John McWhorter: Txtng is killing language. JK!!!

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

We always hear that texting is a scourge.

เรามักจะได้ยินว่าการส่งข้อความคือหายนะ

The idea is that texting spells the decline and fall

ความคิดนี้บอกว่า การส่งข้อความ สะท้อนการถดถอยและตกต่ำ

of any kind of serious literacy, or at least writing ability,

ของการอ่านออกเขียนได้แบบจริงจัง หรืออย่างน้อยก็ความสามารถทางการเขียน

among young people in the United States

ในกลุ่มวัยรุ่นในสหรัฐฯ

and now the whole world today.

และทั่วโลก ในทุกวันนี้

The fact of the matter is that it just isn't true,

ข้อเท็จจริงก็คือว่า มันไม่ได้แค่ไม่จริงเท่านั้น

and it's easy to think that it is true,

มันง่ายที่จะเชื่อว่ามันจริง

but in order to see it in another way,

แต่ในการที่จะมองจากอีกมุมหนึ่ง

in order to see that actually texting is a miraculous thing,

ในการที่จะมองว่า การส่งข้อความนั้น จริงๆ แล้วเป็นเรื่องมหัศจรรย์

not just energetic, but a miraculous thing,

ไม่ใช่แค่เรื่องเร่าร้อน แต่เป็นเรื่องมหัศจรรย์

a kind of emergent complexity

อะไรประมาณ ความสลับซับซ้อนแบบฉับพลัน

that we're seeing happening right now,

ที่พวกเรากำลังมองเห็นมันเกิดขึ้นอยู่ ณ ตอนนี้

we have to pull the camera back for a bit

เราต้องถอยหลังออกมามองสักหน่อย

and look at what language really is,

เพื่อที่จะมองว่า ภาษาคืออะไรกันแน่

in which case, one thing that we see

ในกรณีนี้ สิ่งที่เราจะเห็นก็คือว่า

is that texting is not writing at all.

การส่งข้อความไม่ใช่การเขียนเลย

What do I mean by that?

ผมหมายความว่ายังไงน่ะหรอ

Basically, if we think about language,

หลักๆแล้ว ถ้าเราคิดเกี่ยวกับภาษา

language has existed for perhaps 150,000 years,

ภาษาดำรงอยู่มา อาจจะประมาณ 150,000 ปี

at least 80,000 years,

อย่างน้อย 80,000 ปี

and what it arose as is speech. People talked.

และสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้นก็คือ การพูด ผู้คนพูด

That's what we're probably genetically specified for.

นั่นเป็นสิ่งที่พวกเรา อาจจะได้รับการกำหนดโดยยีน

That's how we use language most.

นั่นเป็นวิธีการใช้ภาษาที่เราใช้มากที่สุด

Writing is something that came along much later,

การเขียนเป็นอะไรที่มาหลังจากนั้นนานมาก

and as we saw in the last talk,

และอย่างที่เราได้เห็นในการพูดครั้งที่แล้ว

there's a little bit of controversy as to exactly when that happened,

มันมีความขัดแย้งเล็กๆ ในการระบุว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่แน่ๆ

but according to traditional estimates,

แต่ตามการอ้างอิงแบบดั้งเดิม

if humanity had existed for 24 hours,

ถ้าหากมนุษยชาติดำรงอยู่เป็นเวลา 24 ชั่วโมง

then writing only came along at about 11:07 p.m.

แล้วการเขียนก็ตามมาเมื่อเวลาประมาณ 23.07 น.

That's how much of a latterly thing writing is.

นั่นแสดงให้เห็นว่าการเขียนมาช้าขนาดไหน

So first there's speech, and then writing comes along

ดังนั้น แรกเริ่มมีการพูด แล้วการเขียนก็ตามมา

as a kind of artifice.

ในลักษณะของทักษะบางอย่าง

Now don't get me wrong, writing has certain advantages.

เอาล่ะ อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดนะ การเขียนมีประโยชน์แน่นอน

When you write, because it's a conscious process,

เมื่อคุณเขียน เพราะมันเป็นกระบวนการรู้สำนึก

because you can look backwards,

เพราะคุณมองย้อนหลังไปได้

you can do things with language that are much less likely

คุณสามารถที่จะทำอะไรๆ กับภาษาได้มากกว่า

if you're just talking.

