To raise brave girls, encourage adventure | Caroline Paul

Çeviri: Gülsüm Öztürk Gözden geçirme: Suleyman Cengiz

When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records,

Çocukken, Guinnnes Rekorlar Kitabı'na bayılırdım ve

and I really wanted to set a world record myself.

kendi rekorumu kırmayı gerçekten çok istiyordum.

But there was just one small problem:

Ama küçük bir problem vardı:

I had absolutely no talent.

Ciddi anlamda yeteneksizdim.

So I decided to set a world record in something

Ben de herhangi bir yetenek gerektirmeyen

that demanded absolutely no skill at all.

bir şeyle ilgili rekor kırmaya karar verdim.

I decided to set a world record

Emeklemekte

in crawling.

dünya rekoru.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, the record at the time was 12 and a half miles,

O zamanki rekor 20 km. idi

and for some reason, this seemed totally manageable.

ve bu kesinlikle yapılabilir gibi geliyordu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I recruited my friend Anne,

Arkadaşım Anne'den yardım aldım

and together we decided, we didn't even need to train.

ve birlikte antreman yapmaya bile gerek olmadığına karar verdik.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And on the day of our record attempt,

Rekor deneme günü geldiğinde

we put furniture pads on the outside of our good luck jeans

uğurlu kotlarımızın dışına keçeden pedler yerleştirdik

and we set off,

ve emeklemeye başladık.

and right away, we were in trouble,

Çok zaman geçmeden başımız beladaydı,

because the denim was against our skin

çünkü kot pantalon cildimizi tahriş etmişti

and it began to chafe,

ve dizlerimiz sürtünmeden

and soon our knees were being chewed up.

dolayı acıyordu.

Hours in,

Saatler sonra

it began to rain.

yağmur yağmaya başladı.

Then, Anne dropped out.

Anne pes etti.

Then, it got dark.

Daha sonra hava karardı

Now, by now, my knees were bleeding through my jeans,

ve dizlerim pantalonumun içinde kanıyordu ve

and I was hallucinating from the cold

soğuktan ve acıdan dolayı

and the pain and the monotony.

halüsinasyonlar görüyordum.

And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing,

Ve gerçekten nasıl çok acı çektiğimi şöyle anlatayım:

the first lap around the high school track took 10 minutes.

Lisenin parkuru etrafındaki ilk tur 10 dakika sürdü.

The last lap took almost 30.

Son tur ise 30 dakika.

After 12 hours of crawling,

12 saatlik emeklemeden sonra

I stopped,

durdum ve

and I had gone eight and a half miles.

toplamda 13 km. katetmiştim.

So I was short of the 12-and-a-half-mile record.

Yani rekorun 7 km. gerisindeydim.

Now, for many years, I thought this was a story of abject failure,

Yıllar boyunca bu deneyimimin küçük düşürücü bir şey olduğunu düşündüm,

but today I see it differently,

fakat şu anda farklı olarak bakabiliyorum,

because when I was attempting the world record,

çünkü bu rekoru kırmak isterken

I was doing three things.

üç şey yapıyordum.

I was getting outside my comfort zone,

Rahatlık bölgemden çıkıp

I was calling upon my resilience,

dayanıklılığımı test ederek

and I was finding confidence in myself

kendime olan güvenimi bulmaya çalışıyordum

and my own decisions.

ve kendi kararlarımı verebiliyordum.

I didn't know it then,

O zaman bunu fark etmemiştim

but those are not the attributes of failure.

ama bu bir başarısızlık örneği değildi.

Those are the attributes of bravery.

Bu cesaretin bir örneğiydi.

Now, in 1989, at the age of 26,

1989 yılında 26 yaşımda

I became a San Francisco firefighter,

San Francisco'da itfaiyeciliğe başladım

and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.

ve içinde 1500 erkek olan birimde, 15. kadındım.

(Applause)

(Alkışlar)

And as you can imagine, when I arrived

Tahmin edebileceğiniz üzere,

there were many doubts about whether we could do the job.

bu işi yapıp yapamayacağıma dair bir çok şüphe vardı.

