Josette Sheeran: Ending hunger now

Translator: Murali Dharan Reviewer: vidya raju

Well after many years working in trade and economics,

வர்த்தகம் மற்றும் பொருளாதாரத் துறைகளில் பல வருடங்கள் பணி புரிந்த அனுபவத்திற்குப் பிறகு

four years ago,

நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னால்

I found myself working on the front lines

மனித வாழ்க்கையின் கடுமையான துயரங்களோடு நேரடியாகப் போராடும் சூழல்களை

of human vulnerability.

நான் தேடத் துவங்கினேன்

And I found myself in the places

தேடலில் நான் கண்ட சில இடங்களில்

where people are fighting every day to survive

அன்றாட வாழ்க்கைக்கு மக்கள் ஒவ்வொரு தினமும் போராட வேண்டியிருந்ததைக் கண்கூடாகப் பார்த்தேன்

and can't even obtain a meal.

அங்கெல்லாம் அடிப்படை உணவு கூட சரியாகக் கிடைப்பதில்லை

This red cup comes from Rwanda

இந்த பிளாஸ்டிக் கோப்பை ரவாண்டா எனும் ஆப்பிரிக்க தேசத்திலிருந்து நான் கொண்டுவந்தது.

from a child named Fabian.

பாபியன் என்னும் ஒரு சிறுவனுடையது

And I carry this around

நம் முன்னே இருக்கும் மகத்தான கேள்விக்கான அடையாளமாக

as a symbol, really, of the challenge

இதை நான் பேசும் இடங்களுக்குக் கொண்டு செல்கிறேன்

and also the hope.

நம் நம்பிக்கைக்கான அடையாளமாகவும்.

Because one cup of food a day

ஒரு நாளுக்கு பாபியனுக்குத் தேவையான அளவு சத்தான உணவு இதுவே.

changes Fabian's life completely.

அவனது வாழ்க்கையை இந்தச் சிறிதளவு உணவு முற்றிலும் மாற்றுகிறது.

But what I'd like to talk about today

இன்று நான் பேச விரும்புவது

is the fact that this morning,

எதைப் பற்றியென்றால், இன்று காலை

about a billion people on Earth --

இந்த உலகிலுள்ள எழுநூறு கோடி மக்களில்

or one out of every seven --

ஏழில் ஒருவருக்கு

woke up and didn't even know

காலை எழுந்தவுடன்

how to fill this cup.

அன்றைய உணவுத் தேவையை எப்படி பூர்த்தி செய்வதென்று தெரிவதில்லை.

One out of every seven people.

ஏழில் ஒருவர்.

First, I'll ask you: Why should you care?

நாம் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டிய கேள்வி

Why should we care?

ஏன் இதைப்பற்றி நாம் கவலைப்பட வேண்டும்?

For most people,

நம்மில் பலருக்கு

if they think about hunger,

பசியைப் பற்றி சிந்திக்கையில்

they don't have to go far back on their own family history --

நமது சொந்த வாழ்விலோ பெற்றோர் வாழ்விலோ

maybe in their own lives, or their parents' lives,

அதற்கு சற்று முன்னர் அதிகபட்சம் ஓரிரு தலைமுறைகளினுள்ளே கூட

or their grandparents' lives --

பசி ஒரு அன்றாட கவலையாய் திகழ்ந்திருக்கக் கூடும்

to remember an experience of hunger.

இது பொதுவாகக் காணக்கூடியது.

I rarely find an audience

பசிக் கொடுமை என்பதே புரியாதவர் என்று

where people can go back very far without that experience.

பொதுவாய் நான் இவ்வளவு நாட்களில் பார்த்ததில்லை.

Some are driven by compassion,

மனிதாபிமானம் கொண்டவர்கள்

feel it's perhaps

இன்று உலகத்தின் பிரதான பிரச்சனையாகக் கருதுவது

one of the fundamental acts of humanity.

பசிக்கொடுமையைத்தான்.

As Gandhi said,

மகாத்மா காந்தி சொல்வது என்னவென்றால்

"To a hungry man, a piece of bread is the face of God."

"பசியில் வாடும் ஒரு ஏழைக்கு ஒரு பிடி சோற்றில் இறைவன் தெரிகிறான்"

Others worry about peace and security,

மனிதாபிமானத்தின் அடிப்படையில் பல்வேறு தளங்களில் செயல்படுவோர்

stability in the world.

உலக அமைதிக்காகவும் பாதுகாப்புக்காகவும் செயல்படுவதுண்டு.

We saw the food riots in 2008,

2008-ல் நிகழ்ந்த "உணவுக் கலவரம்" என்று கூறப்படுகின்ற போராட்டங்களைக் காணும்போது

after what I call the silent tsunami of hunger

அக்கலவரங்களின் பாதிப்பு சுனாமி போன்று அலையாய்ப் பரவி

swept the globe when food prices doubled overnight.

உலகம் முழுவதும் உணவுப் பொருட்களின் விலையைப் பலமடங்கு உயர்த்தியதைப் பார்க்க முடிகின்றது.

The destabilizing effects of hunger

பசியின் இத்தகைய அலைக்கழிப்பு

are known throughout human history.

வரலாறு முழுவதும் காணக்கிடைக்கின்றது.

One of the most fundamental acts of civilization

மனித நாகரிகத்தின் முதன்மை அடையாளம்

is to ensure people can get enough food.

இத்தகைய பசிக்கொடுமையை முற்றிலும் ஒழித்துக் கட்டும் நடவடிக்கைகளே.

Others think about Malthusian nightmares.

மக்களின் உணவுத் தேவைகள் பூர்த்தியாகாதபோது வரும் கலவரங்கள் "மால்துசியன் கலவரங்கள்" எனப்படுகின்றன.

Will we be able to feed a population

தொள்ளாயிரம் கோடி மக்கள் தொகையை எட்டும் நிலையில்

that will be nine billion in just a few decades?

நம்மால் எல்லாருக்கும் தேவையான அளவு உணவு உற்பத்தி செய்ய இயலுமா?

This is not a negotiable thing, hunger.

பசியை நாம் எவ்வகையிலும் தவிர்க்கவே இயலாது.

People have to eat.

ஒவ்வொருவரும் உணவு உண்டே ஆகவேண்டும்.

There's going to be a lot of people.

எவ்வளவு மக்கள்!

This is jobs and opportunity all the way up and down the value chain.

உணவு உற்பத்தியின் முழுமையான செயல்திட்டங்களில் பெரும் அளவு முயற்சிகள் தேவை.

But I actually came to this issue

ஆனால் நான் முன்னிருந்த துறைகளிருந்து

in a different way.

