John McWhorter: Txtng is killing language. JK!!!

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Ceyda Aldemir-Down Gözden geçirme: Nevaz Mescioğlu

We always hear that texting is a scourge.

Hep mesajlaşmanın felaket olduğunu duyarız.

The idea is that texting spells the decline and fall

İnanışa göre mesajlaşma Amerika'daki gençler arasında

of any kind of serious literacy, or at least writing ability,

ve artık bugün bütün dünyada

among young people in the United States

her türlü edebî kültürün, en azından yazma becerisinin

and now the whole world today.

gerilemesi ve çökmesi anlamına geliyor.

The fact of the matter is that it just isn't true,

İşin gerçeği şu ki bu hiç de doğru değil.

and it's easy to think that it is true,

Bunun doğru olduğunu düşünmek kolay

but in order to see it in another way,

ama bunu başka şekilde görmek için

in order to see that actually texting is a miraculous thing,

mesajlaşmanın aslında mucizevi bir şey olduğunu,

not just energetic, but a miraculous thing,

sadece enerjik değil, aynı zamanda mucizevi bir şey olduğunu,

a kind of emergent complexity

şu anda gerçekleştiğini gördüğümüz

that we're seeing happening right now,

yeni çıkan bir tür karmaşıklık olduğunu görmek için

we have to pull the camera back for a bit

kamerayı biraz geride tutup açımızı genişleterek

and look at what language really is,

dilin gerçekte ne olduğuna bakmamız gerek,

in which case, one thing that we see

bu durumda gördüğümüz tek şey mesajlaşmanın

is that texting is not writing at all.

bir yazma eylemi bile olmadığı.

What do I mean by that?

Bununla ne demek istiyorum?

Basically, if we think about language,

Aslen dil üzerine düşünecek olursak

language has existed for perhaps 150,000 years,

dil herhalde 150 bin yıldır varlığını sürdürmekte,

at least 80,000 years,

hiç olmazsa 80 bin yıldır

and what it arose as is speech. People talked.

ve dil konuşmadan ortaya çıktı. İnsanlar önce konuştu.

That's what we're probably genetically specified for.

Muhtemelen genetik olarak buna programlıyız.

That's how we use language most.

Dili en çok böyle kullanırız.

Writing is something that came along much later,

Yazı ise çok daha sonraları ortaya çıktı

and as we saw in the last talk,

ve son konuşmada gördüğümüz üzere,

there's a little bit of controversy as to exactly when that happened,

tam ne zaman çıktığına dair ufak bir anlaşmazlık var

but according to traditional estimates,

ama geleneksel tahminlere göre,

if humanity had existed for 24 hours,

eğer insanlık 24 saattir var olsaydı

then writing only came along at about 11:07 p.m.

yazı aşağı yukarı 23.07'de ortaya çıktı.

That's how much of a latterly thing writing is.

İşte yazı bu kadar geç ortaya çıkan bir kavram.

So first there's speech, and then writing comes along

Yani başta konuşma vardı, daha sonra yazı geldi,

as a kind of artifice.

bir tür beceri şeklinde.

Now don't get me wrong, writing has certain advantages.

Şimdi beni yanlış anlamayın, yazının belirli avantajları var.

When you write, because it's a conscious process,

Yazmak bilinçli bir süreç olduğundan

because you can look backwards,

dönüp geriye bakabildiğinizden

you can do things with language that are much less likely

dile dair, sadece konuşuyor olsaydınız

if you're just talking.

yapmanızın olası olmadığı şeyleri yapabilirsiniz.

For example, imagine a passage from Edward Gibbon's

Mesela Edward Gibbon'un eseri

"The Decline and Fall of the Roman Empire:"

"Roma İmparatorluğu'nun Gerilemesi ve Çöküşü"nden bir paragraf düşünün:

"The whole engagement lasted above twelve hours,

"Tüm çarpışma 12 saatin üstünde sürdü,

till the graduate retreat of the Persians was changed

İranlıların gerilemesi serkeş bir kaçışa dönene kadar

into a disorderly flight, of which the shameful example

ki bu utanç verici örneği başlıca liderler ve Surenas'ın kendisi vermişti."

was given by the principal leaders and the Surenas himself."

That's beautiful, but let's face it, nobody talks that way.