การที่คุณพูด

For example, imagine a passage from Edward Gibbon's

ยกตัวอย่างเช่น นึกถึงข้อความหนึ่งจาก งานของเอ็ดเวิร์ด กิ๊บบอน (Edward Gibbon)

"The Decline and Fall of the Roman Empire:"

"การเสื่่อมถอยและตกต่ำของจักรวรรดิโรมัน (The Decline and Fall of the Roman Empire)"

"The whole engagement lasted above twelve hours,

"เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นเนิ่นช้ามากกว่า 12 ชั่วโมง

till the graduate retreat of the Persians was changed

กระทั่งการล่าถอยสุดท้ายของชาวเปอร์เซีย

into a disorderly flight, of which the shameful example

แปรไปสู่การระหกระเหินอย่างไร้ทิศทาง

was given by the principal leaders and the Surenas himself."

โดยตัวอย่างอันน่าละอายนั้นมาจากผู้นำและชนชั้นนำนั่นเอง"

That's beautiful, but let's face it, nobody talks that way.

สวยงามนะครับ แต่เผชิญความจริงเถอะครับ ไม่มีใครพูดจาแบบนั้นกันหรอก

Or at least, they shouldn't if they're interested

หรืออย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ควรทำ ถ้าพวกเขามีความสนใจ

in reproducing. That --

ในการทำซ้ำน่ะนะครับ นั่น --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

is not the way any human being speaks casually.

ไม่ใช่วิธีการที่คนเราพูดคุยกันแบบสบายๆ

Casual speech is something quite different.

การพูดแบบสบายๆ นี้ เป็นอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างแตกต่าง

Linguists have actually shown

นักภาษาศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่า

that when we're speaking casually in an unmonitored way,

เมื่อพวกเราพูดจากันแบบสบายๆ โดยไม่รู้สึกว่าถูกจับตามองนั้น

we tend to speak in word packets of maybe

เรามักจะพูดด้วยกลุ่มคำประมาณ

seven to 10 words.

7-10 คำ

You'll notice this if you ever have occasion to record

คุณอาจจะสังเกตุสิ่งนี้ได้ ถ้าคุณเคยมีโอกาสได้

yourself or a group of people talking.

บันทึกการสนทนาของคุณเอง หรือของกลุ่มคนที่กำลังคุยกัน

That's what speech is like.

นั่นคือการพูด

Speech is much looser. It's much more telegraphic.

การพูดนั้นเป็นแบบหลวมๆ มันเหมือนกับการส่งโทรเลขมากกว่า

It's much less reflective -- very different from writing.

มันไม่ค่อยถูกไตร่ตรองมากนัก แตกต่างจากการเขียนมากทีเดียว

So we naturally tend to think, because we see language

ดังนั้น โดยธรรมชาติแล้ว เนื่องจากเรามักจะเห็นภาษาเขียนบ่อยมาก

written so often, that that's what language is,

เรามักจะคิดว่า นั่นคือภาษา

but actually what language is, is speech. They are two things.

แต่จริงๆแล้ว ภาษาคือการพูด มันเป็นสองอย่าง

Now of course, as history has gone by,

ตอนนี้แน่นอนว่า ในขณะที่ประวัติศาสตร์ดำเนินผ่านไป

it's been natural for there to be a certain amount of bleed

มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่จะมีการถ่ายโอนระหว่าง

between speech and writing.

การพูดกับการเขียน

So, for example, in a distant era now,

ยกตัวอย่างเช่น ในยุคอดีตเนิ่นนาน

it was common when one gave a speech

มันเป็นเรื่องปกติที่ ใครสักคนจะกล่าวสุนทรพจน์

to basically talk like writing.

โดยพูดออกมาเหมือนภาษาเขียน

So I mean the kind of speech that you see someone giving

เพราะงั้น ผมหมายถึงการพูดแบบที่คุณจะเห็น

in an old movie where they clear their throat, and they go,

ใครสักคนในหนังเก่าๆ กระแอม แล้วก็พูดว่า

"Ahem, ladies and gentlemen," and then they speak

"อะแฮ่ม สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย" แล้วพวกเขาก็พูด

in a certain way which has nothing to do with casual speech.

ในแบบที่แตกต่างจากการพูดแบบสบายๆ โดยสิ้นเชิง

It's formal. It uses long sentences like this Gibbon one.