So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower,

175 cm. 68 kiloluk bir kürek sporcusu olmama ve

and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --

12 saatlik diz ağrılarına dayanabilen biri olmama rağmen --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I knew I still had to prove my strength and fitness.

Gücümü ve sağlamlığımı kanıtlamam gerektiğini biliyordum.

So one day a call came in for a fire,

Bir gün, bir yangın çağrısı aldık ve

and sure enough, when my engine group pulled up,

elbette ekibimiz olay yerine vardığında

there was black smoke billowing from a building off an alleyway.

dar sokaktaki bir binadan siyah dumanlar çıkıyordu.

And I was with a big guy named Skip,

Skip adlı iri yarı arkadaşımla beraberdim.

and he was on the nozzle, and I was right behind,

O, hortumun hemen başındaydı ve ben hemen arkasındaydım.

and it was a typical sort of fire.

Tipik bir yangın vakasıydı.

It was smoky, it was hot,

Ortalık dumanlı ve sıcaktı.

and all of a sudden,

Aniden bir patlama

there was an explosion,

meydana geldi

and Skip and I were blown backwards,

ve Skip ile ben arkaya doğru uçtuk,

my mask was knocked sideways,

maskem sağa sola vurdu

and there was this moment of confusion.

ve bir süre şaşkınlık yaşadım.

And then I picked myself up,

Ayağa kalktım ve

I groped for the nozzle,

hortumu elime alarak

and I did what a firefighter was supposed to do:

bir itfaiyecinin yapması gereken şeyi yaptım:

I lunged forward,

İleri doğru bir hamle yaparak

opened up the water

suyu açtım ve

and I tackled the fire myself.

yangını kendim söndürmeye çalıştım.

The explosion had been caused by a water heater,

Patlamanın sebebi bir su ısıtıcısıydı.

so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal,

Kimse yaralanmamıştı ve çok büyütülecek bir şey yoktu.

but later Skip came up to me and said,

Daha sonra Skip yanıma geldi ve

"Nice job, Caroline,"

şaşırmış bir ses tonuyla:

in this surprised sort of voice.

'İyi iş çıkardın, Caroline' dedi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically,

Bu tepkisine şaşırmıştım, çünkü yangın fiziksel olarak çok da zorlayıcı değildi.

so why was he looking at me with something like astonishment?

Öyleyse neden bana şaşkınlık içerisinde bakıyordu?

And then it became clear:

Olay daha sonra açıklığa kavuştu.

Skip, who was by the way a really nice guy

Çok nazik ve iyi bir itfaiyeci olan Skip,

and an excellent firefighter,

sadece kadınların

not only thought that women could not be strong,

bu kadar güçlü olabileceğini değil aynı zamanda

he thought that they could not be brave either.

bu kadar cesur olabileceğini de düşünmemişti.

And he wasn't the only one.

Ve bunu düşünen sadece o değildi.

Friends, acquaintances and strangers,

Arkadaş, eş dost, beni tanıyan tanımayan,

men and women throughout my career

herkes kariyerim boyunca

ask me over and over,

bana bu soruyu sordular:

"Caroline, all that fire, all that danger,

'Caroline onca ateşin ve tehlikenin içinde

aren't you scared?"

hiç korkmadın mı?'

Honestly, I never heard a male firefighter asked this.

Doğrusu, bir erkek itfaiyeci hiç böyle bir soru sormamıştı.

And I became curious.

Ben de merak etmeye başladım.

Why wasn't bravery expected of women?

Cesaret neden kadınlardan beklenen bir şey değil ki?

Now, the answer began to come

Cevabı arkadaşlarımdan birinin bana

when a friend of mine lamented to me

genç kızının çok ürkek bir yapıya

that her young daughter was a big scaredy-cat,

sahip olduğunu yakınmasıyla aldım.

and so I began to notice,

Kızının ürkek olduğunu

and yes, the daughter was anxious,

ama bunun da ötesinde ailelerinin

but more than that, the parents were anxious.

kızlarından daha çok ürkek olduklarını fark ettim.

Most of what they said to her when she was outside began with,

Kızlarına sürekli 'dikkatli ol,' 'dikkat et,' 'hayır'

"Be careful," "Watch out," or "No."

deyip duruyorlardı.