Bu güzel ama kabul etmek gerekir ki kimse bu şekilde konuşmaz

Or at least, they shouldn't if they're interested

ya da bir gün üremeyi düşünüyorsa...

in reproducing. That --

...konuşmamalı. Böyle --

(Laughter)

(Kahkahalar)

is not the way any human being speaks casually.

insanların günlük konuşmaları böyle değil.

Casual speech is something quite different.

Günlük konuşma tamamen farklı bir şey.

Linguists have actually shown

Dil bilimciler aslında göstermiştir ki

that when we're speaking casually in an unmonitored way,

gözlenmeyen bir şekilde rahat konuşma yaparken

we tend to speak in word packets of maybe

7 ile 10 kelimelik paketler hâlinde

seven to 10 words.

konuşmaya eğilimliyiz.

You'll notice this if you ever have occasion to record

Konuşurken kendinizin veya bir grubun sesini kaydetme durumunuz olursa

yourself or a group of people talking.

bunu fark edeceksiniz.

That's what speech is like.

Konuşma böyle bir şey.

Speech is much looser. It's much more telegraphic.

Konuşma çok daha esnek. Çok daha kısa ve öz.

It's much less reflective -- very different from writing.

Daha az yansıtıcı -- yazmadan çok farklı.

So we naturally tend to think, because we see language

Dili yazılı olarak çok sık gördüğümüzden

written so often, that that's what language is,

doğal olarak dilin bu olduğunu düşünmeye meyilliyiz

but actually what language is, is speech. They are two things.

ancak dil aslında konuşma. Bunlar iki ayrı şey.

Now of course, as history has gone by,

Şimdi tabii ki tarih riayet ederken

it's been natural for there to be a certain amount of bleed

yazma ve konuşma arasında belirli miktarda

between speech and writing.

sızma olması doğal.

So, for example, in a distant era now,

Bu yüzden, örneğin şimdi uzak kalan bir çağda

it was common when one gave a speech

biri konuşma yaptığında

to basically talk like writing.

yazıyormuş gibi konuşması yaygındı.

So I mean the kind of speech that you see someone giving

Yani demek istediğim,

eski bir filmde birinin boğazını temizleyip verdiği şu türde bir konuşma:

in an old movie where they clear their throat, and they go,

"Ahem, ladies and gentlemen," and then they speak

"Öhöm hanımlar ve beyler" ve ardından

in a certain way which has nothing to do with casual speech.

normal konuşmayla hiç ilgisi olmayan bir biçimde konuşurlar.

It's formal. It uses long sentences like this Gibbon one.

Resmîdir, bu Gibbon'ınki gibi uzun cümleler kullanırlar.

It's basically talking like you write, and so, for example,

Aslına bakılırsa bu, yazdığın gibi konuşmaktır

we're thinking so much these days about Lincoln

ve bu yüzden, örneğin bugünlerde Lincoln hakkında düşünüyoruz,

because of the movie.

film yüzünden.

The Gettysburg Address was not the main meal of that event.

Gettysburg Konuşması, o etkinliğin ana öğünü değildi.

For two hours before that, Edward Everett spoke

Ondan iki saat önce Edward Everett'in konuştuğu konu,

on a topic that, frankly, cannot engage us today

açıkçası, bugün bizi ilgilendiremez,

and barely did then.

o zaman da zorla ilgilendirdi.

The point of it was to listen to him

Amaç onun yazıyormuş gibi

speaking like writing.

konuşmasını dinlemekti.

Ordinary people stood and listened to that for two hours.

Sıradan insanlar dikilip iki saat dinlediler.

It was perfectly natural.

Bu son derece doğaldı.

That's what people did then, speaking like writing.

O zamanlar insanlar yazıyor gibi konuşuyordu.

Well, if you can speak like writing,

E yazıyor gibi konuşabiliyorsan

then logically it follows that you might want to also

o zaman mantıken bazen de konuşuyor gibi yazmak isteyebilirsin.

sometimes write like you speak.

The problem was just that in the material,

Sorun sadece malzemedeydi,

mechanical sense, that was harder back in the day

o zamanlar mekanik anlamda bu daha zordu,

for the simple reason that materials don't lend themselves to it.

bunun basit nedeni de malzemelerin elverişli olmamasıydı.

It's almost impossible to do that with your hand

Ellerle bunu yapmak neredeyse imkansızdır,

except in shorthand, and then communication is limited.

stenografi hariç, o zaman da iletişim limitli.

