Why is it so hard to escape poverty? - Ann-Helén Bay

Translator: Nang Yin Mu Aung Reviewer: Sanntint Tint

သင်ဟာ အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်ပြီး အလုပ်ရှာနေတာ လနဲ့ချီကြာနေပြီလို့ မြင်ယောင်ကြည့်ပါ။

Imagine that you’ve been unemployed and seeking work for months.

အစိုးရအထောက်အပံ့အစီအစဉ်တွေကြောင့် သင့်ရဲ့ အိမ်ငှားခ၊ ရေဖိုးမီးဖိုးနဲ့ စားသောက်စရိတ်

Government benefit programs have helped you cover rent, utilities, and food,

အတွက်လုံလောက်ပေမဲ့

သင့်အဖို့ လောက်ငရုံ ဆိုတာထက် မပိုပါဘူး။

but you're barely getting by.

နောက်ဆုံးတော့ ‌သင်လျှောက်ထားတဲ့ အလုပ်လေးရလာပြီ။

Finally, you hear back about a job application.

လပေါင်းများစွာကြာပြီးမှ လခလေးပြန်ရတယ်။ အရာရာ အဆင်ပြေလာပုံရတယ်။

You receive your first paycheck in months, and things seem to be turning around.

ဒါပေမဲ့ မြှုပ်ကွက်တခုရှိနေပါတယ်။

But there’s a catch.

သင် အလုပ်အသစ်ရသွားတာနဲ့ သင်ဟာ အစိုးရရဲ့ အကျိုးခံစားခွင့် ထောက်ပံ့ရေးအစီအစဉ်တွေကို

Your new job pays just enough to disqualify you from the benefit programs,

ခံစားခွင့်မရှိတော့ပါဘူး။ လစဉ် ကုန်ကျစရိတ်တွေကိုလည်း မကာမိတော့ဘူး။

and not enough to cover the same costs.

ပိုဆိုးတာက အလုပ်သွားဖို့ သွားလာစရိတ်တွေ နဲ့ ကလေးထိန်းကျောင်းစရိတ်တွေ

To make things worse, you have to pay for transportation to work,

ပေးရတာတွေ ရှိလာတယ်။

and childcare while you’re at the office.

ဘာ့ကြောင့်မှန်း မသိဘဲသင်ဟာအလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေချိန်တုန်းကလို ပိုက်ဆံမရှိတော့ပါဘူး

Somehow, you have less money now than when you were unemployed.

စီးပွားရေးပညာရှင်တွေက ဒီစိတ်ပျက်စရာအခြေအနေ ကိုဖူလုံရေးထောင်ချောက်လို့ ခေါ်ကြပါတယ်။

Economists call this demoralizing situation the welfare trap—

တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့ လူသန်းပေါင်းများစွာ အပေါ်သက်ရောက်နေတဲ့

one of the many different poverty traps affecting millions of people

ဆင်းရဲတွင်း ထောင်ချောက်တွေ

အများကြီးထဲကတစ်ခုပေါ့

around the world.

Poverty traps are economic and environmental circumstances

စီးပွားရေးနဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေတွေကြောင့် ဆင်းရဲတွင်းထောင်ချောက်တွေဟာ ပိုနက်သထက်

that reinforce themselves, perpetuating poverty for generations.

နက်လာရတယ်။ မျိုးဆက်တွေတစ်ဆက်ပြီးတစ်ဆက် ဆင်းရဲမှုတွေ အဓွန့်ရှည်လာတယ်။

Some poverty traps are tied to an individual’s circumstances,

အချို့သောဆင်းရဲမွဲတေမှုထောင်ချောက်တွေဟာ လူတစ်ဦးချင်းရဲ့အခြေနေကြောင့်ဖြစ်လာကြတယ်။

ကျန်းမာတဲ့အစားသောက်နဲ့ပညာရေးလက်လှမ်းမမီတာ တွေကြောင့်ပေါ့။တချို့ထောင်ချောက်တွေကတော့

like a lack of access to healthy food or education.

Others can affect entire nations,

တိုင်းပြည်တစ်ပြည်လုံးအပေါ် သက်ရောက်မှုရှိပါတယ်။

such as cycles of corrupt government or climate change.

