The power of the placebo effect - Emma Bryce

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

In 1996, 56 volunteers took part in a study

در سال ۱۹۹۶، ۵۶ نفر داوطلب شرکت در تحقیقی شدند

to test a new painkiller called Trivaricaine.

که هدف آن آزمایش داروی مسکن جدیدی بنام "ترای وریکن" بود.

On each subject, one index finger was covered in the new painkiller

بر روی یکی از انگشتان اشاره افراد داوطلب داروی مسکن جدید مالیده شد

while the other remained untouched.

در حالی که به انگشت دیگر دارو مالیده نشد.

Then, both were squeezed in painful clamps.

سپس به منظور ایجاد درد، هر دو انگشت توسط گیره‌هایی محکم فشرده شدند.

The subjects reported that the treated finger hurt less than the untreated one.

داوطلبان اعلام کردند که انگشت آغسته به داروی مسکن درد کمتری را احساس کرده است.

This shouldn't be surprising,

چیز عجیبی نبود.

except Trivaricaine wasn't actually a painkiller,

بجز اینکه داروی "ترای وریکن" اصلا مسکن نبود.

just a fake concotion with no pain-easing properties at all.

فقط معجونی ساختگی، عاری از هرگونه خاصیت دردزدایی.

What made the students so sure this dummy drug had worked?

چه چیزی باعث شده بود تا دانشجویان فکر کنند که این داروی دروغی اثر‌بخش بوده است؟

The answer lies in the placebo effect,

پاسخ در چیزی بنام «اثر پلاسیبو» یا «اثردارونما» است.

an unexplained phenomenon

پدیده‌ای غیرقابل توضیح

wherein drugs, treatments, and therapies that aren't supposed to have an effect,

که در آن دارو، معالجه، و درمان‌های که انتظار نمی‌رود اثربخش باشند،

and are often fake,

و غالبا تقلبی هستند،

miraculously make people feel better.

به طرز معجزه‌اسایی موجب می‌شوند مردم احساس بهتری داشته باشند.

Doctors have used the term placebo since the 1700s

پزشکان از اوائل سال‌های ۱۷۰۰ شروع به استفاده از واژه «پلاسیبو» کردند

when they realized the power of fake drugs to improve people's symptoms.

یعنی از زمانی که به توانایی «دارونماها» در بهبود علایم بیماری مردم پی بردند.

These were administered when proper drugs weren't available,

کاربرد این داروها زمانی بود که داروی مناسب در اختیار نبود،

or if someone imagined they were ill.

یا زمانی که شخص گمان به مریضی آنها می‌برد.

In fact, the word placebo means "I shall please" in Latin,

در واقع، واژه «پلاسیبو» که در زبان لاتین به معنی«من خوب خواهم شد» است،

hinting at a history of placating troubled patients.

کنایه‌ای به سرگذشت تسلی دادن به بیماران پریشان دارد.

Placebos had to mimic the real treatments in order to be convincing,

«پلاسیبو»ها می‌بایست شبیه به معالجات واقعی بنظر می‌آمدند تا قانع کننده باشند.

so they took the form of sugar pills,

برای همین به شکل قرص‌های شکر،

water-filled injections,

آمپول آب خالص

and even sham surgeries.

و حتی تظاهر به انجام جراحی درآمدند.

Soon, doctors realized that duping people in this way had another use:

خیلی زود پزشکان پی بردند که گول زدن مردم با این روش کاربرد دیگری هم دارد:

in clinical trials.

یعنی «معاینات بالینی»

By the 1950s, researchers were using placebos as a standard tool

در طول دهه ۱۹۵۰، محققین از «پلاسیبو» بعنوان ابزاری مرسوم

to test new treatments.

در محک معالجات جدید بهره می‌بردند.

To evaluate a new drug, for instance,

برای مثال، برای تکامل یک داروی جدید

half the patients in a trial might receive the real pill.

نیمی از بیماران در این آزمایش ممکن هست که داروی واقعی دریافت کنند.

The other half would get a placebo that looked the same.

نیمه دیگر ممکن است پلاسیبو که دقیقا شبیه دارو هست دریافت کنند.

Since patients wouldn't know whether they'd received the real thing or a dud,

محققان بر این باورند که به دلیل اینکه بیماران نمی‌دانند که آیا

the results wouldn't be biased,

داروی واقعی دریافت کرده اند یا یک دارونما،

researchers believed.

نتیجه نمی‌تواند مغرضانه باشد.

Then, if the new drug showed a significant benefit compared to the placebo,

سپس، اگر داروی جدید مزیت معنا داری را نسبت به پلاسیبو نشان دهد،

it was proved effective.

موثر شناخته خواهد شد.

Nowadays, it's less common to use placebos this way because of ethical concerns.

امروزه، به دلایل اخلاقی کمتر از پلاسیبو استفاده می‌شود.