Now, my friends were not bad parents.

Arkadaşlarım kötü ebeveyn değillerdi.

They were just doing what most parents do,

Sadece çoğu ebeveynin yaptığı şeyleri yapıyorlardı.

which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.

Kızlarını, erkek çocuklarından daha fazla tembihliyorlardı.

There was a study involving a playground fire pole, ironically,

Parkta oynayan çocukları inceleyen bir araştırmada,

in which researchers saw that little girls were very likely to be warned

araştırmacılar ironik bir şekilde itfaiye direğiyle oynamak isteyen küçük kızların

by both their moms and dads about the fire pole's risk,

anne ve babaları tarafından uyarıldığını ve kız çocukları

and if the little girls still wanted to play on the fire pole,

bu direkle oynamakta ısrar ettiklerinde, ebeveynlerden birinin

a parent was very likely to assist her.

mutlaka yardım ettiğini söylüyor.

But the little boys?

Peki erkek çocuklar?

They were encouraged to play on the fire pole

Herhangi bir kaygının aksine, aileleri tarafından

despite any trepidations that they might have,

cesaretlendirilerek genellikle

and often the parents offered guidance on how to use it on their own.

kendi başlarına oynamaları konusunda yönlendiriliyorlardı.

So what message does this send to both boys and girls?

Bunun kız ve erkek çocuklara nasıl bir mesaj verdiğini düşünün.

Well, that girls are fragile and more in need of help,

Kızların narin ve yardıma daha çok ihtiyacı olduğu,

and that boys can and should master difficult tasks by themselves.

erkeklerin ise zor görevlerin üstesinden kendi başlarına gelebildikleri algısı.

It says that girls should be fearful

Mesaj, kızların korkak, erkeklerin ise

and boys should be gutsy.

gözü pek olması gerektiğini söylüyor.

Now, the irony is that at this young age,

Küçük yaştaki kız ve erkek çocukların fiziksel olarak

girls and boys are actually very alike physically.

oldukça benzer yapıda olması da ayrı bir ironi.

In fact, girls are often stronger until puberty,

Aslında, kızlar genellikle ergenliğe kadar daha güçlü

and more mature.

ve daha olgundur.

And yet we adults act

Ama, yine de biz yetişkinler,

as if girls are more fragile

kızlar daha narinmiş

and more in need of help,

ve yardıma ihtiyaçları varmış

and they can't handle as much.

gibi davranırız.

This is the message that we absorb as kids,

Bu çocukken özümsediğimiz ve

and this is the message that fully permeates as we grow up.

büyüdükten sonra da devam ettirdiğimiz bir mesaj.

We women believe it, men believe it,

Kadınlar ve erkekler olarak bunun böyle olması

and guess what?

gerektiğine inanıyoruz.

As we become parents, we pass it on to our children,

Biz de, ebeveyn olduğumuzda, aynı şeyi kendi çocuklarımıza yapıyoruz

and so it goes.

ve böyle devam ediyor.

Well, so now I had my answer.

Artık cevabımı aldım.

This is why women, even firewomen,

Bu yüzden kadınların, hatta itfaiyeci kadınların bile

were expected to be scared.

korkması bekleniyordu.

This is why women often are scared.

Bu yüzden kadınlar genelde korkuyordu.

Now, I know some of you won't believe me when I tell you this,

İçinizden bazılarının bu söylediğime inanmayacağını biliyorum,

but I am not against fear.

ama ben korkuya karşı değilim.

I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe.

Bunun önemli bir his olduğunu ve bizi korumak için var olduğunu biliyorum.

But the problem is when fear is the primary reaction

Ama sorun, kızların konfor alanlarının dışında herhangi bir şeyle

that we teach and encourage in girls

karşılaştıklarında onlara öğrettiğimiz

whenever they face something outside their comfort zone.

ve teşvik ettiğimiz ilk tepkilerinin korku olmasıdır.

So I was a paraglider pilot for many years --

Bu yüzden yıllarca yamaç paraşütü pilotluğu yaptım.

