To raise brave girls, encourage adventure | Caroline Paul

Translator: Sahar Tabandeh Reviewer: Leila Ataei

When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records,

وقتی که بچه بودم، دیوانه ی کتاب رکوردهای جهانی گینس بودم،

and I really wanted to set a world record myself.

و خیلی دلم می‌خواست که خودم یک رکورد جهانی ثبت کنم.

But there was just one small problem:

اما تنها یک اشکال کوچک در بین بود:

I had absolutely no talent.

من هیچ گونه استعدادی نداشتم.

So I decided to set a world record in something

برای همین تصمیم گرفتم در زمینه‌ای رکورد بزنم

that demanded absolutely no skill at all.

که هیچ نوع مهارتی نیاز نداشت.

I decided to set a world record

تصمیم گرفتم

که رکورد خزیدن را بزنم.

in crawling.

(Laughter)

(خنده)

Now, the record at the time was 12 and a half miles,

خب رکورد آن زمان ۲۰ کیلومتر بود،

and for some reason, this seemed totally manageable.

و به دلایلی فکر می کردم که کاملا از عهده اش برمی آیم.

(Laughter)

(خنده ی تماشاچیان)

من دوستم "آن" را استخدام کردم،

I recruited my friend Anne,

and together we decided, we didn't even need to train.

و با هم تصمیم گرفتیم که حتی به تمرین هم نیازی نداریم.

(Laughter)

(خنده ی تماشاچیان)

And on the day of our record attempt,

و در روز اجرای رکورد

we put furniture pads on the outside of our good luck jeans

به روی شلوار جینهایمان لایی مبلمان چسباندیم

and we set off,

و راه افتادیم،

and right away, we were in trouble,

و درست از همان ابتدا، به دردسر افتادیم،

because the denim was against our skin

چون پارچه یجین در تماس با پوستمان بود،

and it began to chafe,

و شروع به ساییدن کرد،

and soon our knees were being chewed up.

و در زمان کوتاهی زانوهایمان شروع به پاره شدن کرد،

Hours in,

ساعتها گذشت و

it began to rain.

باران گرفت.

Then, Anne dropped out.

سپس، "آن" تسلیم شد.

Then, it got dark.

کمی بعد، هوا تاریک شد.

Now, by now, my knees were bleeding through my jeans,

خب، تا این لحظه، زانوهایم زیر شلوارم خونریزی می کرد،

and I was hallucinating from the cold

و من از سرما، درد و یکنواختی

and the pain and the monotony.

دچار توهم شده بودم،

And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing,

و برای اینکه به شما تصوری از رنجی که می کشیدم بدهم، باید بگویم:

the first lap around the high school track took 10 minutes.

اولین دور از مسیرِ دو در دبیرستان ۱۰ دقیقه طول می کشید،

The last lap took almost 30.

و آخرین دور تقریبا 30 دقیقه.

After 12 hours of crawling,

بعد از 12 ساعت خزیدن

I stopped,

من ایستادم،

and I had gone eight and a half miles.

و ۱۳.۵ کیلومترطی کرده بودم.

So I was short of the 12-and-a-half-mile record.

بنابراین به رکورد ۲۰ کیلومتر نرسیدم.

Now, for many years, I thought this was a story of abject failure,

برای سالها ی بسیاری، فکر می کردم که این داستانِ شکستی تحقیرآمیز بود.

but today I see it differently,

اما امروز جور دیگری به آن نگاه می کنم،

because when I was attempting the world record,

زیرا وقتی سعی داشتم رکورد جهانی را بشکنم،

I was doing three things.

سه کار انجام می دادم:

I was getting outside my comfort zone,

از محدوده آسایشم بیرون می آمدم،

I was calling upon my resilience,

جان سختی خود را به چالش کشیدم،

and I was finding confidence in myself

و به خودم و تصمیماتم

and my own decisions.

اعتماد پیدا می کردم.

I didn't know it then,

آن زمان این را نمی دانستم،

but those are not the attributes of failure.

که اینها نشانه های شکست نیستند،

Those are the attributes of bravery.

بلکه نشانه های شجاعتند.

Now, in 1989, at the age of 26,

سال ۱۹۸۹، در سن ۲۶ سالگی

I became a San Francisco firefighter,

من در سان فرانسیسکو آتش نشان شدم.

and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.

و در بخشی که۱۵۰۰ مرد داشت، من پانزدهمین زن بودم.

(Applause)

(تشویق)

و همان طور که می توانید تصور کنید، وقتی که رسیدم،

And as you can imagine, when I arrived

there were many doubts about whether we could do the job.

