Josette Sheeran: Ending hunger now

جوزِت شیرن :هم اکنون به گرسنگی پایان دادن

Translator: soheila Jafari Reviewer: Negar S

Well after many years working in trade and economics,

خب پس از چندین سال کار در تجارت و اقتصاد،

four years ago,

4 سال پیش،

I found myself working on the front lines

خودم را در خط مقدم

of human vulnerability.

آسیب پذیری انسان یافتم.

And I found myself in the places

خودم را در مکانهایی یافتم که

where people are fighting every day to survive

مردم آنجا هرروز برای زنده ماندن مبارزه میکنند

and can't even obtain a meal.

و حتی نمی توانند یک وعده غذا بدست آورند.

This red cup comes from Rwanda

این فنجانِ قرمز مالِ کودکی

from a child named Fabian.

به نام فابیا از رواند است.

And I carry this around

من این فنجان قرمز را همه جا می برم

as a symbol, really, of the challenge

به عنوان نماد واقعی چالش

and also the hope.

و همچنین امید.

Because one cup of food a day

زیرا یک فنجان غذای روزانه

changes Fabian's life completely.

زندگی فابیا را کاملا" تغییر می دهد.

But what I'd like to talk about today

اما آنچه میخواهم امروز درباره آن صحبت کنم

is the fact that this morning,

حقیقتی است که امروز صبح

about a billion people on Earth --

حدود یک میلیارد نفر بر روی کره زمین

or one out of every seven --

یا یک هفتم مردم

woke up and didn't even know

بیدار شدند و حتی نمی دانستند

how to fill this cup.

چگونه این فنجان را پر کنند.

One out of every seven people.

یک نفر از هر هفت نفر.

First, I'll ask you: Why should you care?

اول بپرسم: چرا شما باید به این موضوع اهمیت بدهید؟

Why should we care?

چرا ما باید غم آنها را بخوریم؟

For most people,

برای اکثر مردم،

if they think about hunger,

اگر درباره گرسنگی فکر کنند،

they don't have to go far back on their own family history --

لازم نیست آنها به تاریخ دوری از خانواده شان رجوع کنند

maybe in their own lives, or their parents' lives,

ممکنه در زندگی خودشان، یا زندگی پدر و مادرشان،

or their grandparents' lives --

یا زندگی پدربزرگ و مادربزرگشان

to remember an experience of hunger.

تجربه گرسنگی را به خاطر بیاورند.

I rarely find an audience

من به ندرت یک شنونده را یافتم که

where people can go back very far without that experience.

به گذشته خیلی دور برگردد بدون تجربه گرسنگی.

Some are driven by compassion,

بعضی از مردم با احساس شفقت همراه می شوند،

feel it's perhaps

این شاید یکی از اساسی ترین

one of the fundamental acts of humanity.

احساس و رفتار بشری باشد.

As Gandhi said,

همانطور که گاندی گفت:

"To a hungry man, a piece of bread is the face of God."

" برای یک انسان گرسنه، یک تکه نان روبرویی با خداست."

Others worry about peace and security,

بعضی دیگر در مورد صلح و امنیت

stability in the world.

و ثبات در جهان نگران هستند.

We saw the food riots in 2008,

ما شورش های غذا را در سال 2008 دیدیم،

after what I call the silent tsunami of hunger

پس از آنچه من سونامی خاموش گرسنگی می نامم

swept the globe when food prices doubled overnight.

جهان را در می نوردد، زمانی که قیمت غذا در یک شب، دو برابر شد.

The destabilizing effects of hunger

اثرات بی ثباتی ناشی از گرسنگی،

are known throughout human history.

در سراسر تاریخ بشر شناخته شده اند .

One of the most fundamental acts of civilization

یکی از اساسی ترین اقدامات تمدن این است که

is to ensure people can get enough food.

به مردم اطمینان دهد که میتوانند غذای کافی بدست آورند.

Others think about Malthusian nightmares.

بعضی دیگر در مورد کابوس مالتوس فکر می کنند.

Will we be able to feed a population

آیا ما قادر خواهیم بود که جمعیتی را

that will be nine billion in just a few decades?

که فقط در چند دهة دیگر 9 میلیارد خواهد شد تغذیه کنیم؟

This is not a negotiable thing, hunger.

گرسنگی یک مسئله قابل قبول نیست.

People have to eat.

مردم باید تغذیه شوند.

There's going to be a lot of people.

جمعیتِ زیادی خواهد بود.

This is jobs and opportunity all the way up and down the value chain.

حلِ مسئله غذا فرصتهای شغلی از بالا تا پایینِ زنجیره ارزشهاست.

But I actually came to this issue

اما من با این مشکل

in a different way.

به شیوه دیگری برخوردم.