(Applause)

(Alkışlar)

and a paraglider is a parachute-like wing,

Yamaç paraşütü bir kanat gibidir

and it does fly very well,

ve çok iyi uçar.

but to many people I realize it looks just like a bedsheet

Birçok insan için bu, birbirine iplerle bağlı

with strings attached.

çarşaf gibi bir şeydir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And I spent a lot of time on mountaintops

Dağların zirvesinde

inflating this bedsheet,

çarşafıma sarılıp

running off and flying.

uçarak çok zaman geçirdim.

And I know what you're thinking.

Ne düşündüğünüzü biliyorum.

You're like, Caroline, a little fear would make sense here.

Sizler, Caroline burada biraz korkmak gerekir diyebilirsiniz.

And you're right, it does.

Evet gerçekten haklısınız.

I assure you, I did feel fear.

Sizi temin ederim, ben o korkuyu hissettim.

But on that mountaintop,

Ama bir dağın zirvesinde

waiting for the wind to come in just right,

rüzgârın doğru zamanda gelmesini beklerken

I felt so many other things, too:

başka şeyler de hissettim:

exhilaration, confidence.

Canlılık ve kendime güven.

I knew I was a good pilot.

İyi bir pilot olduğumu biliyordum.

I knew the conditions were good, or I wouldn't be there.

İyi olduğumu bilmesem orada olmazdım.

I knew how great it was going to be a thousand feet in the air.

Havada o kadar yüksekte olmanın nasıl iyi hissettirebileceğini biliyordum.

So yes, fear was there,

Evet, korku oradaydı

but I would take a good hard look at it,

ama ona şöyle bir göz atıp

assess just how relevant it was

ne kadar yersiz olduğunu anladıktan sonra

and then put it where it belonged,

ait olduğu yere, hayat enerjimin,

which was more often than not

beklentilerimin ve

behind my exhilaration, my anticipation

kendime olan güvenimin önünde tutmayarak

and my confidence.

uzaklaştırdım.

So I'm not against fear.

Yani korkuya karşı değilim.

I'm just pro-bravery.

Sadece cesaretten yanayım.

Now, I'm not saying your girls must be firefighters

Kızlarınızın itfaiyeci ya da paraşütçü

or that they should be paragliders,

olması gerektiğini söylemiyorum.

but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless,

Söylemeye çalıştığım, kızlarımızı ürkek ve aciz yetiştiriyoruz

and it begins when we caution them against physical risk.

ve bu, fiziksel risklere karşı uyarılarla başlar.

The fear we learn and the experiences we don't

Öğrendiğimiz korku ve öğrenmediğimiz deneyimlerimiz

stay with us as we become women

kadın olunca bizimle kalıyor

and morphs into all those things that we face and try to shed:

ve bazı tavırlarımız, yüksek sesle konuşma tereddütümüz,

our hesitation in speaking out,

beğenilmek için gösterdiğimiz tevazu

our deference so that we can be liked

ve kararlarımızı vermedeki güvensizliğimiz gibi

and our lack of confidence in our own decisions.

bunların birer yansımasıdır.

So how do we become brave?

Peki nasıl cesur oluruz?

Well, here's the good news.

İşte iyi haber.

Bravery is learned,

Cesaret öğrenilir

and like anything learned,

ve her öğrenilen şey gibi

it just needs to be practiced.

sadece alıştırma yapılması gerekir.

So first,

İlk olarak,

we have to take a deep breath

derin bir nefes almalıyız

and encourage our girls

ve kızlarımızı

to skateboard, climb trees

kaykaya binme, ağaca tırmanma

and clamber around on that playground fire pole.

ve parktaki itfaiye direğinde oynamaları için yüreklendirmeliyiz.

This is what my own mother did.

Benim annem de, tam olarak bunu yaptı.

She didn't know it then,

Başlangıçta bilmiyordu,

but researchers have a name for this.

ama araştırmacılar buna bir isim verdiler.

They call it risky play,

Buna riskli oyun dediler ve

and studies show that risky play is really important for kids, all kids,

çalışmalar bu riskli oyunun bütün çocuklar için ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.

because it teaches hazard assessment,

Bu, çocuklara risk değerlendirmesini,

it teaches delayed gratification,

geciktirilmiş tatmin duygusunu,

it teaches resilience,

dirençliliği,

it teaches confidence.

kendisine güveni öğretiyor.