எங்கிருந்து இந்தப் பிரச்சினைக்கு வந்தேன் என்று கூற விரும்புகிறேன்.

This is a picture of me and my three children.

இது நான் என் குழந்தைகளுடன் இருக்கும் புகைப்படம்

In 1987, I was a new mother

-ல் நான் முதன்முறை தாயானபோது

with my first child

என் முதல் மகளை நான் கையில் கொண்டு

and was holding her and feeding her

பாலூட்டிக்கொண்டிருந்த பொது

when an image very similar to this

என் போன்றே தனது மகளைத் தன் கையில் பிடித்திருந்த

came on the television.

ஒரு ஆப்பிரிக்கத் தாயின் புகைப்படத்தைத் தொலைக்காட்சியில் நான் கண்டேன்.

And this was yet another famine in Ethiopia.

அந்தப் பெண் வாழ்கின்ற எத்தியோப்பியாவில்

One two years earlier

இரு வருடங்களாகப் பாதித்திருந்த வறட்சி

had killed more than a million people.

பல லட்சம் மக்களைப் பலி வாங்கியிருந்தது.

But it never struck me as it did that moment,

அந்தக் கணம் வரை அது என்னை பாதிக்கவில்லையெனினும் அன்று நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனேன்

because on that image

ஏனெனில் அந்தப் புகைப்படத்தில் அந்தத் தாய்

was a woman trying to nurse her baby,

அழுகின்ற அவளது குழந்தைக்கு ஊட்ட

and she had no milk to nurse.

பால் துளியும் சுரக்காமல் முற்றும் வாடிப்போயிருந்தாள்.

And the baby's cry really penetrated me,

அந்தக் குழந்தையின் அழுகை என்னை மொத்தமாய் பாதித்தது.

as a mother.

ஒரு தாயாக அவளுக்காக நான் மிகவும் வருந்தினேன்.

And I thought, there's nothing more haunting

அழுகின்ற ஒரு குழந்தைக்கு

than the cry of a child

பாலூட்ட முடியாத கொடுமையை விட

that cannot be returned with food --

இவ்வுலகில் வேறு பெரும் கொடுமை உண்டோ?

the most fundamental expectation of every human being.

மனித உயிரின் மிக அடிப்படை எதிர்பார்ப்பல்லவா அது?

And it was at that moment

இதில் மிகவும் ஆத்திரப்படுத்தும் விஷயம் என்னவென்றால்

that I just was filled

நமக்கு இந்தப் பிரச்சினையை

with the challenge and the outrage

எவ்வாறு தீர்ப்பதென்று ஏற்கெனவே தெரியும் என்பதுதான்!

that actually we know how to fix this problem.

நமக்கு இது புதிதில்லை.

This isn't one of those rare diseases

குணப்படுத்த முடியாத கொடிய நோயோ

that we don't have the solution for.

வியாதியோ இல்லை இது.

We know how to fix hunger.

பசிக்கொடுமை தீர்க்கும் வழி நாம் ஏற்கெனவே அறிந்தது.

A hundred years ago, we didn't.

நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நமக்குத் தெரியாது.

We actually have the technology and systems.

ஆனால் இன்றைய தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியில்

And I was just struck

இது மன்னிக்க முடியாத அளவு

that this is out of place.

பெரும் அலட்சியப்போக்கு.

At our time in history, these images are out of place.

வரலாற்றில் நமது காலகட்டத்தில் நான் கண்ட புகைப்படமானது

Well guess what?

"ஒரு காலப்பிழை" என்றே சொல்லவேண்டும்.

This is last week in northern Kenya.

எனினும் போன வாரம் கென்யாவில் எடுக்கப்பட்ட இந்தப் புகைப்படத்தைப் பாருங்கள்.

Yet again,

மீண்டும் ஒரு

the face of starvation

தேசம் முழுமையும் பாதித்த

at large scale

பெரும் வறட்சி.

with more than nine million people

தொண்ணூறு லட்சம் மக்கள் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர்

wondering if they can make it to the next day.

ஒவ்வொருவரும் அடுத்த நாள் பிழைத்து எழுவார்களா என்பது சந்தேகம்.

In fact,

புள்ளிவிவரம் சொல்வது என்னவெனில்

what we know now

ஒவ்வொரு 10 வினாடிகளும்

is that every 10 seconds

ஒரு குழந்தையை

we lose a child to hunger.

நாம் பசிக்கு பலி கொடுக்கிறோம்

This is more

இது எய்ட்ஸ் நோய்க்கு

than HIV/AIDS,

மலேரியா மற்றும் காசநோய்க்கு

malaria and tuberculosis combined.

நாம் மொத்தமாய் இழப்பவர்களை விட அதிகம்.

And we know that the issue

இதில் பிரச்னை

is not just production of food.

உணவு உற்பத்தி மட்டுமில்லை.

One of my mentors in life

நோர்மன் போர்லாக் என்னும் அமெரிக்க விவசாயப் புரட்சியாளர்

was Norman Borlaug, my hero.

என் ஆசிரியர்-வழிகாட்டி ஆவார்.

But today I'm going to talk about access to food,

இப்பொழுது நான் பேசப் போவது உணவினை மக்களுக்கு கொண்டு செல்லும் வழி பற்றி

because actually this year and last year

இந்த வருடமும் கடந்த இரு வருடங்களும்

and during the 2008 food crisis,

2008-ன் உணவுக் கலவரம் போதும்

there was enough food on Earth

உலகில் ஒவ்வொருவருக்கும் 2700 கலோரிகள்

for everyone to have 2,700 kilocalories.

உண்ணும் அளவு போதுமான உணவு இருந்தது!

So why is it

பின் ஏன் நூறு கோடி மக்கள்

that we have a billion people

உணவற்று

who can't find food?

பசியோடு அவதிப்பட நேர்ந்தது?

And I also want to talk about

இத்தகைய பிரச்சினைகள் தவிர்க்கப்பட முடியுமெனில்

what I call our new burden of knowledge.

அது நம் கடமையல்லவா?

In 2008,

2008-ல்

Lancet compiled all the research

"லான்செட்" என்னும் மக்கள் நலத் தகவல் நிறுவனம்

and put forward the compelling evidence

சமீபத்தில் மேற்கொண்ட ஆராய்ச்சியின் முடிவில் ஆதாரபூர்வமாக ஒன்றை நிரூபித்தது:

that if a child in its first thousand days --

ஒரு குழந்தையின் முதல் 1000 வாழ்நாட்களில்

from conception to two years old --

(அதாவது பிறப்பு முதல் வயது வரை)

does not have adequate nutrition,

அத்தியாவசியமான உயிர்ச் சத்துகள் உணவின் வழியாக வழங்கப்படவில்லை எனில்

the damage is irreversible.

