To raise brave girls, encourage adventure | Caroline Paul

Translator: Pongsapak Vanichrundorn Reviewer: Vera Chicharito

When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records,

สมัยฉันยังเด็ก ฉันหมกมุ่นกับหนังสือบันทึกสถิติโลก

and I really wanted to set a world record myself.

และฉันอยากจะมีสถิติโลกของตัวเอง

But there was just one small problem:

แต่มีปัญหาเล็กน้อยอยู่อย่างหนึ่ง

I had absolutely no talent.

ฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย

So I decided to set a world record in something

ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก ในอะไรสักอย่างหนึ่ง

that demanded absolutely no skill at all.

ที่ไม่ใช้ความสามารถอะไรทั้งสิ้น

I decided to set a world record

ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก

in crawling.

ใน "การคลาน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, the record at the time was 12 and a half miles,

ทีนี้ สถิติที่บันทึกไว้ในตอนนั้น คือประมาณ 20 กิโลเมตร

and for some reason, this seemed totally manageable.

แต่ไม่รู้ว่าทำไม มันถึงดูไม่ยากเท่าไหร่นะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I recruited my friend Anne,

ฉันชวน แอนน์ เพื่อนซี้มาร่วมด้วย

and together we decided, we didn't even need to train.

เราทั้งคู่ตกลงกันเสร็จสรรพ เราไม่ต้องฝึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And on the day of our record attempt,

และเมื่อถึงวันแห่งการพยายามบันทึก

we put furniture pads on the outside of our good luck jeans

เราก็เอาผ้าคลุมเฟอร์นิเจอร์มาติดไว้ ที่ผิวด้านนอกของกางเกงยีนส์ตัวเก่ง

and we set off,

จากนั้น เราก็เริ่มออกตัว

and right away, we were in trouble,

แล้วเราก็มีปัญหาในทันทีทันใด

because the denim was against our skin

เพราะเนื้อผ้ากางเกงนั้นเสียดสีกับผิวเรา

and it began to chafe,

แล้วมันก็เริ่มขูดจนเป็นแผล

and soon our knees were being chewed up.

ไม่นาน เข่าของเราทั้งคู่ ก็ถลอกปอกเปิก

Hours in,

ชั่วโมงต่อมา

it began to rain.

ฝนก็เริ่มตก

Then, Anne dropped out.

จากนั้น แอนน์ก็ล้มเลิกไป

Then, it got dark.

แล้วฟ้าก็มืดครึ้มลง

Now, by now, my knees were bleeding through my jeans,

คราวนี้ เลือดไหลรินจากเข่า ซึมผ่านกางเกงยีนส์ของฉัน

and I was hallucinating from the cold

และฉันก็เกิดภาพหลอนจากความหนาวเย็น

and the pain and the monotony.

ความเจ็บปวด และความซ้ำซาก

And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing,

และเพื่อให้คุณเห็นภาพ การผ่านความทุกข์ทรมานอันแสนสาหัส

the first lap around the high school track took 10 minutes.

ฉันคลานรอบ โรงเรียนมัธยมปลาย รอบแรกใช้เวลาไป 10 นาที

The last lap took almost 30.

รอบสุดท้ายใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง

After 12 hours of crawling,

หลังจาก 12 ชั่วโมงแห่งการคลานผ่านไป

I stopped,

ฉันก็หยุดลง

and I had gone eight and a half miles.

ฉันมาได้ไกลถึง 13.7 กิโลเมตร

So I was short of the 12-and-a-half-mile record.

ดังนั้น ฉันจึงอดคว้าบันทึกสถิติโลก การคลาน 20 กิโลเมตรไปครอง

Now, for many years, I thought this was a story of abject failure,

เป็นเวลาหลายปีที่ฉันคิดว่า นี่คือเรื่องราวแห่งความล้มเหลวอันย่อยยับ

but today I see it differently,

แต่ในวันนี้ ฉันมองมันต่างออกไป

because when I was attempting the world record,

เพราะตอนที่ฉันพยายามจะบันทึกสถิติโลก

I was doing three things.