အကျင့်ပျက်ခြစားတဲ့အစိုးရသံသရာ/ ရာသီဥတုဖောက်ပြန်ပြောင်းလဲမှုတွေကြောင့်ပေါ့

But the cruel irony of welfare traps in particular

ဒါပေမဲ့လည်းဖူလုံခွင့်ထောင်ချောက်တွေရဲ့ စေတနာဆိုးကျိုးတွေကတော့အထူးသဖြင့်

is that they stem from the very policies designed to battle poverty.

ဆင်းရဲမွဲတေမှုတိုက်ဖျက်ဖို့ရေးဆွဲထားတဲ့ မူဝါဒတွေဆီကနေပေါက်ဖွားလာတာဖြစ်ပါတယ်။

Most societies throughout history employed some strategies

သမိုင်းတလျှောက်မှာ လူ့အဖွဲ့အစည်းအများစုဟာ ဆင်းရဲတွင်းကလူတွေရဲ့

to help people in poverty meet basic needs.

အခြေခံလိုအပ်ချက်တွေ ကူညီဖြည့်ဆည်းနိုင်ဖို့ နည်းဗျူဟာတွေသုံးခဲ့ကြတယ်။ ၂၀ ရာစု

Before the 20th century, religious groups and private charities

မတိုင်ခင် ဘာသာရေးအဖွဲ့တွေနဲ့ ပရဟိတအဖွဲ့တွေကဒီလိုအစီအစဉ်တွေကို

often led such initiatives.

Today, these are called welfare programs,

ဦးဆောင်ပြီးဆောင်ရွက်ပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒီနေ့ခေတ်မှာတော့ ဒါတွေကို ဖူလုံရေးအစီအစဉ်တွေ ဆိုပြီးခေါ်ပါတယ်။

and they usually take the form of government-provided subsidies

အိမ်ရာ၊ အစားအသောက်၊ စွမ်းအင်နဲ့ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု တွေအတွက်

for housing, food, energy, and healthcare.

အစိုးရရဲ့ထောက်ပံ့ကြေးတွေရနေတာမျိုးပါ။

Typically, these programs are means-tested,

ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် ဒီအစီအစဉ်တွေဟာတစ်ဦးကျ၊ မိသားစုရဲ့ဝင်ငွေပေါ်မူတည်ပြီးမှ

meaning that only people who fall below a certain income level

ခံစားခွင့်ရှိမရှိဆုံးဖြတ်တာပါ။ဆိုလိုတာက သတ်မှတ်ထားတဲ့ဝင်ငွေအဆင့်အောက်ရောက်နေမှ

are eligible for benefits.

ဒီထောက်ပံ့ကြေးတွေ ရခွင့်ရှိမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

This policy is designed to ensure aid goes to those who need it most.

ဒီမူဝါဒဟာလိုအပ်ချက်အများဆုံးသူကိုအကူအညီတွေ ပေးနိုင်ဖို့ရာရေးဆွဲထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

But it also means people lose access as soon as they earn more

သတ်မှတ်ထားတဲ့ဝင်ငွေအကန့်သတ်လေး ကျော်သွားတာနဲ့တင်ဒီလူတွေဟာ ဒီအစီအစဉ်ရဲ့

than the qualification threshold,

ထောက်ပံ့ကြေးတွေ မရတော့ဘူးဆိုတဲ့သဘောပဲ။

regardless of whether or not they're financially stable enough to stay there.

အသက်ရှင်ဖို့ ငွေကြေးအလုံလောက်ရှိမရှိနဲ့ မဆိုင်တော့ပါဘူး။

This vicious cycle is harmful to both those in poverty and those outside of it.

ဒီအဆိုးသံသရာဟာဆင်းရဲတွင်း/ပြင် ၂ ရပ်လုံးက လူတွေအပေါ် ဆိုးကျိုးတွေသက်ရောက်ပါတယ်။

Mainstream economic models assume people are rational actors

ခေတ်ရေစီးကြောင်းရဲ့စီးပွားရေးပုံစံအရဆို လူတွေဟာဆင်ခြင်တုံတရားရှိစွာလုပ်ဆောင်

who weigh the cost and benefits of their options

တတ်သူတွေဖြစ်ပြီး သူတို့ရဲ့ ရွေးချယ်မှုတိုင်းရဲ့ အကောင်းအဆိုးကို

and choose the most advantageous path forward.