มันเป็นทางการ มันเป็นประโยคยาวๆ เหมือนกับของกิ๊บบอน

It's basically talking like you write, and so, for example,

มันเป็นการพูดแบบภาษาเขียน และยกตัวอย่างเช่น

we're thinking so much these days about Lincoln

พวกเรากำลังคิดถึงลินคอล์นกันมากเหลือเกินช่วงนี้

because of the movie.

เหตุผลก็เพราะหนังเรื่องนั้น

The Gettysburg Address was not the main meal of that event.

สุนทรพจน์เกตตี้สเบิร์ก (Gettysburg Address) ไม่ได้เป็นสาระสำคัญของเหตุการณ์นั้น

For two hours before that, Edward Everett spoke

สองชั่วโมงก่อนหน้านั้น เอ็ดเวิร์ด เอเวอเร็ต (Edward Everett)

on a topic that, frankly, cannot engage us today

ได้พูดในหัวข้อที่ พูดกันตามตรง ไม่สามารถทำให้เราสนใจกันได้ในวันนี้

and barely did then.

และแทบไม่ได้เลยในวันนั้น

The point of it was to listen to him

หลักๆก็คือการฟังเขา

speaking like writing.

พูดเหมือนกับเขียน

Ordinary people stood and listened to that for two hours.

คนทั่วไปยืนและฟังการพูดนั้นเป็นเวลาสองชั่วโมง

It was perfectly natural.

มันเป็นธรรมชาติโดยสมบูรณ์แบบ

That's what people did then, speaking like writing.

นั่นเป็นสิ่งที่คนในช่วงเวลานั้นทำกัน พูดเหมือนเขียน

Well, if you can speak like writing,

เอาล่ะ ถ้าคุณสามารถพูดเหมือนเขียนได้

then logically it follows that you might want to also

โดยตรรกะแล้ว มันก็จะตามมาด้วยการที่คุณอาจจะอยาก

sometimes write like you speak.

เขียนให้ได้เหมือนพูดด้วย ในบางครั้ง

The problem was just that in the material,

ปัญหาก็คือว่า มันยากกว่าในการที่จำแบบนั้นในตอนนั้น

mechanical sense, that was harder back in the day

ด้วยเหตุผลทางวัสดุอุปกรณ์

for the simple reason that materials don't lend themselves to it.

ด้วยเหตุผลที่่ว่าอุปกรณ์มันไม่เอื้อ

It's almost impossible to do that with your hand

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำแบบนั้นด้วยมือ

except in shorthand, and then communication is limited.

ยกเว้นแต่การเขียนชวเลข และนั่นทำให้การสื่อสารมีขีดจำกัด

On a manual typewriter it was very difficult,

ด้วยเครื่องพิมพ์ดีดธรรมดา มันยากมากๆ

and even when we had electric typewriters,

และแม้กระทั่งตอนที่เรามีเครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าแล้ว

or then computer keyboards, the fact is

หรือแม้แต่คีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์แล้ว

that even if you can type easily enough to keep up

ความจริงก็คือว่า แม้ว่าคุณจะสามารถพิมพ์ได้

with the pace of speech, more or less, you have to have

ด้วยความเร็วเท่าการพูด ไม่มากก็น้อย คุณยังจำเป็นต้องมี

somebody who can receive your message quickly.

ใครสักคนที่จะรับข้อความของคุณได้ทันท่วงที

Once you have things in your pocket that can receive that message,

เมื่อคุณมีสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อที่สามารถรับข้อความนั้นได้

then you have the conditions that allow

แล้วคุณก็มีพร้อมสำหรับการ

that we can write like we speak.

ที่เราจะเขียนให้ได้เหมือนพูด

And that's where texting comes in.

และนั้นก็คือจุดที่การส่งข้อความเข้ามามีบทบาท

And so, texting is very loose in its structure.

และดังนั้น การส่งข้อความมีลักษณะหลวมๆในทางโครงสร้าง

No one thinks about capital letters or punctuation when one texts,

ไม่มีใครคิดถึงตัวอักษรเล็กใหญ่ หรือเครื่องหมายวรรคตอนตอนที่จะส่งข้อความ

but then again, do you think about those things when you talk?

แต่วกกลับมาอีกครั้งหนึ่ง คุณคิดถึงสิ่งเหล่านั้นหรือเปล่าเวลาที่คุณพูด

No, and so therefore why would you when you were texting?