On a manual typewriter it was very difficult,

Manuel daktiloda bu çok zordu,

and even when we had electric typewriters,

elektrikli olanlar çıktığında bile

or then computer keyboards, the fact is

veya ardından bilgisayar klavyelerinde,

that even if you can type easily enough to keep up

az çok konuşmanın hızına yetişecek şekilde

with the pace of speech, more or less, you have to have

hızlıca yazabilecek olsanız bile

somebody who can receive your message quickly.

mesajınızı hızlıca alabilecek biri olmalı.

Once you have things in your pocket that can receive that message,

O mesajı alabilecek şeyler cebinizde olduğunda

then you have the conditions that allow

o zaman konuştuğunuz gibi yazmanızı sağlayan koşullara sahipsinizdir.

that we can write like we speak.

And that's where texting comes in.

İşte mesajlaşma da burada devreye giriyor.

And so, texting is very loose in its structure.

İşte bu yüzden de mesajlaşmanın yapısı çok esnek.

No one thinks about capital letters or punctuation when one texts,

Mesajlaşırken hiç kimse büyük harfler veya noktalamayı düşünmez

but then again, do you think about those things when you talk?

ama konuşurken bunları düşünüyor musunuz ki?

No, and so therefore why would you when you were texting?

Hayır, o zaman mesajlaşırken niye düşünesiniz?

What texting is, despite the fact that it involves

Mesajlaşma, yazma dediğimiz şeyin

the brute mechanics of something that we call writing,

kaba mekaniklerini içerse de parmaklı konuşmadır.

is fingered speech. That's what texting is.

Mesajlaşma budur.

Now we can write the way we talk.

Artık konuştuğumuz biçimde yazabililriz.

And it's a very interesting thing, but nevertheless

Bu çok da ilginç bir şey

easy to think that still it represents some sort of decline.

ama yine de bunun bir çeşit düşüşü temsil ettiğini düşünmesi kolay.

We see this general bagginess of the structure,

Yapının bu genel sarkıklığını, kurallarla alakasızlığını

the lack of concern with rules and the way that we're used to

ve kara tahtada öğrenmeye alışkın olduklarımızı görüyor

learning on the blackboard, and so we think

that something has gone wrong.

ve dolayısıyla bir şeylerin yanlış gittiğini düşünüyoruz.

It's a very natural sense.

Bu çok doğal bir his.

But the fact of the matter is that what is going on

Fakat işin aslı, tek olan

is a kind of emergent complexity.

bir çeşit doğmakta olan karmaşıklık.

That's what we're seeing in this fingered speech.

Bu parmaklı konuşmada bunu görüyoruz.

And in order to understand it, what we want to see

Bunu anlamak için de

is the way, in this new kind of language,

bu yeni tür dilde yeni bir yapının

there is new structure coming up.

ortaya çıktığını görmek istiyoruz.

And so, for example, there is in texting a convention,

Dolayısıyla örneğin mesajlaşmada

which is LOL.

şu LOL olayı var.

Now LOL, we generally think of

Şimdi bu LOL,

as meaning "laughing out loud."

genelde bunun "yüksek sesle gülme" anlamına geldiğini düşünürüz.

And of course, theoretically, it does,

Elbette, teoride bu böyle,

and if you look at older texts, then people used it

çok eski metinlere bakarsanız o zaman insanlar bunu

to actually indicate laughing out loud.

yüksek sesle gülmeyi belirtmek için kullanıyordu.

But if you text now, or if you are someone who

Ama şimdi mesajlaşırken veya mesajlaşmanın alt katmanının

is aware of the substrate of texting the way it's become,

geldiği durumun farkında biriyseniz

you'll notice that LOL

LOL'un artık yüksek sesle gülme anlamına gelmediğini fark edeceksiniz.

does not mean laughing out loud anymore.

It's evolved into something that is much subtler.

Bu açıklaması çok daha güç başka bir şeye dönüştü.

This is an actual text that was done

Şimdi şu, fazla uzun olmayan bir süre önce

by a non-male person of about 20 years old

20 yaşlarında, erkek olmayan bir kişinin yazdığı

not too long ago.

gerçek bir mesaj.

"I love the font you're using, btw."

"Kullandığın yazı tipini sevdim bu arada."

Julie: "lol thanks gmail is being slow right now"

Julie: "lol teşekkürler gmail şu anda çok yavaş"

Now if you think about it, that's not funny.