அக்குழந்தையின் மூளை வளர்ச்சி நிரந்திரமாய் பாதிக்கப்படுகிறது.

Their brains and bodies will be stunted.

அக்குழந்தையின் மூளையும் உடலும் நிரந்திரமாய் குறுகிப்போகின்றன.

And here you see a brain scan of two children --

இந்தக் கதிர்ப்படங்களைப் பாருங்கள்

one who had adequate nutrition,

இக்குழந்தை நல்ல உணவு கிடைக்கப்பெற்றது;

another, neglected

இக்குழந்தை உணவில்லாமல் வாடிய ஒன்று.

and who was deeply malnourished.

சத்துகள் இல்லாமல் வளர்ந்த ஒன்று.

And we can see brain volumes

மூளைத் திசுக்களின் வளர்ச்சியே

up to 40 percent less

40% வரை குறுகியிருப்பதைக்

in these children.

கண்கூடாகக் காணலாம்.

And in this slide

திசு வளர்ச்சியும் நரம்பு முனைகளும்

you see the neurons and the synapses of the brain

மூளை உள்ளே முற்றுப் பெறாமலிருப்பதை இங்கு

don't form.

இன்னும் தெளிவாக காணலாம்.

And what we know now is this has huge impact on economies,

இக்குழந்தைகளின் வாழ்நாள் முழுவதும், குறிப்பாக அவர்களது பொருளாதார நிலைப்பாட்டின் மீது

which I'll talk about later.

இது எவ்வளவு பாதிப்பு ஏற்படுத்துகிறது என்பதைப் பார்ப்போம்.

But also the earning potential of these children

இக்குழந்தைகளால் ஒரு அளவுக்கு மேல் சம்பாதிக்க இயலாது.

is cut in half in their lifetime

முதல் இரு ஆண்டுகளில் கிடைக்காமல் போன சத்துகள்

due to the stunting

இக்குழந்தைகளின் வாழ்வியல் திறன்களை

that happens in early years.

கடுமையாய் மட்டுப் படுத்துகின்றன.

So this burden of knowledge drives me.

விஷயமறிந்த எனக்கு இது மிக வேதனையும் வேகத்தையும் அளிக்கிறது.

Because actually we know how to fix it

இதை எப்படித் தவிர்ப்பதென்பது நமக்கு ஏற்கெனவே தெரியும்.

very simply.

சுலபமான வழிகளில்.

And yet, in many places,

ஆனாலும், நிலவும் சூழ்நிலையில் இன்று

a third of the children,

மூன்றில் ஒரு பங்கு குழந்தைகள்

by the time they're three

மூன்று வயது அடையும் முன்னரே

already are facing a life of hardship

இத்தகைய வளர்ச்சிக் குறைபாடுகளால்

due to this.

நிரந்திரமாக பாதிக்கப்படுகின்றனர்.

I'd like to talk about

பசியின் கோரப்பிடியில் வாடும்

some of the things I've seen on the front lines of hunger,

இடங்களின் உள்ளிருந்து

some of the things I've learned

என் பொருளாதாரப் பணி அனுபவங்களிருந்து

in bringing my economic and trade knowledge

நான் கற்ற பாடங்களை

and my experience in the private sector.

நினைவில் கொண்டு ஆராய்கையில்

I'd like to talk about where the gap of knowledge is.

எங்கே இந்தப் பெரும் இடைவெளி என்று நான் பலமுறை சிந்தித்து இருக்கிறேன்.

Well first, I'd like to talk about the oldest nutritional method on Earth,

உணவுச் சத்து எனும்போது, இவ்வுலகின் மிகப் பழைய சத்து அளிக்கும் முறையாகிய

breastfeeding.

பாலூட்டும் வழக்கத்தை ஆராய்வோம்.

You may be surprised to know

எல்லாக் குழந்தைகளும் அவர்களது முதல் ஆறு மாதத்தில்

that a child could be saved every 22 seconds

தேவையான அளவு தாய்ப்பால் முறையாக அளிக்கப்பட்டால்

if there was breastfeeding in the first six months of life.

22 நொடிகளுக்கு நம்மால் ஒரு குழந்தையை மரணத்தின் பிடியிலிருந்து மீட்க முடியும்.

But in Niger, for example,

நைகர் நாட்டில் பார்த்தோமானால்,

less than seven percent of the children

இவ்வகையில் தேவையான தாய்ப்பால்

are breastfed

முதல் ஆறு மாதங்களுக்குக் கிடைப்பது

for the first six months of life, exclusively.

7% க்கு குறைவான குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே!

In Mauritania, less than three percent.

மௌரிடானியா நாட்டில் பார்த்தோமானால், 3% க்கு குறைவான குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே!

This is something that can be transformed with knowledge.

இந்த சதவிகிதங்களை முறையான பயிற்சி மூலம் எளிதில் மாற்ற முடியும்.

This message, this word, can come out

பழைய முறை உணவுப் பழக்கங்களையும் பாலூட்டும் முறையிலுள்ள அலட்சியங்களையும்

that this is not an old-fashioned way of doing business;

எளிதில் பயிற்சிகளின் மூலம்

it's a brilliant way

மாற்ற முடியும்; இது குழந்தைகள் உயிரைக் காக்கும்

of saving your child's life.

மகத்தான செயலாகும்.

And so today we focus on not just passing out food,

இன்று, எங்கள் ஐக்கிய நாடுகளின் உணவுத் துறை,

but making sure the mothers have enough enrichment,

வெறுமனே உணவுப் பொட்டலங்களை மட்டும் விநியோகிக்காமல்,

and teaching them about breastfeeding.

இத்தகைய உணவுப் பழக்க மாற்றங்களையும் நேரடியாக கற்றுத் தந்து கண்காணிக்கிறோம்.

The second thing I'd like to talk about:

அடுத்து நான் பேசப் போவது வளரும் குழந்தைகளின் தொடர் சத்துத் தேவைகள் பற்றி.

If you were living in a remote village somewhere,

தொலைதூர கிராமங்களில்

your child was limp,

மழை-புயல்-வெள்ள-பூகம்ப பாதிப்பு நிறைந்த சூழல்களில்

and you were in a drought, or you were in floods,

உடல் குறைபாடுள்ள குழந்தைகளுக்கு வேண்டிய ஆதார சத்துகள்

or you were in a situation where there wasn't adequate diversity of diet,

எங்கிருந்து கிடைக்கும்?

what would you do?