ไม่ และทำไมคุณจะต้องคิดถึงมันเวลา ที่คุณกำลังจะส่งข้อความด้วยล่ะ?

What texting is, despite the fact that it involves

ถึงแม้จะมีข้อเท็จจริงที่ว่า มันเกี่ยวข้องกับ

the brute mechanics of something that we call writing,

กระบวนการบางอย่างที่เราเรียกว่า การเขียน

is fingered speech. That's what texting is.

แต่การส่งข้อความคือการพูดด้วยนิ้ว นั่นคือการส่งข้อความ

Now we can write the way we talk.

ตอนนี้เราสามารถเขียนในแบบที่เราพูดได้แล้ว

And it's a very interesting thing, but nevertheless

และมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจเอามากๆ

easy to think that still it represents some sort of decline.

แต่มันก็ยังน่าคิดว่ามันอาจจะสะท้อนการถดถอยบางอย่าง

We see this general bagginess of the structure,

เรามองเห็นโครงสร้างแบบหลวมๆนี้

the lack of concern with rules and the way that we're used to

การไม่ใส่ใจกับกฎ และวิธีที่พวกเรา

learning on the blackboard, and so we think

เคยเรียนมา และเราก็คิดว่า

that something has gone wrong.

บางอย่างกำลังดำเนินไปแบบผิดๆ

It's a very natural sense.

มันเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติเอามากๆ

But the fact of the matter is that what is going on

แต่ความจริงก็คือว่า สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้

is a kind of emergent complexity.

คือความซับซ้อนรูปแบบใหม่บางอย่าง

That's what we're seeing in this fingered speech.

นั่นเป็นสิ่งที่เราเห็นจากการพูดด้วยนิ้วนี้

And in order to understand it, what we want to see

และเพื่อที่จะเข้าใจมัน สิ่งที่เราต้องการที่จะเห็น

is the way, in this new kind of language,

ในรูปแบบใหม่ทางภาษานี้

there is new structure coming up.

ก็คือหนทางที่โครงสร้างแบบใหม่นี้กำลังเกิดขึ้น

And so, for example, there is in texting a convention,

และ ยกตัวอย่างเช่น การรับรู้ร่วมกันแบบกลายๆในการส่งข้อความ

which is LOL.

ของคำว่า LOL

Now LOL, we generally think of

เรามักจะคิดถึง LOL

as meaning "laughing out loud."

ว่าหมายถึง "หัวเราะดังๆ (Laughing out loud)"

And of course, theoretically, it does,

และแน่นอนว่า มันหมายความอย่างนั้นจริงๆ

and if you look at older texts, then people used it

และถ้าคุณมองย้อนไปยังข้อความเก่าๆ

to actually indicate laughing out loud.

คนเราใช้มันเพื่อสื่อถึงการหัวเราะดังๆ

But if you text now, or if you are someone who

แต่ถ้าคุณส่งข้อความสมัยนี้ หรือถ้าคุณเป็นใครสักคนที่

is aware of the substrate of texting the way it's become,

ตระหนักถึงการแปลงสภาพของคำนั้นในการส่งข้อความ

you'll notice that LOL

คุณจะสังเกตุได้ว่า LOL

does not mean laughing out loud anymore.

ไม่ได้แปลว่าหัวเราะดังๆ อีกต่อไป

It's evolved into something that is much subtler.

มันได้พัฒนาไปสู่บางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้นมาก

This is an actual text that was done

นี่เป็นข้อความจริงๆ ที่พิมพ์ขึ้นโดย

by a non-male person of about 20 years old

คนที่ไม่ใช่ผู้ชายที่อายุราว 20 ปี

not too long ago.

เมื่อไม่นานมานี้

"I love the font you're using, btw."

"ฉันชอบตัวอักษรที่เธอใช้นะ ว่าก็ว่าเหอะ"

Julie: "lol thanks gmail is being slow right now"

จูลี่: "lol ขอบคุณ gmail ที่ช้าตอนนี้"

Now if you think about it, that's not funny.

เอาล่ะ ถ้าคุณคิดถึงมัน มันไม่ขำเลย

No one's laughing. (Laughter)

ไม่มีใครหัวเราะ (เสียงหัวเราะ)

And yet, there it is, so you assume

และนั่นทำให้คุณสันนิษฐานว่า

there's been some kind of hiccup.