ฉันได้ทำสามสิ่งด้วยกัน

I was getting outside my comfort zone,

หนึ่ง คือ ฉันได้ก้าวออกจากคอมฟอร์ทโซน

I was calling upon my resilience,

สอง ฉันได้ปลุกการฟื้นตัวจากความปวดร้าว

and I was finding confidence in myself

และสาม ฉันก็ได้ค้นหาความมั่นใจในตนเอง

and my own decisions.

ตลอดจนความเชื่อมั่นในการตัดสินใจ

I didn't know it then,

ฉันมิเคยล่วงรู้ตราบจนวันนี้

but those are not the attributes of failure.

แต่สิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่เครื่องหมายแห่งความล้มเหลว

Those are the attributes of bravery.

สิ่งเหล่านั้น คือ ตราประทับแห่งความกล้าหาญ

Now, in 1989, at the age of 26,

ต่อมา ในปี ค.ศ. 1989 ฉันมีอายุได้ 26

I became a San Francisco firefighter,

ฉันเป็นนักผจญเพลิงจากซานฟรานซิสโก

and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.

และฉันเป็นผู้หญิงคนที่ 15 ของสำนักงาน จากผู้ชาย 1,500 คน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And as you can imagine, when I arrived

และคุณคงจะนึกภาพออกนะคะ เมื่อฉันไปถึง

there were many doubts about whether we could do the job.

มีข้อกังขามากมายว่าเราจะทำงานได้หรือไม่

So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower,

แม้ว่าฉันจะเป็น นักกีฬาพายเรือ มหาวิทยาลัย ที่สูง 178 ซม. หนัก 68 กิโล

and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --

และใครคนหนึ่งที่ทนพิษบาดแผลที่เข่า ได้นานถึง 12 ชั่วโมงก็ตาม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I knew I still had to prove my strength and fitness.

ฉันรู้ดีว่า ฉันยังต้องพิสูจน์ความเข้มแข็งอยู่

So one day a call came in for a fire,

วันหนึ่ง มีสายแจ้งเหตุเพลิงไหม้เข้ามา

and sure enough, when my engine group pulled up,

และแน่นอน เมื่อทีมดับเพลิงของฉันไปถึงที่เกิดเหตุ

there was black smoke billowing from a building off an alleyway.

ควันทะมึนพวยพุ่งออกมาจากทางเข้าอาคาร

And I was with a big guy named Skip,

ฉันอยู่กับชายร่างกำยำคนหนึ่ง ชื่อว่า "สกิป"

and he was on the nozzle, and I was right behind,

เขาเป็นผู้ถือหัวฉีดน้ำดับเพลิง ส่วนฉันก็อยู่ทางด้านหลัง

and it was a typical sort of fire.

มันเป็นไฟประเภทที่เกิดขึ้นทั่วไป

It was smoky, it was hot,

มันเต็มไปด้วยกลุ่มควัน มันร้อนมาก

and all of a sudden,

และทันใดนั้นเอง

there was an explosion,

ก็เกิดระเบิดขึ้น

and Skip and I were blown backwards,

ทั้งสกิปกับฉันต่างเซไปข้างหลัง

my mask was knocked sideways,

หน้ากากของฉันถูกกระแทกไปอยู่ด้านข้าง

and there was this moment of confusion.

ในชั่วขณะแห่งความวุ่นวายสับสน

And then I picked myself up,

ฉันพยุงตัวเองขึ้นมา

I groped for the nozzle,

ควานหาหัวฉีดน้ำดับเพลิง

and I did what a firefighter was supposed to do:

และทำในสิ่งที่นักผจญเพลิงสมควรทำ

I lunged forward,

ฉันพุ่งตรงเข้าไป

opened up the water

เปิดน้ำ

and I tackled the fire myself.