நம் நகரங்களிலுள்ள குழந்தைகள் போல அவர்களுக்கு

Do you think you could go to the store

நம் நகரங்களிலுள்ள குழந்தைகள் அனுபவிப்பது போல

and get a choice of power bars, like we can,

அவர்களுக்கு ஹார்லிக்ஸ் காம்ப்ளான் எல்லாம் கிடையாது.

and pick the right one to match?

புரதம், நார்ச்சத்து எதுவும் கடையில் உள்ள பொருட்களில் விற்பதில்லை.

Well I find parents out on the front lines

அங்குள்ள பெற்றோரை நான் சந்திக்கும்போது

very aware their children are going down for the count.

இந்தப் பிரச்னை குறித்து அவர்களுக்கு விழிப்புணர்வு இருப்பது தெரிகிறது.

And I go to those shops, if there are any,

அங்கே உள்ள சில கடைகளில் கூட

or out to the fields to see what they can get,

ஆதார சத்துள்ள உணவுப்பொருட்களே இருப்பதில்லை.

and they cannot obtain the nutrition.

அவை கைத் தொழிலாகக் கூட தயாரிக்கப்படுவதில்லை.

Even if they know what they need to do, it's not available.

அத்தியாவசியம் எனினும் யாரும் இதைக் கண்டுகொள்வதில்லை.

And I'm very excited about this,

ஐக்கிய நாடுகள் அமைப்பின் உணவுத் துறையில் நாங்கள்

because one thing we're working on

ஆதார சத்துக்களின் உற்பத்தி முறைகளையும் எளிய முறை விநியோகத்தையும்

is transforming the technologies

அறிவியல் முறையில் ஆக்கபூர்வமாக முன்னேற்றுவதை

that are very available

முக்கிய சவாலாக எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.

in the food industry

சராசரி உணவுடன் அத்தியாவசிய ஊட்டச்சத்துக்கள் சேருவது அவசியமாகையால்

to be available for traditional crops.

இது குறித்த ஆராய்ச்சிகள் எங்களுக்கு மிக முக்கியம்.

And this is made with chickpeas, dried milk

இந்தப் பொட்டலம் ஒரு சமீபத்திய தயாரிப்பு.

and a host of vitamins,

கடலைகளும் பால் பொடியும் கலந்து செய்யப்படுகிறது.

matched to exactly what the brain needs.

மூளை வளர்ச்சிக்குத் தேவையான வைட்டமின்கள் பலவும் இதில் உள்ளது.

It costs 17 cents for us to produce this

இதற்கு எங்களுக்கு ஆகும் தயாரிப்பு செலவு எட்டு ரூபாய்.

as, what I call, food for humanity.

இதை நாங்கள் "மக்கள் காக்கும் உணவு" என்றே கருதுகிறோம்.

We did this with food technologists

இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தானின் மூன்று விஞ்ஞானிகள்

in India and Pakistan --

இணைந்து மேற்கொண்ட கண்டுபிடிப்பு இது.

really about three of them.

மூன்றே விஞ்ஞானிகள்!

But this is transforming

ஆனால் இதை உண்ணும் சதவிகிதக் குழந்தைகளின்

99 percent of the kids who get this.

99 சத்துப் பற்றாக்குறையை இது முழுமையாக நீக்குகிறது.

One package, 17 cents a day --

ஒரு பொட்டலம் - எட்டு ரூபாய் மட்டும்

their malnutrition is overcome.

ஊட்டச்சத்துக்கள் தேவை பெருமளவு பூர்த்தியாகிறது.

So I am convinced

வளர்ந்த நாடுகளில் சாதாரணமாகக் கருதப்படும்

that if we can unlock the technologies

உணவுத் தொழில்நுட்பங்களில் ஓரளவு இருந்தால் கூட

that are commonplace in the richer world

பசியை போக்கும் புரட்சி பெருமளவு முன்னேற்றம் பெரும்

to be able to transform foods.

என்று உறுதியாக நம்புகிறோம்.

And this is climate-proof.

இது சுலபத்தில் கெட்டுப்போகும் உணவுப் பொருளில்லை.

It doesn't need to be refrigerated, it doesn't need water,

குளிர் சாதப் பெட்டியில் வைக்கத்தேவையில்லை. நீர் கூட கலக்கத் தேவையில்லை.

which is often lacking.

(சமயத்தில் கலக்க நீர் இருப்பது கூட இல்லை)

And these types of technologies,

இத்தகைய தொழில்நுட்பங்கள் பசியையும்

I see, have the potential

ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டையும் எதிர்க்கும் போரில்

to transform the face of hunger and nutrition, malnutrition

முக்கிய பங்காற்றும் ஆயுதமாகவே

out on the front lines.

நாங்கள் கருதுகிறோம்.

The next thing I want to talk about is school feeding.

அடுத்தது நான் பேச விரும்புவது பள்ளிக்கூட சத்துணவு முறை பற்றி.

Eighty percent of the people in the world

சதவிகித மக்களுக்கு உணவு எவ்வாறாயினும் கிடைக்கும் என்கிற நிலைப்பாடு இல்லை.

have no food safety net.

நகரங்களில் சூழல் வேறு.

When disaster strikes --

ஒரு இயற்கை ஆபத்து தாக்குகையில்

the economy gets blown, people lose a job,

தொழில்முறை, வாழ்க்கை, பொருளாதாரம் எல்லாம் சேதமடைகிறது.

floods, war, conflict,

வெள்ளம், பூகம்பம், போர், சண்டை

bad governance, all of those things --

அரசியல் கலவரம் - எல்லாவகை ஆபத்துகளாலும்.

there is nothing to fall back on.

உற்பத்தியும் வினியோகமும் உடனடியாக பாதிக்கப்படுகின்றன.

And usually the institutions --

ஊரின் பொது அமைப்புகள் கூட

churches, temples, other things --

ஊராட்சி அமைப்புகள் உள்பட

do not have the resources

உறுதிபட உணவு தொடர்ச்சியாகக் கிடைக்கும்

to provide a safety net.

என்று சொல்ல முடிவதில்லை.

What we have found working with the World Bank

உலக வங்கியுடனான ஆராய்ச்சியில் நாங்கள்

is that the poor man's safety net,

கண்டறிந்தது என்னவென்றால், இத்தகைய கலவரங்களில் கூட,

the best investment, is school feeding.

ஏழை மக்களின் முதல் ஆறுதல் பள்ளிக்கூட சத்துணவு முறையே!

And if you fill the cup

உள்ளூர் விவசாயிகளின் விளைச்சல் கொண்டு

with local agriculture from small farmers,

இந்தக் கோப்பையை நிரப்பும்போது,

you have a transformative effect.

நின்று போகும் பொருளாதார இயக்கத்தை நாம் முடுக்கி விடுகிறோம்.