In other words,

Bir başka deyişle,

when kids get outside and practice bravery,

çocuklar dışarı çıktıklarında ve cesaret gösterdiklerinde,

they learn valuable life lessons.

önemli hayat dersleri öğreniyorlar.

Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly.

İkinci olarak, kızlarımızı gerekli gereksiz uyarmaya son vermeliyiz.

So notice next time you say,

Bir dahaki sefere,

"Watch out, you're going to get hurt,"

'dikkat et, yaralanacaksın,' veya

or, "Don't do that, it's dangerous."

'yapma, çok tehlikeli' derken dikkat edin.

And remember that often what you're really telling her

Gerçekte ona söylediğiniz şeylerin,

is that she shouldn't be pushing herself,

kendini zorlamaması gerektiği,

that she's really not good enough,

gerçekten yeterince iyi olmadığı,

that she should be afraid.

korkması gerektiği anlamlarına geldiğini hatırlayın.

Third,

Üçüncü olarak,

we women have to start practicing bravery, too.

biz kadınlar da cesaret duygusunu hayatlarımızda uygulamalıyız.

We cannot teach our girls until we teach ourselves.

Kendimize öğretmediğimiz taktirde, kızlarımıza da öğretemeyiz.

So here's another thing:

Başka bir nokta da şu:

fear and exhilaration

Korku ve neşe

feel very similar --

gerçekten çok benzer duygulardır --

the shaky hands, the heightened heart rate,

Titreyen eller, hızlı kalp atışları,

the nervous tension,

sinir gerginliği.

and I'm betting that for many of you

Bahse girerim birçoğunuz

the last time you thought you were scared out of your wits,

en son korktuğunuzu düşündüğünüzde,

you may have been feeling mostly exhilaration,

aslında kendinizi canlı hissetmişsinizdir

and now you've missed an opportunity.

ve şimdi bir fırsatı kaçırdınız.

So practice.

Öyleyse alıştırma yapın.

And while girls should be getting outside to learn to be gutsy,

Kızlar dışarıdaki hayatta cesur olmayı öğrenirken,

I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees,

yetişkinlerin ağaca tırmanmaktan veya yeni şeyleri denemekten çekindiğini görüyorum.

so we all should be practicing

Bu yüzden hepimiz cesur olma alıştırması yapmalıyız.

at home, in the office

Evde, ofiste,

and even right here getting up the guts

hatta burada hayranı olduğunuz biriyle

to talk to someone that you really admire.

konuşma fırsatını yakalamak için cesur olun.

Finally, when your girl is, let's say,

Son olarak, kızınızın bisikletiyle

on her bike on the top of the steep hill

dik bir tepeden aşağıya inmeye

that she insists she's too scared to go down,

korktuğunu hissettiğinizde, içindeki cesareti keşfetmesine

guide her to access her bravery.

öncülük edin.

Ultimately, maybe that hill really is too steep,

Sonuç olarak, belki de o tepe gerçekten çok diktir,

but she'll come to that conclusion through courage, not fear.

ama bunu korkuyla değil cesaret sayesinde öğrensin.

Because this is not about the steep hill in front of her.

Çünkü bu önündeki dik tepeyle alakalı değil.

This is about the life ahead of her

Bu, onun önündeki hayatla ve

and that she has the tools

onu koruyamayacağımız tehlikeli durumlarla,

to handle and assess

ona yol gösteremeyeceğimiz zorluklarla,

all the dangers that we cannot protect her from,

buradaki ve dünya üzerindeki

all the challenges that we won't be there to guide her through,

kızlarımızın gelecekte karşılaşacakları her şeyle

everything that our girls here

baş etmesi için

and around the world

yeterli malzemeye

face in their future.

sahip olduğu gerçeği ile ilgilidir.

So by the way,

Bu arada, yeri gelmişken,

the world record for crawling today --

bugünün emekleme rekoru --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

is 35.18 miles,

56.61 km.

and I would really love to see a girl go break that.

ve bir kızın bu rekoru aştığını görmeyi çok isterim.

(Applause)

(Alkışlar)