และฉีดน้ำสกัดไฟด้วยตัวเอง

The explosion had been caused by a water heater,

การระเบิดนั้นเกิดขึ้นจากเครื่องทำน้ำร้อน

so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal,

ดังนั้น จึงไม่มีใครได้รับอันตราย และไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โต

but later Skip came up to me and said,

แต่ต่อมา สกิปกลับเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า

"Nice job, Caroline,"

"เธอทำได้เยี่ยมมาก แคโรไลน์"

in this surprised sort of voice.

ด้วยน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความแปลกใจเช่นนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically,

ฉันเลยสับสน เพราะการดับไฟนั้น ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย

so why was he looking at me with something like astonishment?

แล้วทำไมเขาถึงมองฉันราวกับ เป็นสิ่งที่สุดแสนอัศจรรย์ล่ะ

And then it became clear:

จากนั้น ฉันจึงได้เข้าใจ

Skip, who was by the way a really nice guy

สกิป ชายหนุ่มผู้มีจิตใจดีงาม

and an excellent firefighter,

และนักผจญเพลิงที่เก่งกาจ

not only thought that women could not be strong,

ไม่เพียงคิดว่าผู้หญิงไม่มีทางเข้มแข็งได้

he thought that they could not be brave either.

แต่ยังคิดว่าผู้หญิงกล้าหาญไม่ได้อีกด้วย

And he wasn't the only one.

และไม่ได้มีเพียงเขาแค่คนเดียว

Friends, acquaintances and strangers,

ทั้งเพื่อน ๆ คนรู้จัก อีกทั้งคนแปลกหน้า

men and women throughout my career

รวมถึงผู้ชายและผู้หญิงในวงการเดียวกัน

ask me over and over,

ถามฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"Caroline, all that fire, all that danger,

"แคโรไลน์ ทั้งไฟ ทั้งอันตรายสารพัด

aren't you scared?"

เธอไม่กลัวบ้างเหรอ"

Honestly, I never heard a male firefighter asked this.

พูดตามตรง ฉันไม่เคยได้ยิน นักผจญเพลิงผู้ชายถูกถามแบบนี้เลย

And I became curious.

ฉันจึงเริ่มอยากรู้

Why wasn't bravery expected of women?

ว่าทำไมจึงไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงต้องกล้าหาญ

Now, the answer began to come

คำตอบก็เริ่มปรากฏเด่นชัดขึ้นมา

when a friend of mine lamented to me

เมื่อเพื่อนคนหนึ่งมาคร่ำครวญให้ฟัง

that her young daughter was a big scaredy-cat,

ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอ เป็นคนที่ขี้ตื่นได้ง่ายมาก

and so I began to notice,

ฉันจึงเริ่มสังเกตเห็นว่า

and yes, the daughter was anxious,

จริงอยู่ ที่ลูกสาวของเธอหวาดวิตก

but more than that, the parents were anxious.

แต่ยิ่งไปกว่านั้น คนเป็นพ่อแม่กลับหวาดหวั่นหนักยิ่งกว่า

Most of what they said to her when she was outside began with,

ส่วนใหญ่ เวลาเธอออกไปข้างนอก พวกเขามักจะพูดกับเธอว่า

"Be careful," "Watch out," or "No."

"ระวัง" หรือไม่ก็ "อย่า"

Now, my friends were not bad parents.

เพื่อน ๆ ของฉันไม่ไช่พ่อแม่ที่แย่หรอกค่ะ

They were just doing what most parents do,

พวกเขาเพียงทำสิ่งที่ คนเป็นพ่อแม่ส่วนใหญ่เขาทำกัน

which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.