This is a picture of me and my three children.

این عکسِ من با سه فرزندم است.

In 1987, I was a new mother

در سال 1987، من مادر جوانی بودم،

with my first child

با اولین فرزندم

and was holding her and feeding her

و در حالی که دخترم را نگه داشته و غذا می دادم

when an image very similar to this

یک تصویر

came on the television.

خیلی مشابه این تصویر روی صفحه تلویزیون آمد.

And this was yet another famine in Ethiopia.

باز هم یه قحطی دیگر در اتیوپی.

One two years earlier

یکی دو سال قبل از آن،

had killed more than a million people.

قحطی بیش از یک میلیون نفر را کشته بود.

But it never struck me as it did that moment,

اما تا آن لحظه هرگز آنقدر روی من تاثیر نگذاشته بود،

because on that image

چون در آن تصویر

was a woman trying to nurse her baby,

یک زن تلاش می کرد که نوزادش را شیر دهد،

and she had no milk to nurse.

و او هیچ شیری نداشت که به نوزادش دهد.

And the baby's cry really penetrated me,

و گریه آن نوزاد واقعا" در من نفوذ کرد،

as a mother.

به عنوان یک مادر.

And I thought, there's nothing more haunting

و من فکر کردم، هیچ چیز فراموش نشدنی تر

than the cry of a child

از فریاد یک کودک نیست

that cannot be returned with food --

که نتوان با غذا پاسخ داد

the most fundamental expectation of every human being.

این بنیادی ترین انتظار برای هر انسان است.

And it was at that moment

و آن لحظه ای بود

that I just was filled

که من با چالش و

with the challenge and the outrage

برآشفتگی و خشم پر شدم.

that actually we know how to fix this problem.

چون در واقع ما می دانیم که چگونه این مشکل را حل کنیم.

This isn't one of those rare diseases

این یکی از آن بیماری های کمیاب نیست

that we don't have the solution for.

که ما راه حلی برای آن نداشته باشیم.

We know how to fix hunger.

ما می دانیم چگونه گرسنگی را برطرف کنیم.

A hundred years ago, we didn't.

صد سال پیش، ما نمی دانستیم.

We actually have the technology and systems.

در واقع ما فن آوری و صنایع غذایی داریم.

And I was just struck

من متعجب شدم که

that this is out of place.

این واقعه در جایگاه خودش نیست.

At our time in history, these images are out of place.

در دوره ما از تاریخ ، این تصاویر در جایگاه خودشان نیستند.

Well guess what?

خوب حدس بزنید چی؟

This is last week in northern Kenya.

هفته پیش در کشور کنیا قحطی بود.

Yet again,

دوباره بیش از 9 میلیون نفر

the face of starvation

با قحطی و گرسنگی

at large scale

در مقیاس بزرگ

with more than nine million people

روبرو هستند

wondering if they can make it to the next day.

حیرت زده که آیا میتوانند تا روز بعد زنده بمانند.

In fact,

در حقیقت،

what we know now

امروز ما می دانیم که

is that every 10 seconds

هر 10 ثانیه

we lose a child to hunger.

بر اثر گرسنگی ما یک کودک را از دست می دهیم.

This is more

این تلفات بیشتر از

than HIV/AIDS,

بیماری اچ آی وی / ایدز،

malaria and tuberculosis combined.

مالاریا و سل روی هم است.

And we know that the issue

ما می دانیم این مشکل

is not just production of food.

فقط تولید غذا نیست.

One of my mentors in life

یکی از مربیان من در زندگیم

was Norman Borlaug, my hero.

نورمن بورلاگ بود، قهرمان من.

But today I'm going to talk about access to food,

ولی امروز من میخواهم درباره دسترسی به غذا صحبت کنم،

because actually this year and last year

چون در واقع امسال و پارسال

and during the 2008 food crisis,

و در زمان بحران اقتصادی سال 2008،

there was enough food on Earth

غذای کافی برای همه بر روی زمین بود

for everyone to have 2,700 kilocalories.

که 2700 کالری در روز تغذیه کنند.

So why is it

چرا این طور است که

that we have a billion people

ما یک میلیارد نفر داریم

who can't find food?

که نمی توانند غذا بیابند؟

And I also want to talk about

من همچنین می خواهم در مورد

what I call our new burden of knowledge.

آنچه من آن را بار سنگین آگاهی می نامم صحبت کنم.

In 2008,

در سال 2008،

Lancet compiled all the research

لانست (مجله پزشکی ) همه تحقیقات را گرد هم آورد

and put forward the compelling evidence

و با شواهد قانع کننده مطرح کرد

that if a child in its first thousand days --

که اگر یک کودک در هزار روز اول زندگیش

from conception to two years old --

از ابتدای حاملگی تا دو سالگی

does not have adequate nutrition,

تغذیه مناسب نداشته باشد،

the damage is irreversible.