มันต้องมีการสะอึกอะไรสักอย่าง

Then Susan says "lol, I know,"

แล้วซูซานก็พูดว่า "lol ฉันรู้"

again more guffawing than we're used to

อีกแล้ว มีการหัวเราะมากกว่าที่เราเคยชิน

when you're talking about these inconveniences.

เมื่อคุณกำลังพูดถึงการติดขัดเหล่านี้

So Julie says, "I just sent you an email."

แล้วจูลี่ก็พูดว่า "ฉันเพิ่งส่งอีเมล์ให้คุณนะ"

Susan: "lol, I see it."

ซูซาน: "lol ฉันเห็นแล้วล่ะ

Very funny people, if that's what LOL means.

คนเหล่านี้ดูอารมณ์ดีนะ ถ้าหากว่านั่นคือความหมายของ LOL

This Julie says, "So what's up?"

แล้วจูลี่ก็พูดว่า "แล้วยังไงล่ะ"

Susan: "lol, I have to write a 10 page paper."

ซูซาน: "lol ฉันต้องเขียนบทความความ 10 หน้า"

She's not amused. Let's think about it.

เธอไม่ได้สนุกเลย ลองคิดดู

LOL is being used in a very particular way.

LOL ถูกใช้ไปแบบเฉพาะทาง

It's a marker of empathy. It's a marker of accommodation.

มันเป็นเครื่องหมายของความเห็นใจ มันเป็นเครื่องหมายของการตกลงกัน

We linguists call things like that pragmatic particles.

พวกเรานักภาษาศาสตร์เรียกสิ่งเหล่านี้ว่า อนุภาคของข้อตกลงในการใช้ภาษา (pragmatic particles)

Any spoken language that's used by real people has them.

ทุกภาษาพูดที่ใช้โดยคนจริงๆจะมีมันอยู่

If you happen to speak Japanese, think about

ถ้าคุณบังเอิญได้คุยกับคนญี่ปุ่น

that little word "ne" that you use at the end of a lot of sentences.

ลองคิดถึงคำว่า "เนะ" ที่คุณใช้ ในการลงท้ายของหลายๆประโยค

If you listen to the way black youth today speak,

ถ้าคุณฟังวัยรุ่นผิวดำพูดกันทุกวันนี้

think about the use of the word "yo."

คิดถึงการใช้คำว่า "โย่"

Whole dissertations could be written about it,

ประมาณว่าเขียนออกมาเป็นวิทยานิพนธ์ทั้งฉบับได้เลย

and probably are being written about it.

หรือไม่แน่อาจจะมีคนกำลังเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ก็ได้

A pragmatic particle, that's what LOL has gradually become.

อนุภาคของข้อตกลงในการใช้ภาษา นั่นคือสิ่งที่ LOL กำลังค่อยๆกลายมาเป็น

It's a way of using the language between actual people.

มันคือวิธีการใช้ภาษาระหว่างกันของคนจริงๆ

Another example is "slash."

อีกตัวอย่างหนึ่งก็คือ "/ (เส้นแบ่ง: slash)"

Now, we can use slash in the way that we're used to,

ตอนนี้ เราสามารถใช้เครื่องหมายเส้นแบ่ง ในแบบที่เราคุ้นชินได้ ตามบรรทัดนี้

along the lines of, "We're going to have

"เรากำลังจะมี

a party-slash-networking session."

ช่วงของการปาร์ตี้-เครื่องหมายเส้นแบ่ง-การสร้างเครือข่าย

That's kind of like what we're at.

นั่นเป็นอะไรประมาณที่เรากำลังเข้าใจกัน

Slash is used in a very different way

เครื่องหมายเส้นแบ่งถูกใช้อย่างแตกต่างมาก

in texting among young people today.

ในการส่งข้อความระหว่างวัยรุ่นทุกวันนี้

It's used to change the scene.

มันถูกใช้ในการเปลี่ยนฉาก

So for example, this Sally person says,

ยกตัวอย่างเช่น แซลลี่คนนี้พูดว่า

"So I need to find people to chill with"

"เอาล่ะ ฉันต้องหาคนที่มาชิลด้วย"

and Jake says, "Haha" --

แล้วเจคก็พูดว่า "ฮ่าๆ" --

you could write a dissertation about "Haha" too, but we don't have time for that —

คุณสามารถเขียนวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับ "ฮ่าๆ" ได้เหมือนกัน แต่เราไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น

"Haha so you're going by yourself? Why?"