If it's possible to compare a new drug against an older version,

ممکن باشد که داروی جدیدی در مقابل نسخه قدیمی‌تر آن،

or another existing drug,

یا داروی دیگری مقابله شود،

that's preferable to simply giving someone no treatment at all,

بهتر از این است که هیچ دارویی به بیمار اصلا داده نشود،

especially if they have a serious ailment.

به ویژه اگر بیماریشان جدی باشد.

In these cases, placebos are often used as a control to fine-tune the trial

در این موارد، پلاسیبو‌ها اغلب برای کنترل دقیق آزمایش مورد استفاده قرار می‌گیرند،

so that the effects of the new versus the old or alternative drug

به طوری که اثرات جدید در مقابل داروهای قدیمی یا جایگزین

can be precisely compared.

دقیقن می‌توانند با هم مقایسه شوند.

But of course, we know the placebos exert their own influence, too.

ولی البته، ما می‌دانیم پلاسیبو‌ها اثرات خودشان را هم دارند.

Thanks to the placebo effect,

به لطف اثرات پلاسیبو،

patients have experienced relief from a range of ailments,

بیماران در طیف وسیعی از بیماریها دردشان تخفیف می‌گیرد،

including heart problems,

از جمله ناراحتی قلبی،

asthma,

آسم،

and severe pain,

و درد شدید،

even though all they'd received was a fake drug or sham surgery.

حتی با اینکه آنها داروی تقلبی یا جراحی جعلی داشته باشند.

We're still trying to understand how.

ما هنوز در پی درک این موضوع هستیم.

Some believe that instead of being real,

برخی معتقدند که جای اینکه پلاسیبو حقیقی باشد،

the placebo effect is merely confused with other factors,

اثر پلاسیبوصرفا اشتباه با عوامل دیگرهست،

like patients trying to please doctors by falsely reporting improvements.

مثل اینکه بیماران برای خوشایند دکترها به دروغ می‌گویند که بهتر شده‌اند.

On the other hand,

اما از سوی دیگر،

researchers think that if a person believes a fake treatment is real,

محققان فکر می کنند که اگر شخصی معتقد است درمان جعلی واقعی‌ است،

their expectations of recovery actually do trigger physiological factors

انتظار آن از بهبودی در واقع باعث بروز عوامل فیزیولوژیکی شده

that improve their symptoms.

که نشانه‌های بیماری را بهبود می‌بخشد.

Placebos seem to be capable of causing measurable change in blood pressure,

به نظر می‌رسد که پلاسیبو قادراست فشارخون،

heart rate,

ضربان قلب،

and the release of pain-reducing chemicals, like endorphins.

و مواد شیمیایی کاهش دهنده درد، مانند اندورفین را تغییر دهد.

That explains why subjects in pain studies often say placebos ease their discomfort.

توضیح دهنده این که چرا در مطالعات درد اغلب افراد می‌گویند پلاسیبو درد را کاهش داده.

Placebos may even reduce levels of stress hormones,

پلاسیبو‌ها حتی ممکن است باعث کاهش هورمونهای استرس

like adrenaline,

مانند آدرنالین شوند،

which can slow the harmful effects of an ailment.

که می تواند اثرات مضر یک بیماری را کُند کند.

So shouldn't we celebrate the placebo's bizarre benefits?

بنابراین آیا نباید مزیت عجیب پلاسیبو‌ها را تجلیل کنیم؟

Not necessarily.

الزاما نه.

If somebody believes a fake treatment has cured them,

اگر فردی باور داشته باشد که درمان جعلی او را درمان کرده است،

they may miss out on drugs or therapies that are proven to work.

ممکن است از دارو و یا روش‌های درمانی اثبات شده دست بردارد.

Plus, the positive effects may fade over time,

به علاوه، ممکن هست که اثرات مثبت در طول زمان محو شوند،

and often do.

و اغلب اینطور هست.

Placebos also cloud clinical results,

پلاسیبو‌ها نیز نتایج بالینی نامعینی دارند،

making scientists even more motivated to discover

که حتی باعث ایجاد انگیزه بیشتر در دانشمندان برای کشف این می شود

how they wield such power over us.

که چگونه پلاسیبوها چنین نیرویی در ما ایجاد می‌کنند.

Despite everything we know about the human body,

با وجود همه چیز‌هایی که ما درباره بدن انسان می دانیم،

there are still some strange and enduring mysteries,

هنوز هم برخی اسرار عجیب و جاودان وجود دارند،

like the placebo effect.

مانند اثر پلاسیبوها.

So what other undiscovered marvels might we contain?

پس چه شگفتی‌های کشف نشده دیگری ممکن است در ما باشد؟

It's easy to investigate the world around us

این آسان هست که به بررسی جهان اطرافمان بپردازیم

and forget that one of its most fascinating subjects

و فراموش کنیم که یکی از آن موضوعات جذاب

lies right behind our eyes.

درست پشت چشم ما نهفته هست.