အကျိုးအများဆုံးဖြစ်မယ့် လမ်းကိုရွေးတတ်ကြတဲ့သူတွေအဖြစ်ယူဆကြထားတယ်

If those in poverty know they'll gain no net benefit from working,

နွမ်းပါးတဲ့သူတွေဟာအလုပ်လုပ်လို့ ဘာအကျိုးမှမခံစားရတော့ဘူးလို့သိနေရင်

they're incentivized to remain in government assistance.

အစိုးရရဲ့အထောက်အပံ့တွေပဲဆက်ယူနေဖို့ တွန်းအားပေးခံရသလိုဖြစ်နေမယ်။

Of course, people work for many reasons,

လူတွေက အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်တော့ အလုပ်တွေလုပ်ကြတာပေါ့လေ။

including societal norms and personal values.

လူ့အဖွဲ့အစည်းစံနှုန်းတွေနဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးရာတန်ဖိုးတွေအပါအဝင်ပေါ့။

But income is a major incentive to pursuing employment.

ဒါပေမဲ့ဝင်ငွေရဖို့ကတော့အလုပ်ရှာဖွေရတဲ့ အဓိကမက်လုံးတစ်ခုပေါ့။

And when less people take on new jobs, the economy slows down,

လူတွေကအလုပ်သစ်တွေမလုပ်ကြတော့တဲ့အခါ စီးပွားရေးဟာနှေးကွေးလာမယ်

keeping people in poverty

လူတွေဆင်းရဲတွင်းထဲပဲ ရှိမြဲဆက်ရှိနေမယ်။

and potentially pushing people on the cusp of poverty over the edge.

ဆင်းရဲမွဲတေမှုအဆုံးစွန်သို့ တွန်းပို့လိုက်နိုင်ခြေရှိတယ်။

Some have suggested this feedback loop could be removed

ဒီသံသရာကိုဖယ်ရှားလိုက်လို့ရတယ်လို့ တချို့ကအကြံပြုကြတယ်။

by eliminating government assistance programs altogether.

အစိုးရအထောက်ပံ့အစီစဉ်တွေအားလုံးကို တပြိုင်တည်းဖယ်ရှားလိုက်ခြင်းဖြင့်ပေါ့။

But most agree the solution is neither realistic nor humane.

ဒါပေမဲ့တော်တော်များများကဒီဖြေရှင်းနည်းဟာ လက်တွေ့မဆန်သလိုလူသားလည်းမဆန်ဘူးလို့

So how can we redesign benefits in a way that doesn't penalize people for working?

ပြောကြတယ်။ဒါဆိုလူတွေအလုပ်လုပ်လို့ဒုက္ခ မရောက်စေမယ့်ခံစားခွင့်အစီအစဉ်တွေကို ဘယ်လို

ပြန်ရေးဆွဲကြမလဲ။နိုင်ငံများစွာဟာဒီပြဿနာကို ရှောင်ရှားနိုင်ဖို့ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့

Many countries have tried different ways to circumvent this problem.

ကြိုးစားခဲ့ကြတယ်။တချို့အစီအစဉ်တွေက ခံစားခွင့်တွေဆက်ပေးထားတယ်။

Some allow people to continue receiving benefits for a given period

after finding a job,

အလုပ်ရှာတွေ့ပြီးနောက်ပိုင်း အချိန်ကာလတစ်ခုအထိပေါ့

while others phase out benefits gradually as income increases.

တချို့အစီစဉ်တွေကတော့ဝင်ငွေတိုးလာတာနဲ့အမျှ ခံစားခွင့်တွေကိုဖြည်းဖြည်းလျှော့ချတာမျိုး။

These policies still remove some financial incentive to work,

ဒီမူဝါဒတွေကအလုပ်လုပ်ဖို့ငွေကြေးမက်လုံး တွေကိုဖယ်ရှားပေးပေမဲ့

but the risk of a welfare trap is lower.

ဖူလုံရေးထောင်ချောက်ထဲကျနိုင်ခြေကတော့ နည်းသွားပါတယ်

တချို့အစိုးရတွေက နိုင်ငံသားတွေအားလုံးကို ပညာရေး၊ကလေးထိန်း သို့မဟုတ် ကျန်းမာရေး

Other governments provide benefits like education, childcare, or medical care

စောင့်ရှောက်မှုလိုအကျိုးခံစားခွင့်တွေကို မျှမျှတတပေးပါတယ်

equally across all their citizens.