آسیب آن، غیر قابل برگشت است.

Their brains and bodies will be stunted.

مغر و بدن آنان از رشد باز می مانند.

And here you see a brain scan of two children --

و در اینجا شما اسکن از مغز دو کودک را می بینید

one who had adequate nutrition,

یکی تغذیه مناسب داشته،

another, neglected

کودک دیگر، غفلت شده

and who was deeply malnourished.

و عمیقا" سوء تغذیه داشته است.

And we can see brain volumes

می توانیم ببینیم که حجم مغز

up to 40 percent less

در این کودکان

in these children.

بیشتر از 40 درصد کمتر است.

And in this slide

و در این اسلاید

you see the neurons and the synapses of the brain

می بینید که اعصاب و سیناپسهای مغز

don't form.

شکل نگرفته اند.

And what we know now is this has huge impact on economies,

ما می دانیم این تاثیر زیادی روی اقتصاد میگذارد

which I'll talk about later.

که درباره آن بعدا" صحبت خواهم کرد.

But also the earning potential of these children

همچنین کسبِ درآمدِ بالقوه در این کودکان

is cut in half in their lifetime

در طول زندگیشان به نیم کاهش یافته

due to the stunting

به دلیل رشد نیافتگی و نقص فکري

that happens in early years.

که در اولین سالها اتفاق افتاده است.

So this burden of knowledge drives me.

این بار سنگین آگاهی به من انگیزه میدهد.

Because actually we know how to fix it

زیرا واقعا" ما می دانیم که چگونه این مشکل را

very simply.

به سادگی برطرف نمائیم.

And yet, in many places,

و با این حال، در خیلی جاها،

a third of the children,

یک سوم کودکان،

by the time they're three

همین الان

already are facing a life of hardship

با توجه به این بار سنگین آگاهی

due to this.

در تمام عمرشان با فقر و سختی روبرو خواهند بود.

I'd like to talk about

من میخواهم درباره

some of the things I've seen on the front lines of hunger,

برخی چیزهایی که من در خط مقدم گرسنگی دیده ام،

some of the things I've learned

برخی چیزهایی که فهمیدم

in bringing my economic and trade knowledge

با بکار بردن دانش ام از اقتصاد و بازرگانی

and my experience in the private sector.

و تجربه ام در بخش خصوصی، صحبت کنم.

I'd like to talk about where the gap of knowledge is.

می خواهم در مورد ناآگاهی مردم صحبت کنم.

Well first, I'd like to talk about the oldest nutritional method on Earth,

اول، در مورد قدیمی ترین روش تغذیه روی زمین صحبت کنم،

breastfeeding.

تغذیه با شیر مادر.

You may be surprised to know

شما ممکن است تعجب کنید وقتی بدانید

that a child could be saved every 22 seconds

هر 22 ثانیه می توان یک کودک را نجات داد

if there was breastfeeding in the first six months of life.

در صورتی که در 6 ماه اول زندگی با شیر مادر تغذیه شود.

But in Niger, for example,

برای مثال، در نیجریه،

less than seven percent of the children

کمتر از هفت درصد کودکان

are breastfed

منحصرا" برای شش ماه اول زندگیشان

for the first six months of life, exclusively.

با شیر مادر تغذیه می شوند.

In Mauritania, less than three percent.

در موریتانی، کمتر از سه درصد.

This is something that can be transformed with knowledge.

این را با آگاهی می توان تغییر داد.

This message, this word, can come out

این پیام، این پیغام، می تواند پخش شود

that this is not an old-fashioned way of doing business;

که شیر دادن کودک یک روش قدیمی نیست

it's a brilliant way

این بهترین شیوه

of saving your child's life.

برای نجات زندگی کودک تان است.

And so today we focus on not just passing out food,

بنابراین، امروز ما نه تنها روی پخش غذا،

but making sure the mothers have enough enrichment,

بلکه اطمینان از اینکه مادران شیر کافی دارند،

and teaching them about breastfeeding.

و آموزش در مورد تغذیه با شیر مادر نیز تمرکز کرده ایم.

The second thing I'd like to talk about:

نکته دومی که می خواهم در مورد آن صحبت کنم:

If you were living in a remote village somewhere,

اگر شما در یک دهکده دور افتاده زندگی می کردید،

your child was limp,

و کودکتان ناتوان و ضعیف بود،

and you were in a drought, or you were in floods,

و شما در قحطی یا در سیل بودید،

or you were in a situation where there wasn't adequate diversity of diet,

شما در وضعیتی بودید که تنوع کافی در رژیم غذایی نبود،

what would you do?

