter)

(خنده حضار)

To the left, you have Jesus and the locusts.

در سمت چپ مسیح و ملخها رو داریم.

There's a cave

اونجا یک غارهست که

where all these animal-headed creatures travel between two worlds.

همه این موجودات حیوان نما از طریق آن بین دو جهان سفر می‎کنند.

They go from the representational world,

و از جهان بازنمایی سفر می‎کنند

to this analog-mesh underworld, where they're hiding.

و به این جهان نمایشی زیرزمینی می‎آیند، که در آن پنهان شده‎اند.

This is where the animal-headed creatures are by the lighthouse,

اینجا جایی است که موجودات حیوان‎نما در کنار فانوس دریایی جمع می‎شوند

and they're all about to commit mass suicide into the ocean.

تا همگی در اقیانوس خودکشی کنند.

The ocean is made up of thousands of elements.

اقیانوسی که از هزاران جزء تشکیل شده است.

This is a bird god tied up to a battleship.

این پرنده یک خداست که به یک ناو جنگی بسته شده است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Billy Graham is in the ocean;

در اقیانوس، بیلی گراهام هست؛

the Horizon from the oil spill; Waldo; Osama Bin Laden's shelter --

افق نشت نفت، والدو، پناهگاه اسامه بن لادن --

there's all kinds of weird stuff that you can find

اگر با دقت به اقیانوس نگاه کنید

if you look really hard, in the ocean.

همه جور چیز عجیب و غریبی در آن پیدا می‎شود.

Anyway, this is a lady creature.

به هر حال، این بانو، موجودی است که از اقیانوس سر برآورده

She's coming out of the ocean, and she's spitting oil into one hand

و به یک دست خود نفت تُف می‎کند

and she has clouds coming out of her other hand.

و از دست دیگرش ابر بیرون می‎آید.

Her hands are like scales,

دستان او مانند پیمانه و مرجع اساطیری هستند،

and she has the mythological reference of the Earth and cosmos in balance.

که زمین و کیهان را در تعادل نگاه داشته است.

So that's one side of "The Triptych."

خب، این یک طرف "سه قابی" بود.

It's a little narrative thing.

این، یک اثر روایی است.

That's her hand that she's spitting into.

این دست بانو است که در آن نفت می‎ریزد.

And then, when you go to the other side,

و وقتی که به طرف دیگر نگاه می‎کنید،

she has like a trunk, like a bird's beak,

می‎بینید که چیزی شبیه خرطوم یا منقار دارد،

and she's spitting clouds out of her trunk.

و از آن ابر بیرون می‎آید.

Then she has an 18-foot-long serpent's tail that connects "The Triptych."

بعد می‎بینید که یک دم مار ۵/۵ متری دارد که "سه قابی" را کنار هم نگه داشته است.

Anyway, her tail catches on fire from the back of the volcano.

به هر حال، اینجا دمش روی آتشفشان افتاده و آتش می‎گیرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

I don't know why that happened.

نمیدونم چطوری این جوری شد.

(Laughter)

(خنده حضار)

That happens, you know.

می دونید، پیش میاد.

Her tail terminates in a cycloptic eyeball,

دم او به یک کره چشم ختم می‎شود

made out of 1986 terrorist cards.

که از کارتهای تروریستهای سال ۱۹۸۶ درست شده است.

Have you guys seen those?

شما این کارتها رو دیدید؟

They were made in the 1980's, they're like baseball cards of terrorists.

در دهه ۸۰ ساخته شده بودند، شبیه کارتهای بازی بود ولی با موضوع تروریستها

Way ahead of their time.

خیلی جلو تر از زمان خودشون بودند.

(Laughter)

(خنده حضار)

That will bring you to my latest project.

این ما را به آخرین کار من می‎رساند

I'm in the middle of two projects:

در حال حاضر روی دو پروژه مشغول کار هستم:

One's called "Psychogeographies."

اسم یکی "روان جغرافیا" است.

It's about a six-year project to make 100 of these humans.

یک پروژه شش ساله برای ساخت صد تا از این انسانها است.

Each one is an archive of our culture,

که هر کدام آرشیوی از فرهنگ ما است،

through our ripped-up media and matter,

که با چیزهای پاره پوره رسانه‎ای ساخته شده،

whether it's encyclopedias or dictionaries or magazines.

مثل دایره المعارف یا دیکشنری یا مجله.

But each one acts as a sort of an archive in the shape of a human,

ولی هرکدام در نقش یک بایگانی هستند در قالب انسان،

and they travel in groups of 20, 4, or 12 at a time.