تردیدهای بسیاری درباره توانایی ما در انجام این کار وجود داشت.

So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower,

بنابراین، حتی با وجود اینکه من یک پارو زن دانشگاهی با ۱۷۷ سانتیمتر قد و ۶۸ کیلو وزن بودم

and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --

و کسی که می توانست ۱۲ ساعت درد سخت زانو را تحمل کند،

(Laughter)

(خنده)

می دانستم که هنوز باید قدرت و سازگاریم را ثابت کنم.

I knew I still had to prove my strength and fitness.

پس یک روز گزارشی از آتش سوزی به ما رسید،

So one day a call came in for a fire,

and sure enough, when my engine group pulled up,

و طبعا زمانی که ماشین گروه ما به محل رسید،

there was black smoke billowing from a building off an alleyway.

از یکی از ساختمان های کوچه دود سیاه بلند میشد.

And I was with a big guy named Skip,

و من با یک مرد درشت هیکل به نام اسکیپ بودم.

and he was on the nozzle, and I was right behind,

او روی دهانک لوله ی آب بود و من درست پشت سرش قرار داشتم.

and it was a typical sort of fire.

و این یک آتش سوزی معمول بود،

It was smoky, it was hot,

پر از دود و گرم،

and all of a sudden,

و ناگهان،

انفجاری اتفاق افتاد،

there was an explosion,

and Skip and I were blown backwards,

و اسکیپ و من به عقب پرت شدیم،

my mask was knocked sideways,

ماسکم کنار رفته بود،

and there was this moment of confusion.

و برای لحظه ای گیج بودم،

And then I picked myself up,

اما بعد خودم را جمع و جور کردم،

به لوله ی آب چنگ زدم،

I groped for the nozzle,

and I did what a firefighter was supposed to do:

و کاری را انجام دادم که یک آتش نشان باید انجام میداد:

I lunged forward,

به جلو دویدم،

opened up the water

آب را باز کردم،

and I tackled the fire myself.

و آتش را به تنهایی مهار کردم.

The explosion had been caused by a water heater,

یک آبگرمکن باعث انفجار شده بود،

so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal,

بنابراین کسی آسیب ندیده بود و درنهایت مسئله ی بزرگی نبود،

but later Skip came up to me and said,

اما بعدا اسکیپ پیش من آمد و گفت:

"Nice job, Caroline,"

«کارت خوب بود، کارولاین»

in this surprised sort of voice.

با لحنی شگفت زده.

(Laughter)

(خنده ی تماشاچیان)

And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically,

و من گیج شده بودم چون آتش از نظر فیزیکی دشوار نبود،

so why was he looking at me with something like astonishment?

پس چرا او با حالتی شبیه به شگفتی به من نگاه می کرد؟

And then it became clear:

و سپس برایم روشن شد:

Skip, who was by the way a really nice guy

اسکیپ، که البته مردی خیلی خوب

و آتش نشانی ممتاز بود،

and an excellent firefighter,

not only thought that women could not be strong,

نه تنها فکر می کرد که زنان نمی توانند قوی باشند،

he thought that they could not be brave either.

بلکه فکر می کرد که آنها هم چنین نمی توانند شجاع باشند.

And he wasn't the only one.

و او تنها کسی نبود که اینطور فکر میکرد.

Friends, acquaintances and strangers,

دوست، آشنا و غریبه،

men and women throughout my career

زن و مردهای بسیاری در طول زندگی حرفه ایم،

ask me over and over,

مدام از من می پرسند،

"Caroline, all that fire, all that danger,

«کارولاین، این همه آتش، این همه خطر،

aren't you scared?"

نمی ترسی؟»

Honestly, I never heard a male firefighter asked this.

صادقانه بگویم، تا حالا نشنیدم کسی این سوال را از یک آتش نشان مرد بپرسد.

And I became curious.

پس کنجکاو شدم،

Why wasn't bravery expected of women?

چرا از زنان انتظار شجاعت نمی رفت؟

Now, the answer began to come

پاسخ این سوال زمانی برایم روشن شد

when a friend of mine lamented to me

که یکی از دوستانم پیش من شکایت کرد

that her young daughter was a big scaredy-cat,

که دختر جوانش یک ترسوی تمام عیار است،

and so I began to notice,

پس من دقت کردم و متوجه شدم،

and yes, the daughter was anxious,

که بله، دختر مضطرب بود،

but more than that, the parents were anxious.

اما بیشتر از او پدر و مادرش مضطرب بودند.