چه کار می کردید؟

Do you think you could go to the store

آیا فکر میکنید میتوانستید به فروشگاه بروید

and get a choice of power bars, like we can,

و انتخاب غذای مقوی داشتید، مثل کاری که ما می کنیم،

and pick the right one to match?

و چیزی را که تغذیه مناسب هست بر می داشتید؟

Well I find parents out on the front lines

خوب من متوجه شدم که پدران و مادران در خط مقدم

very aware their children are going down for the count.

خیلی آگاهند به اینکه از تعداد کودکانشان کاسته خواهد شد.

And I go to those shops, if there are any,

من به فروشگاه های آن محل می روم، اگر در آنجا فروشگاهی باشد،

or out to the fields to see what they can get,

یا بیرون به مزارع که ببینم آنها چه غذایی می توانند بدست آورند،

and they cannot obtain the nutrition.

و در برخی مناطق آنها نمی توانند مواد غذایی بدست آورند.

Even if they know what they need to do, it's not available.

حتی اگر آنها بدانند که به چه چیزی نیاز دارند، چیز قابل دسترسی نیست.

And I'm very excited about this,

و من خیلی خوشحالم

because one thing we're working on

چون یکی از کارهایی که ما میکنیم

is transforming the technologies

انتقالِ فن آوریهای امروزی،

that are very available

که در صنایع غذایی

in the food industry

بسیار سودمند هستند،

to be available for traditional crops.

به محصولات سنتی است.

And this is made with chickpeas, dried milk

و این با نخود و شیر خشک تولید شده

and a host of vitamins,

و سرشار از ویتامین هاست،

matched to exactly what the brain needs.

دقیقا" مناسب با آنچه مغز نیاز دارد.

It costs 17 cents for us to produce this

ما هزینهای معادل 17 سنت برای تولید آن می پردازیم

as, what I call, food for humanity.

من آن را غذا برای انسانیت می نامم.

We did this with food technologists

ما این را با صنایع غذایی انجام دادیم

in India and Pakistan --

در هند و پاکستان--

really about three of them.

در سه کشور --

But this is transforming

این تحولی است برای

99 percent of the kids who get this.

99 درصد از کودکانی این را دریافت می کنند.

One package, 17 cents a day --

بک بسته، روزانه 17 سنت--

their malnutrition is overcome.

غلبه بر سوء تغذیه آنهاست.

So I am convinced

من بسیار مطمئن هستم

that if we can unlock the technologies

که اگر ما بتوانیم فن آوری هایی که

that are commonplace in the richer world

در سرزمینهای غنی جهان معمول هستند را بگشاییم

to be able to transform foods.

قادر به دگرگونی غذایی هستیم.

And this is climate-proof.

این مقاوم در برابر آب و هوا است.

It doesn't need to be refrigerated, it doesn't need water,

به یخچال نیاز ندارد، به آب نیاز ندارد،

which is often lacking.

که اغلب در کمبود است.

And these types of technologies,

این نوع فن آوریها،

I see, have the potential

توانایی بالقوه ای را دارند که

to transform the face of hunger and nutrition, malnutrition

چهره گرسنگی و سوء تغذیه را

out on the front lines.

در خطوط مقدم، دگرگون کنند.

The next thing I want to talk about is school feeding.

موضوع بعدی که می خواهم در مورد آن صحبت کنم، تغذیه در مدرسه است.

Eighty percent of the people in the world

هشتاد درصد از مردم در جهان

have no food safety net.

اندوخته غذا ندارند.

When disaster strikes --

وقتی بلایا حادث می شوند:

the economy gets blown, people lose a job,

مثلا اقتصاد آشفته شده و مردم کارشان را از دست می دهند،

floods, war, conflict,

یا سیل، جنگ ،درگیری،

bad governance, all of those things --

دولت ناکارآمد، همه این چیزها--

there is nothing to fall back on.

اندوخته ای نیست که از آن استفاده کنند.

And usually the institutions --

معمولا موسسات

churches, temples, other things --

از جمله کلیساها ، معابد، موسسات دیگر

do not have the resources

منابعی برای حفاظتِ مردم

to provide a safety net.

در زمانِ سختی ندارند.

What we have found working with the World Bank

چیزی که ما از کار با بانک جهانی فهمیدیم

is that the poor man's safety net,

اینه که بهترین حافظ فقرا،

the best investment, is school feeding.

بهترین سرمایه گذاری، تغذیه در مدرسه است.

And if you fill the cup

اگر شما این فنجان را

with local agriculture from small farmers,

با محصولات کشاورزی محلی کشاورزان فقیر پر کنید،

you have a transformative effect.

شما یک اثر تحول آفرین سازنده دارید.