ซึ่งจะคอยตักเตือนลูกสาวของพวกตน มากกว่าจะตักเตือนลูกชาย

There was a study involving a playground fire pole, ironically,

น่าตลก ที่มีการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ "เสาผจญเพลิงเด็กเล่น"

in which researchers saw that little girls were very likely to be warned

นักวิทยาศาสตร์พบว่า เด็กผู้หญิง มักจะถูกเตือนเรื่องอันตราย

by both their moms and dads about the fire pole's risk,

จากทั้งพ่อ และแม่ ว่าเสาผจญเพลิง อาจก่อให้เกิดอันตรายได้

and if the little girls still wanted to play on the fire pole,

และถ้าเด็กผู้หญิง ยังยืนยันจะเล่นเสาผจญเพลิงอยู่

a parent was very likely to assist her.

พ่อหรือแม่ก็มักจะเข้าไปช่วย

But the little boys?

แต่เด็กผู้ชายล่ะ

They were encouraged to play on the fire pole

พ่อแม่กลับสนับสนุนพวกเขาให้เล่นมัน

despite any trepidations that they might have,

แม้ว่าเด็กอาจกลัวว่ามันจะเกิดอันตราย

and often the parents offered guidance on how to use it on their own.

พ่อแม่ก็มักจะให้คำแนะนำแก่เด็ก ให้เล่นเสาผจญเพลิงได้ด้วยตัวเอง

So what message does this send to both boys and girls?

แล้วการทำเช่นนี้ เป็นการส่งสารอะไรถึงตัวเด็ก

Well, that girls are fragile and more in need of help,

มันสื่อว่า เด็กผู้หญิงเปราะบาง และต้องการความช่วยเหลือมากกว่า

and that boys can and should master difficult tasks by themselves.

และเด็กผู้ชายควรจะ เรียนรู้เรื่องยาก ๆ ได้ด้วยตัวเอง

It says that girls should be fearful

มันบ่งบอกว่าเด็กผู้หญิงควรหวาดกลัว

and boys should be gutsy.

และเด็กผู้ชายควรกล้าหาญ

Now, the irony is that at this young age,

และอีกเรื่องที่แปลกคือ เมื่ออายุยังน้อยเท่านี้

girls and boys are actually very alike physically.

ร่างกายของเด็กชายกับเด็กหญิง มีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

In fact, girls are often stronger until puberty,

อันที่จริง เด็กหญิงมักแข็งแรงกว่า จนย่างเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น

and more mature.

และมีความคิดที่เติบโตกว่า

And yet we adults act

แต่ผู้ใหญ่อย่างเรากลับทำราวกับ

as if girls are more fragile

เด็กผู้หญิงนั้นเปราะบางกว่า

and more in need of help,

ต้องการความช่วยเหลือมากกว่า

and they can't handle as much.

และรับมือกับเรื่องยาก ๆ ไม่ได้นัก

This is the message that we absorb as kids,

นี่คือข้อความที่เราซึมซับตั้งแต่เด็ก

and this is the message that fully permeates as we grow up.

และเป็นข้อความที่ปลูกฝังเรา เมื่อเติบโตขึ้น

We women believe it, men believe it,

ทั้งผู้หญิงเรา และผู้ชายก็เชื่อข้อความนั้น

and guess what?

แล้วทราบไหมคะ

As we become parents, we pass it on to our children,

เมื่อเราเป็นพ่อแม่คนแล้ว เราก็ส่งต่อข้อความนั้นให้ลูกของเรา

and so it goes.

สืบไปเป็นทอด ๆ

Well, so now I had my answer.

ตอนนี้ ฉันได้คำตอบแล้ว

This is why women, even firewomen,

ว่าทำไมผู้หญิง ต่อให้เป็นนักดับเพลิง

were expected to be scared.

ถึงได้ถูกสังคมคาดหวังให้หวาดกลัว

This is why women often are scared.

และนี่เป็นสาเหตุ ที่ทำให้ผู้หญิงมักกลัวสิ่งต่าง ๆ เสมอ

Now, I know some of you won't believe me when I tell you this,

ฉันรู้ว่าใครบางคนคงไม่เชื่อ ถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้คุณฟัง

but I am not against fear.