"ฮ่าๆ แล้วเธอก็กำลังจะไปคนเดียวน่ะหรอ ทำไมล่ะ"

Sally: "For this summer program at NYU."

แซลลี่: "ก็แค่ฤดูร้อนนี้ที่ NYU เท่านั้นแหละ"

Jake: "Haha. Slash I'm watching this video with suns players

เจค: "ฮ่าๆ เครื่องหมายเส้นแบ่ง ฉันกำลังดูวีดีโอ

trying to shoot with one eye."

ที่ผู้เล่นของ Suns กำลังพยายามจะยิงด้วยตาเดียว"

The slash is interesting.

เครื่องหมายเส้นแบ่งตรงนี้น่าสนใจ

I don't really even know what Jake is talking about after that,

ผมไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ว่าเจคพูดอะไรหลังจากนั้น

but you notice that he's changing the topic.

แต่คุณจะเห็นว่าเขาเปลี่ยนเรื่องในการคุย

Now that seems kind of mundane,

ตอนนี้มันอาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ

but think about how in real life,

แต่ลองคิดถึงชีวิตจริงดูนะครับ

if we're having a conversation and we want to change the topic,

ถ้าเรากำลังดำเนินบทสนทนา และเราต้องการเปลี่ยนเรื่อง

there are ways of doing it gracefully.

มีวิธีดีๆ มากมายที่จะทำแบบนั้น

You don't just zip right into it.

คุณไม่มีทางที่จะอยู่ๆก็เปลี่ยน

You'll pat your thighs and look wistfully off into the distance,

คุณอาจจะลูบต้นขาของคุณ แล้วก็มองออกไปไกลๆ

or you'll say something like, "Hmm, makes you think --"

หรือคุณอาจจะพูดบางอย่างเช่น "อืมมม ทำให้คุณคิดว่า--"

when it really didn't, but what you're really --

ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่จริงๆแล้ว --

(Laughter) —

(เสียงหัวเราะ) --

what you're really trying to do is change the topic.

จริงๆแล้วคุณกำลังพยายามที่จะเปลี่ยนหัวข้อต่างหาก

You can't do that while you're texting,

คุณทำแบบนั้นไม่ได้ตอนที่คุณกำลังส่งข้อความ

and so ways are developing of doing it within this medium.

เพราะงั้นหนทางในการทำแบบนั้นก็ถูกพัฒนาขึ้น ผ่านทางเครื่องหมายนี้

All spoken languages have what a linguist calls

ภาษาพูดทั้งหมดมีสิ่งที่นักภาษาศาสตร์เรียกว่า

a new information marker -- or two, or three.

เครื่องหมายของข้อมูลใหม่อันหนึ่ง หรือสอง หรือสาม

Texting has developed one from this slash.

การส่งข้อความได้พัฒนาขึ้นมาอันหนึ่ง จากเครื่องหมายเส้นแบ่งนี้

So we have a whole battery of new constructions

แล้วเราก็จะมีพลังงานในสิ่งสร้างใหม่

that are developing, and yet it's easy to think,

ที่กำลังพัฒนา แต่มันก็ง่ายที่จะคิด

well, something is still wrong.

ว่าบางอย่างกำลังผิดไป

There's a lack of structure of some sort.

มีการขาดหายไปของโครงสร้างบางอย่าง

It's not as sophisticated

มันไม่ได้ซับซ้อนสวยงาม

as the language of The Wall Street Journal.

อย่างภาษาในวอลล์สตรีทเจอร์นัล (The Wall Street Journal)

Well, the fact of the matter is,

ความจริงก็คือว่า

look at this person in 1956,

มองดูที่คนๆ นี้ตอนปี 1956

and this is when texting doesn't exist,

ซึ่งเป็นเวลาที่การส่งข้อความยังไม่เกิด

"I Love Lucy" is still on the air.