Many kids in the world can't go to school

பல ஏழை நாடுகளில், சிறு குழந்தைகள் பள்ளிக்கு செல்வதற்கு பதிலாக

because they have to go beg and find a meal.

அதே நேரங்களில் பிச்சை எடுக்கச் செல்கின்றனர்.

But when that food is there,

பள்ளியிலேயே உணவு கிடைக்கும்போது

it's transformative.

அவர்களின் வாழ்க்கை முற்றிலும் புரட்சிகரமான முறையில் மாறுகிறது.

It costs less than 25 cents a day to change a kid's life.

பத்து ரூபாயில் குழந்தைகளின் வாழ்க்கைத் தரத்தை மாற்ற முடியும்.

But what is most amazing is the effect on girls.

குறிப்பாகப் பெண் குழந்தைகளின் வாழ்க்கை மிகவும் முன்னேற்றமடைகிறது.

In countries where girls don't go to school

பெண் குழந்தைகள் பள்ளி செல்வது வழக்கமாக மிகவும் குறைந்த இடங்களில் கூட

and you offer a meal to girls in school,

பள்ளியிலேயே உணவு கிடைக்கும்போது

we see enrollment rates

பள்ளிக்கு ஆண் குழந்தைகளுக்கு நிகரான அளவு பெண் குழந்தைகளும் வரத் துவங்குகின்றனர்.

about 50 percent girls and boys.

50% சதவிகிதம்!

We see a transformation in attendance by girls.

பெண் குழந்தைகள் பொறுத்தவரையில் இது ஒரு புரட்சியே!

And there was no argument,

பள்ளிக்கு வருவதில் அவர்களுக்கு பிரச்சனை எதுவுமில்லை.

because it's incentive.

உணவும் கிடைக்கிறது அல்லவா?

Families need the help.

அத்தகைய குழந்தைகள் கொண்ட குடும்பங்களுக்கு அந்த உதவி நிச்சயமாக தேவை.

And we find that if we keep girls in school later,

இவ்வாறு பெண் குழந்தைகள் பள்ளிக்கு

they'll stay in school until they're 16,

உணவுத் தேவைக்காக வரத்துவங்கும்போது

and won't get married if there's food in school.

குழந்தை திருமணங்கள் குறையத் துவங்குகின்றன.

Or if they get an extra ration of food

பள்ளி வரும் பெண் குழந்தைகளின் குடும்பங்களுக்கு ஒரு ஆதரவாக

at the end of the week --

வார இறுதியில் முப்பது ரூபாய் அளவில்

it costs about 50 cents --

சில உணவுப் பொருட்களை வழங்கினால்

will keep a girl in school,

பெண் குழந்தைகள் பள்ளிக்கல்வியை முடிக்கும் வரையில் பெற்றோர் தொந்தரவு செய்வதில்லை.

and they'll give birth to a healthier child,

இவ்வாறாகப் படித்த பெண்களுக்குப் பிறக்கும் குழந்தைகள் ஆரோக்கியமாக வளர்கின்றன

because the malnutrition is sent

பொதுவாகத் தாயின் ஊட்டச்சத்து குறைபாடுகள் குழந்தையையும் பாதிக்கின்றன.

generation to generation.

ஆனால் பள்ளிச் சத்துணவு முறையில் பெண்களின் நலம் பாதுகாக்கப் படுகிறது, இல்லையா?

We know that there's boom and bust cycles of hunger.

பசியும், அதை நிவர்த்தி செய்யும் உற்பத்திப் பெருக்கமும்

We know this.

நாள்தோறும் மாற்றங்களை நிகழ்த்துவதை நாம் இன்று கண்கூடாகக் காணலாம்.

Right now on the Horn of Africa, we've been through this before.

வட கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவில் இன்று நடக்கும் பட்டினிச் சாவுகள் நாம் முன்பே கண்டவை.

So is this a hopeless cause?

ஆக, இதுவரையான இந்தப் பட்டினிக்கெதிரான போராட்டம் நமக்கு உணர்த்துவது என்ன?

Absolutely not.

நம்பிக்கையான செயல்பாடு நிச்சயம் நமக்கு பட்டினியை வெல்ல வழிதரும் என்பதையே.

I'd like to talk about what I call our warehouses for hope.

அடுத்து நான் பேசப்போவது உற்பத்தியான உணவைக் காக்கும் "உணவு வங்கிகள்" முறை பற்றி.

Cameroon, northern Cameroon, boom and bust cycles of hunger

கேமரூன் தேசத்தில், பஞ்சம் தாக்குவது ஒவ்வொரு வருடமும் வழக்கம்.

every year for decades.

ஒவ்வொரு வருடமும் பஞ்சத்தில் விவசாயம் நிற்கும்போது

Food aid coming in every year

ஐக்கிய நாடுகள் சார்பில் நாங்கள்

when people are starving during the lean seasons.

நிவாரணப் பொருட்களை வழங்குகிறோம்.

Well two years ago,

இரு வருடங்கள் முன்பு இவ்வாறு நிவாரண விநியோகம் நடைபெறும்போது

we decided, let's transform the model of fighting hunger,

இந்த முறையை மாற்ற எண்ணினோம்.

and instead of giving out the food aid, we put it into food banks.

நிவாரண உணவை நேரடியாக அவர்களின் கையில் தராமல்

And we said, listen,

"உணவு வங்கி" எனப்படும் கிடங்குகளில் போடத்தொடங்கினோம்.

during the lean season, take the food out.

பஞ்சத்தின் பொது இந்த வங்கியில் இருந்து உணவைக் கடனாக எடுத்துக்கொண்டு

You manage, the village manages these warehouses.

அறுவடையின் போது மீண்டும் "வட்டியுடன்" நிரப்புமாறு கூறினோம்.

And during harvest, put it back with interest,

இன்று கேமரூன் கிராமங்களே இந்தக் கிடங்குகளை நிர்வகிக்கின்றன;

food interest.

உணவு "வட்டி" முறை நன்கு செயல்படுகிறது.

So add in five percent, 10 percent more food.

5% அல்லது 10% சதவிகிதம் வட்டியாக உணவு வசூலிக்கப்படுகிறது.

For the past two years,

கடந்த இரு வருடங்களாக, இந்த 500 கிராமங்களில்

500 of these villages where these are

உணவுத் தட்டுப்பாடு ஏற்படவில்லை

have not needed any food aid -- they're self-sufficient.

பஞ்ச நிவாரணமும் நாங்கள் அனுப்பவில்லை!

And the food banks are growing.

இத்தகைய உணவு வங்கிகள் இன்று பெருகிக்கொண்டிருக்கின்றன.