Many kids in the world can't go to school

کودکان زیادی در جهان نمی توانند به مدرسه بروند

because they have to go beg and find a meal.

چون آنها باید بروند برای بدست آوردن یک وعده غذا گدایی کنند.

But when that food is there,

اما هنگامی که غذا در مدرسه باشد،

it's transformative.

این تحول آفرین است.

It costs less than 25 cents a day to change a kid's life.

مبلغی کمتر از روزانه 25 سنت زندگی کودکان را تغییر می دهد.

But what is most amazing is the effect on girls.

اما شگفت انگیز ترین، تاثیر بر زندگی دختران است.

In countries where girls don't go to school

در کشورهایی که دختران به مدرسه نمی روند

and you offer a meal to girls in school,

و یک وعده غذا به دختران در مدرسه پیشنهاد می کنیم،

we see enrollment rates

می بینیم که میزان ثبت نام دختران و پسران برابر یکدیگر

about 50 percent girls and boys.

حدود پنجاه در صد است.

We see a transformation in attendance by girls.

ما تحول در حضور دختران را می بینیم.

And there was no argument,

و هیچ چون و چرایی وجود ندارد.

because it's incentive.

زیرا این یه انگیزه برای مدرسه آمدن است.

Families need the help.

خانواده ها به کمک نیاز دارند.

And we find that if we keep girls in school later,

ما متوجه شدیم که اگر دختران را بیشتر نگه داریم،

they'll stay in school until they're 16,

آنان تا شانزده سالگی در مدرسه می مانند،

and won't get married if there's food in school.

اگر غذا در مدرسه باشد دختران ازدواج نمی کنند.

Or if they get an extra ration of food

یا اگر آنها یک وعده غذایی بیشتر

at the end of the week --

در پایان هفته دریافت کنند

it costs about 50 cents --

هزینه آن حدود 50 سنت است

will keep a girl in school,

این دختران را در مدرسه نگه می دارد.

and they'll give birth to a healthier child,

و آنها فرزند سالمتری به دنیا می آورند،

because the malnutrition is sent

زیرا سوء تغذیه از

generation to generation.

نسلی به نسل دیگر منتقل می شود

We know that there's boom and bust cycles of hunger.

می دانیم که مانند اقتصاد، گرسنگی رونق و رکود دارد.

We know this.

ما این حقیقت را می دانیم.

Right now on the Horn of Africa, we've been through this before.

در حال حاضر در منطقه شاخ آفریقا، ما این رویداد رو طی کردیم.

So is this a hopeless cause?

آیا این یه تلاش بیفایده است؟

Absolutely not.

قطعا نه.

I'd like to talk about what I call our warehouses for hope.

می خواهم در مورد آنچه من انبارهای امید مینامم، صحبت کنم.

Cameroon, northern Cameroon, boom and bust cycles of hunger

کامرون، شمال کامرون، رونق و رکود گرسنگی

every year for decades.

هر سال برای دهه ها وجود داشته.

Food aid coming in every year

هر سال در طول فصل بی حاصلی

when people are starving during the lean seasons.

هنگام گرسنگی به آنجا غذا می فرستادیم.

Well two years ago,

خوب دو سال پیش،

we decided, let's transform the model of fighting hunger,

ما تصمیم گرفتیم مدل مبارزه با گرسنگی را تغییر دهیم،

and instead of giving out the food aid, we put it into food banks.

و به جای کمک رایانه غذا، مواد غذایی را در بانکهای غذا بگذاریم.

And we said, listen,

ما به روستاییان گفتیم

during the lean season, take the food out.

در دوره فصل بی محصولی، غذا را پخش کنید.

You manage, the village manages these warehouses.

شما مدیریت می کنید، روستاها مدیریت این انبارها را به عهده دارند.

And during harvest, put it back with interest,

و در دوره برداشتِ محصول، غذا را با بهره اش برگردانید،

food interest.

بهره غذایی:

So add in five percent, 10 percent more food.

پنج درصد، ده درصد غذای بیشتر اضافه کنید.

For the past two years,

برای دو سال گذشته،

500 of these villages where these are

500 تا از این روستاها که بانکهای غذا داشته اند

have not needed any food aid -- they're self-sufficient.

نیازی به کمکهای غذایی ندارند-- آنها خود کفا شده اند.

And the food banks are growing.

بانکهای غذایی رو به رشد هستند.

And they're starting school feeding programs for their children

و شروع به اجرای برنامه تغذیه در مدرسه برای کودکان

by the people in the village.

بوسیله مردم همان روستا کرده اند.

But they've never had the ability

اما آنها قبلا قادر نبودند

to build even the basic infrastructure

حتی سازمانهای ابتدایی

or the resources.