แต่ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัวหรอกนะคะ

I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe.

ฉันรู้ดีว่า ความกลัวเป็นความรู้สึกที่สำคัญ เรามีไว้เพื่อคุ้มครองตัวเราให้ปลอดภัย

But the problem is when fear is the primary reaction

แต่ปัญหานั้นก็คือ เราสอน และสนับสนุนให้เด็กหญิง

that we teach and encourage in girls

มีความรู้สึกกลัว เป็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างแรก

whenever they face something outside their comfort zone.

ทุกครั้งเมื่อเธอเจอสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

So I was a paraglider pilot for many years --

ฉันจึงเป็นนักเล่นร่มร่อนมาหลายปีแล้ว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

and a paraglider is a parachute-like wing,

ร่มร่อนจะเป็นร่มชูชีพที่คล้ายปีก

and it does fly very well,

และมันร่อนได้ดีมาก

but to many people I realize it looks just like a bedsheet

แต่ก็มีหลายคนคิดว่า มันเหมือน ผ้าปูที่นอน

with strings attached.

ที่มีสายเชือกขึงอยู่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I spent a lot of time on mountaintops

แล้วฉันก็ใช้เวลาไปมาก

inflating this bedsheet,

กับการสูบลมผ้าปูพวกนี้

running off and flying.

วิ่งลงเขา แล้วร่อนไปในอากาศ

And I know what you're thinking.

ฉันเข้าใจค่ะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่

You're like, Caroline, a little fear would make sense here.

คุณคงคิดว่า "แคโรไลน์ กลัวหน่อยก็ดีนะ"

And you're right, it does.

ซื่งแน่นอน คุณพูดถูกค่ะ

I assure you, I did feel fear.

ฉันขอยืนยันว่า ฉันก็กลัวเป็น

But on that mountaintop,

แต่บนยอดเขานั้น

waiting for the wind to come in just right,

ขณะรอโอกาส ให้ลมเหมาะ ๆ พัดผ่านมา

I felt so many other things, too:

ฉันกลับมีความรู้สึกมากมาย หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย

exhilaration, confidence.

ความลุ้นระทึก ความมั่นใจ

I knew I was a good pilot.

ฉันรู้ตัวว่าฉันร่อนได้ดี

I knew the conditions were good, or I wouldn't be there.

ฉันรู้ว่าสภาพอากาศดี ไม่เช่นนั้น ฉันคงไม่ไปอยู่บนเขา

I knew how great it was going to be a thousand feet in the air.

ฉันรู้ว่า มันรู้สึกสดชื่นสักปานใด ที่ได้โบยบินอยู่บนท้องฟ้า

So yes, fear was there,

ฉันขอย้ำว่า ตัวเองก็รู้สึกกลัว

but I would take a good hard look at it,

แต่ฉันจะพิจารณาให้ละเอียดถี่ถ้วน

assess just how relevant it was

ไตร่ตรองก่อนว่า เข้ากับกาลเทศะไหม

and then put it where it belonged,

แล้วจึงกลัว ในสิ่งที่ควรจะกลัว

which was more often than not

ซื่งบ่อยครั้ง ความกลัวก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่า

behind my exhilaration, my anticipation

ความลุ้นระทึก, ความตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ

and my confidence.

และความมั่นใจของฉันหรอกค่ะ

So I'm not against fear.

ดังนั้น ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัว

I'm just pro-bravery.

ฉันเพียงแต่ส่งเสริมความกล้าหาญ

Now, I'm not saying your girls must be firefighters

เอาล่ะ ฉันไม่ได้บอกว่า ลูกสาวคุณต้องมาเป็นนักผจญเพลิง

or that they should be paragliders,

หรือต้องมาโดดร่มนะคะ

but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless,

แต่ฉันกำลังบอกว่า เราเลี้ยงลูกสาวเรา ให้ขี้กลัว หรือแม้แต่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้

and it begins when we caution them against physical risk.