Most of what they said to her when she was outside began with,

بیشتر اوقات که دختر میخواست بیرون برود، به او می گفتند:

"Be careful," "Watch out," or "No."

«مراقب باش»، «حواست را جمع کن» یا «نه».

Now, my friends were not bad parents.

البته دوستان من والدین بدی نبودند.

They were just doing what most parents do,

درست همان کاری را انجام می دادند که بیشتر پدر و مادرها می کنند:

which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.

هشدار دادن به دخترانشان خیلی بیشتر از پسرانشان.

There was a study involving a playground fire pole, ironically,

در تحقیقی که درباره یک لوله فرار آتش نشانی در زمین بازی انجام شده بود،

in which researchers saw that little girls were very likely to be warned

محققان متوجه شدند که احتمال هشدار گرفتن دختربچه ها از پدر و مادرشان

by both their moms and dads about the fire pole's risk,

درباره خطرات لوله فرار بسیار بیشتر بود.

and if the little girls still wanted to play on the fire pole,

و اگر دختربچه ها همچنان اصرار به بازی با آن داشتند،

a parent was very likely to assist her.

به احتمال بسیار قوی یکی از والدین آنها را همراهی می کرد.

But the little boys?

اما پسربچه ها؟

They were encouraged to play on the fire pole

آنها به بازی بر لوله فرار تشویق می شدند

despite any trepidations that they might have,

با وجود هرگونه ترس و تردیدشان

and often the parents offered guidance on how to use it on their own.

و اغلب والدین به پسرها درباره استفاده کردن از آنها به تنهایی راهنمایی می کردند.

So what message does this send to both boys and girls?

بنابراین، دختر و پسرها چه پیامی از این رویکرد دریافت می کنند؟

Well, that girls are fragile and more in need of help,

اینکه دخترها شکننده اند و به کمک بیشتری نیاز دارند.

and that boys can and should master difficult tasks by themselves.

و پسرها می توانند و باید به تنهایی از پس کارهای سخت برآیند.

It says that girls should be fearful

اینکه دخترها باید بیمناک

and boys should be gutsy.

و پسرها بی باک باشند.

Now, the irony is that at this young age,

و نکته اینجاست که در این سن کم

girls and boys are actually very alike physically.

دخترها و پسرها از نظر فیزیکی بسیار شبیهند.

In fact, girls are often stronger until puberty,

در واقع، دختران اغلب تا پیش از بلوغ از پسران قوی ترند.

and more mature.

و همینطور بالغ تر از نظر فکری.

And yet we adults act

و با وجود این ما بزرگترها چنان رفتار می کنیم

as if girls are more fragile

که انگار دختربچه ها شکننده ترند

and more in need of help,

و بیشتر به کمک نیاز دارند،

and they can't handle as much.

و مثل پسرها از پس خودشان بر نمی آیند.

This is the message that we absorb as kids,

این پیامی است که ما در کودکی دریافت می کنیم،

and this is the message that fully permeates as we grow up.

و این پیامی است که کاملا در بزرگسالی در ما درونی می شود.

We women believe it, men believe it,

ما زنها باورش می کنیم، مردها هم،

and guess what?

و حدس بزنید چی؟

As we become parents, we pass it on to our children,

زمانی که صاحب فرزند می شویم، آن را به فرزندانمان انتقال می دهیم.

and so it goes.

و همین طور ادامه می یابد.

Well, so now I had my answer.

خب، پس اکنون به جوابم رسیده بودم.

به این دلیل است که از زنها، حتی زن های آتش نشان،

This is why women, even firewomen,

were expected to be scared.

انتظار می رود که بترسند.

This is why women often are scared.

و به این دلیل است که زنها اغلب می ترسند!

Now, I know some of you won't believe me when I tell you this,

می دانم که بعضی از شما این حرف من را باور نخواهید کرد،

but I am not against fear.

ولی من با ترسیدن مخالف نیستم.

من می دانم که ترس احساس مهمی است و برای امنیت ماست که وجود دارد.

I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe.

But the problem is when fear is the primary reaction

ولی مشکل زمانی پیدا می شود که ما به دختربچه ها آموزش می دهیم

that we teach and encourage in girls

که ترس اولین واکنشی باشد

whenever they face something outside their comfort zone.

که در زمان روبرو شدن با چیزی خارج از محدوده ی آسایش خود نشان دهند.

So I was a paraglider pilot for many years --

برای سالهای زیادی من خلبان پاراگلایدر بودم.