And they're starting school feeding programs for their children

உணவு வங்கிகள் திட்டம் பள்ளிச் சத்துணவு திட்டத்திற்கு உறுதுணையாய் நிற்கிறது.

by the people in the village.

கிராம மக்களே நேரடியாக இதை நிர்வகிக்கின்றனர்.

But they've never had the ability

முன்னர் இப்படி ஒரு திட்டத்தைச் செயல்படுத்த தேவையான

to build even the basic infrastructure

முதலீடும் பணமும் அவர்களிடம் இல்லை

or the resources.

ஒரே முறை உதவி பெற்றபின் அவர்களின் வாழ்க்கை மேம்பட்டிருக்கிறது.

I love this idea that came from the village level:

இப்படி ஒரு கிராமத்தில் நான் சுற்றுப்பயணத்தில் இருந்தபோது

three keys to unlock that warehouse.

வந்த ஒரு மிக நல்ல யோசனை என்னவென்றால், உணவு வங்கியைத் திறக்க மூன்று சாவிகள் வைக்கும் முறை!

Food is gold there.

அங்குள்ள நிலையில் உணவு தங்கம் போன்று விலை உயர்ந்த பொருளாகும்.

And simple ideas can transform the face,

இப்படியான சிறிய திட்டங்கள்

not of small areas,

சில கிராமங்களில் சிறிய அளவில் துவங்கினாலும்

of big areas of the world.

பெரும் மாற்றங்களை ஒரு தேசம் முழுவதும் பரப்ப முடிந்திருக்கிறது.

I'd like to talk about what I call digital food.

உணவு மின்னட்டை முறை பற்றிக் கொஞ்சம் பேசுவோம்.

Technology is transforming

இன்று தொழில்நுட்பத்தின் உதவியுடன் உணவு விநியோகம்

the face of food vulnerability

குறிப்பாக பஞ்ச காலங்களில் உணவு விநியோகம்

in places where you see classic famine.

சிறப்பாக நடைபெறுகிறது.

Amartya Sen won his Nobel Prize

"பஞ்சத்திற்கு காரணம் உணவு இல்லாமை மட்டுமில்லை,

for saying, "Guess what, famines happen in the presence of food

உணவு இருந்தும் அதை வாங்கும் சக்தி இல்லாமல் போதலும் கூட"

because people have no ability to buy it."

என்னும் கருத்து, அறிஞர் அமர்த்தியா சென் அவர்களுக்கு நோபல் பரிசு பெற்றுத் தந்தது.

We certainly saw that in 2008.

2008-ல் இதை நாம் கண் கூடாகக் காண முடிந்தது.

We're seeing that now in the Horn of Africa

வடகிழக்கு ஆப்பிரிக்காவில் இன்றைய நிலை இதுவே.

where food prices are up 240 percent in some areas

அங்கு உணவு விலை 240% சதவிகிதம் உயர்ந்துள்ளது

over last year.

போன வருட விலையோடு ஒப்பிடுகையில் இருமடங்கு மேலாக!

Food can be there and people can't buy it.

உணவு இருந்தாலும் வாங்க முடியாத நிலையில் பஞ்சம் பரவுகிறது.

Well this picture -- I was in Hebron in a small shop, this shop,

இது ஹெப்ரான் என்னும் ஆப்பிரிக்க கிராமம்; இங்கு நாங்கள்

where instead of bringing in food,

நிவாரணத்திற்கு உணவு நேரடியாய் வழங்குவது தவிர்த்து

we provide digital food, a card.

ஒரு உணவுக் கொள்முதல் மின்னட்டையை ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் வழங்குகிறோம்.

It says "bon appetit" in Arabic.

மின்னட்டையின் மீது "நல்ல உணவு உண்பீராக!" என்று அரபிய மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளது.

And the women can go in and swipe

மின்னட்டை கொண்டு பெண்கள் வந்து ஒவ்வொரு முறையும்

and get nine food items.

9 பொருட்கள் எடுத்துச் செல்ல முடியும்.

They have to be nutritious,

நல்ல சத்துக்கள் நிறைந்த, உள்ளூரில் தயாராகும் பொருட்களையே

and they have to be locally produced.

இவ்வாறு பெறமுடியும்.

And what's happened in the past year alone

இந்த மின் அட்டை விநியோக முறையால்

is the dairy industry --

சென்ற வருடம் மட்டும்

where this card's used for milk and yogurt

பால், தயிர், வெண்ணெய் வகைகள்

and eggs and hummus --

விற்பனையின் மூலம் உள்ளூர் பால்பண்ணை உற்பத்தி

the dairy industry has gone up 30 percent.

30% சதவிகிதம் அதிகரித்துள்ளது.

The shopkeepers are hiring more people.

கடைகளில் வேலைக்கு இன்னும் பலர் அமர்த்தப்படுகின்றனர்.

It is a win-win-win situation

இது எல்லாரும் இணைந்து வென்றதாகவே கருத வேண்டும்.

that starts the food economy moving.

உணவு அடிப்படையிலான பொருளாதாரம் இவ்வாறாக நகரத் துவங்குகிறது.

We now deliver food in over 30 countries

இன்று நாங்கள் 30 நாடுகளுக்கு மேல்

over cell phones,

கைத் தொலைபேசி வழியாக உணவினைக் கொண்டு செல்கிறோம்.

transforming even the presence of refugees in countries,

அகதிகள் நிறைந்த தேசங்கள் உட்பட.

and other ways.

இந்த தேசத்தின் தரமே இத்தகைய சிறிய அளவு மாறுதல்களால் மேம்படுகிறது.

Perhaps most exciting to me

இதில் எனக்கு அதிமுக்கியமாகப் படுவது என்னவென்றால்

is an idea that Bill Gates, Howard Buffett and others

பில் கேட்ஸ் மற்றும் ஹாவர்டு பப்பெட் போன்ற தலைவர்களே

have supported boldly,

இந்த கிராம அளவு மாறுதல்களை ஆராய்ந்தனர்;

which is to ask the question:

அவர்கள் கேட்ட கேள்வி இதுதான்.

What if, instead of looking at the hungry as victims --

"நாள்தோறும் வறுமையிலும் பட்டினியிலும் வாடும் மக்களை,

and most of them are small farmers

குறிப்பாக சிறிய உள்ளூர் விவசாயிகளை,

who cannot raise enough food or sell food

விளைச்சல் போதுமான அளவு இல்லாத நிலையிலும்

to even support their own families --

தங்கள் குடும்பங்களைக் காக்கவே கஷ்டப்படும் நிலையிலும்

what if we view them as the solution,

பிரச்சனையாகக் கருதாமல்

as the value chain to fight hunger?

இந்த பட்டினிக்கெதிரான போரில் வீரர்களாக கருதினால் என்ன?