အဆိုပြုထားတဲ့ဖြေရှင်းနည်းတစ်ခုကတော့အားလုံး နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ခံစားခွင့်တွေဆိုတဲ့

One proposed solution takes this idea of universal benefits even further.

ဒီစိတ်ကူးကိုအကောင်ထည်ဖော်ဖို့ဖြစ်တယ် အားလုံးအတွက်အခြေခံလစာတစ်ခုဆိုတာ

A universal basic income would provide a fixed benefit to all members of society,

ချမ်းသာမှုတွေ၊ အလုပ်ရှိခြင်းမရှိခြင်းတွေ နဲ့မဆိုင်ပဲ လူ့အဖွဲ့အစည်းကသူတွေအားလုံးကို

regardless of wealth or employment status.

ပုံသေသတ်မှတ်ထားတဲ့အကျိုးခံစားခွင့်တွေပေးတာ ပါ။ဒါကဖူလုံရေးထောင်ချောက်တွေကိုအပြီးသတ်

This is the only known policy that could entirely remove welfare traps,

ဖယ်ရှားနိုင်တဲ့တစ်ခုတည်းသောမူဝါဒပါ။ သူကရလာတဲ့ လခငွေတွေဟာအကျိုးခံစားခွင့်

since any earned wages would supplement the benefit rather than replace it.

မရှိတော့တာမဟုတ်ဘဲ ထပ်ဆောင်းရလာတဲ့အကျိုး ဖြစ်လာစေမယ်။တကယ်တော့တည်ငြိမ်တဲ့ဝင်ငွေ

In fact, by creating a stable income floor below which no one can fall,

ကြမ်းခင်းအနိမ့်ဆုံးဝင်ငွေသတ်မှတ်မှုအောက် ဘယ်သူမှရှိမနေခြင်းဟာအခြေခံလစာနဲ့လူတွေကို

basic income might prevent people from falling into poverty in the first place.

ဆင်းရဲတွင်းထဲကျစေမယ့်အဖြစ်ကနေ အစကတည်းက ကာကွယ်နိုင်မယ့်နည်းလမ်းဖြစ်ပါတယ်။

Numerous economists and thinkers

စီးပွားရေးပညာရှင်တွေနဲ့အတွေးခေါ် ပညာရှင် များစွာဟာ ၁၈ ရာစုနှစ်ကတည်းကဒီအယူအဆကို

have championed this idea since the 18th century.

But for now, universal basic income remains largely hypothetical.

ရပ်တည်အရေးဆိုပေးခဲ့ကြတယ်။ဒါပေမဲ့အခုတော့ အားလုံးအတွက် အခြေခံဝင်ငွေဆိုတာစိတ်ကူး

သက်သက်မျှအယူအဆတစ်ခုသာဖြစ်နေတယ်။တချို့နေရာ တွေမှာဒီနည်းလမ်းကိုအကန့်အသတ်နဲ့ စမ်းသပ်

Although it's been tried in some places on a limited scale,

these local experiments don’t tell us much about how the policy

ခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ဒီဒေသအဆင့်စမ်းသပ်မှုတွေက မူဝါဒတစ်ခုကနေတိုင်းပြည်တစ်ခုလုံးတကမ္ဘာလုံး

would play out across an entire nation— or a planet.

အတွက် ဘာတွေဖြစ်သွားမလဲဆိုတာ မပြောပြပေးနိုင်ပါဘူး

Whatever strategy governments pursue,

အစိုးရတွေက ဘယ်လိုဗျူဟာတွေကိုပဲသုံးသုံး

solving the welfare trap requires respecting people’s agency and autonomy.

ဖူလုံရေးထောင်ချောက်ကိုဖြေရှင်းရာမှာလိုအပ် တာကပြည်သူတွေရဲ့ ရွေးချယ်ခွင့်နဲ့

လုပ်ပိုင်ခွင့် တွေကို လေးစားပေးဖို့ပါ။ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းကိုသူတို့ကိုယ်တိုင်

Only by empowering individuals to create long-term change

in their lives and communities

အတွက်ကော ရပ်ရွာအတွက်ပါ ရေရှည်ပြောင်းလဲ မှုတွေ ဖန်တီးနိုင်ဖို့လုပ်ပိုင်ခွင့်တွေ

can we begin to break the cycle of poverty.

ပေးခြင်းအားဖြင့်သာဆင်းရဲနွမ်းပါးမှု သံသရာကိုချိုးဖျက်နိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။