Why is it so hard to escape poverty? - Ann-Helén Bay

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

Imagine that you’ve been unemployed and seeking work for months.

تصور کنید بیکار هستید و چند ماه است که به دنبال شغل می‌گردید.

Government benefit programs have helped you cover rent, utilities, and food,

برنامه‌های حمایتی دولت به شما در پرداخت اجاره، قبوض و خرید غذا کمک می‌کند،

but you're barely getting by.

اما به سختی دارید از عهده‌اش بر می‌آیید.

Finally, you hear back about a job application.

سر‌انجام، یک درخواست شغلی دریافت می‌کنید.

You receive your first paycheck in months, and things seem to be turning around.

پس از ماه‌ها، اولین چک حقوقتان را دریافت می‌کنید و انگار که اوضاع در حال تغییر است.

But there’s a catch.

اما یک مشکلی وجود دارد.

Your new job pays just enough to disqualify you from the benefit programs,

درآمد شغل جدید شما فقط به اندازه‌ای است که دیگر مشمول برنامه‌های حمایتی نباشید،

and not enough to cover the same costs.

و برای کفاف همان خرج و مخارج هم کافی نیست.

To make things worse, you have to pay for transportation to work,

بدتر از همه، شما باید هزینه رفت‌و‌آمد به محل کار

and childcare while you’re at the office.

و نگهداری و مراقبت از کودک را هم بپردازید.

Somehow, you have less money now than when you were unemployed.

به نوعی، الان شما پول کمتری نسبت به زمان بیکار بودنتان در دست دارید.

Economists call this demoralizing situation the welfare trap—

اقتصاد‌دانان این شرایط دلسرد‌کننده را تله رفاه می‌نامند ـــ

one of the many different poverty traps affecting millions of people

که یکی از انواع تله فقر است که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را

around the world.

درگیر خود کرده است.

Poverty traps are economic and environmental circumstances

تله‌های فقر نوعی شرایط اقتصادی و محیطی هستند که

that reinforce themselves, perpetuating poverty for generations.

در حال تداوم‌اند و فقر را بر نسل‌ها حاکم می‌سازند.

Some poverty traps are tied to an individual’s circumstances,

برخی از این تله‌ها با شرایط فردی افراد

like a lack of access to healthy food or education.

مانند عدم دسترسی به غذای سالم یا آموزش گره خورده است.

Others can affect entire nations,

بقیه‌‌شان می‌توانند بر تمام ملت‌ها تاثیر بگذارند،

such as cycles of corrupt government or climate change.

مانند پیدایش دولت‌های فاسد یا تغییرات آب‌و‌هوایی.

But the cruel irony of welfare traps in particular

اما طنز بی‌رحمانه ماجرای تله‌های رفاه به‌ویژه این است که

is that they stem from the very policies designed to battle poverty.

آنها از همان طرح‌های سیاسی برای مبارزه با فقر نشأت می‌گیرند.

Most societies throughout history employed some strategies

اکثر جوامع در طول تاریخ از راهکار‌هایی برای کمک به

to help people in poverty meet basic needs.

مردم فقیر در رفع نیاز‌های ابتدایی‌شان استفاده می‌کردند.

Before the 20th century, religious groups and private charities

قبل از قرن بیستم، گروه‌های مذهبی و مؤسسات خیریه خصوصی

often led such initiatives.

اغلب چنین طرح‌هایی را اجرا می‌کردند.

Today, these are called welfare programs,

امروزه، آنها را با نام طرح‌های رفاهی می‌شناسند،

and they usually take the form of government-provided subsidies

و معمولا به شکل یارانه‌های دولتی

for housing, food, energy, and healthcare.

برای مسکن، خوراک، انرژی و مراقبت از سلامتی هستند.

Typically, these programs are means-tested,

معمولاً این طرح‌ها پس از تحقیق و بررسی ارائه می‌شوند،

meaning that only people who fall below a certain income level

بدین معنی که فقط افرادی که کمتر از حد مشخص شده درآمد دارند،

are eligible for benefits.

واجد شرایط دریافت یارانه‌ها هستند.

This policy is designed to ensure aid goes to those who need it most.

این خط‌مشی مشخص شده تا اطمینان حاصل شود که کمک‌ها صرف نیازمندان واقعی خواهد شد.

But it also means people lose access as soon as they earn more

اما مشکل اینجاست که افراد به محض کسب درآمد بیشتر از آستانه صلاحیت،

than the qualification threshold,

یارانه حمایتی را از دست می‌دهند،

regardless of whether or not they're financially stable enough to stay there.

صرف نظر از اینکه آیا ثبات مالی کافی برای ادامه زندگی را دارند یا خیر.

This vicious cycle is harmful to both those in poverty and those outside of it.

این چرخه معیوب هم برای افراد فقیر و هم افراد خارج از آن زیان‌بار است.

Mainstream economic models assume people are rational actors

عمده مدل‌های اقتصادی مردم را بازیگرانی خردمند در نظر می‌گیرند

who weigh the cost and benefits of their options

که ضرر و فایده انتخاب‌هایشان را می‌سنجند

and choose the most advantageous path forward.