و هر بار، در گروه‎های ۲۰، ۴، یا ۱۲ تایی سفر می‎کنند.

They're like cells -- they come together, they divide.

مانند سلول هستند، در کنار هم جمع می‎شوند، سپس تقسیم می‎شوند.

And you kind of walk through them. It's taking me years.

و شما در میان آنها قدم می‎زنید. این کار سالها وقت من را گرفته است.

Each one is basically a 3,000-pound microscope slide

هر کدام در واقع، یک اسلاید میکروسکوپ ۱٫۴۰۰ کیلویی است

with a human stuck inside.

با یک انسان درون آن.

This one has a little cave in his chest.

این یکی یک غار در سینه‎اش دارد.

That's his head; there's the chest, you can kind of see the beginning.

این سر اوست و اینجا سینه، میتوانید در واقع آغاز را ببینید.

I'm going to go down the body for you:

حالا از بالاتنه به سمت پایین می‎رویم:

There's a waterfall coming out of his chest,

اینجا یک آبشار است که از سینه بیرون می‎ریزد،

covering his penis -- or not-penis, or whatever it is,

و آلتش را پوشانده است-- یا غیر از آن، یا هر چیزی که هست،

a kind of androgynous thing.

یک چیز دو جنسیتی مثلا.

I'll take you quickly through these works,

به سرعت این کارها رو مرور می‎کنیم،

because I can't explain them for too long.

چون بررسی هرکدومشون خیلی طول خواهد کشید.

There are the layers, you can kind of see it.

این‎ها لایه ها هستند که در اینجا دیده می‎شوند.

That's a body getting split in half.

اینجا بدن به دو قسمت تقسیم شده.

This one has two heads,

این یکی دو تا سر دارد.

and it's communicating between the two heads.

و در حال ارتباط برقرار کردن میان دو سر است.

You can see the pills coming out,

می‎توانید قرصها را ببینید که بیرون می‎آیند،

going into one head from this weird statue.

و از این مجسمه عجیب به سمت یکی از سرها می‎روند.

There's a little forest scene inside the chest cavity.

اینجا در فضای سینه، یک جور منظره جنگلی وجود دارد.

Can you see that?

می‎بینیدش؟

Anyway, this talk's all about these boxes,

به هر حال، این بحث کلا درباره این جعبه‎ها است،

like the boxes we're in.

مثل جعبه‎هایی که ما درون آنها هستیم.

This box we're in, the solar system is a box.

این جعبه‎ای که ما را در بر گرفته، منظومه شمسی، یک جعبه است.

This brings you to my latest box.

این شما را به آخرین جعبه من هدایت می‎کند.

It's a brick box. It's called Pioneer Works.

این یک جعبه آجری است و اسم آن، آثار پیشگام است.

(Cheers)

(تشویق حضار)

Inside of this box is a physicist,

درون این جعبه یک فیزیکدان،

a neuroscientist, a painter, a musician,

یک عصب شناس، یک نقاش، یک موسیقی‎دان،

a writer, a radio station, a museum, a school,

یک نویسنده، یک ایستگاه رادیویی، یک موزه، یک مدرسه،

a publishing arm to disseminate all the content we make there into the world;

یک بخش انتشار برای نشر آثار ما به جهان بیرون،

a garden.

و یک باغ وجود دارد.

We shake this box up,

ما این جعبه را تکان می‎دهیم،

and all these people kind of start hitting each other like particles.

و همه این آدم ها مانند ذره به هم برخورد می‎کنند.

And I think that's the way you change the world.

و من فکر می‎کنم، اینجوری میشه دنیا رو تغییر داد.

You redefine your insides and the box that you're living in.

ما درون خودمان و جعبه ای که در آن زندگی می‎کنیم را دوباره توصیف می‎کنیم.

And you come together to realize that we're all in this together,

و به جایی می‎رسیم که می‎فهمیم، همه با هم درون یک جعبه هستیم.

that this delusion of difference --

که این توهم تفاوتها--

this idea of countries, of borders, of religion -- doesn't work.

این ایده کشورها، مرزها و دینها-- نتیجه ای ندارد.

We're all really made up of the same stuff, in the same box.

ما همه از یک چیز ساخته شده‎ایم و در یک جعبه قرار داریم.

And if we don't start exchanging that stuff sweetly and nicely,

و اگر با متانت و مهربانی شروع به تبادل آنچه که هستیم، نکنیم

we're all going to die real soon.

به سرعت به سمت نیستی پیش می ‎رویم.

Thank you very much.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)