What’s the best country to live in?

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

What’s the best country in the world to live in?

بهترین کشور در جهان برای زندگی کدام است؟

Is it the one with the best food? The longest life expectancy?

آیا [آنجا] بهترین غذا‌ها را دارد؟ آیا بیشترین نرخ امید به زندگی را دارد؟

The best weather?

آیا بهترین آب‌و‌هوا را دارد؟

For the past 70 years, most governments have relied heavily on a single number

در طی ۷۰ سال گذشته، بیشتر دولت‌ها برای پاسخ به این سؤالات، به طور جدی

to answer that question.

بر روی یک عدد خاص تکیه داشته‌اند.

This number influences elections, the stock market, and government policy.

این عدد بر انتخابات، بازار سهام و سیاست دولت تاثیر می‌گذارد.

But it was never intended for its current purpose;

اما هرگز برای هدف فعلی‌اش به کار گرفته نشده است؛

and some would argue that the world is addicted to making it grow... forever.

و برخی بر این باورند که [کشور‌های] جهان معتاد این هستند که آن را تا ابد رشد دهند.

This number is called the Gross Domestic Product, or GDP,

این عدد تولید ناخالص داخلی یا «جی دی پی» است،

and it was invented by the economist Simon Kuznets in the 1930s,

و در دهه ۱۹۳۰ میلادی توسط سیمون کوزنتس ابداع و معرفی شده است،

to try and gauge the size of an economy in a single, easy to understand number.

تا تلاش کند تا اندازه هر اقتصادی را در قالب یک عدد ساده و قابل فهم بسنجد.

GDP is the total monetary value of everything a country

جی دی پی، ارزش پولی کلی هر چیزی است که یک کشور

produces and sells on the market.

در بازار تولید می‌کند و می‌فروشد.

To this day, GDP per capita,

تا به امروز، سرانه جی دی پی،

which is just the total GDP divided by the number of people living in that country,

که حاصل تمام مقدار جی دی پی تقسیم بر تعداد مردم ساکن در کشور است،

به طرز گسترده‌ای به عنوان روشی برای اندازه گیری رفاه در نظر گرفته می‌شود

is widely seen as a measure of well-being.

But GDP doesn’t actually say anything direct about well-being,

اما جی دی پی در واقع مستقیما هیچ چیزی در مورد رفاه نمی‌گوید،

because it doesn't take into account what a country produces

زیرا آن چیزی را که یک کشور تولید کرده و یا اینکه

or who has access to it.

چه کسی به آن دسترسی دارد را در نظر نمی‌گیرد

A million dollars of weapons contributes the exact same amount to a country’s GDP

یک میلیون دلار اسلحه دقیقا به اندازه یک میلیون دلار واکسن یا غذا

as a million dollars of vaccines or food.

در میزان تولید ناخالص داخلی یک کشور سهم دارد.

The value society derives from things like public school or firefighters

ارزش‌هایی که از چیز‌هایی مثل مدارس دولتی یا آتش‌نشانان نشأت می‌گیرد

isn’t counted in GDP at all, because those services aren’t sold on the market.

در جی دی پی جامعه اصلا به حساب نمی‌آیند، زیرا آن خدمات را نمی‌توان در بازار فروخت.

And if a country has a lot of wealth,

و اگر یک کشور ثروت زیادی داشته باشد،

but most of it is controlled by relatively few people,

اما بیشترش در دست افراد اندکی قرار داشته باشد،

GDP per capita gives a distorted picture of how much money a typical person has.

سرانه جی دی پی، آماری غیر واقعی از مقدار پولی که هر فرد معمولی دارد ارائه می‌دهد.

Despite all that, for a long time,

جدا از همه اینها، برای مدتی طولانی،

higher GDP did correlate closely to a higher quality of life

در بسیاری از کشور‌ها، جی دی پی بالاتر با سطح زندگی بهتر مردم

for people in many countries.

ارتباط نزدیکی داشت.

From 1945 to 1970, as GDP doubled, tripled or even quadrupled

از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۷۰ با دو برابر، سه برابر و یا حتی چهار برابر شدن تولید ناخالص داخلی

in some western economies,

در برخی از اقتصاد‌های غربی،

people’s wages often grew proportionally.

درامد مردم هم اغلب به مراتب رشد می‌کرد.

By the 1980s, this changed.

در دهه ۱۹۸۰، این [روند] تغییر کرد.

Countries continued to grow richer,

کشور‌ها همینطور ثروتمند‌تر می‌شدند

but wages stopped keeping pace with GDP growth,

اما سرعت افزایش درامد از رشد تولید ناخالص داخلی عقب ماند،

or in some cases, even declined,

و در برخی موارد، حتی کاهش هم یافت،

and most of the benefits went to an ever-smaller percentage of the population.