(Applause)

(تشویق)

and a paraglider is a parachute-like wing,

و پاراگلایدار بالی شبیه به چترنجات است

and it does fly very well,

و بسیار خوب پرواز می کند،

but to many people I realize it looks just like a bedsheet

ولی فکر می کنم که به نظر بیشتر مردم شبیه ملافه ای است

with strings attached.

که به آن ریسمان آویزان کرده اند!

(Laughter)

And I spent a lot of time on mountaintops

(خنده)

و من زمان زیادی را بر قله کوه ها

inflating this bedsheet,

به باد کردن این ملافه ها،

running off and flying.

دویدن و پرواز کردن سپری کرده ام.

And I know what you're thinking.

و می دانم به چی فکر می کنید.

You're like, Caroline, a little fear would make sense here.

به این: کارولاین، کمی ترس در این موقعیت منطقی است.

And you're right, it does.

و حق با شماست، همین طور است.

I assure you, I did feel fear.

به شما اطمینان می دهم که من با ترس مواجه شده ام.

ولی برفراز آن قله،

But on that mountaintop,

waiting for the wind to come in just right,

در انتظار بادی که درست و به اندازه بوزد،

I felt so many other things, too:

من چیزهای زیاد دیگری را هم احساس می کردم.

exhilaration, confidence.

هیجان و اعتماد به نفس.

I knew I was a good pilot.

من می دانستم که خلبان خوبی هستم.

I knew the conditions were good, or I wouldn't be there.

می دانستم که شرایط مناسب است، در غیر این صورت من آنجا نبودم.

I knew how great it was going to be a thousand feet in the air.

می دانستم که هزاران پا در هوا معلق بودن چقدر فوق العاده خواهد بود.

So yes, fear was there,

پس بله، ترس آنجا بود،

but I would take a good hard look at it,

ولی من با نگاهی سخت گیرانه به آن

assess just how relevant it was

میزان به جا بودن آن را ارزیابی می کردم

and then put it where it belonged,

و بعد آن را در جای درستش قرار می دادم،

which was more often than not

که در بیشتر مواقع

behind my exhilaration, my anticipation

بعد از حس هیجان، انتظار و

and my confidence.

اعتماد به نفسم بود.

So I'm not against fear.

پس من مخالف ترس نیستم.

I'm just pro-bravery.

فقط موافق شجاعتم.

Now, I'm not saying your girls must be firefighters

البته منظورم این نیست که دختران شما باید آتش نشان

or that they should be paragliders,

یا خلبان پاراگلایدر شوند.

but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless,

اما منظورم این است که ما دخترانمان را ترسو و حتی درمانده بار می آوریم.

and it begins when we caution them against physical risk.

و این زمانی آغاز می شود که ما در برابر خطرات فیزیکی به آنها هشدار می دهیم.

The fear we learn and the experiences we don't

ترسی که می آموزیم و تجربیاتی که بابت آن از دست می دهیم

stay with us as we become women

در روند زن شدن با ما باقی می مانند

and morphs into all those things that we face and try to shed:

و تبدیل به تمام معضلاتی می شود که با آن مواجهیم و تلاش می کنیم دور بیندازیم:

our hesitation in speaking out,

تردید ما در بیان نظراتمان

our deference so that we can be liked

تسلیم بودنمان تا مورد پسند قرار بگیریم

and our lack of confidence in our own decisions.

و اعتماد نداشتنمان به تصمیمات خودمان.

So how do we become brave?

پس چطور می شود شجاع شد؟

خب، خبر خوب اینجاست.

Well, here's the good news.

شجاعت آموختنی ست.

Bravery is learned,

and like anything learned,

و مثل هرچیز آموختنی دیگر،

it just needs to be practiced.

تنها نیاز به تمرین دارد.

So first,

پس اول،

we have to take a deep breath

باید یک نفس عمیق بکشیم

و بعد دخترانمان را تشویق کنیم

and encourage our girls

to skateboard, climb trees

که اسکیت سواری کنند و از درخت ها بالا بروند

and clamber around on that playground fire pole.

و با دست و پا از آن لوله آتش نشانیِ زمین بازی بالا بروند.

This is what my own mother did.

این کاری است که مادر من انجام داد.

She didn't know it then,

او آن زمان نمی دانست،

اما محققان برای این موضوع نامی سراغ دارند.

but researchers have a name for this.

They call it risky play,

آنها به این کار بازی پر مخاطره می گویند.

and studies show that risky play is really important for kids, all kids,

و مطالعات نشان می دهد که بازی پر مخاطره برای کودکان بسیار ضروریست، برای همه آنها،

because it teaches hazard assessment,

چرا که به آنها ارزیابی خطر را می آموزد،

it teaches delayed gratification,

و همینطور به تاخیر انداختن لذت،

مقاومت

it teaches resilience,

it teaches confidence.

