Lesley Hazleton: The doubt essential to faith

لازلی هزییتون: شک برای ایمان ضروریست

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

Writing biography is a strange thing to do.

نوشتن زندگینامه کار عجیبی‌ست.

It's a journey into the foreign territory

این سفری به سرزمینهای بیگانه

of somebody else's life,

زندگی فرد دیگری‌ست.

a journey, an exploration that can take you places

یک سفر، یک کاوش که می‌تواند تو را به جایی

you never dreamed of going

که هرگز آن را در رویا هم ندیده بودی ببرد

and still can't quite believe you've been,

و با این حال نمیتوانی کاملا باور کنی که تو آنجا بودی،

especially if, like me, you're an agnostic Jew

بخصوص اگر مثل من یک یهودی شکاک باشی

and the life you've been exploring

و زندگی‌ای که کنکاش میکنی

is that of Muhammad.

زندگی محمد(ص) باشد.

Five years ago, for instance,

برای مثال، در طول پنج سال گذشته

I found myself waking each morning in misty Seattle

هر روز صبح خودم را در هوای مه‌آلود سیاتل

to what I knew was an impossible question:

بدنبال آنچه من می دانستم که یک سوال غیر ممکن است می‌یافتم:

What actually happened

به دور از نیمی از جهان و تقریبا به دور از نیمی از تاریخ، واقعا در آن شب در صحرا چه اتفاقی افتاد؟

one desert night,

به دور از نیمی از جهان و تقریبا به دور از نیمی از تاریخ، واقعا در آن شب در صحرا چه اتفاقی افتاد؟

half the world and almost half of history away?

به دور از نیمی از جهان و تقریبا به دور از نیمی از تاریخ، واقعا در آن شب در صحرا چه اتفاقی افتاد؟

What happened, that is,

این چه اتفاقی‌ست،

on the night in the year 610

در شبی در سال ۶۱۰ میلادی

when Muhammad received the first revelation of the Koran

هنگامی که اولین وحی قرآن به محمد(ص)

on a mountain just outside Mecca?

در کوههای خارج از مکه نازل شد؟

This is the core mystical moment of Islam,

این لحظه هسته اصلی عرفانی اسلام است،

and as such, of course,

والبته چنین چیزی

it defies empirical analysis.

با تجزیه و تحلیل تجربی مغایر است.

Yet the question wouldn't let go of me.

با اینهمه، این سوال من را رها نمی‌کرد.

I was fully aware that for someone as secular as I am,

ولی من کاملا آگاه بودم که پرسیدن این سوال از شخصی سکولاری(غیر روحانی) مثل من،

just asking it could be seen

می‌تواند نهایت گستاخی باشد.

as pure chutzpah.

می‌تواند نهایت گستاخی باشد.

(Laughter)

( خنده نماشاگران)

And I plead guilty as charged,

من به عنوان متهم اعتراف به گناه کردم،

because all exploration, physical or intellectual,

زیرا همه اکتشاف‌ها، اعم از فیزیکی و یا عقلانی،

is inevitably in some sense an act of transgression,

بناچار حسی از سرپیچی برای عبور از مرزها دارد.

of crossing boundaries.

بناچار حسی از سرپیچی برای عبور از مرزها دارد.

Still, some boundaries are larger than others.

معذالک، برخی از مرزها از دیگر مرزها وسیع‌ترند.

So a human encountering the divine,

پس مواجه انسان با خداوند

as Muslims believe Muhammad did,

همانطور که مسلمان معتقدند که محمد(ص) با خداوند مواجه شد،

to the rationalist, this is a matter not of fact

در مقابل خردگرایی موضوعی‌ حقیقتی نیست

but of wishful fiction,

بلکه داستانی آرزومندانه‌ است،

and like all of us, I like to think of myself as rational.

و مثل همه ،من علاقمندم که خردگرا و منطقی باشم.

Which might be why when I looked at the earliest accounts

شاید این دلیلی باشد که چرا هنگامی که من به ابتدای داستان

we have of that night,

از شب نزول وحی نگاه می‌کنم،

what struck me even more than what happened

چیزی که بیشتر از آنچه که اتفاق افتاده به من تلنگر می‌زند

was what did not happen.

آن چیزی ست که اتفاق نیفتاد.

Muhammad did not come floating off the mountain

محمد(ص) از روی کوه با شعف و شادمانی پایین نیامد.

as though walking on air.

محمد(ص) از روی کوه با شعف و شادمانی پایین نیامد.

He did not run down shouting, "Hallelujah!"