Şimdi düşünürseniz, bu komik değil.

No one's laughing. (Laughter)

Kimse gülmüyor. (Kahkahalar)

And yet, there it is, so you assume

Ama yine de bunun bir tür hıçkırık olduğunu varsayıyorsunuz.

there's been some kind of hiccup.

Then Susan says "lol, I know,"

Sonra Susan "lol, biliyorum," diyor,

again more guffawing than we're used to

yine, bu sıkıntılar hakkında konuşurken

when you're talking about these inconveniences.

alışkın olduğumuzdan daha kahkahalı.

So Julie says, "I just sent you an email."

Böylece Julie "Sana bir e-posta gönderdim." diyor.

Susan: "lol, I see it."

Susan: "lol, gördüm."

Very funny people, if that's what LOL means.

Çok komik insanlar, LOL bu demekse.

This Julie says, "So what's up?"

Bu Julie "Pekâlâ, ne var ne yok?" diyor.

Susan: "lol, I have to write a 10 page paper."

Susan: "lol, 10 sayfalık bir yazı yazmam lazım."

She's not amused. Let's think about it.

Hiç de eğlenmiyor. Bunu düşünelim.

LOL is being used in a very particular way.

LOL çok belirli bir şekilde kullanılıyor.

It's a marker of empathy. It's a marker of accommodation.

Empati işareti, konfor işareti.

We linguists call things like that pragmatic particles.

Biz dil bilimciler böyle şeylere edimsel parçacıklar diyoruz.

Any spoken language that's used by real people has them.

Gerçek insanların kullandığı tüm konuşma dillerinde bunlar var.

If you happen to speak Japanese, think about

Japonca biliyorsanız birçok cümle sonunda kullanılan o kısa "ne" kelimesini düşünün.

that little word "ne" that you use at the end of a lot of sentences.

If you listen to the way black youth today speak,

Bugün siyahi gençliğin konuşmalarını dinlerseniz

think about the use of the word "yo."

"yo" sözcüğünü düşünün.

Whole dissertations could be written about it,

Bunun hakkında bitirme tezi yazılabilir,

and probably are being written about it.

muhtemelen yazılıyordur da.

A pragmatic particle, that's what LOL has gradually become.

Edimsel parçacık, LOL giderek bu oluyor.

It's a way of using the language between actual people.

Gerçek insanlar arasında dilin kullanılma biçimi.

Another example is "slash."

Diğer bir örnek de "eğik çizgi".

Now, we can use slash in the way that we're used to,

Şimdi, eğik çizgiyi alışkın olduğumuz gibi

along the lines of, "We're going to have

"Parti-eğik çizgi-network oturumu yapacağız."

a party-slash-networking session."

cümlesinde olduğu gibi kullanabiliriz.

That's kind of like what we're at.

Geldiğimiz nokta hemen hemen bu.

Slash is used in a very different way

Eğik çizgi gençler arasında bugün

in texting among young people today.

mesajlaşmada çok farklı bir şekilde kullanılıyor.

It's used to change the scene.

Sahneyi değiştirmek için kullanılıyor.

So for example, this Sally person says,

Yani örneğin bu Sally kişisi diyor ki

"So I need to find people to chill with"

"Takılacak birilerini bulmam gerek"

and Jake says, "Haha" --

Jake de diyor ki "Haha" --

you could write a dissertation about "Haha" too, but we don't have time for that —

bu "Haha" da tez konusu ama şimdi zaman yok --

"Haha so you're going by yourself? Why?"

"Haha yani kendi başına gidiyorsun? Neden?"

Sally: "For this summer program at NYU."

Sally: "NYU'daki bu yaz programına."

Jake: "Haha. Slash I'm watching this video with suns players

Jake: "Haha. Eğik çizgi, tek gözle atış yapmaya çalışan

trying to shoot with one eye."

suns oyuncuları videosu izliyorum."

The slash is interesting.

Eğik çizgi ilginç.

I don't really even know what Jake is talking about after that,

Ondan sonra Jake'in ne hakkında konuştuğunu bilmiyorum bile

but you notice that he's changing the topic.

ama fark ettiğiniz gibi konuyu değiştiriyor.

Now that seems kind of mundane,

Şimdi bu oldukça sıradan görünüyor

but think about how in real life,

ama gerçek hayatta

if we're having a conversation and we want to change the topic,

bir konuşmada konuyu değiştirmenin

there are ways of doing it gracefully.

zarif yollarını düşünün.