و اعتماد به نفس را می آموزد.

In other words,

به بیانی دیگر،

when kids get outside and practice bravery,

وقتی بچه ها بیرون می روند و تمرین شجاعت می کنند،

they learn valuable life lessons.

درس های ارزشمندی از زندگی می آموزند.

Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly.

دوم، ما باید در هر حال دست از هشدار دادن به دخترانمان بر داریم.

So notice next time you say,

پس حواستان باشد بار بعدی که گفتید:

"Watch out, you're going to get hurt,"

«مواظب باش، ممکن است آسیب ببینی،»

or, "Don't do that, it's dangerous."

یا «آن کار را نکن، خطرناک است.»

And remember that often what you're really telling her

و به یاد داشته باشید پیام اصلی که به او می دهید این است

is that she shouldn't be pushing herself,

که او نباید به خودش فشار بیاورد.

that she's really not good enough,

و اینکه او واقعا به اندازه کافی خوب نیست.

that she should be afraid.

و اینکه باید بترسد.

Third,

سوم،

we women have to start practicing bravery, too.

خود ما زنان هم باید شروع به تمرین شجاعت کنیم.

We cannot teach our girls until we teach ourselves.

تا زمانی که به خودمان نیاموزیم، نمی توانیم به دخترانمان بیاموزیم.

So here's another thing:

و یک نکته دیگر:

fear and exhilaration

ترس و هیجان

feel very similar --

در عمل بسیار به هم شبیه هستند،

the shaky hands, the heightened heart rate,

دستان لرزان، تپش قلب،

فشار عصبی،

the nervous tension,

and I'm betting that for many of you

و من با بسیاری از شما شرط می بندم

the last time you thought you were scared out of your wits,

آخرین باری که فکر کردید دارید از ترس زهره ترَک می شوید،

you may have been feeling mostly exhilaration,

به احتمال قوی بیشتر دچار احساس هیجان بوده اید،

and now you've missed an opportunity.

و به این دلیل فرصتی را از دست داده اید.

So practice.

پس تمرین کنید.

And while girls should be getting outside to learn to be gutsy,

و درحالی که دختر بچه ها باید به بیرون بروند تا تمرین شجاعت کنند،

I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees,

متوجه ام که بزرگترها چندان نمی خواهند سوار هاوربُرد شوند یا از درخت بالا روند،

so we all should be practicing

پس ما همه باید تمرین کنیم

at home, in the office

درخانه یا در محل کار

and even right here getting up the guts

و حتی همین لحظه با جرات به خرج دادن

to talk to someone that you really admire.

و شروع صحبت با شخصی که تحسین می کنیم.

Finally, when your girl is, let's say,

در پایان

وقتی که دخترتان سوار بر دوچرخه اش بر فراز تپه ای با شیب تند است،

on her bike on the top of the steep hill

that she insists she's too scared to go down,

و اصرار دارد که خیلی از پایین رفتن می ترسد،

guide her to access her bravery.

همراهی اش کنید تا به شجاعتش دست یابد.

Ultimately, maybe that hill really is too steep,

در نهایت، شاید سراشیبی آن تپه واقعا تند باشد،

but she'll come to that conclusion through courage, not fear.

ولی دختر شما از مسیر شجاعت به این نتیجه دست می یابد، نه ترس.

Because this is not about the steep hill in front of her.

چراکه موضوع، سراشیبی تندِ پیش رویش نیست،

This is about the life ahead of her

بلکه زندگی پیش روی اوست

and that she has the tools

و اینکه او

برای مدیریت و ارزیابی تمام خطراتی

to handle and assess

all the dangers that we cannot protect her from,

که ما نخواهیم توانست دربرابرشان از او محافظت کنیم،

all the challenges that we won't be there to guide her through,

و تمام چالش هایی که نخواهیم توانست در آنها همراهی اش کنیم،

everything that our girls here

و تمام آنچه که او در اینجا و در سراسر دنیا

and around the world

face in their future.

در آینده با آن مواجه خواهد شد،

ابزارهای لازم را دارد.

So by the way,

در ضمن،

امروز رکورد جهانی خزیدن

the world record for crawling today --

(Laughter)

(خنده)

is 35.18 miles,

56.61 کیلومتر است

and I would really love to see a girl go break that.

و من بسیار خوشحال خواهم شد که روزی دختری آن را بشکند.

(Applause)

(تشویق)