او ندوید و فریاد نزد، "خداوند را رحمت باد"

and "Bless the Lord!"

و فریاد نزد ‌"خداوند رحمان !"

He did not radiate light and joy.

او شادمان و نورانی نشد.

There were no choirs of angels,

و فرشتگانی آوازخوان آنجا نبودند

no music of the spheres, no elation, no ecstasy,

و صوری در زمین نواخته نشد، بدون رفعت و بدون وجد،

no golden aura surrounding him,

بدون اینکه نور طلایی او را احاطه کرده باشد،

no sense of an absolute, fore-ordained role

وبدون حسی از جلوه مطلق، بلکه نقشی از پیش مقدر شده

as the messenger of God.

به عنوان پیامبر خداوند دارد.

That is, he did none of the things

هیچیک از چیزهایی که ممکن بود

that might make it easy to cry foul,

این باور را آسان کند که این گریه‌ای ناپاک( ریا) است

to put down the whole story as a pious fable.

تا همه‌ی این داستان را افسانه‌ای پارسایانه نشان دهد را انجام نداد.

Quite the contrary.

کاملا برعکس.

In his own reported words,

طبق گفته خودش،

he was convinced at first

در ابتدا او متقاعد شده بود

that what had happened couldn't have been real.

آنچه که اتفاق افتاده نمیتوانست حقیقت داشته باشد.

At best, he thought, it had to have been a hallucination --

در بهترین حالت، او فکر کرد، این بایستی یک وهم و خیال باشد--

a trick of the eye or the ear, perhaps,

حقه‌ای در چشم و گوشش شاید باشد،

or his own mind working against him.

و یا اینکه ذهنش علیه او کار می‌کند.

At worst, possession --

و در بدترین حالت، تسخیراست--

that he'd been seized by an evil jinn,

که شاید توسط جن شریری تسخیر شده باشد،

a spirit out to deceive him,

شبحی که برای فریب او باشد،

even to crush the life out of him.

حتی زندگی او را بستاند.

In fact, he was so sure that he could only be majnun,

در حقیقت، او بسیار مطمئن بود که او نمی‌تواند که فقط دیوانه و مجنونی باشد

possessed by a jinn,

که توسط یک جن تسخیر شده باشد،

that when he found himself still alive,

هنگامی که خود را هنوززنده یافت،

his first impulse was to finish the job himself,

اولین انگیزه‌اش به پایان رساندن کارش بود،

to leap off the highest cliff

از بالاترین صخره خیز برداشت و به پائین آمد

and escape the terror of what he'd experienced

و از وحشت آنچه که تجربه کرده بود فرار کرد

by putting an end to all experience.

و به همه آنچه که تجربه می‌کرد پایان داد.

So the man who fled down the mountain that night

بنابر این مردی که در ان شب از کوه پائین آمد

trembled not with joy

می‌لرزید ولی نه با شادی

but with a stark, primordial fear.

بلکه کاملا با ترس ازلی می‌لرزید.

He was overwhelmed not with conviction, but by doubt.

او غرق در اندیشه بود ولی نه اعتقاد راسخ، بلکه شک.

And that panicked disorientation,

این سرگشتگی وحشتزده،

that sundering of everything familiar,

از بریده و جدا شدن از همه چیز که با آن آشنا بود،

that daunting awareness of something

آگاهی دلهره آوری از چیزی که

beyond human comprehension,

فراتر از درک انسان بود،

can only be called a terrible awe.

که تنها می‌توان آن را ترس وحشتناکی خواند.

This might be somewhat difficult to grasp

ممکن است که فهم آن تا حدودی مشکل باشد

now that we use the word "awesome"

که امروزه ما واژه "وحشتناکه " برای

to describe a new app or a viral video.

توضیح یک نرمآفزار و یا ویروس ویدئویی بکار میبریم.

With the exception perhaps of a massive earthquake,

شاید به استثنای یک زلزله عظیم،

we're protected from real awe.

ما از ترس واقعی در محافظت هستیم

We close the doors and hunker down,

ما درها را می‌بندیم و زانو می‌زنیم،

convinced that we're in control,

و متقاعد می‌شویم که امن هستیم،

or, at least, hoping for control.

و یا حداقل، امید داریم ایمن باشیم.

We do our best to ignore the fact that

ما هر کاری را میکنیم که حقیقت

we don't always have it,

اینکه ما همواره در امان نیستیم،

and that not everything can be explained.

و اینکه همه چیز قابل توضیح نیست را نادیده بگیریم.