You don't just zip right into it.

Doğrudan dalmazsınız.

You'll pat your thighs and look wistfully off into the distance,

Bacaklarınızı sıvazlayıp dalgın bir şekilde uzaklara bakarsınız

or you'll say something like, "Hmm, makes you think --"

ya da "Hımm, aklıma geldi de..." gibi bir şeyler dersiniz

when it really didn't, but what you're really --

öyle olmasa da, ama yapmaya --

(Laughter) —

(Kahkahalar)

what you're really trying to do is change the topic.

aslında yapmaya çalıştığınız konuyu değiştirmektir.

You can't do that while you're texting,

Mesajlaşırken bunu yapamazsınız,

and so ways are developing of doing it within this medium.

dolayısıyla bu ortamda bunu yapmanın yolları ortaya çıkıyor.

All spoken languages have what a linguist calls

Dil bilimcilerin yeni bilgi işareti dediğinden

a new information marker -- or two, or three.

tüm konuşma dillerinde var hatta iki üç tane.

Texting has developed one from this slash.

Mesajlaşma eğik çizgiden bir tane ortaya çıkardı.

So we have a whole battery of new constructions

Böylelikle tüm bir dizi gelişmekte olan yeni anlam var

that are developing, and yet it's easy to think,

ve yine de bir şeylerin yolunda olmadığını

well, something is still wrong.

düşünmesi kolay.

There's a lack of structure of some sort.

Bir çeşit yapı eksikliği var.

It's not as sophisticated

"The Wall Street Journal"da kullanılan dil kadar sofistike değil.

as the language of The Wall Street Journal.

Well, the fact of the matter is,

İşin aslı,

look at this person in 1956,

1956'daki şu kişiye bakın,

and this is when texting doesn't exist,

bu daha mesajlaşma yokken

"I Love Lucy" is still on the air.

"I Love Lucy" dizisi yayındayken.

"Many do not know the alphabet or multiplication table,

"Birçokları alfabeyi veya çarpım tablosunu bilmiyor,

cannot write grammatically -- "

gramatik yazamıyor --"

We've heard that sort of thing before,

Bu tür şeyleri daha önce duyduk,

not just in 1956. 1917, Connecticut schoolteacher.

sadece 1956'da değil. 1917'de Connecticut okul öğretmeni.

1917. This is the time when we all assume

1917. Bu hepimizin yazma açısından her şeyin

that everything somehow in terms of writing was perfect

bir şekilde mükemmel olduğunu düşündüğümüz zamanlar

because the people on "Downton Abbey" are articulate,

çünkü "Downton Abbey"dekilerin hitabeti kuvvetli

or something like that.

ya da öyle bir şeyler.

So, "From every college in the country goes up the cry,

Peki "Ülkedeki her kolejden ağlayışlar yükseliyor,

'Our freshmen can't spell, can't punctuate.'"

'Yeni öğrencilerimiz yazamıyor, noktalamaları hatalı.'" Falan filan.

And so on. You can go even further back than this.

Bundan daha geriye de gidebilirsiniz.

It's the President of Harvard. It's 1871.

Harvard rektörü. Yıl 1871.

There's no electricity. People have three names.

Elektrik yok. İnsanların üç adı var.

"Bad spelling,

"Yazmada kötü imla,

incorrectness as well as inelegance of expression in writing."

yanlışlık yapmanın yanı sıra ifade kabalığı."

And he's talking about people who are otherwise

Bahsettiği insanlar da kolej eğitimlerine

well prepared for college studies.

diğer türlü iyi hazırlanmış kişiler.

You can go even further back.

Daha bile geriye gidebilirsiniz.

1841, some long-lost superintendent of schools is upset

1841, bir okul yöneticisi üzgün

because of what he has for a long time "noted with regret

çünkü uzun bir süre boyunca "üzüntüyle fark ettim ki

the almost entire neglect of the original" blah blah blah blah blah.

neredeyse tümüyle ihmal edilen orjinal" falan filan falan filan.

Or you can go all the way back to 63 A.D. -- (Laughter) --

Ya da MS 63'e kadar geri gidebilirsiniz (Kahkahalar)

and there's this poor man who doesn't like the way

ve bu zavallı adam

insanların Latincelerini beğenmiyor.

people are speaking Latin.