"ผมรักลูซี่" ยังคงมีอยู่ทั่วไป

"Many do not know the alphabet or multiplication table,

"หลายคนที่ไม่รู้ตัวหนังสือหรือตารางสูตรคูณ

cannot write grammatically -- "

ไม่สามารถเขียนให้ถูกไวยากรณ์ได้--"

We've heard that sort of thing before,

เราได้ยินเรื่องประมาณนี้มาก่อน

not just in 1956. 1917, Connecticut schoolteacher.

ไม่ใช่เฉพาะในปี 1956 เมื่อปี 1917 ครูที่คอนเนกติคัต

1917. This is the time when we all assume

1917 เป็นช่วงเวลาที่เราต่างคาดว่า

that everything somehow in terms of writing was perfect

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการเขียนน่าจะสมบูรณ์แบบ

because the people on "Downton Abbey" are articulate,

เพราะทุกคนใน "ดาวน์ตัน แอบบี้ (Downton Abbey)" ดูฉะฉานชัดเจน

or something like that.

หรืออะไรสักอย่างประมาณนั้น

So, "From every college in the country goes up the cry,

ดังนั้น "มีเสียงร่ำร้องจากทุกมหาวิทยาลัยในประเทศว่า

'Our freshmen can't spell, can't punctuate.'"

'นักเรียนปีหนึ่งของเราสะกดไม่เป็น จัดวรรคตอนไม่เป็น'" และอื่นๆ

And so on. You can go even further back than this.

คุณสามารถย้อนไปไกลกว่านั้นได้อีก

It's the President of Harvard. It's 1871.

นั่นคือ อธิการบดีของฮาร์วาร์ด เมื่อปี 1871

There's no electricity. People have three names.

ตอนที่ไม่มีไฟฟ้า ผู้คนมีสามชื่อ

"Bad spelling,

"การสะกดผิด

incorrectness as well as inelegance of expression in writing."

ความไม่ถูกต้อง และความไม่สง่างาม ในการแสดงออกทางการเขียน"

And he's talking about people who are otherwise

และเขากำลังพูดเกี่ยวกับคนที่

well prepared for college studies.

กำลังเตรียมตัวมาเรียนมหาวิทยาลัย

You can go even further back.

คุณย้อนไปได้ไกลกว่านั้นอีก

1841, some long-lost superintendent of schools is upset

ปี 1841 ผู้อำนวยการของโรงเรียนบางแห่งหัวเสีย

because of what he has for a long time "noted with regret

เพราะสิ่งที่เขาเจอมาเป็นเวลานานเกี่ยวกับ "ข้อสังเกตที่น่าเศร้าใจ

the almost entire neglect of the original" blah blah blah blah blah.

เกี่ยวกับการเพิกเฉยอย่างแทบจะสิ้นเชิงของสิ่งดั้งเดิม" บลา บลา บลา

Or you can go all the way back to 63 A.D. -- (Laughter) --

หรือคุณไปได้ไกลถึง 63 ปีก่อนคริสตกาล (เสียงหัวเราะ)

and there's this poor man who doesn't like the way

มีชายผู้น่าสงสารคนนี้ ที่ไม่ชอบ

people are speaking Latin.

วิธีการที่ผู้คนพูดภาษาละติน

As it happens, he was writing about what had become French.

ตอนนั้น เขากำลังเขียนถึงสิ่งที่ได้กลายมาเป็นภาษาฝรั่งเศส

And so, there are always — (Laughter) (Applause) —

เพราะงั้น มันมักจะ -- (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

there are always people worrying about these things

มันมักจะมีผู้คนที่กังวลกับสิ่งเหล่านี้

and the planet somehow seems to keep spinning.

และโลกใบนี้มันก็ยังหมุนไปๆเรื่อยๆ

And so, the way I'm thinking of texting these days is

เพราะงั้น ที่ผมคิดเกี่ยวกับการส่งข้อความก็คือว่า

that what we're seeing is a whole new way of writing

พวกเรากำลังมองเห็นหนทางใหม่เอี่ยมของการเขียน

that young people are developing,

ที่วัยรุ่นทั้งหลายกำลังพัฒนามัน

which they're using alongside their ordinary writing skills,

ที่พวกเขาใช้มันควบคู่ไปกับความสามารถทางการเขียน โดยทั่วไปของพวกเขา

and that means that they're able to do two things.

และนั่นหมายความพวกเขาสามารถที่จะทำสองอย่างได้

Increasing evidence is that being bilingual

มีหลักฐานเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเกี่ยวกับว่า ทักษะสองภาษา

is cognitively beneficial.