ทั้งหมด เริ่มต้นเมื่อเราห้ามไม่ให้พวกลูก ๆ เล่นอะไรผาดโผน

The fear we learn and the experiences we don't

ความกลัวที่เราได้เรียนรู้ ประสบการณ์ที่เราไม่เคยได้รับ

stay with us as we become women

คงอยู่กับเราจวบจนเป็นหญิงสาว

and morphs into all those things that we face and try to shed:

และกลายเป็นอุปสรรคนานัประการ ที่เราประสบและพยายามจะลบเลือน

our hesitation in speaking out,

ความลังเลต่อการเอ่ยปากพูด

our deference so that we can be liked

การอ่อนน้อมเพื่อให้ได้เป็นที่รัก

and our lack of confidence in our own decisions.

และการขาดความมั่นใจ ในการตัดสินใจของเราเอง

So how do we become brave?

ถ้าเช่นนั้นแล้ว เราจะกล้าหาญได้อย่างไร

Well, here's the good news.

ฉันมีข่าวดีมาฝากค่ะ

Bravery is learned,

ความกล้าหาญ ได้มาด้วยการเรียนรู้

and like anything learned,

เหมือนกับการเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

it just needs to be practiced.

เพียงแต่มันจำเป็นต้องมีการฝึกฝน

So first,

ข้อแรก

we have to take a deep breath

เราต้องหายใจเข้าลึก ๆ

and encourage our girls

แล้วส่งเสริมลูกสาวเรา

to skateboard, climb trees

ให้เล่นสเก็ตบอร์ด หรือปีนต้นไม้

and clamber around on that playground fire pole.

หรือตะเกียกตะกายเสาผจญเพลิงนั่น

This is what my own mother did.

แม่ของฉัน เลี้ยงดูฉันมาแบบนี้

She didn't know it then,

เมื่อก่อน ท่านยังไม่รู้

but researchers have a name for this.

ว่านักวิจัยตั้งชื่อเรียกให้มันว่า

They call it risky play,

"Risky Play" (การเล่นแบบเสี่ยงอันตราย)

and studies show that risky play is really important for kids, all kids,

และผลวิจัยบอกว่า Risky Play สำคัญต่อการเรียนรู้ของเด็กทุก ๆ คน

because it teaches hazard assessment,

เพราะมันฝึกการประเมินอันตราย

it teaches delayed gratification,

ฝึกการรอคอยความยินดีในผลสำเร็จ

it teaches resilience,

ฝึกความไม่ย่อท้อ

it teaches confidence.

ฝึกความมั่นใจ

In other words,

หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง

when kids get outside and practice bravery,

เมื่อลูกเราออกไปสู่โลกภายนอก แล้วฝึกปรือความกล้าหาญ

they learn valuable life lessons.

พวกเขาได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตอันล้ำค่า

Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly.

ข้อสอง เราต้องเลิกจู้จี้จุกจิกกับลูกสาวเรา

So notice next time you say,

ดังนั้น ให้สังเกตตัวเองเวลาเตือนลูกคราวหน้า

"Watch out, you're going to get hurt,"

"ระวังนะ เดี๋ยวหนูจะบาดเจ็บเอา"

or, "Don't do that, it's dangerous."

หรือว่า "อย่าทำอย่างนั้น มันอันตราย"

And remember that often what you're really telling her

จงจำไว้ว่า สิ่งที่คุณเพียรบอกกับลูก จริง ๆ แล้วก็คือ

is that she shouldn't be pushing herself,

"ลูกสาวคุณไม่ควรผลักดันตัวเอง"

that she's really not good enough,

"ลูกคุณยังเก่งไม่พอ"

that she should be afraid.

"ลูกคุณควรจะรู้สึกกลัว"

Third,

ข้อสาม

we women have to start practicing bravery, too.