As it happens, he was writing about what had become French.

Aslında Fransızcanın nasıl ortaya çıktığı hakkında yazıyormuş.

And so, there are always — (Laughter) (Applause) —

İşte böyle, her zaman (Kahkahalar) (Alkış) ---

there are always people worrying about these things

bunlar hakkında endişelenen insanlar var

and the planet somehow seems to keep spinning.

ve gezegen bir şekilde dönmeye devam ediyor.

And so, the way I'm thinking of texting these days is

İşte böyle, ben bugünlerdeki mesajlaşmayı şöyle görüyorum:

that what we're seeing is a whole new way of writing

gençlerin geliştirdiği yepyeni bir yazma biçimi,

that young people are developing,

which they're using alongside their ordinary writing skills,

normal becerilerinin yanı sıra bunu kullanıyorlar,

and that means that they're able to do two things.

bu da iki şeyi de yapabildikleri anlamına geliyor.

Increasing evidence is that being bilingual

Çift dilli olmanın bilişsel olarak faydalı olduğuna dair

is cognitively beneficial.

kanıtlar artıyor.

That's also true of being bidialectal.

İki lehçeli olmakta da bu doğru.

That's certainly true of being bidialectal in terms of your writing.

Yazmanız açısından iki lehçeli olmanız için de kesinlikle doğru.

And so texting actually is evidence of a balancing act

Yani mesajlaşma aslında gençlerin bugün kullandığı dengeli bir eylemin kanıtı,

that young people are using today, not consciously, of course,

bilinçli bir şekilde değil elbette

but it's an expansion of their linguistic repertoire.

ama bu dilbilimsel repertuarlarının genişlemesi olayı.

It's very simple.

Çok basit.

If somebody from 1973 looked at

1973'ten biri 1993'te bir yurt mesaj panosunda

what was on a dormitory message board in 1993,

yazılanlara baksaydı

the slang would have changed a little bit

"Aşk Hikâyesi" çağından bu yana

since the era of "Love Story,"

kelimeler biraz değişmiş olacaktı

but they would understand what was on that message board.

ama o mesajda ne yazdığını anlardı.

Take that person from 1993 -- not that long ago,

1993'ten o kişiyi alın, üzerinden çok geçmedi,

this is "Bill and Ted's Excellent Adventure" -- those people.

"Bill and Ted's Excellent Adventure", o zamanın insanları.

Take those people and they read

O insanları alın

ve bugün 20 yaşındaki birinin yazdığı çok tipik bir mesajı okusun.

a very typical text written by a 20-year-old today.

Often they would have no idea what half of it meant

Yarısının ne demek olduğuna dair fikri bile olmayacaktır

because a whole new language has developed

çünkü bize küçük araçlarıyla koşuşturur gibi

among our young people doing something as mundane

sıradan bir şey yapıyorlar gibi gelirken

as what it looks like to us when they're batting around

gençlerimiz arasında tamamen

on their little devices.

yeni bir dil gelişti.

So in closing, if I could go into the future,

Pekâlâ, kapatırken, eğer geleceğe,

if I could go into 2033,

2033'e gidebilseydim

the first thing I would ask is whether David Simon

ilk işim David Simon'ın "The Wire" dizisinin devamını

had done a sequel to "The Wire." I would want to know.

yapıp yapmadığını sormak olacak. Bunu bilmek isterim.

And — I really would ask that —

Gerçekten de bunu sorardım

and then I'd want to know actually what was going on on "Downton Abbey."

ve "Downton Abbey"de esasen neler olduğunu bilmek isterdim.

That'd be the second thing.

İkinci şey bu olurdu.

And then the third thing would be,

Üçüncü şey de

please show me a sheaf of texts

lütfen bana 16 yaşındaki gençlerin yazdığı yazıları gösterin olacaktır

written by 16-year-old girls,

because I would want to know where this language

çünkü bu dilin bizim zamanımızdan bu yana

had developed since our times,

nereye geliştiğini bilmek isterdim

and ideally I would then send them back to you and me now

ve ideal olarak sonra bunları şimdiki size ve bana gönderirdim

so we could examine this linguistic miracle

ki burnumuzun tam ucunda gerçekleşen

happening right under our noses.

bu dil bilimsel mucizeyi inceleyebilelim.

Thank you very much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Thank you. (Applause)

Teşekkürler. (Alkış)