What if from the women in Africa

ஒரு ஆப்பிரிக்கப் பெண்மணி

who cannot sell any food --

அவளது கிராமத்தில் சாலைப்போக்குவரத்து இல்லாத காரணத்தால்

there's no roads, there's no warehouses,

தான் விளைத்த உணவு வியாபாரம் ஆகாமல் தடுமாறுகிறாள்.

there's not even a tarp to pick the food up with --

வாங்க அவள் ஊரில் ஆளில்லை.

what if we give the enabling environment

அவளைத் தேடி, உணவு வாங்கி வேறு இடங்களுக்கு கொண்டு செல்லும் வழியை

for them to provide the food

நாம் அனுப்பினால்

to feed the hungry children elsewhere?

அது பேருதவியாக இருக்குமல்லவா?

And Purchasing for Progress today is in 21 countries.

இத்திட்டம் 'முன்னேற்றத்துக்காக வாங்குவோம்' என்னும் பெயரில் இப்போது 21 நாடுகளில் அமல்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

And guess what?

இந்த இடங்களில் எல்லாம்

In virtually every case,

உள்ளூர் விவசாயிகளிடம் நாங்கள்

when poor farmers are given a guaranteed market --

அவர்களது விளைச்சல்களை நிச்சயம் வாங்கி

if you say, "We will buy 300 metric tons of this.

தேவைப்படும் இடங்களுக்குக் கொண்டுசெல்கிறோம்

We'll pick it up. We'll make sure it's stored properly." --

என்று உறுதிமொழி அளிக்கையில்,

their yields have gone up two-, three-, fourfold

அவர்களது விளைச்சல் மும்முறை - நான்கு முறை அதிகரித்துள்ளது.

and they figure it out,

ஆர்வம் மிகுந்து கவலையற்று

because it's the first guaranteed opportunity they've had in their life.

அவர்கள் இத்தகைய முன்னேற்றங்களைத் தேடத் துவங்குகிறார்கள்.

And we're seeing people transform their lives.

இது அந்த கிராமங்களின் சூழலையும் நம்பிக்கையையும் முழுமையாக மாற்றுகிறது.

Today, food aid, our food aid --

நாங்கள் உலகெங்கும் விநியோகிக்கும் உணவு

huge engine --

வளரும் நாடுகளில் இருந்தே வருகிறது.

80 percent of it is bought in the developing world.

80% சதவிகிதம் இன்று உள்ளூர் விவசாயிகளிடமிருந்தே வாங்குகிறோம்.

Total transformation

இந்தத் திட்டம் முழுமையான முன்னேற்றத்தை நிச்சயப் படுத்துகிறது.

that can actually transform the very lives that need the food.

முன்னேற்றம் இந்த இடங்களுக்கு ஒரு நிச்சயத் தேவையாகும்.

Now you'd ask, can this be done at scale?

என்னிடம் அடிக்கடி கேட்கப்படும் ஒரு கேள்வி என்னவென்றால், இத்தகைய திட்டங்களை

These are great ideas, village-level ideas.

கிராம அளவில் செய்ய முடியும் - ஆனால் ஒரு தேசமே முன்னேறும் அளவு செய்ய முடியுமா என்பது.

Well I'd like to talk about Brazil,

விடையாக, நான் பிரேசில் தேசத்தைப் பற்றிப் பேச விரும்புகிறேன்.

because I've taken a journey to Brazil over the past couple of years,

சென்ற இரு வருடங்கள் நான் பிரேசில் தேசத்திற்குப் பயணம் மேற்கொண்டேன்.

when I read that Brazil was defeating hunger

பிரேசில் பட்டினிக்கெதிரான போரில் வென்று வருகிறது!

faster than any nation on Earth right now.

உலகின் வேறு எந்த தேசத்தை விடவும்.

And what I've found is,

அவர்களது முக்கிய வேறுபாடு என்னவென்றால்,

rather than investing their money in food subsidies

அவர்கள் இலவசங்களை நம்பாமல்,

and other things,

மானியங்களுக்காக செலவழிக்காமல்,

they invested in a school feeding program.

பள்ளிச் சத்துணவு திட்டத்தில் பெரும் ஆர்வம் காட்டி வருகின்றனர்.

And they require that a third of that food

சத்துனவுக்காக பயன்படுத்தப்படும் உணவுப் பொருட்கள்

come from the smallest farmers who would have no opportunity.

மூன்றில் ஒரு பங்கு, வறுமையில் வாடும் உள்ளூர் விவசாயிகளிடம் இருந்ததே வாங்குகின்றனர்.

And they're doing this at huge scale

நாடு முழுவதும் ஒரே முறையாக இது இயங்குகிறது.

after President Lula declared his goal

இன்றைய அதிபர் லூகா, எல்லாரும் மூன்று வேளை உணவு பெறுவது தனது லட்சியம் என

of ensuring everyone had three meals a day.

அறிவித்துச் செயல்படுகிறார்.

And this zero hunger program

"பட்டினியை வெல்வோம்" என்னும் இந்தத் திட்டத்திற்கு

costs .5 percent of GDP

மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 0.5% சதவிகிதம் செலவாகிறது.

and has lifted many millions of people

பல கோடி மக்கள் பயன்பெறுகின்றனர்.

out of hunger and poverty.

பட்டினியையும் வறுமையையும் வெல்கின்றனர்

It is transforming the face of hunger in Brazil,

பிரேசிலின் பட்டினிக் கொடுமைகள் மெல்லத் தீர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

and it's at scale, and it's creating opportunities.

கிராம அளவுச் செயல் திட்டங்கள் ஒரு தேசத்தையே மாற்றி, பல வாய்ப்புகளை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

I've gone out there; I've met with the small farmers

நான் போய் அந்த உள்ளூர் விவசாயிகளை நேரில் கண்டு பேசினேன்.

who have built their livelihoods

இந்த மாற்றம் தந்த பலன்களை அவர்கள்

on the opportunity and platform

இன்று அனுபவிக்கின்றனர்.

provided by this.

மிகவும் நல்ல முறையில் வாழ்க்கைத் தர உயர்வு கண்கூடாகக் காணமுடிகிறது.

Now if we look at the economic imperative here,

இது மனிதாபிமானச் செயல்பாடு மட்டுமல்ல...

this isn't just about compassion.

பொருளாதாரக் கொள்கை ரீதியாகக் கண்டோமென்றால்

The fact is studies show

பட்டினி மற்றும் சத்துணவுக் குறைபாடு,

that the cost of malnutrition and hunger --

ஒரு நாட்டின் அடிப்படை பொருளாதாரத்தையே பாதிக்கிறது .

the cost to society,

மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில்

the burden it has to bear --

6% சதவிகித அளவுக்கு,

is on average six percent,

சில நாடுகளில் 11% சதவிகித அளவுக்குக் கூட

and in some countries up to 11 percent,

பாதிப்பு பலமாக இருக்கக்கூடும் என

of GDP a year.