یا منابع را بسازند.

I love this idea that came from the village level:

من عاشق این ایده که مال اهل روستا هستم:

three keys to unlock that warehouse.

سه کلید برای باز کردن انبار هست.

Food is gold there.

در آنجا غذا طلاست.

And simple ideas can transform the face,

و ایده های ساده می توانند چهره گرسنگی را

not of small areas,

نه تنها در مناطق کوچک

of big areas of the world.

بلکه در مناطق بزرگ در جهان تغیر دهند.

I'd like to talk about what I call digital food.

من می خواهم در مورد آنچه من آن را غذای دیجیتالی می نامم صحبت کنم.

Technology is transforming

فن آوری در حال دگرگونی و تغییر چهره

the face of food vulnerability

آسیب پذیری از غذا است

in places where you see classic famine.

در مکانهایی که شما قحطی های کلاسیک را می بینید.

Amartya Sen won his Nobel Prize

آمارتیا سن جایزه صلح نوبل را برای این گفته برد:

for saying, "Guess what, famines happen in the presence of food

" حدس بزن چی، قحطی در حضور غذا هم رخ میدهد

because people have no ability to buy it."

زیرا مردم قادر به خرید آن نیستند."

We certainly saw that in 2008.

ما دقیقا" این را در سال 2008 دیدیم.

We're seeing that now in the Horn of Africa

اکنون ما این را در شاخ آفریقا می بینیم

where food prices are up 240 percent in some areas

جایی که قیمت غذا 240 درصد افزایش یافته در بعضی مناطق

over last year.

در سال گذشته.

Food can be there and people can't buy it.

غذا می تواند آنجا باشد و مردم نتوانند آن را بخرند.

Well this picture -- I was in Hebron in a small shop, this shop,

خوب در این تصویر-- من در هیبرون در یک فروشگاه کوچک بودم،

where instead of bringing in food,

به جای بردن غذا به آنجا،

we provide digital food, a card.

ما کارت غذای دیجیتالی فراهم کردیم، یک کارت.

It says "bon appetit" in Arabic.

به عربی روی آن نوشته " نوش جان."

And the women can go in and swipe

و این زنان می توانند بروند و کارت شان را بکشند

and get nine food items.

و 9 قلم ماده غذایی را دریافت کنند.

They have to be nutritious,

9 قلم خریدشان باید مغذی باشند،

and they have to be locally produced.

و آنها باید محصولات تولید شده محلی باشند.

And what's happened in the past year alone

چیزی که فقط در طی یکسال حاصل شد، سال گذشته

is the dairy industry --

در صنعت لبنیات

where this card's used for milk and yogurt

جایی که این کارتها برای شیر، ماست

and eggs and hummus --

تخم مرغ و نخود استفاد شد

the dairy industry has gone up 30 percent.

صنعت لبنیات 30 درصد افزایش یافت.

The shopkeepers are hiring more people.

و چوپانان افراد بیشتری را استخدام کردند.

It is a win-win-win situation

با این راه حل همه برنده میشوند

that starts the food economy moving.

که اقتصاد مواد غذایی را به حرکت درآورده.

We now deliver food in over 30 countries

ما مواد غذایی را به بیش از30 کشور دنیا ارسال می کنیم

over cell phones,

از جمله بوسیله موبایل،

transforming even the presence of refugees in countries,

-- حتی حضور پناهندگان در این کشورها تغیر پذیر بوده--

and other ways.

و غیره.

Perhaps most exciting to me

شاید برای من هیجان انگیز ترین از هر چیز

is an idea that Bill Gates, Howard Buffett and others

ایده است که بیل گیت، هاوارد بافت و دیگران

have supported boldly,

شجاعانه پشتبانی می کنند،

which is to ask the question:

که این سوال را مطرح می کند:

What if, instead of looking at the hungry as victims --

چی می شد اگر ما به جای نگاه کردن به گرسنگان به عنوان قربانیان

and most of them are small farmers

که بیشتر آنان کشاورزان خرده پا هستند

who cannot raise enough food or sell food

که نمی توانند غذای کافی تولید و با بفروشند

to even support their own families --

حتی برای حمایت از خانواده هایشان

what if we view them as the solution,

چی می شد اگر ما به آنها به عنوان راه حل نگاه می کردیم،

as the value chain to fight hunger?

به عنوان زنجیره ارزش برای مبارزه با گرسنگی؟

What if from the women in Africa

چه می شد اگر به زنان در آفریقا

who cannot sell any food --

کسانی که نمی توانند مواد غذایی را بفروشند

there's no roads, there's no warehouses,

چون در آنجا راهی نیست، انباری نیست،

there's not even a tarp to pick the food up with --

حتی در آنجا یک پارچه محکم که مواد غذایی را با آن بلند کنند نیست

what if we give the enabling environment

چه می شد اگر ما محیط لازمه

for them to provide the food

برای تولید مواد غذایی را به آنها می دادیم

to feed the hungry children elsewhere?