و سودمند‌ترین مسیر را انتخاب می‌کنند.

If those in poverty know they'll gain no net benefit from working,

اگر افراد فقیر بدانند که از کار کردن سود خالص چندانی به دست نمی‌آورند،

they're incentivized to remain in government assistance.

ترجیح می‌دهند که مشمول دریافت کمک‌های دولتی باقی بمانند.

Of course, people work for many reasons,

البته، مردم به دلایل زیادی کار می‌کنند،

including societal norms and personal values.

از جمله هنجار‌های اجتماعی و ارزش‌های شخصی.

But income is a major incentive to pursuing employment.

اما درآمد اصلی‌ترین انگیزه برای ادامه دادن شغل است.

And when less people take on new jobs, the economy slows down,

و هنگامی که افراد کمتری در مشاغل جدید به کار گرفته شوند، چرخ اقتصاد کند شده

keeping people in poverty

و مردم را در فقر نگه می‌دارد

and potentially pushing people on the cusp of poverty over the edge.

و آنها را به طور بالقوه تا سر حد فقر می‌کشاند.

Some have suggested this feedback loop could be removed

برخی پیشنهاد داده‌اند که می‌توان با حذف تمام طرح‌های حمایتی دولت،

by eliminating government assistance programs altogether.

به کار این چرخه به وجود آمده پایان داد.

But most agree the solution is neither realistic nor humane.

اما اکثریت به این نتیجه رسیده‌اند که این نظر واقع‌گرایانه و انسانی نیست.

So how can we redesign benefits in a way that doesn't penalize people for working?

پس چگونه می‌توانیم مزایا را به گونه‌ای تنظیم کنیم که افراد شاغل آسیب نبینند؟

Many countries have tried different ways to circumvent this problem.

اکثر کشور‌ها راه‌های زیادی را برای غلبه بر این مشکل امتحان کردند.

Some allow people to continue receiving benefits for a given period

برخی به مردم اجازه دادند تا بعد از پیدا کردن شغل هم

after finding a job,

تا مدت معینی مزایا دریافت کنند،

while others phase out benefits gradually as income increases.

در حالی که بقیه با افزایش درآمد به‌تدریج مزایا را کم و در نهایت متوقف می‌کنند.

These policies still remove some financial incentive to work,

این سیاست‌ها هنوز هم تا حدی انگیزه مالی برای شغل داشتن را از بین برده‌اند،

but the risk of a welfare trap is lower.

اما خطر گیر افتادن در تله رفاه کمتر شده است.

Other governments provide benefits like education, childcare, or medical care

سایر دولت‌ها مزایایی مانند آموزش، مراقبت از کودک و یا مراقبت پزشکی را

equally across all their citizens.

به طور مساوی برای تمام شهروندان تأمین می‌کنند.

One proposed solution takes this idea of universal benefits even further.

یک راه‌حل مطرح شده که می‌تواند حتی باعث افزایش منفعت جهانی شود.

A universal basic income would provide a fixed benefit to all members of society,

درآمد پایه جهانی، مزایای ثابتی را صرف نظر از وضعیت ثروت و شغل،

regardless of wealth or employment status.

برای تمام افراد جامعه فراهم می‌کند.

This is the only known policy that could entirely remove welfare traps,

این تنها سیاست شناخته‌شده‌ای است که می‌تواند تله‌های رفاه را کاملاً حذف کند،

since any earned wages would supplement the benefit rather than replace it.

زیرا هر درآمد دریافتی به جای جایگزینی با مزایا، نقش مکمل خواهد داشت.

In fact, by creating a stable income floor below which no one can fall,

در واقع، با تشکیل یک طبقه درآمد پایدار که هیچکس از آن پایین‌تر نخواهد بود،

basic income might prevent people from falling into poverty in the first place.

به همراه درآمد پایه، ممکن است در وهله اول از فقر مردم جلوگیری کند.

Numerous economists and thinkers

اقتصاد‌دانان و متفکران متعددی

have championed this idea since the 18th century.

از قرن هجدهم از این ایده حمایت کرده‌اند.

But for now, universal basic income remains largely hypothetical.

اما در حال حاضر، درآمد پایه جهانی تا حد زیادی به شکل فرض باقی مانده است.

Although it's been tried in some places on a limited scale,

اگرچه در برخی مناطق در مقیاس محدود آزمایش شده است،

these local experiments don’t tell us much about how the policy

اما این آزمایش‌های محلی چیز زیادی در مورد

would play out across an entire nation— or a planet.

نحوه اجرای این سیاست در کل یک کشور و یا یک سیاره در اختیارمان نمی‌گذارند.

Whatever strategy governments pursue,

هر راهبردی که دولت‌ها دنبال می‌کنند،

solving the welfare trap requires respecting people’s agency and autonomy.

برای حل تله رفاه و مستلزم احترام به استقلال و اختیار مردم است.

Only by empowering individuals to create long-term change

تنها با توانمند سازی افراد برای ایجاد تغییرات بلند‌مدت

in their lives and communities

در زندگی و جامعه‌هایشان

can we begin to break the cycle of poverty.

می‌توانیم شروع به شکستن چرخه فقر کنیم.