Yet whether you're a rationalist or a mystic,

با این حال چه شما یک خردگرا و یا یک عارف باشید،

whether you think the words Muhammad heard that night

چه شما فکر کنید کلماتی که محمد(ص) در آن شب شنید

came from inside himself or from outside,

سخنی از درون او باشد یا از بیرون باشد،

what's clear is that he did experience them,

آنچه که روشن است او این را تجربه کرد،

and that he did so with a force that would shatter

و آنکه او این را با نیرویی که

his sense of himself and his world

احساسات او را از خودش و جهانش را خرد و در هم می شکند

and transform this otherwise modest man

او را از مردی معتدل

into a radical advocate for social and economic justice.

به یک مدافع اساسی برای عدالت اجتماعی و اقتصادی تبدیل می‌کند.

Fear was the only sane response,

ترس تنها واکنش عقلایی

the only human response.

و تنها واکنش انسانی بود.

Too human for some,

برای افراد زیادی

like conservative Muslim theologians who maintain that

مثل مسلمانان محافظه کاران سنتی مذهبی کسانی می‌گویند که

the account of his wanting to kill himself

داستان اینکه او می‌خواست خود را بُکشد

shouldn't even be mentioned, despite the fact

حتی نباید ذکر شود، با وجود این واقعیت

that it's in the earliest Islamic biographies.

که این در اوایل شرح‌حال های اسلامی می‌باشد.

They insist that he never doubted

آنها اصرار می‌ورزند که او هرگز

for even a single moment, let alone despaired.

حتی برای لحظه‌ای شک نکرد، چه رسد به اینکه نا‌امید شود.

Demanding perfection, they refuse to tolerate

به دلیل کمال خواهی، آنها تاب

human imperfection.

نقض انسانی را برای محمد(ص) ندارند.

Yet what, exactly, is imperfect about doubt?

با این جود، دقیقا در شک کردن چه نقصی وجود دارد؟

As I read those early accounts, I realized it was

همانطور که من ابتدای داستان زندگی محمد(ص) را می‌خواندم، متوجه شدم که

precisely Muhammad's doubt that brought him alive for me,

دقیقا شک محمد(ص) بود که او را برای من زنده کرد،

that allowed me to begin to see him in full,

و به من اجازه داد تا او را کامل ببینیم،

to accord him the integrity of reality.

و به او یکپارچگی از واقعیت اعطا کند.

And the more I thought about it,

و هر چه بیشتر راجع به آن فکر کردم،

the more it made sense that he doubted,

بیشتربرایم قابل درک بود که او شک کرد،

because doubt is essential to faith.

زیرا شک برای ایمان ضروریست.

If this seems a startling idea at first,

اگر در ابتدا به نظر رسد که این ایده تکان دهنده‌ای است،

consider that doubt, as Graham Greene once put it,

توجه به این شک قلب و هسته موضوع است،

is the heart of the matter.

که یکبار گراهام گرین آن را مطرح کرد.

Abolish all doubt, and what's left is not faith,

با لغو تمامی شک، آنچه که دیگر باقی می‌ماند ایمان نیست،

but absolute, heartless conviction.

اگر هیچ تردید و شکی نباشد، چیزیکه باقی خواهد ماند دیگر ایمان نیست،

You're certain that you possess the Truth --

بلکه تنها تحجری خشک و مطلق است.

inevitably offered with an implied uppercase T --

حقیقت محض ---

and this certainty quickly devolves

و این قطعیت و یقین به سرعت

into dogmatism and righteousness,

جای خود را به تحجر و تعصب مذهبی خواهد داد،

by which I mean a demonstrative, overweening pride

تحجری که غروری متظاهرانه را به خاطر

in being so very right,

بر حق بودن ایجاد میکند،

in short, the arrogance of fundamentalism.

و در یک کلام، تکبر و غروری بی جا به خاطر پیروی از بنیادگرایی را نشان می دهد.

It has to be one of the multiple ironies of history

این باید یکی از تناقض های دوگانه تاریخی باشد

that a favorite expletive of Muslim fundamentalists

که اشباع کننده علاقه مسلمانان بنیادگراست

is the same one once used by the Christian fundamentalists

که مانند همان مسیحیان بنیادگرای

known as Crusaders:

به نام صلیبیون می باشند.

"infidel," from the Latin for "faithless."

"کافر" از ریشه واژه لاتین "بی ایمان" میاید.

Doubly ironic, in this case, because their absolutism

در این مورد تناقضی دوگانه است زیرا مطلقگرایی و کمال‌گرایی آنها

is in fact the opposite of faith.

در حقیقت متناقض ایمان است.