و بیشتر سود‌ها نصیب درصد بسیار کمی از جمعیت می‌شد.

Still, the idea of capturing a nation’s well-being in a single number

هنوز هم ایده به دست آوردن رفاه یک ملت در قالب یک عدد

had powerful appeal.

جذابیت زیادی داشت.

In 1972, King Jigme Singye Wangchuk of Bhutan

در سال ۱۹۷۲، پادشاه کشور بوتان جیگمه سینگیه وانگچوک

came up with the idea of Gross National Happiness

آمد و شادی ناخالص ملی را

as an alternative to Gross Domestic Product.

به عنوان جایگزینی برای تولید ناخالص ملی مطرح کرد.

Gross National Happiness is a metric that factors in matters

شادی ناخالص ملی معیاری است که مواردی

like health, education, strong communities, and living standards,

مثل سلامتی، تحصیلات، جوامع قوی و استاندارد‌های زندگی،

having citizens answer questions like,

جواب شهروندان به سؤالاتی مانند

“How happy do you think your family members are at the moment?”

«به نظرتان اعضای خانواده شما همین حالا چقدر خوشحال هستند؟»

“What is your knowledge of names of plants and wild animals in your area?”

«اطلاعات شما از اسامی گیاهان و حیوانات وحشی منطقه‌تان چقدر است؟»

and “What type of day was yesterday?”

و «دیروز چه روزی بود؟» را در بر می‌گیرد.

The United Nations’ Human Development Index is a more widely used metric;

شاخص توسعه انسانی سازمان ملل متحد معیاری است که کاربرد‌های وسیع‌تری دارد؛

it takes into account health and education,

با در نظر گرفتن میزان سلامتی و تحصیلات،

as well as income per capita to estimate overall well-being.

به همراه سرانه درآمد، رفاه کلی را تخمین می‌زند.

Meanwhile, a metric called the Sustainable Development Index

با این حال،معیاری به نام شاخص توسعه پایدار

factors in both well-being and the environmental burdens of economic growth,

هم رفاه و هم اثرات زیست‌محیطی ناشی از رشد اقتصادی را

again, boiling all this down to a single number.

دوباره در قالب یک عدد در می‌آورد.

Though no country has been able to meet

در حالی که هیچ کشوری تا به حال نتوانسته

the basic needs of its people while

هم نیاز‌های اساسی مردمش را برطرف کرده

also using resources fully sustainably,

و هم از منابع کاملاً پایدار استفاده کند،

Costa Rica currently comes the closest.

کاستاریکا در حال حاضر خیلی به آن نزدیک شده است.

Over the past few decades,

در طی چند دهه گذشته،

it’s managed to grow its economy and improve living standards substantially

توانسته اقتصادش را رشد داده و اساساً استاندارد‌های زندگی را به طرز قابل توجهی

without drastically increasing its emissions.

بدون افزایش بیش از حد انتشار گاز‌های گلخانه‌ای بهبود بخشد.

Other countries, like Colombia and Jordan,

دیگر کشور‌ها، مانند کلمبیا و اردن،

have made notable progress.

پیشرفت محسوسی داشته‌اند.

Costa Rica now has better well-being outcomes like life expectancy

کاستاریکا الان دستاورد‌های رفاهی بهتری مثل امید به زندگی بیشتر

than some of the world’s richest countries.

نسبت به ثروتمند‌ترین کشور‌های سراسر جهان دارد.

Ultimately, there are limits to any approach that boils

در نهایت، هر رویکردی که کیفیت زندگی یک کشور را

the quality of life in a country down to a single number.

در بک عدد خاص خلاصه می‌کند محدودیت‌هایی دارد.

Increasingly, experts favor a dashboard approach that lays out all the factors

کارشناسان روز به روز به رویکردی که تمام فاکتور‌هایی را که به صورت مبهم در عدد

a single number obscures.

لحاظ شدند نشان می‌دهد علاقه‌مند شده‌اند.

This approach makes even more sense given that people have different priorities,

این رویکرد با توجه به اولویت‌های متفاوت افراد حتی منطقی‌تر هم به نظر می‌رسد

and the answer to which country is best to live in

و پاسخ به این سؤال که بهترین کشور برای زندگی کدام است

depends on who’s asking the question.

بستگی به فردی دارد که سؤال را پرسیده است.

So what if that were you designing your countries well-being metric?

پس چه می‌شد که اگر شما خودتان معیار رفاه کشورتان را طراحی می‌کردید؟

What do you value, and what would you measure?

چه چیزی برایتان ارزش است، و چه چیزی را اندازه گیری می‌کردید؟