تا برای کودکان گرسنه در مناطق دیگر تغذیه فراهم کنند؟

And Purchasing for Progress today is in 21 countries.

برنامه "خرید برای پیشرفت" امروز در 21 کشور است

And guess what?

و حدس بزنید چی؟

In virtually every case,

تقریبا در هر مورد،

when poor farmers are given a guaranteed market --

وقتی به یک کشاورز فقیر تضمین خرید می دهید

if you say, "We will buy 300 metric tons of this.

اگر شما بگویید،" ما 300 تن از محصول شما را می خریم.

We'll pick it up. We'll make sure it's stored properly." --

ما محصول تان را جمع آوری کرده و مطمئن میشویم که بطور مناسب انبار میشوند."

their yields have gone up two-, three-, fourfold

محصولشان دو، سه ، چهار برابر می شود

and they figure it out,

و آنها یه راه حلی پیدا میکنند،

because it's the first guaranteed opportunity they've had in their life.

زیرا این اولین فرصت تضمین است که در تمامی زندگی شان داشته اند .

And we're seeing people transform their lives.

ما مردمی را می بینیم که زندگیشان را اینگونه میسازند.

Today, food aid, our food aid --

امروز، کمکهای غذایی ما

huge engine --

موتور اقتصادی عظیم است

80 percent of it is bought in the developing world.

80 درصد از کمکهای غذایی ما در کشورهای در حال توسعه خریداری میشود.

Total transformation

دگرگونی غذایی رخ داده

that can actually transform the very lives that need the food.

که می تواند زندگی افراد زیادی را که به غذا نیاز دارند تغییر دهد.

Now you'd ask, can this be done at scale?

حالا ممکنه شما سوال کنید، آیا این می تواند در مقیاس بزرگ انجام شود؟

These are great ideas, village-level ideas.

ایده های بزرگی هستند، ایده های سطوح روستایی.

Well I'd like to talk about Brazil,

می خواهم در مورد برزیل صحبت کنم،

because I've taken a journey to Brazil over the past couple of years,

به دلیل اینکه من در چند سال گذشته سفری به برزیل داشته ام،

when I read that Brazil was defeating hunger

هنگامی که من خواندم که برزیل در حال مغلوب کردن گرسنگی

faster than any nation on Earth right now.

سریعتر از هر ملتی بر روی زمین است.

And what I've found is,

چیزی که من فهمیدم این است که

rather than investing their money in food subsidies

به جای سرمایه گذاری پولشان در سوبسید مواد غذایی

and other things,

و چیزهای دیگر،

they invested in a school feeding program.

آنها در برنامه تغذیه در مدرسه سرمایه گذاری کردند.

And they require that a third of that food

و آنها ملزم شدند که یک سوم مواد غذایی را

come from the smallest farmers who would have no opportunity.

از کشاورزان کوچک که هیچ فرصت ندارد تامین کنند.

And they're doing this at huge scale

آنها این کار را در مقیاس خیلی بزرگ انجام می دهند

after President Lula declared his goal

بعد از اینکه رئیس جمهور لولا هدفش که

of ensuring everyone had three meals a day.

اطمینان از اینکه هر فرد سه وعده غذا داشته باشد را اعلام کرد.

And this zero hunger program

و این برنامه به صفر رساندن گرسنگی

costs .5 percent of GDP

هزینه ای معادل 0.5 درصد تولید ناخالص ملی را در بر داشت

and has lifted many millions of people

و میلیونها نفر از مردم را

out of hunger and poverty.

از گرسنگی و فقر بیرون کشیده است.

It is transforming the face of hunger in Brazil,

این دگرگونی چهره گرسنگی در برزیل است.

and it's at scale, and it's creating opportunities.

و این در مقیاس بزرگ است، و این فرصتهای شغلی را ایجاد می کند.

I've gone out there; I've met with the small farmers

من به آنجا رفتم، و کشاورزان خرده پا را ملاقات کردم

who have built their livelihoods

کسانی که وسیله معاش شان را

on the opportunity and platform

با فرصتهای شغلی و جایگاه های فراهم شده

provided by this.

توسط این (برنامه) ساخته اند.

Now if we look at the economic imperative here,

اکنون اگر ما به ضرورت اینگونه اقتصاد نگاه کنیم،

this isn't just about compassion.

این فقط مورد رحم و شفقت نیست.