In effect, they are the infidels.

در واقع، آنها کافرند.

Like fundamentalists of all religious stripes,

مثل بنیادگراهایی از همه مذاهب،

they have no questions, only answers.

آنها پرسشی ندارند.

They found the perfect antidote to thought

آنها پادزهر تمام عیاری برای اندیشه

and the ideal refuge of the hard demands of real faith.

و پناهگاه ایده آلی برای مطالبات شدید برای ایمان واقعی یافته اند.

They don't have to struggle for it like Jacob

آنها نیازی ندارد که مانند یعقوب تمامی شب را با فرشتگان در کشمکش باشد،

wrestling through the night with the angel,

آنها نیازی ندارد که مانند یعقوب(ع) تمامی شب را با فرشتگان در کشمکش باشد،

or like Jesus in his 40 days and nights in the wilderness,

و یا اینکه مانند عیسی(ع) چهل شبانه روز در بیابان در تقلا باشند،

or like Muhammad, not only that night on the mountain,

و یا مانند محمد(ص) که نه تنها در شب نزول وحی در کوهستان،

but throughout his years as a prophet,

بلکه تمامی عمر به عنوان پیامبر خدا در مبارزه بود

with the Koran constantly urging him not to despair,

و دائم توسط قرآن از او خواسته می‌شد که ناامید نشود، در کشمکش و مبارزه باشند،

and condemning those who most loudly proclaim

و محکوم کردن کسانی که با بلندترین فریادها اظهار می‌کنند

that they know everything there is to know

که آنها همه آنچه را که باید بدانند می‌دانند

and that they and they alone are right.

و تنها آنها و آنها حق هستند.

And yet we, the vast and still far too silent majority,

بااین وجود، ما اکثریت قریب به اتفاق ساکت و آرام نشسته ایم

have ceded the public arena to this extremist minority.

و عرصه اجتماعی را به اقلیت افراطی تندرو واگذار کرده‌ایم.

We've allowed Judaism to be claimed

ما اجازه دادیم تا که یهودیت

by violently messianic West Bank settlers,

توسط ناجیان مهاجران تازه کرانه های باختری قاهرانه ادعا شود،

Christianity by homophobic hypocrites

مسیحیت توسط منافقان و ریاکاران ضد همجنسگراها

and misogynistic bigots,

و ضد حقوق زنان ادعا و مصادر شود،

Islam by suicide bombers.

و اسلام توسط بمبگذاران انتحاری ادعا شود.

And we've allowed ourselves to be blinded to the fact that

مهم نیست که آنها ادعا کنند که مسیحی، یهودی و یا مسلمان هستند،

no matter whether they claim to be Christians,

ولی ما به خودمان اجازه دادیم که چشم بر این

Jews or Muslims,

افراطیون و تندروهای جنگ طلب و ستیزه جوکه هیچیک نه مسیحی و

militant extremists are none of the above.

نه یهودی و نه مسلمانند ببنیدم و آنها را نادیده بگیریم.

They're a cult all their own, blood brothers

آنها مکتب فکری و مذهب خودشان را دارند، برادران خونی

steeped in other people's blood.

که غرق در خون مردم دیگرهستند.

This isn't faith.

این دین و ایمان نیست.

It's fanaticism, and we have to stop confusing the two.

این تحجرو کوته فکری‌ست، و ما باید از اشتباه کردن این دو با هم جلوگیری کنیم

We have to recognize that real faith has no easy answers.

ما باید درک کنیم که دین و ایمان واقعی پاسخ آسانی ندارد.

It's difficult and stubborn.

این مشکل و سخت است.

It involves an ongoing struggle,

این شامل مبارزه مداوم است،

a continual questioning of what we think we know,

تحقیق و تردید مستمر از آنچه ما فکر می کنیم که ما می دانیم،

a wrestling with issues and ideas.

کشمکشی با مشکلات و ایده هاست.

It goes hand in hand with doubt,

این شانه به شانه با تردید و شک حرکت کردن است،

in a never-ending conversation with it,

و گفتگوی پایان ناپذیری با ایمان،

and sometimes in conscious defiance of it.

و گاهی سرپیچی آگاهانه‌ای از آن است.

And this conscious defiance is why I, as an agnostic,

و این سرپیچی آگاهانه دلیل این است که چرا من به عنوان یک شکاک،

can still have faith.

و با این حال می توانم ایمان داشته باشم.

I have faith, for instance, that peace in the Middle East

برای مثال من ایمان دارم که

is possible despite the ever-accumulating mass of evidence

با وجود این شواهدی بسیار زیادی که متناقض این هست

to the contrary.