เป็นประโยชน์ต่อระบบคิด

That's also true of being bidialectal.

นั่นยังเป็นความจริงต่อคนที่พูดได้สองสำเนียงด้วย

That's certainly true of being bidialectal in terms of your writing.

นั่นยิ่งจริงไปอีกในการที่เป็นคนสองสำเนียงในการเขียน

And so texting actually is evidence of a balancing act

เพราะงั้น การส่งข้อความจริงๆแล้วคือหลักฐานของ พฤติกรรมการสร้างสมดุลย์

that young people are using today, not consciously, of course,

ที่วัยรุ่นกำลังใช้อยู่ทุกวันนี้ แน่นอนว่าโดยไม่รู้ตัว

but it's an expansion of their linguistic repertoire.

แต่มันเป็นการขยายความสามารถทางภาษาของพวกเขาด้วย

It's very simple.

มันง่ายมาก

If somebody from 1973 looked at

ถ้าคนจากปี 1973 มองไปยัง

what was on a dormitory message board in 1993,

สิ่งที่อยู่บนบอร์ดข้อความในหอพักปี 1993

the slang would have changed a little bit

คำสแลงอาจมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

since the era of "Love Story,"

ตั้งแต่ยุคของ "เรื่องราวแห่งความรัก"

but they would understand what was on that message board.

แต่พวกเขาจะเข้าใจว่าอะไรที่อยู่บนบอร์ดข้อความ

Take that person from 1993 -- not that long ago,

เอาคนๆ นั้นจากปี 1993 -- เมื่อไม่นานมานี้

this is "Bill and Ted's Excellent Adventure" -- those people.

นี่คือ "การผจญภัยที่ยอดเยี่ยมของบิลและเท็ด" -- คนพวกนั้น

Take those people and they read

เอาคนพวกนั้นมา และให้พวกเขาอ่าน

a very typical text written by a 20-year-old today.

ข้อความที่เขียนโดยคนอายุ 20 ในวันนี้

Often they would have no idea what half of it meant

พวกเขาจะไม่รู้เลยว่า ครึ่งหนึ่งของข้อความนั้นหมายความว่าอะไร

because a whole new language has developed

เพราะภาษาแบบใหม่แกะกล่องได้ถูกพัฒนาขึ้น

among our young people doing something as mundane

โดยวัยรุ่นของพวกเราที่กำลังทำบางสิ่งไปตามปกติ

as what it looks like to us when they're batting around

ตามที่ปรากฎในสายตาเราก็คือการที่พวกเขา

on their little devices.

เล่นเรื่อยเปื่อยกับโทรศัพท์ของพวกเขา

So in closing, if I could go into the future,

ดังนั้น ในการปิดท้าย ถ้าหากผมไปในอนาคตได้

if I could go into 2033,

ถ้าผมไปยังปี 2033

the first thing I would ask is whether David Simon

สิ่งแรกที่ผมจะถามก็คือ เดวิด ไซมอน (David Simon)

had done a sequel to "The Wire." I would want to know.

ได้ทำภาคต่อของ "The Wire" รึเปล่า ผมอยากจะรู้

And — I really would ask that —

ผมจะถามจริงๆนะ

and then I'd want to know actually what was going on on "Downton Abbey."

และผมก็อยากจะรู้ว่า อะไรเกิดขึ้นบ้างใน "ดาวน์ตัน แอบบี้"

That'd be the second thing.

นั่นเป็นอย่างที่สอง

And then the third thing would be,

และอย่างที่สามก็คือว่า

please show me a sheaf of texts

ช่วยเอาข้อความที่เขียน

written by 16-year-old girls,

โดยเด็กผู้หญิงอายุ 16 มาให้ผมดูหน่อย

because I would want to know where this language

เพราะผมอยากจะรู้ว่าภาษาพวกนี้ได้เปลี่ยนแปลงไป

had developed since our times,

ยังไงแล้วบ้างจากยุคของพวกเรา

and ideally I would then send them back to you and me now

และผมก็จะส่งมันกลับมายังคุณและผมตอนนี้

so we could examine this linguistic miracle

เพื่อที่ว่าพวกเราจะได้ศึกษาความมหัศจรรย์ของภาษา

happening right under our noses.

ที่เกิดขึ้นใต้จมูกของพวกเรา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)