ผู้หญิงอย่างเราเอง ก็ต้องฝึกให้มีความกล้าด้วย

We cannot teach our girls until we teach ourselves.

เราไม่อาจสอนลูก ๆ ได้ ถ้าเราไม่เริ่มจากสอนตัวเองก่อน

So here's another thing:

จำไว้อีกอย่างหนึ่ง

fear and exhilaration

"ความกลัว" กับ "ความลุ้นระทึก"

feel very similar --

ให้ความรู้สึกคล้าย ๆ กัน

the shaky hands, the heightened heart rate,

มือเราสั่น หัวใจเต้นเร็วขึ้น

the nervous tension,

และความรู้สึกกดดัน

and I'm betting that for many of you

ฉันเชื่อว่า ใครหลายคนในที่นี้

the last time you thought you were scared out of your wits,

ครั้งสุดท้ายที่คุณกลัวจนลนลาน

you may have been feeling mostly exhilaration,

คุณอาจจะรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด

and now you've missed an opportunity.

แล้วก็พลาดโอกาสตรงนั้นไป

So practice.

ฉะนั้น ฝึกเถอะค่ะ

And while girls should be getting outside to learn to be gutsy,

และถึงลูกเราควรจะเล่นข้างนอก เพื่อฝึกให้มีความแน่วแน่

I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees,

ฉันเข้าใจว่า ผู้ใหญ่คงไม่อยาก ปีนต้นไม้หรือเล่นสเก็ตบอร์ดเหมือนเด็ก ๆ

so we all should be practicing

ดังนั้น ผู้ใหญ่อย่างเราควรจะฝึก

at home, in the office

ทั้งที่บ้าน และที่ทำงาน

and even right here getting up the guts

หรือฝึกที่นี่เลย โดยรวบรวมความกล้า

to talk to someone that you really admire.

เข้าไปคุยกับคนที่คุณนับถือ

Finally, when your girl is, let's say,

สุดท้าย สมมุติว่าหากลูกเรา

on her bike on the top of the steep hill

ขี่จักรยานบนยอดเขาสูงชัน

that she insists she's too scared to go down,

ที่เธอดึงดันว่ากลัวเกินกว่าจะขี่ลงเขาได้

guide her to access her bravery.

ขอให้ส่งกำลังใจถึงเธอไปพบกับความกล้า

Ultimately, maybe that hill really is too steep,

ท้ายที่สุดแล้ว เขาลูกนั้นอาจจะชันเกินไป

but she'll come to that conclusion through courage, not fear.

แต่เธอจะตัดสินใจได้ ด้วยความกล้า ไม่ใช่ความกลัว

Because this is not about the steep hill in front of her.

เพราะแท้จริงแล้ว นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาสูงชันตรงหน้า

This is about the life ahead of her

แต่มันคือ ชีวิตในวันข้างหน้าของลูกเรา

and that she has the tools

ให้พวกเธอมีเครื่องมือ

to handle and assess

เพื่อที่จะรับมือ และประเมิน

all the dangers that we cannot protect her from,

กับอันตรายที่เราปกป้องให้ลูกไม่ได้

all the challenges that we won't be there to guide her through,

หรือปัญหาทั้งมวลที่เราไม่อาจชี้แนะ ในยามที่เราไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

everything that our girls here

ทุก ๆ อย่างที่ลูกของเรา ณ ที่แห่งนี้

and around the world

และแห่งหนใดก็ตามบนโลก

face in their future.

จะเจอในชีวิตวันหน้าของพวกเธอ

So by the way,

จะว่าไปแล้ว

the world record for crawling today --

สถิติโลกของการคลานในตอนนี้ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

is 35.18 miles,

คือ 56.6 กิโลเมตร

and I would really love to see a girl go break that.

และฉันอยากเห็นเด็กผู้หญิงสักคน มาทำลายสถิตินั้น

(Applause)

(เสียงปรบมือ)