கணக்கியல் கூறுகிறது.

And if you look at the 36 countries

சத்துணவு அடிப்படையில் மிகவும் பின்தங்கிய

with the highest burden of malnutrition,

36 தேசங்களைக் கண்டோமென்றால்

that's 260 billion lost from a productive economy

26000 கோடி பொருளாதார வருவாய் ஒவ்வொரு வருடமும்

every year.

இழப்பு என்று கணக்கிடப் படுகிறது.

Well, the World Bank estimates

ஆனால் இப்போது நாம் பேசிய திட்டங்கள் மூலம்

it would take about 10 billion dollars --

இந்த 36 தேசங்களிலும் பட்டினியை அழிக்கும் வழிமுறைகளைச் செயல்படுத்த

10.3 --

சுமார் 1030 கோடி செலவு ஆகும்

to address malnutrition in those countries.

என்று உலக வங்கி கணக்கிட்டுக் கூறுகிறது.

You look at the cost-benefit analysis,

வியாபார ரீதியாக மட்டும் பார்த்தால் கூட இந்த இழப்பு நிறுத்தப்பட வேண்டிய ஒன்று.

and my dream is to take this issue,

இந்தப் பிரச்சினையை

not just from the compassion argument,

உலகப் பொருளாதார வல்லுநர்களிடமும், அமைச்சர்களிடமும்

but to the finance ministers of the world,

மனிதாபிமான அடிப்படையில் மட்டுமல்லாது வியாபார ரீதியாகவும் கொண்டு சென்று

and say we cannot afford

சத்தான உணவுமுறையில்

to not invest

நாம் முதலீட்டை செய்தே ஆகவேண்டும்

in the access to adequate, affordable nutrition

என்று கட்டாயப் படுத்துவது

for all of humanity.

எனது பிரதான கனவாகும்.

The amazing thing I've found

நான் கற்றவைகளில் இருந்து தெளிவாகப் புரிவது

is nothing can change on a big scale

ஒரு தேசத்தை மாற்ற

without the determination of a leader.

உறுதியான மனம் படைத்த தலைவர்கள் இருப்பது அத்தியாவசியம் என்பது.

When a leader says, "Not under my watch,"

'இதை ஒருக்காலும் அனுமதிக்க மாட்டேன்' என உறுதி கொள்ளும் தலைவர்கள் மேற்பார்வையில்

everything begins to change.

பெரும் மாற்றங்கள் படிப்படியாகத் துவங்குகின்றன.

And the world can come in

உள்ளூர் சூழல்கள் பொறுத்து

with enabling environments and opportunities to do this.

வெளியுலகின் உதவிகளும் வரத் தொடங்குகின்றன.

And the fact that France

ஜி -20 நாடுகள் கூட்டமைப்பு பேச்சு வார்த்தையில்

has put food at the center of the G20

பிரான்ஸ் நாடு உணவு - பட்டினிப் பிரச்சினையை

is really important.

முக்கியமானதாக எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறது.

Because food is one issue

உணவு - பட்டினிப் பிரச்சினையை

that cannot be solved person by person, nation by nation.

ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் ஒவ்வொரு தேசத்துக்கும் தனித்தனியாக நாம் தீர்க்க முடியாது.

We have to stand together.

எல்லோரும் இணைந்தே தீர்க்க வேண்டிய பிரச்னை இது.

And we're seeing nations in Africa.

எங்கள் ஐக்கிய நாடுகளின் உணவுத் துறை உதவித் திட்டங்கள்

WFP's been able to leave 30 nations

இன்று ஆப்பிரிக்காவில் 30 நாடுகளில் முடிவடைந்து விட்டன.

because they have transformed

அவை பட்டினியை வென்ற தருணங்களில் மட்டுமே

the face of hunger in their nations.

முழுமை பெற்று முடிவடைந்திருக்கின்றன

What I would like to offer here is a challenge.

இங்கு நான் இறுதியில் முன்வைப்பது ஒரு சவால்.

I believe we're living at a time in human history

ஒரு குழந்தையோ மனிதனோ உணவு இல்லாமல், சத்துகள் இல்லாமல்

where it's just simply unacceptable

சாவது கண்டு பொறுக்கக் கூடாத, பொறுக்கத் தேவையில்லாத காலத்தில்

that children wake up

நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பது

and don't know where to find a cup of food.

எனது தாழ்மையான கருத்து.

Not only that,

பட்டினியை வெல்வது

transforming hunger

பல வாய்ப்புகளை உருவாக்குகிறது என்று

is an opportunity,

ஏற்கெனவே கண்டோம்.

but I think we have to change our mindsets.

ஆக, மாற்றம் நம்முள் இருந்து துவங்க வேண்டும்.

I am so honored to be here

இங்கு, இந்த பேச்சு அரங்குகளில், பல தலைசிறந்த ஆராய்ச்சியாளர்களுடனும்

with some of the world's top innovators and thinkers.

தொழில்நுட்ப அறிஞர்களுடனும் பேசும் நல்வாய்ப்பு கிடைத்தமைக்கு மிகவும் மகிழ்கிறேன்.

And I would like you to join with all of humanity

உங்கள் எல்லோரையும், மனிதகுலம் முழுமையின் சார்பாகவும்

to draw a line in the sand

நிலத்தில் ஒரு கோடு வரைந்து, அதைத் தாண்டி,

and say, "No more.

"இனி ஒருக்காலும் பட்டினிச் சாவுகளை அனுமதிக்க மாட்டோம்"

No more are we going to accept this."

என்று சுய உறுதிப்பாடு எடுத்துக் கொள்ளுமாறு வேண்டுகிறேன்.

And we want to tell our grandchildren

நம் குழந்தைகளிடம்,

that there was a terrible time in history

"வரலாற்றில் முன்னாட்களில் பட்டினியின் காரணமாக

where up to a third of the children

மூன்றில் ஒரு பங்கு குழந்தைகள் மூளை வளர்ச்சிக் குறைபாடுடனும்

had brains and bodies that were stunted,

உடல் சத்துக் குறைபாடுடனும் இருந்தன; ஆனால் இப்போது இந்தப் பிரச்னை அறவே இல்லை"

but that exists no more.

என்று கூறும் நிலை வர, நம்மால் முடிந்ததைச் செய்வோம் என்று வேண்டுகிறேன்.

Thank you.

நன்றி, வணக்கம்

(Applause)

(கைதட்டல்)