The fact is studies show

حقیقت اینه که تحقیقات علمی نشان می دهند

that the cost of malnutrition and hunger --

هزینه سوء تغذیه و گرسنگی

the cost to society,

هزینه ای که برای جامعه در بر دارد،

the burden it has to bear --

فشاری که جامعه باید تحمل کند

is on average six percent,

به طور متوسط 6% در صد از تولید ناخالص ملی (GDP) است،

and in some countries up to 11 percent,

و در برخی از کشورها 11% درصد

of GDP a year.

از تولید ناخالص ملی است.

And if you look at the 36 countries

اگر شما به این 36 کشور نگاه کنید

with the highest burden of malnutrition,

با بالاترین فشار سوء تغذیه،

that's 260 billion lost from a productive economy

260 میلیارد ازیک اقتصاد مولد را

every year.

سالیانه از دست می دهند.

Well, the World Bank estimates

خوب، بانک جهانی برآورد کرده

it would take about 10 billion dollars --

با فقط حدود 10 میلیارد دلار

10.3 --

10.3

to address malnutrition in those countries.

سوء تغذیه در این کشورها عنوان می شود.

You look at the cost-benefit analysis,

شما به تجزیه و تحلیل هزینه - منفعت نگاه کنید،

and my dream is to take this issue,

رویای من این است که این موضوع را

not just from the compassion argument,

نه تنها با استدلالِ رحم و شفقت،

but to the finance ministers of the world,

بلکه به وزرای دارایی و اقتصاد جهان ببریم،

and say we cannot afford

و بگوییم ما استطاعت

to not invest

آن را نداریم که

in the access to adequate, affordable nutrition

برای دسترسی کافی، تغذیه مناسب

for all of humanity.

برای همه بشریت سرمایه گذاری نکنیم.

The amazing thing I've found

شگفت انگیز ترین چیزی که من یافتم

is nothing can change on a big scale

این است که هیچ چیز نمی تواند در مقیاس بزرگ تغییر کند

without the determination of a leader.

بدون عزم یک رهبر.

When a leader says, "Not under my watch,"

هنگامی که رهبر می گوید، "در زمان و حوزه قدرت من گرسنگی نه"

everything begins to change.

همه چیز شروع به تغییر می کند.

And the world can come in

و جهان می تواند

with enabling environments and opportunities to do this.

با فراهم کردن محیط اقتصادی لازمه و فرصتهای مناسب این کار را انجام دهد.

And the fact that France

و اینکه فرانسه

has put food at the center of the G20

مواد غذایی را مرکز مذاکرات G20

is really important.

قرار داده واقعا" پر اهمیت است.

Because food is one issue

زیرا غذا مشکلی است

that cannot be solved person by person, nation by nation.

که نمی تواند فرد به فرد، کشور به کشور حل شود.

We have to stand together.

ما باید کنار یکدیگر بایستیم.

And we're seeing nations in Africa.

ما شاهد کشورهای آفریقا هستیم.

WFP's been able to leave 30 nations

برنامه جهانی غذا قادر بوده 30 کشور را ترک کند،

because they have transformed

زیرا آنها چهره گرسنگی

the face of hunger in their nations.

را در کشورهایشان دگرگون کرده اند.

What I would like to offer here is a challenge.

چیزی را که می خواهم در اینجا پیشنهاد کنم یک چالش است.

I believe we're living at a time in human history

من بر این باورم ما در زمانی در تاریخ بشر زندگی می کنیم

where it's just simply unacceptable

که براستی غیر قابل پذیرش است که

that children wake up

کودکان از خواب بیدار شوند

and don't know where to find a cup of food.

و ندانند که یک کاسه غذا را کجا پیدا کنند.

Not only that,

نه تنها این،

transforming hunger

دگرگونی گرسنگی

is an opportunity,

یک فرصت است،

but I think we have to change our mindsets.

اما گمان کنم که باید طرز تفکرمان را عوض کنیم.

I am so honored to be here

من بسیار مفتخرم که اینجا

with some of the world's top innovators and thinkers.

با برخی از نوآوران و متفکران برتر جهان باشم.

And I would like you to join with all of humanity

و علاقمندم که شما به همه بشریت بپیوندید

to draw a line in the sand

و تعهد دهید

and say, "No more.

و بگوئید، "بیشتر از این نه.

No more are we going to accept this."

ما از این بیشتر گرسنگی را قبول نخواهیم کرد."

And we want to tell our grandchildren

ما می خواهیم به نوه هایمان بگوئیم

that there was a terrible time in history

که زمان وحشتناکی در تاریخ ما بود

where up to a third of the children

که بیشتر از یک سوم کودکان

had brains and bodies that were stunted,

مغز و بدنی رشد نیافته داشتند،

but that exists no more.

اما دیگر وجود ندارد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)