صلح در خاورمیانه امکان پذیر است.

I'm not convinced of this.

من متقاعد نشدم که صلح نمی‌تواند برقرار شود.

I can hardly say I believe it.

می‌توانم بگویم که به سختی معتقدم که صلح امکان پذیر است.

I can only have faith in it,

من تنها می‌توان به این موضوع ایمان داشته باشم،

commit myself, that is, to the idea of it,

و خودم را به آن وبه ایده صلح، متعهد بدانم،

and I do this precisely because of the temptation

و من اینکار را بسیار دقیق و جامع انجام میدهم به خاطر

to throw up my hands in resignation

ممنانعت از وسوسه تسلیم شدن در مقابل مخالفتها برای صلح

and retreat into silence.

و به انزوا کشیده شدن و سکوت کردن.

Because despair is self-fulfilling.

زیرا ناامیدی خودکرده است.

If we call something impossible,

اگر ما چیزی را غیر ممکن بدانیم،

we act in such a way that we make it so.

ما به شیوه ای که در ذهن آن را ساخته ایم عمل خواهیم کرد.

And I, for one, refuse to live that way.

و من به عنوان انسان زندگی کردن بدین شکل را نمی‌پذیرم.

In fact, most of us do,

در حقیقت، بیشتر ما این را نمیپذیریم،

whether we're atheist or theist

چه ما خداباور باشیم و یا خداناباور

or anywhere in between or beyond, for that matter,

و یا چیزی بین این دو باشیم،

what drives us is that, despite our doubts

باوجود شک ها و تردیدهایمان

and even because of our doubts,

و حتی به خاطر شک ها و تردیدهایمان،

we reject the nihilism of despair.

ما ناامیدی ناشی از پوچگرایی را نمیپذیریم.

We insist on faith in the future

ما به آینده و به یکدیگر ایمان داریم.

and in each other.

ما به آینده و به یکدیگر ایمان داریم.

Call this naive if you like.

اگر دوست دارید این را به ساده‌لوحی و خامی بخوانید.

Call it impossibly idealistic if you must.

اگر می‌خواهید این را ایده آل های غیرممکن بخوانید.

But one thing is sure:

اما یک چیز قطعی و مسلم است:

Call it human.

این را انسانیت بنامید.

Could Muhammad have so radically changed his world

آیا محمد میتوانست حرفش را اساسا بدون

without such faith, without the refusal

داشتن چنین ایمانی بدون امنتاع از

to cede to the arrogance of closed-minded certainty?

تسلیم شدن به کبر و غرور افراد متحجر تغییر دهند.

I think not.

فکر میکنم او نمی‌توانست.

After keeping company with him as a writer

به عنوان یک نویسند پس با او بودن

for the past five years, I can't see

در طی پنج سال گذشته، او را طور دیگری نمی‌توانم ببینم

that he'd be anything but utterly outraged

به جزء اینکه او از بنیادگرایان خواهان جنگ

at the militant fundamentalists who claim to speak

که اکنون ادعا میکنند که با نام او حرف میزنند

and act in his name in the Middle East and elsewhere today.

و با نام اودر خاورمیانه و در جاهای دیگرعمل می کنند، خشمگین باشد.

He'd be appalled at the repression of half the population

او از سرکوب نیمی از جمعیت جامعه

because of their gender.

به دلیل جنسیتشان آزرده خاطر می‌شد.

He'd be torn apart by the bitter divisiveness of sectarianism.

او از تفرقه تلخ فرقه گرایی خرد می‌شد.

He'd call out terrorism for what it is,

او بر تروریست ها فریاد بر میآورد و می‌گفت که ترور

not only criminal but an obscene travesty

نه تنها جرم است، بلکه تقلید مسخره امیز زشت و ناپسندی

of everything he believed in and struggled for.

از آنچه که اوبه آن باور دارد و برای آن مبارزه کرده است، می باشد.

He'd say what the Koran says: Anyone who takes a life

محمد(ص) از قول قرآن می فرماید : کسی که زندگیی را بستناند

takes the life of all humanity.

زندگی بشریت را ستانده است.

Anyone who saves a life, saves the life of all humanity.

و کسی که جانی را نجات دهد، جان بشریت را نجات داده است.

And he'd commit himself fully

و او خود را به مسیر پر مساله و دشوار

to the hard and thorny process of making peace.

ایجاد صلح ( در خاورمیانه) کاملا متعهد می‌دانست.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم (تشویق تماشاگران)